انواع مددكاري

مددکاری فردی:

یکی از شیوههای کار در مددکاری اجتماعی، مددکاری فردی است. دراین شیوه، مددکار اجتماعی رو در رو با یک مددجو می نشیند و با هدف باز توان کردن مددجو به ایجاد ارتباط وفعالیت می پردازد.

مددکاری اجتماعی برای موفقیت در مددکاری فردی باید روانشناسی بداند.باید مکاتب و نظریه های روانشناسی را بشناسد وازتئوریهای شخصیت آگاه باشد.

در حقیقت مددکار اجتماعی در این روش،نقش یک روانشناس را بازی می کند اما کاری فراتر از روان درمانی انجام می دهد. مددکار اجتماعی در مددکاری فردی با ارتباطی که ایجاد می کند سعی در شناخت نگرشها و رفتارهای مددجو دارد تا با بازخوردهای درست و دقیقی که نشان می دهد، مددجو را به بازتوانی اجتماعی -روانی و مهمتر از آنها بازتوانی در ارتباطات اجتماعی برساند.

در مددکاری فردی، مددکار باید به ابزارهایی مجهز باشد، این ابزارها علاوه برتئوریهای روانشناختی، توانایهای فردی و مهارتهایی را نیز طلب می کند. یکی از این ابزارها به «گوش سوم» معروف است. چشمهای مددکار اجتماعی، گوش سوم او هستند. یک مددکار حرفه ای با آگاهی از اینکه 55% پیامهای انسانها غیر کلامی رد و بدل می شوند، سعی می کند تمام رفتارهای مددجو را دیده و با استفاده از دانش بالای خود در شناخت زبان تحلیل کند.

مددکاری جامعه:

اصلی ترین شیوه مددکاری اجتماعی،مددکاری جامعه ای است؛ تا جای که در غرب به مددکاران اجتماعی مهندسان جامعه اطلاق می شود. مددکاری جامعه ای، کاربرد دانش جامعه شناسی است. برای اینکه یک مددکار اجتماعی می تواند مددکاری جامعه ای بکند، نیازمند دانش جامعه شناسی ونظریه های توسعه است. در این شیوه مددکار اجتماعی روی جوامع کار می کند و در رشد و توسعۀ آنها دخالت می کند. این جامعه ممکن است یک مدرسه باشد، یک بیمارستان، یک کارخانه، یک روستا، شهر و یا حتی یک کشور.

مددکاران اجتماعی برای رشد و توسعۀ جوامع به سه فعالیت دست می زنند. اول مطالعات اجتماعی است. در این فعالیت مددکار اجتماعی با ورود به یک جامعه، شروع به مطالعه و تحقیق می کند، نیاز سنجی و امکان سنجی می کند و منابع را می شناسد.

دوم برنامه ریزی اجتماعی است. مددکار اجتماعی بعد از بدست آوردن اطلاعات بر مبنای آنها بر نامه ریزی می کند. برنامه ریزی برای اینکه تغییری مثبت در جامعه ایجاد کند و جامعه به طرف توسعه خیز بر دارد.

سوم اقدام اجتماعی است. بعد از اینکه مددکاراجتماعی مطالعات و برنامه ریزیهای خود را انجام داد دست به اقدام اجتماعی می زند. در اقدام اجتماعی مددکار نقش یک رهبر را بازی می کند تا جامعه را به توسعه برساند.

مددکاری گروهی:

یکی از شیوه های مددکاری اجتماعی، مددکاری گروهی است. در این شیوه مددکار اجتماعی با هدف باز توان کردن اعضای گروه، گروه تشکیل می دهد. هر گروه مددکاری معمولا بین 8 تا 12 نفر عضو دارد. کمتر از 8 نفر رابطه را از حالت رسمی خارج می کند و بیشتر از 12 نفر رابطه را از حالت چهره به جهره خارج می کند.

دلیل انجام این شیوه در مددکاری اجتماعی این است که در گروه هم افزایی وجود دارد. هم افزایی یک مفهوم فیزیکی است که می گوید تفاضل چند نیرو بیشتر از حاصل جمع آن نیروهاست. این مفهوم فیزیکی وارد علوم انسانی شده و در درمانهای گروهی به بهترین شکل مورد استفاده قرار می گیرد. این ویژگی باعث می شود تا تغییرات رفتاری شکل گرفته در گروه پایدارتر باشد. مددکاران اجتماعی برای انجالم مددکاری گروهی، نظریه های روانشناسی اجتماعی را مطالعه می کنند. هم چنین از نظریه های مختلف در مورد پویایی گروه ها، مخصوصا گروه های کوچک استفاده می کنند. حدود 18 نظریه در مورد مددکاری گروهی وجود دارد که مددکاران اجتماعی با توجه به اعضای گروه و موقعیت از آنها استفاده می کنند.

انواع مددكاري

مطالب مشابه :

انواع مددكاري

مددکار کیست؟ومددکاری چیست؟

انواع مددكاري

لسیت کتابهای مددکاری اجتماعی

نظریه در مددکاری اجتماعی

مهارت برای زندگی یا زندگی برای کسب مهارت؟

درس گروه های هدف در مددکاری اجتماعی

انواع ناهنجاري هاي اجتماعي

نقدی بر مددکاری اجتماعی در ایران(دکتر انور صمدی راد)