خانه هایی با حیاط مرکزی
آشنایی با خانه‌های قدیمی و تاریخی ایران
آشنایی با خانه‌های قدیمی و تاریخی ایران معماری ایرانی که ابتدا در محدوده فلات ایران و سپس در حوزه نفوذ فرهنگ ایرانی شکل گرفت، همچون همه معماری‌هایی که ریشه در فرهنگ بومی دارند، به اقلیم توجه داشته و تا پایان دوره قاجار آثار با ارزشی از خود به جا گذاشته استاز جمله خصوصیات خانه‌های قدیمی در بیشتر شهرهای ایران مساحت زیاد آن‌هاست. سبک معماری آنها نیز به این صورت است که از دو قسمت اندرونی و بیرونی تشکیل شده‌اند رنگهای به کار رفته در تزیینات ساختمانها متأثر از ویژگی‌های اقلیم گرم و خشک بوده‌اند. مصالح ساختمانها، علاوه بر توانایی‌های سازه‌ای و توجه به مسائل اقتصادی و تأمین مصالح از نقاط نزدیک، بهترین شکل بهره‌برداری از انرژی محیط را نشان می‌دهند.سازه‌های طاقی در این بناها نشان دهنده رابطه اقلیم و معماری هستند. حتی در نقوش تزیینی رد پای خورشید را به عنوان مهمترین عامل اقلیمی در نقوشی با نام شمسه و چرخ خورشید می‌توان دید. اغلب خانه‌های قدیمی و تاریخی از قسمت‌های ذیل تشکیل شده‌اند: سکو، سردر ورودی، در ورودی، هشتی، دالان، ایوان‌ها، حیاط و اتاق‌های اطراف آن، حوض، آشپزخانه، سرویس‌ها، جهت ساخت خانه، گودال باغچه، بام، سرابستان، زمستان نشین، تابستان نشین، بهار خواب، اتاق کرسی، پایاب، شوادان، شبستان، شناشیل، آب سرا و اتاق بادگیر.سکو به محلی در دو سوی در ورودی، برای استراحت در هنگام انتظار برای ورود یا گفت و گو با همسایه‌ها گفته می‌شود.سر در ورودی هلال تزئینی روی در و تنها قسمت خارج از خانه است که اغلب کاشی‌کاری دارد و معمولاّ طوری ساخته می‌شده که در زمستان‌ها مانع از ریزش برف و باران بوده و در تابستان‌ها نیز مانعی برای تابش مستقیم آفتاب به شمار می‌رفته است. در بالای سردر آیاتی از قرآن کریم یا عبارات مذهبی نوشته می‌شد تا هنگام ورود و خروج از زیر آیات قرآنی یا روایات و عبارات دینی عبور کنند. در ورودی، در بیشتر خانه‌های سنتی، درهای ورودی دو لنگه و چوبی هستند و هر لنگه کوبه‌ای نیز دارد. زن‌ها حلقه‌ای که صدای زیری داشت را به صدا در می‌آوردند و مردها کوبه چکشی شکل را که صدای بمی‌داشت. هشتی ها اغلب به شکل هشت ضلعی یا نیمه هشت ضلعی و یا بیشتر مواقع 4 گوش است. هشتی دارای سقفی کوتاه و یک منفذ کوچک نور در سقف گنبدی شکل آن است و عموماّ سکوهائی برای نشستن در آن طراحی شده است. هشتی برای انشعاب قسمت‌های مختلف خانه و گاه برای دسترسی به چند خانه ساخته می‌شد. در خانه‌های بزرگ، اندرونی و اقامتگاه‌های خدمتکاران نیز به هشتی راه داشتند و اغلب برای جدا سازی آقایان و خانم‌ها ...
طراحی داخلی در معماری خانه های ایرانی
معماری داخلی متناسب با شرایط اقلیمی و شکل جغرافیایی مناطق گوناگون ایران منجر به شکل گیری مفاهیم و ایده های متعددی متناسب با درون گرایی و برون گرایی بناها می شود. در فضاهای درون گرا که در نواحی مرکزی، کویری و قسمت هایی از آذربایجان می توان نمونه های آن را یافت، معماری داخلی اهمیت بسیار فراوانی دارد، زیرا ترکیب حجمی خارجی و بیرونی بیشتر انواع این گونه از بناها به ویژه در بافت های فشرده و پیوسته شهری فاقد طراحی معمارانه بوده است، در حالی که ترکیب حجمی و نماهای داخلی آنها غالبـا طراحی شده و بسیار مزین بوده است. معماری داخلی این گونه از بناها را به دو گونه طبقه بندی می کنند: نخست گونه ای از معماری داخلی که طراحی حیاط مرکزی و فضاهای پیرامون آن را در بر می گیرد و سپس معماری داخلی درون فضاهای پیرامون حیاط را که به مفهوم معماری داخلی در دوره معاصر نزدیک است. سادگی نماهای بیرونی این نوع فضاها که هم به دلیل فشردگی و پیوستگی بافت شهری بود و هم در بیشتر موارد دلایل اجتماعی و فرهنگی داشت، موجب شده است که معماری داخلی در این فضاها اهمیت بسیار فراوانی داشته باشد، به ویژه آن که کمابیش همه اوقات زندگی زنان و کودکان به جز هنگام خرید ، مهمانی رفتن، زیارت و حمام رفتن در داخل خانه سپری می شده است. اهمیت معماری داخلی در بناهای درونگرا به سبب بافت کالبدی شهرها و ساختار اجتماعی و فرهنگی موجود در آنها بسیار بیشتر از جایگاه معماری داخلی در بناهای برونگرا به خصوص ساختمان های برونگرای واقع در حاشیه دریای خزر بوده، زیرا مردم ساکن در حاشیه دریای خزر نسبت به کسانی که در نواحی مرکزی و کویری کشور زندگی می کنند ،زمان بسیار بیشتری را در خارج از فضای داخلی خانه زندگی می کنند و بخش قابل توجهی از زمان خود را در فضای باز بیرونی صرف می کنند و از سوی دیگر مصالح مورد استفاده در بناهای واقع در حاشیه دریای خزر و مقدار رطوبت موجود در هوای آنجا و کم دوامی واحدهای مسکونی در آنجا نسبت به نواحی مرکزی و کویری موجب کم اهمیت شدن طراحی فضاهای داخلی و تزیینات معماری در حالت عمومی می شود. واحدهای مسکونی در گذشته نسبت به سایر انواع فضاهای معماری بیش ترین تاثیر پذیری را از پدیده ها و خصوصیات محیط طبیعی و شهری داشتند و به همین سبب است که بیشترین تنوع در طراحی این نوع از فضاها وجود داشت زیرا شرایط اقلیمی و جغرافیایی کشور بسیار متنوع است. برخی اصول معماری داخلی فضاهای بسته طراحی فضاهای معماری در بافت های درونگرا بیش تر داخلی بوده است. برخی از اصول معماری داخلی فضاهای بسته در این خانه های درون گرا به صورت زیر است: 1- هماهنگی معماری داخلی فضا با طرح ...
معماری ایرانی
معماری ایرانی که ابتدا در محدوده فلات ایران و سپس در حوزه نفوذ فرهنگ ایرانی شکل گرفت، همچون همه معماری هایی که ریشه در فرهنگ بومی دارند، به اقلیم توجه داشته و تا پایان دوره ی قاجار آثار با ارزشی از خود به جا گذاشته است. بررسی نمونه های به جا مانده نشان می دهد: رنگهای به کار رفته در تزیینات ساختمانها متأثر از ویژگی های اقلیم گرم و خشک بوده اند. مصالح ساختمانها، علاوه بر توانایی های سازه ای و توجه به مسائل اقتصادی و تأمین مصالح از نقاط نزدیک، بهترین شکل بهره برداری از انرژی محیط خشک را نشان می دهند. سازه های طاقی در این بناها نشان دهنده رابطه اقلیم و معماری هستند. حتی در نقوش تزیینی رد پای خورشید را به عنوان مهمترین عامل اقلیمی در نقوشی با نام شمسه و چرخ خورشید می توان دید. در این جا به بررسی فضاهایی می پردازيم که به طور مشخص به دلیل ویژگی های اقلیمی شکل گرفته اند و اقلیم در آنها موضوع اصلی بوده است. نام اغلب این فضاها از همین ویژگی اقلیمی آنها گرفته شده است، مانند اتاق کرسی، زمستان نشین، سردابه و … حیاط های مرکزی در این بررسی نیامده اند، گرچه این حیاط ها خود پاسخی اقلیمی به فضای باز خانه اند و ایجاد فضایی با درخت و حوض آب و در امان از بادهای گرم و تابش شدید آفتاب، بهترین دلیل شکل گیری حیاط در مرکز خانه بوده و در همه اقلیم های مشابه هم دیده می شود. حیاط نارنجستان در کتاب فرهنگ مهرازی ایران، نارنجستان چنین تعریف شده است: میان سرایی که می توان آنرا سر پوشیده کرد و در باغچه آن در ختان نارنج و غیره پرورش داد. حیاط نارنجستان حیاطی کوچک در مجموعه اندرونی بوده که علاوه بر تأمین نور فضاهای اطراف، امکان نگهداری گیاهانی را که نسبت به یخبندان شبهای زمستان مناطق کویری حساس هستند فراهم می کرده است. ابعاد کوچک آن و مجاورت با طاق ها و توده های ساختمانی که در طول روز با انرژی خورشید گرم می شدند موجب می شده که با تخلیه این انرژی در طول شب، دمای فضای محدود حیاط بالای صفر حفظ شود، و حتی در برخی موارد این حیاط ها سقفی با یک سوراخ بزرگ در مرکز دارند که در زمستانهای خیلی سرد امکان پوشاندن آن با پارچه و جود داشته است. این حیاط ها به ندرت در محور های اصلی بنا و بیشتر در گوشه ها و فضاهایی که مشکل نور گیری داشتند ساخته می شدند. الگوی معمولی آنها مربع ۹ قسمتی است که در هر وجه آن یک فضای سه دری قرار می گرفته یا هشت ضلعی بوده اند. در برخی موارد با گوشه سازی، نوعی گنبد ناقص روی آنها ساخته می شده ، تزیینات این فضا که تحت تأثیر تزیینات اتاق ها و فضاهای جانبی هم بوده، به شکل گلویی آجرکاری یا آجر لعاب دار بوده است. گودال باغچه گودال باغچه ...
معماری خانه های قدیمی
هشتی : بلافاصله پس از ورودی به فضای هشتی می رسیم. اغلب به شکل هشت ضلعی یا نیمه هشت ضلعی و یا بیشتر مواقع چهار گوش است. هشتی دارای سقفی کوتاه و یک منفذ کوچک نور در سقف گنبدی شکل ان است و عموماّ سکوهائی برای نشستن در آن طراحی شده است. هشتی برای انشعاب قسمت های مختلف خانه و گاه برای دسترسی به چند خانه ساخته می شد. در خانه های بزرگ ، اندرونی و اقامتگاه های خدمتکاران نیز به هشتی راه داشتند و اغلب برای جدا سازی آقایان و خانم ها دو قسمتی ساخته می شد. دالان (راهرو) : د الان راهروی باریکی بود که با پیچ و خم وارد شونده را از هشتی به حیاط خانه هدایت می کرد. پیچ و خم دالان برای رعایت حریم خصوصی خانه بود تا عابر نتواند سریعاً فعالیت های جاری در حیاط را متوجه شود.. حیاط : حیاط در خانه های قدیمی مرکز و قلب ساختمان بود. ، حیاط مرکزی همراه با ایوان در هر سمت ، ویژگی بود که از گذشته های دور در معماری ایرانی حضور داشت ؛ البته این امکان وجود داشت که حیاط از نظر هندسی مرکز خانه نباشد اما از نظر زندگی و انجام فعالیت ها و ایجاد ارتباط بین قسمت های مختلف خانه، تعبیه دید و سایر مسائل مرکز خانه محسوب می شد. حیاط محلی برای برگزاری مراسم مختلف نظیر مراسم مذهبی ، عروسی و تجمع اقوام بود. معمولاً چهار گوش بود. ابعاد حیات را تعداد و عملکرد فضاهای اطراف ان تعیین می کنند. هر حیاط معمولاً یک حوض و چند باغچه دارد که بسته به شرایط مختلف محلی نظیر آب و هوا و عوامل فرهنگی اشکال متفاوتی می یابد. سازمان دهی فضاهای محصور حیاط به گونه ای بود که با تغییرات فصلی و کارکردها ی مختلف اتاق های مجاور متناسب باشد. حوض و باغچه : در حیاط سازی خانه های قدیمی حوض و باغچه معتبرترین عناصر حیاط سازی به شمار می رفت تالار: این عنصر عموماً فضائی بود با تزئینات بسیار زیبا و پرکار که در کنار اتاق های ساده زندگی در خانه های سنتی کاملاً مشهود بود. تالار با گچبری، آئینه کاری، نقاشی روی گچ، مقرنس و با نقاشی روی چوب تزئین می شدند. جبهه رو به حیاط تالار با ارسی های ۵ دری یا ۷ دری به حیاط خانه مربوط می شدند. تالار برای پذیرایی از مهمانان محترم و مخصوص مورد استفاده قرار می گرفت. نشیمن: نشیمن، اتاق هائی بود که از تالار اهمیت کمتری داشتند و از اتاق های ساده مهمتر بودند نشیمن، محل تجمع افراد خانواده ومهمانهای بسیار نزدیک به حساب می آمد این عناصر از نظر تزئینات بسیار ساده بودند. آشپزخانه: معمولاً مربع یا مستطیل است . نزدیک آب انبار و چاه آب قرار دارد. در درون آشپزخانه ، محلی برای پخت و پز ، ذخیره ی چوب و تنور پخت نان و در درون دیوار آن تاقچه ای برای قرار دادن ابزار آشپزی ...
کاروانسرا
مقدمه ۩ کاروانسرا ها، مهمان خانه های بین راهی کشور ایران در طی قرون متمادی گذشته بوده و سابقه آن به دوره هخامنشی یعنی بیش از دو هزار و پانصد سال قبل می رسد. در مسیر راه های مهم بین شهری، کاروانسرا ها به فاصله مسافتی که کاروان در یک روز می توانسته طی کند، ساخته می شده است. به دلیل خشکی نسبی آب و هوا در بخش عمده ای از کشور ایران و دور بودن شهر ها و آبادی ها از یکدیگر، وجود نقاطی جهت استراحت و تهیه آذوقه در بین راه، امری حیاتی و ضروری بوده و بدون وجود این ایستگاه ها، طی طریق و ارتباط بین مناطق مختلف کشور غیر ممکن بوده است. از آنجایی که در دوره پیش از اسلام، خصوصاً در زمان پادشاهی هخامنشی، وسعت مملکت ایران بسیار زیاد بوده و کنترل این امپراطوری وسیع احتیاج به خطوط ارتباطی منظم و مطمین داشته، مورخین یونان باستان مانند هرودت و گزنفون از وجود راه های امن و کاروانسرا های خوب در ایران خبر می دهند. هرودت در مورد راه های امپراطوری هخامنشی می نویسد: «واحد مقیاس راه ها پرسنگ است و به مسافت هر چهار پرسنگ منزلی تهیه شده موسوم به ایستگاه؛ در این منازل مهمان خانه های خوب بر پا گردیده.» (1) ۞ شکل 1: پلان کاروانسرای دروازه گچ مربوط به دوره ساسانی. این نوع پلان با حیاط مرکزی، الگوی سایر کاروانسرا های ایران در دوره های بعدی بوده است. در دوره حکومت اشکانی و ساسانی نیز وجود راه های امن و کاروانسرا های مناسب امری ضروری برای اداره کشور پهناور ایران در این دوره تاریخی بوده است. خصوصاً از آنجایی که ایران در مسیر تجارت بین المللی بین خاور دور از یک سو و سواحل مدیترانه و اروپا از طرف دیگر قرار داشته و بخش عمده ای از مسیر تجاری جاده ابریشم از سرحدات شمالی ایران می گذشته، تامین امنیت و رفاه بازرگانان در این مسیر طولانی که منبع درآمد مهمی برای دولت بوده، امری لازم و ضروری بوده است. از دوره پادشاهی هخامنشی و اشکانی کاروانسرای شناخته شده ای در ایران باقی نمانده است، ولی از زمان ساسانیان تعداد معدودی کاروانسرا باقی مانده که الگوی کاروانسرا های بعدی در دوره اسلامی قرار گرفته است. از قدیمی ترین کاروانسرا های ایران می توان از کاروانسرای دروازه گچ ( شکل 1) (2) ۞ نام برد. پایه ها و بخشی از دیوار های این کاروانسرا که با سنگ و آهک ساخته شده هنوز باقی است. این بنا دارای یک حیاط مرکزی و تعدادی دالان در اطراف حیاط است. ماکسیم سیرو (3) ۞ در کتاب خود به نام «کاروانسرا های ایران و ساختمان های کوچک میان راه» می نویسد: «در اواخر دوران ساسانی دو نوع کاروانسرا در سرزمین ایران شناخته می شد. یکی از آنها شامل حیاطی بوده که در اطرافش یک نوع دالان عریضی برای چهارپایان ...
اقلیم در معماری ایرانی و خانه هاي سنتی
حیاط نارنجستان در کتاب فرهنگ مهرازی ایران، نارنجستان چنین تعریف شده است: میان سرایی که می توان آنرا سر پوشیده کرد و در باغچه آن در ختان نارنج و غیره پرورش داد. حیاط نارنجستان حیاطی کوچک در مجموعه اندرونی بوده که علاوه بر تأمین نور فضاهای اطراف، امکان نگهداری گیاهانی را که نسبت به یخبندان شبهای زمستان مناطق کویری حساس هستند فراهم می کرده است. ابعاد کوچک آن و مجاورت با طاق ها و توده های ساختمانی که در طول روز با انرژی خورشید گرم می شدند موجب می شده که با تخلیه این انرژی در طول شب، دمای فضای محدود حیاط بالای صفر حفظ شود، و حتی در برخی موارد این حیاط ها سقفی با یک سوراخ بزرگ در مرکز دارند که در زمستانهای خیلی سرد امکان پوشاندن آن با پارچه و جود داشته است. این حیاط ها به ندرت در محور های اصلی بنا و بیشتر در گوشه ها و فضاهایی که مشکل نور گیری داشتند ساخته می شدند. الگوی معمولی آنها مربع ۹ قسمتی است که در هر وجه آن یک فضای سه دری قرار می گرفته یا هشت ضلعی بوده اند. در برخی موارد با گوشه سازی، نوعی گنبد ناقص روی آنها ساخته می شده ، تزیینات این فضا که تحت تأثیر تزیینات اتاق ها و فضاهای جانبی هم بوده، به شکل گلویی آجرکاری یا آجر لعاب دار بوده است. گودال باغچه گودال باغچه یا باغچال در وسط حیاط مرکزی ساخته می شده و یک طبقه در داخل زمین فرو می رفته است. نمونه های این فضا در اقلیم های بسیار خشک کویری از جمله در کاشان، نایین و یزد دیده می شود. گودال باغچه علاوه بر تأمین خاک مورد نیاز خشت های استفاده شده در بنا، امکان دسترسی به آب قنات را هم فراهم می کرده. این مساله، در شهر هایی مثل نایین که یک شبکه پیچیده ی قنات داخل شهر داشته اند بسیار مهم بوده است. بنابر این معمولاً در گودال باغچه آب روانی می بینیم که حوض میانی را پر می کرده و سر ریز آن به خانه های دیگر می رفته است. در حاشیه این حیاط اغلب رواق و گاه چند اتاق به شکلی نیمه باز ساخته می شده و کاشت درخت انار، پسته و انجیر در این گودال باغچه ها مرسوم بوده است. با توجه به کوچکتر و پایین تر بودن این حیاط ها و استفاده از رطوبت و خنکی زمین، علاوه بر رطوبت گیاهان و خنکی آب، در واقع فضایی به مراتب اقلیمی تر از حیاط شکل می گرفته است.گودال باغچه خانه پیر نیا در نایین و مسجد مدرسه آقا بزرگ در کاشان نمونه های خوبی از این فضاها هستند. معماری خانه طباطبایی ها به شیوه گودال باغچه متقارن و درون گرا است، در کویر خانه ها را گود می ساختند تا بنا عایق حرارت و صدا بوده ودسترسی به آب قنات هم راحت تر و در مقابل زلزله مقاوت تر باشد. بام بام در معماری ایران به جرأت بخشی از فضای زندگی است و علاوه ...
معماری اسلامی/خانه
خانه خانه یکی از شاخص ترین اماکن در معماری ایران، خصوصاً معماری دوره اسلامی است . اصطلاح خانه و سابقه تاریخی آن خانه یکی از مباحث مهم در معماری ما می باشد که کمتر به آن پرداخته شده است. نیاز به شناخت خانه در این زمان بسیار احساس می شود و می بایست با شناخت معماری گذشته و تطبیق آن با معماری معاصر این نیاز را بر طرف کرد. واژه «خانه» که امروزه مصطلح است، در گذشته به اتاق اطلاق می شده است. اتاق خصوصی را (وستاخ) یا گستاخ یا وثاق می نامیده اند. در گذشته از واژه سرا به جای کلمه خانه استفاده می کردند. به منظور نمایش اهمیت خانه در فرهنگ و زبان ایران فهرست وار به تعدادی از واژه ها که در آن ها از کلمه خانه استفاده شده است اشاره می شود. این واژه ها از ترکیب «خانه» با یک اسم دیگر ساخته شده اند و حاصل آن اسم، مکان جدیدی است که در زبان و ادبیات فارسی از آن استفاده می شود: آبدارخانه حرمخانه شربتخانه حوضخانه خلوت خانه قالیبافخانه اسلحه خانه بالاخانه قور خانه قهوهخانه دیوانخانه تابخانه گل خانه تماشاخانه تاریکخانه « آرامشی که در خانه های قدیم ایران می توان یافت ناشی از نگاه طراح به فطرت انسانی، خواست ها و نیازهای انسان است. حال آن که در معماری مدرن، فردگرایی و سلایق طراح مبانی اولیه ی طراحی را پایه ریزی می کنند. به همین دلیل، در دنیای امروز سبک مختلف معماری را شاهد هستیم که برخی در این مسیر پیشتاز و باقی پیرو هستند. خانه سنتی با انسانیت انسان هماهنگی دارد و احساس آرامش، آسایش و امنیت به هنگام برقراری در این خانه تأمین می شود. هم سویی با انسان را در تمامی ابعاد آن می توان دید، هم از دیدگاه کالبدی وهمچنین از منظر توجه به نقشه ی پنهانی انسان که همان روح است. طراحی خانه ی ایرانی با توجه به شرایط اجتماعی آن زمان صورت گرفته است؛ خانه مکانی برای مبادلات مرد خانه در کنار زندگی خصوصی آنان بوده و تأثیر این سبک زندگی را می توان در وجود اندرونی و بیرونی در خانه های ایرانی یافت. البته لازم به ذکر است این فرم کالبدی تنها از این امر منتج نمی شود و دلایل دیگری چون اقلیم این کالبد را به وجود می آورند.» کارکرد فضاها یکی از نخستین عواملی که در بررسی و مطالعه ساختار فضای بناهای مسکونی در بافت های تاریخی به چشم می خورد، گستردگی و تنوع عملکردهای فضا در آن ها است. مسکن در کشور ما جایگاه ویژه ای در تاریخ دارد و ریشه و پیوند آن ...
بافت قدیمی یزد انسان را با خود به اعماق تاریخ می برد
استان یزد از سرزمین‌های قدیمی و تاریخی و دارای میراث درخشانی از فرهنگ و تمدن کهن و ادوار مختلف تاریخی با قدمت ۳۰۰۰ ساله است. از مظاهر فرهنگ مادی و معنوی که مردم این خطه از خود به جای گذاشته‌اند، نشانه‌هایی از مهر و آناهیتا، زندان اسکندر، برج و بارو و کهن دژهای بزرگ و عظیم، پناهگاه‌های متعدد موبدان و سران ساسانی است. شهرستان یزد اولین شهر خشت خام و دومین شهر تاریخی جهان است. دارای ۷۰۰ هکتار بافت تاریخی است و بنای آن را گاه به اسکندر مقدونی و گاه به یزدگرد نسبت می‌دهند. اما در افسانه‌ها بناکننده این شهر را «ضحاک» می‌دانند. چنانچه به نقل از معین‌الدین نطنزی آورده‌اند که خطه یزد را ضحاک ساخت و آن را زندان ضحاک خواند. به هــر حال نمی‌توان منکر تاریخ بیش از دوهزار و پانصد ساله این شهر شد، چرا کهآتش آتشگاه یزد در حدود ۲۵۰۰ سال است که به خاموشی نرفته است. پژوهشگران بافت یزد را یکی از چهار کانون عمده مدنیت در زمان ماد در حوزه شرق ایران دانسته‌اند. در آن هنگام، این شهر در مسیر شاهراه باستانی ری ـ کرمان و پارس ـ خراسان قرار داشت و آن را از سرزمین‌های دوردست ماد می‌دانستند. ● خصوصیات معماری از ویژگی‌های بافت یزد حفاظت تمامی معابر، حیاط‌ها و ساختمانها در برابر عوامل جوی و به خصوص باد است. همچنین از باد و آفتاب با روش‌هایی چون بادگیر و هور نورها به بهترین شکل ممکن استفاده می‌شود. بافت در این فضاها، به هم فشرده و متصل است و کوچه‌ها باریک و نسبتاً طولانی و در مسیر یک خط شکسته‌اند، کوچه‌ها گاه مسقف و یا دارای ساباط هستند. تمامی فضاهای شهری در این بافت‌ها محفوظ‌اند تا بتوانند انسان را از گزند باد و آفتاب برهانند. کوچه‌های کم عرض با دیوارهای بلند در کنار کوچه‌ها ایجاد سایه می‌کنند و عابرین را از گزند آفتاب در امان نگه می‌دارند. همچنین به دلیل پیچ در پیچ بودن این کوچه‌ها، باد در آنها شکسته می‌شود و عابران از گزند بادهای موسمی آزار کمتری می‌بینند. در شهر یزد تمامی بناها به جز حمام دارای حیاط مرکزی‌اند، حیاط در وسط ساختمان به همراه حوض و باغچه است و این دو عامل باعث افزایش رطوبت نسبی در آن ناحیه و در نتیجه خنک شدن محیط می‌شود. همچنین به منظور خنک شدن اتاق‌ها درب‌های تمامی اتاق‌ها نیز به سمت حیاط باز می‌شود. وجود حیاط مرکزی یک راه مقابله با طوفان شن و سرمای زمستان نیز هست. از دیگر خصوصیات بناهای بومی یزد، استفاده از مصالح با ظرفیت حرارتی بالا و به کارگیری دیواره‌های ضخیم است. سطوح خارجی بناها نیز اغلب با سفیدکاری پوشانده می‌شوند تا اثر تابش آفتاب بر آنها کاهش یابد. بخشی از ساختمان در داخل ...