شعرمرگ دوست
مرگ من روزی فـــرا خـــواهد رسید (فروغ فرخزاد)
مرگ من روزی فـــرا خـــواهد رسیددر بهـــــاری روشن از امــواج نـــوردر زمستــــان غبــــار آلــــــود و دوریـا خـزانی خـالی از فریــــــاد و شورمرگ من روزی فــــرا خــواهد رسیدروزی از این تلـــخ و شیرین روزهـاروز پـــوچی همچو روزان دگــــــــرســــایه ای ز امروزهـــا ، دیروزهــادیدگـــــانم همچو دالان هــــای تــــــارگـــونه هـــایم همچو مرمر هـای سردناگهــــان خـــوابی مرا خـــواهد ربودمن تهی خــــواهم شد از فریــــاد دردخـاک می خواند مرا هر دم به خویشمی رسند از ره کـــه در خــــاکم نهندآه ... شـــــاید عــــاشقـــــانم نیمه شبگــــل به روی گـــــور غمنــــاکم نهندبعد من ، نـــــاگه به یک سو می روندپـــرده هــــــای تیره ی دنیــــــــای منچشمهـــــای ناشنـــــاسی می خـــــزندروی کــــــاغذ هـــا و دفترهـــــای مندر اتــــــاق کــــــــوچکم پـــــا می نهدبعد من ، بــــا یـــــاد من بیگــــــانه ایدر بـــر آئینه می مـــــاند به جــــــــایتــــــــار موئی ، نقش دستی ، شانه ایمی رهم از خویش و می مانم ز خویشهر چه بر جا مــــــانده ویران می شودروح من چــــون بــادبــان قـــــــــایـقیدر افقهـــــا دور و پنهـــــــان می شودمی شتــــــابد از پـی هم بی شکـــــیبروزهــــا و هفته هـــــــا و ماه هـــــــاچشم تــــو در انتظــــــــار نــــــامه ایخیره می مــــاند بــــه چشم راه هــــــالیک دیگــــر پیکـــــر سرد مــــــــــرامی فشـــــارد خاک دامنگیر خــــاک !بی تو ، دور از ضربه هـــــای قلب توقلب من می پوسد آنجــــــا زیر خــاکبعد هـــــا نــــــام مرا بــــــاران و بــادنــــــرم می شویند از رخســــار سنگگور من گمنــــــام می مــــــــاند به راهفارغ از افســـــانه هـــای نــــام و ننگ
مرثیه
مرثیه شعری را گویند که در سوک خویشاوندان ، یاران ، پادشاهان، وزیران ، برگان قوم،عالمان دین و ذکر مصیبت ائمه معصومین ، به ویژه امام حسین (ع) و یاران او، سروده شده باشد. در گذشته می پردازد، شان و مقام او را تجلیل می کند و از دست رفتنش را ضایغعه ای عظیم جلوه می دهد و در بی وفایی دنیا و مساله مرگ و زندگی سخن می گوید و بازماندگان را به صبر و شکیبایی فرا می خواند . مرثیه بر حسب نوع رابطه شاعر و شخص در گذشته ، ممکن است پرتکلف ، خشک و بی روح یا پر احساس ، جانسوز و جذاب باشد . نخستین مرثیه هایی که در ادب پارسی به جای مانده ، اشعاری است که رودکی سمر قندی در رثای دو شاعر هم عصر خویش ،ابوالحسن مرادی و شهید بلخی ، سروده است، سپس ابوالعباس فضل بن عباس ربنجنی بخارایی در 331 ق در سوک نصربن احمد سامانی و شاد باش جانشین وی ، مرثیه ای سروده و ابومنصور عماره مروزی ، شاعر اواخر عهد سامانیان ، در سوک ابو ابراهیم اسماعیل بن نوح ، معروف به منتصر مرثیه ای گفته است. فردوسی نیز در شاهنامه ، افزون بر شعری که در رثای فرزند از دست شده خویش سروده ، در سوک قهرمانان شاهنامه نیز مرثیه هایی دارد. شاعران در مرثیه سرایی غالبا ترجیعات را بر می گزینند و پس از آن ، از قصیده بهره می جویند ، اما خود را بدین دو قالب شعری محدود نمی کنند . گاهی که شاعر شاعر به مناسبتی ، تنها یک قالب را برای بیان مقصود برگزیده ، مرثیه نیز در همان قالب می سراید، مانند مرثیه های شاهنامه، که در مثنوی بحر متقارب ، قالب ویژه شاهنامه سروده شده است و مرثیه های حافظ که بیشتر در قالب غزل آمده است. خاقانی شروانی مرثیه هایی را که در سوک عموی خویش گفته ، در قالب قطعه آورده و گاهی قالب های دیگری چون رباعی نیز مورد استفاده قرار گرفته است. مرثیه رابر حسب مناسبات سراینده با شخص در گذشته به مرثیه رسمی و شخصی و مذهبی تقسیم می کنند. مرثیه رسمی در سوک ارباب قدرت، یعنی پادشاهان ، وزیران و بزرگان کشور یا وابستگان آنها، سروده می شود. این گونه مرثیه ها را معمولا شاعران درباری می گویند. آنان گاهی به علت تاثر از درگذشت ممدوح خویش که ازو ی صله دریافت می کرده و مورد توجه و عنایت وی بوده اند ، به سرودن مرثیه برانگیخته می شوند ، اما غالبا بر حسب وظیفه یا بنا به دستور پادشاه یا بزرگان کشورا ین کشورا ین کار را می کنند. مرثیۀ رسمی چون بنا بر وظیفه سروده می شود پرتکلف و خشک و بی روح است. از مرثیه های رسمی می توان مرثیۀً عمعق بخارایی را که به دستور سلطان سنجر و در مرگ دخت راو ، مه ملک خاتون سروده ، نام برد. مرثیهً فرخی سیستانی در سوگ سلطان محمود غزنوی ، مرثیۀ امیر معزی در سوگ سلطان ملکشاه سلجوقی و مرثیۀ انوری ...
اشعاري زيبا درارتباط مرگ
پرپرواز ندارم اما دلی دارم و حسرت درناها و به هنگامی که مرغان مهاجر در دریاچه ی ماهتاب پارو می کشند خوشا رها کردن و رفتن خوابی دیگر به مردابی دیگر خوشا ماندابی دیگر به ساحلی دیگر به دریایی دیگر خوشا پر کشیدن خوشا رهایی خوشا اگر نه رها زیستن مردن به رهایی! آه این پرنده در این قفس تنگ نمی خواند. شاملو ....................................................................... چه صلـَت بزرگیست مرگ برای قصیده ی زندگی.گاه می اندیشم با خویش گـِـرد مرگ...آنچنان گاه محتاجش می شومگویی محتاج تر از آب از نانو با خویش گویه می کنم:((از چه مرگ رااکنون ندارم...؟)) ...................................................................... چه مهمانان بی دردسری هستند مردگان نه به دستی ظرفی را چرک میکنند نه به حرفی دلی را آلوده تنها به شمعی قانعند و اندکی سکوت...... ....................................................................... زندگی راه درازیست ، حریفش مرگ است عمر یک غصه و پایان ظریفش مرگ است زیستن پرسش سختیست که عمری با ماست پاسخ منطقی و نرم و لطیفش مرگ است این طرف رهگذری ، نام عزیزش انسان آن طرف همسفری ،اسم شریفش مرگ است داغ یاران سفر کرده چه سنگین داغیست داغی آن گونه که یک سوز خفیفش مرگ است زندگی یک غزل نیمه تمام است ای دل که به هر وزن بگوییم ردیفش مرگ است .................................................................. چه کسی خواهد دید مردنم را بی تو گاه می اندیشم خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید آن زمان که خبر مرگ مرا می شنوی روی خندان تو را کاشکی می دیدم شانه بالا زدنت را بی قید وتکان دادن دستت که مهم نیست زیاد و تکان دادن سر چه کسی باور کرد جنگل جان مرا آتش عشق تو خاکستر کرد شاملو ............................................................................ رفــــــت! پر کشیــــــــد! روحــــــــــش طاقــــــت ایـــــــن دنیـــــــــا را نـــداشتـــــ! دنــــــیا برایــــــش قفــس بود.... قفســــــــــی تنـــــگ..!! ســـــردش استــــ !!! امشــــــب مهمــــــــــان خــــــــــــاک ســــرد اســــت!!! پــــــــرواز کرد!! خوشــــا بهــــ حــــالشــــــ.... اما مـــــن چــــه کنمـــــــ بــــا ایـــــن همهــ دلـــــتنگـــــــــــی؟؟؟؟ .................................................................................................... به روز مرگ چو تابوت من روان باشدگمان مبر که مرا درد این جهان باشدجنازه ...
سالگرد پرواز قیصر امین پور
سه شنبه 8 آبان 86 ساعت 4 صبح بود که از فوت نابهنگام دکتر قیصرامین پور باخبر شدم .هرچند که مرگ از قبل خبر نمی کند ولی می گویم نابهنگام چون تازه چند سالی بود که از نزدیک با قیصر امین پور آشنا شده بودم تازه داشتم پنجره های جدید و جدی تری را برای شعر باز میکردم و تازه داشتم با شخصیت یک اوج گرفته در شعر آشنا می شدم . بعد از خواندن کتاب دستور زبان عشق به خودم وعده خواندن شعرهایی دیگرگونه را از شاعری بزرگ داده بودم که مرگ امان نداد ...همان لحظه شنیدن خبر برای دوستانم پیام فرستادم :دیوارهای سلول را چرخاندحالا او آزاد استو جهان زندانی قیصر امین پور - در خزان رفت ...و بعد خانه شاعران ایران بود و هق هق دوستانش و وداع با پیکر رنجورش و نگاه به آسمان و روحی در پرواز در اوج ...هنوز در جلسات حلقه مهر حضورش را حس می کنیم و آنچه از او نمی دانستم از دوستان و شاگردانش می شنوم ... از ساعد باقری - خانم دکتر راکعی - سهیل محمودی - افشین اعلا - امیر مرزبان و ...و هنوز نشنیده و ندیده هایم فراوانند .دو روز پس از فوت دکتر امین پور شعر بلندی نوشتم با نام << کلاژ بال و پرواز >> ... هنوز آن را شعر کاملی نمی دانم چون دقیقا یک کلاژ است ... از پرواز های کلامی قیصر و بال بال زدنهای خودم ... شعری همه فهم نیست و دوستان قیصر و خوانندگان شعرهایش بیشتر منظور را در می یابند تا دیگران ... شروع شعر را هم با شروع عظیم ترین مرثیه ای که شاعری برای شاعری دیگر سروده است آغاز کردم ... سروده سهراب برای فروغ ...یک سال است که این شعر را به دلایلی در این وبلاگ نگذاشته ام ... که مهمترین آنها این بود که مایل بودم با بازنویسی شعری در خور قیصر بنویسم که نشد ... چند بار این شعر را برای دوستان خوانده ام ... حالا تقدیم می کنم به قیصر امین پور و دوستان و دوستدارانش ...<< کلاژ بال و پرواز >>بزرگ بودی و مثل خواهرت از اهالی دیروزدر این حوالی اماامروز حرف درد استنام دیگر ترا صدا می کنیمقیصر بگو چگونه شانه هایمان نلرزدزیر کوهی که خدا سه شنبه آفرید ؟سه شنبه ای که روز سربی واژه ها بود واژه هایی که تسکین نمی دهندبی خط و خطوط تو شعر در کجای این سرزمین اشغالی جولان دهد ؟چگونه شاد بنالمدر این روزها که می گذرداز این روزهاکه این گونه می گذرد ؟سالهای سال مردی تا ما یکدم به اندازه یک شعر زندگی کنیم حالا انگشت روی کدام واژه بگذاریم فاتحه بخوانیم مرثیه بخوانیم تنگ است نفس تنگ است قفس دیگر نه برای تو ...تو دیوارهای سلول را چرخاندیحالاتو آزادیو جهان زندانیحالاهم پرواز گنجشک و هم اوج جبرئیلبالت ...بالت ...بال بال زدنت چگونه است ؟از آن بالا ...
پیغام انسان را به انسان باز گفتم ....(مقاله ای در باره زندگی وشعر زنده یاد فریدون مشیری)
جستار گشایی: بی گمان.زنده یاد فریدون مشیری .یکی از برجسته ترین شعرای ماندگار دوران معاصر محسوب می گردد این شاعر «کوچه »های «عاشقانه» چنان جای گاه مناسبی در میان شعر خوانان وبه ویژه جوانان یافته که در زمان قرائت اشعارش .گویی خواننده تجربه ای جدید به دست آورده است . جستار پی آمده کاوشی مختصر در مورد زندگی وآثار جاودان نام .فریدون مشیری میباشد ناصرعرفانیان مشیری نژاد پیغام انسان را به انسان باز گفتم شگفتی هنر شعر در این است که با عشقی ابدی و ازلی،شاعر را مفتون خویش می سازد تا آن حد که همه چیز را از شاعر می گیرد؛شاعر ،در این خراب آباد هستی با شور و مستی می سراید و عصاره ی جان خویش را برای آن ایثار می کند و می گذارد.با سرایش هر قطعه شعر،یک تکه از جان و روحش جدا شده در ذرات هنرش می نشیند.هر اثر و هر پدیده هنری که این گونه مالامال از شور عشق و اعتقاد ایمان باشد لایزال و جاودانی است.فریدون مشیری هنرمندی است که خالصانه تمام هستس خود را در راه شعر گذاشت،شاعری است سر شناس با زبانی کاملا مربوط به خودش،با تراکم احساس و عواطف و حالات صد درصد شاعرانه که یکی از ماندگار ترین شاعران معاصر ایران است. عطر و بوی گل های شعر مرحوم مشیری برای همیشه در مشام و ذهن طبقه وسیعی از جامعه ایران و فارسی زبانان عالم باقی خواهد ماند.این نوشته ،به بهانه یاد بودی از این شاعر فقید و گران قدر،نظری خواهد داشت به زندگی نامه او و بررسی شعر مشیری از دیدگاه صاحب نظران. زنده یاد مشیری در سال 1305 در تهران به دنیا آمد.پدرش ابراهیم مشیری در وزارت پست و تلگراف و تلفن کار می کرد،پدربزرگش(میرزا محمود خان مشیری)رییس اداره کل سیم کشی و تعمیرات وزارت بود،که برای سیم کشی تلگراف در مناطق کردستان و همدان خدماتی انجام داده بود.ابراهیم مشیری (پدر فریدون)از خانواده افشار بود که اجدادش به نادر شاه افشار می رسیدند،وی در همدان متولد شد و در بیست سالگی به تهران آمد و حدود چهل سال در وزارت پست و تلگراف و تلفن خدمت کرد تا اینکه در سال 1360 به رحمت ایزدی پیوست.(1) مادر فریدون مشیری نوه(امین الامرا)از خانواده ظهیرالدوله کرمانی بود،نامش خورشید و لقبش(اعظم السلطنه)بود،وی در سن39 سالگی به علت بیماری قلبی درگذشت.فریدون در آن زمان 19سال داشت و مرگ مادر تاثیری عظیم بر او و شعرش گذاشت.(2) فریدون دوران تحصیل خود را در شش سالگی با ورود ...