جنگ دو شير
میان دو خر بهر جو جنگ شد
میان دو خر بهر جو جنگ شد لگد زد یکی دیگری لنگ شدبیازرد از آن زخم و گفتا همی تو خر نیستی، خود مگر آدمینگویم ترا خر ازیرا که خر نیازارد همنوع خود چون بشر
توضیح درس دوم ادبیات فارسی سال سوم ( رزم رستم و اسفندیار)
1- وقتي روز فرا رسيد رستم لباس جنگي پوشيد و علاوه بر آن ببر بيان (زره مخصوص) خود را نيز براي حفظ تن پوشيد.گبر، ببر: جناس ، مراعات نظير بر ،ببر : جناس 2- رستم طنابي محكم و بلند به ترك بند زين اسب بست و بر اسب تنومند خود ، رخش، سوار شد. به فتراك زين بر: دو حرف اضافه(به........ بر) براي يك متمم كمند ، فتراك، زين، باره: مراعات نظير باره ي پيل پيكر: اسب قوي هيكل يعني رخش 3- رستم تا ساحل رود هيرمند آمد در حالي كه ناراحت و متأسف بود و پند ها و نصايحي براي اسفنديار داشت لب، لب: جناس تام لب در مصراع دوم: مجازاً دهان دل، لب: مراعات نظير دل پر از باد بودن : كنايه از ناراحت و متأسف بودن باد: استعاره از آه و تأسف لب پر از پند بودن: كنايه از اندرز گويي و نصيحت 4- رستم از ساحل رود هيرمند گذشت و به بلندي بر آمد و از كار روزگار شگفت زده شده بود 5- رستم فرياد زد كه اي اسفنديارخجسته حريف رزم تو آمد آماده جنگ باش. كار: جنگ برآراي كار: آماده ي جنگ باش 6 و 7- وقتي اسفنديار اين سخن را از رستم ( اين جنگجوي شجاع پير شنيد) باخنده گفت: از زماني كه از خواب بر خاسته ام آماده جنگ بوده ام. شير پرخاشجوي كهن: استعاره از رستم پر خاشجو: جنگجو آراستن : آماده شدن 8 و 9- اسفنديار دستور داد تا زره و كلاه خود او و همچنين تيردان و نيزه جنگي اش را آوردند و تن روشن و سپيدش را پوشاند و كلاه فرماندهي بر سر نهاد. جوشن، خود، تركش، نيزه جنگ جوي : مراعات نظير توكش: تيردان جوشن، پوشيد، بر: مراعات نظيربر: تن، اندام بر، بر: جناس تام بر ، سر : جناس ناقص،مراعات نظير سر، كلاه: مراعات نظير روشن برش، تركيب وصفي مقلوب(بر روشنش) ش: مضاف اليه 10- اسفنديار دستور داد تا بر اسب سياهش زين نهادند و نزد او بردند. (اسب سياه نشانه عظمت و شكوه بوده است) زين، اسب سياه : مراعات نظير شاه: اسفنديار 11 و 12 و 13- وقتي اسفنديار جنگجو زره را پوشيد از شدت نيرو و نشاطي كه در وجودش بود (12) ته نيزه را بر زمين زد و با كمك نيزه از روي زمين بر زين اسب پريد و سوار شد (13) حالت سوار شدن اسفنديار همچون پلنگي بود كه كه بر پشت گور مي جهد گور خر را آشفته و مضطرب مي سازد و به جست و خيز وا مي دارد. پرخاش جوي: جنگجو اسفنديار گور: در اصل گور اسب يا اسب ببري بوده و به آن گور خر گفته اند. ...
شعر فارسی از جنگ قلعه علا در وصف خدا کرم خان
از جنگ سال ۱۳۱۵خداکرم خان بهمئی با دولت پهلوی اول اشعاری توسط ملای مکتب داری به نام کربلایی محمد علی رفیعی کرایی سروده است که قسمتی از آن اشعار این گونه است : کنون بشنوید از نبرد علا زکردار مردان خان طلا به شون بچه اردو چه شد تار و مار زهنگ نظامی بر آمد دمار بغلتید به خون امنیه چهل سوار نظام و سیاره نمودند فرار کشید جنگ بر سوی دشت علا بخواست جنگجویان خود خان طلا بگفتا به پيش است جنگي دگر به مردي ببايست بنديم كمر كنون كوفت بايد سر مارا تباه كرد سرهنگ و سردار را نبايد كه بدهيم به دشمن امان به غفلت نبخشيم بر او توان كه دشمن به ما هر گهي يافت دست به يك حمله بر ما بيارد شكست كنون كه بر او شده كار تنگ توانائيش سست گشته به جنگ نبايد كه گرديم در جنگ سست به فن نبرد اين بود نادرست آيا شير مردان و جنگ آوران دليران و كند آوران ويلان به جنگ و ستيزيم اينك به شاه كه شاه دارد افزون قوا و سپاه چه فرمان دهد او سپاهي گران زهر سوي بدين خاك گردد روان دليران جنگي هزاران هزار نمايند با ما همه كار زار يلان ، شير مردان دشمن شكن بكف جان نهيم و بپوشيم كفن كه روز نبرد است و هنگام جنگ نماند به دوران زما نام ننگ بماند نبردي زما يادگار شود پاس در دفتر روزگار فرستيم كاظم رود در علا علائي كه گرديد دام بلا رود پيش سرهنگ و گويد چنين كه با ما كند زين سپس جنگ و كين چه گرديد سرهنگ به او دوست يار به دوستي به سرهنگ بر آريم دمار كشد چون يلي زود سرهنگ را از آن پس بگيريم ما هنگ را كمر بست كاظم برفت در علا ...
جنگ خيبر
سال ششم هجرت بود كه پيامبر صلى الله عليه و آله عازم خيبر شد تا آخرين لانه فساد يهوديان را فتح كند و مسلمانان را از شر نقشه هاى شومشان برهاند.يهوديان خيبر هيچ گمان نمى بردند كه پيامبر صلى الله عليه و آله به جنگ آنان بيايد؛ چرا كه حصارهاى بسيار بلند و اسلحه فراوان و عده بسيار داشتند. هر روز ده هزار جنگجو بيرون مى آمدند و صف مى كشيدند و مى گفتند: محمد با ما جنگ خواهد كرد؟ هرگز! يهوديانى هم كه در مدينه بودند هنگامى كه با پيامبر صلى الله عليه و آله براى جنگ خيبر آماده مى شدند مى گفتند: خيبر بسيار استوارتر از آن است كه شما آن را فتح كنيد.اگر دژهاى خيبر و مردان آن را ببينيد، پيش از رسيدن به آن باز خواهيد گشت . خيبر دژهاى مرتفع بر قله هاى كوهها و آب فراوان و دايمى دارد. در خيبر هزار زره پوش هستند؛ اگر يارى آنها نبود، قبيله اسد و غطفان نمى توانستند جلوى هجوم اعراب را بگيرند؛ شما هرگز نمى توانيد خيبر را بگيريد. اما ياران پيامبر صلى الله عليه و آله مى گفتند: خداوند به رسول خود وعده فرموده كه خيبر را به غنيمت خواهد گرفت .پيامبر به سود يهود خيبر بيرون رفت تا آنكه شبانگاهى كنار دژهاى ايشان فرود آمد، اتفاقا آن شبى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله به منطقه خيبر فرود آمد يهوديان بر نخواستند و خروسى هم آوايى سر نداد تا اينكه آفتاب طلوع كرد. يهوديان حصارهاى خود را بدون توجه گشودند و در حالى كه بيل و ماله و تيشه همراه داشتند، براى كار روزانه بيرون آمدند و چون متوجه شدند كه رسول خدا صلى الله عليه و آله در ميدانى در آنجا فرود آمده اند، فرياد كشيدند: محمد و لشكر! و وحشت زده گريختند و وارد حصارهاى خود شدند. پيامبر صلى الله عليه و آله شروع به تكبير گفتن فرمود و مى گفت : خيبر خراب شد. پيامبر صلى الله عليه و آله در منطقه اى به نام رجيع اردو زد و هر روز سپاه را براى جنگ با خيبريان گسيل مى داشت و برخى از دژهاى يهوديان را با بر جا گذاردن عده اى زخمى فتح مى كرد. لشكريان اسلام چون به حصار ناعم رسيدند، دفاع يهوديان در آنجا سخت تر بود. پيامبر صلى الله عليه و آله براى فتح اين دژ نخست از مهاجرين و انصار به فرماندهى ابوبكر و عمر استفاده كرد، اما بدون آنكه كارى از پيش ببرند، به جايگاه خود باز گشتند. (74)چون پيامبر صلى الله عليه و آله چنين ديدند، فرمودند: فردا پرچم را به دست كسى خواهم داد كه خداوند فتح و پيروزى را بر دست او خواهد داد؛ مردى كه خدا و رسولش را دوست دارد و خدا و رسولش نيز او را دوست مى دارند. ياران شب را به صبح رساندند، در حالى كه در اين فكر بودند كه پرچم فتح سر انجام به چه كسى واگذار مى گردد.چون صبح شد، پيامبر صلى الله عليه و آله على بن ابى طالب ...
نماد شير و گاو و اثر آن در تفكرباستان
شير: نماد شير از آن نمادهايي است كه هم در معني خوب به كار رفته است و هم در معني بد. شير به عنوان سلطان جنگل شناخته شده است، پس با پادشاهان و سلاطين در ارتباط است .در واقع همان‌طور كه شير سلطان حيوانات است شاه نيز سلطان آدميان است.(البته بد نيست بدانيم كه شير در دشت زندگي مي‌كند نه در جنگل) شير نماد عظمت، قدرت، دليري، عدالت و قانون است و از طرفي ديگر نماد بي‌رحمي و جنگ است. پيدا شدن شير در هنر مصر و بين‌النهرين و ايران باستان نشان مي‌دهد كه اين حيوان روزگاري در اين مناطق مي‌زيسته است . ظاهرا شير موجود در بين‌النهرين و حوالي آن در قرن بيستم ميلادي كشته شد و آخرين شير ايراني هم حدود هشت دهه پيش شكار شد. اما وجود اين حيوان اثرش را بر اعتقادات و فرهنگ مردم از مدت‌ها قبل باقي گذاشته است. در كهن‌ترين نقوش و تصاوير، شيرها نگهبان پرستشگاه‌ها، قصرها و آرامگاه‌ها بودند و تصور مي‌رفت درنده‌خويي آنها موجب دور كردن تاثيرات زيان‌آور باشد. بنابر كتاب‌هاي جانورشناسي قرون وسطي شير نماد رستاخيز است. زيرا تصور مي‌كردند كه توله شيرها، مرده متولد مي‌شوند و تنها در روز سوم هنگامي كه پدرشان نفس خود رار بر آنها مي‌دمد، زنده مي‌شوند. در ادبيات، شير استعاره‌‌اي شايسته براي پادشاهان دوستار جنگ است. شيري كه يك گراز را مي‌كشد معرف نيروي خورشيد است كه گراز زمستان را از پا درمي‌آورد. شير و بره در كنار هم نماد بهشت بازيافته، وحدت آغاز هستي، عصر طلايي و رهايي از تعارض است. در زير نماد شير را در فرهنگ‌هاي مختلف بررسي مي‌كنيم: بودايي: مدافع قانون و خرد بوداست. گاهي بودا روي تخت شيرنشان مي‌نشيند. شير و توله شيري در چنگالش يعني حكمراني بودا بر جهان و به معني دلسوزي است. غرش شير يعني بي‌باكي بودا. در آيين بودا، شير نماد خود بودا و اصول او بود. سومري: نشان خداي مردوك هندويي : شير نماد درنده خويي مخرب يكي از خدايان است. ميترايي: شير همراه گاو نر، نماد مرگ است. در آيين ميترايي مهر گاو را مي‌كشد در واقع خورشيد گاو را مي‌كشد تا از كشتن گاو، گياهان و بركت به وجود بيايد. مسيحي: تصور مي‌شد شير با چشم باز مي‌خوابد، از اين رو مظهر هوشياري، پاسداري معنوي و شهامت اخلاقي است و به شكل نگهبان، كليسا را حفظ مي‌كند. شير علامت بعضي از قديسان مسيحي هم بوده است. در هنر مسيحي، شير دو خصلته است، هم نماد مسيح به عنوان "شير قوم يهود" و هم نماد شيطان است كه مانند شيري غران به اطراف مي‌چرخد. مصري: شير با خداي خورشيد، رع در ارتباط است . شيري كه در دو سوي بدنش سري دارد، مظهر ايزدان طلوع و غروب ...