آغاز مجلس روضه، به مناسب اعیاد شعبانیه (مجلس روضه -2)

در پست قبلی(روضه‌های روزهای عید و اشک‌های خوشرنگ و رنگین (مجلس روضه-1) )، بخشی از دلیل‌های منطقی برای روضه‌خوانی و اشک ریختن در روز عید را گفتم. اما قبل از این روضه‌ای که می‌خواهم امروز هدیه کنم، یک دلیل غیر منطقی هم برای روضه خوانی در روز عید، می‌خواهم بگویم. یکی از آشنایان از قول کسی که شاهد این ماجرا بوده، نقل می‌کرد:

در کشورهای غربی(یا شاید آن کشور خاص که اسمش را یادم نیست) رسم است که در جشن تولدی که برای هر کسی می گیرند، به نشانۀ احترام و علاقه به کسی که تولدش است، آهنگ و ترانۀ دلخواه و مورد علاقه‌اش را از قبل آماده می‌کنند و موقع مراسم پخش می‌کنند. در روز جشن تولد جوان قصۀ ما که ظاهرا ایرانی، اما مقیم آنجا بوده، ازش می‌پرسند که ترانۀ مورد علاقۀ تو کدام ترانه است که آماده اش کنیم؟ آن جوان یکی از نوحه‌های آهنگران(ظاهرا: ای لشکر صاحب زمان...) را به عنوان محبوب‌ترین ترانه‌اش، می‌گوید و همان ترانه را هم در جمع دوستان ایرانی و خارجی‌اش پخش می‌کنند. (خلاصه آن دلیل غیر منطقی، اینکه: دلم می خواهد. دوست دارم.)

ما در روز عید و در جشن هایمان، دوست داریم از قشنگ‌ترین خاطره‌هایمان یاد کنیم. چه کنیم که قشنگترین خاطره ها و ترانه های ما به اهلبیت مربوط می شود؟ چه کنیم که مجالس روضه، اوج ارتباط و تجلی محبت ما نسبت به امامانمان است؟ ما در روز تولد حسین و عباس، دوست داریم یاد حسین(ع) و عباس(ع) کنیم. از اینکه حسین به دنیا، و به میان ما آمده تا تماشایش کنیم، خوشحالیم و به اینکه حسین داریم افتخار می‌کنیم و به خود می‌بالیم و دوست داریم این شادی را جشن بگیریم و در این جشن آنها را دوباره تماشا کنیم.

اما چه کنیم که حسین ما سر در بدن ندارد؟ چه کنیم که به حسین ما آب ندادند؟ چه کنیم که عباس که عُمری خودش را آماده کرده بود که از امامش دفاع کند، و در خودش می دید که جنگ را مغلوبه کند، جنگ نکرد و بجایش رفت برای بچه‌ها آب بیاورد، اما آب را هم نشد که بیاورد. چه کنیم که عباس ما وقتی مَشکش را سوراخ کردند، مأیوس شد، از حرکت ایستاد، و دیگر به خیمه برنگشت؟ چه کنیم با یأس عباس؟ و حسین و بچه‌های حسین؟ و زینب ...

در ایام میلادشان، به تماشایش رو به حرمش می کنیم، مانند امام زمانمان، با دیدگانی اشکبار، به او و یارانش و همۀ زیبایی هایی که به نمایش گذاشتند افتخار می کنیم و بر آنها درود می فرستیم:السلام علی الحسین، و علی علی بن الحسین، و علی اولاد الحسین، و علی اصحاب الحسین.

وَ سَلامٌ عَلَيْهِ يَوْمَ وُلِدَ وَ يَوْمَ يَمُوتُ وَ يَوْمَ يُبْعَثُ حَيًّا (مریم/15)<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

میلاد مسعود امام حسین(ع)، امام سجاد(ع) و حضرت عباس(ع) بر همه مبارک.

پ.ن1: روضه ای را که برای امروز آماده کرده بودم، به علت طولانی پست، گذاشتم برای فردا. از فردا، می خواهم گاهی از اوقات، روضه هایی را که فکر می کنم خوب است، انتخاب کنم، و اینجا بگذارم. یکی از اهدافم برای این کار این است که می خواهم ببینم مکتوب شدن یک روضه، چقدر می تواند مفید و مؤثر باشد. توانایی خودم که می دانم اندک است و توفیقش را هم زیاد ندارم، ولی با این وجود، اگر تا حدودی موفق از آب در بیاید، معلوم می‌شود که اگر آنهایی که قلم و ذوق خوبی دارند، به این کار برسند، برکت خوبی خواهد داشت. نه. «برکات» «زیادی» خواهد داشت.

پ.ن۲: بنابراین معلوم است که نظرات و کامنت هایی که در مورد روضه ها می گذارید، می تواند مؤثر باشد.

پ.ن۳: چون پست طولانی می‌شود، دعای آخر مجلس را نمی‌نویسم. ولی حیف است آدم از نور روضه و اشک استفاده نکند و برای کشور امام زمان(ع)، همۀ دلسوزان و زحمتکشان، و همۀ جوانان و مردم این مرز و بوم دعا نکند. اگر کاری برای دیگران از دستمان بر نمی آید، دعا را که می توانیم دریغ نکنیم. شاید امروز، همه، بیش از همیشه، به دعا و نور احتیاج داشته باشیم که برای همدیگر هدیه بفرستیم. ضمنا این سه روز اول شعبان، آن پست پیشنهاد آقای جوادی آملی: فردا، شمع هایتان را روشن(تر) کنید قابل تکرار است. روزه را که می‌گیرم، یا یک نیت ساده، نورش بیشتر می‌شود.

آغاز مجلس روضه، به مناسب اعیاد شعبانیه (مجلس روضه -2)

مطالب مشابه :

دعا های آخر مجلس

دعای ختم مجلس (حسینیه )

دعای پایان مجلس دعاي اخر مداحي ومنبر

آغاز مجلس روضه، به مناسب اعیاد شعبانیه (مجلس روضه -2)

دعای پایان جلسه

دعای پایانی مجالس

حاج منصور ارضی دعای کمیل حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (علیه السلام) 1393/12/01(دلسوختگان)

مراسم دعای کمیل 1393/11/24 در حرم حضرت عبدالعظیم حسنی با نوای حاج منصور ارضی