شعر وداع
وداع
وداعمي روم خسته و افسرده و زار سوي منزلگه ويرانه خويش به خدا مي برم از شهر شما دل شوريده و ديوانه خويش مي برم تا كه در آن نقطه دور شستشويش دهم از رنگ نگاه شستشويش دهم از لكه عشق زين همه خواهش بيجا و تباه مي برم تا ز تو دورش سازم ز تو اي جلوه اميد حال مي برم زنده بگورش سازم تا از اين پس نكند باد وصال ناله مي لرزد مي رقصد اشك آه بگذار كه بگريزم من از تو اي چشمه جوشان گناه شايد آن به كه بپرهيزم من بخدا غنچه شادي بودم دست عشق آمد و از شاخم چيد شعله آه شدم صد افسوس كه لبم باز بر آن لب نرسيد عاقبت بند سفر پايم بست مي روم خنده به لب ‚ خوينن دل مي روم از دل من دست بدار اي اميد عبث بي حاصل
شعر وداع با ماه مبارک رمضان
الوداع ای افتتاح نیمه شب الوداع ای ذکرهای زیر لب ای ابوحمزه خداحافظ مجیر الوداع ای روضه‌های دستگیر الوداع ای یا علی و یا عظیم الوداع ای یا غفور و یا رحیم الوداع ای سفره پیغمبری الوداع ای اشک‌های حیدری روزهای عفو تو از دست رفت از کف دل هر چه بود و هست رفت
شعر وداع با ماه رمضان
قسم به عشق جدایی ز آشنا سخت استجدایی از سحر و محفل دعا سخت است برای دیده شب زنده دار خود گریمقسم به اشک سحر دوری از بکا سخت است صفای هر دل عاشق مرو مرو رمضاندوباره رویت دلهای بی صفا سخت است بیا مرو که شیاطین دوباره می آیندبدون جلوه تو انس با خدا سخت است دوباره وقت اذان غفلت عارضم گرددغم جدایی از ذکر ربنا سخت است پرستوی دل ما را ز بام خود مپرانکه ترک سفره شاهانه بر گدا سخت است بعید نیست به زودی فرارسد مرگمامان که این سفر آخرت دلا سخت است قیامتی است قیامت که روز وانفساستاگر نظر ننماید امام رضا(ع) سخت است مرا به ساحل دیدار دلبرم برسانشکسته کشتی و دریایی از بلا سخت است بگو به خیمه نشینان جبهه ای شهدافدائیان حسین دوری از شما سخت است هنوز مرغ دل خسته ام مهیا نیستهنوز پر زدنم سوی کربلا سخت است خدا کند به دلم مهر نوکری بزنندخدا کند خودشان سوی دلبرم ببرند شاعر: سید محمد میرهاشمی منبع : امام ۸
وداع
می روم خسته و افسرده و زار سوی منزلگه ویرانه خویشبه خدا می برم از شهر شما دل شوریده و دیوانه خویش می برم تا که در آن نقطه دور شستشویش دهم از رنگ نگاه شستشویش دهم از لکه عشق زین همه خواهش بیجا و تباه می برم تا ز تو دورش سازم ز تو ای جلوه امید حال می برم زنده بگورش سازم تا از این پس نکند باد وصال ناله می لرزد می رقصد اشک آه بگذار که بگریزم من از تو ای چشمه جوشان گناه شاید آن به که بپرهیزم من بخدا غنچه شادی بودم دست عشق آمد و از شاخم چید شعله آه شدم صد افسوس که لبم باز بر آن لب نرسیدعاقبت بند سفر پایم بست می روم خنده به لب ‚ خوینن دل می روم از دل من دست بدار ای امید عبث بی حاصل
شعر وداع از (غریب)
باخیش تسخیــــرایدوب وجودیمی بیر دلربا باخیش ایلوب نشان عجب منی تیر بلا باخیـش مدهوش ایدوبدی نرگس چشمون خماریوام ایتمز منی بو نشادن آخـــر رها باخیش کپریگلریم دعایه نشان ایلیوب سنی ایلور منه عنایتیله بیر دعا بـــا خــیـش یول تاپدی ملک وصله عجب لشکر فراق ملک وجودی ایلدی ازدم فنا باخیــــش هیچ باخمادون شکسته دلم سینه داغلیــم ایتدون وداعیده منه بــی اعتنا باخیش غوغا چولنده عتــــرتوی ایلدون رهــــا ایلــر کفاف بیزلره بیر لا یٌـری باخیش بیـــر نیّـتـیــله یار باخار یارینه مـــدام من ایلدوم ولی سنه بی مدّعا باخیـش چون تحفه ایستدیم که ویرم من وداعیده ایتدیم نثار قامته بی منتها باخیــش آگاهیسن گیــــدوب سنیله نور دیـــده دن سلب ایلیوب قرار دلی گیتدی تا باخیش قان شبنمی آغیب دوزولوب گل جبینیوه یوخدورعلاج قوی باخیم اولسون دوا باخیش آواره تک((غریب))گزر هر زمان دیـــر گوزلر بو گوزلریم سنی ای آشنا باخیــش
وداع با ماه رمضان
رفت از دست من اخر رمضان من نفهمیدم و او رفت چسان سپری شد سحر و افطارش نرود از دل من اثارش اه ماه رمضان یادت خوش نشوی در دلم هرگز خامش کاش هرشب شب زیبایت بود لحظه لحظه به دلم جایت بود کاش دائم تو کنارم بودی در همه عمر تو یارم بودی کاش بودی همه ی زندگیم عزّت و ابرو و بندگیم بهترین ماه تو در دل بودی در بر دوست تو منزل بودی می روی و دل من می گیرد ماه من بی تو دلم می میرد پیش معبود وساطت کردی پهن تو خوان عبادت کردی با تو اوقات خوشی داشت دلم بذر خوبی ز تو می کاشت دلم رمضان بی تو دلم تنگ شود می روی و دل من سنگ شود رمضان جای تو خالیست مرو بی تو در دل چه ملالیست مرو سحر و روزه و افطارت کو؟ خود بگو با دل من یارت کو؟ رمضان با گل نرگس رفتی؟! ماندم و بی کسی و بدبختی! رمضان این دل من می سوزد دل من دیده به در می دوزد رمضان یک خبر از یار بده بر دلم مژده ی دلدار بده رمضان صاحبم از من راضیست؟ یا که از روزه ی من ناراضیست؟ خدمت یار سلامم برسان درد و دلها و کلامم برسان گو به مهدی دل من قابل کن فیض دیدار رخت شامل کن
اشعار وداع با ماه رمضان - علی اکبر لطیفیان
گدا مانده هنوز همه رفتند، گدا باز گدا مانده هنوز شب عید است و خدا عیدی ما مانده هنوز دهه آخر ماه اول راه سحر است بعد از این زود نخوابیم، دعا مانده هنوز عیب چشم است اگر اشک ندارد،ور نه سر این سفره ی تو حال و هوا مانده هنوز کار ما نیست به معراج تقرّب برسیم یا علیّ دگری تا به خدا مانده هنوز گوئیا سفره ی او دست نخورده مانده است او عطا کرد، ولی باز عطا مانده هنوز گریه ام صرف تهی بودن اشکم نیست دستم از دامن محبوب جدا مانده هنوز وای بر من که ببینم همه فرصت ها رفت باز در نامه ی من جرم و خطا مانده هنوز یک نفر بار زمین مانده ی ما را ببرد کس نپرسید که این خسته چرا مانده هنوز