زیباترین اشعار (پست اول)
شاعر و فرشته ای با هم دوست شدند...
فرشته پری به شاعر داد و شاعر شعری به فرشته....
شاعر پر فرشته را لای دفتر شعرش گذاشت و شعرهایش بوی آسمان گرفت....
فرشته شعر شاعر را زمزمه کرد و دهانش مزه ی عشق گرفت...
خدا گفت: دیگر تمام شد....
دیگر زندگی برای هر دویتان دشوار می شود...
زیرا شاعری که بوی آسمان را بشنود، زمین برایش کوچک است...و
فرشته ای که مزه ی عشق را بچشد، آسمان برایش کوچک
کارگه کوزه گری
در کارگه کوزه گری رفتم دوش دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش
ناگه یکی کوزه بر آورد خروش کو کوزه گر کوزه خر کوزه فروش
از کوزه گری کوزه خریدم باری آن کوزه سخن گفت ز هر اسراری
شاهی بودم که جام زرینم بود اکنون شده ام کوزه هر خماری
در کارگه کوزه گری کردم رای در پایه چرخ دیدم استا د به پای
می کرد سبو کزه را دسته و سر از کله پادشا و از دست گدا
این کوزه چو من عاشق زاری بودست در بند سر زلف نگاری بودست
این دسته که بر گردن او میبینی دستیست که بر گردن یاری بودست
تا چند اسیر عقل هر روزه شویم در دهر چه یک روزه چه صد ساله شویم
در ده قدح باده که از پیش که ما در کارگه کوزه گران کوزه شویم
اي ساربان آهسته رو، آرام جانم مي رود وان دل که با خود داشتم، با دلستانم ميرود
من مانده ام مهجور از او، بيچاره و رنجور ازو گويي که نيشي دور از او در استخوانم ميرود
گفتم به نيرنگ و فسون پنهان کنم ريش درون پنهان نمي ماند که خون بر آستانم ميرود
محمل بدار اي ساروان، تندي مکن با کاروان کز عشق آن سرو روان گويي روانم ميرود
او ميرود دامن کشان، من زهر تنهايي چشان ديگر مپرس از من نشان کز دل نشانم ميرود
برگشت يار سرکشم، بگذاشت عيش ناخوشم چون مجمري پر آتشم کز سر دخانم ميرود
بااين همه بيداد او، وين عهد بي بنياد او در سينه دارم ياد او يا بر زبانم مي رود
باز آي و بر چشمم نشين اي دلستان نازنين که آشوب و فرياد از زمين بر آسمانم ميرود
شب تا سحر مي نغنوم و اندرز کس مينشنوم وين ره نه قاصد مي روم کز کف عنانم ميرود
گفتم بگريم تا ابَل چون خر فرو مانده به گل وين نيز نتوانم که دل با کاروانم ميرود
صبر از وصال يار من برگشتن از دلدار من گرچه نباشد کار من هم کار از آنم ميرود
در رفتن جان از بدن گويند هر نوعي سخن من خود به چشم خويشتن ديدم که جانم ميرود
سعدي فغان از دست ما لايق نبودي بي وفا طاقت نمي آرم جفا، کار از فغانم مي رود
ز لیلایی شنیدم یا علی گفت - به مجنونی رسیدم یا علی گفت
مگر این وادی دارالجنون است - که هر دیوانه دیدم یا علی گفت
نسیمی غنچه ای را باز میکرد - به گوش غنچه آندم یا علی گفت
خمیر خاک آدم چون سرشته - چو بر میخاست آدم یا علی گفت
مسیحا هم دم از اعجاز میزد - زبس بیچاره مریم یا علی گفت
مگر خیبر زجایش کنده میشد - یقین آنجا علی هم یا علی گفت
علی را ضربتی کاری نمیشد - گمانم ابن ملجم یا علی گفت
دلا باید که هردم یا علی گفت - نه هر دم بل دمادم یا علی گفت
که در روز ازل قالوبلا را - هر آنچه بود عالم یا علی گفت
محمد در شب معراج بشنید - ندایی آمد آنهم یا علی گفت
پیمبر در عروج از آسمانها - بقصد قرب اعظم یا علی گفت
به هنگام فرو رفتن به طوفان - نبی الله اکرم یا علی گفت
به هنگام فکندن داخل نار - خلیل الله اعظم یا علی گفت
عصا در دست موسی اژدها شد - کلیم آنجا مسلم یا علی گفت
کجا مرده به آدم زنده میشد - یقین عیسی بن مریم یا علی گفت
علی در خم به دوش آن پیمبر - قدم بنهاد و آندم یا علی گفت
باغ نگاه
گل مــی کنـــد به باغ نگـاهت جـوانیم
وقــتی بروی دامـــن خـــود می نشانیم
داغ جنون قـــطره ی اشــکم به چشم تو
هر چند از دو چـشم خودت می چکانیم
مـن عابـــر شــکســته دل خـلوت تو ام
تا بیـکران چشــم خـــودت مــی کشانیم
یک مشـت بغض یخ زده تفسیر می کند
انـــــدوه و درد غربــت بــی همــزبانیم
وقــتی پـرید رنگ تو از پشت قصه ها
تصــویر شد نهـــایت رنـــگــین کـمانیم
تو، آن گلی که می شــکفی در خیال من
پُر می شود زعطر خوشــت زنــدگانیم
در کـهــکشان چـشم تو گم می شود دلم
سرگـشتـــه در نــــهایــتی از بی نشانیم
زیــبـــاترین ردیف غـــزلهای من توئی
ای یـــــار ســــرو قـــامت ابـرو کمانیم
حـــالا بیـــا و غــربت ما را مرور کن
ای یــــادگــــــار وســعت سبـز جوانیم
بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم
اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد
من و ساقی به هم تازیم و بنیادش براندازیم
شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزیم
نسیم عطرگردان را شکر در مجمر اندازیم
چو در دست است رودی خوش بزن مطرب سرودی خوش
که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان سر اندازیم
صبا خاک وجود ما بدان عالی جناب انداز
بود کآن شاه خوبان را نظر بر منظر اندازیم
یکی از عقل میلافد یکی طامات میبافد
بیا کاین داوریها را به پیش داور اندازیم
بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه
که از پای خمت روزی به حوض کوثر اندازیم
سخندانی و خوشخوانی نمیورزند در شیراز
بیا حافظ که تا خود را به ملکی دیگر اندازیم
شاه شمشاد قدان ، خسرو شیرین دهنان
كه به مژگان شكند ، قلب همه صف شكنان
مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت
گفت كه ای چشم و چراغ همه شیرین سخنان
تاكی از سیم و زرت كیسه تهی خواهد بود
بنده ما شو و برخور ز همه سیم تنان
دان دوست بدست آرو زدشمن بگسل
مرد یزدان شو و ایمن گذر از اهرمنان
كمتر از ذهره نی پست مشو مهر بورز
تا بخلوتگه خورشید رسی چرخ زنان
پیر پیمانه كش من كه روانش خوش باد
گفت پرهیز كن از صحبت پیمان شكنان
بر جهان تكیه مكن گر قدحی می داری
شادی زهره جبینان خور و نازك بدنان
با صبا در چمن لاله سحر میگفتم
كه شهیدان كه اند این همه خونین كفنان
گفت حافظ من تو محرم این راز نه ایم
از می لعل حكایت كن و سیمین تنان
بی همگان بسر شود بی تو بسر نمی شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی شود
دیده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو
گوش طرب به دست تو بی تو بسر نمی شود
جان ز تو جوش می کند دل ز تو نوش می کند
عقل خروش می کند بی تو بسر نمی شود
خمر من و خمار من باغ من و بهار من
خواب من و خمار من بی تو بسر نمی شود
جاه و جلال من تویی ملکت و مال من تویی
آب زلال من تویی بی تو بسر نمی شود
گاه سوی وفا روی گاه سوی جفا روی
آن منی کجا روی بی تو بسر نمی شود
دل بنهند بر کنی توبه کنند بشکنی
این همه خود تو میکنی بی تو بسر نمی شود
بی تو اگر بسر شدی زیر جهان زبر شدی
باغ ارم سقر شدی بی تو بسر نمی شود
گر تو سری قدم شوم ور تو کفی علم شوم
ور بروی عدم شوم بی تو بسر نمی شود
خواب مرا ببسته ای نقش مرا بشسته ای
وز همه ام گسسته ای بی تو بسر نمی شود
گر تو نباشی یار من گشت خراب کار من
مونس و غمگسار من بی تو بسر نمی شود
بی تو نه زندگی خوشم بی تو نه مردگی خوشم
سر ز غم تو چون کشم بی تو بسر نمی شود
هر چه بگویم ای صنم نیست جدا ز نیک وبد
هم تو بگو ز لطف خود بی تو بسر نمی شود
رباعیات زیبایی از خیام ...
آن قصر که جمشید در او جام گرفت آهو بچه کرد و شیر آرام گرفت
بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر دیدی که چگونه گور بهرام گرفت
...
ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست بی باده گلرنگ نمی باید زیست
این سبزه که امروز تماشاگه ماست تا سبزه خاک ما تماشاگه کیست
□
ای دل چو زمانه می‌کند غمناکت ناگه برود ز تن روان پاکت
بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند زان پیش که سبزه بردمد از خاکت
□
این کوزه چو من عاشق زاری بوده است در بند سر زلف نگاری بوده است
این دسته که بر گردن او میبینی دستی است که برگردن یاری بوده است
□
چون ابر به نوروز رخ لاله بشست برخیز و به جام باده کن عزم درست
کاین سبزه که امروز تماشاگه ماست فردا همه از خاک تو برخواهد رُست
□
خاکی که به زیر پای هر نادانی است کفّ صنمی و چهره جانانی است
هر خشت که بر کنگره ایوانی است انگشت وزیر یا سلطانی است
□
ساقی !گل و سبزه بس طربناک شده است دریاب که هفته دگر خاک شده است
می نوش و گلی بچین که تا درنگری گل خاک شده است و سبزه خاشاک شده است
□
می نوش که عمر جاودانی این است خود حاصلت از دور جوانی این است
هنگام گل و مُل است و یاران سرمست خوش باش دمی که زندگانی این است
□
افسوس که نامه جوانی طی شد و آن تازه بهار زندگانی دی شد
آن مرغ طرب که نام او بود شباب افسوس ندانم که کی آمد کی شد
□
تا راه قلندری نپویی نشود رخساره به خون دل نشویی نشود
سودا چه پزی تا که چو دلسوختگان آزاد به ترک خود نگویی نشود
□
هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد
کاندر صدف از نهفتگی گردد دُر آن قطره که راز دل دریا باشد
□
خشت سر خُم ز ملکت جم خوشتر بوی قدح از غذای مریم خوشتر
آه سحری ز سینه خماری از ناله بوسعید و ادهم خوشتر
□
دی کوزه‌گری بدیدم اندر بازار بر پاره گلی لگد همی زد بسیار
و آن گل به زبان حال با او می‌گفت من همچو تو بوده‌ام مرا نیکودار !
□
مرغی دیدم نشسته بر باره طوس در پیش نهاده کله کیکاووس
با کله همی گفت که افسوس افسوس کو بانگ جرسها و کجا ناله کوس ؟
□
جامی است که عقل آفرین می زندش صد بوسه ز مهر بر جبین می زندش
این کوزه‌گر دهر چنین جام لطیف می‌سازد و باز بر زمین می زندش
□
من بی می ناب زیستن نتوانم بی باده کشید بارتن نتوانم
من بنده آن دمم که ساقی گوید: « یک جام دگر بگیر» و من نتوانم !
□
یک چند به کودکی به استاد شدیم یک چند به استادی خود شاد شدیم
پایان سخن شنو که ما را چه رسید: از خاک بر آمدیم و بر باد شدیم!
□
از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکن فردا که نیامده ست فریاد مکن
برنامده و گذشته بنیاد مکن حالی خوش باش و عمر بر باد مکن
□
قانع به یک استخوان چو کرکس بودن به ز آن که طفیل خوان ناکس بودن
با نان جوین خویش حقا که به است کالوده و پالوده هر خس بودن
□
تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم ٬ برآرم یا نه
□
ای کاش که جای آرمیدن بودی یا این ره دور را رسیدن بودی
کاش از پی صد هزار سال از دل خاک چون سبزه امید بر دمیدن بودی
بسیار سفر باید تا پخته شود خامی صوفی نشود صافی تا درنکشد جامیگر پیر مناجاتست ور رند خراباتی هر کس قلمی رفته‌ست بر وی به سرانجامیفردا که خلایق را دیوان جزا باشد هر کس عملی دارد من گوش به انعامیای بلبل اگر نالی من با تو هم آوازم تو عشق گلی داری من عشق گل اندامیسروی به لب جویی گویند چه خوش باشد آنان که ندیدستند سروی به لب بامیروزی تن من بینی قربان سر کویش وین عید نمی‌باشد الا به هر ایامیای در دل ریش من مهرت چو روان در تن آخر ز دعاگویی یاد آر به دشنامیباشد که تو خود روزی از ما خبری پرسی ور نه که برد هیهات از ما به تو پیغامیگر چه شب مشتاقان تاریک بود اما نومید نباید بود از روشنی بامیسعدی به لب دریا دردانه کجا یابی در کام نهنگان رو گر می‌طلبی کامی
مطالب مشابه :
زیباترین اشعار (پست اول)
آیا می دانستید ::::: " - زیباترین اشعار (پست اول) - -_- ":":" بخوانید برای اطلاعات بیشتر ":": " -_-
نجواهای عاشقانه
گلچین زیباترین شعرهای روز - نجواهای عاشقانه - زیباترین عاشقانه ها،شاهکارهای ادبی و اشعار ناب
زیباترین اس ام اس های عاشقانه سال
گلچین زیباترین شعرهای روز - زیباترین اس ام اس های عاشقانه سال زیباترین شعر; اشعار
زیباترین شعر کوتاه
گلچین زیباترین شعرهای روز - زیباترین شعر کوتاه - زیباترین عاشقانه ها،شاهکارهای ادبی و اشعار
عاشقانه های بهار
گلچین زیباترین شعرهای روز - عاشقانه های بهار - زیباترین عاشقانه ها،شاهکارهای ادبی و اشعار ناب
شهر زیبایی
گلچین زیباترین شعرهای روز - شهر زیبایی - زیباترین عاشقانه ها،شاهکارهای ادبی و اشعار ناب
زیباترین شعر سهراب سپهری
گلچین زیباترین شعرهای روز - زیباترین شعر سهراب سپهری - زیباترین عاشقانه ها،شاهکارهای ادبی و
عشق چیست؟
گلچین زیباترین شعرهای روز - عشق چیست؟ - زیباترین عاشقانه ها،شاهکارهای ادبی و اشعار ناب
برچسب :
زیباترین اشعار