سفر به کرانه ی آب و آفتاب و آرامش ( مالدیو ) : بخش نهم

با عکس های زیبایی که از مالدیو در سامانه ی جست و جوی تصاویر گوگل دیده بودم ، برای رفتن از دوحه و رسیدن به مالدیو لحظه شماری می کردم. به سفری آرامش بخش نیاز فراوان داشتیم.

تا پرواز ما به ماله ، پایتخت مالدیو چیزی نزدیک به دو ساعت و نیم مانده بود. پروازها به نوبت ، پشت سر هم در فرودگاه دوحه فرود می آمدند. درآمد قطر از ترانزیت فرودگاهی همانند دوبی باید فراوان باشد.

افسوس که دوحه و دوبی به جای اصفهان ، شیراز و بندرعباس ما ایرانیان ، مرکز ترانزیت پروازهای بین المللی آسیا و خاورمیانه به دیگر نقاط گیتی شده است. دهه ها پیش این سه شهر میهن مان قرار بود این نقش را بر دوش داشته باشند. افسوس !

با هر پرواز ، شماری از مسافران ایرانی هم وارد و خارج می شدند؛ غلامحسین کرباسچی - شهردار پیشین تهران - را دیدم که از پیش روی مان گذشت. به یاد آن شب هایی افتادم که تماشای دادگاه جنجالی او را بر دیدن مسابقه های جام جهانی فوتبال ترجیح می دادیم !

لبخندی به تلخی از ناپختگی های روزگار از دست رفته ی جوانی بر لبانم نقش بست.

نوبت به پرواز سی شل ( seychelle ) رسید؛

مسافران آن واقعن با کلاس بودند. افسوسی گذرا بر ذهنم نشست که چرا هیچ یک از آژانس های مسافرتی تهران ، با وجود هزاران وعده و ادعا ، نتوانستند بلیط هواپیما و تور و هتل سیشل را برای مان فراهم نمایند.

هر دو سه دقیقه ، یک پرواز بین المللی در فرودگاه دوحه می نشست یا برمی خاست. فرودگاه دوحه ترافیک هوایی شگفت انگیزی دارد. فاصله ی زمانی ورود و خروج پروازهای بین المللی در فرودگاه امام خمینی - با به حساب آوردن پروازهای عازم سوریه و عربستان کمتر از هر نیم ساعت و گاه یک تا دو ساعت نیست !

تشنه مان شده بود؛ اما ریال قطری و دلار خرد نداشتیم.

به مسئول گیشه ی دریافت پول فری شاپ فرودگاه دوحه اسکناس صد دلاری بابت یک بطری آب دادم؛ بیچاره درمانده شده بود که باقی پول را چه گونه پس دهد ! انسانیت به خرج داد و یک بطری متوسط آب معدنی را رایگان هدیه داد. طرحواره های شناختی اصفهانی ام نوازشی سرشار شد. اکنون می توانستم بی شعوری پلیس حراست فرودگاه دوحه را تا اندازه ای فراموش نمایم !!

هنوز یک ساعت و نیم به پرواز ماله مانده بود؛ به یاد دو تا سیبی که از تهران با خودم آورده بودم ، افتادم.

سیب ها را از کوله پشتی در آوردم. چشمان همسرم گرد شده بود که این سیب ها را چرا با خود به همراه آورده ام. خوب ، حق دارد؛ سربازی و پیام آوری بهداشت در پیش کوه و پس کوه نرفته و رنج دوران دوری از رفاه خانه نکشیده است تا نگرانی ها و احتیاط های مرا داشته باشد.

مشغول خوردن سیب شدیم؛

ایرانیان را همچون مردمان فقیر سریلانکا ، بنگلادش و مالدیو ناخرسند و ناشادمان می دیدم. هر چند بی سونگری باید فاش و آشکار بگویم که کلاس فکری مان از آن مردمان بالاتر است اما چه فایده که پر رنگی نارسی سیزم ( خودشیفتگی ) و هیستریونیزم ( نمایشگری ) مان ، اجازه ی رسیدن به دستاوردهای آبرومندانه ی اجتماعی و ملی را نمی دهد !!!

کم کم مسافران مالدیو نزدیک گیت خروجی پرواز مالدیو جمع می شدند.

سیمای مردمان مالدیو ، سیه چرده و شبیه اهالی بنگلادش بود. آشکار بود که کشور ثروتمندی نیست و مردمانش دچار فقر فراگیری هستند. با خود اندیشیدم که پروردگارا پس از پایان صادرات نفت در سال ۱۳۹۳ خورشیدی چه بر سرمان خواهد آمد ؟!؟

این نوشته ادامه دارد ............

سفر به کرانه ی آب و آفتاب و آرامش ( مالدیو ) : بخش نهم

مطالب مشابه :

سفر به کرانه ی آب و آفتاب و آرامش ( مالدیو ) : بخش نهم

سفر به کرانه ی آب و آفتاب و آرامش ( مالدیو ) : بخش دهم

كودكان بيش‌فعال *** دكتر كتايون خوشابي *** فوق‌تخصص روانپزشكي كودكان و نوجوانان

ليست هنرستان هاي فنــي و حرفــــه اي و کاردانش(پسرانه و دخترانه منطقه 5 تهران)

فوبیا

انزال زودرس و روش های درمان آن

سوالات رایج پیرامون خودارضایی

دلتنگی و ناآرامی، در زمان نبودن

كودكان بيش‌فعال * دكتر كتايون خوشابي * فوق‌تخصص روانپزشكي كودكان و نوجوانان