شعری در مورد فراق
شعری در فراق خواهر
تقديم به خواهر عزيزم دختري خسته ز رنج با چشمهايي روشن به تاريكي دنيا مي نگريست در ميان تاريكي ناگهان نوري ديد رفت و رفت نزديك تر تا به آن نور رسيد خواهرم نور شد و پر كشيد سوي خدا من به دنبال او و او به دنبال خدا خواهرم نور شدي ؟ مي دانم كه تو را خواهم يافت در بهشت ابدي هم نشين كوثر نبي اين شعر را به ياد بود مرحومه خواهرم سروده ام که در روز جعمه ۱۸/۲/۸۸ در سن ۱۸ سالگی چشم از دنیا فرو بست تا ما را در غم فراقش ماتم زده کند جهت شادي روح آن مرحومه صلوات
جملات و اشعار بزرگان در مورد دوست و دوستي به ترتيب حروف الفبا
آ «آری آغاز دوست داشتن است// گرچه پایان راه ناپیداست// من به پایان دگر نیندیشم// که همین دوست داشتن زیباست» فروغ فرخزاد«آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است// با دوستان مروت، با دشمنان مدارا» حافظ«آنان که دوستی و محبت را به‌زندگی خود راه نمی‌دهند،به‌آن ماند که طلوع خورشید را مانع شوند.» سیسرو«آنچه مردم، دوستی می‌خوانند چیزی غیر از نفع شخصی نیست، دوستی خودپرستی انسان است که می‌خواهد از دیگران به عنوان دوستی متمتع گردد.» فرانسوا لارشفوکو«آن کس که در هرجا دوستانی دارد، همه جا را دوست‌داشتنی می‌یابد.» ضرب‌المثل چینی الف «از بس که مهر دوست به دل جا گرفته است// جایی برای کینهٔ دشمن نمانده است» اظهری کرمانی«از جان طمع‌بریدن آسان بود ولیکن// از دوستان جانی مشکل توان بریدن» حافظ«از جهان گرچه بوستان خوشتر// بوستان هم به دوستان خوشتر» مکتبی شیرازی«از خویشاوندان به‌راحتی می‌توان برید، اما رشته دوستی را هرگز.» سیسرو«از سلامتی خود مواظبت می‌کنیم، برای روز مبادا پول ذخیره می‌کنیم، سقف خانه را تعمیر می‌کنیم و لباس کافی می‌پوشیم، ولی کیست که در بند آن باشد که بهترین دارایی یعنی دوست را به صورتی عاقلانه برای خود فراهم کند؟» رالف والدو امرسن
شعری از حافظ
سينه از آتش دل در غم جانانه بسوخت آتشي بود در اين خانه كه كاشانه بسوخت تنم از واسطه دوري دلبر بگداخت جانم از آتش هجر رخ جانانه بسوخت سوز دل بين كه ز بس آتش اشكم دل شمع دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت آشنايي نه غريبست كه دلسوز منست چون من از خويش برفتم دل بيگانه بسوخت خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد خانه عقل مرا آتش ميخانه بسوخت ترك افسانه بگو حافظ و مي نوش دمي كه نخفتيم شب و شمع به افسانه بسوخت
چند سخن و شعر در مورد ع ش ق
هجران کیفر عشق است عشق تنها مرضیست که بیمار از آن لذت می برد(افلاطون) وعده وصل چون گردد نزديك آتش عشق شعله ورتر گردد رو به هر قبله كردم صنما روي تو بود آنچه محراب به معماري ابروي تو بود عشقبازان همه دانند كه در غزوه عشق در هر قلعه گشودند به بازوي تو بود. دردناک است . . . تو سکوت می کنی و من صدایت را تجسم می کنم ! نگاهت رنج عظیمی است، وقتی بیادم می‌آورد که چه چیزهای فراوانی را هنوز به تو نگفته‌ام . تو دور می شوی من در همین دور می مانم ! پشیمان که شدی برنگرد ! لاشه ی یک دل که دیدن ندارد ! دلبري، با دلبري دل از کفم دزديد و رفت. هر چه کردم ناله از دل، سنگ دل نشنيد و رفت. گفتمش اي دلربا دلبر! ز دل بردن چه سود؟ از ته دل، بر من ديوانه دل خنديد و رفت. دردي است درد عشق كه هيچش طبيب نيست گر دردمند عشق بنالد گرش غريب نيست در جان عاشق من شوق جدا شدن نیست خو کرده این قفس را میل رها شدن نیست من با تمام جانم پر بسته و اسیرم باید که با تو باشم در پای تو بمیرم عهدی که با تو بستم هرگز شکستنی نیست این عشق تا دم مرگ هرگز گسستنی نیست من با تمام جانم پر بسته و اسیرم باید که با تو باشم در راه تو بمیرم چرا همیشه عاشقان آهوشکارگر ترندمگرحرمت عشقبه رهایی نیست خدایا... دوزخت فرداست چرا امروز می سوزیم ؟! نمیدونم چرا یاد این افتادم : الهی ! چون آتش فراق [داشتی]، با آتش دوزخ چه کار داشتی !؟ روزگار هرگز نفهمید که عاشق شکست خورده بهترین برنده ست، هم عشق را برده و هم غم عشق را.. قانون مانند تار عنکبوتی است که فقط کوچکترها در آن گرفتار میشوند هر چه دام افكندم ، آهوها گريزان تر شدند حال ، صدها دام ديگر در مقابل ريخته هيچ راهی جز به دام افتادن صياد نيست هر كجا پا می گذارم دامنی دل ريخته عارفی از نيمه راه تحير بازگشت گفت : خون عاشقان منزل به منزل ريخته آن کسي که سالها در دام چشمانش مرا افکنده بود ديدمش عشق را تعارف به يک بيگانه کرد عشق را آلوده کرد !!! فقط تــــــــــــــــــــــــــــــــو من چرا دل به تـــــــــو دادم كه دلم ميشكني يا چه كردم كه به من باز نگه مي نكني دل و جانم به تــــــــو مشغول و نظر در چپ و راست تا ندانند رقيبان كه تـــــــو منظور مني ديگران چون بروند از نظر از دل برون تــــــــو چنان در دل ما رفته كه جان در بدني _پس از مرگم بيا اي خوش نگارم . بيا با جمع خوبان بر مزارم . كمر خم كن ببوس سنگ مزارم . كه من در زير خاك در انتظارم مجنون را به محكمه بردند گفتند توبه كن گفت خدايا عاشق ترم كن عشق حواس را از دیدن عیوب منع می کند. عشاق دلباخته معمولا در سکوت بسر می برند. روح عاشق هیچگاه در خانه نیست. تنها ...
شعری زیبا در مورد مرگ
به روز مرگ چو تابوت من روان باشدگمان مبر که مرا درد این جهان باشدبرای من مگری و مگو دریغ دریغبه دوغ دیو درافتی دریغ آن باشدجنازه‌ام چو ببینی مگو فراق فراقمرا وصال و ملاقات آن زمان باشدمرا به گور سپاری مگو وداع وداعکه گور پرده جمعیت جنان باشدفروشدن چو بدیدی برآمدن بنگرغروب شمس و قمر را چرا زیان باشدتو را غروب نماید ولی شروق بودلحد چو حبس نماید خلاص جان باشدکدام دانه فرورفت در زمین که نرستچرا به دانه انسانت این گمان باشدکدام دلو فرورفت و پر برون نامدز چاه یوسف جان را چرا فغان باشددهان چو بستی از این سوی آن طرف بگشاکه های هوی تو در جو لامکان باشد
"فراق یار" و "درد فراق"
فراق یار رفت زیبا یارم امـــــــــروز از برم ، تنهـا شدم یکه و تنهــــــــا به رنج و درد این دنیا شدم یارمشکین موی وسیمینبر چورفت ازکلبه ام قُـوَّت و نیروی قلـبم رفت و من شیدا شدم چنـــــــد روزی بود باهم مست بودیم و خمار لیک اکنـون رفــــــته و بی یاور و یکتا شدم تا برفت از بوستانم، باغــــــــــبان عشق من خسـته و افسرده و پژمرده و رسـوا شدم رفت یار مهـــــربانم، کن صــــبوری پیشه ام ای خـــــدای من! عجب نابود و نا پیدا شدم می ندانم، چون تحمل کرد این هجر وفراق؟ بی رخ نازش، چــــنین در داد و واویلا شدم لحظه ای بر "سائس" خود بین بیا جانان من زانکه در تنهـــایی خود ، شهره ی دنیا شدم ۱۹- ۵- ۱۳۸۵ /۱۰- ۸- ۲۰۰۶ چنداول، کابل درد فراق ز هجـــر تو مرا در دل فغان است؟ هــــــزاران درد بر جانم روان است نمی دانم چه خـواهـد گشت آخر؟ که در هجـــر تو، جانم ناتوان است ز پا افـــــتاده و جــــانم به لب شد غمت بر مــــــن بلای آسمان است ندارم طــــــاقتِ هجـــــــرانِ رویت بیا ای نازنین، عمــرم خــزان است ندارد سُـــــــــــود آنگاهی که آیی ببینی مُـرده ام در گلـــستان است هزار افسوس گـــر خواهی نمایی همه هیچ است و بیسود و زیان است بیا حالا در آغـــــــــــــــوش محبت که چشم مـن براهت پاسبان است بدان قـــــــــــــدر دو روزه زندگانی کــــــه مثل تازی بدخـو دوان است بیا و باده ی وصلت بیــــــــــاور!!! که "سائس" با می عشقت جوان است ۹- ۸- ۱۳۸۶/ ۳۱- ۱۰- ۲۰۰۷ چنداول – کابل
شعری در فراق امام زمان
دوست دارم روز و شب ازحق تمنایت کنمتا که دل را بسته بر زلفچلیپایت کنم ***** دوست دارم خانه خانه دره دره کو بهکوآنقدر گردم به دنبالت که پیدایت کنم ***** دوست دارم شمع گردی تا که من پروانه وارتا نفس دارم طواف روی زیبایت کنم ***** دوست دارم پای تا سر چشم گردد پیکرمتا به سیری دیده را محو تماشایت کنم ***** دوست دارم زنده باشم تا ببینم روی توتا به جای هدیه ، جان خویش اهدایت کنم ***** (یا با صالح المهدی عج ادرکنا)
شعر فراق
از چشم تو چون اشك سفر كردم و رفتم افسانه هجران تو سر كردم و رفتم ** در شام غم انگيز وداع از صدف چشم دامان تو را غرق گنه كردم و رفتم ** چون باد بر آشفتم و گلهاي چمن را در رخت زير و زبر كردم و رفتم ** اي ساحل اميد پي وصل تو چون موج در بحر غمت سينه سپر كردم و رفتم ** چون شمع به بالين خيالت شب خود را با سوز دل و اشك سحر كردم و رفتم