استفاده از شبیه سازی سیستم های پویا

1- مقدمه

مساله برنامه ریزی تولید ممکن است تخصیص منابع تولیدی به تولیدات به منظور بهینه کردن معیار های خاصی در ارتباط با تولید تعریف شده باشد . رویکرد اساسی بیشتر مدلها در حقیقت تقسیم افق زمان بین محصولاتی است که باید در این مرحله طراحی گردند . در هر دوره زمانی از تولید قسمتی از منایع تولیدی به کار گرفته می شود که مجموع منابع هر دوره با ظرفیت کل هر منبع برابر می باشد . در هر دوره ظرفیت منبع تولیدی بوسیله بعضی روش های تجمعی نشان داده می شود که اغلب به صورت ساعاتی است که یک منبع در یک محدوده زمانی مورد استفاده قرار می گیرد . در برنامه ریزی تولید می بایست تطبیق موثری میان تولیدات شکست و تقاضا ، با ضرورت بیشتری از لحاظ تخصیص منابع ایجاد شود . در سال های اخیر پیشرفت هایی در توسعه مدلهای برنامه ریزی تولید که وابستگی ظرفیت های موجود و میزان سود را نشان می دهد ، دیده شده است (پال و همکاران 2005). در این مقاله ما شبیه سازی سیستم های پویا (استرمن 2000) را به عنوان یک سیستم تولید با ظرفیت محدود ایجاد کرده ایم که رفتار منابع موجود در تصمیم گیری برنامه ریزی تولید را بررسی می کند . در قسمت های بعد مرور مختصری بر کارهای قبلی در رابطه آنها با مدل های تولید خواهیم داشت .سپس بر گروه های ویژه ای از این مدل ها یعنی آنهایی که بطور واضح رابطه میان خروجی مورد انتظار سیستم های تولیدی در یک دوره برنامه ریزی و میزان کار در فرآیند (WIP) مورد انتظار تمرکز خواهیم کرد .بخش 4 یک شبیه سازی تجربه شده و کاربرد این مدل را در نرم افزار "ENSIM" نشان می دهد . سپس ما تجربیات شبیه سازی را ارائه می کنیم و در خصوص مشخصه های آنها بحث خواهیم کرد.

2-کارهای مرتبط قبلی

در حالیکه تعاریف متفاوتی از ظرفیت تولید در ادبیات دانشگاهی و سنتی وجود دارد ، اندازه گیری ظرفیت واقعی تولید کاربسیار مشکلی می باشد (الماگرابی 1991) . یک خروجی از یک منبع تولیدی با ظرفیت محدود به عوامل متفاوتی مانند اندازه موجودی ، زمانهای فرآیند و توزیع تصادفی متغیر ها بستگی دارد . تحقیقات صفی نشان داده است که زمانهای تدارک به صورت غیر خطی با استفاده از منابع در هر دو حالت انتظار و اختلاف زیاد می شود . بنابراین تعیین مدل های برنامه ریزی که مطابق با تدارکات شرکت یا تخمین تقاضا ها در افق زمان باشد یک حلقه ای ایجاد می کند . به منظور تطابق تدارکات با نیاز ها ، مدلها باید زمان تدارک را محدود کنند .اما زمان تدارک خود نتیجه تصمیمات تولید است که در طراحی مدل اتخاذ شده است .

دو رویکرد اساسی برای حل این مشکل وجود دارد . در حالت کاملاً معمولی می توانیم زمان تدارک را به عنوان یک پارامتر خارجی غیر وابسته (مستقل) از پارامترهای تصمیم در مدل طراحی قرار دهیم . بحث در مورد این رویکرد به وسیله (هاکمن و لچمن 1989) مطرح شده است . در رویکرد دیگر مدل طراحی را به جزئیات زمان بندی و مدلهاب شبیه سازی که بوسیله مدل های واقعی گسترش یافته است مرتبط می شود . مثال هایی از این نوع رویکرد بوسیله پریتزکر و اسنایدر (1997) و داوزر پرز و لیسر (1994) ارائه شده است .

مدل سیستم های پویا (استرمن 2000; فورستر 1962) به طور وسیعی در چند دهه برای مساله زنجیره تامین استفاده شده است . همین طور این مدل ها شامل ظرفیت کارخانه و روابط میان میزان سود ، WIP و زمان تدارک است . در این مقاله ما در مدل سیستم های پویا رفتار ظرفیت های مختلف در حالت تقاضاهای متفاوت را بررسی می کنیم و واژه شناسی کلمه پویا در برنامه ریزی پویا را مورد بررسی قرار می دهیم .

اگه ادامه مقاله می خواهید تماس بگیرید

استفاده از شبیه سازی سیستم های پویا

مطالب مشابه :

کتاب های فارسی اکسل-توسعه سیستم های پشتیبان تصمیم (DSS) تحت Excel

شبیه سازی چیست؟

دانلود پروژه شبیه سازی پمپ بنزین با Arena به همراه گزارش

مدل سازی عامل محور

اصول شبیه سازی

کتاب شبیه سازی دکتر محلوجی

تحلیل وبرنامه ریزی سیستم

کتاب شبیه سازی سیستم های گسسته – پیشامد دکتر محلوجی

استفاده از شبیه سازی سیستم های پویا