پرنیان سرد 2

شهاب فریاد زد:"ساکت شو بهرام." بهرام با عصبانیت گفت:"ببین بچه صداتو واسه من بلند نکن که بد می بینی!" شهاب رو به من گفت:"بلند شو. باید بریم." با سماجت گفتم:"من هیچ جا نمیام همینجا منو بکش." دستمو کشید و گفت:"بلند شو مسخره بازی در نیار. ما با هم ازدواج می کنیم. پولدار و خوشبخت می شیم." محکم تر از قبل روی زمین نشستم:"من به اندازه ی کافی پول دارم." بهرام، بی حوصله و عصبانی اسلحه ای از جیبش بیرون کشید و گفت:"بلندشو دختر. هر کاری می گه بکن. د پاشو." شهاب به سمت بهرام خیز برداشت و گفت:"دیوونه شدی اسلحتو بکش کنار." در حال جرو بحث بودن که در با شدت باز شد. بهتره بگم از جا کنده شد.امیر، علی و چند تا مامور وارد شدن. سریع به طرف امیر دویدم. بهرام که راه فراری نداشت، رضا رو به سمت خودش کشید. سر هفت تیرو روی گردن رضا گذاشت و گفت:"راهو برام باز کنین." یکی از مامورین گفت:"ببین آروم باش اسلحه تو بذار زمین." اما بهرام مثل یک شیر خشمگین بود، شهاب دستشو گرفت و سعی کرد رضا رو نجات بده اما بهرام به طرفش یورش برد. دستهای قوی و پهن امیر جلوی چشمام قرار گرفت و تنها چیزی که شنیدم صدای شلیک گلوله بود. بهرام دستگیر شد و شهاب اینبار واقعا و برای همیشه چشماشو بست. خسته بودم و متاسف ، برای خودم که شهابو نشناختم و برای شهاب. امیر، دستمو گرفت و گفت:"بهتره بریم." با حرکت سرم تایید کردم و به دنبالش رفتم. با بی حالی پرسیدم:"مهناز جون کجاست؟" علی گفت:"شمال، مهسا خانم هم پیششه." "چیزیم می دونن؟" "همه چیزو." آهی کشیدم و گفتم:"من واقعا متاسفم. همتونو به دردسر انداختم." علی لبخند بی جانی زد و گفت:"به هر حال اگه این اتفاقات نمی افتاد هیچکس حقیقتو نمی فهمید." "راستی رضا کجاست؟" امیر گفت:"بردنش کلانتری یه سری سوال ازش بپرسن." "اون بی گناهه من می دونم." امیر شانه هاشو بالا انداخت. گفتم:"حالا کجا داریم میریم." علی گفت:"مامان و مهسا خانم تنهان بر می گردیم شمال. تو خیلی خسته شدی بهتره تا می رسیم یه کم بخوابی." لبخندی زدم و چشمامو بستم. هوا روشن شده بود که با صدای امیر از خواب بیدار شدم. تازه رسیده بودیم و من خسته تر از اون بودم که حتی بخوام از ماشین پیاده شم. به سختی و کشون کشون خودمو به ویلا رسوندم.دیگه خوابم نمیومد اما تمام بدنم درد می کرد. مهسا با نگرانی جلو اومد چشماش قرمز شده بودن، مهناز جونم همینطور. همه به استراحت نیاز داشتیم بنابراین بعد از صرف صبحانه در سکوت، هر کس به اتاق خودش رفت. فصل 4 ساعت 3 بعد از ظهر بود که بالاخره از تخت خوابم دل کندم لباسمو عوض کردم و به طبقه ی پایین رفتم همه دور یک میز نشسته بودن و چای می خوردن. سلام کردم. مهنازجون با لبخند جوابمو داد و گفت:"سلام عزیزم. ساعت خواب." برام چای ریخت و گفت:"همتون خوب گوش کنید می خوام یه موضوعی رو براتون روشن کنم." "شهابو فراموش کنین اون مرده. دیگه نیست. همتون بهتره از امروز خوشحال باشین و یه زندگی جدیدو شروع کنین. فکر کردن و حرف زدن در مورد گذشته ممنوعه.همین. این چیزیه که من واقعا می خوام." همه به من نگاه می کردن. لبخند زدم و گفتم:"به نظر من حق با مهنازجونه. من که دیگه خسته شدم از تاسف خوردن." همه لبخند زدن و این شروع یک زندگی جدید بود. مهناز جون گفت:"بهتره بریم کنار دریا! مثلا اومدیم شمالا!" مهسا گفت:"باشه بعدشم بریم خرید یه چیزیم بخوریم منکه دارم از گشنگی می میرم." امیر خندید و گفت:"خب پاشین بریم دیگه." گفتم:"صبر کنین من برم حاضر شم." "باشه" بلند شدم. مهناز جون و مهسا ام باهام اومدن. سریع حاضر شدیم و به طبقه ی پایین برگشتیم. امیر گفت:"عجیبه چه زود حاضر شدین." علی گفت:"آره حالا بیاین ببینین کی اومده؟" خندیدم و گفتم:"می تونم حدس بزنم! رضا؟" "بله." رضا سرشو پایین انداخت و اومد تو. سلام کرد و به سمت مهناز جون رفت تا دستشو ببوسه اما مهنازجون اجازه نداد و با مهربونی گفت:"خوش اومدی پسرم. حالا می تونیم همه با هم بریم." امیر گفت:"آره خب هممون که تو یه ماشین جا نمیشیم چه جوری بریم؟" گفتم:"خب ما زنا با هم میایم شما مرداهم می تونین باهم بیاین!" "باشه سوییچو بگیر." و سوییچو پرتاب کرد. رو هوا گرفتمش و گفتم:"بریم." همزمان با هم به راه افتادیم، توی ساحل، کمی دورتر از دریا از ماشین پیاده شدیم و همه همراه هم به سمت دریا رفتیم. مهسا گفت:"بچه ها شما برین من چند دقیقه دیگه میام." امیر پرسید:"کجا می خوای بری؟" مهسا لبخندی زد و گفت:"گفتم که شما برین من زود میام نگران نباشین." امیر با لحن نامطمئنی گفت:"باشه." کنار دریا نشسته بودیم و به امواج آرومش نگاه می کردیم که مهسا با یه سطل شن سازی از راه رسید. با خنده گفتم:"رفته بودی اینو بیاری؟" جواب داد:"آره مگه چیه؟ یاد بچگیام افتادم خب!" "خیلیم خوبه." با هم قلعه ی شنی ساختیم و روی شنها کلی نقاشی کشیدیم. بعدشم کلی خرید کردیم. دیگه حسابی گشنمون شده بود علی پیشنهاد داد بریم به یک رستوران شمالی. ما هم با خوشحالی از پیشنهادش استقبال کردیم. توی رستوران همه خوشحال بودن و با اشتها غذا می خوردن. همه به جز رضا، تصمیم گرفتم در اسرع وقت باهاش صحبت کنم اون نباید خودشو مقصر می دونست. وقتی بالاخره به ویلا برگشتیم همه توی اتاق نشیمن جمع شدن چند دقیقه ای صبر کردم اما از رضا خبری نشد، به حیاط رفتم. آروم و پکر روی یه تاب نشسته بود. بی صدا به طرفش رفتم و گفتم:"چی شده رضا چرا انقدر ناراحتی؟" لبخند تلخی زد و گفت:"همش تقصیر من بود، اگه بلایی سرت میومد چی؟ من خیلی بی فکرم." "هی بیخیال فراموشش کن. من باید ازت ممنون باشم تو جون منو نجات دادی. اگه بخوای اینجوری کنی هیچوقت نمی بخشمت. خوشحال باش. سعی کن همه چیزو فراموش کنی." لبخندی زد و گفت:"باشه" "خوبه حالا ام بیا بریم تو." به داخل ویلا برگشتیم و شب تا صبح همه دور هم بیدار موندیم. واقعا بهمون خوش گذشت بعد مدتها احساس سبکی می کردم. امیر روبه من گفت:" راستش سرهنگ صادقی باهام تماس گرفت می خواست بدونه در مورد گروه چی کار می کنیم؟" با کنجکاوی پرسیدم:"خب تو چی گفتی؟"
"خب گفتم که ما دیگه نیستیم بعد از این قضیه بهتره به زندگی عادیمون برگردیم." لبخند زدم و گفتم:"آره اینجوری بهتره." "خوشحالم که به این نتیجه رسیدی." "منم. حالا کی بر می گردیم تهران؟" "فردا عصر." ** دو روز از بازگشتمون به تهران می گذشت هیچکدوممون هنوز توانایی فراموش کردن اتفاقات اخیر رو نداشتیم شاید به همین خاطر بود که هرکس خودشو مشغول کاری کرده بود، همه به جز من. حوصله ی تو خونه موندنو نداشتم اما حوصله ی دنبال کار گشتنو هم نداشتم! کلافه شده بودم و نمی دونستم باید چیکار کنم. تصمیم داشتم برم دنبال نقاشی و ورزش اما با این حال بازم وقت آزاد زیاد داشتم. صدای مهناز جون منو از فکر و خیال خارج کرد:"رزا نمی خوای بیای شام؟ ما منتظریما!" "اومدم." لباسمو مرتب کردم و به طبقه ی پایین رفتم. علی، مهنازجون و امیر دور میز شام منتظرم بودن سلام کردم و نشستم. درحال کشیدن غذا توی بشقابم بودم که علی گفت:"رزا خانم شنیدم داری دنبال کار می گردی؟" خندیدم و گفتم:"راستش دنبالش که نمی گردم اما منتظرم خودش بیاد سراغم." اونم لبخندی زد و گفت:"شما انگلیسی بلدین؟ کار با کامپیوترو چطور؟" "بله بلدم!" "خب فکر کنم که خیلی خوش شانسین چون اومده سراغتون!" "چی؟" "راستش منشی قبلیم باردار شده و دیگه سر کار نمیاد منم دارم دنبال یه منشی جدید می گردم خب کی بهتر از شما!؟" با خوشحالی گفتم:"جدی میگین؟؟" "البته اگه مشکلی با این کار ندارین." "نه نه چه مشکلی خیلیم خوبه. از کی میتونم کارمو شروع کنم؟" لبخندی زد و جواب داد:"خب از همین فردا. خودم همه ی کارارو براتون توضیح میدم." "ممنون!" امیر خندید و گفت:"خدا شانس بده! علی تو که اهل پارتی بازی نبودی!" علی گفت:"نیستم! حالا میبینی که اگه چند تا اشتباه کنن اخراج می شن!" صدامو صاف کردم و گفتم:"من؟؟ منو اشتباه؟؟ محاله!" علی به نشانه ی تعجب ابروشو بالا انداخت که ادامه دادم:"محاله که اشتباه نکنم! خب بالاخره هر آدمی اشتباه می کنه دیگه!! راستی علی آقا حالا اصلا شما شغلتون چیه؟؟" امیر پوزخندی زد و گفت:"تو اول کارو قبول می کنی بعد می پرسی؟؟!! آقای دکترو بهت معرفی می کنم! علی دکتر دارووووووووووسازه!" با تعجب پرسیدم:"واقعا؟" علی گفت:"چیه بهم نمیاد؟؟!" "خب نه، یعنی آره." "من که نفهمیدم چیشد؟" "یعنی چرا بهتون میاد!" خندید و گفت:"میدونم!" خوشحال بودم که از بیکاری نجات پیدا میکنم. اون شب مثل بچه ی کوچولویی که برای رفتن به مدرسه ذوق زده س تا صبح خوابم نبرد. زودتر از همیشه، از خواب بیدار شدم و به طبقه ی پایین رفتم مهناز جون هنوز خواب بود اما صبحانه روی میز آماده بود. علی صبحانشو تموم کرده بود لبخندی زد و گفت:" صبح به خیر! توی ماشین منتظرتم." و رفت. با عجله صبحانه خوردم و رفتم. وقتی سوار ماشین می شدم کمی هم دلهره داشتم، می ترسیدم که نتونم خوب از پس کارا بر بیام. علی بدون کلمه ای حرف ماشینو روشن کرد و به راه افتاد. نفس عمیقی کشیدم. لبخندی زد و همونطور که رو به روشو نگاه می کرد گفت:"استرس داری؟" "استرس که نه! کلا اهلش نیستم اما نمی دونم از پسش بر میام یانه." "بر میای!" لبخندی زدم و سرمو پایین انداختم. خیلی زود به شرکت رسیدیم، شرکت تقریبا کوچکی بود اما جای خوبی به نظر می رسید. داخل ساختمون که رفتیم منو به نگهبان ساختمون معرفی کرد،کارت زد و بعد کارت دیگری رو از جیبش در آورد و گفت:"بفرمایید.""فکر نمی کردم کارت لازم باشه آخه منکه هر روز با شما میام." "بله ولی قانون، قانونه." لبخندی زدم و بعد از کشیدن کارت وارد آسانسور شدم. از دیدن دفتر کارش متعجب شدم بزرگ و زیبا بود، دفترش دو در داشت یک در روبه راهرو و در دیگه رو به اتاق من باز می شد، در رو به راهرو همیشه به جز وقتهایی که منشی نبود، قفل بود و در رو به اتاق منشی باز بود. دو خط تلفن وجود داشت یکی برای شرکت وتماسهای داخلی که من جواب میدادم و توی اتاق من بود و خط دیگه رو خود علی شخصا جواب می داد. بعد از توضیح دادن تمام مسئولیت هام لبخندی زد و گفت:"حالا می تونین برین سر کارتون، کارتونو تلفنی بهتون اطلاع می دم." از اینکه دوباره داشت انقدر رسمی حرف میزد تعجب کردم اما بعد یادم افتاد که اینجا شرکته!! مطیعانه گفتم:"چشم." و به اتاق خودم رفتم همه چیز نسبتا معمولی بود. کامپیوترو روشن کردم و روی صندلی نشستم چند دقیقه بعد صدام کرد تا برم به اتاقش و چند تا برگه برای تایپ بهم داد. اولین روز کار خوب بود تقریبا مطمئن شدم که از عهده ی کار خوب برمیام و با بقیه هم آشنا شدم. ساعت 4 بعدازظهر بود که علی زنگ زد. "بفرمایید؟" علی گفت:"خسته نباشید وسایلتونو جمع کنین بریم." "چشم." وسایلمو برداشتم و منتظر شدم که بیاد بعد سوار ماشین شدیم و دوباره همون سکوت همیشگی تا وقتی که به خونه برسیم. وارد خونه که شدم امیر منتظرم بود. خندید و گفت:"سلام خانم خسته نباشی." "سلامت باشی. چیه انگار خیلی سرحالی؟" با دستش موهامو بهم ریخت و گفت:"یه خبری دارم که اگه توام بشنوی سرحال میشی." با تعجب پرسیدم:"چیشده؟" "دو روز دیگه مامان و باباتو کسرا از انگلیس میان." جیغ بلندی کشیدم و با خوشحالی پریدم تو بغل امیر:"وای دایی راس میگی؟ آخ جون!" امیر شگفت زده نگاهم کرد و گفت:"می دونی اولین باره که بهم میگی دایی؟! حس خوبیه!" خندیدم و گفتم:"لوس نشو امییییییییییر!!!" اونم خندید. مهناز جون با یه سینی شربت از آشپزخونه بیرون اومد و گفت:"چشمت روشن عزیزم." "مرسی مهناز جون." بعد رو به امیر کردم و گفتم:"باید بریم فرودگاه دنبالشون؟" "نه ساعت پروازو بروز نمی دن! مامانت گفت اول میرن خونه بعد که کمی استراحت کردن بهمون خبر میدن بریم پیششون!" "آهان پس من فردا باید برم خونه رو مرتب کنم خیلی وقته کسی نرفته اونجا." علی که تا اون موقع ساکت بود، گفت:"فردا من جایی جلسه دارم خیلی تو شرکت نیستم. میتونی نیای." لبخندی زدم و گفتم:"ممنون." امیر گفت:"خودم فرداد میام دنبالت با هم بریم." "باشه." ** وارد خونه که شدم حس عجیبی بهم دست داد. این خونه، خونه ای بود که بهترین سالهای عمرمو توش گذرونده بودم. شش سال پیش وقتی کسرا تونسته بود بورسیه بگیره مامان و بابا هم تصمیم گرفته بودن که همه باهاش بریم. اما من به اصرار خودم می خواستم اینجا بمونم چون تمام دوستام اینجا بودن. مامان به هیچ وجه راضی نمی شد تا وقتی که امیر خیالشو راحت کرد که منو پیش خودش نگه میداره. حالا شش سال از اون موقع می گذره البته گهگاهی توی تعطیلات میومدن ایران اما آخرین باری که دیدمشون سه سال پیش بود. این دفعه با همیشه فرق داشت،درس کسرا تموم شده بود و خانوادم میومدن که برای همیشه بمونن و منم باید برمیگشتم تا دوباره توی همین خونه زندگی کنم. روی میز نهارخوری بیشتر از یه بند انگشت خاک نشسته بود. بعد از تمیز کردن همه جا رفتم سراغ اتاق خودم. همه چیز مثل قبل بود. کتابخونه، تخت خواب و میز آرایشم چوبی و به رنگ قهوه ای خیلی روشن با لبه های قرمز بودن. فرش کوچکی به رنگ قرمز وسط اتاق پهن بود. کف اتاقم پارکت روشن به رنگ تخت خوابم بود. بیشتر از همه چیز دلم برای دیوارهای این اتاق تنگ شده بود، دیوارهایی که پر بودن از عکس و نقاشی. گوشه ی اتاق، روبه روی تخت پرتره ی خودم بود که کسرا برام کشیده بود. بقیه ی اتاق پرشده بود از عکس های من و کسرا که شکلک های مختلف درآورده بودیم. یادآوری خاطرات بیشتر از اونچه که فکر می کردم وقت گرفت، با عجله و با کمک امیر بقیه ی خونه رو مرتب کردم. نگاهم که به ساعت دیواری بزرگ افتاد، داشتم از تعجب شاخ در می آوردم. ساعت 7 شب بود. با امیر به خونه ی مهنازجون برگشتیم، بعد از شام انقدر خسته بودم که نفهمیدم چه جوری خوابم برد. صبح روز بعد نه، ظهر روز بعد با صدای امیر از خواب بیدار شدم:"بلند شو تنبل ساعت 1 شده ها!" غلتی زدم و گفتم:"بذار بخوابم." خندید و گفت:"پاشو مامانت اینا اومدنا! پاشو میخوایم بریم پیششون." مثل فنر از جا پریدم و گفتم:"واقعا؟" با خوشحالی گفتم:"برو بیرون. الان میام." یه لیوان آب میوه خوردم و بعد دوش گرفتم. بلوز آبی رنگ زیبایی با شلوار لی به رنگ آبی پررنگ پوشیدم و کمی هم آرایش کردم. وقتی به طبقه ی پایین رفتم همه حاضر و منتظر من بودن. از شدت خوشحالی داشتم بال در می آوردم. مهناز جون مثل همیشه ساده و شیک بود. اما علی خوشتیپ تر از همیشه به نظر میرسید. طوری که برای اولین بار حس کردم چیزی درونم فرو ریخت. سرمو تکان دادم تا از فکر و خیال بیرون بیام و گفتم:"بریم دیگه." و همه راه افتادیم. به خونه که رسیدیم با ذوق وشوق از ماشین پایین پریدم و وارد خونه شدم. امیر خندید و گفت:"چته بابا؟ انقدر هولی؟ یه دقیقه صبر کن." بدون توجه به حرفش تمام طول حیاط رو دویدم. مامان که درو باز کرد خودمو انداختم تو بغلش و تا می تونستم بوسیدمش اشک تو چشمای مامان جمع شده بود. امیر گفت:"بسه دختر بذار منم خواهرمو ببینم آخه." بعد از مامان نوبت بابا بود. بابا خندید و گفت:"خفه شدم دختر!" منم خندیدم و روی یکی از مبل ها نشستم بین جمع دنبال کسرا می گشتم اما هرچی نگاه کردم، نتونستم پیداش کنم. صدایی باعث شد که دوباره از جا بپرم:"دنبال من می گردی؟" کسرا بود. به طرفش دویدم و چند لحظه فقط بهش خیره شدم. چشمای درشت مشکیش زیبا تر و براقتر از همیشه به نظر میرسید، موهای لخت خرماییشو رو به بالا شونه کرده بود. قدش حداقل 20 سانتی متر از من بلندتر بود. با تی شرت طوسی رنگ زیبایی که پوشیده بود، جذابتر از همیشه بنظر می رسید. بعد از چند دقیقه به زور دهنمو باز کردم و گفتم:"وای! حتی از قبل هم خوشتیپ تر و خوش قیافه تر شدی." خنده ای کرد که ردیف دندون های سفید و مرتبشو به نمایش گذاشت، لپمو محکم کشید و گفت:"هنوزم به خوشگلی تو نیستم." لبخند زدم و گفتم:"دلم برات تنگ شده بود مهندس." "منم همینطور جوجو!" کسرا به سمت امیر رفت و اونو در آغوش کشید. بعدم امیر، علی و کسرا رو به هم معرفی کرد و مشغول حرف زدن شدن. مامان لبخند زد و به من نگاه کرد:"وقتشه که برگردی خونه." "آره اما امشب خونه ی مهنازجون می مونم فردا با وسایلم میام." مهناز جون آهی کشید و به مامان گفت:"رزا رو مثل دختر خودم دوست دارم. وقتی بره من بازم تنها میشم." مامان لبخند زد و گفت:"ببین مهناز، قدمت روی چشم تو بیا اینجا! اصلا دوباره مثل قدیما آخر هفته ها باهم میریم بیرون. منم رزا رو میفرستم بیاد پیشت." مهنازجون گفت:"باشه بهرحال اونجا رو مثل خونه ی خودت بدون." بعد از نهار به بابا گفتم:"بابا نمی خوای سوغاتیامونو بدی؟" بابا خندید و گفت:"هنوزم مثل بچگیاتی." بعد به سمت کسرا برگشت و گفت:"کسرا جان برو چمدون سوغاتیارو بیار." دستامو بهم زدم و گفتم:"آخ جون." کسرا چمدونو آورد اما قبل از اینکه بازش کنه، بابا گفت:"این سوغاتیارو همشو کسرا خریده! حالا دیگه خوشتون بیاد یا نه تقصیر کسراس." کسرا خندید و چمدونو باز کرد. هیچکسو از قلم نینداخته بود، برای امیر یه کاپشن چرم و کفش، برای مهسا کیف و کفش، برای مهنازجون یه بلیز زیبا که با سلیقش کاملا جور بود و برای علی عطری خوشبو آورده بود. چمونو بست و گفت:"خب تموم شد امیدوارم خوشتون اومده باشه." با اعتراض گفتم:"پس من چی؟" "تو؟ مگه توام سوغاتی می خوای؟" غرولندی کردم و گفتم:"کسرا؟؟ یعنی واقعا واسه من هیچی نیاوردی؟" با مهربونی لبخندی زد و گفت:"توام یه چیزیت میشه ها! مگه میشه من برای تو هیچی نیارم؟ آوردم اما هروقت برگشتی خونه بهت میدم!" "چرا؟" خندید و گفت:"آخه زیادن هم اینکه نمیتونه با خودت ببریشون هم اینکه اونوقت بقیه اعتراض می کنن." امیر گفت:"آقا کسرا دوره ی تبعیض دیگه تموم شده." "واسه من که تموم نشده." بابا خندید و گفت:"پاشین بریم تو باغ یه چای بخوریم ول کنین این حرفا رو." تا آخر شب که خونه بودیم ول نکردم کسرا رو مدام یواشکی ازش می پرسیدم که برام چی آورده.از بچگیم همینجوری بودم اسم سوغاتی که میمومد از خوشحالی روی پام بند نمی شدم. علی ساکت تر از همیشه بود فقط کمی با امیر،کسرا و بابا حرف می زد به جز اون توی جمع خیلی ساکت بود. موقع رفتن با اشتیاق مامانو بوسیدم و گفتم:"منتظرم باشین که فردا عصر خونه ام." کسرا خندید و گفت:"باشه زلزله حالا برو بذار این آخرین روز آرامشو تجربه کنیم." چشم غره ای رفتم و گفتم:"ایش دلتم بخواد." مهنازجون گفت:"بیاین بریم." خداحافظی کردیم و رفتیم توی راه بالاخره علی سکوتو شکست و گفت:"راستش تو و برادرت خیلی شبیه همین!" ابروهامو بالاانداختم و پرسیدم:"برادرم؟" "کسرا دیگه." خندیدم و گفتم:"کسرا برادرم نیست." اینبار نوبت اون بود که تعجب کنه:"نیست؟" رو به مهنازجون کردم و گفتم:"شما بهش نگفتین؟" مهنازجون لبخندی زد و گفت:"نه. آخه هیچوقت حرفش پیش نیومد.حالا تو بگو." "کسرا پسر عممه. عمه و شوهر عمم وقتی کسرا 5 سالش بود تو یه تصادف کشته شدن مادر منم که نمی تونست بچه دار شه از بابام خواست که کسرا رو بیاره. مامان کسرا رو مثل پسر خودش دوستداره. خب یه سال بعدم من به دنیا اومدم." علی کمی فکر کرد و گفت:"جالبه اما شباهتتون خیلی زیاده." "آره خب بهرحال فامیلیم دیگه." اخم کم و عجیبی کرد و دیگه چیزی نگفت، مهناز جونم لبخند مرموزی زد که اصلا معنیشو نفهمیدم. صبح روز بعد با اشتیاق زیادی از خواب بیدار شدم. عجیب سرحال بودم. تا حاضر شدم و به طبقه ی پایین رفتم کمی دیر شده بود، علی خیلی عجله داشت برای همین سریع لیوان شیرو سر کشیدم. مهناز جون ساندویچی رو که برای ناهارم آماده کرده بود بهم داد، تشکر کردم و باسرعت سوار ماشین شدم. علی هم سوار شد و ماشینو روشن کرد. زیرچشمی نگاهش کردم، صدای تالاپ تالاپ انقدر بلند بود که به راحتی می تونستم بشنوم، نمی دونم شاید علیم شنید چون با تعجب نیم نگاهی بهم انداخت که باعث شد صدای قلبم بلندترم بشه. دقیقا می دونستم که چم شده اما بروی خودم نیاوردم و بادست آروم چند ضربه به قلبم زدم. وقتی به شرکت رسیدیم قبل ازینکه علی ماشینو پارک کنه پیاده شدم، کارت زدم و بدون توجه به آسانسور از طریق پله ها خودمو به طبقه ی پنجم رسوندم عجیب بود اما می خواستم برای صدای عجیب قلبم یه دلیل منطقی داشته باشم. نفس نفس می زدم، درو باز کردم. علی هنوز نرسیده بود. کامپیوترو روشن وفایل های روی میزو کمی مرتب کردم. وقتی علی اومد به احترامش از جام بلند شدم و بعد دوباره نشستم.احتمالا فکر می کرد دیوونه شدم چون وقتی داشت وارد اتاقش میشد دهنش کاملا باز مونده بود. لبخندی زدم و کارمو شروع کردم. علی ازم خواست به اتاقش برم. در زدم و وارد اتاق شدم. چند دسته برگه بهم داد و گفت:"این سری باید تایپ بشه. این یکی دسته قبلا تایپ شده اما این نسخه ی ویرایش شده است که تغییرات باید روی اون فایلای قبلی انجام بشه. این یکی لیستم اول تایپ کنین بعد به این آدرسی که نوشتم ایمیلش کنین. متوجه شدین؟" "بله قاآآآ آقای دکتر." اولین باری بود که اینجوری خطابش می کردم. یک تای ابروشو بالا انداخت و گفت:"بسیار خب. بفرمایید." اون روز سرم خیلی شلوغ بود حتی وقتی کارام تموم شد هم بیکار ننشستم و تمام پرونده هارو مرتب کردم خودمم نمی دونستم این همه انرژی رو از کجا آوردم. ساعت کاری که تموم شد، فورا وسایلمو برداشتم و بدون توجه به علی از شرکت خارج شدم. تاکسی گرفتم و خودمو به خونه ی مهنازجون رسوندم. خداروشکر خونه نبود چون حوصله ی توضیح دادن نداشتم وسایلمو جمع کردم و یادداشتی گذاشتم که دارم میرم و بالاخره به خونه ی خودمون رفتم. درست شده بودم مثل یه مجرم فراری با وارد شدن به خونه نفس راحتی کشیدم. بابا بعد از سالها به باغچه ها صفا داده بود، نفس عمیقی کشیدم و بوی خوش گلهای رز رو با اشتیاق بلعیدم. باغ رو رد کردم و وارد پذیرایی خونه شدم. آهی کشیدم و گفتم:"نخیر مثل اینکه کسی نمیاد استقبالم." کسرا از پله ها پایین اومد و گفت:"ا؟؟ تو که باز اومدی زلزله؟" چمدون وسایلمو روی زمین گذاشتم و گفتم:"شرمندم می کنی انقدر ابراز شادی نکن. مهندس فعلا بیا این چمدون منو بیار اتاقم." آهی کشید و گفت:"روزای خوش تموم شد، چیکار میشه کرد؟ زندگی پستی و بلندی داره دیگه!!" "اوه اوه داداشی زبونت دراز تر شده ها." چمدونو برداشتو به اتاقم آورد. قبل ازینکه چمدونو روی زمین بذاره گفتم:"زودباش سوغاتیامو بده." دستشو توی موهاش فرو برد و گفت:"چشم. بیا اتاقم بهت بدم، کچلم کردی." خندیدم و گفتم:"وا؟؟ کچل چیه؟ هیچکس به اندازه ی داداش من مو نداره!" "از دست تو." لباسمو عوض کردم و به اتاقش رفتم. سوغاتیام واقعا بیشتر از اونی بود که فکرشو میکردم. احتمالا تو این چند سال هرچی دیده بود، برام خریده بود. دو جفت کفش، کیف، پیرهن، دامن، تیشرت، شلوار لی یه پالتو، چند عطر و ست لوازم آرایش،کلاه های بامزه و حتی عروسک هم برام خریده بود. با تعجب بهش نگاه کردم و گفتم:"کسرا!!!!؟؟" خندید و گفت:"جان؟ قابل خواهر گلمو نداره حالا وردار برو بذار منم یه نفس راحت بکشم." بغلش کردمو گفتم:"یه دنیا ممنون! عاشقم! اصلا یه داداش دارم لنگه نداره." "انقد زبون نریز." خندیدم، سوغاتیامو برداشتم و به اتاقم برگشتم. به زور توی کمدم جاشون دادم. صدای مامان به گوشم رسید:"اومدی رزا؟" رفتم پیشش و گفتم:"خوبه من این همه سر و صدا کردم و شما نفهمیدین اومدم. اگه ساکت بودم چی میشد؟!" "هیچی دخترم بالاخره موقع شام خودت سرو کلت پیدا می شد!" "مامان!؟" لبخندی زد و گفت:"خسته ای؟" "نه." "پس اگه حال داری بیا آشپرخونه کمک من." بعد کسرا رو صدا کرد و گفت:"کسرا جان بابات خسته شد انقد باغچه بیل زد! اگه حال داری برو کمکش." "باشه مامان الان میرم." مامان لبخندی زد و منو دنبال خودش کشوند.. صبح روز یکشنبه بعد از مدتها رفتم سراغ ماشین خودم، خوشحال بودم اما وقتی ماشین به خاطر نداشتن بنزین روشن نشد، حالم حسابی گرفته شد. ساعت شش و نیم صبح بود و توی خونه همه خواب بودن تنها راهم این بود که ماشین کسرا رو بردارم. یواشکی وارد اتاقش شدم، به خواب عمیقی فرو رفته بود و سوییچ ماشینشو روی میز تحریرش گذاشته بود.سوییچ اونو برداشتم و به جاش سوییچ خودمو گذاشتم . روی یه تکه کاغذ براش نوشتم: "داداش گلم اگه ماشینتو نمی بردم اخراج میشدم شرمنده! خیلی ماهی. ماشین من بنزین نداره اگه توش بنزین بریزی هرجا بخوای میتونی بری." بعد به سرعت ماشینو برداشتم و راه افتادم. خداروشکر دیر به شرکت نرسیدم، وقتی کارت زدم و وارد اتاقم شدم هنوز علی نیومده بود توی دلم از خدا خواستم به کسرا هرچی می خواد بده!! اصلا نمی خواستم اخراج شم چون حالا که دیگه با مهنازجون زندگی نمی کردم تنها راه دیدن علی شرکت بود. توی این افکار بودم که علی از راه رسید، بلند شدم و گفتم:"سلام آقای دکتر." لبخند محوی زد و گفت:"سلام." همین!! و به اتاقش رفت. با خودم گفتم:"عجیبه رفتارش خیلی عجیبه حتی دور چشماشم گود شده!" اونروزم مثل همیشه کارمو شروع کردم، کمی از وقت ناهار گذشته بود که زنی وارد اتاقم شد. دسته ای از موهای شرابی رنگشو توی صورتش ریخته بود قیافه ی نسبتا زیبایی داشت اگه فقط یکم کمتر آرایش کرده بود. لبخندی زد و گفت:"آقای دکتر هستن؟" منم لبخند زدم و جواب دادم:"بله. شما؟" "بهش بگو مینا اومده." کمی با خودم فکر کردم مینا چه اسم آشنایی. بالاخره تونستم به یاد بیارم اون همون نامزد قبلی علی بود. ولی اینجا چیکار می کرد. تلفنو برداشتمو مخصوصا با لحن صمیمی گفتم:"علی، یکی اومده با تو کار داره." متعجب از لحن غیر رسمی من پرسید:"کی؟" "مینا، نامزد سابقت." و مخصوصا روی کلمه ی سابق تاکید کردم. علی جوابی نداد و گوشی رو گذاشت. مینا گفت:"چیشد؟" "نمی خواد ببینتت." با خونسردی گفت:"جدی؟ اما من می خوام" و وارد اتاق علی شد. با حرص گفتم:"دختره ی پر رو. حالا باید چیکار کنم؟؟" تنها کاری که تونستم بکنم صبر بود، یک ساعت گذشت و خبری از مینا نشد کاسه ی صبرم لبریز شده بود. نکنه علی هنوز دوسش داشته باشه نکنه.. صدای تلفن جلوی هجوم افکارمو گرفت. منشی مسئول فنی شرکت بود که زنگ میزد اسمش دنیا بود. "بله؟" "رزا یه سری مقاله هست که نیاز به تایید داره میای ببریشون؟" "دنیا جون دکتر افشار مهمون داره، ناراحت میشه من اینجا رو ول کنم بهشم نمی تونم خبر بدم میشه تو بیاریشون؟""باشه عزیزم." چند دقیقه بعد مقاله ها روی میزم بود گفتم:"دستت درد نکنه دنیا. فقط اشکال نداره بعد از رفتن مهمونش براش ببرم؟" "نه فوری نیست من برم که سرم شلوغه." دنیا رفت و من الکی مقاله هارو ورق می زدم که فکری به ذهنم رسید. لازم نبود تا رفتن مینا صبر کنم. من برای رفتن به اتاق علی بهانه می خواستم که جور شده بود. مقاله هارو برداشتم در زدم اما بدون اینکه منتظر اجازه بشم وارد اتاق شدم. مینا روی صندلی نشسته بود و گریه می کرد یه گریه ی کاملا مصنوعی که اصلا باعث نشد دلم براش بسوزه! علی ام به شدت عصبانی بود، صورتش سرخ شده بود و کارد میزدی خونش در نمیومد. آب دهنمو به زحمت قورت دادم، تمام شجاعتمو به کار بردم و گفتم:"ببخشید که مزاحم شدم ولی این مقاله ها فورین." با عصبانیت سر مینا داد زد و گفت:"شنیدی که؟! برو بیرون. دیگه ام هیچوقت برنگرد." مینا درو محکم بهم کوبید و رفت. مقاله هارو روی میزش گذاشتم بدون اینکه نگاهم کنه گفت:"ممنون نجاتم دادی! می تونی بری." انقدر شوکه بودم که حتی نتونستم خداحافظی کنم. فقط با بیشترین سرعت ممکن خودمو به خونه رسوندم، سوییچ کسرا رو سرجاش گذاشتم و بی سروصدا به اتاق خودم رفتم. فکر و خیال ولم نمی کرد، هرجور که شده باید می فهمیدم مینا چی به علی گفته. نگران این بودم که علی هنوزم ته دلش به مینا احساسی داشته باشه. نمی دونستم باید چیکار کنم بهترین راه فراموش کردنش بود اما من از عهدش بر نمیومدم.گیج و خسته بودم پس خودمو به خواب سپردم. با صدای زنگ ساعت از خوای بیدار شدم. شکمم قاروقور عجیبی می کرد، یادم اومد که دیشب بدون اینکه شام بخورم خوابیدم. لباس پوشیدم و برای خودم صبحانه درست کردم. درست قبل ازینکه اولین لقمه رو نزدیک دهنم ببرم کسرا قاپیدش. گفت:"وای خوشمزس مرسی جوجو." لبخندی زدم و گفتم:"علیک سلام ستاره. صبح توام بخیر. چه عجب صبح زود بیدار شدی." "امروز میرم یه جاااایی. سر راهم تو رو هم میرسونم نمی خواد ماشین ببری." "باشه. مرسی." از کسرا تشکر کردم و پیاده شدم. بازم به موقع رسیده بودم. کلا منشی خوبیم! به کارهای هر روز مشغول شدم، 10 دقیقه از وقت آغاز کار گذشته بود اما علی هنوز نیومده بود. کم کم داشتم نگران می شدم. ده دقیقه برای علی که هر روز به موقع میومد تاخیر بزرگی حساب میشد. چشمام همش به ساعت بود، بالاخره بعد از یک ربع علی رسید. لبخندی زدم و گفتم:"صبح به خیر امروز دیر اومدین." اونم لبخند بی جونی زد و گفت:"سلام. معذرت می خوام." "خواهش میکنم معذرت خواهی لازم نیست شما رئیسین!" درحالیکه به اتاقش می رفت، گفت:"بیا لیست کارای امروزو بهت بدم." تعجب کردم، مثل اینکه یادش نبود باید رسمی حرف بزنه اما خوشحالم شدم اینطوری راحتتر بودم. به اتاقش رفتم و بعد از گرفتن کارها مشغول شدم. درحال انجام کارام بودم که آقای شعبانی، آبدارچی شرکت با چای وارد اتاقم شد. لبخندی زدم و گفتم:"چه خبر حاجی؟ خوبی؟" پیرمرد خوشرویی بود، لبخندی زد و گفت:"چه خوبی بابا نمی دونم چرا امروز همه از من چای میخوان. دو دقیقه ام که دیر می کنم سرم داد می زنن امروز همه بی اعصاب شدن." نگاهم به چای خوشرنگ توی سینی افتاد وگفتم:" آقای شعبانی چای آقای دکترو بذار من می برم. اونم امروز زیاد حالش خوش نیست تو برو به بقیه کارات برس." "خدا خیرت بده." از توی کشوی میزم چند تا آبنبات برداشتم و توی قندون ریختم بعد سینی چای رو برداشتم و وارد اتاق شدم. اولین باری بود که می رفتم توی اتاقش و میدیدم که مشغول کار نیست. حتما حسابی بهم ریخته بود. چای رو روی میز گذاشتم و گفتم:"خسته نباشین." سرشو از روی میز بلند کرد، به سینی چای اشاره کرد و گفت:"شما چرا؟" خندیدم و گفتم:"آقای شعبانی خیلی کار داشت، من آوردم." "مرسی." "آقای دکتر این آخر هفته که برنامه ای ندارین؟" با تعجب گفت:"نه. چطور؟" لبخند پهنی زدم و گفتم:"داشتم فکر می کردم این هفته همه باهم بریم گردش، بیرون شهر. بعد از این همه کار واقعا لازمه." "شما برین امیدوارم بهتون خوش بگذره." با لجاجت گفتم:"یعنی چی؟ یعنی شما نمیای؟ خیلی ببخشید ولی بنظرم شما از همه بیشتر این تفریحو لازم داری." "ببینم چی میشه."از اتاقش خارج شدم و زیرلب گفتم:"میدونم چیکارکنم که بیای." چای تلخ توی استکانو یه نفس سر کشیدم و مشغول کار شدم. با تموم شدن ساعت کار یه راست به اتاق علی رفتم. اون که از دیدن من تعجب کرده بود، پرسید:"اتفاقی افتاده؟" خجالتزده گفتم:"من..میخواستم.. ازت یه خواهشی کنم." "چی؟" نفس عمیقی کشیدم و گفتم:"راستش من امروز ماشین نیاوردم. می خواستم بدونم اگه زحمتی نیست میشه منم برسونی جایی که می خوام برم." با ملایمت لبخندی زد و گفت:"البته! شما برو پایین منم الان میام." به پارکینگ رفتم و منتظرش شدم. وقتی سوار ماشین شدیم، پرسید:"کجا میخوای بری؟" "خونه ی شما" از سرعت حرکتش کم کرد و گفت:"چی؟؟؟!!" خندیدم و گفتم:"چیه؟ می خوام بیام مهنازجونو ببینم. نیام؟" کمی سرخ شد و گفت:"چرا مامان حتما خیلی خوشحال میشه." آهی کشیدم و با صدای آهسته ای گفتم:"کاش پسرشم همونقدر خوشحال میشد." "چیزی گفتی؟""نه! گفتم منم خوشحال میشم. فقط میشه کنار یه گلفروشی وایسی؟" "فکر نکنم گل لازم باشه." لبخندی زدم و گفتم:"ببخشید ولی من میخوام گل بگیرم!" حرفی نزد و آهسته ماشینو کنار یک گلفروشی بزرگ نگه داشت. وارد گلفروشی شدم و یه دسته گل رز سفید انتخاب کردم. صاحب گفروشی دسته گل رو به ساده ترین و زیباترین شکل ممکن برام تزئین کرد. بعد از حساب کردن پول، از گلفروشی خارج شدم. علی نگاه عمیقی به گل ها و بعد به من کرد و پرسید:"رز سفید؟ گل مورد علاقت اینه؟" "آره!" یک تای ابروشو بالا انداخت و گفت:"فکر می کردم رز قرمز دوست داشتی؟" با تعجب پرسیدم:"شما از کجا می دونین؟" "شهاب هر وقت می خواست بیاد دیدنت رز قرمز می خرید." لبخند تلخی زدم و گفتم:"دید آدما عوض میشه." خواست سوال دیگه ای بپرسه که با گفتن:"با اجازه" از ماشین پیاده شدم و اجازه ندادم بحث رو ادامه بده. هنوزم یادآوری شهاب باعث میشد که به هم بریزم.نفس عمیقی کشیدم که باعث شد دوباره احساس شادابی کنم. با خوشحالی وارد خونه شدم و مهنازجونو صدا زدم اما جواب نداد. چندبار دیگه ام صداش زدم و بازم جوابی نشنیدم. علی که داخل شد ازش پرسیدم:"مهنازجون خونه نیست؟ جواب نمی ده." لبخند سرشار از غمی زد که دلمو به آتش کشید و با لحنی غمگین گفت:"چرا هست برو طبقه ی بالا احتمالا تو اتاق شهابه." حیرتزده نگاهش کردم و آب دهانمو به زور قورت دادم تا از شکسته شدن بغضم جلوگیری کنم. به سختی دهانمو باز کردم و با صدایی که به زور به گوش خودم هم می رسید، پرسیدم:"هر روز میره اونجا؟" سرشو به نشانه ی آره تکان داد و با کلافگی چنگی در موهاش زد. بعد به سختی گفت:"میشه باهاش حرف بزنی؟ اینجوری خودشو از بین می بره." همه چیز در مقابل چشمام تار شد ، بالاخره قطره اشکی از گوشه ی چشمام سر خورد و به روی گونم چکید. در حالیکه سعی می کردم ناراحتیمو مخفی کنم،گفتم :"من باهاش حرف می زنم نگران نباش." "ممنون." حتی بالا رفتن از پله ها ام برام سخت شده بود. به زور خودمو به اتاق شهاب رسوندم. چشمامو بستم و سه تا نفس عمیق کشیدم این کارو برای تسلط به اعصابم انجام دادم اما حتی همین کار ساده ام منو به روزهای گذشته برد: شهاب لبخند زیبایی زد. منم به زور خندیدم، دستشو روی پیشونیم گذاشت و گفت:"حالت خوبه؟" درحالی که سعی می کردم لرزش بدنمو مخفی کنم گفتم:"آره." دوباره خندید:"خودتو لوس نکن. این فقط یه امتحان ساده بود. تو نمره های خوبی می گیری." به عمق چشم هاش نگاه کردم و با نگرانی گفتم:"ایندفعه نه شهاب. این دفعه نتونستم خوب درس بخونم. نگرانم اصلا دوست ندارم بابامو نا امید کنم." به دستش که روی نمره ی من روی برد قرار داشت اشاره کرد و گفت:"خشک شد خانم! برش دارم؟" داد زدم:"نه." "چرا؟" "دلهره دارم. می ترسم." دستای گرمشو روی چشمام گذاشت و گفت:"هر وقت سردرگم شدی و دلهره داشتی، اینجوری چشمتو ببند و سه تا نفس عمیق بکش! وقتی چشماتو باز کنی همه چیز همونجوری میشه که تو می خوای." سه تا نفس عمیق کشیدم و چشمامو باز کردم. گفت:"حالا دستمو از روش بردارم؟" با لبخند موافقتمو اعلام کردم. دستشو برداشت با دیدن نمرم چند دقیقه ماتم برده بود. شهاب فقط می خندید. خندیدم و بالا و پایین پریدم، با خوشحالی گفتم:"می دونی شهاب من یا نابغه ام یا خیلی خوش شانس." با قبافه ی مسخره ای نگاهم کرد:"بس کن. آپولو که هوا نکردی!" با نارضایتی آهی کشیدم و گفتم:"حالا دیگه مطمئن شدم که نابغه ام!" "چطور؟" زبونمو در آوردم و گفتم:"اگه خوش شانس بودم که یکی مثل تو گیرم نمی اومد." لپمو محکم کشید و گفت:"آره تو واقعا نابغه ای که منو انتخاب کردی." چشمامو باز کردم و وارد اتاقش شدم. اتاق شهاب فرقی با قبل نکرده بود، فقط جای پوستر های روی دیوار با عکسهای شهاب پرشده بود. مهنازجون روی تخت نشسته بود و قاب عکس شهابو در دست داشت. چشماش از شدت گریه سرخ شده بودن. کنارش نشستم و دستشو در دست گرفتم. لبخندی زد و درحالیکه اشکاشو پاک می کرد گفت:"بالاخره اومدی؟" "می دونم که نمی تونین فراموشش کنین اون پسرتونه! مهناز جون سعی کنین شهابو ببخشین اگه ببخشینش اون وقت خیلی راحت تر میشین" دستمو فشرد و گفت:"دلم می خواد اما راحت نیست. رزا من پسرمو طوری بزرگ نکرده بود که بخواد لقمه ی حروم بیاره تو خونش." "درک می کنم اما شهابم جوون بود. شما ببخشینش حداقل برای آرامش خودتون و .. و .. علی." "علی؟" لبخندی کمرنگ زدم و گفتم:"هیچ حواستون بهش هست؟ اون نمی خواد ناراحتی شمارو ببینه. به خاطر اونم که شده سعی کنین خوشحال باشین." قاب عکس رو روی میز کنار تخت گذاشت، اشکاشو پاک کرد و گفت:"ممنونم رزا جان. ببخش که تورو هم ناراحت کردم. بلند شو بریم." نگاهی بهش انداختم و گفتم:"شما برین اگه اشکالی نداره من یه چند دقیقه ای اینجا می مونم." چیزی نگفت، از اتاق خارج شد و درم بست. عکس شهابو برداشتم، روی تخت نامزد سابقم دراز کشیدم و مدتی به سقف خیره شدم. بعد عکسو جلوی چشمام گرفتم و گفتم:"آره شهاب، آره منم بخشیدمت خیلی وقته که بخشیدمت. به خاطر روزهای خوشی که با هم داشتیم، خاطرات خوبمون و عشقی که باتو تجربه کردم بخشیدمت." اشکامو پاک کردم و ادامه دادم:"چیکار کنم شهاب؟ چیکار کنم؟ حالا عاشق برادرت شدم. برادری که درست برعکس توئه. خیلی عجیبم نه؟ حالا ازت می خوام که توام منو ببخشی." بلندشدم، عکسو سرجاش گذاشتم. وقتی بیرون می رفتم برگشتم تا برای آخرین بار نگاهی به اتاق شهاب بندازم، چشمم به یکی از عکسهاش افتاد، لبخند زیبایی روی لبش نقش بسته بود، درست انگار همین لحظه داره به من نگاه می کنه. اینو به فال نیک گرفتم، منم لبخندی به شهاب توی قاب زدم و اتاقشو ترک کردم. بعد از شستن صورتم رفتم پیش مهنازجون. چای خوشرنگی رو جلوم گذاشت و گفت:"بخور عزیزم. ببخش که ناراحتت کردم." لبخندی زدم و گفتم:"این چه حرفیه؟! شما منو ناراحت نکردین." موهای بلندمو نوازش کرد و درحالی که می بافتشون گفت:"خب چه عجب! به من سر زدی." "خجالتم ندین مهنازجون. من که چترم همیشه اینجا بازه!" پایین موهای بافته شدمو با کش بست و گفت:"این حرفو نزن هر وقت میای اینجا من خیلی خوشحال میشم." لبخندی زدم و چشمامو به اطراف چرخوندم تا مطمئن شم که علی طبقه ی پایین نیست. قبل از اینکه دهانمو باز کنم مهنازجون خندید و گفت:"نیست! رفته دوش بگیره." مثل دزدی که درست سر بزنگاه مچشو گرفته باشن، خودمو به اون راه زدمو گفتم:"کی؟ نکنه علی آقا رو می گین؟" لبخندی زد که توش هزاران حرف بود، بعد اونم خودشو به اون راه زد و گفت:"فکر کنم می خواستی یه چیزی بهم بگی." نگاهی قدرشناسانه بهش انداختم:"راستش، می خواستم بگم اگه موافق باشین این آخر هفته دو سه روز بریم مسافرت. شنبه ام که تعطیله. پنج شنبه صبح راه بیفتیم و شنبه عصر برگردیم. نظر شما چیه؟" مشتاقانه خندید و گفت:"به نظرم خیلی عالیه. ولی فکر می کنم می خوای یه چیز دیگه ام بهم بگی." از این همه تیز بودنش تعجب کردم:"خب، می دونین این هفته کار توی شرکت خیلی زیاد بود، دردسرم زیاد داشتیم. من راجع به مسافرت با علی آقا حرف زدم ولی گفت که شاید نیاد. خب من .." خندید و گفت:"تو نگران نباش. آوردنش با من! حالا کجا قراره بریم؟" "اصفهان چطوره؟ سر راهم بریم نیاسر. من تا حالا خیلی رفتم اونجا. آبشار قشنگی داره." دستمو فشرد و گفت:"به نظر من که عالیه. به مریم گفتی؟" "معلومه. مامان موافقه. بابا ام میاد اما کسرا نمیتونه بیاد." "چرا؟" "با دوستای قدیمیش قراره یکی دو هفته ای برن شمال. حیف شد که نیست! آخه کسرا خیلی خوش سفره اگه بود بیشتر خوش می گذشت." مهنازجون آهی کشید و گفت:"آره آدم واقعا کنار کسرا شاد میشه! ایشالا یه بار دیگه ام همه با هم میریم مسافرت!" بعد اشاره ای به فنجون چاری کرد و گفت:"قندیل بست دختر. برات عوضش کنم؟" چای رو سر کشیدم:"نه هنوزم داغه." بلند شدم و گفتم:"می دیگه باید برم." مهنازجون با ناراحتی گفت:"چرا شب همینجا نمی مونی؟" "یه وقت دیگه حتما میام پیشتون اما امروز باید برم. کسرا فردا صبح راه میفته باید برم ببینمش." ماشین داری؟" "نه." مهنازجون هم از جاش بلند شد و گفت:"الان علی رو صدا می کنم." فورا کیفمو برداشتم و گفتم:"نه خودم میرم دیگه می خوام یکمم خریدکنم. از طرف من از علی آقاام خداحافظی کنین." لپشو بوسیدم و قبل از اینکه علی رو صدا کنه از خونه خارج شدم. هوا هنوز روشن بود و بارون ملایمی می بارید. تصمیم گرفتم تا خونه پیاده برم. همیشه دوست داشتم زیر بارون قدم بزنم. سر راهم کنار هر مغازه ای که می دیدم می ایستادم و ویترینشو تماشا می کردم، نیمی از راهو رفته بودم که با صدای علی متوقف شدم:"رزا." با تعجب به طرف صدا برگشتم و گفتم:"اینجا چیکار میکنی؟" چترشو بالای سرم گرفت و گفت:"حواست کجاست؟ یه ربعه دارم صدات می کنم. بارون حسابی تندشده نباید اینجوری از خونه میومدی بیرون." "لازم نبود بیای دنبالم. خودم می رفتم." "خیلی خیس شدی. اینجوری سرما می خوری." خندیدم و گفتم:"حالا ماشین کجاست؟" چند ثانیه فکر کرد بعد با کف دست روی پیشونیش زد و گفت:"انقدر هول شدم که یادم رفت ماشینو بیارم." به حواس پرتیش خندیدم:"خب همینکه چتر داری خوبه!" کاپشنشو درآورد، روی شونه هام انداخت و گفت:"بپوش." سردم شده بود، بدون درنگ کاپشنو پوشیدم و تشکر کردم. بدون کلامی حرف همراهیم می کرد، حس خوبی نداشتم احساس می کردم دارم با محافظ شخصیم راه می رم. بالاخره کلافه شدم و گفتم:"این روزا توی شرکت کار زیاد داریم." "آره اوضاع یکم بهم ریخته اما درست میشه." "میای سفر؟" شانه هاشو بالا انداخت و گفت:"نمی دونم شاید بیام." لبخند زدم و توی دلم گفتم : حتما میای! مهنازجون خوب بلده چیکار کنه. وقتی به خونه رسیدم، گفتم:"حتما خیلی سردت شده. بیا تو یه چای بخور." همونطور که انتظار داشتم دعوتمو رد کرد و گفت:"نه دیگه بهتره برم. مواظب باش سرما نخوری." "توام همینطور." و رفت. انقدر ایستادم تا کاملا از کوچه ناپدید شد. وقتی به خودم اومدم که تمام بدنم یخ کرده بود و از سرما می لرزیدم. فورا به خونه رفتم. پدرم با دیدن من لبخندی زد و گفت:"هنوزم این عادت از سرت نیفتاده! انقدر زیر بارون راه رفتی خیس آب شدی! تا مامانت ندیدتت برو لباساتو عوض کن." لپشو بوسیدم و گفتم:"چشم. رفتم." سریع به اتاقم رفتم و لباسمو عوض کردم. کاپشن علی رو توی بالکن اتاقم آویزان کردم تا خشک بشه. دستی به روی کاپشن قهوه ای رنگ اسپرت کشیدم و گفتم:"محاله دیگه تورو بهش پس بدم!" و با لبخند به طبقه ی پایین رفتم. کسرا که داشت کتاب می خوند، با دیدن من گفت:"چیه کبکت خروس می خونه." "علیک سلام. هیچی هویجوری." مامان با لبخند از آشپزخونه بیرون اومد و گفت:"سلام عزیزم. خسته نباشی. برو دستاتو بشور، بیا شام بخوریم." "سلام مامان جونم باشه الان میام." دست و صورتمو شستم و با اشتها رفتم سر میز. بوی لوبیا پلو تمام خونه رو برداشته بود. برای خودم غذا کشیدم و گفتم:"به به چیکار کردی مامان!" مامان خندید:"نوش جونت." با اشتها مشغول غذا خوردن شدم. کسرا کمی نوشابه برام ریخت و درحالی که لیوان رو جلوم می ذاشت، گفت:"خیییییله خب حالا. یواش تر. دنبالت که نکردن!" جرعه ای از نوشابه رو سرکشیدم:"آخه خیلی گشنمه." خندید:"از قحطی که نیومدی. غذا ام به این زودیا تموم نمیشه." بعد از شام ظرفا رو توی ماشین ظرفشویی چیدم و میزو تمیز کردم. برای همه چای ریختم و به سالن پذیرایی رفتم. از کسرا پرسیدم:"فردا میری دیگه؟" "آره ساعت 7 صبح." لبخندی زدم و درحالی که چای می نوشیدم، گفتم:"خب پس صبح می بینمت. الان خیلی خسته ام میرم بخوابم. راستی وسایلتو زود جمع کن مثل همیشه نذار واسه لحظه ی آخر." "چشم! شب به خیر." به همه شب به خیر گفتم و به اتاق خودم رفتم. کاپشن علی دیگه خشک شده بود، برداشتمش، قبل از اینکه توی کمدم بزارمش جیباشو گشتم، خالی خالی بودن. آهی کشیدم و توی کمدم گذاشتمش. ** با صدای زنگ ساعت از خواب بیدار شدم. عقربه ها ساعت 6 صبح رو نشون میدادن. آبی به دست و صورتم زدم و برای خوردن صبحانه به طبقه ی پایین رفتم. بر خلاف همیشه مامان بیدار بود. لبخند دل نشینی زد و گفت:"صبح به خیر عزیز دلم. بیا صبحانه بخور." لبخندشو پاسخ دادم:"صبح به خیر مامان. کسرا هنوز نرفته؟" "نه. یه ساعت دیگه میره." صبحانه رو با اشتیاق خوردم و برای خداحافظی به اتاق کسرا رفتم. در زدم اما چون جوابی نشنیدم، وارد اتاق شدم. کسرا درحال بستن چمدونش بود و مدام دنبال وسایلش می گشت. زیرلب گفتم:"نچ نچ! تو درست بشو نیستی." انگار تازه متوجه ورود من شده بود، به سمتم برگشت و گفت:"تویی؟ سلام." "دنبال چی می گردی؟" "اون شلوار قهوه ایم." آهی کشیدم و شلوار رو که درست زیر پاش بود، بهش نشون دادم:"اوناهاش." سرشو خاروند و لبخندی عذر خواهانه زد. از دیدن قیافش خندم گرفت و گفتم:"چقدر بهت گفتم وسایلتو زود جمع کن نذار آخر سر!" "این دفعه فقط یه بار گفتی! تازه الان که لحظه ی آخر نیست. نیم ساعت تا وقت رفتن مونده." پوزخندی زدم:"اوه اوه اوه! حالا با این همه وقت اضافه میخوای چیکار کنی؟" بینی مو کشید و گفت:"مطمئنی که نمیای؟ دلت برام تنگ میشه ها." این دفعه نمیشه. دفعه ی بعد هرجا خواستی بری، منم حتما باهات میام." زیپ چمدونو کشید:"چیزی نمی خوای؟" "چرا. کلوچه! تو از اصفهان چی می خوای؟" "گز! راستی توی جاده خیلی مراقب باش." لبخندی زدم و گفتم:"باشه. آهان راستی تا شمال خودت رانندگی کن من به این دوستای کج و کولت اعتماد ندارم! هرچند که به خودتم اعتباری نیست." لپمو کشید و گفت:"باشه جوجو. تو نمی خوای بری سر کار؟" "چرا. ام

پرنیان سرد 2

مطالب مشابه :

رمان مخصوص موبایل افسونگر

رمان افسونگر

دانلود رمان نذار دنیا رو دیوونه کنم

رمان بورسیه/قسمت 8

پرنیان سرد 2

دانلود رمان با من قدم بزن