کم گوی و گزیده گوی چون در

"وای کلافه شدم خدایا این بابا چقدر حرف زد .سرم رفت .مخم هنگ کرد...اینقدر وراجی کرد که اصلا نفهمیدم چی گفت..."

بله شاید شما هم پس از رهایی ازچنگ یک آدم پرحرف و وراج عباراتی از این دست را به زبان رانده باشید ویا از ذهنتان گذشته باشد.پرحرفی عادت ناپسند و نکوهیده ای است که متاسفانه خیلی از ما دانسته یا ندانسته گرفتار آن هستیم. برخی از این خصلت مذموم بعنوان آفت بزرگ سخن و آسیب گفتار یاد کرده اند.

بی اعتباری کلام از نخستین پیامد های دراز گویی است. بی شک وقتی که سخن بی اعتبار گردد مخاطب و شنونده اندک می شود. پس پرگویان بیش از آنکه به دیگران صدمه بزنند به خود آسیب می رسانند.

از منظر علی (ع) بهترین سخن ها گفتار های کوتاه ومستدل است (خیرالکلام قل ودل). زمانی که کلام کوتاه و موجز شود واز پشتوانه عقلی و علمی برخوردار باشدبه یقین نافذ و تاثیر گذار می شود.سعدی(علیه الرحمه)چه زیبا سروده است:

کم گوی و گزیده گوی چون در تا زاندک تو جهان شود پر

میانه روی وپرهیز از زیاده روی در هر کاری پسندیده وصواب است وفراوان گویی ودراز نفسی از مصادیق بارز اسراف در گفتار بشمار می رود.برای این که سخن بدرازا نکشد باکلامی از سقراط حکیم در همین زمینه مطلب را بپایان می برم:

اگر خاموش باشی تا دیگران به سخنت آرند بهتر از آنست که سخن چندان گویی که دیگران خاموشت کنند.

کم گوی و گزیده گوی چون در

مطالب مشابه :

کم گوی و گزیده گوی چون دُر

کم گوی و گزیده گوی چون در

کم گوی و گزیده گوی چون در/ تا ز اندک تو جهان شود پر

منم کورش پسر بهشت در اوستا

باز هم از خيام بزرگوار سخني پر گوهر برايتان مي گذارم