به مناسبت هفته ی درختکاری و در آستانه ی آغاز بهار

درخت و درختکاری در کن از قدمتی زیاد و طولانی برخوردار است و شاید هم سن و سال خود کن باشد. کنی ها شاید حدود ۳۰ یا ۴۰ سال پیش شغل اصلی شان کشاورزی و باغداری بود درآمد آنها از این راه حاصل میگشت. بر این اساس باغات و زمینهای زراعی اطراف کن را پوشانده اند. هرچند در سالهای اخیر و با هجوم بی رویه ی جمعیت از شهرهای مختلف به پایتخت و هجوم بسیاری از آنها به حواشی شهر کم کم باغات و زمینهای کن تبدیل به محلی برای رشد آپارتمان سازی و شهرک سازی شده اند. به گونه ای که شهرک بهاران یا شهرک دخانیات یا نظایر آن کم کم کن را در آغوش میگیرند. اما گذشته از اینها کن برای کاشتن درخت بستری خوب دارد و از آب و هوای مناسبی برای باغداری برخوردار بوده و هست.

چندی پیش در صحبتی که با یکی از باغداران قدیمی کن داشتم از او سولاتی در خصوص چگونگی کاشت درختان در نواحی مختلف کن پرسیدم که خلاصه ای از آن را برای شما نقل میکنم.

اولا اینکه درختان به دو دسته ی بهاره و پاییزه تقسیم میشوند. درختان بهاره عبارتند از زردآلو٬ آلبالو٬ گیلاس٬ گوجه سبز٬ هلو٬ توت٬ شاتوت و ... از این قبیل. یعنی درختانی که وقت محصولشان در نیمه ی نخست سال است. اما دسته ی دوم درختان پاییزه هستند که فصل میوه ی آنها در نیمه ی دوم سال است. انار و انجیر و خرمالو اهم این درختان در کن هستند.

درختان بهاره ویژگی هایی دارند نظیر اینکه به آب بسیار نیازمندند. بنا براین کاشت آنها در محلهایی که آب کم است معمولا جواب نمیدهد. استثناء آنها توت است. توت در این میان مقتومت بیشتری در مقابل بی آبی دارد و در تابستان معمولا یک یا دو بار آب را تحمل میکند. بنابراین در مناطقی از کن که آب کمتر بوده است کاشت توت رونق بیشتری دارد. کما اینکه در صحرا زوال یعنی مناطق پایین اتوبان همت فعلی و صحراهای بالون و اسماعیلان تقریبا همه زمینها توتستان است. البته قدیمترها کشت زراعی نظیر گندم نیز در این مناطق متداول بوده چرا که گندم از توت هم آب کمتری نیاز دارد. لکن از نظر اقتصادی توت بیشتر به صرفه بوده و کم کم جای خود را باز کرده است. به خصوص از زمانی که تولید و عرضه ی آرد نانوایی ها برعهده ی دولت رفت٬ کنی ها از زراعت گندم منصرف شدند.

اما میوه های بهاره ی دیگر در مناطق پر آب تر که عموما حوالی بالای رودخانه ی کن نظیر تنگه و هریاس و باغهای اطراف جوب رودخانه و دوازده ایمان و ...هستند رونق یافته اند. البته امروزه بیشتر این باغها یا در اجاره ی قهوه خانه ها یا کارگاه های تولیدی است و در بهترین موارد میوه ی خود خانواده ها را هم شاید تامین نکند. اما بستر تولید این میوه ها آنجا بیشتر است. شاید تنها شاتوت کن در میوه های بهاره قابلیت صادرات به نواحی دیگر را داشته باشد.

اما درختان پاییزه نیز در همین مناطق پر آب رونق یافته اند. خرمالو به عنوان یکی از اصلی ترین محصولات پاییزه کن در کنار انار (که البته بسیار تولید آن محدود تر هم شده) بیشتر دیده میشوند. این درختان با اینکه مثل درختان بهاره از نیازمندی زیادی به آب برخوردار نیستند لکن در نواحی کوهپایه ای دوام بیشتری دارند. این درختان در مقابل سرما مقاوم نیستند ولذا در کوهپایه ها که از دو طرف محدودند و از چهار طرف مورد هجوم بادها نیستند بیشتر دیده میشوند.

در مجموع امروزه بیشترین میوه ها و محصولات کن عبارتند از توت در صحرا زوال٬ و شاتوت در باغها به عنوان میوه ی بهاره و خرمالو به عنوان میوه ی پاییزه در باغات کن.

امروزه در خانه های کن نیز بیشتر تمایل به کاشت خرمال و زدردآلو است. البته آنها که فضایی برای غرس تنهال داشته باشند.

اما بهترین درخت که جای کاشت آن در همه ی خانه ها و آپارتمانها وجود دارد یک درخت ویژه و زود بار ده است. درخت دوستی.

باشد که درخت دوستی شکوفه ها و میوه هایش را برایمان به بار آورد.

به مناسبت هفته ی درختکاری و در آستانه ی آغاز بهار

مطالب مشابه :

روزی برای درخت"!

به مناسبت هفته ی درختکاری و در آستانه ی آغاز بهار

ویژه های هفته درختکاری . . .

کاشت درخت در روز درختکاری

هفته منابع طبیعی و درختکاری

روز درختکاری