شعر عاشقانه حافظ
چند شعر عاشقانه از سعدی و حافظ
شعر از سعدی شیرازی گر مرا بی‌تو در بهشت برنددیده از دیدنش بخواهم دوختکاین چنینم خدای وعده نکردکه مرا در بهشت باید سوختزلف بر باد مده تا ندهی بر بادم..................................................................... ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادممی مخور با همه کس تا نخورم خون جگرسر مکش تا نکشد سر به فلک فریادمزلف را حلقه مکن تا نکنی در بندمطره را تاب مده تا ندهی بر بادم یار بیگانه مشو تا نبری از خویشمغم اغیار مخور تا نکنی ناشادمرخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلمقد برافروز که از سرو کنی آزادمشمع هر جمع مشو ور نه بسوزی مارایاد هر قوم مکن تا نروی از یادمشهره ی شهر مشو تا ننهم سر در کوهشور شیرین منما تا نکنی فرهادمرحم کن بر من مسکین و به فریادم رستا به خاک در آصف نرسد فریادمحافظ از جور تو حاشا که بگرداند رویمن از آن روز که در بند توام آزادممعنی واژه ها طره = آویزه ، کنارهاغیار = مخالفان، دشمنان، آنکسانی که از ما نیستند فارغ = خلاص، دست از کار کشیدن ، رها کردنشهره= مشهور، نامدار آصف= وزیر یا دبیر سلیمان نبیحاشا= هرگز ، ابدا ، در انکار نیز این واژه را بکار میبرند.
چند شعر عاشقانه سعدی شیرازی
هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارمشمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد دگر نصیحت مردم حکایتست به گوشم مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم من رمیده دل آن به که در سماع نیایم که گر به پای درآیم به در برند به دوشم بیا به صلح من، امروز ،در کنار من امشب که دیده خواب نکردست، از انتظار تو دوشم مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم به زخم خورده حکایت کنم ز دست جراحت که تندرست ملامت کند چو من بخروشم مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کنسخن چه فایده گفتن چو پند میننیوشم شعری عاشقانه از سعدی : تو را نادیدن ما غم نباشد که در خیلت به از ما کم نباش من از دست تو در عالم نهم روی ولیکن چون تو در عالم نباشد عجب گر در چمن برپای خیزی که سرو راست پیشت خم نباشد مبادا در جهان دلتنگ رویی که رویت بیند و خرم نباشد من اول روز دانستم که این عهد که با من میکنی محکم نباشد که دانستم که هرگز سازگاری پری را با بنی آدم نباشد مکن یارا دلم مجروح مگذار که هیچم در جهان مرهم نباشد بیا تا جان شیرین در تو ریزم که بخل و دوستی با هم نباشد نخواهم بی تو یک دم زندگانی که طیب عیش بی همدم نباشد نظر گویند سعدی با که داری که غم با یار گفتن غم نباشد حدیث دوست با دشمن نگویی که هرگز مدعی محرم نباشد لطفا برای خواندن شعرهای انتخابی سعدی بر روی خط زیر کلیک نمایید http://shaereh.blogfa.com/post-141.aspx شعرهای زیبای سعدی شیرازی http://www.shaereh.blogfa.com/post-185.aspx
از عاشقانه ترین اشعار خواجه حافظ شیرازی
از عاشقانه ترین اشعار خواجه حافظ شیرازی : از من جدا مشو که توام نور دیده‌ای آرام جان و مونس قلب رمیده‌ای از دامن تو دست ندارند عاشقان پیراهن صبوری ایشان دریده‌ای از چشم بخت خویش مبادت گزند از آنک در دلبری به غایت خوبی رسیده‌ای منعم مکن ز عشق وی ای مفتی زمان معذور دارمت که تو او را ندیده‌ای آن سرزنش که کرد تو را دوست حافظا بیش از گلیم خویش مگر پا کشیده‌ای
فال حافظ برای دلم....
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />برای تو ... حرفی برای گفتن ... شعری برای خواندن ... و غمی ناگفته فال حافظ ...... سينــــه از آتـش دل در غم جانـانـه بسوخـت آتـشــي بـود در اين خـانـه كه كاشانه بسوخـت تـنــم از واسـطــه دوري دلـبــر بـگـداخــــــت جـانــم از آتــش مـهــر رخ جـانـانـــه بسوخـت سوز دل بين كه ز بس آتش اشكم دل شمع دوش بر مـن ز سر مهـر چـو پروانـه بسوخـت آشنـائـي نه غريـبـست كه دلسـوز مـن است چون من از خويش برفتم دل بيگانه بسوخـت خـرقـــــه زهـد مـرا آب خـــــرابـات ببــــــرد خـانـــه عقـل مـرا آتـش مـيـخـانــــه بسوخـت چـون پيـالـه دلم از تـوبـه كه كـردم بشكسـت همچـو لالـه جگـرم بي مـي و خمخــانه بسوخـت ماجـرا كم كـن و بازآ كـه مـرا مـردم چـشـــــــم خـرقـه از سـر بـدرآورد و بشـكـــرانـه بسوخـت تــرك افسـانـه بگـو حـافــظ و مـي نـوش دمي كه نـخـفـتـيـم شـب و شمـع بافسانـه بسوخـت شـاهـــد مطلب طاعت و پيمان و صلاح از من مست كـه به پيمـانـه كشـي شهــــره شدم روز الست مـن همـان دم كه وضو ساختم از چشمـه عشق چـار تـكـبـيـر زدم يكسـره بـر هر چه كـه هسـت مـي بـده تـا دهـمـت آگـهـي از ســـر قـضــــــا كـه بـروي كه شدم عاشق و از بوي كـه مست كـمـــر كــوه كـم اسـت از كـمــــر مـــور ايـنـجـا نـا امــيــد از در رحـمـت مشـو اي بـده پرست بـجـز آن نـرگـس مـسـتـانـه كه چـشـمـش مرســاد زيــر اين طـارم فيـروزه كسـي خوش نـنـشـست جـــــان فـداي دهـنـش بـاد كـه در بـاغ نـظـــــر چمـن آراي جـهـان خـوشـتـر از اين غنچه نبست حـافــظ از دولـت عشـق تـو سـلـيـمـانــي شـــد يعـنـي از وصل تو اش نيست بـجـز باد بدست
شعر عاشقانه از حافظ
فکر بلبل همه آن است که گل شد یـــــــارش گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش دلربایی همه آن نیست که عاشق بکــــشند خواجه آن است که باشد غم خدمتـــــــکارش جای ان است که خون موج زند در دل لـــــعل زین تغابن که خزف می شــــــکند بــــــــازارش بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نـــــــبود این هــــــمه قول و قزل تعبیه در منقـــــــــارش ای که در کوچه ی معشوقه ی ما می گـذری بر حذر بــــاش که سر می شکند دیـــــــوارش آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوســـت هر کجا هـــست خدایا به سلامــــــــــت دارش صحبت عافیــــــــتت گرچه خوش افتاد ای دل جانب عشــــــــق عزیز است فرو مگـــــــذارش صوفی سر خوش ازین دست که کج کرد کلاه به دو جام دگـــــــر آشفته شود دستــــــــارشدل طاها که به دیدار تو خو گر شــــــــده بـــود ناز پرورد وصـــــــــــال اســـــت مجـــــــــو آزارش
باز هم شب جمعه و فال حافظ
باز دلتنگی شب جمعه و فال حافظ بازشب جمعه شد و من دلم گرفت. عجب گيرايی داره اين شب جمعه؛ عجب غربتی داره؛کاش شب جمعه ها تنها نبودم و اينقدر دلم نمی گرفت. ياد اون روزا می افتم ؛ ياد مرواريدم؛ ياد عشق و ...... يه فال از حافظ گرفتم با همون نيت هميشگی که ببینم تو دلش درباره من چه فکری می کنه؟حافظ جوابمو با این شعر داد: هزرا دشمنم ار می کنند قصد هلاک گرم تودوستی از دشمنان ندارم باک<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> مرا امیـد وصال تو زنده می دارد وگرنه هردمم ازهجرتست بیم هلاک نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش زمان زمان از غم کنم گریبان چاک رودبخواب دوچشم ازخیال توهیهات بود صبور دل اندر فراق توحـاشاک اگر توزخم زنی به که دیگری مرهم دگرتوزهردهی به که دیگری تریاک بـضرب سیفـک قتلی حیـاتنـا ابـدا لان روحی قدطاب ان یکون فداک عنان مپیچ که گر میزنی به شمشیرم سپر کنم سرو دستت ندارم ازفتراک تو را چنان که تویی هر نظرکجا بیند بقدر دانش خود هر کسی کند ادراک ای صاحب فای : اگر تو واقاً و از سر صدق،دل به کسی سپرده ای بدان که او از هیچ چیز نخواهد هراسید و برای رسیدن به تو،هر مشکلی را تحمل خواهد کرد.او به شوق وصال تو زنده است و فراق تو،خواب از چشمانش ربوده.او در مقابل ستم های تو،لب به شکوه نی گشاید چرا که تو را در حدی بسیار بالاتر از آن می داند که بخواهد گلایه ای هم داشته باشد.روی از وی بر نگردان و او را عزیز و محترم بدار.
حافظ
هرچند پیرو خسته دل و ناتوان شدم هر گه که یاد روی توکردم جوان شدم از ان زمان که فتنه چشمت به من رسید ایمن زشر فتنه اخر زمان شدم
شعری از حافظ
درد عشقی کشیدم که مپرس زهر هجری چشیدم که مپرس گشته ام در جهان اخر کار دلبری برگزیده ام که مپرس ان چنان در هوای خاک درش می رود اب دیده ام که مپرس من به گوش خود از دهانش دوش سخنانی شنیدم که مپرس سوی من لب چه میگزی که مگوی لب لعلی گزیدم که مپرس بی تو در کلبه گدریی خویش رنج هایی کشیدم که مپرس همچو حافظ غریب در ره عشق به مقامی رسیدم که مپرس
شعر های ازحضرت حافظ
هزار جهد بکردم که یار من باشی مرا بخش دل بی قرار من باشی چراغ دیدهء شب زنده دار من گردی انیس خاطره امیدوار من باشی چوخسروان ملاحت به بندگان نازند تو در میانه خداوندگار من باشی از ان عقیق که خونین دلم ز عشوه او اگر کنم گله ای غمگسار من باشی در ان چمن که بتان دست عاشقان گیرند گرت ز دست بر اید نگار من باشی شبی به کلبه احزان عاشقان آئی دمی انیس دل سوگوار من باشی شود غزاله خورشید صید لاغر من اگر آهوئی چو تو یکدم شکار من باشی سه بوسه کز دو لبت کرده ای وظیفه من اگر ادا نکنی قرض دار من باشی من این مراد ببینم بخود که نیم شبی بجای اشک روان در کنار من باشی من ارچه حافظ شهرم جوی نمی ارزم مگر تو از کرم خویش یار من باشی ای پادشه خوبان داد از غم تنهائی دل بی تو بجان امد وقتست که باز آئی دایم گل این بستان شاداب نمیماند دریاب ضعیفان رادر وقت توانائی دیشب گلهء زلفش با باد همی کردم گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودائی صد باد صبا اینجا با سلسله می رقصند انیست حریف ای دل تا باد نپیمائی مشتاقی ومهجوری دور از تو چنانم کرد کز دست بخواهد شد پایاب شکیبائی یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم رخساره به کس ننمود ان شاهد هر جائی ساقی چمن گل رابی روی تو رنگی نیست شمشاد خرامان کن تا باغ بیارائی ای درد توام درمان در بستر ناکامی وی یاد توام مونس در گوشه تنهائی در دایره قسمت ما نقطئه تسلیمیم لطف انچه تو اندیشی حکم انچه تو فرمائی فکر خودورای خود در عالم رندی نیست کفرست درین مذهب خود بینی وخود رائی زین دایره مینا خونین جگرم می ده تا حل کنم این مشکل در ساغر مینائی حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آید شادیت مبارک باد ای عاشق شیدائی گفتم غم تو دارم گفتا غمت سراید ...
حافظ به روايت شيرفرهاد!
ناگهان پـــــرده برانداخته...." اي ، يعني چه؟"(!) <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> مست از خانه برون تاخته..." اي ، يعنيچه؟"(!) عشق شون پت ، وَزده چنبـــــــره بر زندگيـم سهم دل، خشکه نپرداخته!..."اي يعني چه؟!"اي کَيانـــــــــوش که با مـــــا وَزدهشطرنجي شـده چُلمنگ و فقط باخته!..."اي يعني چه؟!" نَوَديدي کــــه "سحـــــــرناز" به روي "ليلــون" باز هم خنجـــــر خود آخته؟!..."اي يعنيچه؟!" وا وَکن چشم و وَبين گرد نخــود چي فوکولَه! کــار ِ اي "دو برره" ساخته!..."اي يعني چه؟!" "بوالفضول الشعـــرا" حافظ طنز است و "بگور" پيش او لُنـــگ وَ يَنــــداخته!..."اي يعني چه؟!" هر که پنداشت تــو تعريف زطنـــــزت فوکولي! فعل معکــــوس تو نشناخته!..."اي يعني چه؟!" این هم دوبيتي هاي برره اي!زعشقولي منـــو ويلون وَکردي! ز غم عيـــــن ني قليون وَکردي! همه وزن دوبيتي هامو، چُلمنگ! "مفا ليلـون مفا ليلـون" وَکردي(!) *** زنخدون تــو چال اسکندرون بيد! دل مو کلّـه پا گشته در اونبيد! دو من گرد نخـودمصرف وَِکردم فراق شون پتت نئشه پرون بيد! کیانوش! از قضاي روزگار بد نهاد يك نشيمن گز به پشتم بوسه داد تا گشودم چشم ديدم يك سره در دهي هستم به نام برره مركز خنگان بي فكر و شعور همچو سردار و سحر ناز و بَگور چون كه من چومپت بُدم همچون بَگَور زورچپون كردند سحرناز شرور گرچه من شوهر بُدم از بهر او ميكنم امرش اطاعت مو به مو درحقيقت من زنم او شوهراست اوكه بر دستش هميشه خنجر است من كيانوشم كه باشم زن ذليل گوييا خورده به مغزم دسته بيل شب كه مي آيم كنار بسترم تا بخوابم لحظه اي خيرِ سَرم قلچماقي خِنگ مي خوابد بَرَم آخ كه منهم واقعاً خيلي خَرَم موش فرهادي كه مي خوابد به بَر اوبرادر باشد از بهر سحر آدمي چورمنگ تر از من بُوَد صدبرابر خنگ تر از من بُوَد چونكه خوب مانده است اين مادر زنم دائماً اين را تو چشمش مي زنم او زن خنگي است همچون شوهرش اوبُوَد بي كلّه ترازدخترش بر بگوري گفته ام شعري قشنگ دركند از حال سالارمشنگ بسكه خوردم من نخودهاي درشت مي زنم شيپور از سوراخ پشت بادكرده اشكمم چون مشك آب حال و روزم را بكرده او خراب من چرادرهمچو جايي مانده ام؟ در چنين ماتم سرايي مانده ام؟ بسكه بودند ابلهانمدر كنار هي نچفسكوخوردمي جاي ناهار خود شدم ابله تر از اين قوم دون اي خدا من را بكن زينجا برون آنقدر دركردم از خود حرف مفت تا كه« جاويد» ازبرايم شعر گفت آن هم آن شعری نه مانند بگور که ندارد قافیه یا وزن و شور