معرفی اسب نژاد عرب

سالها قبل از اينكه اروپائيان از وجود اين اسب آگاه شوند ، اسبان صحرا به عنوان الزامي براي بقاء مردم باديه نشين جلوه گر شده بودند ، بطوريكه رئيس هر قبيله مي توانست تاريخ شفاهي هر خانواده از اسبان خود را نقل كند ، همانطور كه مي توانست تاريخ هر خانواده از قبيله خود را بازگو كند .

قبايل زيادي هم بودند كه تنها يك نژاد خالص اصلي را در گله خود داشتند . پنج خانواده اصلي و مشهور اسبان عرب كه نژاد ( الخمسه Al khamsa ) را تشكيل مي دادند شامل : كهيلان ، سگلاوي، ابيان ، همداني و هدبان مي شدند.

هر نژاد ، وقتي به صورت خالص نژادگيري مي شد ، صفات و مشخصات خاصي را در فرزندان خود بسط مي داد كه قابل شناسائي و تشخيص بودند . مثلاً

1- نژاد اصيل كهيلان را با ويژگيهايي چون سينه عميق ، قدرت عضلاني و اندازه مي شناختند كه اكثراً اندازه يك اسب خالص تا 15 وجب بود . نژاد كهيلان اسبهايي داراي سرهاي كوتاه ، پيشاني مسطح و فكهاي پائين بودند و رنگهاي اصلي آنها خاكستري و شاه بلوطي بود.

2- نژاد اصيل سگلاوي بيشتر داراي صفت سرعت در حركت بودند تا مقاومت و تحمل ،اسبهاي نژاد سگلاوي داراي استخوانهاي مناسب و صورت و گردن كشيده تر از نژاد كهيلان بودند . حداكثر ارتفاع ثبت شده براي نوع اصيل اين نژاد حدود 5/14 وجب و رنگ رايج در اين اسبها كهر بود .

3- نژاد عبيان به سگلاوي بسيار شبيه است . اسبان خالص معمولاً داراي كمرهاي بلندتري نسبت به اسب عرب نمونه بودند. آنها اسبان كوچكي بودند كه به ندرت ارتفاعي بيش از 2/14 داشتند و رنگ رايج در اين نژاد عموماً خاكستري بود كه كله هاي سفيد بيشتري نسبت به ديگر نژادها در آنها ديده مي شد.

4- اسبهاي نژاد همداني معمولاً به عنوان اسبهايي پهن ، نه چندان زيبا مطرح شده بودند ، با هيكل و اندام تنومند و عضلاني ، اين اسبها داراي استخوان بندي بزرگ بودند . سرهايي داشتند كه از نيمرخ عموماً مسطح بوده ، فاقد برجستگي جبه بود . همداني از نظر جبه يكي از بزرگترين نژادها و شاخه هاي الخمسه بود كه تا ارتفاع 2/15 وجب رشد مي كرد. رنگهاي اصلي در اين نژاد نيله و كهر بود.

5- نژاد هدبان نمونه كوچكي از همداني بود كه در چندين ويژگي از جمله استخوانبندي بزرگ و بدن عضلاني با اسب همداني شريك است . همچنين از صفات مشخصه اسبهاي هدبان ،دارا بودن طبيعت فوق العاده آرام و نجيب است . حداكثر قد آنها تاارتفاع 3/14 وجب گزارش شده است و بيشتربه رنگهاي قهوه اي و كهر ديده مي شوند و درصورت وجود ، لكه هاي سفيد موجود در بدن آنها بسيار كم است.

خصوصیات متعددی وجود دارد که یک اسب عرب را از نژادهای دیگر متمایز می کند. مهمترین ویژگی متمایز اسب عرب، چهره اوست. سر اسب عرب از نیمرخ حالت مسطح خاصی دارد، چشم هایش کاملا برجسته است، سوراخهای بینی بزرگ و پوزه او کاملا گرد و برجسته است.

اسبهای عرب به احساساتی بودن معروفند و با انسانها رابطه بسیار نزدیکی ایجاد می کنند. اسبهای عرب به خاطر بنیه قوی، توان بالا و چالاکی شان به عنوان اسبهای منتخب برای مسابقات و کارهای استقامتی در نظر گرفته می شوند. اگر اسبی می خواهید که برای کلاسها و برنامه های آموزشی و یا برای سواری درمانی به راحتی بتوانید با او کنار بیایید، دنیای اسب اسبهای نژاد عرب را به عنوان بهترین انتخاب برای این منظور به شما پیشنهاد می کند؛ چرا که این اسبها طبیعتی بسیار دوستانه و صمیمی دارند و به کار علاقمندند.

به درستی مشخص نیست که آیا اسبهای عرب در ابتدا برای هدف سوارکاری مورد استفاده قرار گرفتند یا برای کار. این اسبها در سال 1500 قبل از میلاد توسط مردمان خاور میانه اهلی شدند و زندگی با انسانها را شروع کردند.

در سال 1725 میلادی (1104 هجری شمسی)، شخصی به نام ناتان هریسون (Nathan Harrison) از اهالی ویرجینیا، اولین نریان عرب را به مناطق مستعمره نشین آمریکا وارد کرد. در سال 1873، در سفر ژنرال اولیسه بزرگ (Ulysse) به خاور میانه، دو نریان نژاد خالص عرب از طرف سلطان عبدالحمید دوم، پادشاه ترکیه، به او هدیه شد به نامهای Leopard و Lindentree.

Leopard پس از این به راندولف هانتینگتون (Randolph Hantinfton) واگذار شد و او در سال 1888 دو نریان دیگر را به همراه دو مادیان از انگلستان به آمریکا وارد کرد. این جریان به اولین برنامه پرورش اسب نژاد عرب خالص در ایالات متحده تبدیل شد.

در دوم سپتامبر سال 1908 (1287 هجری شمسی)، باشگاه اسب عرب آمریکا (که اکنون به عنوان بایگانی اسب عرب آمریکا شناخته می شود)، در ایالت نیویورک تاسیس شد. در حال حاضر این مرکز در کلریدا واقع است.

اسبهای عرب به رنگهای مختلف دیده می شوند: خاکستری، کهر، بلوطی، ابلق، قهوه ای و گاهی هم مشکی. اسب عرب بالغ حدود 1.5 متر قد و حدود 300 تا 400 کیلو وزن دارند.

ریشه های اسب عرب

ریشه های اسب عرب همچنان یکی از اسرار بزرگ جانورشناسی به شمار می رود. با اینکه این نژاد منحصربفرد قرنها دارای هویت خاص ملی بود، اما پیشینه آن پر از حاشیه و پیچیدگی است. نمی توان در مورد پیشینه اسب عرب به سادگی قضاوت کرد. وقتی امروزه با اسب عرب، یا آنچه به نام اسب عرب شناخته می شود، روبرو می شویم آن را کوچکتر از همتایان پیشینش می یابیم.

با این حال اسب عرب در طی قرنها بدون تغییر باقی مانده است. کارشناسان در مورد اینکه اسب عرب از کجا ریشه گرفته با هم اختلاف نظر دارند. و این موضوعی خطرناک است، چرا که افکار و عقاید باستانشناسان در مورد گذشته را به چالش می کشد. مباحثی قطعی در این مورد وجود دارد که سلف اسب عرب اسبی وحشی در شمال سوریه، جنوب ترکیه و احتمالا نواحی کوهپایه ای تا شرق بوده است.

مناطق حاشیه شمالی Fertile Crescent شامل عراق و نواحی روز فرات و غرب تا صحرای سینا و سواحل ناحیه تا مصر، دارای اقلیم معتدل و باران کافی بوده و محیطی مناسب برای اسب ها است. باستان شناسان دیگر می گویند این نژاد منحصربفرد از بخشی از عربستان ریشه گرفته، که تاییدی بر این نکته است که این سه منطقه عالی در بستر رود، مراتع طبیعی وحشی برای زندگی اسب عرب پدید آورده و مراکزی بوده است که در آن این نژاد اسب به عنوان حیوانات غیر اهلی در اختیار ساکنین اولیه اعراب جنوب غربی قرارگرفت.

تصاویری از اسب نژاد عرب :