از علی آموز اخلاص عمل

 از علی آموز اخلاص عمل

 

مولانا جلال الدین محمد بلخی (مولوی) در دفتر اول مثنوی خود داستان مبارزه حضرت علی علیه السلام و عمرو بن عبدود را به صورت شعری سروده است و از این طریق جوانمردی و اخلاص آن حضرت را ستوده است . خلاصه ماجرا به این صورت است که:

 حضرت در جنگ خندق با عمرو بن عبدود رو به رو شد و بعد از چیرگی بر عمرو، او بر صورت مبارک حضرت آب دهان انداخت. آن حضرت از روی سینه او برخاست و چندم قدم دور شد و دوباره برگشت و سر از تن آن دشمن خدا جدا کرد. زرهی گران قیمت و بی‏نظیر بر تن عمرو بود و انتظار همه این بود که آن حضرت زره را به عنوان غنیمت از تن عمرو، به در آورد؛ ولی ایشان بدون برداشتن غنیمتی، از کنار جسد عمرو عبور کرد و به لشکرگاه مسلمانان بازگشت.

وقتی به خواهر عمرو ماجرای کشته شدن وی به دست امیرمؤمنان را گفتند، گفت: هرگز برای برادرم گریه نخواهم کرد؛ زیرا خوشحالم و افتخار می‏کنم که قاتلش یک جوانمردِ شجاع است که حتی از زرهش چشم پوشی کرد!( ر.ک: منتهی الآمال و کتب تاریخی دیگر.)

 و این هم شعر زیبای مولوی در مدح علی علیه السلام:

 

از علی آموز اخلاص عمل                         شیر حق را دان مطهر از دغل
در غزا بر پهلوانی دست یافت                    زود شمشیری بر آورد و شتافت
او خدو انداخت در روی علی                     افتخار هر نبی و هر ولی
آن خدو زد بر رخی که روی ماه                  سجده آرد پیش او در سجده‌گاه
در زمان انداخت شمشیر آن علی              کرد او اندر غزااش کاهلی
گشت حیران آن مبارز زین عمل                 وز نمودن عفو و رحمت بی‌محل
گفت بر من تیغ تیز افراشتی                     از چه افکندی مرا بگذاشتی
آن چه دیدی بهتر از پیکار من                     تا شدی تو سست در اشکار من
آن چه دیدی که چنین خشمت نشست      تا چنان برقی نمود و باز جست
آن چه دیدی که مرا زان عکس دید              در دل و جان شعله‌ای آمد پدید
آن چه دیدی برتر از کون و مکان                 که به از جان بود و بخشیدیم جان
در شجاعت شیر ربانیستی                     در مروت خود کی داند کیستی
در مروت ابر موسیی بتیه                         کآمد از وی خوان و نان بی‌شبیه
ابرها گندم دهد کان را بجهد                     پخته و شیرین کند مردم چو شهد
ابر موسی پر رحمت بر گشاد                    پخته و شیرین بی زحمت بداد
از برای پخته‌خواران کرم                            رحمتش افراخت در عالم علم
تا چهل سال آن وظیفه و آن عطا                کم نشد یک روز زان اهل رجا
تا هم ایشان از خسیسی خاستند            گندنا و تره و خس خواستند
امت احمد که هستید از کرام                     تا قیامت هست باقی آن طعام
چون ابیت عند ربی فاش شد                    یطعم و یسقی کنایت ز آش شد
هیچ بی‌تاویل این را در پذیر                        تا در آید در گلو چون شهد و شیر
زانک تاویلست وا داد عطا                          چونک بیند آن حقیقت را خطا
آن خطا دیدن ز ضعف عقل اوست                عقل کل مغزست و عقل جزو پوست
خویش را تاویل کن نه اخبار را                     مغز را بد گوی نه گلزار را
ای علی که جمله عقل و دیده‌ای                 شمه‌ای واگو از آنچ دیده‌ای
تیغ حلمت جان ما را چاک کرد                    آب علمت خاک ما را پاک کرد
بازگو دانم که این اسرار هوست                  زانک بی شمشیر کشتن کار اوست
صانع بی آلت و بی جارحه                          واهب این هدیه‌های رابحه
صد هزاران می چشاند هوش را                  که خبر نبود دو چشم و گوش را
باز گو ای باز عرش خوش‌شکار                    تا چه دیدی این زمان از کردگار
چشم تو ادراک غیب آموخته                       چشمهای حاضران بر دوخته
آن یکی ماهی همی‌بیند عیان                    وان یکی تاریک می‌بیند جهان
وان یکی سه ماه می‌بیند بهم                     این سه کس بنشسته یک موضع نعم
چشم هر سه باز و گوش هر سه تیز             در تو آویزان و از من در گریز
سحر عین است این عجب لطف خفیست      بر تو نقش گرگ و بر من یوسفیست
عالم ار هجده هزارست و فزون                     هر نظر را نیست این هجده زبون
راز بگشا ای علی مرتضی                           ای پس سؤ القضا حسن القضا
یا تو واگو آنچ عقلت یافتست                        یا بگویم آنچ برمن تافتست
از تو بر من تافت چون داری نهان                   می‌فشانی نور چون مه بی زبان
لیک اگر در گفت آید قرص ماه                       شب روان را زودتر آرد به راه
از غلط ایمن شوند و از ذهول                       بانگ مه غالب شود بر بانگ غول
ماه بی گفتن چو باشد رهنما                      چون بگوید شد ضیا اندر ضیا
چون تو بابی آن مدینه‌ی علم را                   چون شعاعی آفتاب حلم را
باز باش ای باب بر جویای باب                      تا رسد از تو قشور اندر لباب
باز باش ای باب رحمت تا ابد                       بارگاه ما له کفوا احد
هر هوا و ذره‌ای خود منظریست                   نا گشاده کی گود کانجا دریست
تا بنگشاید دری را دیدبان                           در درون هرگز نجنبد این گمان
چون گشاده شد دری حیران شود                مرغ اومید و طمع پران شود
غافلی ناگه به ویران گنج یافت                     سوی هر ویران از آن پس می‌شتافت
تا ز درویشی نیابی تو گهر                          کی گهر جویی ز درویشی دگر
سالها گر ظن دود با پای خویش                   نگذرد ز اشکاف بینیهای خویش
تا ببینی نایدت از غیب بو                            غیر بینی هیچ می‌بینی بگو


مطالب مشابه :


لطیفه

اخلاص - لطیفه - شعر قل مراد یه تلویزیون می خره .می ره کنترلشو پس می ده .می گه: آقا ماشین حساب




شعر در مورد نماز

نماز پایگاه اخلاص - شعر در مورد نماز - امام علی(ع): یاد خدا، روشنائی سینه ها و آرامش دلهاست.




از علی آموز اخلاص عمل

الفباي شيعه - از علی آموز اخلاص عمل - همه چيز درباره اميرمومنان حضرت علي عليه السلام




شعر در باره اخلاص در انفاق

یگانه امام علی(علیه السلام) - شعر در باره اخلاص در انفاق -




شعر در باره اخلاص در انفاق

یگانه امام علی(علیه السلام) - شعر در باره اخلاص در انفاق - مقالات




بسیجی ، اخلاص و بصیرت در کلام مقام معظم رهبری

اشعار فاطمي - بسیجی ، اخلاص و بصیرت در کلام مقام معظم رهبری - سلام من به تو یا صاحب الزمان




برچسب :