تحقیقی درباره سیارات و خورشید

مقدمه

در دوره هاي زمانی يكسان ، جهان هاي ديگري کشف شدند كه بدور خورشيد هايشان در يك حرکت دایره اي مي گردند. بعضي از اين نمونه ها در پيشرفت مطالعه اي كه منجر به پيشگويي ما در مورد منظومه ي شمسي خود و كشف كردن منظومه هاي شمسي ديگر مي شود مهم هستند. منظومه ي شمسي ما شامل چهار قسمت كوچك است. جهان صخره اي شامل (عطارد، زهره، زمين، مريخ) كه در مدار هاي دايره اي شكلي سریع و نزديک به خورشيد در حركتند(مي چرخند) در بخشي دورتر چهار سياره ي گازی مشتري، زحل ، اورانوس و نپتون قرار گرفته اند.اين همه ي اینها از هسته ي سنگي كه از گاز و يخ احاطه شده است ساخته شده غولهاي گازي داراي اتمسفر غليظ(ضخيم) و حلقه هاي دايره اي (حلقه هايي كه بصورت دايره وار دور سياره را فرا گرفته اند.) و خانواده اي از قمرهاي يخي هستند. بين سيارات داخلي خاكي و سيارات غولی گازي بيروني يك کمربند از دهها هزار سياركهاي سنگي كه منبع و منشا شهاب سنگها هستند قرار دارند. کمربند سیارک هاي سنگي در لبه ي بيروني کمربند حيات منظومه قرار گرفته اند. نام اين كمربند كويي پر است كه يك باند پهن از شهاب ها(ستارگان دنباله دار)را بدور خورشيد پدید مي آورد.سر چشمه ي دوره ي طولانی ستاره هاي دنباله دار وابسته به موقعيت گودال عميقي كه داخل يا درون منظومه ي شمسي است. مدار همه ي سيارات بدور خورشيد در يك جهت يكسان و تقريباً مسطح است. خورشيد نيز خودش به آرامي در جهت يكسان بدور خودش مي چرخد. اين بخشي از حركت زاويه اي خورشيد است. سيارات و اجسام كمربند كويي پر باقيمانده ي سحابی خورشيدي و دايره اي چرخان از گاز و غبار هستند كه منظومه ي شمسي را در حدود 4.6 ميليارد سال پيش شكل دادند. تكه هاي ابرها سرد كه به دنبال ستاره ي دنباله دار هستند هیچ گاه از ستاره های دنباله دار پيشي نمي گيرند و هيچ گاه به طرف سيارات از مسیر خود منحرف نمی شوند، بلکه در يك جهت حرکت می کنند. در ميان دوازده عدد از ماههای منظومه ي شمسی ، هفت عدد از آنها بزرگ و برجسته اند. ماه زمين، چهار قمر گالیله اي از مشتری (آيو، اروپا، گانيمد، كاليستو)، تيتان از زحل و تريتون از نپتون. اين قمر ها بيشتر از 2700 کيلومتر ضخامت دارند و آنها همگي از پلوتو بزرگتر اند. دو تا از آنها (گانيمد و تيتان) در حقیقت از بعضي از سيارات بزرگترند. عطارد و تيتان داراي يك اتمسفر متراکم(غلیظ) هستند مانند زمين. ماه زمين خشک و بي آب و داراي سطح سنگي است. وقتی كه ماه زمين شكل گرفت گرماي استثنايي و بيش از حد باعث شد آب و عناصر بخار شدنی ديگر بخار شوند تا شكل واقعی آن (شكل سنگلاخی) بوجود آيد. قلمرو قمر هاي غول پيكر سيارات بيروني بمراتب زياد از خورشيد دور است. وقتي كه بعضي از قمر ها در بيرون منظومه ي شمسي حضور دارند بصورت جامد يخ زده هستند اما تعدادي از آنها با سايش و اصطكاكي كه از كشند متناوب حاصل از جسم جامد دور از آنها بوده است گرم شده بودند. اين ذخيره ي انرژي دروني به قدر كافي شدید هست تا فعالیت زمين شناسي اين قمر ها را تحت تاثیر قرار دهد. يك جهان منحصر به فرد در اروپا كوچكترين قمر از چهار قمر گاليله اي مشتری وجود دارد. نشانه ها (علامتها ) حاكي از وجود اقیانوسی عمیق از آب مایع در زیر يخ هاي قشر اروپا است، همچنين وجود آب مايع و انرژی در حال گردش و احتمال وجود حيات در اروپا وجود دارد.

پیدایش منظومه شمسی در مورد شکل گیری منظومه شمسی نظریه های مختلفی ارائه شده است. در این جا به برخی از این نظریه ها اشاره میکنیم. نظریه برخورد: ستاره ها نسبت به هم ثابت نیستند گرچه حرکت آنها از دید ما محسوس نیست. در عالم اولیه که شعاع آن کوچکتر بود، احتمال برخورد اجرام آسمانی بیشتر بوده است. در نظریه ی برخورد، خورشید از نزدیکی ستاره ای عبور کرده است. در اثر گرانش خورشید مقداری جرم از ستاره جدا شده و به طرف آن کشیده شده است. این جرم به دلیل داشتن سرعت اولیه به دور خورشید به گردش درآمده است. با تراکم این جرم به مرور زمان سیارات شکل گرفته اند. با توجه به حرکت خورشید و ستاره ها(حتی در 4/5 میلیارد سال پیش یعنی زمان شکل گیری سیارات) و فاصله ی بسیار زیاد ستاره ها از خورشید، احتمال برخورد خورشید و ستاره ای دیگر بسیار کم است. در صفحه ی کهکشان، جایی که خورشید در آن واقع است، فاصله ی متوسط ستاره ها از هم 40،000،000،000،000 متر است! همچنین با توجه به به بررسی مواد تشکیل دهنده ی سیارات و خورشید آنها بسیار به هم شبیه اند. با اشتراکات زیاد میان مواد آنها، به نظر نمیرسد که سیارات در گذشته متعلق به ستاره ی دیگری بوده باشند. نظریه ی گرفتار شدن تصادفی: طبق این نظریه، سیاره ها اجرام سرگردانی در کهکشان بوده اند که به طور تصادفی در مسیر شان گرفتار گرانش خورشید شده اند. با توجه به اینکه همه ی سیاره های منظومه شمسی تقریبا در یک صفحه قرار دارند و همچنین اگر از شمال زمین به منظومه شمسی نگاه کنیم همه سیاره ها در یک جهت و پادساعتگرد به دور خورشید میگردند، این نظریه نمیتواند درست باشد! چون احتمال اینکه به طور تصادفی مدار همه ی سیاره ها در یک صفحه و جهت دوران آنها یکسان باشد بسیار ناچیز و نزدیک به صفر است. نظریه ابر(سحابی)اولیه: طبق این نظریه خورشید و سیارات از ابر اولیه ای تشکیل شده اند که عمده ی جرم آن را هیدروژن تشکیل می داده است. این ابر دوران اولیه داشته و در اثر گرانش مواد تشکیل دهنده ی آن متراکم شده و این تراکم سبب افزایش دمای ابر شده است. در بخش مرکزی که جرم عمده ی توده ی گاز در آن متمرکز بوده افزایش دما به حدی بوده که واکنش های هسته ای آغاز و خورشید متولد شده است و با آغاز این واکنش هسته ای دمای بقیه ی مواد که به توده ی مرکزی نپیوسته اند بیشتر میشوند. با افزایش دما سرعت متوسط مولکول های گاز بیشتر شده است، مولکول های سبک شتاب بیشتری گرفته اند، و مواد با جرم کمتر یعنی هیدروژن است و مواد سنگین تر سیارات داخلی را تشکیل داده اند. درباره شکل گیری سیاره های داخلی هم نظریه های مختلفی وجود دارد. ممکن است سیارات مستقیما از متراکم شدن مواد اولیه شکل گرفته اند و سپس با برخورد این اجرام کوچکتر با هم و به هم پیوستن آنها سیارات شکل گرفته باشند. نظریه ی ابر یا سحابی اولیه، بیش از نظریه های دیگر با شواهدی که اکنون در منظومه شمسی می بینیم مطابقت دارد. کشف سیاره های فرا خورشیدی که در مراحل اولیه ی تکوین قرار دارند، اختر شناسان را در بررسی نظریه های مختلف نحوه ی شکل گیری سیارات یاری میکند. انفجار بزرگ(بیگ بنگ): دانشمندان گفته اند حدود ۵ میلیارد سال پیش ستاره ای از کنار خورشید عبور میکند و انفجاری به وجود می آورد که باعث پخش شدن مواد در اطراف خورشید میشود سنگ ها و فلزات چون سنگین تر اند کمتر دور میروند و ماده ی پیش زمینه ای سیارات عطارد زهره زمین مریخ که از جنس سنگ و فلز هستند به وجود می آورند و گاز ها که سبک تر هستند دور تر پرتاب میشوند و ماده ی زمینه ای سیارات مشتری زحل اورانوس نپتون و پولوتون را به وجود میآورند که از جنس گازند البته چون پلوتون خیلی دور است جزء منظومه ی شمسی حساب نمی شود به تدریج مواد پیش زمینه ای شروع به چرخش به دور خود و خورشید می کنند و همانطور که می چرخند در اثر نیروی گریز از مرکز بعضی مواد به اطراف پرتاب میشوند و اقمار را به وجود می آورند. نظریه ی پنچم: خورشید اول توده ی بزرگی از گاز بود در قسمت هایی از این توده چرخش هایی به را افتاد که موجب جمع شدن مواد و چرخش کل توده شد در اثر نیروی گریز از مرکز مواد به صورت حلقه هایی به دور خورشید از آن خارج شدند و جا هایی از این حلقه ها که جرم بیشتری داشتند در اثر چرخش به درو خورشید سایر مواد کوچکتر را جذب کردند و به شکل سیارات در آمدند که حالا مسیر همان حلقه ها مدار چرخش سیارات به دور خورشید است. نظریه ی ششم: در این نظریه گفته شده که از آن توده ی عظیم گاز فقط خورشید به وجود نیآمده بلکه سیارات نیز مانند خورشید به طور مستقل به وجود آمده ان از دیدگاه زیست شناسان خورشید عامل حیات روی زمین است. خورشید ستاره ای است از ستارگان رشته اصلی که ۵ میلیارد سال از عمرش می گذرد مواد تشکیل دهنده خورشید حالت گازی دارند، بنابراین خورشید محدوده دقیق و معینی نداشته و مواد اطراف آن بتدریج در فضا منتشر می شوند. ساختار خورشید خورشید که در اثر انقباض یک سحابی پر انرژی بوجود آمده است ، ارزشمند ترین گوهر منظومه شمسی است، که نه تنها سیستماتیک بودن خانواده خود ( اجزای منظومه خورشیدی ) را مدیون آن هستیم یا مهمتر از آن پیدایش حیات ، روند حیات و بقای حیات را برایمان به ارمغان آورده است. زبانه ها و شعله های خورشیدی زبانه حلقوی ، خطوط میدان مغناطیسی ، دو لکه خورشیدی را به هم متصل کرده است. باد خورشیدی هاله (جو بیرونی) خورشید حاوی ذراتی است که انرژی کافی برای فرار از جاذبه خورشید را دارند . چرخه ها و لکه های خورشیدی حرکت وضعی خورشید باعث ایجاد میدان مغناطیسی می شود، مناطق استوایی خورشید سریعتر از مناطق قطبی آن چرخیده و این امر باعث می شود که خطوط میدان مغناطیسی درون خورشید حلقه بزنند. مرگ خورشید آیا ستاره ها زنده اند؟! ستاره شناسان ستاره ها را مانند موجودات زنده می دانند که مراحل تولد ، زندگی و مرگ را در طول عمر خود می گذرانند. غول سرخ خورشيد ذخایر هیدروژن خورشید به ما این وعده را می دهد که تا حدود ۵ میلیارد سال دیگر دغدغه ای نداشته باشیم. خورشید کوتوله وقتی خورشید منبسط می شود تا تبدیل به یک غول سرخ شود ، قطرش حدود ۱۵۰ برابر بزرگتر می شود (به دلیل همین افزایش حجم است که غول نامیده می شود) زمین سوگوار در مراحل پایانی عمر خورشید ، هنگامی که این ستاره به غول سرخ تبدیل می شود، از آسمان آبی گرفته تا سایه رنگهای سپیده و شامگاه ، کلیه پدیده های جوی ، عمیقا تحت تأثیر قرار می گیرند لکه های خورشید لکه ها معروفترین و مشخص ترین فعالیتهای سطحی خورشید هستند دانه های خورشیدی های دقیق نشان می دهند که سطح شدید سپهر بی شکل عکس برداری نیست زبانه و شراره های خورشیدی زبانه ها و شراره های خورشیدی فعالیتهای انفجاری در فام سپهر خورشید اند تحول خورشید همان طور که گفته شد اختر شناسان بر این باورند که تا ۵ میلیارد سال دیگر خورشید مانند امروز پایدار می درخشد تاج خورشید: در یک کسوف ، قرص ماه به اندازه کافی بزرگ باشد، طوری که تمامی فام سپهر را بپوشاند و در اطراف خورشید مقابل زمینه تاریک آسمان ، خرمنی به سفیدی مروارید ظاهر شود که روشنایی آن تقریبا به اندازه نصف روشنایی ماه تمام باشد، این خرمن سفید را تاج خورشید گویند. خورشید فردا تیمی از اخترشناسان حرفه ای با استفاده از رصدخانه فرو سرخ «آریزونا» متشکل از سه تلسکوپ اپتیکی مرتبط، موفق شدند خورشید را در ۴میلیارد سال آینده مجسم کنند. سحابی حلقوی در طول موج های کوتاه، ثبات و پایداری استقرار ابزار، نقش حیاتی دارد، زیرا کوچک ترین لرزشی کل سنجش ها را مختل می کند. سيارات منظومه ي شمسي سیاره عطارد که به نام های تیر و مر کوری (پیک باد پای خدایان) نیز خوانده می شود جرمی است کوچکتر از زمین با قطر 4878 کیلومتر که در نزدیکترین فاصله از خورشید به دور آن می گردد. مدار بیضوی آن بعد از مدار سیاره پلوتو دارای بیشترین خروج از مرکز (206/0) است و فاصله متوسط آن از خورشید 9/57 میلیون کیلومتر است. سیاره کوچک عطارد به دلیل جرم کم و فاصله اندکش با خورشید جوّی ندارد لذا سطح روشن آن بسیار داغ (حدود 327 درجه سانتیگراد) و سطح تاریک آن بسیار سرد (163ـ درجه سانتیگراد) است. این سیاره در هر 88 روز یک بار به دور خورشید گردش می کند و جالب آن که مدت شبانه روز آن 65/58 شبانه روز زمینی است. این بدان معناست که عطارد بسیار آرام به دور خود می گردد. چگالی یا تراکم این سیاره نزدیک به چگالی زمین است (34/5 برابر چگالی آب) و این موضوع دلالت دارد بر اینکه ساختار داخلی آن عمدتاً از فلزات سنگین است و احتمالاً بیشتر آن را فلز آهن تشکیل می دهد. در این مورد عطارد دارای یک هسته فلزی متراکم و یک گوشته یا جبه ضخیم سنگی (سیلیکاتی) است. سطح سیاره دارای نسبت بازتاب 06/0 است، یعنی فقط 6 در صد نور تابیده به سطح اش را به فضا بازتاب می دهد. تاکنون فقط یک سفینه کاوشگر به نام مارينر 10 از این سیاره دیدن کرده است. این سفینه در سال 1974 میلادی از فاصله 200 هزار کیلومتری سطح عطارد عبور کرد و تصاویر نزدیکی از سطح آن به زمین ارسال نمود. در این تصاویر سطح عطارد همانند سطح کره ماه دیده می شود که گودال های شهاب سنگی دهانه های آتشفشانی، دشتهای پهناور، کوهها، رشته کوهها و درّه های عظیم و طولانی درآن نمایان است. همچنین در سال 2004 سفینه به نام مسنجر (Messenger) بسوی این سیاره پرتاب گردید. ماموریت فضایی دیگری نیز در سال 2012-2011 انجام خواهد شد. این سیاره قمر ندارد. سیاره زهره -Venus Planet سیاره زهره که به نامهای ناهید و ونوس (الهه عشق و زیبایی) و خواهر زمین نیز خوانده می شود جرمی است، اندکی کوچکتر از زمین با قطر 12104 کیلومتر که در فاصله متوسط 2/108 میلیون کیلومتری خورشید به دور آن گردش می کند. مدت گردش انتقالی آن 7/224 شبانه روز زمینی به طول می انجامد و گردش وضعی اش را در مدت 243 شبانه روز زمینی انجام می دهد. این موضوع دلالت بر چرخش بسیار آرام و کند سیاره بدور خود دارد. چگالی سیاره زهره 5/24 برابر چگالی آب است که کمی از چگالی زمین و عطارد کمتر است و احتمالاً ساختار درونی آن به ساختار درونی زمین شباهت دارد. یعنی دارای یک هسته مرکزی فلزی، گوشته یا جبّه ضخیم سیلیکاتی و پوسته ای نازک است. این سیاره دارای جوّ بسیار غلیظ و متراکمی است که همیشه سطح آن را از ديد ما پنهان می دارد. ترکیب جوّ زهره عمدتاً از گاز دی اکسید کربن است که این موضوع می تواند منشاء اثر گلخانه ای شدید در جو سیاره باشد. در واقع این گاز همانند شیشه های یک گلخانه مانع خروج بازتاب های گرمایی از سطح زهره به فضا می شود. بدین وسیله می توان افزایش دمای سطحی سیاره را توجیه کرد. در واقع دمای جوّ زهره حدود 480 درجه سانتیگراد است که از دمای سطحی وجویّ هر سیاره ای در منظومه شمسی بیشتر است در این دما سرب به راحتی ذوب می شود! تاکنون سفاین زیادی به این سیاره گسیل شده اند که می توان سفاین کاوشگر مارینر2 (سال1962)، مارینر5 (سال1967)، مارینر 10(سالهای1975-1973)، ونراها (سالهای1983-1961)، وگا1و2 (سال1985)، گالیله (سال1990)، پایونیر(سالهای1992-1978) ، ماژلان(سالهای1994-1989) ، مسنجر(سال2004) و آخرین آن سفینه ونوس اکسپرس (سال2005) را نام برد. برخی از سفاین فوق کاوشگر هایی به درون جوّ متراکم زهره ارسال کرده اند و بر سطح آن فرود آمده و در فرصت کوتاهی توانسته اند تصاویر ارزشمند از سطح سیاره و جوّ حاکم بر آن ارسال نمایند. حتی نمونه برداری هایی از خاک آن نیز داشته باشند. اطلاعات به دست آمده نشان از وجود سطحی داغ و بسیار خشک دارد که جویّ بسیار گرم و متراکم و مه آلود برآن احاطه دارد و بادهای ملايمی نيز سطح آن را در می نوردند. حتی وقوع رعد و برق نیز درآن آشکار شده است. لازم به ذکر است که این سياره هيچ قمری ندارد. سیاره مریخ-Mars Planet سياره مریخ که به نام های بهرام و مارس (الهه جنگ) نيز خوانده می شود جرمی است کوچکتر از زمین با قطر متوسط 6776 کیلومتر که در ورای مدار زمین و در فاصله متوسط 227 میلیون کیلومتری خورشید به دور آن گردش می کند. فاصله آن از کره خاکی ما در بهترین زمان (حالت مقابله مطلوب) به حداقل 56 میلیون کیلومتر می رسد. البته مقابله معمول این سياره در هر 780 روز یکبار رخ می دهد. سياره سرخ در مدت 687 شبانه روز زمینی (تقریباً دو برابر سال زمینی) یکبار به دور خورشيد و در مدت 623/24 ساعت به دور خود گردش می کند. که البته اين مدّت به شبانه روز زمين بسيار نزديک است. جالب آن که ميل محوری آن نيز 4/23 درجه است که آن هم به ميل محوری زمين 5/23 درجه نزديک است. به همين دليل مريخ نيز همانند کره خاکی ما دارای فصول چهار گانه است که البته مدّت هر فصل تقريباً دو برابر مدّت زمان فصلهای زمينی است. دمای سطحی مريخ در نواحی استوايی اش و در گرم ترين ساعات شبانه روز به 26 درجه سانتيگراد و در سردترين زمان (پيش از طلوع خورشيد) تا 111ـ درجه سانتیگراد کاهش می يابد. دما در نواحی قطبی آن در سراسر سال به ندرت از 123ـ درجه سانتيگراد گرم تر می شود. مريخ دارای جوّی رقيق با فشاری حدود 01/0 فشار جویّ زمين است که عمدتاً از گاز دی اکسيد کربن تشکيل شده است. فشار اندک جوّ آن موجب می شود تا تغييرات دمايی آن زياد باشد. همچنین در اين فشار مايعات سريعتر تبخير خواهند شد. تصاوير تلسکوپی و مدار گردی مريخ وقوع توفان های کوچک و يا سراسری گرد و غبار را در جوّ آن آشکار ساخته اند. جالب آنکه گاهی اوقات ابرهای نازکی خصوصاً در نواحی قطبی آن تشکيل می شود. به دليل تشابه نزديک محيط مريخ با سياره ما از زمانهای دور اين سياره مورد توجّه بوده است و پيشرفت های فضايی کمک موثری به شناخت هر چه بيشتر اين سياره نموده است و تا کنون بيشترين پژوهش های بين سياره ای را به خود اختصاص داده است به طوريکه سفاين زيادی به اين سياره ارسال شده است و مريخ نشين های متعددی بر سطح آن فرود آورده و تحقيقات مهمی را در محيط آن به عمل آورده اند. سطح سرخ گون مريخ عوارضی مانند گودال های برخوردی شهاب سنگی، آتشفشانهای کوچک وبزرگ، دشتهای پهناور، کوهها و درّه های طولانی را در خود جای داده است. در قطبين مريخ نيز کلاهکهای يخی سفيد ديده می شود که جنس آنها از يخ خشک و يخ آب است و جالب آن که با تغيير فصول در مريخ تغيير اندازه می دهند. سياره مريخ دو قمر کوچک دارد که هر دوی آنها در سال 1877 توسط ستاره شناس آمريکايی آساف هال (Asaph Hall) کشف شدند. بزرگترین قمر مريخ فوبوس (ترس) نام دارد که با شکل نامنظم خود قطری معادل 28 × 23 ×20 کيلومتر دارد و در فاصله متوسط 9270 کيومتری سطح مريخ و در مدت 32/0 روز به دور آن گردش می کند. قمر ديگر با نام ديموس (وحشت) به سيب زمينی شباهت دارد و قطر آن 16 × 12 × 10 کيلومتر است. فاصله آن از مريخ 23400 کیلومتر بوده و در مدت 27/1 روز به دور آن گردش می نمايد. در سطح هر دو قمر گودالهاي برخوردی شهاب سنگی به وفور يافت می شود و گمان می رود اين دو قمر سيارک های سرگردانی بودند که در گذشته های دور به دام جاذبه مريخ افتاده اند. سیاره مشتری-Jupiter Planet سياره غول پيکر مشتری به نام های برجيس و ژوپيتر (فرمانروای کوه المپ) نيز خوانده می شود، بزرگترین سياره منظومه شمسی است مشتري با قطر 142800 کيلومتر در فاصله ای دور از خورشيد و در آن سوی مدار مريخ و سيارک ها به دور خورشيد گردش می نمايد. فاصله متوسط آن از خورشيد 36/778 میلیون کيلومتر است و در مدت 86/11 سال زمينی گردش انتقالی اش را انجام می دهد. گردش وضعی اش نيز در مدت 928/9 ساعت انجام می گيرد. اين مدت گردش وضعی در ميان سيارات کوتاهترین زمان محسوب می شود. چرخش سريع اين سياره موجب شده تا میزان پخ شدگی آن نيز زياد باشد به طوريکه سياره در نواحی استوايی برآمده و در مناطق قطبی فرو رفته به نظر می رسد. چگالی مشتری کمی بيشتر از چگالی آب است (33/1) و اين موضوع نشاندهنده آن است که از نظر ساختاری از عناصر سبکی همچون هيدروژن و هلیوم به حالت گاز يا مايع تشکيل شده است. در واقع سياره سطح جامدی ندارد و گمان می رود که فقط در مرکز آن يک هسته جامد وجود داشته باشد که اطراف آن را لايه ای از هيدروژن فلزی مايع در بر گرفته و در ورای آن جوّ غليظ و ضخيمی از هيدروژن و هليوم وجود دارد که نمای خارجی مشتری را تشکيل می دهد. سياره درخشان مشتری از ديد ناظری در فضا به صورت کره گازی زرد رنگی که دارای خطوطی موازی به رنگ تيره و روشن و به صورت يک در ميان است جلوه گری می کند. در واقع به رگه ها يا نواحی تيره جوّ فوقانی مشتری کمربندهای ابری و به نوارهای روشن ناحيه می گویند. در جوّ غليظ اين سياره لکّه های بیضوی کوچک و بزرگی که به شکل گرداب هستند ديده می شود. یکی از اين لکّه ها به قدری بزرگ است که قطر طولی آن سه برابر قطر کره زمين است. اين لکّه که به رنگ سرخ ديده می شود اولین بار توسط ستاره شناس انگلیسی رابرت هوک در سال 1664 میلادی کشف شد. لازم به ذکر است کمربندهای جویّ و لکّه سرخ مشتری از ميان تلسکوپی نسبتاً قوی آماتوری قابل تشخیص و رويت می باشند. سياره مشتری دارای میدان مغناطیسی قدرتمند و عظیمی است که ساختار پبچیده ای دارد و دنباله آن تا مدار سياره زحل نيز کشیده شده است! مسلماً در ایجاد اين ميدان قدرتمند توده مرکزی مشتری و لايه هيدروژن فلزی اطراف آن و همچنين چرخش سريع سياره نقش موثری دارند. ميدان مغناطيسی سياره حتی بر اقمار مجاورش نيز تاثیرگذار است. مشتری اقمار زيادی دارد که چهار عدد آنها از بقيه به مراتب بزرگترند و اولين بار توسط ستاره شناس مشهور ايتاليايی گاليلئوگالیله کشف شدند. بدين جهت به آنها اقمار گاليله ای مشتری می گويند. اين چهار قمر به ترتیب فاصله از سياره عبارتند از: آيو (IO)، اروپا (Europa)، گانيمد (Ganymede) و کاليستو ( Callisto). جالب اين که هر کدام از اقمار ويژگي شاخصي دارند. آيو دارای فعاليت شديد آتشفشانی است در واقع فعال ترين قمر در منظومه شمسی محسوب می شود. اروپا دارای سطحی بسيار صاف و هموار است و سطح آن کاملاً از يخ پوشيده شده لذا نسبت بازتاب آن نيز بالاست (64/0 ). گانيمد با قطر 5276 كيلومتر نه تنها بزرگترين قمر سياره مشتری است بلکه با قطر 5276 کيلومتر بزرگترين قمر نيز در منظومه شمسی محسوب می شود. کاليستو نيز دارای سطحی تيره و بسيار قديمی است و احتمالاً كهن سال ترين قمر منظومه شمسي است. لازم به ذکر است که چهار قمر بزرگ مشتری را می توان به راحتی با دوربين های با بزرگنمايی کم مشاهده کرد. تاکنون سفینه های فضایی پایونیر10(سال1973)، پایونیر11(سال1974)، ویجر1و2 (سال1979)، اولیس(سال1992) و مدارگرد و فرودگر جوّ مشتری (از سال1989 تاکنون) از این سیاره غول دیدن کرده اند. شمار اقمار کشف شده مشتری بعد از ارسال سفاين فوق به بيش از 63 قمر رسيده است که در نوع خود در منظومه شمسی جالب و بی نظير است . سیاره زحل-Saturn Planet از این سیاره به عنوان مروارید منظومه شمسی یاد می کنند زیرا در بین چهار سیاره ای که دارای حلقه هستند( مشتری، اورانوس و نپتون) این سیاره دارای حلقه هایی فوق العاده درخشان است که حتی با تلسکوپ های کوچک هم قابل مشاهده است. این سیاره دارای 61 قمر است که معروف ترین آن تيتان است. جنس حلقه های سیاره زحل از جنس خرده سنگ ها و یخ است که به دور این سیاره قرار گرفته اند. در جو این سیاره هلیوم و هیدروژن وجود دارد و دمای هسته صخره ای آن حدود 12000 درجه سانتیگراد است. در زحل حدود 700 زمین جای می گیرد سیاره اورانوس-Uranus Planet این سیاره را ویلیام هرشل در سال 1781 به صورت تصادفی کشف کرد. به علاوه این سیاره نخستین سیاره ای است که به کمک تلسکوپ شناسایی شد. دیگر سیارات نزدیکتر به خورشید را می توان با چشم غیر مسلح هم مشاهده کرد. اورانوس سیاره ای است که بیشتر از گازهای هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است. حجم اورانوس حدود 70 برابر سیاره ی زمین است. اورانوس مانند زهره و پلوتو حرکت وضعی خود را در جهت عقربه های ساعت انجام می دهد ولی زاویه ی انحراف مداری ان یک نمونه ای در منظومه ی شمسی است. این سیاره قطب هایی دارد که در زاویه ی 98 درجه با صفحه ی مدار سیاره قرار گرفته اند به این ترتیب در اورانوس 42 سال زمینی شب و 42 سال روز است! پس 84 سال طول می کشد تا اورانوس یک بار به دور خورشید بچرخد. سرعت اورانوس در این مدار 8/6 کیلومتر در ساعت است که کمتر از یک چهارم سیاره ی زمین است اورانوس 15 قمر دارد که بزرگترین آنها تیتانیا و کوچکترین آنها میراندا است علت آن هم دوری اورانوس از خورشید است که برای باقی ماندن ان در مدار به نیروی گریز از مرکز خیلی زیاد نیازی نیست سیاره نپتون-Neptune Planet دورترین سیاره ی اصلی منظومه ی شمسی و یکی از چهار سیاره ی غول پیکر گازی است نپتون در مقایسه با زمین 30 بار دورتر از خورشید است. این سیاره را اختر شناس آلمانی، یوهان گاله، در سال 1846 یافت اما وجود آن بیش تر، بر اساس این حقیقت که نیروی گرانش جسمی دورتر، اورانوس را در مدارش جا به جا می کرد، پیش بینی شده بود. جان کوچ آدافر، ریاضی دان انگلیسی و اوربن لووریه، ریاضی دان فرانسوی، مستقل از هم مکان این جسم را محاسبه کردند. دور این سیاره 13قمر و تعدادی حلقه ی کم فروغ شناخته شده است. نپتون با تلسکوپ های کوچک و دوربین های دو چشمی، نقطه ای کم فروغ دیده می شود و از بسیاری جهات شبیه اورانوس است. سیاره پلوتو-Pluto Planet پلوتون، تا پیش از آخرین نشست انجمن بین المللی نجوم در سال 2006، آخرین و کوچک ترین سیاره ی منظومه ی شمسی بود. اما بر اساس رأی گیری انجام شده در آن نشست، پلوتون از رده ی سیاره های اصلی خارج و وارد رده ی «سیاره های کوتوله» شد. به جز پلوتون، سیارک های سِرِس( بزرگ ترین جرم در کمربند سیارک ها) و اِریس( بزرگ ترین جرم در کمربند کویی پر) هم در این دسته جای گرفتند. پلوتون را کلاید تومبا، اختر شناس آمریکایی، در سال 1930 کشف کرد. مدار پلوتون بیضی بسیار کشیده ای است؛ در حقیقت، یکی از تفاوت های مهم آن با سیاره های اصلی منظومه ی شمسی، کشیدگی بسیار زیاد مدارش است. سال هاست که این بحث بین اختر شناسان جریان دارد که آیا می توان پلوتون کوچک و غیر عادی را جزو سیاره ها محسوب کرد یا باید آن را جزیی از گروه خرده سیاره های کمربند کویی پر، دانست. سر انجام تصمیم بر این شد که رده ی جدیدی از اجرام به نام سیاره های کوتوله ایجاد شود سیاره ی زمین زمین سومین سیاره ی منظومه ی شمسی است که هم آب دارد هم اکسیژن قطر این سیاره 12756کیلومتر است جرم هر سانتی متر مکعب این سیاره 5/5 سانتی متر مکعب است مدت زمان گردش زمین به دور خود 24 ساعت است مدت زمان گردش به دور خورشید 365 روز و 6 ساعت است سرعت حرکت این سیاره به دور خورشید در هر ثانیه برابر است با 30 کیلومتر استاین سیاره اتمسفر دارد و اتمسفر آن رقیق می باشد حالت آن جامد و جزو سیارات داخلی است 7%سطح این سیاره را آب تشکیل داده است که باعث تعادل در آب و هوای آن شده است بزرگ ترین رشته کوه آن هیمالیا وبزرگ ترین رود آن نیل است بزرگ ترین قاره ی آن اوراسیا است فاصله ی این سیاره تا خورشید 40 برابر کمتر از فاصله ی پلوتون تا خورشید است فاصله ی خورشید تا زمین 150 میلیون کیلومتر است اتمسفر همانطور که میدانید اتمسفر زمین از بخش های تروپوسفر استراتوسفر مزوسور ترمسفر و همینطور میدانیم که :اتمسفر زمین را در بر گرفته است و ما در که اقیانوسی از هوا قرار داریم و به طور تصاعدی از سطح زمین به سمت بالا نازک تر می شود. بیشتر انسانهایی که در ارتفاعات بیش ۳ کیلومتر از سطح دریا دچار مشکل تنفسی و بیماری های تنفسی می شوند . در ارتفاع حدوداً ۱۶۰ کیلومتر ی سطح زمین لایه هوا به قدری که حجم هستند که ماهواره ها تقریبا بدون هیچ مقاومتی در سفر اند. و در هر حال ذاتی از هوا در ارتفاع ۶۰۰ کیلومتری سطح زمین پدیدار شده اند و این هم باید بدانیم که :اتمسفر مرز مشخصی ندارد این طور نیست که مانند مرز های سیاسی فورا تمام شود بلکه کم کم در فضا مقدار آن کمتر و کمتر می شود و همین طور فشار هوا با رفتن به سوی بالا از سطح زمین کاهش می یابد ولی دما اینطور نیست حال به عناصر سازنده ی اتمسفر می پردازیم :از تمام عناصر اتمسفر : نیتروژن ۷۸ درصد و اکسیژن 21درصد از هوای زمین را تشکیل می دهند این دو عنصر بیشترین مقدار را دارند به طوری که فقط یک درصد از اتمسفر شامل عناصر دیگر از جمله : آرگون و مقادیر اندکی از دیگر گازها می باشد. جو زمین همچنین شامل بخار آب، دی اکسید کربن، قطرات ریز آب و مقدار کمی از گازها و مواد شیمیایی خارج شده از آتشفشان ها، آتش، مواد مانده و فعالیت های انسانی می باشد. انسان تغیرات زیان باری بر سر زمین آورد که عوارض آن عبارت اند از : گرم شدن کره ی زمین . بالا آمدن آب دریا ها و زیر آب رفتن زمین های پر محصول . آلودگی محیط زیست به خصوص هو کره و... است حال به لایه های جو می پردازیم : پایین ترین لایه ی جو : تروپوسفر (troposphere) نامیده می شود. این لایه در حرکت همیشگی است خورشید سطح زمین و هوای بالای آن را گرم می کند. هوا در اثر گرم شدن بالا می رود . تصویر گرفته شده توسط آپولو ۱۷ ترتيب سومین سیاره سامانه خورشیدی قطر ۱۲۷۵۶ کیلومتر پختگی قطبین ۰.۰۰۳۴ کیلومتر فاصله از خورشید ۱۴۹۵۰۰۰۰۰ کیلومتر روز ۲۳/۹۳ ساعت سال ۳۶۵/۲۶ روز اتمسفر رقیق حالت (غالب) جامد قمر یا حلقه ماه(1) میانگین دما ۱۵ درجه سانتیگراد سرعت گریز ۱۱.۱۸ کیلومتر بر ثانیه تمایل محور چرخش ۲۳.۴۴ درجه ثقل سطحی ۹.۷۸ متر بر مجذور ثانیه هنگامیکه هوای گرم شده به بالا رفت دچار افت فشار می گردد در نتیجه سرد می شود هوای سرد از هوای اطراف خود چگال تر و سنگین تر است بنابراین به سمت پائین فرو می آید و چرخه مجددا تکرار می شود. این چرخه دائمی “آب و هوا” را ایجاد می کند. در بالای تروپوسفر، حدوداً ۴۸ کیلومتر بالاتر از سطح زمین، لایه ثابتی به نام استراتوسفر (stratosphere) یا “هوا کره” وجود دارد. “هوا کره” شامل لایه ایست که در آنجا پرتو های فرابنفش تابیده شده از خورشید، با مولکولهای هوا برخورد کرده و گازی به نام “ازون” تولید می گردد. ازون ورود پرتو های زیانبار فرابنفش به سطح زمین را سد میکند. با اینحال بعضی از این پرتو ها به داخل وارد شده و منجر به عوارضی از جمله آفتاب سوختگی و سرطان پوست در بین انسانها می گردد. مقدار اندکی از مواد شیمیایی که انسان تولید می کند، باعث آسیب دیدن ازون شده است. افراد زیادی متوجه نازک شدن لایه ازون و در نتیجه ورود پرتو های فرابنفش و آسیب های جدی برای انسان و دیگر جانداران شده اند. حال باید بدانیم یکی از این مواد که اوزون را نابود میکند ملوکول (cfc) است این ملوکول منابعی دارد که تمام منابع از انسان سر چشمه می گیرد منابع آن عبارت اند از :برف های شادی که در جشن ها مصرف میکنیم این ملوکول آن ها را به سوی خارج میفرستد و از کپسول خود بیرون می آید منبع بعدی کولر های گازی و یخچال ها هستند . دانشمندان زیادی در حال فعالیت هستند تا برای این ملوکول جایگزینی بیابند بخش های گوشته و هسته ی زمین همان طور که میدانید زمین از لایه های پوسته گوشته هسته ی بیرونی و درونی تشکیل شده اند و این لایه ها عمق زیاد و فشار زیادی را تحمل میکنند پس بنابر این :دانشمندان زمین شناس نمیتوانند به صورت مستقیم درباره ی گوشته ی زمین تحقیق کنند . زیرا پر عمق ترین چاه جهان که کنده شده ۱۳ کیلومتر می باشد . دانشمندان می دانند که قسمتهای زمین با لایه نازک پوسته آن متفاوتند و هم چنین می دانند در زیر پوسته ی زمین فشار به اندازه ای زیاد است که مواد معدنی با جمع شدن در خود به موادی با چگالی زیاد که در لایه ی پوسته ی زمین وجود ندارد تبدیل میشوند پس حالا میدانیم که زمین شناسان نمی توانند به داخل لایه های زمین بروند و به همین دلیل از روش هایی استفاده می کنند :يکی از روش های شناخت ترکیب بندی زمین، آنالیز های شیمیایی سنگهای آسمانی می باشد . گونه های خاصی از این سنگها که کندریت (contrite) نام دارد پیش از برخورد با زمین در منظومه شمسی بدون هیچ تغییری از هزاران سال پیش باقی مانده اند. زمین شناسان می توانند با استفاده از کندریت ها، منبع ترکیب بندی های شیمیایی زمین را تخمین زنند. علی رغم کندریت ها، زمین با لایه هایی که تشکیل شده از مواد گوناگون شیمیایی می باشند، شکل گرفته است. زمین شناسان با مطالعه لرزش های ناشی از زمین لرزه های مختلف به کمک تجهیزاتی و وسایلی که لرزه نگار نامیده می شوند، در مورد عمق زمین پی به نکات جدیدی می برند. که این نکات عبارت اند از: سرعت و حرکت لرزش های درون زمین به ترکیب بندی و چگالی موادی که لرزه ها در میان آن قرار گرفته اند بستگی دارد زمین شناسان با آنالیز کردن این لرزش ها به جزئیات فراوانی از عمق زمین پی می برند)سیاره ی زمین کاری از نجوم علم برت کره زمین زمین سومین سیاره در منظومه خورشیدی است که در فاصله حدود ۱۵۰ میلیون کیلومتری از ستاره خورشید قرار دارد. فاصله زمین تا خورشید به گونه‌ ای است که شرایط محیطی آن قابلیت زیستن را به موجودات زنده کربنی می ‌دهد. تاکنون زمین تنها سیاره‌ ای بوده ‌است که وجود زیست در آن ثابت شده‌ است. زمین سیاره ‌ای است سنگی با مقدار قابل توجه‌ ای آب سطحی. جو زمین ترکیبی است از نیتروژن (حدود هشتاد درصد)، اکسیژن (حدود بیست درصد) و چندین گاز دیگر. در منظومه خورشیدی، فاصله زمین تا خورشید بین فاصله زهره (یا ناهید) تا خورشید و فاصله مریخ (یا بهرام) تا خورشید است. زمین جزو سیارات داخلی منظومه خورشیدی به ‌شمار می‌ آید. بلندترین نقطه بر روی خشکی‌ های زمین کوه اورست نام دارد که نزدیک به ۹ کیلومتر از سطح دریا بالاتر است. ژرف ‌ترین قسمت دریاها نیز در نزدیکی جزایر فیلیپین در اقیانوس آرام قرار دارد. عمق این ناحیه حدود ۱۱ کیلومتر پایین ‌تر از سطح دریا است و به آن دراز گودال ماریانا گفته می‌ شود. عمر زمین ۰٫۰۰۰۶ ± ۴٫۵۶۷۲ میلیارد سال است. محدوده دمای هوا بر روی کره زمین میان ۸۹٫۲ (قطب جنوب) درجه زیر صفر تا ۷۰٫۷ (کویر لوت، ایران) درجه بالای صفر قرار دارد. محیط استوای زمین ۴۰٬۰۷۵۱۶ کیلومتر و وزن زمین ۱۰۲۴×۵۹۷۳۵ کیلوگرم (هشتاد برابر وزن ماه) است. فاصله کره زمین تا کره ماه ۳۴۰ هزار کیلومتر می‌ باشد. حرکات چند گانه زمین حرکت انتقالی زمین به دور خورشید سال روز ساعت 1 365 6 2 365 12 3 365 18 4 365 24 سرعت این حرکت زمین در مدار خود به دور خورشید یکسان نیست و در نزدیکی خورشید بیشتر می ‌شود. از اثرات این حرکت ایجاد یک سال شمسی شکل گرفتن فصول مختلف و تغییر ظاهری چهره آسمان شب در طول سال است مدت این چرخش ۳۶۵ روز و ۶ ساعت است و سرعت زمین در این مدار ۳۰ کیلومتر بر ثانیه ‌است. هر ۴ سال یک بار نیز سال ۳۶۶ روز می ‌شود. زیر اهر سال یک بار ۶ ساعت به سال اضافه می ‌شود مانند: همان طور که می ‌دانید ۱ شبانه روز تقریبا ۲۴ ساعت است بنا بر این ۲۴ ساعت آخر سال چهارم را۱شبانه روز می ‌نامیم. بدین ترتیب یک روز به سال چهارم اضافه می‌شود و ۳۶۵ روز سال چهارم تبدیل به ۳۶۶ روز می‌شود. به سالی که تعداد شبانه روز آن ۳۶۶ روز است کبیسه می‌ گویند.حرکت وضعی حرکت زمین به دور محور شمالی و جنوبی آن مدت این چرخش ۲۳ ساعت و ۵۶ دقیقه ‌است. حرکت رقص محور این حرکت بسیار کمتر است بنابراین تنها یک لرزش سینوسی در مدار زمین ایجاد می‌ کند. که دلیل امر جاذبه و چرخش ماه به دور زمین است. سرعت حرکت محوری زمین به دور خود سطح زمین با سرعت ۴۰۰۰۰ کیلو متر در شبانه روز حرکت می‌ کند. این سرعت برابر با ۱۰۴۰ مایل بر ساعت یا ۱۶۷۰ کیلو متر بر ساعت است. (تقریباً ۵ کیلومتر بر ثانیه) اندازه این سرعت از تقسیم محیط زمین در خط استوا بدست می ‌آید. (حدود ۲۴۹۰۰ مایل یا ۴۰۰۷۰ کیلو متر) بر تعداد ساعات شبانه روز (۲۴) به دست می‌ آید. با توجه به این که محیط زمین در قطبین به صفر نزدیک می‌شود، هنگامی که به سمت یکی از دو قطب حرکت می‌ کنید. این سرعت تقریباً به صفر کاهش می‌ یابد. حرکت تقدیمی حرکت تقدیمی حرکتی است که به موجب خم بودن محور زمین نسبت به مدار خود ایجاد می‌شود و باعث می‌شود که قطب شمال سماوی جا به ‌جا شود (در دوره‌ های ۲۵۸۰۰ هزار ساله). برای مثال ستاره کرکس نشسته (نسر واقع) زمانی ستاره قطبی بوده‌ است و ۱۲۰۰۰ سال دیگر نیز ستاره قطبی خواهد شد. حرکت و جاذبه زمین از دیدگاه قرآن در قرآن به حرکت و جاذبه زمین تصریح شده: «أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ کِفَاتًا» «أَحْیَآءً وَ أَمْوَتًا» مگر زمین را پرنده‏ ای تند پرواز و نگهبان نه نهادیم؟ (: نگهبان سرنشینانش)، چه زندگان و چه مردگان (: جاذبه عمومی) کفات بر خلاف آنچه گفته شده و در روایت آمده به معنای کفاف نیست، که: ساختمان ها برای زندگان و گورستان ها برای مردگان باشد، زیرا نخست ساختمان ها و گورستان ها- که خود ساخته دست انسان هاست مورد منّت مستقیم ربانی قرار نمی ‏گیرد، بلکه آنچه خارج از توان و امکان انسان است مانند نگهبانی زمین و سرنشینان زمین مورد امتنان می‏ باشد. و چنانکه تمکین نطفه و جنین در عین حرکات گوناگون مادر همچنان برقرار است، و در عین حال حرکت آنها را احساس نمی ‏کند، بلکه همچون گهواره برایش آرامش بخش است. از این منظره آرامش بخش درونی به آرامش برونی می ‏رسیم که این خود (کفاتِ) زمین است. (کفات) در لغت به معنای سرعت پرواز پرنده ‌است بگونه ‏ای که در آخرین مرحله سرعتش بالهایش را جمع می‏ کند که اگر جیزی هم به زیر بالهایش داشته باشد همچنان نگهبان است. نعمت کفات در زمین نسبت به سرنشینان زنده و مرده ‏اش دارای دو بُعد لازم و متعدی است، لازمش سرعت پرواز زمین است در جوّ وسیع کیهان، و متعدی ‏اش نسبت به«أحیاءً و امواتاً» است که در این سرعت فضائی محیّر العقول بر خلاف قانون فیزیکی گریز از مرکز- سرنشینان زنده و مرده خود را همچنان زیر بالهای نامرئی جاذبه‏ اش، نگهبان است، و این آیه به تنهایی هم بیانگر سرعت پرواز بسیار سریع زمین است، و هم اشاره ‏ای به نیرو یا نیروهای نگهبانی اش که زندگان و مردگان را همچنان در این سرعت زیاد نگهبان است. در آیاتی از قرآن که زمین را همچون حیوانی متحرک خوانده، و در عین حال، قرارگاه آدمیان نامیده، و زمین را در ضمن آسمانها بدون پایه و استوانه ‏ای مرئی، مقرر داشته، و نیز آیات مهد ، مهاد ، یسبحون و الراجفة ، در مجموع، زمین را در عین حرکاتی گوناگون و پیاپی گهواره‏ ای آرام بخش برای سرنشینانش معرفی کرده که پیرامون هر یک از این آیات بحثهایی بوده و هست. همین آیه کفات در کل قرآن به تنهایی از برای و حیاتی بودن قطعی آن کافی است، که در زمانهای جهل مطلق که هرگز حرکت یا حرکات زمین حتی مورد احتمال دانشمندان هم نبوده- بلکه کسانی هم که پس از آن از حرکات زمین دم می ‏زده‏ اند اعدام شدند- قرآن اینگونه برای اولین بار- البته پس از اشاراتی اندک در تورات به این حرکات آرام بخش و... تصریح کرده ‌است. دید کلی زمین کره‌ ای است که روی آن زندگی می‌ کنیم. بنا به باورهای دینی از خاک آن آفریده شده‌ ایم و روزی دوباره به خاک آن باز می‌ گردیم. این کره خاکی یکی از نه سیاره منظومه شمسی است که مانند سایر سیارات در مداری به دور خورشید می ‌گردد. زمین سیاره ‌ای منحصر به فرد در منظومه شمسی است که در آن آب و اکسیژن و نیتروژن که برای حیات ضروری ‌اند، وجود دارد. تاریخچه زمین زمین در بدو پیدایش بصورت کره ‌ای از مواد داغ و نیمه مذاب بود. بتدریج عناصر سنگین تر ته‌ نشین شده و هسته فلزی را بوجود آوردند و در عین حال عناصر سبک تر به سطوح فوقانی آمده و جبه و پوسته را تشکیل دادند. پس از گذشت چند میلیارد سال ، زمین سرد شد، سطح زمین جامد گشت ، جو زمین شکل گرفت و اقیانوس بوجود آمدند. تکامل زمین هنوز هم ادامه دارد: پوسته زمین توسط فوران های آتشفشانی در کف اقیانوس ها نوسازی شده ، دائما بر اثر زمین لرزه ‌ها و حرکتهای قاره ‌ای در حال تغییر و تحول است. تناسب گازهای مختلف در جو زمین نیز بر اثر دخالت های انسان به آرامی در حال تغییر است.حرکت زمین به شکل یک پوسته سنگی متشکل از 12 صفحه مجزاست. هر یک از قاره ‌ها روی یک یا چند صفحه قرار گرفته‌ اند. این صفحات با سرعتی شبیه به سرعت رشد ناخن های انسان در حال حرکت هستند. صفحه‌ های جامد ، روی سنگهای نیمه مذاب به حالت شناور هستند که خود این سنگهای نیمه مذاب توسط جریانهای داغی که از هسته فلزی زمین فوران می ‌کنند، تکان خورده و باعث حرکت صفحه ‌ها در سطح زمین می ‌شوند. چهره متغیر زمین 250 میلیون سال پیش ، سه تکه بزرگ خشکی بهم نزدیک شدند و یک خشکی بزرگ بنام پانجیا را بوجود آوردند. بعد از مدتی دریای تتیس این خشکی عظیم را به دو قسمت لوراسیا و گندوانلند تقسیم کرد. 120 میلیون سال پیش اوراسیا از هم شکافت و آمریکای شمالی از اروپا جدا شد. گنوانلند نیز شکافته شد و در نتیجه هندوستان به سمت جنوب آسیا حرکت کرد. قاره‌ ها همچنان به حرکت خود ادامه داده و به این شکل کنونی که می ‌بینیم در آمدند. ظرف چند میلیون سال آینده قاره آمریکا به حرکت خود در سمت غرب ادامه داده و قاره آفریقا به اروپا و آسیا ملحق خواهد شد. حیات در زمین اولین موجودات زنده حدود 3.8 میلیارد سال پیش و اولین دایناسورها حدود 150 میلیون سال پیش در زمین ظاهر شدند. حدود 65 میلیون سال پیش نسل داینوسورها از بین رفت(انقراض دایناسورها). یکی از عوامل انقراض داینوسور ها برخورد یک شهاب سنگ به زمین و پر شدن جو زمین از غبار بود. در چنین شرایطی نور و گرما به زمین نرسیده و یک دوره کوتاه یخبندان باعث مرگ داینوسور ها بر اثر سرما و گرسنگی شده است. اگر همه تاریخچه زمین را در 24 ساعت خلاصه کنیم، نخستین انسانها در 2 ثانیه مانده به نیمه شب ظهور خواهند کرد. زمین و عقاید یونانیها که پیشروان علم بودند، در قرن ششم قبل از میلاد ، زمین را کروی و ثابت فرض می‌ کردند و اکثر تمدنها معتقد بودند که جهان ، زمین مرکز است. ولی بطلیموس ستاره شناس یونانی بیشتر از سایرین بر این اندیشه معروف معتقد بوده است. در جهان زمین مرکز ، زمین در مرکز عالم قرار داشته و خورشید و سیارات و ستارگان حول آن می‌ گردند. سالها بعد معدودی از متفکران یونانی مخصوصا آریستار خوس اندیشه زمین مرکزی بودن دنیا را زیر سوال بردند. ولی کتاب بطلمیوس المجسی بر علم آن زمان سیطره داشت و مانع از قبول نظر آریستار خوس شد. تا اینکه در سال 1543 نیکلا کپرنیک ستاره شناس لهستانی ، مرکزیت را از زمین گرفته و به خورشید دارد سومین سیاره منظومه شمسی. کره ای خاکی که به دلیل فاصله مناسب با خورشید و با داشتن جو مناسب و آب پذیرای حیات می باشد. زمین یک قمر طبیعی به نام ماه و هزاران قمر یا ماهواره مصنوعی دارد . زمین، سیاره مادر ما، تنها سیاره ای در منظومه شمسی است که حیات در آن دیده می شود. هر آنچه برای زنده ماندن و ادامه حیات به آن نیاز داریم، در زیر پوشش نازکی از جو، که ما را از محیط غیرقابل حیات بیرون جدا می کند، وجود دارد. زمین از ساختار فعّال و پیچیده ای تشکیل شده است که هنوز هم با دانش قرن بیست و یکم چندان پیش بینی شدنی نیستند. مجموعه هوا، آب، خاک و حیات، شامل انسان ها، دنیای در حال تغییری را ساخته اند که می کوشیم آن را بشناسیم. دیدن زمین، از نقطه ای در فضا، کمک می کند که همه این سیاره را یک جا ببینیم. دانشمندان در سراسر دنیا، با در میان گذاشتن اطلاعات با یکدیگر، به اکتشافات بسیاری درباره زمین رسیده اند. برخی از حقایق، کاملاً شناخته شده اند. برای مثال، زمین سومین سیاره از خورشید و پنجمین سیاره بزرگ منظومه شمسی است. قطر زمین فقط چند صد کیلومتر از زهره بیشتر است. به علّت انحراف محور چرخش زمین به دور خود (٥/٢٣ درجه نسبت به حالت عمود بر صفحه مداری زمین یا صفحه منظومه شمسی) ، در آن چهار فصل به وجود آمده است. اقیانوس ها با عمقی حداقل ٤ کیلومتر، ٧٠ درصد این سیاره را پوشانده اند. آب فقط درباره کوچکی از دما (٠ تا ١٠٠ درجه سانتیگراد) به شکل مایع وجود دارد. این بازه دمایی، به خصوص در زمانی که با بازه های دمایی در منظومه شمسی مقایسه می شود، بسیار کوچک به نظر می آید. بخش عمده ای از آب و هوای زمین به وجود و توزیع بخار آب در جو وابسته است. در نزدیکی سطح، اقیانوسی از هوا با ٧٨ درصد نیت

تحقیقی درباره سیارات و خورشید

مطالب مشابه :

پخش های تصویری پایونیر

فروش پانل های مدل جی وی سی، پایونیر ، سونی، ال جی و غیره

دانلود آهنگ تکنو جدید برای تو ماشین

آشنایی با فناوری DVD

تحقیقی درباره سیارات و خورشید