سیستم های بازی در فوتبال (System) = سیستم لباس دامادی و مارک تجاری هر تیم است

انواع آرایش تیمی در فوتبال

آرایش محدود مرکزی (بسته):

معمولا تیم هایی از این آرایش استفاده میکنند که تمرکز قدرت تیمی آنها در میانه میدان بوده و هافبک های مرکزی نقطه ثقل تیم هستند. طراحی حملات از میانه میدان انجام میشود. که گاها بعضی تیم ها ممکن است این ترکیب را در وضعیت 2-1-2-1-4 یا 1- 2-3-4آرایش بگیرند و به تیم اجازه ورود 4 یا 5 هافبک مرکزی را می دهد.در واقع هافبک های مرکزی تونل تهاجمی تیم می باشند. این نوع آرایش وابسته به عملکرد مدافعین پوششی است که باید با پشتیبانی مداوم و گسترش بازی خود از منطقه آغاز بازی ( یک سوم دفاعی) زمینه ساز حمله های متناوب مهاجمین درمحدوده های عریض زمین باشند.

آرایش عریض (باز):

تیم هایی که قدرت آنها بیشتر روی مهاجمین و بال ها ی کناری است بیشتر به این آرایش گرایش دارند مانند 2-4-4 یا 2-3-5 که باعث نگه داشتن مهاجمین و هافبک های کناری در زمین تیم مقابل می شود. این ترکیب باعث باز شدن تیم حمله کننده می شود و مدافعین تیم مقابل را مجبور به پوشش دادن فضای بیشتری از میدان میکند.

تیم ها ممکن است آرایش خود را در جریان بازی از حالتی به حالت دیگر عوض کنند.
تغییر به آرایش هجومی :

وقتی که یکتیم برای به دست آوردن نتیجه دلخواه خود در تلاش است و یک مدافع یا هافبک را قربانی کرده و مهاجمی را جانشین میکند. به عنوان مثال تغییر آرایش 1-5-4 به 2-4-4

تغییر به آرایش دفاعی :

وقتی که تیم در امتیاز بازی جلو می افتد یا قصد حفظ نتیجه جریان بازی را دارد - ممکن است مربی به ساختار دفاعی روی آورده و با جانشینی یک مدافع به جای مهاجم باعث افزایش پایداری و دوندگی تیمی شود.

بعضی آرایش ها ممکن است فریبنده بوده یا متناسب با سبک بازی تیم مقابل به وجود آمده باشند. به عنوان مثال تیمی که با آرایش 3-3-4 هجومی بازی میکند ممکن است خیلی سریع با عقب کشی 2 مهاجم به خط میانی به خود شکل آرایش 1-5-4 بگیرد.

ترکیب 5 – 3 -2 هرمی:

اولین آرایش موفقی که برای مدتی طولانی نیز ازآن استفاده شد(1880). به دلیل شکل هرمی شکلش به همین نام شناخته شد و در دهه 1890 آرایش استاندارد در انگلستان بود و از آنجا به تمام دنیا گسترش یافت . حتی با ایجاد تنوع هایی بعضی از تیم های طراز اول دهه 1940 ازآن استفاده می کردند. هنگام استفاده از این آرایش این برا ی اولین بار بود که توازنی مناسب بین دفاع و حمله بر قرار بود. هنگام دفاع کردن مدافعین پوششی مراقب بال های کناری تیم مهاجم بوده و هافبک ها نیز مراقب مهاجمین بودند. در واقع هافبک مرکزی نقش کلیدی برای طراحی حمله و یا یارگیری مهاجمین ایفا می نمود.در واقع خطر ناک ترین بازیکن در این سیستم هافبک مرکزی بود.نهایتا این یکی از آرایش هایی بود که بعد ها باعث شماره گذاری پیراهن بازیکنان گردید.

مدل مدرسه دانبی

مدل مدرسه دانبی آرایش متنوعی از آرایش " 5 – 3 – 2 " است که در سال های 1920 توسط بازیکنان مجارستان – اتریش و جمهوری چک بازی شد. روز های اوج اتریشی ها در سال های 1930 با این سیسم همراه بود. اساس این آ رایش روی پاسکاری کوتاه و مهارت های فردی تکیه دارد.

مدل متدو:

این مدل توسط " ویتوریو مربی فوتبال ایتالیا در دهه 1930 ابداع شد. اصولا این مدل از مدل " مدرسه دانبی " استخراج شده بود.

اساس آن آرایش " 5 – 3 – 2 " بود . "پوزو " متوجه شد که هافبک ها برای برتری در میانه میدان نیاز به پشتیبانی بهتری دارند. به همین منظور با قرار دادن 2 مهاجم جلوی هافبک ها یک آرایش 3 – 2 – 3 – 2 ایجاد نمود. این فرم دارای استحکام دفاعی بیشتری نسبت به وضعیت قبلی بود و باعث به وجو آمدن ضد حمله های موثر تری می شد. تیم ملی فوتبال ایتالیا با استفاده از این سیستم در سال های 1934 و 1938 به طور متوالی برنده جام جهانی شد.

مدل دبلیوم:

این مدل در اواسط دهه 1920 تغییری بود که توسط " هربرت چاپ من" در باشگاه ارسنال برا ی مقابله به مثل با قانون آفساید ابداع شد.

این تغییر باعث شد تعداد بازیکنانی (از تیم مقابل ) که مهاجمین بین خودشان و خط دروازه نیاز داشتند کاهش یابد. همین موضوع باعث شد که یک مدافع مرکزی برای جلوگیری از پیشروی مهاجم مرکزی در این سیستم در نظر گرفته شود تا توازن بین دفاع و حمله را حفظ کند. این آرایش در اواخر دهه 1930 بسیار فرم موفقی بود و اکثر باشگاه های انگلیسی از آن استفاده می کردند. با نگاهی به گذشته می توان دریافت که آرایش دبلیوم به عنوان آرایش 5 – 3 – 2 یا 3 – 4 – 3 نیز شناخته می شده است . البته همان طور که از فرم الفبایی آن پیدا ست از آن به شکل آرایش 3 -2 – 2- 3 نیز یاد شده است.

مدل دبل دبلیو :

آرایشی توسعه یافته از فرم دبلیوم می باشد که توسط مربی مجارستانی "مارتن باکووی " ابداع شد . او با چرخانیدن سیستم 5 – 2 – 3 دبلیو این فرم را به وجود آورد. نقص این آرایش در این بود که مهاجم مرکزی ناگزیر باید مدام به خط میانی می رفت تا نقش بازی سازی را بر عهده بگیرد. در این سیستم وظیفه یکی از هافبک ها صرفا دفاع کردن بود.این آرایش باعث به وجود آمدن آرایش 4 – 1- 2 – 3 شد و هنگامی که تیم موقعیت خود را از دست می داد به آرایش 2 -3 – 2- 3 تغییر شکل می داد . به همین منظور پیشینه این سیستم را به سیستم دبلیوم و 4 – 2 – 4 نسبت می دهند. این سیستم در اوایل دهه 1950 توسط هم میهن "مارتن " " گوشتاوو سبس" در تیم مجارستان استفاده شد.

آرایش 4 – 3 – 3

یک نوع آرایش بسیار نزدیک به فرم دبل دبلیو است . با این تفاوت که یک مهاجم مرکزی درآن مامور است که در فضای میانی بین دو بال تیم نیز بازی کند. در اوایل دهه 1960 استفاده از این سیستم بسیار رایج شد و از معروفترین کاربرد آن می توان به تیم " تاتنهام هاتسپر " در 1961 اشاره کرد که با به خدمت گرفتن هافبک هایی همچون " دنی بلانچ فلاور " - "جان وایت " و " دیو مک " هر دو جام انگلستان را برنده شد.

باشگاه فوتبال "پورتو " نیز در فصل 2006-2005 با استفاده از این سیستم غیر معمول و مربیگری " کو آدریانز قهرمان باشگاه های پرتقال شد.

آرایش 4 – 2 – 4

این آرایش ترکیبی از حمله و دفاع قدرتمند می باشدو علت به وجود آمدن آن نفوذ ناپذیری سیستم دبلیوم بود. در واقع می توان از آن به فرم پیشرفته دبل دبلیو یاد کرد. در سیستم

4 – 2 – 4 این برای نخستین بار بود که از اعداد برای بیان آرایش های فوتبالی استفاده می شد.نبوغ اولیه این سیستم از آن "مارتن باکووی " است ولی اعتبار آن را می توان به "فلاویو کاستا" (مربی تیم برزیل در اوایل دهه 1950) و یک فرد مجارستانی به نام "بلا گاتمن نسبت داد. هنگامی که برزیلی ها در حال ایده پردازی راجع به این تاکتیک بودند مجارستانی ها آن را به صورت تجربی به کار گرفتند. سیستم کامل 4 – 2 – 4 در اواخر دهه 1950 در برزیل کامل شد. بعد ها " گاتمن " به برزیل رفت و با بهره گیری از تجربه مربیان مجارستانی اقدام به توسعه تاکتیکی آن کرد. این آرایش میزان استفاده از مهارت و بدن بازیکنان را افزایش داد تا بازیکنان بتوانند 6 نفره در دفاع یا حمله شرکت کنند که در آن هافبک ها هم نقش مدافع و هم نقش مهاجم را ایفا می کنند. مدافع چهارم بر تعداد بازیکنان سازمان دفاعی تیم افزود و باعث شد که مدافعین نزدیک تر و با هماهنگی بیشتری به هم بازی کنند. بنا براین دفاع مستحکم تر حتی باعث حمله قوی تر می شود. از دو هافبک مرکزی انتظار می رود علاوه بر توپ ربایی توپ های میانه میدان را نگه داشته و حتی با دویدن در میانه میدان باعث طراحی حمله و پیشروی تیم شوند. بازیکنان این آرایش باید کاملا تکنیکی بوده علاوه بر ابتکار عمل بالا دارای آگاهی تاکتیکی و تفکر برزیلی باشند. داشتن تنها دو هافبک می تواند باعث فشار و مشکلات زیادی روی مدافعین باشد. همچنین این سیستم دارای سیالیت خوبی برای تبدیل به سیستم های دیگر دارد. این آرایش برای نخستین بار به طور موفق توسط باشگا های "پالمیراس " و " سانتوس " به کار گرفته شد. در جام جهانی 1958 و 1970توسط تیم برزیل در جام جهانی استفاده شد که "پله " در آن بازی کرده و" ماریو زاگالو " هم از آن در ایده های مربیگری خود استفاده کرد.

آرایش های مدرن متداول:

آرایش 3 – 3 – 4 :

این نوع آرایش تیمی قابلیت تغییر پذیری بالایی داشته که می توان بر اساس نیاز تیمی و در دسترس بودن بازیکنان از آن استفاده کرد. پراکندگی بازیکنان در زمین و نحوه آرایش آن ها رامی توان به طور متناوب تغییر داد. از جمله این تغییرات می توان به جایگزینی مدافعین توسط یک سوئیپر نام برد.

در واقع این نوع آرایش شکل توسعه یافته سیستم 4 – 2 – 4 است که در جام جهانی سال 1962 تیم برزیل آن را پیاده کرد. همچنین می توان با اضافه کردن یک هافبک قابلیت دفاعی تیم را بالا برد و وظایف متنوعی را برای خط میانی تعریف نمود. برای افزایش کارکرد دفاعی تیم معمولا هافبک ها بسیار نزدیک به هم بازی می کنند و به صورت یک واحد هماهنگ در عرض زمین حرکت میکنند. هر سه مهاجم به صورت باز و پراکنده بازی میکنند و گاها حتی برای کمک به مدافعین پوششی هم تیمی خود اقدام به یارگیری مدافعین کناری یا پوششی سازمان دفاعی تیم مقابل میکنند (شبیه به وظایف هافبک ها در سیستم 2 – 4- 4). از آنجایی که در این سیستم بازیکنان تشویق به بازی باز و پاس کاری وسیع از آغاز بازی می شوند این آرایش را می توان با آرایش 2 – 4- 4 بهتر تمرین کرد . در واقع کادر فنی تیم با افزودن یک مهاجم به آرایش 2 – 4- 4آن را به این ترکیب تبدیل کرده و می تواند قدرت تهاجمی تیمی که در مراحل گوناگون بازی در صدد جبران امتیاز است را بیشتر کند.

تیمی که از این سیستم استفاده می کند باید دارای یک هافبک دفاعی تخصصی باشد.

آرایش 2 – 4– 4 :

در واقع در فوتبال امروزی شناخته شده ترین و رایج ترین آرایش تیمی است . برای پشتیبانی خطوط دفاعی و تهاجمی هافبک ها نیاز به دویدن زیاد و تلاش مضاعفی دارند . به شکل سنتی یکی از هافبک ها در کارهای تهاجمی شرکت کرده و دیگری مراقبت های دفاعی را انجام می دهد. هافبک تهاجمی باید تا آنجا که ممکن است به سازمان تهاجمی نزدیک شود و جمع کننده و ارسال کننده تمام توپ هایی باشد که به آن منطقه بازی ختم می شوند. هافبک های کناری وظیفه حرکت از کناره ها و نفوذ به سمت دروازه حریف را داشته و فعالانه در کارهای دفاعی شرکت می کنند. این نوع آرایش درفوتبال انگلستان بسیار رایج است .

لوزی شکل یا 2- 1 -2 –1 - 44-4-2 ,

در این آرایش هافبک ها حالت هجومی تری داشته و از هافبک دفاعی به عنوان طراح پاس ها و یا بازی ساز ناظر(ارسال پاس های راه انداز) استفاده می شود. هافبک های کناری با نزدیک شدن به کانال مرکزی زمین تیم مقابل می توانند باعث افزایش قدرت تهاجمی تیم شده و یا خود را برای دریافت توپ های دوم و سوم آماده کنند.ولی حرکت متمایل به مرکز آنها نباید منجر به ایجاد فضاهای خالی و موقعیت های ضد حمله شود. در این جا می توان به اهمیت وظایف مدافعین پوششی پی برد.

ارایش4-4-1-1 یک نوع تناوب از سیستم 2 – 4 – 4 است که یکی از تمام کننده ها کمی با فاصله تر از تمام کننده اول(فوروارد مرکزی) در " حفره های " ایجاد شده پشت محوطه جریمه بازی می کند. معمولا مهاجم دوم دارای خلاقیت و زیرکی بیشتری است و از به هم ریختگی سازمان دفاعی حریف به گل می رسد. بهتر است که از یک تمام کننده شوت زدن در پست فوروارد مرکزی استفاده شود تا موقعیت ریباند و توپ ربایی برای مهاجم دوم پدید آید. آهنگ حرکت این دو مهاجم نسبت به موقعیت دریافت توپ می تواند متفاوت باشد. بهتر است در تمرینات مسیر حرکت این دو بازیکن بدوت وپ تمرین شود.

یا درخت کریسمس :آرایش 4-3-2-1

در این سیستم که به درخت کریسمس نیز مشهور است دو هافبک تهاجمی پشت محوطه جریمه و در "حفره ها ی" ایجاد شده عقب تر از تمام کننده (فوروارد مرکزی) بازی میکنند. تیم انگلستان در بازی های اروپایی 1996 این سیستم را به طور جامع معرفی کرد. این سیستم از مورد علاقه ترین آرایش های بازی مربی تیم میلان "کارلو آنجلوتی" بود. هافبک مرکزی وظیفه توزیع توپ و بازی سازی را داشته و یکی از هافبک های تهاجمی بازیکن آزاد می باشد. در واقع آرایش کریسمس یک آرایش محدود بوده ولی در عین حال ازقابلیت های تحرک و سیال بودن تیمی برخوردار است. اجرای صحیح آن وابسته به عملکرد مدافعین کناری دارد که فضاهای خالی را پوشش دهند. هنگام بازی پراکنده یا باز هافبک های مرکزی با انحراف به سمت کناره ها باعث ایجاد فضاهای بیشتری می شوند.

آرایش همراه سوئیپر1-4-3-2 یا5-3-2

شکل متنوعی از آرایش بالا است ولی بازیکن "سوئیپر" نقش فعال تری در میانه میدان ایفا می کند.بال های کناری وظایف پیشرفته تر ی را به عهده می گیرند.

آرایش 3-4-3

در این آرایش هافبک ها بین زمان بین حمله و دفاع را تقسیم بندی کنند.وجود 3 مدافع به این معمنی است که اگر تیم مقابل از طریق ضد حملات از خط میانی عبور کند دارای شانس بالایی برای گرفتن امتیاز هستند. داشتن سه مهاجم تمرکز تهاجمی تیم را بالا می برد و معمولا تیم هایی که دارای تفکر تهاجمی هستند از این آرایش استفاده می کنند.

آرایش 3-5-2

این فرم بازی بیشتر شبیه به آرایش 2 – 3 – 5 می باشد با این تفاوت که بال های کناری گرایش بیشتری به خط حمله و مهاجمین دارند. به همین دلیل هافبک مرکزی اغلب وظایف دفاعی خواهد داشت . البته وجود چنین هافبکی این آرایش را از آرایش کلاسیک

2 – 3 – 5 " دبل – دبلیو " شکل متمایز می کند.

آرایش :3-6 - 1

معمولا این نوع آرایش بسیار نا معمول می باشد . ولی از جمله آرایش های مدرنی است که روی تصرف توپ در میانه میدان تمرکز دارد. بسیار دور از انتظار است که این فرم تیمی را به عنوان استراتزی اصلی در نظر بگیریم و بیشتر برای در گیری های موقتی و کنترل توپ ربایی های میانه میدان از آن در مواقع نیاز استفاده می شود. معمولا برای حفظ نتیجه می توان از این آرایش استفاده نمود.

در این فرم می توان از دو هافبک بازی ساز ترکیبی استفاده کرد.از تناوب های دیگری که قابلیت تبدیل به این آرایش را دارند می توان از سیستم 1 – 2 – 4 – 3 یا 3 – 4 – 3 لوزی شکل(همراه با دو بال نفوذی پوششی) نام برد.

تک مهاجم تیم باید قابلیت تاکتیک پذیری بالایی داشته باشد و با نزدیک شدن به خط میانی و ارسال پاس های رو به عقب ایجاد موقعیت و فضاسازی نماید. تمرکز این تاکتیک روی کنترل توپ در جریان بازی همراه با پاس های کوتاه و وقت گیر است . هنگامی که تیم در نتیجه عقب می افتد حد اقل یکی ار هافبک های بازی ساز متمایل به عمق بازی میکند." گاس هیدینگ " در تیم استرالیا به همراه چند مربی دیگر در جام جهانی 2006 از این آرایش استفاده کردند.

آرایش :4-5-1

یک آرایش دفاعی است هر چند که بال های کناری – نفوذی نقش های تهاجمی بیشتری را ایفا می کنند . از همین رو می توان این فرم بازی را با سیستم 3 – 3 – 4 ارتباط داد . در واقع از این آرایش می توان برا ی از بین بردن نتیجه " صفر – صفر" استفاده کرد. هافبک های مرکزی وظیفه ایجاد مشکل برای بازی سازی و جلوگیری از طراحی حمله تیم مقابل را دارند. به دلیل اینکه هافبک ها نزدیک به هم بازی می کنند ممکن است مهاجمین تیم مقابل در وضعیت تهاجمی قرار گیرند. با توجه به حضور تک مهاجم هافبک های مرکزی تیم وظیفه جلو راندن تیم به حمله را دارند. هافبک دفاعی نیز میتواند آهنگ جریان بازی را به دست بگیرد.

ارایش ۱-۳-۲-۴

یک آرایش تقریبا دفاعی است که دارای قابلیت های انعطاف پذیری بالایی دارد به این دلیل که هافبک های کناری و هر دو مدافع پوششی نیز می توانند در حمله شرکت کنند.

در وضعیت دفاعی این فرم بازی بیشتر شبیه به آرایش 1 – 5 – 4 می باشد. در مواقعی که تیم قصد نگهداری وضعیت توپ یا کنترل میانه میدان را دارد از این فرم بازی می توان استفاده کرد. مهاجم مرکزی معمولا یک مهاجم قد بلند- سرعتی و قدرتمند است که قابلیت نگهداری توپ را دارد تا در فرصت زمانی مناسب هافبک ها و مدافعین پوششی برای شرکت در حمله به او ملحق شوند. در این شرایط سازمان دفاعی تیم مقابل مجبور به عقب نشینی می شود که باعث بهبود فضاسازی برای هافبک تهاجمی می شود. در این سیستم همچنان می تواناز یک هافبک طراح و بازی ساز هم استفاده نمود. در حال حاضر برزیل از این سیستم به عنوان شکل تغییر یافته " 4 – 2 – 4 " سال های 1970 – 1950 استفاده میکند. می توان شرایط تهاجمی سیستم 4 – 2 – 4 را به در این سیستم پیاده کرد. به این شکل که همیشه 6 بازیکن در حالت حمله باشند و در فرم دفاعی نیز 6 بازیکن تاکتیک دفاع تیمی را انجام دهند.

4 بازیکنی که در راس تهاجمی قرار می گیرند باید در زمین پراکنده شوند تا هافبک بازی ساز "مهاجم تمام کننده " مورد نظر را پشتیبانی کند.

آرایش5-3-2

در این آرایش 3 مدافع مرکزی (که یکی از آنها به عنوان سوئیپر عمل می کند) قرار دارند. موفقیت این سیستم بازی به تلاش" مدافعین نفوذی – پوششی" یا بال های تیم بستگی دارد.وظیفه آنها پشتیبانی خط حمله و دفاع بوده و باید دارای قدرت دوندگی بالایی باشند.

آرایش ۰-۶-۴

یکی از آرایش های بسیار نا منظم است که که در واقع شکل تکامل یافته 1 – 3-2 - 4 میباشد که در آن یک فوروارد مرکزی جای خود را مدام با بازیکنی که در حفره های پشت محوطه جریمه بازی می کند عوض می کنددر واقع یکی از آرایش هایی است که برای آینده فوتبال پیشنهاد می شود. از مزیت های تاکتیکی این سیستم این است که در این سیستم بازیکن تمام کننده آنقدر با سرعت وارد و خارج از منطقه حمله می شود که حضور مهاجم در خط میانی محسوس و مطلوب می شود. به همین منظور میتوان از 6 هافبک به صورت متناوب به عنوان مهاجمینی(مهاجم سیال) استفاده کرد که دایما در حال تعویض موقعیت از حمله به هافبک یا بالعکس هستند. همین خاصیت سیالی خط حمله باعث می شود که مدافعین تیم حریف نمی توانند اقدام به یار گیری فردی یا منطقه ای نمایند و مجبورند که از فرم دفاعی خود به سمت میانه میدان بیرون آیند.

در واقه 4 مهاجمی که در راس این سیستم بازی میکنند باید دارای زیرکی خاصی بوده و با تشخیص آهنگ بی نظمی دفاع حریف به موقع پیش روی کنند. این هافبک – مهاجم ها باید کم اشتباه بوده و دارای مهارت های کاربردی باشند.

این فرم را می توان " فرم بی مهاجم" هم نامید. بارز ترین نمونه آن آرایش تیم رم در فصل 2006-2005 سری آ ایتالیا است که به صورت حرفه ای توسط " لوسیانو اسپلاتی" به اجرا در آمد. بعد ها " آلکس فرگوسن" در تیم منچستر یونایتد در فصل 2008 – 2007 لیگ برتر انگلستان آن را پیاده کرد که منجر به قهرمانی این تیم شد.

آرایش 5-4-1

یک آرایش صرفا دفاعی است که تک مهاجم تیم در آن منزوی است. هر چند که با ترکیب دو هافبک نفوذی – پوششی می توان آن را به آرایش 3 – 4 -3 تبدیل کرد.

آرایش 1-6-3

برای نخستین بار در سال 1936 در بازی های المپیک توسط مربی زاپنی" یوشی جیرو اومزو" مورد استفاده قرار گرفت که با همین آرایش نامتعارف تیم سوئد که تیمی قوی بود را با نتیجه 2-3 بردند.ولی بعدها 0-8 از ایتالیا یی ها باختند. بعد ها از این سیستم با نام "کامیکاز" در سال 1960 یاد شد. در آن زمان بازیکن اسبق تیم ملی ایالات متحده به عنوان مربی تیم "فیلا دلفیا اسپارتانز " آن را به کار گرفت.

آرایش 4-2-2-2

اغلب از آن به عنوان آرایش " چهار گوش سحر آمیز " یاد می شود. این آرایش بدون هیچ سرو صدایی برای اولین بار توسط " واندرلی لوگزامبورگو" در فصل 2005 -2004 و 2006-2005 در تیم رئال مادرید استفاده شد.لوگزامبور گو بیشتر در این سیستم روی استحکامات تیمی تمرکز کرد.اما در حال حاضر" امانوئل پلگرینی " مربی رئال مادرید نظرات مثبتی راجع به آن ارایه کرده و از این آرایش نیز استفاده می کند . پیشتر او در تیم" ویلا رئال" نیز آن را به کار گرفته بود. این فرم بازی بسیار به آرایش 4 – 2 – 4 و همچنین 2 – 4- 4 لوزی شکل نزدیک می باشد که درآن مدافعین مرکزی و مدافعین پوششی چپ و راست حالت دفاعی دارند.خط میانی همراه با دو هافبک مرکزی عمل می کند و دو تمام کننده پشتیبان و دو مهاجم سیال در خط حمله حضور دارند. شبیه به آرایش بی مهاجم یا 0 -6- 4 این فرم بازی نیاز به مهاجمین خلاق و چابکی دارد که از مهارت های بالایی برخوردارند. این سیستم به صورت متناوب توسط تیم ملی برزیل در فینال جام جهانی 1998 مورداستفاده قرار گرفت.

آرایش۳-۱-۳-۳

این آرایش تیمی از اصلاح و تکامل سیستم 3 – 3- 4 آلمانی توسط تیم آزاکس آمستردام توسعه پیدا کرد. مربیانی همچون " لوئیس ونگال" و "یوهان کرایوف " نیز به آن شکل تهاجمی تری بخشیدند وسرانجام تجلی این آرایش و فرم تکامل یافته آن در بارسلونا پدید آمد. بازیکنانی مانند " فابریگاس آندره اینیستا و "زاوی پرورش یافته فلسفه آرایش 3 – 1 – 3- 3 هستند. این سیستم مستلزم پرس فعال در نقاط بالا دست زمین بوده و دفاع کردن در سازمان دفاعی تیم مقابل انجام می شود. هدف سوق دادن جریان بازی ونگاه داشتن آن در زمین حریف می باشد. این سیستم نیازمند سرعت بالایی برا ی انتقال توپ بوده و می توان از یک توپ پخش کن چابک و سریع برای این کار استفاده نمود که پشت سه مهاجم توپ دهی می کند. کرایوف با باز کردن هافبک ها آن را محافظه کارانه تر کرد ولی ونگال از هافبک ها به صورت هجومی و فرم شکل لوزی شکل استفاده کرد تا ارتباط با سه مهاجم را قوی تر کند. " مارسلو بیلسا از این سیستم به طور مکرر در تیم های ملی آرژانتین و شیلی استفاده کرد و شاید یکی از مشهور ترین مربیان در به کار بردن این سیستم است. در تیم ریور پلات آرزانتین نیز" دیگو سیمونه از آن بار ها استفاده کرد.

سیستم های بازی در فوتبال (System) = سیستم لباس دامادی و مارک تجاری هر تیم است

انواع آرایش تیمی در فوتبال

مطالب مشابه :

سیستم های بازی در فوتبال (System) = سیستم لباس دامادی و مارک تجاری هر تیم است

پرده دوم

عکس های جدید بازی تیم فوتبال زنان هنرمند