رمان لحظه های دلواپسی9

امروزقراره به طورغیررسمی به خواستگاری ساغربریم وبعد ازتوافق طرفین قضیه روعلنی کنیم.به منزل که رسیدم سریع دوش گرفتم وبعد ازخوردن شام مختصری آماده شدم بلوزودامن سفید خوشگلموپوشیدم.بلوزم یقه شل بود آستینهاش سه ربع وتنگ بود دامنشم ازباسن تا زیرزانوفون وکمی گشاد میشد.یه دستمال گردن کوچیک نقره ای با گوشواره های حلقه ای پهن به گوشم آویختم.موهامودم اسبی کردم.انقدرلخت وبلند بود که همش پیچ وتاب می خورد.یه ته آرایش خیلی ملایمم کردم ورفتم سراغ پویا ومثل همیشه بدون اینکه دربزنم دروبازکردم.مشغول انتخاب لباساش بود که برگشت سمت منوبا حرص گفت : خدا منومرگ بده ازدست توئه ورپریده راحت شم.با خنده گفتم : وا...خدا نکنه داداش !پویا : داداشوکوفت. بیا بگوچه خاکی توی سرم بریزم.- گیرکردی؟پویا : آره بابا.چی بپوشم ؟لباساشوجدا کردم به دستش دادم.همش ست آبی سورمه ای بودش.این رنج رنگها خیلی بهش میومد.نگاهی به لباسا کرد وگفت : به نظرت شورت آبی بپوشم بهتره یا سورمه ای...بعد خودش زد زیرخنده که منم خندم گرفت.تازه چشمش به من خورد کمی براندازم کرد وگفت : بابا تونمی گی بعضیا ممکنه پس بیوفتن . رحم داشته باش.- بعضیا یعنی کیا ؟نذاشت ادامه بدم وازاتاق آروم هلم داد بیرون وگفت دیرشده ومی خواد آماده بشه.بعد ازبیست دقیقه اومد بیرون.با پیراهن شطرنجی تنگ آبی سورمه ای آستین کوتاه وکراوات شل وشلوارسورمه ای که به تن کرده بود فوق العاده جذاب شده بود.پویا پشت رل نشست وپدرنیزدرصندلی جلوجای گرفت.من ومادرهم درصندلی عقب نشسته بودیم.مقداری که حرکت کردیم پویا تغییرمسیرداد.پدرکه متوجه شده بود گفت: داری راهواشتباه میری باید مستقیم می رفتی.پویا : می دونم عمداً ازاین طرف اومدم.پدر: برای چی؟ پویا اشاره ای به چند مترجلوترکرد وگفت:به خاطراین شازده.همزمان با هم سرها روبه سمتی که منظورپویا بود چرخوندیم... ناگهان گلوم خشک شد.پارسا کنارخیابون با سبد گل زیبایی ویک جعبه شیرینی ایستاده بود سلام کرد وازکارپدرکه قصد داشت پیاده بشه ممانعت کرد ودرعقبو بازکرد وکنارمن نشست.برای اینکه اذیت نشه کمی خود موجابجا کردم که گفت: راحت باشودستشو به پشتی صندلی من تکیه داد.قربونش برم انقدرتنومند ودرشت هیکل بود که تقریبا"نصف صندلی رواشغال کرد.مادراشاره ای به سبد گل وشیرینی کرد وگفت: عزیزم چرا زحمت کشیدی قربونت برم.به محض اینکه پارسا خواست تعارف کنه پویا گفت: زحمت چی مادرایناروبه خاطرخودش خریده !مادربا کنجکاوی گفت:چطورمگه؟ پویا جواب داد آخه من وپارسا قراره باجناق بشیم وبعد ازگفتن این حرف ازآینه به من نگاه کرد وخنده ی خبیثی کرد.داشتم بهش چشم غره می رفتم که که متوجه شدم پارسا زل زده بهم . آروم برگشتم نگاش کردم ولی چشم ازم برنداشت ومنم همونطورکه نگاش می کردم لب برچیدم که یه کم سرشوآورد پایین نزدیک صورتموگفت : این تنبیه ته که امروزبهم جریان خواستگاری رونگفتی !یک آن احساس کردم قلبم ازتپش ایستاد ورنگم به شدت پرید.به سختی ازدگرگونی حالم جلوگیری کردم وچشم ازپارسا گرفتم. مادرگفت: به به مبارک باشه،بالاخره تصمیم گرفتی؟ پویا ازآینه نگاهی به پویا کرد وگفت: پویا بیخود سفسطه نکن من به این زودیا دم به تله نمی دم.انگارتمام ثروتهای دنیا روپیشکشم کردن نفس عمیقی که کشیدم ازچشمهای تیزبین پارسا پنهان نموند ولبخند زیرکانه ای زد . خودمم نمی دونم چه مرگم شده بود . اصلا" تحمل شوخیشم نداشتم چه برسه به ....... پویا سرراه قصد خرید گل وشیرینی داشت که پارسا مانع شد وگفت: پویا جان من این گل روسفارشی گرفتم بهتره قبول کنی چون با این کارت لطف دیگه ای هم درحقم کردی ! من آروم با کنجکاوی پرسیدم:با پذیرفتن اینها چه لطفی می تونه به توبکنه؟برای اینکه صداشوکسی نشنوه سرشومقداری خم کرد وبه چشمام زل زد وگفت:آخه اگه اینا روتودست من ببینن فکرمی کنن من هم قصد خواستگاری دارم ! بعدازگفتن این حرف کمی توی صورتم دقیق شد که تأثیرکلامش رودریابه.ازدیدن اخم گذرایی که به ابروهام نشست خندۀ بی صدایی کرد.روبه پویا گفتم: پویا روی پارسا رو زمین ننداز. پویا هم خندید وگفت: بااینکه دلیل طرفداریت رونمی دونم ولی باشه فبول می کنم به شرط اینکه گل وشیرینی خواستگاری تورومن بخرم !بحث دراین مورد به پایان رسید. به منزل دایی که رسیدیم بعد ازپارک ماشین پارسا گل وشیرینی روبه دست پویا داد وزنگوفشردیم بعد ازچند دقیقه صدای ساحل دراف اف پیچید که پرسید کیه؟ مادرگفت: ماییم عزیزم . با صدای تیکی دربازشد .اول پدرومادروپشت سرشون پویا با گفتن اینکه که" خانمها مقدم ترند" کنارایستادند ، منم با نازوعشوه ی ساختگی ازجلوشون خرامان عبورکردم که هردوبه خنده افتادن...واردسالن که شدیم زندایی مرتب می گفت: صفا آوردین . بعد ازرد وبدل تعارفات معموله پدریکسره رفت سراصل مطلب وروبه دایی گفت: والاخسروخان ما ازاومدنمون نیتی داریم.شما هم که قبلا"ازطریق بچه ها درجریان قرارگرفتید.حالام اگه حرف وسخنی هست به دیده منت داریم.دایی : این چه حرفیه ؟ شما صاحب اختیارین ... بعدش لحظه ای به پویا که سرشو به زیرانداخته بود خیره شد وگفت: پویا جان قبل ازاینکه ما جوابی بهت بدیم تواول جواب سؤال منو بده!پویا :هرچی که بپرسید مطمئن باشید چیزی غیرحقیقت ازمن نمی شنوید.دایی : چرا می خوای با ساغرازدواج کنی؟! وبعد ادامه داد: یعنی منظورم اینه توکه به خاطردلسوزی ساغروانتخاب نکردی که ؟!پویا متعجب گفت: معذرت می خوام دایی من برای چی باید برای ساغردلسوزی کنم؟دایی : برای اینکه ساغرروازدست خواستگارش نجات بدی! پویا که تازه متوجه منظوردایی شده بود گفت:دایی جان من اززمانی که به یاد دارم ساغرودوست داشتم , اگرهم دیدید تا حالاچیزی روبروزندادم به خاطراین بود که ازطرف اون مطمئن نبودم وشاید اگراون روزبه خونۀ ما نمی اومد بازهم این موضوع روسربسته نگه می داشتم؛البته این تازمانی بود که قصدازدواج نداشته باشه ولی بهتون اطمینان میدم که اگربه یکی ازخواستگارهاشجواب مثبت می داد من بازهم شانسم روامتحان می کردم حالاهم شما مختارید اگرراضی نباشید من قول میدم عقب نشینی ... پویا به اینجای سخنش که رسید ناگهان ساغربا دستپاچگی گفت: نه ! تونباید به این زودی میدون روخالی کنی !با شنیدن صدای ساغرهمگی به سمتش نگاه کردیم.انگارتازه متوجه شد چه کارکرده چون گونه هاش به شدت گلگون شد وسرشوبه زیرانداخت که پویا گفت: می خواستم بگم , قول میدم عقب نشینی نکنم !ناگهان شلیک خنده به هوا برخاست.دایی روبه پدرکرد وگفت: وقتی دخترم کسی رواینطوردوست داره که آشکاراازحریمش دفاع می کنه من می تونم بگم نه؟ ضمناً من ومادرش پویا روبه عنوان پسرنداشتمون قبول می کنیم نه غلام حلقه به گوش.سپس روبه زندایی کرد وگفت: نظرشما چیه خانم؟ زندایی که بغض کرده بود گفت:خدا می دونه که اگرپسری داشتم بیشترازپویا دوستش نداشتم.همگی شروع کردیم به کف زدن ساحل قبل ازهمه ازجاش برخاست وساغروبوسید وتبریک گفت بعد ازاومن برخاستم وصورت زیباشوبوسیدم وگفتم: برای دومین باربهت تبریک میگم,غیرممکن بود زنداداش به زیبایی تونصیبم بشه وبذارم تونصیب کسی غیرازداداشم بشی ،دراین مورد مثل مادرم خوش شانس بودم.ازگفته ام خندید وگفت: ممنونم منم خیلی خوشحالم.سپس جعبۀ شیرینی روبازکردم وبه همه تعارف کردم.جلوی پارسا که رسیدم کمی مکث کرد وگفت : انشالله شیرینی شماروبخوریم دخترعمو.به اطراف نگاه کردم . همه مشغول گفتگوبودن وکسی حواسش نبود .با موذیگری گفتم من احتیاجی به شیرینی ندارم.یک تای ابروشوبالا برد وگفت : چطور؟- آخه من خودم همینطوری شیرینم دیگه زیادیش دلومی زنه!خندید وگفت : جدااااا" ؟!- بله بااجازتون.کمی مکث کرد وگفت : ولی ما که شما رونچشیدیم!ازکجا معلوم که شیرین باشی ؟!!اوووفففف...این دیگه کیه ؟ احساس می کردم ازکله م داره دود بلند میشه . همونطورکه خیره شده بود داشت با بدجنسی می خندید.بخاطرحرف نپخته ای که زده بودم خودمولعنت می کردم.تااومدم برم دستموگرفت وگفت : فعلا" یه دونه ازاین شیرینی ها روبده تا شیرینی بعدی !!!دیگه رسما" داشتم پس میافتادم.حسابی داشت تفریح می کرد وبا لذت چشم دوخته بود بهم.دیدم اینطوری نمی شه؛با نهایت پررویی نشستم کنارش که دوتا ابروهاشو بالبخند بالابرد. اگه اینکارونمی کردم دیگه محال بود که بتونم توی چشمهاش نگاه کنم ! البته با این جسارتی که به خرج دادم تا شب چند بارمتلکهاشو به جون خریدم.دائم یا بهم می گفت شیرین یا عسل ...!!!تا آخرشب دیگه به درخواست پدرحرفی دراین رابطه گفته نشد چون تمایل داشت بقیۀ گفتگوبا حضوربزرگترها علی الخصوص آقاجون وعزیزانجام بگیره ؛ بقیه نیزازاین پیشنهاد استقبال کردند ...اون شب باآرامش زایدالوصفی به خواب رفتم ، البته ازطرفی به خاطرمیترا اضطراب داشتم.صبح زودتربیدارشدم وصبحونه خوردم.با شنیدن زنگ آیفون بدون اینکه پاسخ بدم به سمت درحیاط دویدم. پارسا دست به سینه به اتومبیلش تکیه داده بود وی پاشو روی اون یکی انداخته بود.با دیدن من لبخندی زد وگفت:به به سحرخیزشدی خانم ؟ - آخه دیشب حسابی خوابیدم.فقط یکساعتی اعصابم خیلی خرد بود .آثارتعجب روی چهره اش نمایان شد وگفت: علتش چی بود؟- با اینکه برای پویا خیلی خوشحال بودم ولی دلیل کلافگیم به خاطردلشورۀ عمل میتراست,به نظرت خوب میشه؟لبخند ی زد ودرحین اینکه درماشین سمت منوبازمی کرد گفت:همه چیزدست خداست؛حالا بهتره سواربشی که داره دیرمیشه. بالبخند سوارشدم،درماشینوبست ودورزد پشت فرمون نشست.یه پیراهن تنگ زرشکی سیرپوشیده بود با شلوارجین راسته که عضله های خوش تراش رونشو به نمایش گذاشته بود با یه کت نخودی رنگ.انگارداره میره سالن مد.بدون اینکه حواسم باشه مدتی بهش خیره بودم که با انگشت به نوک بینی م آروم ضربه زد وگفت به چی می خندی ؟ یعنی من انقدرخنده دارم ؟!تازه متوجه شدم وگفتم : نه ! داشتم به این فکرمی کردم که چه کیییییییییفی میده یه دکترسانتال مانتال درماشینوبرات بازکنه وببنده !زد زیرخنده وگفت : آخه شما که هرکی نیستی عسل خانم !!!آآآآآییییییییییی خدااااااااااااا ازدست این خودمومی کششششششممممممبالذت زل زده بود بهم ومی خواستم جوابشوبدم که یکدفعه یاد یه چیزی افتادم وگفتم : راستی توازکجا موضوع مهمونی دیشب رومی دونستی؟نگاه گذرایی کرد وگفت: من ازیک هفتۀ پیش می دونستم !باحیرت گفتم: یعنی ازروزی که ساغربه خونۀ مااومدش؟ پویا به تو گفت؟ لبخند خبیثی زد وگفت: نه ! ساحل آخرشب زنگ زد بهم گفت ! و ازهمون موقع هم فهمیدم که آخراین ماجرابه کجا ختم می شه,ضمناً می دونستم که پویا وساغرنسبت به هم بی میل نیستن!ازطرفی حیرتزده بودم وازطرفی هم ازناراحتی نمی دونستم چی بگم ولی نتونستم جلوی کنجکاویموبگیرم.الان موقع قهرنیست؛بعدا"سرفرصت حالشومی گیرم!پرسیدم : یعنی پویاچیزی به توگفته بود؟گفت: نه ! ولی ازحالتهاش حدس زده بودم؛درمورد ساغرم که به راحتی میشد فهمید چون اون با اومدنش به منزل شما درواقع خواسته غیرمستقیم پویا روهوشیارکنه واگه پویا دوستش نداشت متوجه این موضوع میشد وپویا بااطمینانی که بهش داده خیالش روراحت کرده وساده تراینکه اگه به پویا علاقه نداشت همون موقع که پویا غیرمستقیم ازش خواستگاری کرد,آب پاکی رو؛رودستش می ریخت...هنوزازحالت بهت خارج نشده بودم که به بیمارستان رسیدیم ودومرتبه دلشوره به سراغم اومد.انگارنه انگاراین بشرمی خواد عمل به این خطرناکی روانجام بده.نشسته فقط داره به من حرص میده!داخل بخش که رسیدم یکراست رفتم سراغ میترا.رنگش به شدت پریده بود,پدرومادرش هم دست کمی ازاونداشتند.جلورفتم وسعی کردم خودموخونسرد نشون بدم . نمی دونم چرا نسبت بهش احساس مسئولیت می کردم.گفتم: چیه,نکنه می ترسی؟ نگاهی کرد وگفت:کارمن ازترس واین حرفها گذشته فقط یه مقداراسترس دارم.پیشونیشوبوسیدم وگفتم: اصلاً نگران نباش پسرعموی من کارش روخوب بلده من بهت اطمینان میدم.سرشوبه نشانۀ تأئید تکون داد.درهمین لحظه دونفرازپرستارها به اتاق اومدند . با هم سلام واحوالپرسی کردیم.ازوقتی فهمیده بودن پارسا پسرعموی منه خیلی همه تحویلم می گرفتن . ذلیل شی که ناخواسته پارتی من شدی ؟!!!!!!!پارسا همون لحظه وارد شد وبعد ازسلام وتعارفات معموله روبه پدرومادرمیترا پرسید:شما حالتون خوبه؟ پدرمیترا باآهی گفت:چی بگم آقای دکتر،سپس ادامه داد دکترمن دخترم رواول ازخداوبعدازشما میخوام. پارسا نگاهی به چهرۀ پدرمیترا که کاملاً مشخص بود درزمان کوتاهی تکیده شده, انداخت ودستی به شونه ش زد وگفت:شما فرزندتون روفقط ازخدا بخواید؛چون من با تکیه توانایی خداست که می تونم کاری کنم.وبعد روبه میتراگفت: میدونی که باید موهاتوازته بتراشیم؟میتراپاسخ داد: آقای دکترمن قبلاً هم این کاروکردم.پارسا با خونسردی ظاهری گفت: بهت قول میدم خیلی زود بلند میشه توفعلاً فقط باید به سلامتیت فکرکنی.وبعد اشاره ای به پرستارها کرد وگفت: لطفاً ایشون روببرید اتاق عمل وآمادشون کنید تا من بیام.به دنبال برانکارد میترا رفتم وشاهد بودم چطورموهای مشکی وزیباش به روی زمین ویران می شه.دیگه تاب تحمل نگاههای میترا رونداشتم بنابراین به سمت اتاق پارسا راه افتادم.جلوی درکه رسیدم متوجه شدم درنیمه بازه بنابراین بدون اینکه دربزنم آهسته وارد شدم.هرچی نگاه کردم نبود ناگهان زمزمه ای به گوشم خورد وچشمهاموبه دنبال صدا گردش دادم . ازدیدن منظره ی روبروم میخکوب شدم . پارسا گوشۀ اتاق برروی یک سجاده نشسته وقرآن کوچکی هم دردست داشت ومشغول قرائت ورازونیازبود. اصلاً نمی تونستم هضمش کنم.آخه چطورمیشه پسری با اون سن وسال کم راهی اون سردنیا و مهد آزادی بشه بشه ودراون محیط اینطوراعتقاداتش روبارورکنه.باحالی منقلب ازاتاق خارج شدم وپشت درایستادم وچند دقیقه بعدازاتاق خارج شد.متوجه من نشد وبه سمت آسانسورحرکت کرد که صداش کردمپارساااا......بادیدن من متعجب شد وگفت: تواینجایی؟ مشکلی پیش اومده؟- مشکل که نه, فقط یه سؤال دارم .پارسا : بپرس گوش میکنم.درهمین حین پرستاری با فایل داروها به ما نزدیک شد وبعد ازگفتن خسته نباشید گفت: دکترداروهای بیماراتاق دویست وده رو چیکارکنیم؟ پارسا بدون اینکه به پروندۀ بیمارنامبرده شده نگاهی بندازه گفت: فعلا ًدوازده ساعت مصرف داروها رومتوقف کنید تا اثرش به کل ازبین بره.پرستاربا گفتن چشم ازما فاصله گرفت.پارسا روبه من گفت: خب سؤالت چی بود؟با کمی تردید گفتم: راستش درمورد میترا بود,دلم می خواد بدونم علت افلیج شدنش چیه ؟هردوسوارآسانسورشدیم که پارسا توضیح داد: عمل جراحی روی مغزش صورت میگیره,ازنتیجۀ عکس وآزمایشاتی که روش انجام شده متوجه شدم یک تکه زائده "طوریکه به سختی مشاهده میشد"داخل مغزش وجود داره وهمین مسئلۀ کوچک اختلال به این بزرگی به وجود آورده .آسانسورایستاد ، به طرف انتهای سالن رفتیم . جلوی دراتاق عمل ازپارسا جدا شدم.گفت: تو نمیای داخل؟با بی حالی گفتم : نه لطفاً منومعذورکن؛تواناییشوندارم.لبخندی زد وگفت: من نمی دونم توبااین روحیه چرااین رشته روانتخاب کردی.به چشمهای میشی وشفافش خیره شدم وبا بغض گفتم : برای اینکه با توهمکاربشم, لطفاً نهایت سعیتوبکن؛هم تو وهم میتراروبه خدا می سپارم وباگفتن موفق باشی تلوتلوخوران ازمقابل چشمهای حیرتزدش دورشدم..تا پایان جراحی حال خود مونمی فهمیدم.عمل میترا دوازده ساعت به طول انجامید.با مادرتماس گرفتم وگفتم که دیرمیرم وعلتش روکه گفتم,مادرگفت که نتیجه روبه اوهم اطلاع بدم.بااینکه هرگزمیترا روندیده بود ولی ازحرفهایی که من درمورد اوزده بودم ناخوداگاه خودش روغمخوارمادراومی دونست.
بالاخره این انتظارکشنده به پایان رسید.روی صندلی جلوی اتاق عمل نشسته وسرم روبه دیوارتکیه داده بودم وازخستگی نفهمیدم کِی به خواب رفتم .بااحساس کردن دستی به روی شونه م ازخواب پریدم...چهرۀ خندان وخستۀ پارسا رومقابل خود دیدم.ناگهان ازجا پریدم وگفتم: چی شد,عمل چطوربود؟لبخندی حاکی ازرضایت زد وگفت: عالی,درست همونطورکه انتظارداشتم.چشمهام ازشادی برق زد وگفتم: ممنونم؛این لطف توغیرقابل جبرانه.خندید وگفت: لطف من نه ! بهتره بگی لطف خدا.سخنش به دلم نشست با تشکرمجدد به سمت طبقۀ پایین ونمازخونه دویدم وبه سراغ پدرومادرمیترا که با مکافات وسختی راضیشون کرده بودم برای استراحت برن دویدم...هردوتا منودیدن به سرعت به جلودویدند وگفتند: چی شده خانم پرستار,عمل تموم شد؟- آره بالاخره تموم شد.عمل موفقیت آمیزبوده الانم میترا توی بخش مراقبتهای ویژه بستریه می تونید برید بالا.به محض شنیدن این خبرپدرمیترا روی زمین زانوزد وسربه سجده گذاشت : خدایا قربونت برم که هیچ وقت ما بنده های عاصی رودست خالی روونه نمی کنی,خدایا ممنونتم که بچه م روبهم برگردوندی؛خدایا منو ببخش که زبان به شِکوه وگلایه بازکردم,که ناشکری کردم وچون وچرا به راه انداختم؛خداجونم غلط کردم.وقتی که سرازسجده برداشت صورتش ازاشک خیس شده بود...خودم دست کمی ازاونداشتم.چون من باعث وواسطه ی این عمل بودم برای همین احساس مسئولیت می کردم. ده دقیقه بعد در"آی, سی, یو"ازپشت شیشه مشغول تماشای فرزندی بودن که شاید یک زمانی حاضربودن ازدنیا برن ولی شاهد کوچکترین رنج وعذابش نباشن..وقتی پارسا اومد توسالن دنبالم یکدفعه پدرمیترا رفت جلو ودست پارسا روگرفت ومی خواست ببوسه که پارسا سریع مانع شد وگفت : این چه کاریه ، شما بزرگترمایید؛احترامتون به گردن ما واجبه.ازخداسپاسگذاری کنید. ما هیچکاره ایم...انقدرازپارسا تشکرکردن که پارسا گفت: شما با این تعارفات بدتردارید منوشرمنده می کنید! وهرچهارتایی خندیدیم.خوشبختانه حال عمومی میترا رضایت بخش بود وخطری تهدیدش نمی کرد...پارسا نگاهی به من کرد وگفت: پروا بریم؟ من خیلی خسته ام.گفتم:آره منم خیالم راحت شد.هردوبه سمت پارکینگ بیمارستان به راه افتادیم. ساعت حدود 1 نیمه شب بود.پارسا ازخستگی روی پا بند نبود.به ماشین که رسیدیم دستموگرفتم جلوش که ابروهاشو بالا برد وسرشوبه معنی علامت سؤال تکون داد . گفتم : سوئیچ !!!پارسا : سوئیچ برای چی ؟!- برای نجات جفتمون !پارسا : مگه قراره اتفاقی بیافته ؟- اگه شما رانندگی کنید ؛ بله ! نمی خوای که جفتمونوبه کشتن بدی ؟پارسا : یعنی تومی خوای رانندگی کنی ؟- البته بااجازتون .لبخند بی جونی زد وگفت : اختیارداری خانم.اجازه ی ماهم دست شماست.بفرما اینم سوئیچ.ازش گرفتم به صورتش نگاه کردم وگفتم : پارسا خستگی داره ازسرو روت می باره .پارسا : راست میگی ، فشارزیادی روتحمل کردم.بزن بریم ..پشت رول نشستم وبعد ازروشن کردن ماشین حرکت کردم.هنوزپنج دقیقه نگذشته بود که خوابش برد. سعی کردم تا جاییکه میشه آهسته برم که بیدارنشه.راه بیست دقیقه ای روسی وپنج دقیقه طی کردم.به منزل که رسیدیم آروم ماشینوبردم توی حیاط وپشت ماشین پویا وپدرپارک کردم.ازخستگی زیاد اصلا"متوجه نشد که رسیدیم.بدون اینکه صداش کنم به صورتش خیره شدم.فقط خدا می دونست که صاحب این چهره ی دوست داشتنی چقدربرام عزیزبود.به خودم که اومدم دیدم ده دقیقه ای میشه که بدون حرکت نگاش می کنم.بااین کارداشتم چشمهامونوازش می کردم.صداش کردم انقدرغرق خواب بود که متوجه نشد.آروم دستموگذاشتم روی بازوش . وای چقدرسفته.عضله های شگفت انگیزی داشت .کلا"بدنش فوق العاده خوش استایل بود.خدایا امشب چم شده بود.دوباره تکونش دادم که آروم چشمهاشوبازکرد.گفتم : خیالداری تا صبح توی ماشین بخوابی پسرعمو.کمی گیج ومنگ به اطراف نگاه کرد ویه دفعه هوشیارشد وگفت : اینجا که خونه ی شماست !خندیدم گفتم: اختیاردارید خونه ی خودتونه.اونم خندید گفت : نکنه منودزدیدی ؟!خودمومتفکرنشون دادم وگفتم : مثلا"اگه دزدیده باشمت چیکارمی کنی ؟معلوم بود ازاینکه بهش نپریدم تعجب کرده . گفت : هیچی با آغوش بازمی پذیرم.چنان چشم غره ای بهش رفتم که زد زیرخنده وگفت : آهان حالا مطمئن شدم پروایی.فکرمی کردم دارم خواب می بینم.گفتم : لطفا " پیاده شو ودرحین پیاده شدن ادامه دادم چه خوشت بیاد وچه نیاد امشب اینجایی !به دنبالم براه افتاد وگفت : مزاحم نمی شم.میرم خونه.ایستادم ، برگشتم عقب کمی نگاش کردم وگفتم : امکان نداره بذارم بری .با تعجب گفت : برای چی؟ مگه چی میشه ؟- توهنوزگیج خوابی .پارسا : نه دیگه من به شب زنده داری عادت دارم.ضمنا"تا خونه راه زیادی نیست.- پارسا خواهش می کنم با من بحث نکن !پارسا : بحث نمی کنم.الان دیروقته وبقیه خوابن؛بهتره برم.- امکان نداره بذارم.خدای نکرده خوابت می بره وماشین چپ میشه یه بلایی سرت میاد.یه دفعه برگشت توچشمام نگاه کرد.رسیده بودیم جلوی ورودی سالن.روی تراس جلوی درایستاده بودیم.یه کم دستپاچه شدم.خوب معنی نگاشومی فهمیدم .سرموپایین انداختم وبرای اینکه حرفوعوض کنم گفتم : توگرسنت نیست.باهمون نگاه خیره گفت : نه فقط به خواب نیازدارم.به روش لبخند زدم وجلوترازاوراه افتادم به داخل سالن آهسته پشت سرمن اومد.ظاهرا"همه خواب بودن.آروم ازپله ها رفتم بالا واوروهم به دنبال خودم کشیدم.به طبقه ی بالا که رسیدیم گفتم صبرکن الان ازکمد پویا برات لباس راحتی میارم.به تقلید ازمن درجوابم آهسته گفت : نیازی نیست . باهمینا راحتم.- چی میگی؟مگه میشه با این لباسا خوابید.بروتوی اتاق من ؛ الان برات لباس میارم.پارسا : توی اتاق توبخوابم؟!- خب آره .پارسا : ولی آخه خودت چی پس ؟- تونگران من نباش . میرم اتاق پایین می خوابم.پارسا : خب چه کاریه؟من میرم اتاق پایین.توهمینجا توی اتاق خودت بخواب.- اتاق پایین مثل انباری شده واگه بری وحشت می کنی.پارسا: خب پس بذارتوی اتاق پویا بخوابم.- چی میگی.اونکه خبرنداره تواینجایی؛یه وقت نصفه شب پا میشه می بینتت یه بلایی سرت میاره!می شناسیش که.بعد ازگفتن این حرف آروم وارد اتاق پویا شدم وباهزاربدبختی وبدون سروصدا یه شلوارک آدیداس با یه رکابی یشمی رنگ درآوردم وبیرون اومدم.پشت درایستاده بود وداشت به ساعتش نگاه می کرد.لباسها رودادم دستش وگفتم شب بخیر.آروم گفت پروا من واقعا" راضی نیستم تواذیت بشی.ازپشت هلش دادم به سمت اتاقم که کناراتاق پویا بود . شب بخیرگفتم ودروبستم...تازه یادم افتاد که لباساموبرنداشتم.دوباره رفتم پشت دراتاقودرزدم.بلافاصله دروبازکرد گفتم :معذرت می خوام نرفته مزاحمت شدم .پارسا : چیزی شده ؟- نه راستش لباسهامویادم رفت بردارم.پارسا : اشکالی نداره.من باید شرمنده باشم که مزاحمت شدم.درحالیکه ازکنارش رد می شدم آروم به بازوش زدم گفتم: بهت نمیاد تعارفی باشی پسرعمو!لبخندی زد وگفت : توهمیشه نسبت به من کم لطفی دخترعمو!- اختیاردارید؛شما تاج سرمایید...یه تای ابروشو داد بالا وگفت : واقعا ؟!خنده خبیثی کردم وگفتم : نه بابا ! اینوگفتم احساس غریبی نکنی.اخمهاش حسابی توهم رفت وترجیح دادم زیاد باهاش جروبحث نکنم.باهمون قیافه خودشوروی تخت انداخت .به سمت کمد رفتم ودرشوبازکردم ولباسهای راحتیموبرداشتم.درتمام مدت سنگینیه نگاهشوازپشت سرم حس می کردم.برگشتم طرفش آروم گفتم : شب بخیرخندید گفت : چرا همین جا نمی خوابی ؟!بااخم گفتم : منظورت چیه ؟یه دستشوگذاشت زیرسرشووگفت : منظورخاصی ندارم؛من می تونم روی زمین بخوابم توروی تخت؛یااصلا"هردوروی تخت بخوابیم !!خدایا ازکله م دیگه داشت دود بلند می شد.با عصبانیت به سمتش رفتم وانگشتموبه سمتش گرفتم گفتم ببین دکتر...یه دفعه روی تخت نشست دستمو روهوا گرفت وگفت : خواهش می کنم شلوغش نکن؛من دخترندیده نیستم؛ازقحطی هم نیومدم فقط یه چیزوتونمی دونی ...باهمون اخم گفتم : چیو نمی دونم ؟ بااون لبخند دخترکشش گفت : توتقریبا" تاعقلت برسه توی بغل من می خوابیدی !- منظورت چیه ؟!پارسا : اگه باورنمی کنی ازخاله یا عمو جون یا اصلا" ازپویا بپرس.هاج وواج نگاش کردم که ازروی تخت بلند شد وبه سمت عروسکی که برام آورده بود رفت وویترین کوچولوشو توی دست گرفت وبهش خیره شد وگفت : قشنگ شده.به طرفش رفتم ناخوداگاه لبخند زدم وگفتم : ایده ی پویاست.ممنونم قشنگترین هدیه ای بود که تاحالا گرفتم.خیلی دوستش دارمعروسک وسرجاش گذاشت وسرشوبه سمتم برگردوند.با حالت خاصی نگام می کرد بعد ازمکثی نسبتا" طولانی گفت :توخودتم دست کمی ازعروسک نداری .صداش بم شده بود.نمی دونم چه به روزم اومده بود.ازطرفی می خواستم فرارکنم ازطرفی هم دوست داشتم فقط نگاش کنم.اگه چند لحظه دیگه می موندم کاردست جفتمون می دادم.روموبرگردوندم و ازاتاق خارج شدم وآروم دروبستم. ازپله ها پایین اومدم ویه پتوبرداشتم وتوی سالن روی مبل درازکشیدم.هنوزخوابم نبرده بود که با صدای مادرازنیمه های خواب پریدم.مادر: وا پروا توکی اومدی ؟ چرااینجا خوابیدی ؟خمیازه ای کشیدم .با بی حالی پا شدم نشستم روی مبل وسلام کردم.مادر: علیک سلام. بگوببینم میترا چی شد ؟ عملش چطورپیش رفت ؟لبخندی زدم وتمام ماجرا روبرای مادرتعریف کردم . نفس راحتی کشید وگفت خداروشکر.الهی قربون پنجه های عزیزدلم برم که شفا میده !ابروهامودادم بالا وگفتم : ببخشید منظورتون ازاین عزیزدل کیه اونوقت ؟مادر: پارسامومیگم .بعدازگفتن این حرف ازروی مبل برخاست ودرحین رفتن به سمت اتاق گفت : راستی من وپدرقراره فردا عزیزوببریم پیش دکترش؛حواست باشه پارسا بدون صبحانه نره،بچه م ضعف می کنه !با حرص گفتم : شما نمی خواد غصه ی بچه تونوبخورید.توی بیمارستان زیاد هستن کساییکه براشون جانفشانی کنن صبحانه که دیگه جای خود داره !مادر:درهرصورت حواست باشه.- فردا ساعت یک عمل داره.تا ظهراینجاست خیالتون راحت باشه.منم آفم(OFF) ولی فردا بخاطرمیترا یه سرمیرم بیمارستان.مادرباشه ای گفت وبه اتاق رفت ودیگه پاسخی نشنیدم . روی مبل ولوشدم وخیلی زود به خواب عمیقی فرورفتم... صبح زود یه دوش حسابی گرفتم ویه کم سرووضعمومرتب کردم.حسابی سرحال بودم.مشغول دم کردن صبحانه بودم که با صدای داد وهواربه طبقه ی بالا دویدم. ازصحنه ایکه دیدم زدم زیرخنده.پویا همیشه عادت داره شبها با یه شلوارک وبالاتنه ی برهنه بخوابه.چهارزانونشسته بود روی تخت وپتوروتا بالای سینه ش کشیده بود با دستش نگه داشته بود وصداشونازک کرده بود جیغ می کشید: ای خدا کمکم کن ؛ این مرتیکه ی لندهورتواتاق من چه غلطی می کنه.آدم توخونه ی خودشم احساس امنیت نداره!وااااااای خدا جون دیدی بی آبروشدم.دیدی چه خاکی توسرم شد؟حالا چه غلطی کنم.جواب ساغروچی بدم! اگه بگه دست خورده ای چی ؟!!همونطورکه می خندیدم گفتم چی شده مگه ؟پشت چشمی نازک کرد وبه پارسا اشاره کرد وگفت : این غول تشن اومده بود تواتاقم ؛ پتوروازروم کشیده بود کنارومی خواست بخوابه پیشم؛که زود فهمیدم نذاشتم دست ازپا خطا کنه !!برگشتم سمت چپ اتاقونگاه کردم دیدم پارسا دست به سینه وایساده زل زده به پویا داره می خنده .گفت : پروا می بینی چه آبروریزیی می کنه ؟ می خواستم بیدارش کنم که یه دفعه بیدارشد وکولی بازی درآورد.بعد ازگفتن این حرف بطرف تخت پویا رفت هلش داد روی تخت وخودشم خوابید پیشش ودستشوگذاشت جلوی دهن پویا وگفت : جیک بزنی خفه ت کردم.پویا هم به زوردستشوپس زد وگفت :إإإإإإإإ..اینطوریه دیگه ؟پارسا گفت بله همینطوره.یه دفعه پویا پرید روشوبه عادت بچگی شروع کردن با هم کشتی گرفتن !با خنده خارج شدم وبه اتاقم رفتم.روی تختم درازکشیدم.رختخوابم بوی بدن پارسا روگرفته بود.باتمام وجود نفس عمیق کشیدم وعطرشوبه ریه هام فرستادم.مست مست شده بودم.حال خوشی بهم دست داد.احساس خوبی داشتم.ازروی تخت بلند شدم ورفتم ازکمدم یه تی شرت آلبالویی جذب بایه شلوار تنگ طلایی رنگ پوشیدم ویه تل پهن طلایی هم به موهام زدم.ازاتاق خارج شدم..چشم گردوندم؛پویا با یه حوله دورگردنش انداخته بود جلوم ظاهرشد؛پرسیدم : پارسا کجاست ؟پویا : رفتش پایین . بروصبحونه ی پارسا روبده منم به سروصورتم آب بزنم بیام.باشه ای گفتم وازپله ها پایین رفتم....

رمان لحظه های دلواپسی9

مطالب مشابه :

رمان لحظه های دلواپسی9

رمان نیازم به تو ادامه رمان لحظه های دلواپسی 1

رمان نیازم به تو ادمه لحظه های دلواپسی قسمت 1

رمان لحظه های دلواپسی 2

رمان اعتراف در دقیقه 90 - 2

رمان لحظه های دلواپسی...15...

رمان لحظه های دلواپسی5