انواع نژاد اسب
اسب ترکمن
اسب ترکمن گونه ای از اسب با نژاد ایرانی که در منطقه ترکمن صحرا زیست
کرده و پرورش می یابد. رنگ آنها بیشتر خاکستری رنگ و بدنی کشیده و لاغر دارند. شکم
آنها بر خلاف بسیاری از نژادهای دیگر اسبها ، تخت و به معنی دیگر شکم آنها لاغر است.
صادرات این اسب به خارج از کشور ممنوع است.
اسب ترکمن اسبی است دارای ویژگی های منحصر به فردی از جمله: قد 148 تا
155 سانتیمتر ،گوشهای بلند ومتحرک،سینه فراخ و متناسب ،کپل کم شیب با عرض خوب ،مفاصل
قوی،سم های محکم با زاویه مناسب،تحمل حرکات سنگین ورزشی و…است. رنگ های اصلی این نژاد
: کهر،نیله،کرنگ،سمند و قره کهر می باشد.
نژادهای شناخته شده از اسب ترکمن در سه گروه : یموت،آخال تکه،چناران(مخلوط
از تلاقی اسب ترکمن وعرب) دسته بندی شده اند.
اسب ترکمن اندامی کشیده، دُمی باریک، سر و گردن زیبا دارد. برای اسب های
بانژاد ترکمن درسال های گذشته ذخیره های ژنتیک این اسب، تقاضای جهانی یافته است. اسب
ترکمن در نزد ترکمن ها پیشینه ای طولانی در سنن و زندگی صحرانشینی وجنگ وگریزها درگذشته
داشته است.
گفتنی است برنامه های اشتباه نیم قرن گذشته لطمه زیادی به ذخیره ژنتیکی
اسب های ترکمن زده است و متاسفانه تعداد اسب های ترکمن خالص و خوب به شدت کاهش یافته
است.
- امروزه خالص ترین اسب های ترکمن ایران را در منطقه راز و جرگلان از توابع
استان خراسان شمالی می توان یافت که بیشترین جمعیت این اسب را دارا می باشد. خوشبختانه
در سال های اخیر توجه بیشتری به تولید اسب های ترکمن شده است. تعدادی اندک و پراکنده
از این نژاد توسط علاقه مندان در اصفهان، تهران، شیراز و همدان نیز نگهداری می شوند.
اسب نژاد کلیدی سدال ( Clydesdale horse )
تنها اسب سنگین باقی مانده در کشور اسکاتلند این نژاد می باشد. منشاء
این اسب در دره « کلیدی » در لانارک شایر می باشد، به نظر می رسد در قرن هیجدهم میلادی
از تلاقی مادیان بومی این منطقه با اسب های فلاندر بلژیکی که به این کشور وارد شده
بودند تولید شده است. تاریخ تولید این نژاد به سال های 1720 میلادی برمی گردد، زمانی
که شخصی به نام جان پترسون تصمیم به تولید اسب هایی می گیرد که بتوانند به خوبی در
کارهای کشاورزی و نیز کار در معادن زغال سنگ و حمل بار از این معادن موفق باشند، دقت
به کار رفته در انتخاب اسب هایی که به لحاظ اندام حرکتی و سم قوی بوده، سم ها بزرگ،
صاف و باز انتخاب شده و به همین دلیل سطح اتکاء اسب با زمین مناسب بوده و حتی در خیابان
های شهری نیز به راحتی راه می روند.
در اوایل قرن 19 میلادی تلاقی هایی بین اسب کلیدی سدال با اسب های شایر
اتفاق افتاده و شباهت ظاهری این نژاد با اسب های شایر منشاء در همین تلاقی ها دارد.
برخی از محققین با بررسی عوامل ژنتیکی پی برده ان ارتباطی بین این نژاد
و اسب های سنگین نژاد ولادمیر روسی وجود داشته و منشاء اصلی این نژاد را به این گروه
از اسب ها نسبت می دهند.
خصوصیات ظاهری:
قد: ارتفاع این نژاد در ناحیه جدوگاه بین 165 تا 180 سانتی متر است.
سر: با نیم رخ صاف و گردنی بلند تر از نژاد شایر
اندام حرکتی: پاهای عقب از ناحیه مفصل خرگوشی (Hock ) به یکدیگر نزدیک می باشند و اصطلاحا آن ها را
( cow hocks ) می نامند. ( این صفت در تمامی اسب های این
نژاد وجود دارد ) سم ها بزرگ و باز و پهن است و جسم قورباغه ای سم کاملا واضح و مشخص
می باشد.
شانه: بسیار شیب دار هستند.
وزن: بین 770 تا 860 کیلوگرم متغییر است.
رنگ بدن: عمدتا کهر و قهوه ای، سیاه و خاکستری ابرش هم دیده می شود علائم
سفید رنگ بزرگ فقط بر روی سر و اندام حرکتی مشخصه این نژاد است. البته این علائم به
صورت لکه در ما بقی اندام و سطح بدن دیده نمی شوند.
کاربری: بیشترین استفاده ای که از این اسب می شود در کشیدن کالسکه های
تشریفاتی، سواری در رژه های رسمی و تشریفاتی و نمایش اسب می باشد.
پراکندگی : این نژاد در اسکاتلند، آمریکا، کانادا، استرالیا، نیوزلند
و آفریقای شمالی پرورش داده می شود و در انگلستان جمعیت کمی دارد. در کشورهای مذکور
این اسب تبارنامه ملی و انجمن نژادی است. اولین تبارنامه در سال 1878 میلادی در اسکاتلند
تدوین شده است.
اسب کرد
بر سنگ های کوه بیستون تصویر اسب شگفت انگیزی با استخوان بندی بسیار قوی
نمایان است. آن چنان که شایسته یک اسب کوهستان است این اسب سری بزرگ ، استخوان پیشانی
و ستیغ های گونه ای برجسته ، گوش ها عقب و سرشار از توانایی و هوش است. این خصوصیات
اسبی است که چندان بلند نیست ولی چنان قوی و مستقر و تواناست که در طول قرون و اعصار
؛ مرکوب انسان هایی است که در نبرد بی امان زندگی ، برای زنده ماندن و برتری جویی جنگیده
و به کار مشکل زندگی اشتغال داشته اند.نام این نژاد اسب نسایی است. یونینیان آن را
تحسین کرده و از پاهایی که زمین را لرزانده سخن گفته اند. این نژاد اسب، امروزه وجود
ندارد ولی گاهی سری لا ستیغ های گونه ای برجسته و چشمانی سنگین و پوزه ای دراز در اسبی
دیده می شود که یادگار نیاکان او، همان اسب نسایی است و گاه گردنی قوی و ستبر و زمانی
دست و پایی که واقعا زمین را می لرزاند، اینها نیز یادگار نیاکان او هستند. از نژاد
نسایی به معنای خالص آن ، کم باقی مانده است ولی از نتایج ان دو تیره وجود دارد که
یکی در قسمت شرقی و دیگری در غرب مناطق کردستان است. تیره شرقی شباهت های فراوانی با
نسایی باستان دارد و به نام اسب کرد مشهور است. اگر از تغییرات و اختلاط های آن بگذریم
، دارای همان ویژگی هاست که پدران آن دارا بوده اند.
_پیشانی برجسته و گاهی مستقیم
_سر سنگین
_چشم ها عمیق و خشن
_استخوان بینی دراز
_منخرین تنگ_ستیغ گونه هویدا
_فاصله دو استخوان فک در ناحیه حلق زیاد
_اتصال سر و گردن خشن
_گردن قوی ، سینه از جلو به حد قابل توجه عضلانی
_دست و پا کوتاه و بسیار محکم با اندک مو در ناحیه شاخ مو
_در مجموع بدن عضلانی و جمع
_بسیار باهوش ، مطیع ، صبور و در راهپیمایی در زمین های کوهستانی توانا
.
اسب کرد ، فوق العاده قانع وتوان همین مقاومت بی مانند در کوهستان دانست.
اسب کرد در میدان های چوگان به عنوان بهترین کم خوراک و در زمستان های سخت نواحی کوهستانی
کردستان که هیچ وسیله نقلیه ای قادر به حرکت و عبور نیست عامل انتقال افراد و بیماران
از روستایی به روستای دیگر یا به مرکز بخش است و دلیل ماندگاری آن را می اسب انتخاب
شده است ، زیرا پر نفس است و نه تنها به زودی از پا در نمی آید بلکه به علت قوی بودن
اندام و دست و پا کمتر به بیماری های رایج میدان چوگان مبتلا می گردد.
لازم به ذکر است که امروزه فروش اسب های چوگان آرژانتینی یکی از اقلام
صادراتی کشور آرژانتین را که سالانه مبلغ هنگفتی دلار عاید **** آن می کند تشکیل می
دهد.اگر در جهت حفظ و تولید اسب کرد کمی تلاش شود ، نه تنها از نژاد پونی آرژانتینی
دست کمی ندارد ، بلکه به مراتب از آن بهتر است.
اسب نژاد الدنبرگ ( oldenburger horses )
سنگین ترین نژاد اسب های خونگرم آلمان اسب های الدنبرگ هستند که از قدمت
300 ساله برخوردار می باشند. پایه ژنتیکی تولید این نژاد اسب های فریزین
( friesian ) که در مراتع غنی منطقه الدنبرگ آلمان سالین
سال پرورش پیدا کرده اند می باشد. این نژاد توسط کونت آنتون گونتر
( count anton gunter ) بین سالهای 1603 تا 1667 میلادی توسعه یافته
و وی با وارد کردن اسب هایی با خون اسپانیایی که صفات اسب های بارب را با خود داشتند
سعی در بهبود این نژاد نموده است. در اواخر قرن هجدهم میلادی اسب های نیمه خون انگلیسی
و پس از آن در قرن نوزدهم با ورود سلیمی های تاروبرد و کلیولند بی
( Cleveland bays ) و هانور ( Hanoverians ) و اسب های نرمان فرانسوس ( French Norms ) با تاثیر گذاری ژنتیکی بر روی این نژاد باعث تولید
اسبی به نام ( karossierpferd ) گردیدند که در نوع
خود اسب نسبتا سنگین با ارتفاع نزدیک به 170 سانتی متر و عمدتا مناسب برای کشیدن کالسکه
بوده است. بعد از پیدایش موتورهای درون سوز کم کم از طالبین این اسب ها کم شده و پرورش
دهندگان عمدتا با انتخاب جثه های کمی کوچکتر از این اسب ها به عنوان اسب های مناسب
برای کار کشاورزی استفاده می کردند و نهایتا پس از خاتمه جنگ جهانی دوم اهداف پرورشی
در به وجودآوردن اسبی برای سواری از این نژاد تغییر پیدا کرده است، برای این منظور
سیلمی فرانسوس به نام کندور ( condor ) که بیش از 70 % خون تاروبرد داشته و نیز سیلمی تاروبرد خالص دیگری به
نام لوپوس ( lupus ) مورد استفاده قرار گرفتند، البته از اسب
های هانور نیز به خاطر تثبیت خلق و خوی ارام آن نژاد در روند تولید تیپ جدید نژاد الدنبرگ
نیز استفاده شده است.
به هر حال از سال 1819 و پس از آن با انجام اصلاحاتی اساسی در سال
1897 انجمن پرورش دهندگان اسب الدنبرگ ( society of breeders of the Oldenburg
horses ) وظیفه صدور کارت سیلمی ها و نظارت دقیق
بر روی تولیدات این نژاد را به عهده دارد و جالب آن که در بسیاری از موارد اسب ها صرفا
بر اساس رکود نتایج خود در گردونه تکثیر حفظ می شوند و بسیارند اسب های خوش قد و قامتی
که رکوردهای بسیار خوب هم از خود به جای گذاشته اند ولی براساس تست نتاج آن را اخته
کرده و به آن ها اجازه تکثیر داده نمی شود.
خصوصیات ظاهری:
قد: قد متوسط در اسب های نژاد بین 165 تا 175 سانتی متر متغییر است.
سر: سر ساده و خشک با نیم رخ صاف و متمایل به بینی رومی
گردن: طولانی و بسیار قوی ( شبیه به اجداد خود یعنی اسبهای کالسکه
)
اندام حرکتی: شانه ها باز و طویل، دست ها و پاها نسبت به سایر اندام کوتاه
طول استخوان ساق گوتاه و در حدود 23 سانتی متر
بدن: محیط ناحیه تنگ گاه ( grith ) نسبتا زیاد با بدن و جثه بزرگ
کپل: بسیار عضلانی و قوی
یال و دم: نسبتا کم مو ، دم از ناحیه مناسب بدن خارج شده و در هنگام حرکت
تا حدودی بالا نگه داشته می شود.
رنگ بدن: تمامی رنگ های یک دست و ساده دیده می شوند. ولی رنگ های کرنگ
و خاکستری به مراتب فراوانی کمتری دارند.
کاربری: اسب های الدنبرگ عمدتا برای سواری آزاد، درساژ و مسابقات پرش
مناسب هستند، عمدتا اسب های قدرتی محسوب می شوند تا سرعتی به همین دلیل در کشیدن کالسکه
و ... نیز اسب های خوبی هستند.
از الدنبرگ در اصلاح و بهبود سایر نژاد ها نیز استفاده می شود. با سبک
کردن سنگینی اسب های الدنبرگ با تلاقی با نژاد های سبک تر و سرعتی، دو خون های بسیار
ایده آل برای مسابقات مختلف تولید می شود.
پراکندگی: در کشورهای آلمان ، اتریش، هلند، فنلاند، انگلستان ( محدود
تر ) و آمریکا ، روسیه ، اکراین، بلغارستان، رومانی، مجارستان و لهستان پرورش می یابند.
در سال های اخیر چندین راس از این نژاد از کشورهای روسیه و آلمان به ایران
وارد شده است.
اسب نژاد بارب ( Barb horses )
این نژاد که از مناطقی از شمال آفریقا مانند: مراکش، الجزیره و تونس و
تریپولی منشا گرفته است به عنوان نژادی کاملا شبیه به اسب های عرب شناخته می شود، محققان
علوم پرورش اسب معتقدند ورود اسب های عرب خصوصا از کشور سوریه به این مناطق در قرن
هیجدهم میلادی و از تلاقی های صورت گرفته بین اسب های عرب با اسب های بومی این مناطق
نژاد بارب به وجود آمده است.
این اسب ها به عنوان یکی از اسب های خون داغ در پیدایش اسب های امروزی
مطرح هستند.
خصوصیات ظاهری:
قد: بین 142 تا 155 سانتی متر در ناحیه جدوگاه
سر: یکی از مشخصات ویژه اسب بارب طول سر زیاد حیوان نسبت به سایر اندام
آن می باشد.
شانه: صاف و بدون برجستگی خاص با شیب بسیار کم
یال و دم: یال پر مو و مواج و دم از ناحیه پایین بدن خارج شده است.
سینه: سینه کوچک و به سمت طرفین شیب دار و گرد
کپل: شیب دار
اندام حرکتی: ظریف با سم های خوب
رنگ بدن: کهر، قهوه ای و کرنگ و سیاه با یال های پرمو و مجعد از نشانه
های اسب های بارب می باشد.
کاربری: از اسب های بارب عمدتا جهت سواری آزاد خصوصا در مناطق صحرایی
و گرمسیر و نیز مسابقات اسبدوانی با طول مسافت های کوتاه و نیز اصلاح نژاد سایر نژاد
ها استفاده می شود.
پراکندگی: در کلیه کشورهای شمال آفریقا، مراکش، الجزایر، تونس، کامرون،
تریپولی ، همچنین اسپانیا و آمریکا این اسب ها پرورش داده می شوند.
متاسفانه برای این نژاد تا کنون انجمن نژادی تاکنون انجمن نژادی تشکیل
نشده و تبارنامه ای صادر نشده است. ولی به صورت تفاهم شده عموم محققان، این گروه از
اسب ها را به عنوان یک نژاد پذیرفته اند شاید علت آن هم انتقال بسیار خوب صفات آن ها
به نتاج می باشد.
اسب نژاد باورین
( Bavarian warm blood horses )
منشا اسب های باورین دره " روت " در باوریای آلمان می باشد.
در واقع تا قبل از سال 1960 میلادی اسم این نژاد روتال ( rottal horses ) بوده است و در پی ورود برخی از خون های سبک تر مانند
تاروبرد والدنبرگ ( oldenburger ) به گله های نژاد روتال و انتخاب های شدید
نهایتا اسب نژاد باورین تولید شده است.
خصوصیات ظاهری:
قد: حدود 157 تا 168 سانتی متر
اندام حرکتی: قوی و به لحاظ حرکت بی نقص، خصوصا مفصل خرگوشی مناسب جهت
پریدن حیوان. روی شانه داغ ( B ) زده می شود.
بدن: تو پر و استوانه ای شکل با محیط نسبتا زیاد ناحیه تنگ گاه
سر: نسبتا بزرگ به لحاظ عرض با گوش های بلند
رنگ بدن: بیشترین رنگ کرنگ ولی تمام رنگ های اصلی یک دست را دارند، رنگ
ابلق و یا لکه دار ندارند.
خلق و خوی: برجسته ترین خصوصیات این اسب آرام بودن و نجیب بودن آن است
و پرورش دهندگان با انتخاب دقیق بر روی این صفت به این حیوانات دست یافته اند. به طوری
که هر قدر هم حیوان ممتاز باشد ولی آرام و مطیع نباشد و یا رفتارهای عادتی ناپسند مثل
لگد زدن، گاز گرفتن و ... را از خود نشان دهد او را از چرخه تکثیر حذف می کنند.
کاربری: عمده کاربری این اسب در سواری آزاد، پرش از مانع و کشیدن کالسکه
بوده، آمیخته های این نژاد با سایر نژاد ها، دو خون های پرشی بسیار خوبی تولید می نمایند.
خصوصا اگر سر کمی سبک تر و به لحاظ خون کمی گرم تر از نژاد مقابل انتخاب شود.
پراکندگی: با توجه به این که بیش از 45 سال از معرفی این نژاد می گذرد
هنوز هم از جمعیت قابل توجه ای برخوردار نیستند. در کشور آلمان. بلغارستان. رومانی،
اتریش، هلند و فرانسه پرورش می یابند. البته تعداد کمی نیز در بسیاری از کشورهای دنیا
نگهداری می شود.
تعداد محدودی از این نژاد و یا آمیخته های آن به کشور ما وارد شده است.
اسب نژاد برتون ( Berton horse )
از قرن ها پیش در انگلستان و فرانسه اسب های نژاد برتون پرورش می یافته
اند. در حال حاضر دو تیپ از این نژاد وجود دارد. تیپ اول که در نتیجه تلاقی اسب های
پرچرون، بلونیناس و آردنه با اسب های بومی کوهستان های غرب بریتانیا حاصل شده است.
و اسب سنگین تر و قوی تری می باشد و تیپ دوم که اصطلاحا (Postier ) نام گرفته و از تلاقی اسب های بومی بریتانیا با
سافولک ایجاد شده و اسب های سبک تر و کوتاه تری نسبت به تیپ اول می باشند.
خصوصیات ظاهری:
قد: در اسب های تیپ اول حدود 160 سانتی متر و در اسب های تیپ دوم حدود
150 سانتی متر
سر: مربعی شکل با نیم رخ صاف
گردن: کوتاه و قوس دار و متصل به شانه هایی با طول کم
کپل: کوتاه و نسبتا قوی
اندام حرکتی: در ناحیه بخلوق و پاشنه دارای مو
یال و دم: یال پر مو ولی دم بسیار کوتاه است.
رنگ بدن: ابرش قرمز تا خاکستری، کرنگ و کهر و به ندرت ابرش
وزن: این نژاد معمولا بین 620 تا 750 کیلوگرم وزن دارند.
کاربری: عمده استفاده از این اسب ها برای کشیدن ارابه و کالسکه و نمایش
بوده و جهت تلاقی با سایر نژاد ها نیز کاربرد وسیعی دارد. البته امروز اسبی دیگر از
این نژاد انتخاب و تولید کرده اند که برای سواری آزاد مناسب است و نام آن را کولاریز
( colaris) گذاشته اند.
پراکندگی: این اسب در فرانسه ، انگلستان و اسپانیا پرورش داده شده و دارای
تبارنامه می باشد.
اسب نژاد بودیونی ( budenny or budyonny horses )
بودینی یا بودیونی نام نژا دی از اسب های تولید شده در قرن بیستم در کشور
روسیه است. نام این نژاد از نام ژنرال سواره نظام روسیه مارشال بودینی گرفته شده است.
وی از سال 1920 در ناحیه روستف و اکراین با تنظیم برنامه ای تولید این نژاد را شروع
کرد. ابتدا از بین مادیان های نژاد دن و چرنومور بهترین ها را انتخاب سپس این مادیان
ها را با سیلمی های تاروبرد تلاقی داد و در واقع اسب های خونگرم روسی و یا آنگلودن
را تولید کرد. چرنومور اسب قزاق های روسی و شبیه به اسب های دن است منتهی سبک تر، چالاک
تر و کوچکتر است.
مارشال بودینی در برنامه ای فشرده تلاقی و انتخاب پس از تلاقی در داخل
تولیدات سعی نمود گله مادری بسیار مناسبی را برای تکثیر اولیه این نژاد تشکیل دهد.
بر روی تمامی نتایج ابتدا آزمایش عملکرد و سپس تست سواره نظام که شبیه به مسابقات
3 روزه است و در نهایت آزمایش اسبدوانی نیز انجام داده و به اسب هایی اجازه تکثیر داده
می شده است که از هر سه آزمایش سربلند و موفق بیرون بیایند.
نهایتا در سال 1949 نژاد بودینی به عنوان یک نژاد تثبیت شده خالص به دنیا
معرفی شد.
سه تیپ مختلف در اسب های بودینی دیده می شود. تیپ سنگین ، تیپ متوسط،
تیپ شرقی
خصوصیات ظاهری :
قد: به طور متوسط حدود 160 سانتی متر
سر: خشک و استخوانی به صورتی که رگ ها به طور واضح روی سر پیداست
بدن: استخوان بندی نسبتا سبک ولی عضلانی، محیط ناحیه تنگ گاه به طور متوسط
190 سانتی متر
اندام حرکتی: تاندون ها کاملا مشخص ، فاصله زانو تا زمین به طور متوسط
20 سانتی متر بوده و اصولا اندام حرکتی در این نژاد ایده آل ارزیابی نمی شود ولی این
موضوع از قدرت این اسب نکاسته است.
خلق و خوی: کاملا آرام و مطیع
رنگ بدن: تمامی رنگ های یکدست در این نژاد دیده می شود ولی حدود 80 درصد
آن ها کرنگ هستند که جلای خاصی را در زیر آفتاب نشان می دهند. رنگ کهر و قهوه ای و
سیاه بعد از کرنگ بیشترین فراوانی ها را دارند.
کاربری : در اصل این نژاد برای سواره نظام تولید شده است. ولی کارایی
زیاد آن باعث شده است تا در مسابقات پرش از مانع، مسابقات 3 روزه ، درساژ، مسابقات
اسبدوانی با مانع و حتی مسابقات استقامت نیز حضور فعال داشته باشد.
پراکندگی: این نژاد در کشور روسیه ، اکراین و جمهوری های همجوار آن ها
پرورش داده می شود. در کشور روسیه از سال 1951 میلادی تبارنامه ملی آن تدوین و منتشر
شده است. از این نژاد به تعداد کم در سراسر اروپا و آمریکا وجود دارد.
در کشور ما نیز طی دو دهه اخیر تعدادی از مادیان های خالص و آمیخته این
نژاد وارد شده است. و دوخون های حاصل از تلاقی این نژاد با اسب های آخال تکه در مسابقات
پرش نتایج خوبی به دست آورده اند.
اسب نژاد پرچرون ( percheron horses )
خاستگاه اصلی این نژاد از اسب ها در منطقه پرچه نرماندی ( شمال غربی فرانسه
) می باشد. منطقه ای که از حیث داشتن مراتع بسیار غنی و پر علوفه از معروفیت خاصی برخوردار
است. در بررسی تاریخچه ی پیدایش و استفاده از این نژاد مشاهده می شود در مقاطع مختلف
زمانی استفاده های متنوعی از این اسب شده است. در جنگ جهانی اول در کشیدن ارابه های
جنگی و توپ، جهت کشیدن کالسکه ها و همچنین کار کشاورزی از این اسب ها استفاده شده است.
در سال 1880 میلادی 500 سیلمی و 2500 مادیان از این نژاد از فرانسه به آمریکا صادر
شد، همین طور تعداد زیادی به آفریقای جنوبی و استرالیا صادر گردیده است.
یکی از خصوصیات ویژه ی این نژاد مطابقت این حیوان با هر آب و هوا و شرایط
محیطی است.
از اسب های پرچرون به عنوان یکی از پایه های تلاقی در آمیزش های اسب هایی
که قرار است طی روند خاصی تبدیل به یک نژاد شوند استفاده می شود.
مقاومت نسبت به بیماری ها، آرام بودن و قدرت زیاد و تطابق خوب این نژاد،
صفات برجسته ای است که مورد علاقه پرورش دهندگان آن می باشد.
خصوصیات ظاهری:
قد: بین 160 تا 170 سانتی متر در ناحیه جدوگاه
سر: با نیم رخ صاف و مستقیم و گوش های نسبتا بلند و چشم های برجسته و
مجاری باز بینی و بدون برجستگی در صورت
گردن: نسبت به سایر اسب های سنگین بلند تر و قوسی شکل
اندام حرکتی: قوی با سم سخت، وجود مو در اندام حرکتی و بخولق
وزن: از 860 کیلوگرم تا 950 کیلوگرم متغیر است.
رنگ بدن: عمدتا سیاه و خاکستری هستند و به ندرت ابرش، قزل و قهوه ای دیده
می شود.
کاربری: بیشترین استفاده از این نژاد برای کشیدن ارابه و کالسکه می باشد
البته در برخی از تلاقی های تحقیقاتی و یا تولید نژاد های جدید نیز کاربرد کمی دارد.
پراکندگی: اسب های نژاد پرچرون در حال حاضر در کشورهای فرانسه، آمریکا،
انگلستان، کانادا، آفریقای جنوبی پرورش داده شده و در این کشور ها تبارنامه ملی این
نژاد تدوین می شود. در کشور روسیه و اسپانیا در حد محدود پرورش می یابند ولی دارای
کتاب تبارنامه نیستند.
اسب نژاد تراکنر( Trakehner horses )
منشا اسب های تراکنر به اسب های اولیه شوکین ( schweiken ) که بومی مناطق شرق پروس ( بخش شرقی آلمان و بخش
غربی لهستان ) می باشد بازمی گردد. این اسب ها به عنوان یکی از اسب هایی که از اسب
های تارپان صفاتی را به ارث برده اند بسیار قوی و سخت کار و مقاوم می باشند.
در سال 1732 میلادی به دستور فردریک ویلیام اول فرمانروای پروس، ایلخی
سلطنتی پرورش تراکنر تاسیس شد. ایلخی مزبور به زودی به عنوان مرکز اصلی تامین سیلمی
های ممتاز منطقه پروس و حتی مناطق اطراف گردید. نتایج این سیلمی ها، اسب های بسیار
زیبایی بودند که در کشیدن کالسکه با سرعت زیاد توانایی فوق العاده ای از خود نشان می
دادند. از سال 1787 میلادی به بعد انتخاب های صورت گرفته برخلاف تولیدات قبلی تاکید
بر قدرت پریدن حیوان و بهبود روش های راه رفتن داشت. از اوایل قرن نوزدهم با ورود خون
جدید اسب های عرب و بعد از آن اسب های تاروبرد اصلاحات اساسی در این نژاد به وجود آمد.
بهترین و معروف ترین سیلمی های موثر در این برنامه اصلاحی سیلمی
" perfectionist " متعلق به ادوارد سوم پادشاه انگلستان و
کره نر همین سیلمی " Tempelhuter " می باشند. تقریبا در تبارنامه تمام اسب های تراکنر موجود امروزی نامی
از این دو سیلمی تاروبرد به چشم می خورد.
در همین سال ها استفاده از اسب های عرب، برخی از نقصان های اسب تاروبرد
را که اکثریت خون تراکنر را تشکیل می داد تکمیل کننده تلاش های قبلی برنامه ریزان شد.
به جهت تضمین کارایی و عملکرد نتیجه ها تولید شده تمامی اسب های نر، آزمایشات
سختی را پشت سر گذاشته و نهایتا تعداد محدودی از آن ها موفق به اخذ کارت سیلمی از مرکز
زویین در آلمان می شوند.
در بین تمامی اسب های خونگرم شاید ایده آل ترین اسب جدید برای مسابقات
ورزشی امروز اسب های تراکنر باشند.
خصوصیات ظاهری:
قد: از 163 تا 173 سانتی متر
سر: سر بسیار زیبا و خشک با نیم رخ صاف، فاصله زیاد بین دو چشم و منخرین
باز و متحرک و گردن بسیار زیبا
بدن: نسبتا طویل، شانه ها کاملا شیب دار، شکل و فرم عمومی بدن شبیه به
تاروبرد ، دنده ها کاملا شیب دار
اندام حرکتی : بسیار خوب با سم های سخت و استخوان های مقاوم و مستحکم
کپل: شیب دار و قوی
رنگ بدن: تمامی رنگ های یک دست، اسب ابلق و اسب دارای لکه در سطح بدن
در این نژاد دیده نشده است.
کاربری:اسب های تراکنر اسب های مناسبی برای درساژ و مسابقات پرش از مانع
و مسابقات سه روزه هستند. هم در اروپا و هم در امریکا از این نژاد حهت بهبود سایر نژاد
ها و یا به دست آوردن آمیخته های دو خون ورزشی استفاده می شود.
پراکندگی : این نژاد از سال 1878 در آلمان تبارنامه دارد پنج موسسه و
انجمن در شهرهای مختلف آلمان به نظارت بر تکثیر و پرورش این نژاد مشغول هستند. در لهستان
نیز در انجمن پرورش دهندگان این نژاد فعال می باشد. در کشورهای کانادا، آمریکا و انگلستان
انجمن های نژادی تراکنر تشکیل شده و تبارنامه های ملی نیز منتشر می شود.
در بسیاری از کشورهای اروپای غربی و شرقی، روسیه ، استرالیا، نیوزلند
و در هندوستان این اسب پرورش می یابد. در کشور روسیه اسب تراکنر روسیه که سبک تر از
تراکنر اروپا بوده و حتی در مسابقات اسبدوانی نیز آن ها را می دوانند تولید می شود.
طی دهه اخیر آمیخته های اسب تراکنر و نیز به تعداد محدودتری خالص این نژاد توسط بخش
خصوصی به ایران وارد شده است
اسب نژاد سافولک ( Suffolk punch horses )
منشاء جغرافیایی این نژاد منطقه شرقی آنجلین در
ناحیه ای به نام سافولک در کشور انگلستان می باشد. انگلیسی ها معتقدند که نژاد سافولک
از خالص ترین نژاد های اسب های سنگین آن کشور است. سافولک را عموما به عنوان اسب مزرعه
ای که قدرت لازم را جهت شخم زدن زمین های سخت را دارد پرورش می داده اند.
از خصوصیات اسب های سافولک نیاز کم آن ها به خوراک
در مقایسه با سایر اسب های سنگین است. به طوری که کشاورزان قدیمی روزانه با یک وعده
خوراک دادن اسب ها را راهی مزرعه می کرده اند. و تا پاسی از شب این اسب ها بدون دادن
هر گونه خوراکی کار می کشیدند. یکی از خصوصیات کشاورزان مزارع سافولک در خرید و یا
فروش این نژاد، دقت در بی نقص بودن و سالم بودن اسب ها به لحاظ اندام با تایید دامپزشک
می باشد که سالیان سال این آزمایش جزو ضروریات فروش اسب می دانند. به صورت سنتی این
اسب سافولک را هنگام خرید و فروش با کشیدن درخت تنومندی روی زمین بدون آن که اندام
حرکتی و یا پشت حیوان خم گردد. امتحان می نمایند. اسبی به اعتقاد آنان سافولک است که
بتواند به راحتی این کار را انجام دهد. طول عمر بالای اسب های سافولک یکی از خصوصیات
برجسته این نژاد است.
خصوصیات ظاهری:
قد: ارتفاع در ناحیه جدوگاه 160 تا 165 سانتی متر
و تقریبا کوتاه ترین اسب سنگین است.
سر: پیشانی وسیع و گوش های نسبتا کوتاه برای یک
اسب سنگین، نیم رخ صاف و گاهی برجسته
اندام حرکتی : قوی و مستحکم و وجود مو در پشت بخلوق
دست و پا و پاشنه ها
بدن: استوانه ای شکل، محیط ناحیه تنگ گاه تا
203 سانتی متر هم می رسد.
گردن: قوی و قوس دار
رنگ بدن: اسب های این نژاد عموما رنگ کرنگ با درجات
مختلف تیرگی از خود نشان می دهند و داشتن علائم سفید رنگ در سر و اندام حرکتی ضرورت
نژادی محسوب نمی شود.
وزن: اسب های این نژاد وزنی در حدود 720 تا 830
کیلوگرم دارند.
کاربری: استفاده هایی که از این اسب می شود کار
در مزارع کشاورزی، کشیدن کالسکه و ارابه و نمایش است.
پراکندگی: اسب های سافولک نسبتا جمعیت کمی از اسب
های دنیا را تشكیل می دهند و در كشور انگلستان از سال 1877 انجمن نژادی آن تشکیل و
در سال 1880 تبارنامه ملی آن تدوین و منتشر شد. در کشور آمریکا نیز از سال 1911 انجمن
نژادی این اسب تشکیل شده و از سال 1915 تبارنامه ملی نیز برای این اسب ها در امریکا
منتشر شده است.
اسب نژاد سل فرانس ( selle francais horses )
(
Le chaval du selle francsais ) یا ( French saddle horse
) یا سل فرانس یکی از اسب های معروف خونگرم اروپایی
است. منشاء پیدایش این نژاد به اوایل قرن نوزدهم میلادی و به منطقه پرورش اسب نرماندی
در شمال فرانسه بازمی گردد. در نرماندی مادیان های بومی منطقه با اسب های وارداتی انگلیسی
تاروبرد آمیزش داده شده و نتایج حاصل با اسب های بزرگ جثه ( Norfolk Trotter ) تلاقی داده می شوند. پرورش دهندگان فرانسوی دو آمیخته
از این تلاقی ها به دست آوردند، یکی اسب هایی که در یورتمه رفتن بسیار سریع و چالاک
بودند و بعد ها همین ها تبدیل به نژاد سل فرانس شدند و دیگری اسب های دوخون انگلو نرمن
( Anglo norman ) که در آینده اسب های کشنده کالسکه کوب
( cob ) و اسب های سواری آن نژاد تولید کردند.
بعد ها کارشناسان ژنتیک و اصلاح دام فرانسوی اسب
های تیپ اول را با اسب های تاروبرد و عرب و همچنین سیلمی های نژاد فوریوزو ترکیب کرده
و کره هایی را تولید کردند که هم قدرت دویدن و هم توانایی پریدن را با استقامت مناسب
از خود بروز دادند. و نام آن ها را سل فرانس گذاشتند. از سال 1958 این نژاد در مسابقات
اسب های دو خون فرانسه شرکت کرد در آن زمان اسب های تاروبرد، عرب و انگلو عرب را هم
فرانسوی ها " Demi sangs " می نامیدند و در همین رده اسب های دو خون قرار می دادند.
در سال 1980 میلادی به صورت رسمی اسب های سل فرانس
در 5 کلاس طبقه بندی شدند:
اسب های سل فرانس با وزن متوسط در سه تیپ و اندازه
کوچک ( 160 سانتی متری ) متوسط ( بیش از 165 سانتی متر ) و بزرگ ( بالای 168 سانتی
متر )
اسب های سل فرانس سنگین وزن در دو تیپ کوچک 163
سانتی متر و بزرگ جثه ( بیش از 163 سانتی متر ارتفاع )
امروزه اسب های سل فرانس اختصاصا برای مسابقات پرش
از مانع انتخاب و پرورش می یابند و نوع سبک تر آن ( که خون بیشتری از تاروبرد دارد
) برای مسابقات اسبدوانی به تعداد محدودتری تولید می شود که فرانسوی آن ها را
" AQPSA " می نامند و مخفف ( Autre gue pur sang
Anglias ) می باشد.
خصوصیات ظاهری:
قد: ارتفاع در ناحیه جدوگاه عموما 155 تا 167 سانتی
متر است البته قدهای بلند تر نیز دیده می شود.
سر: سر خشک و نسبتا کشیده با گردن بسیار زیبا و
کشیده
شانه ها : قدرتمند ولی چندان برای تاخت رفتن حیوان
شیب دار نیستند.
کپل: پهن و وسیع و شیب دار
اندام حرکتی: مفصل خرگوشی قدرتمند و مناسب برای
پرش، طول استخوان زیر زانو 20 سانتی متر
رنگ بدن: رنگ غالب کرنگ است منتهی همه ی رنگ های
یک دست در این نژاد دیده می شود.
کاربری: عمده ترین استفاده از این اسب ها در مسابقات
پرش از موانع می باشد و در این رشته ورزشی این نژاد بسیار خوب درخشیده است، به میزان
محدود تر جهت اسبدوانی نیز استفاده می شود.
پراکندگی: فرانسه مهد پرورش این اسب ها می باشد
در این کشور از سال 1906 میلادی یعنی حدود یک قرن پیش تبارنامه ملی خود را برای این
نژاد تدوین و منتشر کرده اند. در آمریکا، کانادا، انگلستان، آلمان ، ایتالیا ، استرالیا
، ژاپن، کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس از این نژاد پرورش و تکثیر می شود.
به تعداد محدود از این نژاد از کشور فرانسه توسط
بخش خصوصی به ایران نیز وارد شد که متاسفانه برخی از آن ها پس از مدت کوتاهی تلف شدند
اسب نژاد شایر ( shire horses )
منشاء تولید این اسب منطقه شایر در انگلستان است.
به نظر می رسد مهم ترین تاثیر ژنتیکی بر روی این اسب ها، تلاقی این اسب ها با اسب های
فنلاندی در قرن 16 و 17 میلادی بوده است.
یکی از رکورد های ثبت شده توسط این نژاد قدرت کشیدن
دو اسب شایر در مقابل دستگاه قدرت سنج در سال 1924 میلادی است که توانسته اند وزنه
ای تقریبا معادل 15 تن را بر روی زمین جا به جا نمایند.
هنوز هم در کشور انگلستان نمایش اسب های سنگین وزن
شایر طرفداران زیادی دارد و هر ساله در زمان مشخص نمایش اسب های سنگین شایر برپا می
شود.
خصوصیات ظاهری:
قد: در ناحیه جدوگاه از 160 تا 180 سانتی متر ازتفاع
دارد.
ناحیه تنگ گاه: محیط ناحیه تنگ گاه ( محلی که تنگ
بسته می شود) در سیلمی ها بین 180 تا 240 سانتی متر است.
کمر و پشت: پشت کوتاه و کمر بسیار قوی و عضلانی
اندام حرکتی: عضلانی و محیط استخوان ساق 28 تا
30 سانتی متر . مفصل خرگوشی باز و پشت اندام حرکتی همواره پز از مو
کپل: بسیار شیب دار معمولا ارتفاع در ناحیه راس
کپل مساوی و یا بلند تر از ارتفاع در ناحیه جدوگاه
وزن: در حدود 1000 تا 1220 کیلوگرم
رنگ بدن: سیاه، کهر ، قهوه ای ، خاکستری و ابرش
معمولا علامت سفید رنگ خصوصا در اندام حرکتی و سر دیده می شود.
کاربری اسب شایر : حمل بار سنگین . کشیدن کالسکه
های سنگین و نمایش و نیز استفاده در تلاقی با سایر نژاد ها
پراکندگی اسب شایر: اروپای مرکزی و خصوصا انگلستان
و امریکا. در کشور انگلستان در سال 1878 انجمن نژادی و در سال 1882 اولین تبارنامه
ی کشوری تدوین و منتشر شده است. در کشور آمریکا نیز از سال 1885 انجمن نژادی فعال برای
حفظ و تکثیر این نژاد تشکیل شده است. در کشورهای اروپایی به تعداد محدود از این نژاد
پرورش می یابد..
اسب نژاد کلیدی سدال ( Clydesdale horse )
تنها اسب سنگین باقی مانده در کشور اسکاتلند این نژاد می باشد. منشاء
این اسب در دره « کلیدی » در لانارک شایر می باشد، به نظر می رسد در قرن هیجدهم میلادی
از تلاقی مادیان بومی این منطقه با اسب های فلاندر بلژیکی که به این کشور وارد شده
بودند تولید شده است. تاریخ تولید این نژاد به سال های 1720 میلادی برمی گردد، زمانی
که شخصی به نام جان پترسون تصمیم به تولید اسب هایی می گیرد که بتوانند به خوبی در
کارهای کشاورزی و نیز کار در معادن زغال سنگ و حمل بار از این معادن موفق باشند، دقت
به کار رفته در انتخاب اسب هایی که به لحاظ اندام حرکتی و سم قوی بوده، سم ها بزرگ،
صاف و باز انتخاب شده و به همین دلیل سطح اتکاء اسب با زمین مناسب بوده و حتی در خیابان
های شهری نیز به راحتی راه می روند.
در اوایل قرن 19 میلادی تلاقی هایی بین اسب کلیدی سدال با اسب های شایر
اتفاق افتاده و شباهت ظاهری این نژاد با اسب های شایر منشاء در همین تلاقی ها دارد.
برخی از محققین با بررسی عوامل ژنتیکی پی برده ان ارتباطی بین این نژاد
و اسب های سنگین نژاد ولادمیر روسی وجود داشته و منشاء اصلی این نژاد را به این گروه
از اسب ها نسبت می دهند.
خصوصیات ظاهری:
قد: ارتفاع این نژاد در ناحیه جدوگاه بین 165 تا 180 سانتی متر است.
سر: با نیم رخ صاف و گردنی بلند تر از نژاد شایر
اندام حرکتی: پاهای عقب از ناحیه مفصل خرگوشی (Hock ) به یکدیگر نزدیک می باشند و اصطلاحا آن ها را
( cow hocks ) می نامند. ( این صفت در تمامی اسب های این
نژاد وجود دارد ) سم ها بزرگ و باز و پهن است و جسم قورباغه ای سم کاملا واضح و مشخص
می باشد.
شانه: بسیار شیب دار هستند.
وزن: بین 770 تا 860 کیلوگرم متغییر است.
رنگ بدن: عمدتا کهر و قهوه ای، سیاه و خاکستری ابرش هم دیده می شود علائم
سفید رنگ بزرگ فقط بر روی سر و اندام حرکتی مشخصه این نژاد است. البته این علائم به
صورت لکه در ما بقی اندام و سطح بدن دیده نمی شوند.
کاربری: بیشترین استفاده ای که از این اسب می شود در کشیدن کالسکه های
تشریفاتی، سواری در رژه های رسمی و تشریفاتی و نمایش اسب می باشد.
پراکندگی : این نژاد در اسکاتلند، آمریکا، کانادا، استرالیا، نیوزلند
و آفریقای شمالی پرورش داده می شود و در انگلستان جمعیت کمی دارد. در کشورهای مذکور
این اسب تبارنامه ملی و انجمن نژادی است. اولین تبارنامه در سال 1878 میلادی در اسکاتلند
تدوین شده است.
اسب نژاد لیپزانر ( Lipizzaner horses )
نژاد لیپیزانر یا لیپیتزا ( Lipitsa ) در حقیقت با منشاء ایلخی ( LIpizza ) از سال 1580 میلادی توسط شخصی به نام ارشدوک چارلز دوم معرفی شد. اسب
های اولیه این ایلخی را نه سیلمی اسپانیایی و بیست و چهار مادیان وارداتی از شبه جزیره
ایبریا ( که اسپانیا و پرتقال در آن قرار گرفته اند ) تشکیل می دادند. هدف از پرورش
این اسب ها به وجود آوردن نژادی مناسب برای اصطبل سلطنتی دوک اتریش در وین بوده است.
در نزدیکی این ایلخی دو ایلخی بزرگ دیگر وجود داشت یکی ایلخی پایبر در اتریش و دیگر
ایلخی بسیار قدیمی اروپا به نام کلودروبی در جمهوری چک که تاثیر اسب های این ایلخی
مخصوصا اسب های ایلخی کلودروبی بر روی اسب های لیپیزانر کاملا اثبات شده است.
مکتب سوارکاری وین که به مکتب سوارکاری اسپانیایی به دلیل استفاده از
اسب های اسپانیایی مشهور است از سال 1753 تا به حال به تربیت اسب ها و سوارکارانی می
پردازد که در دنیا منحصر به فرد هستند.
حرکات نمایشی بسیار زیبا در روش های مختلف راه رفتن حیوان، حرکت کاپریول
و یا لوادا و بسیاری دیگر از حرکات نمایشی زیبا و خصوصا رقص زیبای اسب های لیپیزانر
به معروفیت این مدرسه افزوده است.
اولین اسب های مدرسه وین 5 سیلمی اولیه به نام های پلوتو ، کانورسانو
، مئوس توسو ، فاوری ، وسیگلوی بودند. سیلمی سیگلوی سیلمی عربی که در سال 1810 متولد
شد. طی سال ها سیلمی ها بین ایلخی لیپزا، پایبر و کلودروبی تعویض می شده اند. تا قرن
هیجدهم میلادی سیاست مدرسه وین بر پرورش اسب های سفید تاکید داشت ولی با شیوه جدید
و از سال 1920 به بعد رنگ های دیگر نیز انتخاب گردیدند. طول مدت آموزش در این مدرسه
برای اسب ها بین 4 تا 6 سال بوده و در این مدت طبق سنت قدیمی از این اسب ها برای تولید
مثل استفاده نمی شود.
بنا به بررسی به عمل آمده و تعیین عوامل ژنتیکی به نظر می رسد در پیدایش
اسب های لیپیزانر اسب های اسپانیایی، عرب و مجارستانی و چک کاملا موثر بوده اند.
خصوصیات ظاهری:
قد: 150 تا 160 سانتی متر
سر: سر بسیار شبیه به سر نژاد عرب است ولی در ظاهر نیم رخ اسب های اسپانیایی
را دارند و اصطلاحا کله قوچی هستند.
بدن: کاملا متراکم و فشرده و عمیق خصوصا در ناحیه تنگ گاه، جدوگاه برجستگی
مشخص ندارد.
گردن: کوتاه و قوی
اندام حرکتی: ظریف با مفاصل صاف سم کوچک ولی سخت
یال و دم : کم مو وتنک ولی نرم و لطیف
رنگ بدن: بیشترین فراوانی رنگ سفید است ولی همه رنگ های اصلی به صورت
یکدست دیده می شوند سیاه، کهر و کرنگ
کاربری: بیشترین استفاده ازاین اسب ها در سواری های پیشرفته و هنری است
که اصطلاحا در دنیا ( Haute Ecole Dressage ) نامیده می شود و این آموزش های دشوار و سخت چندین ساله، اسب های باهوش
و آرام لیپینزانر را می طلبد. سواری های نمایشی با زین و یراق های خاص نیز با این اسب
ها مرسوم است. ضمن آن که از این اسب ها در برنامه های اصلاح نژادی نیز استفاده می شود.
پراکندگی: این اسب ها در اتریش ، هلند، دانمارک و انگلستان و آمریکا وجود
دارند ولی بیشترین مرکز پرورش آن ها در اتریش و چک می باشد. در آمریکا و انگلستان و
اتریش انجمن نژادی تشکیل شده و تبارنامه ملی از این نژاد تدوین و منتشر می شود.
اسب نژاد موراب ( Morab horses )
تاریخ چه ی پیدایش نژاد موراب به سال 1920 میلادی برمی گردد زمانی که
W, R. Hearst در مزرعه پرورش اسب خود در کالیفرنیا از
دو سیلمی عرب برای تلاقی با دو مادیان مورگان ( Morgan ) خود استفاده کرد. پس از تولید نتیجه ها و انتخاب
های پیاپی نهایتا در سال 1955 گله بنیادی این نژاد شکل گرفت و از آن پس قرار شد تا
چندین سال صرفا سیلمی ها از تولیدات گله یعنی موراب و یا سیلمی های عرب و پس از این
دو مورگان انتخاب شوند.
با شکل گیری انجمن نژاد موراب ( M. H. A ) در آمریکا مقرر گردید صرفا اسب هایی به عنوان اسب
های موراب به ثبت برسند که 25% خصائص نژادی اسب های مورگان 75% استاندارد نژادی اسب
های عرب را داشته باشند. بعد ها با تشکیل ( Internaional Morab
Registry ) یا (I. M. R ) تمامی استاندارد های نژادی تدوین و ثبت و ضبط گردید.
یکی از موارد مطرح شده توسط انجمن نژادی در مورد خصوصیت ظاهری خاص این
نژاد آن است که شکل اندام خلفی حیوان و نیز زاویه استخوان لگنی در این نژاد کاملا متفاوت
با سایر اسب ها می باشد. پس از طی شدن سال های متوالی اسب های موراب در حقیقت اصالت
را از اسب های عرب و قدرت را از اسب های مورگان به ارث برده اند و به لحاظ ظاهری با
پشت بسیار کوتاه در مقایسه با سایر اسب ها و کپل طویل ( شبیه مورگان ) به اسب های قدرتمند
و با استقامتی تبدیل شده اند.
خصوصیات ظاهری:
قد: 147 تا 157 سانتی متر
سر: نسبتا کوچک و ظریف با یال پر مو ولی نرم و خوابیده
بدن: شانه ها بسیار شبیه به اسب عرب، سینه وسیع، جدوگاه کاملا مشخص و
واضح نیست، پشت کوتاه و قوی، کپل بدون شیب
دم: از ناحیه بالای بدن خارج شده است.
اندام حرکتی: مفصل خرگوشی کوچک و با فاصله زیاد از زمین، دست ها طویل
و عضلانی
خلق و خوی: بسیار آرام و باهوش
رنگ بدن: تمامی رنگ ها در این نژاد دیده می شود
کاربری: اصلی ترین استفاده از این نژاد سواری آزاد، آموزش سواری به مبتدیان
و نوجوانان، و مسابقات استقامت می باشد.
پراکندگی: از سال 1973 این نژاد در آمریکا انجمن نژادی دارد و در آمریکا
و کشورهای اروپایی عمدتا انگلستان پرورش می یابد.
اسب نژاد موستانگ ( Mustangs horses )
کلمه موستانگ از عبارت اسپانیایی " Mestena "
به معنی " گروهی از اسب های وحشی " گرفته
شده است. منشا اولیه این نژاد به قرن 16 میلادی و زمانی که اسپانیایی ها به آمریکا
مهاجرت کرده بودند بر می گردد.
اسب های این نژاد در اندازه های متفاوت و رنگ های کاملا مختلف دیده می
شوند. تعدادی از اسب های اسپانیایی که به همراه مهاجرین به مرکز آمریکا و ایالات غربی
آورده شده بودند. هسته های اولیه تشکیل این نژاد را به وجود آوردند. در اوایل قرن بیستم
تعداد نی از جمعیت این اسب ها حدود یک میلیون راس در آمریکا بوده است گو این که در
سال 1970 جمعیت آن ها به چیزی در حدود 1700 راس و آن هم به دلیل استفاده از گوشت این
اسب ها خصوصا برای تهیه خوراک حیوانات خانگی رسیده بود.
آن چه مسلم است جمعیت کنونی این اسب در آمریکا ( حدود نیم میلیون راس
) می باشد. بسیاری از فعالان در عرصه پرورش اسب و حمایت کنندگان از حیوانات را بر نظارت
دقیق تر و بیشتر از این نژاد واداشته است.
خصوصیات ظاهری:
قد: از 142 سانتی متر به بالا
سر: نیم رخ صاف و یا برجسته شبیه به اسب های اسپانیایی
گردن: در مادیان ها و اسب های اخته ستیغ کردن مشخص است ولی این خطوط و
برجستگی ها در سیلمی ها بسیار واضح و سنگین به نظر می رسد.
بدن: سینه نسبتا باریک و دست ها به جای این که به شکل عمودی به سینه متصل
شوند به صورت ( A ) شکل متصل شده اند. کمر و پشت کوتاه جدوگاه
کمی برجسته و کپل شیبدار است.
اندام حرکتی: فرو رفتگی قابل توجه کف سم منجر به مقاوم شدن اندام حرکتی
به کوفتگی شده. طول و محیط استخوان قلم ( Cannon ) در مقایسه با سایر نژآد ها بیشتر است.
رنگ بدن: تمامی رنگ ها حتی رنگ هایی مثل آپالوسا ، ابرش، پالمینو قابل
پذیرش است به استثنا رنگ توبیانو " Tobiano " ( که در نژاد پینتو توضیح داده شده است ) خط قاطری در پشت برخی از اسب های
این نژاد نیز دیده می شود. یکی از خصوصیات برجسته این اسب ها مقاومت بسیار زیاد آن
ها در مقابل شرایط نامساعد محیطی است.
کاربری: عمده ترین استفاده از این نژاد در سواری آزاد و اصلاح نژاد سایر
اسب ها می باشد.
پراکندگی: این نژاد در آمریکا انجمن نژادی داشته و در انگلستان و اسپانیا
و سایر کشورهای اروپایی نیز پرورش داده می شود. تیپی از اسب های اسپانیایی
( Spanish Mustangs ) نیز پرورش داده می شود که از آمیزش های
اسب های موستانگ و اسب اسپانیایی به وجود آمده اند و در اسپانیا و آمریکا نگهداری و
پرورش داده می شوند. همچنین اسب های دیگری به نام ( Suffield Mustangs )
که از آمیخته های اسب های موستانگ هستند در آمریکا
پرورش می یابند.
اسب عرب ایران (Persian Arab)
خصوصیات ظاهری:
پیشانی عریض، کمی برجسته و مسطح، روی بینی کوژ و صاف، گوش کوچکتر از گوش
ترکمن، چشم درشت، گرد با حدقه برجسته، گونه مشخص و گرد، اتصال سر و گردن قوی، گردن
قوئی و شمشیری شکل می باشد.
از نظر خصوصیات ظاهری غیرقابل اشتباه از سایر نژادهای دنیا می باشد. سر
به طرز خاصی به گردن وصل شده و به طور آزاد می تواند در همه جهات حرکت نماید. کمر قوسی
و کپل طویل و تخم مرغی شکل است.
اسب عرب دارای تیره های متعددی مانند کهیلان، همدانی، عبیان، سگلاوی و
حدبان است.
اسب عرب اسبی است بسیار باهوش، شجاع و پرخون توأم با نجابت.
رنگ غالب، خاکستری و یا سمند است.
ارتفاع اسب: 15 وجب (4/152 سانتیمتر)
موارد استفاده: پرش و سرعت
جمعیت و پراکنش:
در حال حاضر جمعیت قابل ملاحظه ای از این نژاد در نواحی جنوب غربی کشور
و به خصوص استان خوزستان و همچنین استان تهران وجود دارد و می توان تعداد آن را بین
5000ـ2500 راس ****ن زد.
اسب ترکمن (Torkaman Horse)
خصوصیات ظاهری:
پیشانی عریض نبوده صاف و اندکی برجسته و دو طرف گوش تنگ می شود. روی بینی
کاو و صاف، گوش ها ظریف، خوش حالت با حرکات زنده، چشم ها درشت و کشیده دارای مورب ویژه
و حدقه برجسته نیست اتصال سر و گردن به تنه معمولا مستقیم می باشد.
اسب ترکمن بسیار مطیع و ملایم بوده و در مسافت های طولانی پرنفس و مقاوم
دارای توانائی زیاد در پرش از مانع می باشد و خونگرم است و دارای چهار نعل است.
رنگ بدن کهر، کرنگ، قره کهر و نیله می باشد.
اسب ترکمن دارای دو تیره به اسامی آخال تکه (Akhal Tekeh) و یموت (Yamout) می باشد.
موارد استفاده: سواری و استقامت ذخیره ژنی در آمیخته گریها.
ارتفاع اسب: در تیره آخال تکه 15 وجب (4/152 سانتیمتر)
در تیره یموت 2/15 وجب (4/154 سانتیمتر)
جمعیت و پراکنش:
احتمالاً تا 2000 راس می توان شناسایی کرد و منطقه پراکنش نیز استان گلستا
مطالب مشابه :
اسب های یک میلیارد تومانی در تهران!
پایتخت اسبدوانی ایران - اسب های یک میلیارد تومانی در تهران! - اخبار اسبدوانی ایران و عکس و
تبریز در فقر کامل از لحاظ مراکز تفریحی و نیازمند احداث مراکز تفریحی زیبا
تبریز شهر آرزوها - تبریز در فقر کامل از لحاظ مراکز تفریحی و نیازمند احداث مراکز تفریحی زیبا -
درباره ی بیماری مشمشه+علائم بیماری مشمشه+علت انتشار بیماری مشمشه+تست مشمشه+کنترل بیماری مشمشه
سایت خرید و فروش اسب در مراکز نگهدارى و پرورش اسب که آلودگى به بيمارى مشمشه وجود دارد
پرورش اسب در ايران
پرورش اسب در ايران براي حفظ کفايت علمي و فني در صلاحيت مديريتي مراکز تحقيقات و اداره کل
بزرگترین مرکز خرید و فروش اروپا با هزینه نزدیک 1 تریلیون تومان در استانبول افتتاح شد.
مرکز خرید و فروش 7 ستاره پانورای انقره یا آنکارا البته آنکارا مراکز خرید چاناق قلعه و اسب
اسب باب بازی
اسب نیمه در مقابل جمله ی های پر مهر و محبتم مثل اسباب بازی های سکه ای جلوی مراکز خرید، بی
انواع نژاد اسب
همه چیز در مورد اسب در خرید و یا فروش این در یکی از مراکز مهم پرورش اسب
مرکز خریدوفروش مدرن استانبول - 13 ترجیح اول از 296 مرکز در اوایل 2011
پس از دیدار و بررسی نمایندگان متخصص سازمان آی.سی.اس.سی از مراکز خرید چاناق قلعه و اسب
برچسب :
مراکز خرید اسب