رمان طالع ماه(14)

در خونه آروم باز شد . بي اراده نگاهم روي ساعت چرخيد . اين چه قرار كاري بود كه تا ساعت 12 طول كشيده بود ؟ دندونام و رو هم فشار دادم . نبايد هيچي ميگفتم ! نگاهم و به تلويزيون دوختم . مرتب كانالا رو عوض ميكردم . از گوشه ي چشم ميديدمش . سوئيچش و روي اپن آشپزخونه گذاشت . نگاهي به صفحه ي موبايلش انداخت و اونم كنار سوئيچش گذاشت . 

نيم نگاهي به سمت من انداخت . دستپاچه همچنان كانالارو بالا و پايين ميكردم . حتي نميديدم چي پخش ميكنه ! 

كتش و در آورد و به صندلي آويزون كرد . به طرف من اومد . با فاصله روي مبل سه نفره اي كه نشسته بودم نشست . سرش و توي دستش گرفت . چند تا نفس بلند كشيد و نگاهش و به تلويزيون دوخت . 

نفسم و تو سينه حبس كرده بودم . ميترسيدم اگه نفس هم بكشم از كنارم بلند شه و بره ! 

- انقدر كانال نگير . سرگيجه گرفتم . 

بالاخره با شنيدن صداش نفسم و بيرون دادم . كنترل و روي ميز گذاشتم و به مبل تكيه زدم . نگاهم به تلويزيون بود ولي فكرم پيش نفساي سنگين رادين ! 

- هنوزم ازم متنفري ؟ 

چشماش و بست سرش و به مبل تكيه داد . يكم مكث كرد . زير لب زمزمه كرد :

- متنفر ؟ 

نگاهم به نيم رخش بود . 

- خودت گفتي ازم متنفري ! 

با هر كلمه اي كه ميگفتم كم مونده بود گريه كنم . ولي جلوي خودم و گرفتم :

- متنفر نيستم . ولي حس خوبي هم ندارم . 

سكوت كردم . دنبال كلمات ميگشتم كه باهاش حرف بزنم . كه همه چي و دوباره درست كنم . صداي آرومش و شنيدم :

- خيلي خسته ام پريماه . داغونم . 

قلبم گرفت . چقدر صداش غمگين بود . چقدر لحن حرف زدنش متفاوت بود . تا حالا اينجوري نديده بودمش . سرم و پايين انداختم . 

- ميدوني امروز داشتم به چي فكر ميكردم ؟ 

نگاهش كردم . چشماش و باز كرده بود و به يه نقطه ي نامعلوم روي سقف خيره شده بود . ادامه داد :

- به گذشته . به اينكه يه بار ديگه هم رامين و ديده بودم . يادت مياد ؟ 

زمزمه وار گفتم :

- آره . يادمه . 

نفس عميق كشيد . سرش و از روي مبل برداشت . نگاهي بهم كرد و گفت :

- حتي اون موقع هم احمق فرضم كردي . حتي اون موقع هم راستش و بهم نگفتي . گفتي دوست يكي از دوستاته . يادته ؟ 

- رادين . . . 

- جواب من و بده ! 

- آره يادمه . من نگفتم . اون گفت ! 

- توام رد نكردي . تائيدش كردي . 

با يكم مكث دوباره گفت :

- اون موقع چي تو سرت بود ؟ گفتي نميگم همه چي تموم ميشه ميره ؟ 

نگاهم و تو چشماش دوختم . محكم و قاطع شروع به حرف زدن كردم :

- من تورو احمق فرض نكردم . من فقط ترسيدم . از گذشته ام . از چيزي كه بودم و بهش افتخار نميكنم . من فقط نميخواستم عشقمون و از دست بدم . فقط ميخواستم كنارم باشي . ميخواستم عوض شم . يه آدم ديگه باشم . كه شدم . من عوض شدم . از گذشته ام و آدماش فاصله گرفتم رادين . اگه نگفتم . . . اگه چيزي رو پنهان كردم فقط واسه اين بود كه ميخواستم يه آدم بهتر بشم . 

- اين حق من بود كه همه چي و بدونم . كه از زبون خودت بشنوم . نه اينكه همه ي عالم دست به دست هم بدن كه من بفهمم . 

- آره من تو گذشته ام خطا زياد كردم . بارها از مسير درست خارج شدم . فرهاد و رامين و هزار نفر ديگه تو زندگيم بودن . تو چي ؟ خودت مگه ترانه رو نداشتي ؟ 

از كوره در رفت . عصبي از جاش بلند شد و گفت :

- كه با هزار نفر ديگه هم بودي ؟ خجالت نكش . بگو باهاشون چيكارا كردي ! بگو ديگه . چرا معطلي ؟ 

دهنم بي اراده بسته شد . چرا هر لحظه خراب ترش ميكردم ؟ 

- رادين منظورم چيز ديگه اي بود ! 

- كامل منظورت و فهميدم ! 

از جام بلند شدم . يهو از كوره در رفتم . ديگه تحمل نداشتم . تحمل اين همه سردي و سوء تفاهم و نداشتم ! 

- چرا نميفهمي چي ميخوام بگم ؟! چرا اينجور چيزا واسه من عيبه ولي واسه تو هيچ اشكالي نداره ؟ چرا وقتي آريا رو وارد زندگيمون كردي و من قبولش كردم هيچ حرفي از اين نشد كه تو با يه زن ديگه بودي ؟ ولي يه فيلم الكي ميتونه زندگيمون و زير و رو كنه ؟! چرا وقتي قايمكي با ترانه ميرفتي و ميومدي بي گناه بودي ولي من كه 5 ساله هيچ خبري از رامين و ساناز ندارم شدم گناهكار ؟! تو بعد از 5 سال هنوز به حرفام اعتماد نداري . هنوز وقتي برات همه چي و توضيح ميدم باور نميكني . چجوري انتظار داشتي باهات صادق باشم و همه ي اتفاقاي ريز و درشت زندگيم و بهت بگم ؟! 

- بسه پريماه !

صداي فريادش اين بار نترسوندم . منم مثل خودش بلند تر فرياد زدم :

- گوشات و گرفتي كه نشنوي ! كه باور نكني ! حرفاي رامين داره تو سرت ميچرخه ؟! يه پسري كه معلوم نيست كيه و چي كارست ! حرف اون و به زنت ترجيح دادي ! صحنه هاي اون فيلم جلوي چشمت داره رژه ميره ؟ حال بد اون شب من چي ؟ اونارو از ذهنت بيرون انداختي ؟ يادت نمياد وقتي اومدي دنبالم چه حالي داشتم ؟! 

پشتش و بهم كرد و دستاش و به سمت سرش برد . تو همون حالت گفت :

- خفه شو پريماه ! 

- چرا بايد خفه شم ؟! كه از خودم دفاع نكنم ؟! كه هر چي خواستي بهم نسبت بدي ؟ كه بهم بگي ه.ر.ز.ه ؟! به زنت ؟! 5 سال براي پسرت مادري كردم . جوري كه خود ترانه هم نميتونست مادري كنه . 5 سال تيكه ها و توهين هاي مادرت و به جون خريدم . چون پشتم گرم بود به عشق تو . ميدونستم دوستم داري . هيچي تو زندگيم كم نذاشتم . كه يه فيلم ببيني و زير و رو شي ؟ چهار تا كلمه بشنوي و بهم بگي ازم متنفري ؟! 

- تو نميفهمي من چه حالي دارم . . . نميفهمي ، نميفهمي دردم چيه ! 

- دردت چيه ؟! آره من يه آدم آشغالم . به تعداد موهاي سرم پسر دور و برم بود . از اينكه مورد توجه بودم خوشحال بودم . همه دوستم داشتن . من . . . 

يه لحظه گونه ام سوخت . سرم به سمت راست چرخيد . گونه ام گر گرفت . از اون بدتر صداي فرياد رادين بود :

- بهت ميگم خفه شو . نميخوام صدات و بشنوم . بس كن لعنتي . 

دستم بي اراده به سمت گونه ام رفت . تمام تنم ميلرزيد . از عصبانيت . . . از ناراحتي . . . از ترس . . . نگاه اشك آلودم و به چشماش دوختم . عصبي و كلافه بود . با قدماي لرزون ازش فاصله گرفتم . عقب عقب رفتم . ترسيدم . از اين همه خشمش ترسيدم . بهم نزديك شد . تمام قدماي لرزون من و با يه قدم بلند جبران كرد . فاصلمون كم بود . خيلي كم . . . وحشتم بيشتر شد . . . زبونم بند اومده بود . . . چشماش قرمز بود . . . لباش و روي هم فشار ميداد . . . احساس سرگيجه ميكردم . . . كم كم تهوع هم بهش اضافه ميشد . . . چرا اينجوري شده بودم ؟ سُر خوردم و روي زمين نشستم . سرم و تو دستم گرفتم پلكام لرزون روي هم اومد . اشك از گوشه ي چشمم سُر خورد پايين . دوباره صداي عصبانيش و شنيدم :

- بلند شو وايسا ! 

تو پاهام تواني نميديدم براي وايسادن . 

- نشنيدي ؟ ميگم وايسا جلوم . 

از ضعف خودم بدم اومد . چرا اينجوري شده بودم ؟ دستاش و دور مچ دستام حلقه كرد و يهو از جا بلندم كرد . چشمام و باز كردم . قيافه اش ترسناك شده بود . هيچ شباهتي به رادين هميشگي نداشت . انگار يكي ديگه شده بود . 

- هر چي باهات آروم رفتار ميكنم شاخ تر ميشي ؟ هر چي بهت زمان ميدم بيشتر جلوم وايميستي ؟ پريماه بترس ! بترس از روزايي كه در انتظارته ! بلايي به سرت ميارم كه مرغاي آسمون به حالت گريه كنن ! جلوي من وايميستي و از عشقاي قديمت حرف ميزني ؟ انقدر به نظرت بي غيرتم ؟! درستت ميكنم ! بشين و تماشا كن ! 

دستام و ول كرد . هنوز بدنم ميلرزيد . كاش زمان برميگشت به عقب ! چرا اين حرفا رو زده بودم ؟! قطره هاي اشك از چشمم پايين مي افتاد . پوزخند زد :

- اشك تمساح ميريزي كه دلم به رحم بياد ؟ 

سرش و مقابل صورتم آورد :

- كور خوندي ! اين تو بميري ديگه از اون تو بميريا نيست ! 

ازم فاصله گرفت با قدماي سريع به سمت اتاق خواب رفت و در و محكم به هم كوبيد سرم و توي دستم گرفتم هق هق ميكردم . انگار رادين ديوونه شده بود ! حق داشت ؟ معلومه كه داشت ! چرا اين حرفا رو بهش زدم ؟! يعني ميخواست چيكار كنه ؟! تهديدش الكي بود ؟! 

قلبم تو سينه لرزيد . كاش همه ي اتفاقاي امشب يه خواب باشه . 

نور پشت پلكم خورد . انقدر زياد بود كه چشمم و جمع كردم . اين همه نور از كجا اومده بود ؟ صداي عصبي رادين رو شنيدم :

- بيدار شو . هنوز گرفتي خوابيدي ؟ 

دستم و جلوي چشمم گرفتم . به سختي پلكام و از هم باز كردم و نگاهم و به رادين دوختم . با اخماي در هم دستاش و به كمرش زده بود و بالاي سرم وايساده بود :

- پاشو . 

- چي شده ؟

- بهت ميگم پاشو . 

چه بلايي سرش اومده بود ؟! سر جام نيم خيز شدم . كمرم تير كشيد كه حاصل خوابيدن كف اتاق آريا بود . 

- چيزي ميخواي ؟ 

كيفم و پرت كرد روي پام :

- موبايل و سوئيچ ! 

چشمام گرد شد . متعجب گفتم :

- چي ؟ 

- مگه كري ؟ ميگم موبايل و سوئيچت و بده ! 

- براي چي ميخواي ؟ 

- همين كه گفتم . سوال نپرس . 

- حالت خوبه ؟ 

- عاليم . زود باش ! 

انقدر لحنش دستوري بود كه دچار حالت تهوع شدم . دستم و روي دهنم گرفتم و به سرعت از جام بلند شدم به سمت دستشويي دويدم . خدايا چه بلايي داره سرم مياد ؟! هيچي از رفتاراي رادين نميفهميدم . اين لحن طلبكار واسه تهديداي ديشب بود ؟! صداي ضربه هايي كه به در دستشويي ميزد و ميشنيدم :

- بيا بيرون ! 

پوزخند زدم . انگار دست خودم بود ! اگه ميتونستم كه بيرون ميومدم ! صورتم و آب زدم . چند تا نفس عميق كشيدم و بيرون اومدم . با چهره ي برزخي پشت در منتظرم بود . مچ دستم و گرفت و من و به سمت خودش كشيد :

- فكر نكن با اين كارا ميتوني زير آبي بري . زود سوئيچ و موبايلت و بده . 

دستم و از توي دستش بيرون كشيدم :

- نبايد بدونم براي چي ميخواي ؟! 

- خودم برات خريدم خودمم ميخوام ازت بگيرم ! 

پوزخندي زد و اضافه كرد :

- ميترسم يه وقت دوباره پاي دوست پسرات به زندگيم باز بشه ! بهت اعتماد ندارم ! 

دندونام و رو هم فشار دادم . به سمت اتاق آريا رفتم . كيفم و كه روي زمين افتاده بود برداشتم و دوباره برگشتم سمت هال . دستم و توي كيفم بردم موبايلم و بيرون كشيدم محكم به سينه اش كوبيدم با حرص گفتم :

- اين موبايل ! 

كيف و زمين انداختم . به سمت ميز وسط هال رفتم . سوئيچ و از روش چنگ زدم اون رو هم به سينه اش كوبيدم :

- اينم سوئيچ ! 

دستام و روي سينه ام قلاب كردم و به نگاه خشمگينش زل زدم . پوزخندي روي لبش نقش بست . موبايلم و تو دستش جا به جا كرد و توي يه لحظه محكم پرت كرد سمت ديواري كه پشت سرم بود . از حركت موبايل اونم درست از كنار گوشم ترسيدم . با صداي بدي به ديوار خورد و روي زمين افتاد . زمزمه كردم :

- ديوونه ! 

با پوزخند جواب داد :

- تازه كجاش و ديدي ! بشين و تماشا كن !

بلند تر از قبل گفتم :

- تو ديوونه شدي ! 

بهم نزديك شد و گفت :

- آره عزيزم . تو ديوونم كردي ! 

كلمه ي عزيزم و از بين دندوناي كليد شده اش گفت . سوئيچ و توي جيب شلوارش گذاشت . تازه نگاهم به تيپش افتاد . لباساي بيرون تنش بود . نفسم و بيرون دادم و نگاهم و به زمين دوختم . چشمم روي كيفم موند . برگه ي آزمايشم تا نصفه بيرون اومده بود . دستپاچه شدم . دلم نميخواست رادين برگه ي آزمايش و ببينه . سريع چشمام و به چشماي رادين دوختم . بي توجه به دستپاچگي من از كنارم رد شد به سمت در خونه رفت . بدون گفتن حرفي در و محكم به هم كوبيد و رفت ! 

سريع به سمت كيفم رفتم . برگه ي آزمايش و بيرون كشيدم . كاش جواب آزمايش منفي بود . كاش بچه اي در كار نبود ! چجوري ميتونستم براي يه موجود زنده كه توي شكمم بود تصميم بگيرم ؟ براي موندنش ! سخت بود . اين لوبياي كوچيك مال خودم بود . چيزي بود كه سالها حسرتش و كشيده بودم . دلم ميخواست داد بزنم . دوست داشتم همه چي و داغون كنم . چرا الان ؟! خدايا چي ميخواي بهم بفهموني ؟! برگه ي آزمايش از دستم افتاد . دستام و روي صورتم گذاشتم از ته دل گريه كردم . فرياد كشيدم . 

- چرا ؟ چرا الان ؟ چي و ميخواي بهم بفهموني ؟! كه لياقت يه زندگي آروم و ندارم ؟! باشه فهميدم تمومش كن ! طاقت اين همه عذاب و ندارم . تمومش كن ! بذار زندگي كنم ! بذار يه بار خوشبختي و با تمام وجود حس كنم ! ديگه بسمه ! ديگه كم آوردم . بذار زندگيم و بكنم ! 

سُر خوردم تكيه ام و به ديوار سرد پشتم دادم :

- ميخوام بميرم . . . ميخوام از اين دنيا و آدماش فرار كنم . . . خودت من و ببر ! اين همه درد و نميخوام ! اين مرگ تدريجي رو نميخوام ! فقط من و ببر !

به هق هق افتادم . نفسام به شماره افتاده بود . زندگيم نابود شده بود . خودمم نابود شده بودم . چرا بايد اين بچه ي بي گناه و به دنيا مي آوردم ؟ گناهش چي بود ؟ چرا بايد تو اين جهنمي كه خودم با دستام ساخته بودم ميسوزوندمش ؟! بايد اين بچه رو از بين ميبردم . هر جور شده بايد از شرش خلاص ميشدم . 

تلفن خونه زنگ خورد . تواني تو زانوهام نبود . انقدر زنگ خورد تا خودش قطع شد . سرم و به ديوار تكيه دادم . چشمام تب دار شده بود . احساس ضعف ميكردم . چند روز بود غذاي درست و حسابي نخورده بودم ؟! برگه ي آزمايش و از روي زمين برداشتم . افتان و خيزان به سمت آشپزخونه رفتم . نگاه آخر و به جواب مثبت آزمايشم انداختم . برگه رو تو دستم مچاله كردم و توي سطل آشغال انداختم . اينجوري هيچ كس چيزي از بارداريم نميفهميد . اين بچه همينطور كه بي سر و صدا اومده بود همونجوري هم از بين ميرفت ! نگاهي تو يخچال انداختم . قيمه ي دو شب پيش بهم دهن كجي ميكرد . از يخچال بيرون كشيدمش . با ديدنش ياد رادين افتادم . ياد حماقت خودم ! چي باعث شده بود كه براش با عشق غذا بپزم ؟! با نفرت نگاهم بين ظرف غذا و سطل آشغال چرخيد . . . دلم ميخواست از هر چيزي كه من و ياد رادين ميندازه فاصله بگيرم . همه ي محتويات ظرف و توي سطل خالي كردم . انگار حسم بهتر شده بود . چرا جواب كتك ديشبش و نداده بودم ؟! دوباره دندونام و رو هم فشار دادم . رفتار امروز صبحش . . . ديوانه ! فكر كرده چي ؟! كه با اين كارا بهم سخت ميگذره ؟! فكر كرده دختر ناز پرورده ي بابام بودم و ماشين شخصي داشتم ؟! حالا بي ماشين ميميرم ؟! پوزخندي روي لبم نشست . هنوز پريماه و نشناخته ! 

دوباره در يخچال و باز كردم . دو تا تخم مرغ برداشتم و به سمت گاز رفتم . ماهي تابه رو روي شعله ي روشن گذاشتم . نگاهي به تخم مرغي كه توي دستم بود انداختم زمزمه وار گفتم :

- فكر كردي پريماه هميشه انقدر مظلوم و تو سري خور بوده ؟! 

با خشم تخم مرغ و لبه ي ماهي تابه زدم و شكستمش . توي روغن داغ شده به جليز ويليز افتاده بود . تخم مرغ دوم و برداشتم . نگاهم و بهش دوختم دوباره زمزمه كردم :

- جواب تك تك رفتارات و ميدم ! بشين و نگاه كن ! 

دومي رو هم شكستم ! نگاهم به موبايل شكسته و داغونم كه گوشه ي ديوار افتاده بود انداختم . برام مهم نبود . هيچ كدوم از اين چيزا ديگه مهم نبود . مهم زندگيم بود كه نابود شد ! مهم بچه ام بود كه به زودي از بين ميرفت ! مهم من بودم كه ديگه از اين شكسته تر نميشدم !

صداي زنگ تلفن تو خونه پيچيد . از صبح بي حال روي تخت افتاده بودم . سر گيجه و تهوع كلافه ام كرده بود . اينا كم بود كمر درد هم بهشون اضافه شده بود ! كي ميتونه با من كار داشته باشه ؟ اصلا چه اهميتي داشت كه كي پشت خطه ؟! بي توجه به صداي زنگ پلكام و روي هم گذاشتم . حداقل اينجوري كمتر احساس تهوع ميكردم . حتي صبح هم نتونسته بودم نيمرويي كه درست كرده بودم و بخورم . صداي زنگ تلفن همچنان توي خونه ميپيچيد . يه حسي ميگفت شايد آريا باشه . پاهام داشت سست ميشد سمت تلفن . كه برم و جواب بدم . حتي صداشم بهم حس خوبي ميداد . ولي از يه طرف ميگفتم چرا بايد جواب بدم ؟! آريا بچه ي رادينه ! نه من ! 

ولي اين انصاف نيست . آريا مال منه ! خودم بزرگش كردم . پسر من بود ! با اين فكر به همه ي افكارم غلبه كردم به سمت تلفن رفتم :

- الو ؟

- سلام مامان . 

صداي شيطون آريا لبخند و رو لبم آورد . كل كلنجار رفتنام يادم رفت . پسرم بهم زنگ زده بود . چقدر با اين حال بهش احتياج داشتم :

- سلام عزيز مامان . خوبي ؟

- آره تو خوبي ؟ 

- آره پسرم . چيكارا ميكني ؟ بهت بد كه نميگذره ؟ 

يكم مكث كرد و بعد با لحني كه يكم دلخور و ناراحت بود گفت :

- دلم برات خيلي تنگ شده . 

قلبم زير و رو شد . 

- منم دلم برات تنگ شده عزيز دلم . 

- پس چرا ديشب با ، بابا نيومدي اينجا من و ببيني ؟!

قلبم لرزيد . آريا چي ميگفت ؟

- بابا ؟! ديشب بابايي اونجا بود ؟! 

- آره . اومد اينجا . ماماني به سهيلا گفت بهش شام بده . ازش پرسيدم مامان كجاست عصباني شد . فكر كنم باهام قهر كرد . چون هر چي باهاش حرف ميزدم جوابم و نميداد . من حرف بدي بهش زدم ؟

از لحن معصومانه ي آريا اشك تو چشمم حلقه زد . گناه آريا چي بود ؟! اون كه مثل من خطا نكرده بود ! بايد به آتيش من ميسوخت ؟ زمزمه وار جوري كه متوجه صداي بغض آلودم نشه گفتم :

- نه عزيز دلم . حتما بابا خسته بوده . منم ميخواستم باهاش بيام مامان ولي نشد . بابا از سر كار اومد . منم كلي كار خونه داشتم . 

- ولي من ميخواستم ببينمت . 

- منم ميخواستم ببينمت گل پسركم . در عوض داشتم فكر ميكردم واسه فردا شب كه مياي خونه چيكار كنم كه خوشحال شي . 

صداش خندون شد . انگار ناراحتي چند لحظه پيش از ذهنش رفت . 

- بريم شهر بازي ؟

- دوست داري بريم ؟ 

- آره . ميبريم ؟

- باشه عزيزم . حتما . 

- پيتزا هم برام ميخري ؟ 

- آره گل پسر هر چي بخواي ميگيرم برات . 

- كاش زودتر فردا بشه . 

خنديدم . توي اين چند روز براي اولين بار خنديدم . كاش ميتونستم الان آريا رو تو بغلم بگيرم . كاش ميشد حداقل با حضورش ناراحتيم و فراموش كنم . چه اهميتي داشت كه پسر خودم نبود . چه اهميتي داشت كه پسر رادين بود . راديني كه راحت توهين ميكرد . ميشكست . داغون ميكرد . مهم اين بود كه آريا مال من بود . هميشه هم مال من ميموند . 

هنوزم سست و بي رمق روي تخت افتاده بودم . حتي نميدونستم چند ساعت گذشته ! احساس خواب آلودگي ميكردم . بي حال بودم . نه توان نشستن داشتم نه جون راه رفتن . وقتي هم دراز ميكشيدم سر گيجه كلافه ام ميكرد . جدا از حالت تهوعي كه گاه و بي گاه سراغم ميومد . كمر دردم بيشتر شده بود . كم كم داشت به وحشت مينداختم . اين همه درد براي چي ؟! 

صداهايي رو از هال ميشنيدم . حتما رادين برگشته بود . پتو رو بيشتر به دور خودم پيچيدم . احساس سرما ميكردم . انگار اين احساس ارتباط مستقيمي با اومدن رادين داشت . پلكام و براي چند ثانيه باز كردم . با چشم دنبال ساعت گشتم . ولي فضاي تاريك اتاق اجازه ي خوندن اعداد روي ساعت و بهم نميداد . 

بيخيال دوباره پلكام و بستم . براي اولين بار توي اين مدت آرزو كردم رادين و نبينم . حداقل نه امشب ! مخصوصا امشب كه انقدر حالم بد بود ! انقدر داغون بودم ! احتياج داشتم تنها باشم . حوصله ي تنش و دعوا رو نداشتم . خوب ميدونستم كه اگه رادين و ببينم بينمون حتما دعوا ميشه ! 

شكمم منقبض ميشد . كمرم تير ميكشيد . اين چه حالي بود كه پيدا كرده بودم ؟! رادين وارد اتاق شد . بدون اينكه چراغ و روشن كنه به سمت كمد لباسا رفت . چشمم به تاريكي عادت كرده بود . لباسش و در آورد . شلوار پوشيد و بدون اينكه بلوز تنش كنه به سمت تخت اومد . بالشش و برداشت و از اتاق بيرون رفت . نفسم و عصبي بيرون دادم . حتي حاضر نبود باهام توي يه تخت بخوابه ؟ دوباره شكمم منقبض شد . كمرم تير كشيد . چند تا نفس عميق كشيدم . اين كمر درد ربط به بارداري داشت ؟! بي طاقت شده بودم . از صبح داشتم درد ميكشيدم . الان بيشتر شده بود . طاق باز خوابيدم . پلكام و بستم . بخواب پريماه . به درد توجه نكن . شكمم منقبض شد . درد بدتر برگشت . از جام به سختي بلند شدم . توي اتاق يكم راه رفتم . بدتر از صبح شده بود . بايد چيكار ميكردم اين وقت شب ؟! كمرم خم شد . طاقت وايسادن نداشتم . لبه ي تخت نشستم . نگاه به ساعت انداختم . يك ساعتي ميشد كه مشغول كلنجار رفتن با خودم بودم . به سختي روي پام وايسادم . از اتاق بيرون رفتم . نگاهم به مبل راحتي توي هال افتاد . رادين با خيال راحت روش خوابيده بود . لبم و به دندون گرفتم . به سمت دستشويي رفتم . قدمام سست و بي جون بود . هنوزم انقباضات شكمم ادامه داشت . با ديدن لكه هاي خون رنگم سفيد شد . بچه ام . . . نكنه بلايي سرش اومده . . . درد كمرم و فراموش كردم . سريع از دستشويي بيرون اومدم . دستاي يخ بستم و روي ساعد رادين كه روي پيشونيش بود گذاشتم . با صدايي لرزون گفتم :

- رادين . . . رادين . . . 

ساعدش و تكون داد . تو خواب اخم غليظي كرد . هراسون دوباره تكونش دادم :

- رادين تورو خدا بيدار شو . . . رادين . . . 

دستم و جلوي دهنم گرفتم . بي اراده اشك ميريختم . اگه بلايي سر بچه ام بياد ؟! اگه از دست بدمش ؟! رادين چشماش و خواب آلود باز كرد . با ديدن چهره ي هراسونم يهو از جا بلند شد :

- چيه ؟ چي شده ؟ 

- رادين من حالم بده . 

نفس عميقي كشيد و با همون اخماي تو هم گفت :

- فكر كردم كسي طوريش شده ! شبم نميذاري بخوابم ؟! اَه ! 

با گريه گفتم :

- پاشو . . . رادين . . . بايد بريم بيمارستان . پاشو . . . 

نگاهش دقيق تر صورتم و كاويد . چشماش گرد شد . از جاش بلند شد . دستپاچه جلوم وايساد :

- چي شده ؟

- دارم ميميرم از درد . بدو . 

زمزمه وار با خودم تكرار كردم :

- اگه چيزيش بشه چي ؟ خدايا كمكم كن . . . 

رادين كه هيچي از حرفاي من نميفهميد كلافه و هراسون گفت :

- كي چيزيش بشه ؟ از چي حرف ميزني ؟

چشمام و از درد بستم . با فرياد گفتم :

- برو حاضر شو انقدر سوال نپرس . 

زانوهام خم شد و روي مبل افتادم . رادين به سرعت به سمت اتاق رفت لباساش و پوشيد . مانتو و شال منم برام آورده بود . با وحشت از وضعي كه پيدا كرده بودم جلوي پام خم شد و گفت :

- پاشو بپوش . ميتوني ؟ 

با چشمايي كه اشك توش حلقه زده بود بهش نگاه كردم و سرم و به نشونه ي نه تكون دادم . مانتو رو روي دوشم انداخت و شال و روي سرم . با همون اخماي در هم و قيافه اي آشفته بغلم كرد . از جابه جايي بدتر شكمم منقبض شد . چشمام و بستم . نفهميدم چجوري به ماشين رادين رسيديم و چجوري روي صندلي جلو نشستم . فقط وقتي به خودم اومدم كه رادين ماشين و متوقف كرد و دوباره بغلم كرد . از درد به لباسش چنگ ميزدم .

- زنم داره از دست ميره . يكي كمك كنه . 

صداي همهمه ميشنيدم . از طرفي صداي فريادهاي مكرر رادين قلبم و ميلرزوند . من و روي تخت گذاشتن . زير لب زمزمه كردم :

- رادين . . . 

نميدونم چجوري صداي ضعيفم و بين اون همهمه ها تشخصي داد . سريع به سمتم اومد و كنار تختم قدم برداشت :

- چي شده پريماه ؟ چيزي ميخواي ؟ 

بلايي سر بچه ام نياد . . . خدايا بچه ام و به تو ميسپرم . . . دستم و بلند كردم . رادين دستاي يخ بستم و گرفت . لبخند ضعيفي روي لبش نقش بست . پيشونيم و نوازش كرد . همونطور كه سعي ميكرد نگرانيش و بروز نده گفت :

- چيزي نيست . الان خوب ميشي . 

دكتري بالاي سرم اومد . همچنان دست رادين و محكم گرفته بودم . دكتر نگاهي به رادين انداخت و گفت :

- مشكل چيه ؟ 

رادين از همه جا بي خبر گفت :

- انگار درد داره . 

نگاه دكتر كه مرد مسني بود روي من چرخيد :

- چي شده دخترم ؟ ميتوني بهم بگي ؟ 

سريع گفتم :

- شكمم منقبض ميشه . . . كمرم تير ميكشه . . . 

- علائم دوران ماهانه رو داري . اين چيز طبيعيه . 

لبم و به دندون گرفتم . با يكم مكث بدون اينكه نگاهي به چشماي رادين بندازم گفتم :

- من حامله ام ! 

دست رادين سست شد . دستم بين زمين و هوا موند . هنوزم جرات نميكردم نگاهش كنم . حرفي نميزد . انگار شوكه بود . دستم و پايين آوردم و لبه ي تخت و چنگ زدم . 

- زير نظر پزشك خاصي هستي ؟ 

- بله .

دكتر يه سري دستور به پرستاري كه كنارش وايساده بود داد . پرستار هم سريع ازمون دور شد . 

- حالت ديگه اي هم داري كه بهم نگفته باشي ؟ 

آب دهنم و قورت دادم . 

- لكه ي خون ديدم . 

- بايد سونوگرافي انجام بشه كه ببينيم بچه چيزيش نشده باشه . 

نگران بدون اينكه توجهي به سكوت ناگهاني رادين بكنم گفتم :

- يعني ممكنه بچه ام چيزيش شده باشه ؟

لبخند پدرانه اي به صورتم زد :

- نگران نباش .

هنوزم شكمم منقبض ميشد و كمرم تير ميكشيد . دكتر از كنارمون رفت . تازه جرات كردم نگاهي به رادين بندازم . توي شوك بود . به يه نقطه خيره شده بود . انقدر درد داشتم كه نتونم حرفي بهش بزنم . سكوت كردم . گذاشتم وقتي حالم بهتر شد براش توضيح بدم . الان نميتونستم . پلكام و بستم . نفسام از درد مقطع مقطع شده بود . خدا كنه بلايي سر بچه ام نياد ! قول ميدم ديگه حتي فكر سقط و از سرم بيرون كنم . فقط اين بچه بمونه . حالا ميفهميدم كه جرات از بين بردن بچه رو نداشتم . حالا ميفهميدم توي همين مدت كم چقدر بهش وابسته شده بودم . با اينكه بي سر و صدا بود . با اينكه فقط يه لوبياي كوچيك بود ولي بازم بهش خو گرفته بودم . صداي پرستار من و از فكر و خيال بيرون كشيد :

- آقا لطفا اين نسخه رو از داروخانه ي بيمارستان براي خانومتون تهيه كنين . 

رادين جوابي نداد . پرستار دوباره گفت :

- آقا با شمام . 

رادين مبهوت انگار از خوابي عميق بيدارش كرده باشن به خودش اومد و گفت :

- با منين ؟

- بله ! اين نسخه ي خانومتونه . تهيه اش كنين . 

رادين دستش و جلو برد . اخماش دوباره تو هم رفت . سر تكون داد و بدون اينكه نيم نگاهي به سمتم بندازه رفت . چند دقيقه بعد من و به اتاق مخصوصي بردن تا سونوگرافي رو انجام بدن . رادين هم برگشت . تمام مدت با سوئيچ ماشين بازي ميكرد . با اخماي تو هم منتظرم بود . نميدونستم قراره چي پيش بياد . نميدونستم دوباره يه طوفان در راهه يا قراره همه چي آروم تر بشه . نگاهم به اخماي تو هم رفته ي دكتر كه مشغول سونوگرافي كردن بود افتاد . قلبم تند ميزد . حاضر نبودم به اين راحتي اين بچه رو از دست بدم . هر چقدر هم زندگيم جهنم باشه بازم دوست داشتم اين بچه بمونه . 

اخماي دكتر از هم باز شد . نگاهي به صورتم انداخت و گفت :

- حال بچه خوبه 

نفس عميقي كشيدم . نگاهم به صورت رادين افتاد . ناباورانه به دكتر نگاه ميكرد . انگار هنوز درك بارداري من براش سخت بود . 

- پس اون لكه ي خون ؟

- اين چند وقت كار سنگيني انجام دادي ؟

- نه ! 

- تحرك زياد يا فشار عصبي داشتي ؟

نگاهم به فك منقبض شده ي رادين افتاد . نگاهم و پايين انداختم :

- يكم استرس داشتم .

- احتمالا به همون خاطره . توي ماههاي اول بارداري اين لكه بيني ها زياد براي خانومها پيش مياد . سعي كن استراحت مطلق داشته باشي . از هر چيزي كه نگران يا ناراحتت ميكنه دوري كن . زياد تحرك نداشته باش . بچه سالمه . يه قرص هم برات نوشتم سر ساعت بخورش . حالت و بهتر ميكنه . 

لبخندي روي لبم نشست . دلم ميخواست به دستاي پيرش بوسه بزنم . بچه ام سالم بود . خدايا مرسي ! دكتر از اتاق بيرون رفت . نگاهي به جعبه ي دستمال كاغذي انداختم كه ازم دور بود . براي اينكه شكمم و تميز كنم بهش احتياج داشتم . ميخواستم از رو تخت بلند شم و بردارمش ولي درد مانعم ميشد . بالاخره دل و به دريا زدم . با صدايي كه به شدت آروم بود و تا حدودي ترس توش بود رو به رادين گفتم :

- ميشه دستمال و بهم بدي ؟ 

سرش و بالا گرفت . بدون اينكه نگاهي بهم بندازي به سمت دستمال كاغذي رفت و جعبه رو به سمتم گرفت . زير لب تشكر كردم . خودم و تميز كردم و به سختي از روي تخت بلند شدم . رادين همچنان ساكت بود . كم كم اين سكوت طولاني داشت ميترسوندم . 

- ميتوني راه بياي ؟ 

با شنيدن صداش نفسم تو سينه حبس شد . سر تكون دادم :

- آره . ميتونم آروم بيام . 

هيچي نگفت . آروم كنارم قدم بر ميداشت . احساس ميكردم توي اين دنيا نيست . بدجور تو فكر بود . شايد داشت نقشه ي قتلم و ميكشيد ! ازش بعيد نبود ! دوباره يه پنهان كاري ديگه ازم رو شده بود ! 

قدمام آروم بود . نميتونستم سريع راه برم . دلم ميخواست به شونه ي رادين تكيه بدم . ولي ميترسيدم . نميدونستم تا كي قراره اين ترس ادامه پيدا كنه ! كي ميخواستيم دوباره مثل روز اول بشيم . . . رادين داشت بابا ميشد . . . براي دومين بار . . . الان نبايد خوشحال باشه ؟! 

نفسم و بيرون دادم . كمرم دوباره تير كشيد . سر جام وايسادم . رادين يكم جلو رفت . انگار متوجه شد كه كنارش راه نميرم . با تعجب سرش و به عقب گردوند . با ديدن من كه به ديوار تكيه زده بودم سريع به سمتم اومد . دوباره نگراني رو تو چشماش خوندم :

- چي شد ؟ 

- كمرم تير كشيد . 

- تكيه ات و به من بده راه بيا . 

- نه ميتونم ! 

اخماش تو هم رفت :

- نگفتم نميتوني . بحث نكن باهام . 

لحنش تند شد دوباره . همين باعث ميشد كه نخوام كمكم كنه . دستش و به سمت بازوم دراز كرد . قبل از اينكه دستاش بازوم و لمس كنه خودم و عقب كشيدم . 

- ميام خودم . 

دستاش و به كمرش زد . عصبي نفسش و بيرون داد . آروم آروم دوباره قدم برداشتم . خودم ميتونستم . فكر كرده بود به كمكش محتاجم ؟! صداي قدماش و پشت سرم ميشنيدم . محكم قدم بر ميداشت . مثل هميشه . بازوي چپم خيلي آروم به عقب كشيده شد . سرم و برگردوندم . اخماش هنوز سر جاش بود . ولي با لحن آرومتري گفت :

- ميدونم خودت ميتوني بياي ولي بذار كمكت كنم . باشه ؟ حالت زياد خوب نيست . نشنيدي دكتر چي گفت ؟ بايد استراحت كني . تحرك زياد خوب نيست برات . 

از تعجب كم مونده بود دو تا شاخ رو سرم در بيارم . اين رادين همون رادين چند لحظه پيش بود ؟ از غافلگيري من استفاده كرد . دستش و زير بازوم گذاشت و تكيه ام و به خودش داد . دست ديگه اش رو هم دورم حلقه كرده بود و تقريبا من و تو بغلش گرفته بود . چه حس خوبي بود . بعد از مدتها دوري . . . تازه ميفهميدم چقدر دلم براش تنگ شده بود . جلوي در بيمارستان گوشه اي وايساد و گفت :

- ميتوني چند لحظه اينجا وايسي ؟ 

- كجا ميري ؟

از لحن بدبخت صدام بدم اومد . يه جور مثل التماس ميموند . انگار با زبون بي زبوني بهش ميگفتم نرو . اخماش و از هم باز كرد :

- ماشين و بايد بيارم . وايسا زود ميام . باشه ؟

سرم و تكون دادم . نيم نگاهي بهم انداخت و ازم دور شد . دستم و روي شكمم گذاشتم . زير لب زمزمه كردم :

- يعني تو ميتوني معجزه ي زندگي من باشي ؟ 

نفسم و بيرون دادم . دستام و زير بغلم گذاشتم سردم شده بود . 5 دقيقه بعد رادين با سرعت اومد و ماشين و كنار پام نگه داشت . نشستم . رادين به حرف اومد :

- خيلي وايسادي ؟

- نه خيلي . 

سر تكون داد :

- سردته ؟

- يكم . 

بخاري رو روشن كرد . فرمون و با كف دست چرخوند و ماشين و به حركت در آورد . جفتمون ساكت بوديم . تنها نفسهاي عميق رادين بود كه سكوت ماشين و ميشكست . دلم ميخواست چيزي بگم . حالا كه آروم بود . . . حالا كه كنارم بود . . . دوست داشتم حرفي بزنم . . . 

- بابت حرفايي كه زدم معذرت ميخوام . . . عصبي بودم يه چيزي گفتم . . . 

نگاهي بهم ننداخت . همينطور كه به جلو زل زده بود با صدايي محكم و قاطع گفت :

- در مورد اين قضايا بعدا حرف ميزنيم . الان وقتش نيست . 

- پس كي همه چي قراره حل بشه ؟

اخماش دوباره تو هم رفت :

- حل ميشه ولي نه الان ! 

حل ميشه ؟ با اين حرفش قلبم زير و رو شد . ضربانش تند شد . احساس كردم هنوز اميدي به بهبود رابطمون هست . تو سكوت به نيم رخش خيره شدم . سعي ميكرد آروم رانندگي كنه تا من اذيت نشم . نگاهم و به زور ازش گرفتم و به بيرون دوختم . بي اراده اشكام روي صورتم راه باز كردند . رادين اين بچه رو قبول ميكرد ؟! بايد نسبت به اين آروم بودنش خوش بين باشم ؟! چقدر فكر تو سرم بود . داشتم ديوونه ميشدم . بيشتر از هر زمان ديگه اي احتياج به حمايت رادين داشتم . . . 

به خاطر خلوتي خيابونا خيلي سريع رسيديم خونه . اشكام و از روي گونه ام پاك كردم . رادين ماشين و پارك كرد . پياده شد . در و باز كردم . دستم و به ماشين تكيه دادم و سعي كردم از جام بلند شم . رادين به كمكم اومد . بدون حرف دوباره زير بغلم و گرفت . به سمت آسانسور رفتيم . از سكوت رادين هم آرامش ميگرفتم هم ميترسيدم . بعد از اين همه دعوا اين آرامشي كه كنارش داشتم حسابي ميچسبيد . از طرفي هم اين سكوت عجيب بود و ميترسوندم . كاش حداقل حرفي در مورد بچه بزنه !

در خونه رو باز كرد . هنوزم زير بازوم و گرفته بود . آروم به سمت اتاق خواب قدم برداشتيم . قبل از اينكه تو تخت دراز بكشم شالم و از رو سرم برداشت . مانتوم رو هم در آوردم . ميخواستم آويزون كنم كه از دستم گرفت . بدون حرف تو كمد آويزونشون كرد . روي تخت دراز كشيدم . هنوزم درد داشتم . رادين از اتاق بيرون رفت . غصه ام گرفت . هنوزم ازم دوري ميكرد . پس هيچي عوض نشده بود . هنوزم همونطور بود ! اشك تو چشمم حلقه زد . پلكام و بستم . مهم نبود . . . مهم اين بود كه بچه ام زنده بود ! 

- خوابيدي ؟ 

چشمام و باز كردم . رادين بالا سرم بود . آروم گفتم :

- نه بيدارم . 

- پاشو قرصت و بخور بعد بخواب . 

تازه نگاهم به ليوان آب و قرصي كه تو دستش بود افتاد . پس نميخواست ازم دوري كنه ؟! چرا از رفتاراش سر در نمي آوردم ؟ اين رفتاراش بلاتكليفم ميكرد . مشكلمون هنوز سر جاش بود . از طرفي هم اين رفتاراش بلاتكليف ترم ميكرد ! 

از جا بلند شدم . قرص و با آب خوردم . دوباره دراز كشيدم . رادين قرص و ليوان و روي ميز كنار تخت گذاشت . مشغول عوض كردن لباساش شد . وقتي كارش تموم شد بدون اينكه نيم نگاهي به من بندازه از اتاق بيرون رفت . ميدونستم . . . اگه ميموند تعجب ميكردم ! 

چند ثانيه بعد رادين بالشت به دست برگشت تو اتاق . اين بار واقعا تعجب كردم . بالشت و روي تخت گذاشت . كنارم دراز كشيد . چشماش و بست . ساعد دست راستش و روي پيشونيش گذاشت و گفت :

- اينجا ميخوابم اگه حالت بد شد صدام كن . 

از خوشي تا مرز سكته رفته بودم . با صدايي كه به زور در مي اومد گفتم :

- باشه . 

دوباره سكوت اتاق و پر كرد . چقدر اين بار اين سكوت برام دلنشين بود . چشمام و بستم . دردم به خاطر قرصي كه خورده بودم بهتر شده بود . حالا با خيال راحت ميتونستم بخوابم . 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

******

چشمام و باز كردم . چند بار پلك زدم . چقدر راحت خوابيده بودم . ديگه خبري از درد نبود . نگاهم به تخت افتاد . به پهلوي راست چرخيدم . دستم و آروم روي تخت كشيدم . جايي كه بايد رادين ميبود . حتما الان سر كاره ! حتما دوباره از اون قراراي كاري مهم داشته . يا شايدم پيش مامانشه . نفسم و بيرون دادم . كاش روز آخر و حداقل خونه ميموند . مثلا قرار بود اين سه روز و با هم باشيم ولي هر روزش داشتيم از هم فرار ميكرديم . 

پتو رو كنار زدم . از جا بلند شدم . به شدت دلم حمام ميخواست . حوله ام و برداشتم و به سمت سرويس داخل اتاق رفتم . آب گرم خواب و از سرم پروند . حسابي سر حال شدم . ياد رفتاراي ديشب رادين قلبم و روشن كرده بود . اميدوار تر بودم . از طرفي به بچه ام فكر ميكردم . اگه رادين دوستش نداشته باشه ؟ اگه قبولش نكنه ؟ يعني انقدر بي عاطفه است ؟ بچه اي كه از پوست و خون خودشه قبول نكنه ؟ 

دوباره غم و غصه به دلم چنگ انداخت . به سمت آينه اي كه توي حمام بود رفتم . دستم و روش كشيدم تا بخاراش از بين بره . نگاهي به صورت غمگينم انداختم . با خودم زمزمه كردم :

- باز چيه ؟ چرا دوباره حالت نگاهت بارونيه ؟ ميخواي گريه كني ؟ باز داري ضعيف ميشي ؟ ديگه الان چه دردته ؟! بچه ات مگه زنده نمونده ؟ خوشحال باش . 

مكث كردم . لبهام و به هم دوختم . نگاهي به چشمام انداختم . كاش ميشد زمان و ببرم جلو . برم به چند سال بعد . حداقل دردي كه الان دارم و نداشته باشم ! دوباره زمزمه كردم :

- خر نشو پريماه . يه عمره آرزوي مادر شدن داشتي . حالا ميخواي از لذت لحظه لحظه ي بارداريت چشم پوشي كني ؟ به خاطر دردي كه الان ميكشي ؟ قوي باش ديوونه . تو مادري . تكيه گاه دو تا بچه اي . اونا بهت احتياج دارن . اگه قوي نباشي ميبازي . گريه رو تموم كن . . . بخند . . . انقدر بلند كه صداش ساناز و رامين و به وحشت بندازه . . . انقدر قوي باش كه بتوني همه چي و حل كني . . .

آينه دوباره بخار كرد . شير آب و بستم . حوله ي سفيدم و پوشيدم . كلاهش و روي سرم گذاشتم . وارد اتاق شدم . بايد قرصم و ميخوردم . از ميز كنار تخت بسته ي قرصم و برداشتم . در اتاق و باز كردم و بيرون اومدم . صداي زمزمه ي كسي از هال ميومد . اخمام تو هم رفت . كي ميتونست باشه ؟ يكم جلوتر رفتم با ديدن رادين خيالم راحت شد . مشغول حرف زدن با موبايلش بود . آروم و زمزمه وار حرف ميزد . 

يعني سر كار نرفته بود ؟! توي خونه مونده بود ؟! لبم و به دندون گرفتم تا از خوشي جيغ نكشم . هنوز بهش خيره مونده بودم كه سرش و برگردوند . با ديدن من رو به مخاطبي كه پاي تلفن بود گفت :

- من بعدا بهت زنگ ميزنم . 

تلفن و قطع كرد . با نگاهي يخي و سرد گفت :

- صبحانه ميخوري ؟ 

به خودم اومدم . نگاهم و ازش گرفتم . همينطور كه به سمت يخچال ميرفتم تا آب بردارم گفتم :

- نه گرسنه نيستم . 

ليوان و پر از آب كردم و قرصم و خوردم . صداي رادين و از پشت سرم شنيدم :

- شكم خالي قرص ميخوري ؟ 

برگشتم سمتش . اخماش تو هم بود . آماده بود كه مواخذه ام كنه . گفتم :

- ميلم به غذا نميكشه . 

- نميشه چيزي هم نخوري . سوپ درست كردم ! خيلي خوشمزه نيست ! ولي سيرت ميكنه ! 

تازه نگاهم به قابلمه اي افتاد كه روي گاز در حال قُل خوردن بود . چهره ام و جمع كردم . واقعا ميلم به سوپ نميكشيد . 

- بعدا ميخورم ! 

بدون حرف صندلي رو برام بيرون كشيد و گفت :

- بشين برات ميكشم ! 

اين يعني حرف اضافه موقوف . 

- ميرم لباس بپوشم . 

تازه نگاهش روي حوله ام افتاد . نگاه خيره اش و حس كردم . سرم و پايين انداختم . بعد از مكث چند ثانيه اي به خودش اومد و گفت :

- آره . . . آره . . . برو بپوش . سرما ميخوري . 

از كنارش رد شدم . دوباره برگشتم تو اتاق نميدونستم چرا انقدر كنارش دستپاچه ميشدم . مگه شوهرم نبود ؟! پس چرا از اين رفتاراش خجالت ميكشيدم ؟! سريع اولين چيزي كه جلوي دستم بود يه بلوز و شلوار مشكي كه خطاي سفيد داشت برداشتم و پوشيدم . موهام و همونطور دورم ريختم تا خودش خشك بشه . دوباره برگشتم تو آشپزخونه . رادين براي من و خودش سوپ ريخته بود . آروم پشت ميز نشستم . نگاهم به ظرف سوپ افتاد . ظاهرش كه بد نبود . قاشقم و پر كردم و به سمت دهنم بردم . همين حركت كافي بود تا بوي غذا حالم و بد كنه . سريع قاشق و ول كردم و به سمت دستشويي دويدم . خدايا كي ميخواست اين حالت تهوع ها دست از سرم برداره ؟! تقه اي به در دستشويي خورد :

- حالت خوبه ؟ 

همونجا بدون اينكه در و باز كنم گفتم :

- خوبم . 

ديگه صدايي نيومد . يكم كه احساس كردم حالم بهتره بيرون اومدم . منتظرم وايساده بود :

- چي شد ؟

- بوي غذا حالم و بد ميكنه .

- انقدر غذام مزخرف بود ؟! 

- نه . . . نه . . . 

سرم و پايين انداختم و ادامه دادم :

- به خاطر بارداريه . يه مدتيه اينجوريم . 

نفسش و كلافه بيرون داد . خواست به سمت آشپزخونه بره كه دستش و گرفتم . متعجب به عقب برگشت . نگاهش روي دستم موند . برام سخت بود ولي بايد ازش ميپرسيدم :

- رادين . . . اين بچه . . . يعني . . . تو اصلا هيچي در موردش نگفتي . . . 

- چي بايد بگم ؟

- نميدونم . همه چي خيلي به هم ريختست . تو اين بچه رو ميخواي ؟

اخماش تو هم رفت . دستش و آزاد كرد و گفت :

- چرا نبايد بخوام ؟

از اخمش ترسيدم . دستپاچه گفتم :

- منظورم اينه كه . . . من و تو الان كلي مشكل داريم . . . اين بچه . . . 

با همون ژست جدي گفت :

- اين بچه جاي كسي رو تنگ نكرده !

بي اراده گفتم :

- من فكر كردم شايد بخواي از بين ببريمش . . . شايد . . .

- تو چي گفتي ؟ 

تو يه قدميم وايساده بود . به چشماي عصبانيش زل زدم . ضربان قلبم تند شد . دهنم باز مونده بود احساس ميكردم صدام در نمياد . دوباره گفت :

- نشنوم از اين فكرا بكني . فهميدي ؟ حق نداري در موردش خودسرانه تصميم بگيري . حتي حق نداري در موردش فكر كني . فهميدي ؟

سر تكون دادم . دندوناش و رو هم فشار داد . منتظر فريادش بودم . ولي هيچي نگفت . فقط سكوت كرد . . . 

- مشكلاتمون به خودمون ربط داره . اين بچه هيچ دخلي به اين جريانات نداره . 

نگاهم نميكرد . كاش تو چشمام نگاه ميكرد و اين حرفارو ميزد .

- اگه الان چيزي نميگم . اگه فعلا آتش بس اعلام شده . فقط و فقط به خاطر اين بچه است . اگه بشنوم روزي تصميمي در مورد اين بچه گرفتي از خونت نميگذرم پريماه ! فهميدي چي گفتم ؟! 

- فقط به خاطر بچه ؟

نگاهش بالا اومد . تو چشمام قفل شد . 

- نذار بحثمون ادامه دار بشه . نه براي تو خوبه ، نه من ميتونم كنترلي روي حرفام داشته باشم . بذار همين جا تموم شه . صبر ميكنيم . فقط به خاطر اين بچه ! نه چيز ديگه اي ! 

لبخند تلخي روي لبم نشست . 

- چشم قربان هر چي شما امر كنين ! 

راهم و كج كردم و از كنارش گذشتم . وارد اتاق خواب شدم . خودم و روي تخت انداختم چشمام و بستم . آخه ديگه به چه زبوني حاليت كنه سر