دانلود مجله توفیق
مجله فکاهی توفیق
نشریه هفته نامه ای فکاهی و سیاسی با نیم قرن فعالیت (از 1301 تا 1350 ش ) که صاحب امتیاز و اولین مدیر آن حسین توفیق بود. حسین توفیق شاعر و روزنامه نگار فرزند نجفقلی میرزا در 14 مهر 1258/ 18 شوال 1296 در تهران به دنیا آمد. او بیش از نیمی از عمر خود را صرف اشاعة معارف و ادبیات کرد. چهار سال از اواخر 1296 ش تا اواسط 1300 ش سردبیر روزنامة گل زرد بود و در 1301 ش موفق به گرفتن امتیاز نشریة توفیق شد. او در 29 بهمن 1318 پس از سپردن ادارة مجله به تنها فرزندش محمدعلی توفیق درگذشت (صدرهاشمی ج 2 ص 146ـ147 حسین توفیق مصاحبة مورخ 21 آبان 1381). نخستین شمارة توفیق در 1301 ش منتشر شد و انتشار آن در سه دورة ناپیوسته ادامه یافت . دورة نخست از 1301 تا 1318 ش به مدیریت حسین توفیق بود که با مرگ وی در 1318 ش به پایان رسید. توفیق در اوایل این دوره نشریه ای جدی بود و صبغة اخلاقی و ادبی داشت و گاه مطالب فکاهی نیز در آن چاپ می شد. از اواسط سال پنجم با کسب امتیاز چاپ کاریکاتور در آن بیشتر صورت فکاهی گرفت و پس از مدتی کاملا ادبی شد (صدرهاشمی ج 2 ص 147). طی شش سال فعالیت ادبی مطالب توفیق منظوم بود. در صفحة نخست ستون ثابتی با عنوان «شادروان فتحعلی خان صبا» مشتمل بر اشعار وی داشت و آثاری از حسین توفیق نیز در این صفحه چاپ می شد و مسابقة ادبی نیز برگزار می گردید. از اوایل 1317 ش توفیق دوباره به صورت فکاهی درآمد و مسئلة ازدواج و تشویق جوانان به آن از مضامین اصلی آن بود (برای نمونه رجوع کنید بهسال 13 ش 16 29 بهمن 1313 ص 1 سال 15 ش 6 7 دی 1315 ص 1).تقارن نخستین دورة توفیق با حاکمیت رضاشاه (1304ـ1320 ش ) سبب شد که مطالب نشریه با سانسور همراه شود اما در دوره های بعد این مشکل وجود نداشت . توفیق در این دوره بیشتر به مسائل اخلاقی و اجتماعی می پرداخت و ازینرو بدون وقفه منتشر می شد.دورة دوم پس از مرگ حسین توفیق با مدیریت فرزندش محمدعلی توفیق آغاز شد و تا کودتای 28 مرداد 1332 ادامه یافت . این دوره خصوصا پس از شهریور 1320 با حاکمیت فضای باز سیاسی و رهایی مطبوعات از اختناق همراه بود ازینرو مطالب توفیق همانند اغلب جراید سیاسی و انتقادی شد اما به صورت فکاهی .بی ثباتی سیاسی به سبب ناپایداری دولتها دستمایة اصلی توفیق برای انتقاد روزافزون از دستگاه حاکم بود که به توقیفهای مکرر آن نیز انجامید. دلایل توقیف متعدد بود از جمله در اسناد سالهای 1324 و 1325ش آمده است که فرمانداری نظامی مندرجات نشریة توفیق را خلاف مصالح کشور و سیاست دولت تشخیص داده و دستور توقیف آن را به شهربانی کل کشور صادر کرده است ( اسناد مطبوعات ایران ج 2 ص 338ـ339).موضوع اصلی توفیق انتقاد از عملکرد نخست وزیران بود و برای آنان نامهای طنزآمیز می ساخت . انتقادهای طنزآمیز مداوم ...
گفت و گو با عباس توفیق، سردبیر مجله فكاهی توفیق
گفت و گو با عباس توفیق، سردبیر مجله فكاهی توفیق شرف ما از توفیق مهمتر بود هفته نامه «توفیق» محبوب ترین مجله طنز پیش از انقلاب بود. گاهی از خودش هم عبور می كرد؛ وقتی توقیف می شد مردم شایع می كردند كه به خاطر فلان شعر یا كاریكاتور كه هیچ گاه در توفیق چاپ نشده بود توقیف شده است. مدیران این مجله هم هیچ وقت نتوانستند شایعات مردم را تكذیب كنند. می گذاشتند تا مردم خود در خیال، لودگی ها و مسخرگی ها با دستگاه شاهنشاهی را در آن شماره خیالی توفیق تصور كنند و دلخوش باشند كه نشریه ای توانسته تا آخر خط در جنگ با دستگاه پیش برود.توفیق بارها توقیف شد و محبوبیت نجاتش داد. حتی اگر روی جلد كاریكاتور شاه چاپ می شد كه سیبی از درخت قانون اساسی كنده است و آن سوتر غلامان دربارش دارند خود درخت را از ریشه در می آورند و زیر درخت از قول سعدی نوشته شده «اگر زباغ رعیت ملك خورد سیبی / برآورند غلامان او درخت از بیخ»، كسی كاری با برادران توفیق نداشت. اصلاً شاه خودش توفیق خوان بود. آخرین دوره ای كه توفیق منتشر می شد، به انقلاب اسلامی ختم شد. پس از آن دیگر توفیق نیامد تا اینكه گل آقا منتشر شد و نسخه دیگری بود برای نشریات فكاهی در شرایط جدید و برخی از توفیقی ها در آن مشغول شدند. عباس توفیق كوچكترین فرد از جمع برادران توفیق سردبیر آخرین دوره مجله بعد از كودتا و پیش از انقلاب بود. با او در اوایل تیرماه در گوشه ای از رستوران هتل همای تهران گفت وگو كرده ایم. حرف ها از ساعت ۹ شب شروع شد و تا یك صبح ادامه داشت. عباس توفیق در دانشگاه سوربن فرانسه، هم دوره و دوست صمیمی علی شریعتی هم بوده است. مصاحبه كه تمام شد، تازه از آخرین روزهای زندگی شریعتی پرسیدیم كه همیشه در ابهامی تاریخی پنهان بوده است. باید ساعت ۷ صبح بیدار می شد اما نشست و پاسخ داد. در گفت وگو با عباس توفیق، محمد رهبر، مهدی افروزمنش و سعید اركان زاده یزدی از گروه اجتماعی شرق شركت داشتند. توفیق سرحال و سرپا است. بعد از انقلاب در آمریكا بوده و كتاب هایی نوشته و می گوید در این دوران اغلب وقتش را در تربیت فرزندان گذرانده است. شعار روی جلد مجله توفیق برازنده خود او نیز هست: و من الله التوفیق و علیه التكلان. ● شما و برادرتان آقای توفیق در سال هایی كه مجله توفیق در می آمد سرآمد طنز ایران بودید. سال های دور و درازی از انتشار توفیق گذشته و تنها شاید نسل میانسالی آن را به یاد داشته باشند. بعضی ها حتی نمی دانند كه توفیق نام یك فرد بوده كه بعد از آن روی یك مجله گذاشته شده است. دوست داریم از خودتان و برادرتان بگویید و اینكه اصلاً توفیق چگونه شكل گرفته است؟ ▪ بگذارید از دو كتابی كه نوشته ام و ترجمه هم شده و ...
هفته نامه فکاهی،سیاسی توفیق
هفته نامه فکاهی،سیاسی توفیقتوفیق نشریه و هفته نامهای فکاهی و سیاسی با نیم قرن فعالیت از سال ۱۳۰۱ تا ۱۳۵۰ هجری شمسی که بنیان گذار و صاحب امتیاز و اولین مدیر آن حسین توفیق بود.حسین توفیق شاعر و روزنامه نگار فرزند نجفقلی میرزا در ۱۴ مهر ۱۲۵۸ شمسی / ۱۸ شوال ۱۲۹۶ قمری در تهران به دنیا آمد. او بیش از نیمی از عمر خود را صرف اشاعه معارف و ادبیات کرد. چهار سال، از اواخر ۱۲۹۶ شمسی تا اواسط ۱۳۰۰ شمسی، سردبیر روزنامه گل زرد بود و در ۱۳۰۱ شمسی موفق به گرفتن امتیاز نشریه توفیق شد. او در ۲۹ بهمن ۱۳۱۸ شمسی، پس از سپردن اداره مجله به تنها فرزندش محمدعلی توفیق، درگذشت.دوره نخست انتشارنخستین شماره توفیق در سال ۱۳۰۱ شمسی منتشر شد و انتشار آن در سه دوره ناپیوسته ادامه یافت . دوره نخست از ۱۳۰۱ تا ۱۳۱۸ شمسی به مدیریت حسین توفیق بود که با در گذشت وی در ۱۳۱۸ شمسی به پایان رسید.توفیق در اوایل این دوره، نشریه‌ای جدّی بود. مطالبی در مورد مسائل دینی، اخلاقی و ادبی و گاه فکاهی نیز در آن چاپ می‌شد. از اواسط سال پنجم، با کسب امتیاز چاپ کاریکاتور در آن، بیشتر صورت فکاهی گرفت و پس از مدتی کاملاً ادبی شد. طی شش سال فعالیت ادبی، مطالب توفیق منظوم بود در صفحه نخست، ستون ثابتی با عنوان «شادروان فتحعلی خان صبا» مشتمل بر اشعار وی و آثاری از حسین توفیق نیز در این صفحه چاپ می‌شد و مسابقه ادبی نیز برگزار می‌گردید. از اوایل سال ۱۳۱۷ شمسی، توفیق دوباره به صورت فکاهی درآمد و مسئله ازدواج و تشویق جوانان به آن، از مضامین اصلی آن بود.تقارن نخستین دوره توفیق با حاکمیت رضاشاه پهلوی (۱۳۰۴ـ۱۳۲۰ شمسی )، سبب شد که مطالب نشریه با سانسور همراه شود، اما در دوره‌های بعد این مشکل وجود نداشت. توفیق در این دوره بیشتر به مسائل اخلاقی و اجتماعی می‌پرداخت و ازینرو بدون وقفه منتشر می‌شد. دوره دوم انتشارپس از مرگ حسین توفیق با مدیریت فرزندش محمدعلی توفیق آغاز شد و تا کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ شمسی ادامه یافت. این دوره خصوصاً پس از شهریور سال ۱۳۲۰ شمسی، با حاکمیت فضای باز سیاسی و رهایی مطبوعات از اختناق همراه بود. ازینرو مطالب توفیق همانند اغلب جراید سیاسی و انتقادی شد اما به صورت فکاهی.بی ثباتی سیاسی به سبب ناپایداری دولتها دستمایه اصلی توفیق برای انتقاد روزافزون از دستگاه حاکم بود که به توقیفهای مکرر آن نیز انجامید. دلایل توقیف متعدد بود از جمله در اسناد سالهای ۱۳۲۴ و ۱۳۲۵ شمسی آمده است که فرمانداری نظامی مندرجات نشریه توفیق را خلاف مصالح کشور و سیاست دولت تشخیص داده و دستور توقیف آن را به شهربانی کل کشور صادر کرده است ( اسناد مطبوعات ایران ، ج ۲، ص ۳۳۸ـ۳۳۹).موضوع ...
یادی از طاهر توفیق هنرمند برجسته مقام خوان
از رادیو بغداد تا ارکستر رادیو کرمانشاه یادی از طاهر توفیق هنرمند برجسته مقام خوان حسین حاجی قادر ترجمه از کردی: بابک الماسی زنده یاد طاهر توفیق فرزند عبدالرحمان در 1922 میلادی در شهر زیبای کویه و در کوچه بفریقندی پا به عرصه وجود نهاد. در سال 1929 پدرش او را پیش ملایی به نام «ملای ره ش» فرستاد تا تلاوت و روخوانی قرآن و بوستان و گلستان شیخ سعدی شیرازی را فرا بگیرد. در 1932 به مدرسه ابتدایی کویه می رود و پس از مدتی که معلمان صدایش را می شنوند او را تشویق به حضور در گروه موسیقی مدرسه می کنند. سال 1936 آغاز هنرنمایی استاد است، یعنی زمانی که نوجوانی 14 ساله بیش نبود. در آن سالها باغات و تفرج گاه های اطراف شهر کویه مکان شادی، تفریح، موسیقی و آواز بود و شعر شعرایی مانند؛ نالی، مصطفی بیگ کردی، حاجی قادر کویی، بیخود، صافی هیرانی، عثمان حبیب عونی، مه یلی و یونس رئوف (مشهور به دلدار) سراینده شعر معروف «ای رقیب» باب بود، و هنرمندان نامی شهر کویه کسانی همچون؛ استاد سیوه، ملا اسعد و احمد محمد ملا، آن اشعار را با صدای زیبایشان اجرا می کردند. به غیر از آن هنرمندان، افرادی خوش صدا هم بودند که در مراسمات مولودی خوانی مردم را به جوش و خروش می انداختند، کسانی همچون؛ محمد امین گوجه، قادر محمد حمام چی (مشهور به قاله کچل)، حسین حبه تووز و خود طاهر توفیق. طاهر توفیق می گوید: «من در سال های 1936 تا 1940 در تمام مساجد، باغ ها و منازل کویه آهنگ مولودی پیغمبر اسلام (ص)، و در اماکن خصوصی مقامات و تصانیف کردی را می خواندم. اگر هم هیچ مراسمی وجود نداشت و بهانه ای برای خوانندگی نبود، همراه با تعدادی از دوستان و آشنایان نزدیک، به باغات حاشیهی شهر کویه می رفتیم، یا در کنار رودخانه ای می نشستیم و به خواندن آهنگ های شاد همراه با رقص و پایکوبی مشغول می شدیم.» مراسمات خصوصی طاهر توفیق در آن زمان بیشتر همراه با هنرمندان و علاقه مندان به ادبیات و هنر بود، کسانی همچون؛ عمر مام عه ولا، عثمان حبیب عونی و صوفی محمد قصاب. در سال 1945 پس از پایان یافتن جنگ جهانی دوم، طاهر توفیق به بغداد می رود، در آنجا با فردی از اقوام خود به نام؛ صمد حاجی محمد آشنا می شود. او به طاهر توفیق می گوید: «بیا با هم سری به رادیو بغداد بزنیم چون آنجا به خواننده نیاز دارند.» ولی طاهر توفیق در جواب گفت: «می خواهم به کویه برگردم و نمی توانم اینجا بمانم.» اما فامیل وی قبول نکرده و او را با اصرار به رادیو می برد. در آن سال ها کامل امین و قادر قزاز کارمند رادیو بغداد بودند و همین که طاهر توفیق را می بینند و صدایش را می شنود بسیار خوشحال می شوند و به او پیشنهاد می کنند که در رادیو بماند ...