هدف برتر 11

برســـــــــام

فکر کنم یکی از سخت ترین روزای زندگیم رو گذرونده بودم ، داغون بودم ، له له اما نه از نظر جسمی ، از نظر روحی ... انگار چند ساعت روحم رو زیر مشت و لگد گرفته بودند .
ولی نه ؛ گرفته بود بهتر بود ، فرناز روحم رو آزار می داد ، اون روحم رو له کرده بود ... هر دفه دیدنش توی این لوکیشن و اون لوکیشن یه روز از عمرم کم می کرد ، بس که اذیت می شدم با دیدنش .
کسی که یه مدت تمام عشقم بود و زندگیم ، کسی که مایه آرامشم بود حالا مایه عذابم شده بود ... کاش کارم هیچوقت دیگه به این جاها نخوره که چشمم به سوهان روحم بیفته .
---------------
وقتی به دفتر مجله رسیدم ، یه راست رفتم پیش رضا ، سخت مشغول کار با کامپیوتر بود ، برای اینکه متوجه حال خرابم نشه ، یه لبخند مصنوعی زدم و بلند گفتم : سلام ، استاد !
رضا که از سرو صدای من جا خورده بود ، یه تکونی خورد و با اخم سرش رو آورد بالا ، تا چشمش به من افتاد ، اخماش باز شد ، لبخندی زد و گفت : به ! سلام بر دانشجوی خودم!
بیا بگو امروز چه کردی ؟!
رفتم داخل و روی نزدیک ترین صندلی به میز رضا نشستم ، از توی کیفم ، اون چند صفحه مصاحبه ای رو که نوشته بودم رو به همراه فلشم که فایل ضبط شده مصاحبه رو ریخته بودم روش
دادم بهش و گفتم : اینم پروژه ما ، خدمت شما، استاد !
رضا برگه ها رو ازم گرفت و شروع کرد به خوندنشون ... بعد از اینکه همه رو خوند ، لبخندی از روی رضایت زد و گفت : حقا که کشف خودمی ! عالی بود برسام ، به عنوان کار اولت حرف نداشت
می تونم از همین الان ورودت رو به جرگه خبرنگاران تبریک بگم !
از اینکه از پس پرژه م به خوبی بر اومده بودم خوشحال گفتم : پس من این جلسه آخرو نیام دیگه ! یه روز بیام فقط کارتم رو بگیرم !
رضا : نه دیگه ! این مرحله اول پروژه ت بود .
با تعجب گفتم : مگه این پروژه چند مرحله ایه ؟
رضا : دو مرحله ای ... کخ خدا رو شکر مرحله اولت رو عالی بودی ، ایشالا مرحله دومت رو هم عالی تر از این می گذرونی .
فقط خدا خدا می کردم ، دیگه این مرحله ربطی به اون لوکیشن های کذایی نداشته باشه ، از رضا پرسیدم : خوب توی این مرحله باید چکار کنم ؟
رضا کاغذهای مصاحبه م رو همراه با فلش گذاشت توی کیفش و گفت : مثل مرحله قبل ...
این رو که گفت پریدم وسط حرفش : یعنی باز با گلزار مصاحبه کنم ؟
رضا : نه ، مثل مرحله اولت فردا باید بری لوکیشن همون فیلم ، اما ایندفعه با کارگردان فیلم مصاحبه کنی ... بعد روی کاغذ چیزی نوشت و گرفت جلوی من : اینم نامه معرفیت به علاوه آدرس لوکیشنه .
دستم رو گذاشتم روی پیشونیم و نفسم رو با صدا دادم بیرون. لعنتی، اصلا دیگه دوست نداشتم پامو بذارم توی اون خراب شده! وقتی دیدم رضا هنوز دستش به سمت من درازه ناچار؛ نامه رو گرفتم و پرسیدم : مگه محل فیلمبرداریشون ، همونجا یی که سری پیش رفتم نیست ؟
رضا : نه ، فردا می خوان داخلی ها رو بگیرن ، یه آپارتمانه تو زعفرانیه ....مرحله اول فیلمبرداری داخل کوچه است روبروی همون آپارتمان، بعدش می رن داخل، هر وقت راحت تری برو ... کاملاً هماهنگ شده و مشکلی نیست.
این مرحله هم که ایشالا با موفقیت بگذرونی ایشالا خودم اصلا میام این کارت خبرنگاریت رو دو دستی نقدیمت می کنم
---------------- سر ساعت ده ، جلوی در آپارتمانی بودم که امروز قرار بود فیلمبرداری کنند ، همه عوامل تو کوچه بودن و باز طبق معمول جمعیت زیادی اونجا جمع شده بودن که نگهبانا هر طور که شده بود سعی می کردن از هجومشون به سمت محل فیلمبرداری جلوگیری کنن
با اعتماد به نفس برگه معرفی رضا رو تو دستم گرفتم و رفتم سمتشون ، یکی از نگهبانا که بهم نزدیک تر از بقیه بود اومد جلو و گفت با کسی کار دارین ؟ منم اسم کارگردان رو آوردمو برگه رو نشونش دادم، سرسری برگه رو خوند و ، بدون هیچ حرفی رفت کنار .
خواستم برم سراغ کارگردان که دیدم داره قسمتی رو که ضبط کرده ند از توی تلویزیون کوچیکی که روبروشه نگاه می کنه ، برای اینکه سرش خلوت بشه و بتونه با خیال راحت به سوالام جواب بده ، جلو تر نفرتم و همونجایی که بودم وایسادم .
چند دقیقه ای وایساده بودم که نگام توی یه نقطه از جمعیت میخکوب شد و وقتی به خودم اومدم دیدم یه جوری خودمو رسوندم به اون سمت ... این دو تا دختر چرا همه جا بودن؟ یعنی تا این حد عطش حرف زدن با گلزار رو داشتن؟
جدی جدی مثل اینکه این دو تا دختر اصفهانی بدجوری روی فرنازو کم کردند ... با اخم داشتم نگاهشون می کردم ، اما حواسشون به من نبود ، تا اینکه دختر چاقه نگاهش به من افتاد
بنده خدا هول کرده بود و همینجوری با آرنجش می زد تو پهلوی دوست لاغرش ، اما اون یکی هنوز حواسش به حرف زدن خودش بود ...
با دیدن این واکنشش مطمئن شدم موضوع پچ پچشون منم ! آخه بنده خدا بدجوری رنگش پریده بود .

منم که این روزا خوب اتو داده بودم دست این دو تا جوجه! بعید نبود وایسن پشت سرم چرت و پرت بگن! نمی دونم تعداد ضربات دختره سه رقمی شد یانه ، اما بالاخره دوستش رضایت داد که به این حرکت جواب بده ، دستشو به پهلوش گرفت و با اخم گفت : چِدِس ؟ پهلوم پُکید ... مِگه زبون نداری که هی سقلمه می زِنی ؟
حالا بعد از سقلمه زدن ، نوبیت چشم و ابرو اومدن بود ، که خوشبختانه این رو زود گرفت و نگاهش اومد سمتم .
لاغره که معلوم بود بیشتر از چاقه جا خورده ، یه اخم عمیقی کرد ورو به من با کمال پررویی گفت : کاری داشتین ؟
منم پوزخندی زدم و سعی کردم یه چیزی بگم که خودم می دونستم ممکنه حقیقت نداشته باشه، اما اونا رو جز بده : گفتم : من نه ! ولی مثل اینکه شما خیلی از من خوشتون اومده که همه اش دنبال من راه می افتین، نکنه دارین تعقیبم می کنین؟ چه سوالیه! این که معلومه، هر جا من می رم شما هم هستین!
هر دو در جا سرخ شدن! آخه چه حالی داد گرفتن حال این دو تا دختر، نفس نفس می زدن و هی می خواستن در جواب من یه چیزی بگن اما نمی تونستن ؛ داشت از واکنشاشون خنده م می گرفت ! سریع ازشون دور شدم و رفتم پیش کارگردان که دیگه سرش خلوت شده بود .
  یــــــــــــــاس(دوستان از این به بعد به درخواست خیلی از بچه ها، کمتر از لهجه اصفهانی استفاده می کنم که خوندنش براتون سخت نباشه، در هر صورت همیشه حق با مشتریه!)
- پری دلم می خواد فقط یه بار دیگه به من بگی پاشو بریم لوکیشن! همین مونده بود یه پسر !! بهمون اَنگ بندالی بچسبونه!
- آره خداییش ، منم نمی دونم چرا اون لحظه لال شده بودم! دوست داشتم بزنم تو دهنش ... چی فک کرده پیش خودش! پسره پرو!
- یکی دو هفته اس اینجا تلپ شدم ، دیگه بهتره برگردم، صدای مامانم خیلی گرفته، می دونم تنهایی بهش فشار می یاره.
- من دوست ندارم تو همینطوری برگردی ... دوست دارم حتما یه کاری با این گلزار بکنیم، باورت نمی شه حتی ذهنم تا اونجا هم رفته که تو بازیگر بشی یه فلیم با گلزار بازی کنه صد تا جای ایلیا بسوزه!
- بی خیال بابا من سپردمش به خدا! خدا یه کاری باهاش می کنه که هزار جاش بسوزه!
- بابا همون خدا هم می گه از تو حرکت از من برکت!
- می گی چی کار کنم؟
می خوای بری کلاس خبرنگاری ثبت نام کنی؟ به بهونه مصاحبه خودتو بهش نزدیک می کنی و حرفاتو می زنی، بگو به خاطر اون زندگیت تباه شده.
- صد سال این کار رو نمی کنم.
- یه کار دیگه هم می شه کرد!
از دیدن برق چشماش متعجب شدم و گفتم:
- چی کار؟
- بری خبرنگار بشی ، ترتیب یه مصاحبه خصوصی رو بدی و بری تو خونه گلزار ... هزار تا کار می شه اون تو کرد. پدرشو در بیار و بیا بیرون. دخترا هر کاری بخوان می تونن بکنن!
با چشمای گرد شده گفتم:
- گمشــــو! مگه من هرزه ام!
- نخیر ... همون قضیه تشنه بردن تا لب چشمه است!
- نترس بابا! گلزار اینقدر از این چیزا دور و برش دیده که اولا چشم و دلش سیره دوما از همون اول می فهمه هدفم چیه شوتم می کنه بیرون.
- اگه تو با سیاست باشی و بتونی درست عمل کنی هیچ اتفاقی نمی افته. یکی دوبار که بری خونه اش بار سوم چهارم همه چی اوکی می شه.
- من عمرا این کار رو نمی کنم.
- یاس! من اگه جای تو بودم تا جاهای بدتر از اینم می رفتم، باور کن! احمق تو الان حکم بیوه رو داری نمی خوام این چیزا رو یادت بیارما! اما مجبورم ... تو دیگه شرایط قبلت رو نداری ... به خاطر چی؟ به خاطر اینکه این آقا باعث شده شوهرت ...
رفتم وسط حرفش:
- ایلیا بچه بود به گلزار چه ربطی داره؟ ایلیا عاشق اون بود باید برم خر اونو بچسبم بگم تو زندگیمو خراب کردی؟
پری شونه ای بالا انداخت و گفت:
- در هر صورت من نمی ذارم به این زودی بری ، شروین یک ماه دیگه می یاد! من تو این یک ماهه چه خاکی بریزم تو سرم؟
- خوب توام بیا برگردیم.
دستی برای یه تاکسی بلند کرد و گفت:
- اگه می خواستم بیام از همون اول می یومدم ...
دوتایی نشستیم توی تاکسی و سکوت کردیم. واقعا نمی دونستم باید چی کار کنم؟! هم دلم برای مامانم می سوخت هم ذهنم اینقدر نسبت به شهرم منفی شده بود که حس می کردم از همون لحظه برگشت با ایلیا چشم تو چشم می شم. دلم نمی خواست برگردم. می خواستم برای همیشه از شهرم دور بشم، اما اصلا امکانش نبود. تاکسی که متوقف شد فهمیدم همه طول راه رو توی فکر بودم. پیاده شدیم و هر دو رفتیم داخل، پری همینطور که داخل اتاقش لباس عوض می کرد گفتک
- یاس! یه زنگ بزن به مامانت بگو حالا حالا ها من نمی ذارم برگردی. اگه اجازه هم ندادن بذار من خودم حرف می زنم باهاشون. اون یلدا اونجا چی کاره است؟ خونه نزدیک مامانت اجازه کردن که هی سر بزنه بهشون دیگه.
- یلدای بیچاره که دائم داره به مامان سر می زنه، جدیدا هم شده کمک دستش توی آرایشگاه، اما بالاخره که چی؟! من نزدیک دو هفته اس اینجام. دیگه باید کم کم برگردم.
از اتاق اومد بیرون و گفت:
- آخه اگه شروین بود و تو معذب بودی یه حرفی، اما وقتی اینجا هم تو راحت تری هم من، چرا باید خودتو توی معذورات قرار بدی؟
سرمو گرفتم بین دستام و گفتم:
- نمی دونم ...
نشست کنارم و گفت:
- پاشو، پاشو یه زنگ بزن به مامانت، منم می خوام باهاشون حرف بزنم ...
از جا بلند شدم و رفتم سر کیفم، دلم برای صدای مامانم تنگ شده بود، اون بنده خدا چه گناهی کرده بود؟ یکی دو روز بعد از جدایی از ایلیا اومدم تهران و تنهاش گذاشتم، درسته که هر بار باهاش حرف می زنم خودشو شاد نشون می ده اما من می دونم تو دلش چی می گذره! هر چی بیشتر توی کیفم رو می گشتم کمتر به نتیجه می رسیدم، سرعت دستم توی کیفم بیشتر شد. نبود که نبود! وای خدا جون بدبخت شدم، با ترس همه محتویات کیفم رو خالی کردم رو کاناپه و بیشتر گشتم، اما انگار از اول من گوشی نداشتم. پری با تعجب گفت:
- چته؟ چرا اینجوری می کنی؟ داری دنبال چی می گردی؟
بغض افتاده بود تو گلوم:
- گوشیم نیست پری! آب شده رفته تو زمین.
بلند شد اومد سمتم و گفتم:
- بذار ببینم! مگه می گه نباشه؟
اینبار نوبت اون بود که بگرده اما نبود! وقتی مطمئن شدیم توی کیف نیست، جیبای مانتو هامو گشتیم، داخل چمدونم، کل خونه رو، اما پیدا نشد که نشد! دیگه گریه ام گرفته بود، روی موبایلم پر از عکس و فیلم شخصی بود، عکسای من و یلدا، من و مامان، فیلم های رقص از شب تولد ایلیا! و یه بار که زد به سرم و یه لباس مسخره پوشیدم و شروع کردم به رقصیدن، رقص با عشوه! یلدا هم نامردی نکرد و با گوشیم فیلممو گرفت! حالا اگه اینا می افتاد دست یه نفر دیگه باید چه خاکی تو سرم می ریختم؟!!! داشتم از ترس سکته می کردم. از فکر اینکه فیلمم پخش بشه روی اینترنت و دست به دست بچرخه! آبرو برام نمی موند دیگه. پری اشک منو که دید دست به کمر وایساد و گفت:
- خوب به جا آبغوره گرفتن یه ذره مغزتو به کار بنداز و فکر کن! آخرین بار کجا گذاشتیش؟
- یادم نیست!
- ای بمیری با اون مخت! هر چی هم بهش زنگ می زنم نه صداش می یاد نه کسی جواب می ده!
- وای پری دست کسی بیفته بدبخت می شم!
- می خوای بریم کلانتری اعلام کنیم گم شده؟
- جعبه اش رو باید داشته باشم، جعبه اش اصفهانه!
- ای داد بیداد!
- حالا یه کم فک کن! شاید یادت بیاد ... بعدش هم نگران نباش کسی اگه دزدیده باشه با چیزای توش کاری نداری ... این کارا که فیلم کسیو پخش کنن و اینا خز شده! فقطط خود گوشیو باز می کنه و قطعاتش رو بر می داره که اونم فدای سرت. باید سیم کارتت رو بسوزونی فقط ...
بدون حرف فقط اشک می ریختم و پری هم سعی می کرد آرومم کنه. از شام هیچی نفهمیدم، خیلی نگران بودم بعدش هم پری با خیال راحت گرفت خوابید. من نشسته بودم جلوی تلویزیون و اصلا راه به حال خودم نمی بردم، همه اش به این فکر می کردم که نکنه فیلمم پخش بشه؟ نکنه مامان و علیرضا و یلدا ببینن و فک کنن از عمد ... اعصابم به هم ریخته بودم. سرم رو به پشتی کاناپه تکیه دادم و چشمامو بستم، کم کم چشمام سنگین شد و به خواب فرو رفتم.
چنان از خواب پریدم که گردنم رگ به رگ شد. یادم افتاد گوشیمو کجا گذاشتم، اینقدر که بهش فکر کردم توی خواب دیدم که آخرین بار کجا گذاشتم. سر لوکیشن ، خسته شدم و نشسته لب جدول، یه تیکه وقتی پری دستم رو کشیدم و منو بلند کرد یادم رفت که گوشیمو کنارم لب جدول گذاشتم. حالا یادم افتاده بود که گوشی رو کجا گذاشتم، اما مطمئن نبودم که گوشیمو همونجا پیدا کنم. بدون اینکه پری رو صدا کنم لباس پوشیدم یه یادداشت برای پری گذاشتم و زدم از خونه بیرون، تصمیم داشتم خودمو برسونم اونجا، اوقش از مغازه دار های اطراف می پرسیدم. شاید کسی پیدا کرده باشه و به اونا داده باشه. از تاکسیکه پیاده شدم از مغازه اولی شروع به پرس و جو کردم، اما هر چی بیشتر پیش رفتم کمتر به نتیجه رسیدم. راهم رو کج کردم سمت لوکیشن، شاید می شد از عوامل سوال کنم. باید همه جا رو می گشتم، اگه اون فیلما و عکسا روش نبود اهمیتی نداشت، اما به خاطر آبروم نباید کوتاهی می کردم. محل لوکیشن قبلی خالی از جمعیت بود اما می دونستم که لوکیشن داخلی ، همونجا قرار داره. یه ساختمون سه طبقه که از شانس من درش باز بود. سرم رو انداختم زیر و رفتم تو، فوقش اگه کسی جلومو می گرفت هم درخواستم رو مطرح می کردم. توی حیاط حسابی شلوغ پلوغ بود و هر کسی مشغول یه کاری ... نمی دونستم از کی باید سوال بپرسم، داشتم دور خودم می چرخیدم که یهو کنار استخر چشمم افتاد به دو تا پسر که سرشون رو فرو کرده بودن داخل یه گوشی و داشتن هر هر میخندیدن، اول توجهی بهشون نکردم اما با تصور چیزی که دیدم دوباره و ناگهانی سرم رو چرخوندم به طرفشون. نگام زوم شد روی گوشی که دست پسره بود، قدم قدم بهشون نزدیک شدم، گوشی سونی اریکسون مدل p1 با یه آویز انگری برد. خود خودش بود! اما هنوز هم می ترسیدم یهو گوشی رو از دستشون بقاپم و ببینم اشتباه کردم. آروم دور زدم و پشت سرشون قرار گرفتم، حالا می تونستم اون چیزی که اونا می بینن رو ببینم. اینقدر غرق صفحه موبایل شده بودن که اصلا متوجه من نبودن. یه لحظه که یکیشون تکون خورد و خودم رو روی صفحه موبایل دیدم که دارم می رقصم خون به صورتم دوید و فشارم افتاد! وای خدایا! بدبخت شدم، اشک سرازیر شد، اصلاض فکر نمی کردم یه روزی فیلمم رو کسی ببینه. دیگه تعلل رو جایز ندونستم، رفتم به سمتشون و داد کشیدم:
- هی! فک نمی کنین سر کردن توی گوشی دیگرون اصلاً کار درستی نباشه؟
دوتایی سرشون رو آوردن بالا و با دیدن من وضوحاً رنگشون پرید. همه بدنم می لرزید. یکی از پسرا سریع گوشی رو چپوند تو جیبش و سعی کرد جدی باشه:
- چی می گی خانم؟!
صدام از بغض و گریه می لرزید. کاش می شد گریه نکنم، ولی دیدن اون صحنه که دو تا پسر دارن رقص منو با اون لباسای اسف بار می بینن واقعاً حالم رو بد کرده بود:
- اون گوشی منه که گذاشتی تو جیبت، دیروز تو همین خراب شده جا گذاشتمش ... یالا پسش بده وگرنه آبروت رو می برم.
اون یکی پسره پوزخندی زد و گفت:
- برو بابا خدا روزیتو جای دیگه حواله کنه! اصلاً تو کی هستی؟ به چه حقی اومدی تو؟
و به دنبال این حرف با صدای بلند نگهبانشون رو صدا زد، با هق هق گفتم:
- تو رو خدا مموری گوشیمو بده ، خودش رو بردار! آخه چطور راضی می شی با آبروی من بازی کنی؟
پسره بی توجه به من هنوز داشت نگهبان رو صدا می کرد. دوباره گفتم:
- تو رو خدا! بابا لعنتی، اگه اون گوشیو در بیاری من ثابت می کنم مال منه! همه لیست تماسش شماره های اعضای خونواده منه! عکسای توش عکسای منه!
دو تا پسرا شروع کردن به خندیدن و یکیشون با وقاحت گفت:
- اون روزی که با این وشع می رقصیدی و عکس می گرفتی باید فکر پخش شدنش رو هم می کردی، شرمنده ، اون گوشی گوشی منه، فیلم تو هم امروز به دستم رسیده...
دیگه به ضجه افتاده بودم، صدایی از پشت سرم بلند شد:
- چیزی شده خانم؟
تا چرخیدم برسام رو دیدم، نمی دونم چرا تو اون لحظه به چشم یه آشنا بهش نگاه کردم، یه ناجی! زار زدم و با انگشتم پسرا رو نشون دادم:
- اینا گوشی منو برداشتن، دیروز اینجا جا گذاشتمش، امروز اومدم دنبالش، دست این دو نفره، به خدا گوشی خودمه، توش پر از عکس و فیلم خونوادگیه! اینا می خوان آبرومو ببرن. تو رو قرآن گوشیمو بگیرین ازشون.
چند نفر دیگه هم دورمون جمع شده بودن و داشتن با تعجب نگامون می کردن. برسام با اخم دستش رو جلوی صورت من بالا آورد و گفت:
- تو آروم باش ، الان مشخص می شه.
آب دهنم رو قورت دادم و بهشون خیره شدم، همه امیدم به این بود که برسام حقمو بگیره. رفت طرفشون و گفت:
- می شه گوشی رو ببینم؟
پسره با خشم گفت:
- برو آقا ... گوشی خودمه این دختره توهم زده! چون فیلمش پخش شده و من داشتم به دوستم نشون می دادم آمپر چسبونده، وگرنه گوشی مال منه!
برسام با خونسردی گفت:
- خیلی خب! می شه گوشیتون رو ببینیم؟
پسره آب دهنش رو قورت داد و دوستش گفت:
- نخیر نمی شه، نخوایم گوشی رو به کسی نشون بدیم باید کیو ببینیم؟
یکی دیگه از پسرا جلو اومد و گفت:
- بالاخره این جریان پیش اومده و باید تکلیفش مشخص بشه، پس گوشی رو نشون بده.
پسره ناچاراً دست توی جیبش کرد و گوشی رو خارج کرد، اما گوشی خودش رو نه، نه گوشی منو. برسام خواست گوشی رو بگیره که داد کشیدم:
- هوی با خر طرفی؟! اون گوشی که گذاشتی تو جیب کتت رو در بیار ، نه اینو!
پسره با عصبانیت گفت:
- من همین یه گوشی رو دارم.
برسام چرخید به سمت من و با اعتماد به من گفت:
- گریه نکن! حرف بزن ... تو کدوم جیبش؟
با دست به جیب سمت چپ کتش اشاره کردم. برسام رفت سمت پسره و پسره یه قدم رفت عقب، چون افراد زیادی جمع شده بودن نه می تونست در بره نه می تونست کتمان کنه. برسام چنگ انداخت یقه کتش رو گرفت و کشیدش سمت خودش بعد هم دست کرد توی جیبش و گوشی منو کشید بیرون. نشونم داد و گفت:
- همینه؟
سرم رو به بالا و پایین تکون دادم یعنی آره. برسام سریع وارد شماره های گوشی شد و چند تا شماره برام خوند که من بگم شماره کیه، من اسم رو می گفتم و برسام تایید می کرد. به چند نفر دیگه هم نشون می داد تا ثابت بشه که راست می گم. بعد هم چند تا چیز دیگه رو چک کرد و گوشی رو گرفت سمت من، گوشی رو گرفتم با قدردانی نگاش کردم، چقدر دلم می خواست با مشت بکوبم تو صورت اون پسره . اما حیف که قدرتش رو نداشتم، قبل از اینکه بتونم چیزی بگم برسام رفت سمتش و با قدرت تموم مشتش رو کوبید پای چشم پسره، پسره پرت شد عقب و افتاد تو بغل دوستش، بعد هم با خشم گفت:
- بیشتر از این حقته! دزد ناموس!
یکی از پسرا سریع برسام رو گرفت و گفت:
- ولش کن، این آشغال از اول هم آدم درستی نبود، منتظر یه بهونه بودیم که بندازیمش بیرون. اینم بهونه اش!
برسام اومد سمت من و انگار که خیلی سال باشه منو بشناسه گفت:
- بریم.
همراه برسام راه افتادم. می خواستم هر چه زودتر از اونجا برم. یهو وسط راه برسام ایستاد و گفت:
- اِ ... وایسا من الان می یام.
قبل از اینکه بتونم چیزی بپرسم دوید سمت پسره که با چند نفر درگیر لفظی شده بود. دیدم که برسام گوشی پسره و دوستش رو گرفت و تند تند باهاشون یه کارایی کرد و بعد از اینکه کارش تموم شد گوشی ها رو پس داد و برگشت . حال خیلی بدی داشتم، اینقدر که اصلاً نمی فهمیدم الان باید از برسام تشکر کنم! رو به من گفت:
- بریم بیرون از اینجا ...
اتوماتیک وار راه افتادم به سمت در و رفتم بیرون، اصلا متوجه نبودم برسام دنبالم هست یا نه، مهم هم نبودف همه اش داشتم به این فکر می کردم که اگه گوشیمو پیدا نمی کردم چی می شد؟ اگه نمی تونستم پسش بگیرم چی؟ اگه فیلمم پخش می شد؟ حالم لحظه به لحظه داشت بدتر می شد ...

برســــــــــــام