مننژیت

مننژیت

اتیولوژی مننژیت، یا التهاب لپتومنننژها، می تواند به وسیله باکتری، ویروس و یا ندرتاً قارچ ها به وجود آید اصطلاح مننژیت آسپتیک اصولاً به مننژیت ویروسی اشاره می کند، اما تظاهر بالینی مشابهی ممکن است در عفونت با سایر ارگانیسم های عفونی (بیماری لایم، سفیلیس، سل) عفونت های پارامننژ و آبسه مغزی آبسه اپیدورال، آمپیم سینوس وریدی)، تماس با مواد شیمیایی (داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی، IVIG) اختلالات خود ایمنی و سایر بیماریها دیده می شود.

شایع ترین علل باکتریایی مننژیت

نوزادان: استرپتوکوک گروه B- اشرشیاکولی- کلمبیا- Entrobacter

بالای یک ماه: استرپتوکوک پنومونیه، نایسریامننژیتیدیس

مننژیتی که به صورت نسبی درمان شده به مننژیت باکتریایی اشاره دارد که بادرمان آنتی بیوتیکی خوراکی قبل از انجامLP، ممکن است منجر به کشت منفی CSF شود، اگر چه سایر یافته های CSF مطرح کننده عفونت باکتریال مقاوم است. اتیولوژی را می توان به وسیله شناسایی آنتی ژن در CSF و ادرار تایید کرد. ویروس هایی که عامل مننژیت می باشند EBV- HSV- CMV- ویروس کوریومننژیت لنفوسیتی و HIV.

· ویروس اوریون یکی از علل شایع مننژیت ویروسی کودکان واکسینه نشده است.

اپیدمیولوژی

میزان بروز مننژیت باکتریایی در بین کودکان زیر یک سال از همه بیشتر است. ژنتیک در ایجاد استعداد به بیماری مننژیت نقش دارد. سایر عوامل خطر عبارتند از: نقایص ایمنی مادرزادی یا اکتسابی، هموگلوبینوپاتی ها مانند بیماری سلول داسی شکل، فقدان طحال به صورت عملکردی یا اناتومیک و جمعیت زیاد به گونه ای که در برخی از خانه ها، مراکز مراقبت روزانه یا خوابگاه دانشگاه و ارتش دیده می شود.

نشت CSF ناشی از آنومالی مادرزادی یا پس از شکستگی قاعده در جمجمه، خطر مننژیت به ویژه مننژیت ناشی از استرپ پنومونیه را افزایش می دهد. اوج مننژیت انتروویروسی در طی تابستان و پاییز رخ می دهد. این عفونت در گروه دارای وضعیت اجتماعی- اقتصادی ضعیف، کودکان خردسال و افراد دچار سرکوب ایمنی شایع تر است. شیوع مننژیت آربو ویروسی به وسیله توزیع جغرافیایی و فعالیت فصلی ناقل های بندپا(پشه) مشخص می شود.

تظارهرات بالینی

علایم مجرای تنفسی فوقانی شایع هستند، شروع سریع، ویژه استرپ پنومونیه و یا نایسریا مننژیتیدیس است.

علایم التهاب مننژ

شامل سردرد، تحریک پذیری، تهوع، سفتی پشت گردن، بی حالی فتوفوبی و استفراغ است. تب نیز معمولاً وجود دارد.

علایم کرینگ و برودزنسکی ناشی از تحریک مننژ معمولاً درکودکان بزرگتر از 12 ماه مثبت است. در شیرخواران کوچکف نشانه های التهاب مننژ ممکن است جزئی و شامل تحریک پذیری، بی قراری کاهش سطح هوشیاری و تغذیه ضعیف است. ممکن است حرکات علائم نورولوژیک موضعی تشنج، آرترانژی،ضایعات پتشی یا پورپورا، سپسیس، شوک و کما رخ دهند.

افزایش فشار داخل جمجمه با شکایات سردرد، دوبینی و استفراغ تظاهر می یابد. امکان دارد برجستگی فرونتال در شیرخواران دیده شود، پتوز- فلج عصب ششم، نامساوی بودن اندازه مردمک ها، برادیکاری هیپرتانسیون- آپنه- علائم افزایش فشار داخل جمجمه همراه با هرنی مغزهستند.

بررسی آزمایشگاهی و تصویربرداری

اگر شک به مننژیت باکتریایی وجود داشته باشد انجام LP ضروری است مگر در صورت وجود ناپایداری قلبی- عروقی یا علایم افزایش فشار داخل جمجمه، به غیر از فونتانل برجسته که بدلیل خطرهرنی باید از LP خودداری کرد. آزمایش های روتین CSFعبارتند از شمارشWBC،افتراق سلول،پروتئین،قند،ورنگ آمیزی گرم از CSF برای باکتری، در زمان مناسب برای قارچ ها، ویروس ها و مایکوباکتری کشت تهیه می شود.

PCR برای تشخیص آنترویروس ها و HSV به کار می رود این روش از کشت ویروسی سریع تر و حساس تر است وجود لکوسیتوز و شمارش کامل خون CBC شایع است. کشت خون در 90% موارد مثبت است.

EEG می تواند انسفالیت را تأیید کند.

درمان

درمان مننژیت باکتریایی در جهت استریل کردن CSF توسط آنتی بیوتیک ها و حفظ خونرسانی کافی مغز و سیستمیک انجام می گیرد. به دلیل افزایش مقاومت استرپ پنومونیه و با توجه به اینکه بسیاری از آنها نسبت به پنی سیلین یا سفالوسپورین ها نسبتاً مقاوم هستند، تا هنگامی که تست های حساسیت آنتی بیوتیک در دسترس قرار گیرند، درمان توسط سفوتاکسیم(یا سفتریاکسون) به علاوه وانکویاسین انجام می گیرد برای شیرخواران زیر2 ماه، آمپی سیلین نیر اضافه می شود. دوره درمان برای استرپ پنومونیه 14-10 روز برای نایسریا مننژیتیدیس 7-5 روز برای هموفیلوس آنفولانزا 10-7 روز است.

استفاده از دگزامتازون0/6-0/8 mg/kg روزانه در 2-3 دوز منقسم برای 2 روز.

درمان کمکی همزمان با اولین دوز آنتی بیوتیک برای کاهش عوارض مننژیت هموفیلوس آنفولانزا و پنوموکوک می باشد. (کاهش شنوایی، نقایصی نورپوژیک)

عوارض و پیش آگاهی

مننژیت می تواند باعث ایجاد عارضه سندرم ترشح نامتناسب هورمون ضدادراری(SIADH) شود که در این صورت کنترل برون ده ادراری و تجویز عاقلانه مایعات و تنظیم نیاز به تجویز مایعات برای کاهش فشار خون و کاهش خونرسانی الزامی می کند. در مننژیت ناشی از استرپ پنومونیه و Hib، معمولاً CT و MRT افیوژن ساب دوران را نشان می دهد بیشتر افیوژن ها علامتی ندارد و بی نیاز از درناژ هستند، مگر مواقعی که همراه با افزایش فشار داخل جمجمه یا علایم موضعی عصبی باشند. تب طولانی در طول درمان مننژیت شایع است اما احتمال دارد با افیوژن های پریکادری یا مفصلی عفونی یا ناشی از کمپلکس ایمنی، ترومبوفلبیت، تب ناشی از دارو، یا عفونت بیمارستانی مرتبط باشند. تکرر LP برای تب بدون سایر علایم عفونت طول کشنده CNS توصیه نمی شود. تمام بیماران مبتلا به مننژیت قبل از ترخیص از بیمارستان و در زمان پیگیری وضعیت بیمار از لحاظ شنوایی ارزیابی می شوند. 35% از بیماران مبتلا به مننژیت پنوموکوکی دچار برخی عوارض می شوند:

که عبارتند از کری، تشنج، ناتوانی در یادگیری، کوری، پارزی، آتاکسی یا هیدروسفالی.

پیش آگهی ضعیف باسن که، دوره طولانی بیماری پیش از شروع درمان آنتی بیوتیک موثر، تشنج، کما در هنگام مراجعه، شوک، WBC کم یا عدم وجود WBC در CSF، با وجود باکتری قابل رؤیت در رنگ آمیزی گرم CSF و سرکوب ایمنی در ارتباط است.

مننژیت

مطالب مشابه :

خط مشی شناسايي صحيح بيماران قبل ازانتقال خون

پیشگیری از عفونت در اتاق عمل

چک لیست ارزیابی بخش دیالیز

مننژیت

داروها و اثرات سمی آن ها بر گوش

آنتی بیوتیکهای تزریقی

پنی سلین