به سوی آنکارا

سفر ۱۷ ساعته باتومی – آنکارا پیش تر آغاز شده بود. قصه به آنجا رسید که در هوتا، منتظر رسیدن اتوبوس آنکارا نشسته بودیم. اتوبوس راس ساعت آمد و سوارمان کرد. سیستم حمل و نقل ترکیه بسیار مدرن است و به دلیل اینکه سالهاست از خدمات آنلاین فروش بلیت استفاده می‌کنند، در شهرهای بین راهی هم مسافران بدون اتلاف وقت سوار اتوبوس می‌شوند. نکته‌ مثبتی که در ۳ سال اخیر اتفاق افتاده، تغییر محدودیت سرعت از ۸۰ به ۱۲۰ کیلومتر در ساعت است.

این اتوبوس شرکت متروست. هرچه از سرویس دهی منظم و فوق‌العاده این شرکت بگویم کم گفته‌ام. سال ۲۰۱۰ اتوبوس‌های عادی‌اش مانیتور داشتند که علاوه بر امکان بازیهای متعدد، ۱۲ کانال تلویزیونی ترکیه را می‌گرفت و تعداد بسیار زیادی موسیقی ترکی در آرشیو داشت. رضا که تا خود آنکارا با موسیقی سرگرم بود. من اما، به دلیل مناظر بی‌نظیر جاده، دوربین جلوی اتوبوس را فعال می‌کردم و به جاده چشم می‌دوختم... به این مزایای اتوبوس هر دو ساعت پذیرایی و توقف در مجموعه‌های فوق‌العاده تمیز بین‌ راهی را اضافه کنید. اتوبوس‌های ویژه مترو آن موقع سرویس WIFI هم ارائه می کردند.

در طول چند ساعت بعدی اتوبوس در شهرهای مختلف نگه داشت تا مسافرانی که بلیت اینترنتی خریده بودند را سوار کند.

جاده‌ای که از هوتا تا سامسون می‌رود، یکی از زیباترین جاده‌هایی‌ست که تا به حال دیده‌ام. اگر امکان سفر با دوچرخه یا ماشین شخصی به ترکیه را دارید، پیشنهاد می کنم حتما این مسیر را در برنامه سفر خود بگنجانید. برای درک این فضا میهمانتان می کنم به تجسم یک رویا:

اتوبوس در یک اتوبان مسطح تمیز و زیبا در حرکت است. آن جلوترها، جاده به پیشواز غروب می‌رود... از سمت راست که به بیرون نظر کنی، دریای سیاه را خواهی دید که با اشعه های ملایم آفتاب تماشایی شده... و از سمت چپ شیشه که بنگری، یک جنگل کوهستانی پیش چشمت نمودار است با تعداد زیادی کلبه های ظاهرا دست نیافتنی بالای کوه، غرق در مه و ابرهایی که بر فراز کوه در نور خورشید رنگ عوض می‌کنند.

غروب خورشید، یک باران شدید و طلوع آفتاب را در طول این سفر تجربه کردیم.

اولین کلمه ترکی استانبولی را اینجا یاد گرفتم: اِکمِک (نان)

خورشید در آسمان می‌درخشید که به آنکارا وارد شدیم. یک شهر بزرگ و بسیار تمیز که سقفهایش با سفالهای قرمز شیروانی تزئین شده و سرشار از احساس آرامش است. اگر پیش از آن فلورانس را دیده بودم، نمای اولیه شهر مرا به یاد آنجا می‌انداخت. به محض پیاده شدن، کوله‌ها را به قسمت امانت بار ترمینال سپردیم و قبل از ترک ترمینال برای دیدن شهر ابتدا بلیت قونیه را برای عصر همان روز تهیه کردیم تا زیارت دوست یک روز دیگر هم به تاخیر نیفتد...

آرامگاه آتاتورک که ترکها آنیت کبیر می‌نامندش، ۳ ایستگاه بیشتر با ترمینال فاصله نداشت. بعد از خوردن یک صبحانه سبک به سمت آنجا راه افتادیم. نام ایستگاه مزبور تاندوغان است.

ورودی مجموعه آرامگاه مصطفی کمال پاشا ملقب به آتاتورک – از مسیری اینچنینی باید عبور کرد تا به محوطه اصلی آرامگاه رسید.

محوطه بسیار زیبا و با شکوهی دارد. کوله لپ‌تاپ همراهمان بود و مجبور شدیم در گیت بازرسی تحویل بدهیم و دست خالی وارد مجموعه شویم.

برج آزادی پشت مجسمه‌ها قرار دارد و نمایشگاه عکسی در آن دایر است. درست روبروی آن برج استقلال قرار دارد که ماکتی از کل مجموعه را به نمایش می‌گذارد.

این مجسمه‌ها نماد غم ترکیه از مرگ آتاتورک هستند. دو مجسمه کناری، خوشه گندم در دست دارند و بانوی سمت چپ تصویر کاسه‌ی خالی رو به آسمان گرفته و برای آتاتورک طلب مغفرت می‌کند.

به پهنای صورت اشک می‌ریزد.

این مجسمه‌ها هم که جلوی برج آزادی قرار دارند، سمبل مردم کشور ترکیه هستند. مردی که کتاب در دست دارد، سمبل جوانان، مرد میانی، نماد کشاورزان و مجسمه کلاه دار نماد سربازان.

Road of Lions

۲۴ عدد شیری که این جاده را تزئین می‌کنند، نماد قدرت و حمایت امپراتوری هیتی‌ها، اولین امپراتوری بزرگ آناتولی هستند.

مراسم تعویض گارد احترام - در ساختمانهای دور میدان هم یادمانهای شخصی آتاتورک از جمله لباس، شمشیر، کتابخانه اختصاصی وی و بخشی از یادگاری هایش در معرض نمایش قرار دارند. تصویری از رضا شاه به امضای خودش در این مجموعه وجود دارد.

ساختمان آرامگاه

روی سنگهای دیوارهای کنار پله‌ها، نقوش زیبایی دیده می‌شوند.

گارد احترام – روی دیوار این قسمت، سخنان آتاتورک خطاب به جوانان حک شده است.

آرامگاه آتاتورک – زیر آرامگاه را از خاک سراسر ترکیه پوشانده‌اند.

و پدر ترکیه از پشت پنجره اتاق خوابش به شهر می‌نگرد...

سقف آرامگاه را با نقوش گلیم ترکی قرن ۱۵ تزئین کرده‌اند. اگر دوست دارید آرامگاه و نقوش سقف را ببینید اینجا کلیک کنید.

نمای شهر

بعد از اتمام بازدید، برای دیدن مسجد قوجاتپه، مجددا سوار مترو شده و در ایستگاه کیزیلای پیاده شدیم.

ساخت این مسجد در سال ۱۹۶۷ میلادی آغاز و بیست سال بعد به پایان رسید. یک گنبد مرکزی ۴ نیم گنبد دارد. چهار مناره آن هر کدام ۸۸ متر ارتفاع دارند. تزئینات کلاسیک و خطاطی‌های داخل آن بسیار تماشائیند.