309- اشعار لری- خداییه اثر زنده یاد داراب افسر بختیاری

« خداییه»

اسم لر تا به ابد زنده ز اشعار تونه 

شاعر : داراب افسر بختیاری (1279-1350 هجری شمسی)

ای که روزی ِ همه خلق از انبار ِ تونِه<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

ئی همه نقش و نگاری که مِنِه دنیا هِد

اّفتو وئی همه نوری که اِتاوه بزمین

ئی هم آو که بدریا چُونو هِی موج اّزِّنه

عاقلون هر چه کُنِن فکر و اِبالِن

هر که رّهد از پی مقصود و بمقصود رسید

هر حکیمی که دوا داد و مریضس خو اِبید

هر چه فردوسی و سعدی و نظامی گُودِنه

پشه و پیل همه رزق خوسون اِخُوِرُن

پیر اِبون خلق و همه سال تفاوت اکُنین

عرشِ فرش کردی و قلیون نِهادیُ گرِ لو

گُدیه کردُمه مختار تونِه وُر خو و بد

هرچه مو فکر اِکُنم پاک همه بر عکس اِبوهه

هر شر و شور بدنیا مِنِه مخلوقت اِبوه

خان چنگیز که دنیا نِه سراز ته رُفتی

شاه تیمور که مشهور به خین ریزی بید

یه نفر کِی اِتّرس ئی همه مردمُ بکشه؟

وّندیهجنگ اروپا وّتِپسی ته عرش

نیگوهُم که ز عرب ها به عجم ها چه رسید

هر رسولی اِفِرِستی و کتابی داره

آدُمِه گول اِزّنی و اِکُونیس وُر مِنِه باغ

آبروسو اِبّری سی دوسه کّپ گندم و جو

او که شیطوِنه و ئی گولِ بآدم زیده

باغِتِه رُفت بیک شُو و گر هد از چنگت

گُدیه روز قیامب ز لُر اِخُوم مُو حساب

کُر یارونه اتومبیل سواری دادی

حق تو داری بکنی هر چه بدنیا اِخواهی

هر بنائی که بسازِن همه ویرون اِبوهه

آسمونها و زمین کِرده کِردار تونِه

همه ا ز پرتو یک جلوه دیدار تونِه

مختصر ذره ای ا تابش رخسار تونِه

چکه ای از کرم اور گوهر بارتونه

بخوسون اشتباهِ کردِنه جمله ز افکارتونِه

او نّرهّد و نرسیده یُو ز رفتار تونِه

او دواها همه از قیطی عطَار تونِه

همه سون از اثر طبع دُرّر بار تونِه

روزی ئی همه از بخشش سرشار تونِه

غیر ذات تو که امسال توچِی پار تونِه

هر چه وُرمون ابو هِه پاک همه آزار تونِه

نیکُنم زِت مُوقبول یُوسرو یُودار تونِه

کی بیکسون ازنه پاک یوز دربار تونِه

اِزنیم یا اِکُشیم پاک همه سون کار تونِه

هر چه بد کرد بمردم همه وادار تونِه

کمترین بنده ای از مردم تاتار تونِه

او نّکشت دست تو بید قدرت قهار تونِه

هر چه مردِن مِنِه جنگ خین ِهمه بارتونِه

همه  دوِنِن که چه بید چونکه هو شاهکار تونِه

یا کُرِت یا کُر گوت یا که جلودار تونِه

اِنِهی تِرد بریشِس که یودی وارِ تونِه

سی چی گندم نخوره پس یُو چه سرکار تونِه

گوشهُ نفتِس بُکنُنی خوس دُزدِ بازار تونِه

میل خُت بید که بره ارنه گرفتار تونِه

تو چه دادیس؟ او چه داره؟ چه بدهکارتونِه

منکر بید تونِه لُر که طرفدار تونِه

چون همه بید و نبید زنده ز پندار تونِه

غیر پاینده فقط گنبد دوارِ تونِه

اسم لُر تا به ابد زنده ز اشعار تونِه

تونه = توست

منه = میان

هد = هست

افتو = آفتاب

اتاوه = می تابد

چونو = چنین

اِبالِن = می بالند

بید = بود

رّهد = رفت

یُو = این

قیطی = قوطی

گُودِنه = گفته اند

دونِن = می دانند

اِبون = می شوند

اِکُنین = می کنند

چِِی = مانند

پار = پارسال

گر ِ = گوشه

گُدیه = گفته ای

خو = خوب

زِت = از تو

اِبوهه = می شود

مِنِه = میان

خین = خون

ئی = بود

وّندیه =  به راه انداخته ای

وّتِپستی = فرورفته

نیگوهُم = نمی گویم

بخوسون= به خودشان

اِفِرستی = می فرستی

هو = آن

کُر = پسر

گوت = برادر

اِزِنی = می زنی

وار = خانه

اِبّری = می بری

سی = برای

کّپ = مشت

خوس = خودش

شو = شب

گرهد = گریخت

خُت = خودت

نبید = نبود

اِخُوم = می خواهم

مُو = من

بید تونِه= بودن توست

اِخواهی = می خواهی

اِ خُوِرُن= میخورند