حسن افشاگری عزیزی که فکر می کند خادم فوتبال است

قرارداد کروش و حقیقت هایی که دلواپسان باید ببینند

فدراسیونی که هیچ چیزش سر جایش نیست ، همان فدراسیونی که کفاشیان می گوید بعضی نامه هایش حتی قبل از دیده شدن توسط رئیس فدراسیون بیرون می آیند و رسانه ای می شوند. این بار و جدیدترین سندی که از آنجا رسانه ای شده قرارداد کارلوس کروش و فدراسیون است.

قراردادی که خیلی سخت نیست رسیدن به اینکه چه کسی منتشرش کرده است. خیلی راحت کافی است چرخی در حوالی فدراسیون زد. آنهایی که می توانستند نسخه ای از قرارداد را داشته باشند ، رئیس ، اعضای هیات رئیسه ، چند نفری در وزارت ورزش و...

با 7.5 میلیارد تومان سالانه می توان برای فوتبال پایه گام هایی مهم برداشت. می توان کمپ تیم های ملی را در ورزشگاه آزادی از نو تجهیز کرد. می توان چند کمپ استعدادیابی خوب در 6 یا 7 مرکز کشور ساخت و شروع به زیر نظر گرفتن بازیکنان با استعداد رده های سنی کرد ، می توان مشکل چمن های کمپ های ملی ، فوتبال بانوان ، فوتسال و فوتبال ساحلی را به حداقل رساند

خلاصه همه آنهایی که خودشان در امضای این قرارداد نقش داشتند. انتشار این قرارداد تنها به یک دلیل بوده است ، به بهانه اینکه مالیات قرارداد را چرا فدراسیون فوتبال بر عهده گرفته است. قراردادی که تا پیش از این رقمش برای چار سال از 60 تا 80 میلیارد تومان تخمین زده می شد و منتقدانی چون محمد مایلی کهن مدام بر قیمت بالایش انتقاد می کردند.

در حالی که حالا مشخص شده این قرارداد بدون مالیاتش برای هر سال رقمی نزدیک به 5 میلیارد تومان است. قراردادی که البته 5 بار در سال بلیت بیزنس کلاس رفت و برگشت به اروپا و البته مواردی چون بیمه تکمیلی ، خودروی شخصی و البته آپارتمانی که برای مربی در برج ایران زمین گرفته اند.

حالا می توان این ارقام را جمع زد و به دلواپسی دلواپسان قرارداد پاسخ داد. قراردادی که البته هر طور هم به آن نگاه شود ؛ بندی که فدراسیون فوتبال حاضر به پذیرش مالیاتش شده در تضاد با قوانین کشور و البته بندهایی است که فدراسیون فوتبال ادعای اجرایش را دارد. قراردادی که البته چند عضو وقت هیات رئیسه امضایش نکردند.

حالا این یک حساب و کتاب ساده است برای رسیدن به رقم واقعی قرارداد. او در این قرارداد به ازای هر ماه 7 میلیون تومان خرج روی دست فدراسیون برای اجاره خانه اش می گذارد ، یعنی رقمی معادل 84 میلیون تومان. اگر در طول قرارداد سالانه 100 میلیون تومان هزینه پزشکی داشته باشد و تقریبا 32 دندانش را ایمپلنت کند و اگر برای هر دندانش در این مدت 10 میلیون تومان هزینه کند ، 320 میلیون تومان دیگر به این رقم افزوده می شود.

5 بلیت رفت و برگشت فیرست کلاس به مقصد مسیری دور مثل آفریقای جنوبی در سال تا 10 هزار دلار برای هر مسیر رفت و برگشت در سال رقم 50 هزار دلار و در طول 4 سال چیزی نزدیک به 200 هزار دلار هزینه در بر دارد. اگرچه این رقم با آنچه در اصل قرارداد آمده چیزی حدود 50 درصد فرق دارد و بیشتر می شود اما باز هم 200 هزار دلار به قیمت دلار 3300 تومانی معادل 660 میلیون تومان خواهد بود. به کل این رقم قرارداد هم اگر 4 میلیارد تومان به عنوان مالات سالانه اضافه شد ، کل رقم قرارداد برای 4 سال برابر می شود با 29 میلیارد تومان . یعنی رقمی که محمد مایلی کهن و خداداد عزیزی در آخرین مصاحبه تلویزیونی شان درباره رقم سالانه قرارداد او گفته بودند. اگرچه این رقم بی شک رقم زیادی برای فوتبالی است که رقم بودجه سالانه اش 60 میلیارد تومان است و معمولا بخش عمده ای از این رقم هم کسب اعتبار نمی شود. مهمترین رشته ورزشی کشور که کل بودجه سالانه اش از اعتبارات دولتی 8 میلیارد تومان است و به ازای این 8 میلیارد تومان انواع و اقسام بحران ها را پشت سر می گذارد اما برای 29 میلیارد تومانی که اگر به 4 سال تقسیم شود و البته برای رسیدن به جام جهانی و با در نظر گرفتن پاداش صعود به جام جهانی ، در بدبینانه ترین حالت ،سالانه 7.2 میلیارد تومان هزینه برای فدراسیون به همراه دارد یعنی نزدیک به 8 درصد از هزینه های جاری فدراسیون فوتبال و نه البته کل بودجه جاری فوتبال.

فوتبالیکه همین امسال در آن بازیکنی در تیمی دولتی و در آستانه سقوط بیش از 3 میلیارد تومان گرفته و بر اساس اسناد منتشر شده از قراردادهای تعدادی از مربیان ایرانی خیلی از آنها درآمدهایی تا سقف یک میلیون دلار داشته اند.

چه تضمینی هست که اگر این پول خرج داشتن یک مربی ملی نشود، این پول ها می آیند و خرج زیرساخت ها می شوند.اینکه اگر این رقم های کلان را برای یکی مثل کارلوس کروش یا هر مربی خوب خارجی دیگری مثل او که کلاس فوتبال ملی ایران را بالا ببرد ، نپردازیم ،آیا قرار است ریالی از این بودجه ها را برای حل مشکل زیرساخت ها هزینه کنیم؟

آنچه از سوی یکی از اعضای عزیز هیات رئیسه یا مدیریت فوتبال ایران که بی شک با خود می اندیشیده خادم فوتبال است ، با انتشار این برگه قرارداد لو رفت ، مجالی بود که در اختیار همه قرار گرفت تا از گمانه زنی های ناصحیح دست بر دارند و با یک ماشین حساب به رقمی واقعی برسند.

اگرچه با 7.5 میلیارد تومان سالانه می توان برای فوتبال پایه گام هایی مهم برداشت. می توان کمپ تیم های ملی را در ورزشگاه آزادی از نو تجهیز کرد. می توان چند کمپ استعدادیابی خوب در 6 یا 7 مرکز کشور ساخت و شروع به زیر نظر گرفتن بازیکنان با استعداد رده های سنی کرد ، می توان مشکل چمن های کمپ های ملی ، فوتبال بانوان ، فوتسال و فوتبال ساحلی را به حداقل رساند اما تنها یک نگرانی سبب می شود تا به عکس دلواپسان فوتبالی ، علاقمندان فوتبال ترجیح شان هزینه شدن این پول برای یک مربی خارجی باشد .

اینکه چه تضمینی هست که اگر این پول خرج داشتن یک مربی ملی نشود، این پول ها می آیند و خرج زیرساخت ها می شوند.اینکه اگر این رقم های کلان را برای یکی مثل کارلوس کروش یا هر مربی خوب خارجی دیگری مثل او که کلاس فوتبال ملی ایران را بالا ببرد ، نپردازیم ،آیا قرار است ریالی از این بودجه ها را برای حل مشکل زیرساخت ها هزینه کنیم؟ سالهاست که این اتفاق نیفتاده و میلیاردها تومان از بودجه مستقیم بیت المال هزینه شده برای تیم هایی مثل استقلال و پرسپولیس و تیم های صنعتی که آورده شان همین امروز فوتبال ایران باشد.

خبار ورزشی - خبر انلاین