شعر هایی در وصف حضرت عباس (ع)

حضرت عباس

تا تو بودي خيمه ها آرام بود

دشمنم در كربلا نا كام بود

تا تو بودي من پناهي داشتم

با وجود تو سپاهي داشتم

تا تو بودي خيمه ها پاينده بود

اصغر شش ماهه من زنده بود

تا توبودي خيمه ها غارت نشد

بعد تو كس حافظ يارت نشد

تا تو بودي چه ره ها نيلي نبود

دستها آماده سيلي نبود

تا تو بودي دست زينب باز بود

بودنت بهر حرم اعجاز بود

تا كه مشكت پاره و بي آب

دشمن بر كينه ات شاداب شد

حضرت عباس

بیا که بار امانت بمنزل افتاده

بیا که کشتیت ای نوح در گل افتاده

زراه لطف قدم نه دمی ببالینم

که سخت کار من اینجا به مشگل افتاده

زشوق اینکه رسد موجی از محبت تو

دلم چوگوهر خونین بسا حل افتاده

بدآنطریق که جان میدمند بر ابدان

محبت تو پریروی در دل افتاده

به مجلسم چونهی پا بهوش باش ایگل

که مست نرگس چشمت به محفل افتاده

به ناب خرمن زلفت دلم گرفته مکان

خبر دهید که آتش به حاصل افتاده

به چشم منتظرم تبر خورده صد افسوس

برای دیدنت این خار حائل افتاده

چنانکه پای درختان حسان ثمر ریزد

دو دست پور علی در مقابل افتاده

حسان

حضرت عباس

به عرصه كربلا كفر چو طغيان گرفت

ظلم جهانگير گشت نقطه ايمان گرفت

گلبن گلزار دين خزان شد از باد كين

خار ستم سر به سر دامن بستان گرفت

بلبل دستانسرا رو به هزيمت نهاد

زاغ سيه روزگاه طرف گلستان گرفت

فغان لب تشنگان گذشت از كهكشان

حضرت عباس را سكينه دامن گرفت

گفت تو سقاى آب ما همه در پيچ و تاب !

نتوان يك جرعه آب ز بهر طفلان گرفت ؟!

عباس با حال زار كشيدش اندر كنار

غبار غم از رخ آن گل پژمان گرفت

وعده آب روان داد به آن خسته جان

اذن كه تا آرد آب از شه عطشان گرفت

گفت كه اى نور عين نو گل باغ حسين

به نرخ گيرم آب اگر كه بتوان گرفت

به ديده اشگبار گشت به مركب سوار

مشك تهى آب را به دوش ز احسان گرفت

تيغ مشعشع كشيد زهره عدوان دريد

پهلوى كردان شكافت عرصه ميدان گرفت

راه فرار از نبرد بست به بهمن ز فن

تيغ گران از كف رستم دستان گرفت

از تف تيغش فتاد لرزه بر اندام خصم

خال خدنگش هدف چهره كيوان گرفت

از دم تيغش يكى روى به دوزخ نمود>

<ز آتش قهرش يكى جان بخ نيران گرفت

ز الحذر و الحذر به گوش فلك گشت كر

زالفرار الفرار سينه گردون گرفت

در ظلمات سيه سد سكندر شكست

بار دگر همچو خضر چشمه حيوان گرفت

ديد كه آب فرات موج زنان مى رود

چشمه چشمش ز اشك صورت عمان گرفت

گفت الا اى فرات چشمه آب حيات

كناره كى تا كنون كسى ز مهمان گرفت ؟!

ما زعطش در تعب ، تو مى روى خشك لب

مشك پر از آب كرد به كف و سر و جان گرفت

تير به چشمش زدند سينه سپر ساخت او

دست ز جسمش فتاد مشك به دندان گرفت

تير زدندش به مشك دست ز هستى كشيد

ريخت چو آبش به خاك سر به گريبان گرفت

گفت كه اى بينوا مى روى اندر كجا؟

چون ز تو در خيمه ها سكينه پيمان گرفت

ز ضرب تيغ و سنان گشت تنش غرقه خون

به خاك ، از زين ، مكان آن مه تابان گرفت

ناله «ادرك اخا» رسيد در خيمه ها

غبار غم دامن شاه شهيدان گرفت

رخت به ميدان كشيد جامه طاقت دريد

بر سر نعشش رسيد سرش به دامن گرفت

ديد تنش غرق خون ماه رخش لاله گون

خون زد و چشم ترس به چشم گريان گرفت

گفت علمدار من ، مونس و غمخوار من

گشتى عمر ترا ورطه طوفان گرفت ؟!

خيز كه در خيمه ها سكينه با اشك و آه

كنون دامن زينب نالان گرفت

حضرت عباس

مـیـان هــمهمـــه تیــری پــریــد آهسته

و از نـــگاه تـــری خــون چکیــد آهسته

وآب دســت بـه دامــان مــاه صحرا شـد

همین که مشک گــریبان دریــد آهسـته

نـگاه مشــک گـریـزان به خیمه ها افتاد

وآب زیـــر لــب آهــی کشــید آهســته

غبار و شیهه‌ی اسبان کمان و تیغ دغا

نســیـم، زیــر علـم، می‌خزید آهسـته

سـوار، خـم شد واز اسب، به زیر افتاد

بـــه‌روی خــــاک بـــلــا آرمــید آهسته

و در میــان هیـاهوی اسـب‌ها، آن مرد

صدای ناله‌ی زهرا (س)، شنید آهسته

و بـــر جنــــازه‌ی او آفــتــاب را دیــــدم

که زیــر بار غمش می خمید ، آهسته

و در جــواب شــهیدان که منتظر بودند

ســتــون خیمــه‌ی او را کشید آهسته

حضرت عباس

چشمم از اشک پر و مشک من از آب تهی است
جگرم غرقه به خون و تنم از تاب تهی است
دل من میبرد آبی که از این مشک چکد
کشتی ام غرقه به آبی که زگرداب تهی است
به روی اسب قیامم به روی خاک سجود
این نماز ره عشق است زآداب تهی است
دست و مشک و علمم لازمه هر سقاست
دست عباس تو از این همه اسباب تهی است
مشک هم اشک به بی دستی من میریزد
بی سبب نیست اگر مشک من از آب تهی است

جریان حضرت عباس

چونكه نوبت بر بنى هاشم رسيد

ساخت ساز جنگ عباس رشيد

محرم سر و علمدار حسين

در وفادارى علم در نشاتين

در صباحت ، ثالث خورشيد و ماه

روز خصم از بيم ان چون شب سياه

در شجاعت يادگار مرتضى

داده بر حكم قضا دست رض

خواست در جنگ عدو رخصت ز شاه

گفت شاهش كاى علمدار سپاه

چون علم گردد نگون در كار زار

كار لشگر بايد از وى انفطار

گفت تنگ است اى شه خوبان دلم

زندگى باشد از اين پس مشكلم

زين قفس برهان من دلگير ر

تابه كى زنجير بايد شير را؟!

گفت شه چون نيست زين كارت گزير

اين ز پا افتادگان را دست گير!

جنگ و كين بگذار و آبى كن طلب

بهر اين افسردگان خشك لب>

جریان حضرت عباس(ادامه)

پر كرد مشك و پس كفى از آب بر گرفت

مى خواست تا كه نوشد از آن آب خوشگوار

آمد به يادش از جگر تشنه حسين عليه السلام

چون اشك خويش ريخت ز كف آب خوشگوار

شد با لبان تشنه ز آب روان بيرون

دل پر ز جوش و مشك به دوش آن بزرگوار

كردند جمله حمله بر آن شبل مرتضى

يك شير در ميانه گرگان بى شمار!

يك تن كسى نديده چندين هزار تير

يك گل كسى نديده چندين هزار خار!

والله ان قطعتم يمينى

انى احامى اءبدا عن دينى

و عن امام صادق اليقين

نجل النبى الطاهر الاءمين

بنى صدق جائنان بالدين

مصدقا بالواحد الاءمين

چو دست راست جداشد ز پيكر عباس

گريست عرش به حال برادر عباس

شكست پشت رسول از شكسته بازويش و

خميد قد على چون هلال ابرويش

جهان به ديده مظلوم كربلا شب شد

سپهر گفت اسيرى نصيب زينب شد>>

<< يا نفس لا تخشى من الكفار

و اءبشرى برحمة الجبار

مع البنى سيد المختار

مع جملة السادات و الاءطهار

قد قطعوا ببغيهم يسارى

فاءصلهم يا رب حر النار

الا اى پيك معراج سعادت

هماى رفرف اوج سعادت

كنون كز دست من افتاده شمشير

ز هر سو بسته بر من راه تدبير

شتابى كن كه وقت همت توست

گذشت از من ، زمان خدمت توست

خلاصم كن از اين انبوه لشگر

رسانم از وفا نزد برادر

سكينه منتظر از بهر آب است

ز سوز تشنگى بى صبر و تاب است

و باءن الاءنكسار فى جبينه

فانكدب الجبال من حنينه

كافل اءهله و ساقى صبيته

و حامل اللواء بعالى همته

و كيف لا و هو جمال بهجته

و فى محياه سرور مهجته

< گفت : سمعا اى امير انس و جان

گر چه باشد قطره آبى به جان

شد به سوى آب تازان با شتاب

زد سمند باد پيما را در آب

بى محابا جرعه اى در كف گرفت

چون به خويش آمد دمى گرفت اى شگفت

تشنه لب در خيمه سبط مصطفى

آب نوشم ؟! من زهى شرط وف

زاده شير خدا با مشك آب

خشك لب از آب زد بيرون ركاب

يا نفس ، من بعد الحسين هونى !

و بعده لا كنت اءن تكونى !

هذا الحسين وارد المنون

و تشربين بارد المعين ؟!

هيهات ! ما هذا فعال دينى

و لا فعال صادق اليقين

آمد به يادش از لب خشك برادرش

شد غيرت فرات دو چشم ز خون ترش

گفتا نخورده آب گلستان حيدرى

دارى تو ميل آب ؟ كجا شد برادرى ؟!

تشنه است آن نو گل باغ فتوت است

لب تر مكن ز آب كه دور از مروت است

امام حسين عليه السلام بر بالين برادر

اى كشته راه داور من

اى پشت و پناه لشگر من

اى نور دو ديده تر من

عباس جوان ، برادر من

برخيز كه من غريب و زارم

بى مونس و يار غمگسارم

برخيز گذر به خيمه ها كن

غمخوارى آل مصطفى كن

بر وعده خويشتن وفا كن

عباس جوان ، برادر من

ديدى كه فلك به ما چه ها كرد؟

ما را به غم تو مبتلى كرد

كى دست ترا ز تن جدا كرد

عباس جوان برادر من

گفتم كه در اين جهان فانى

شايد كه تو بعد من بمانى

زينب به سوى وطن رسانى

تعديتم يا شر قوم ببغيكم

ميرزا محمدتقى تبريزى

حضرت عباس

سوغات تو از علقمه آیا بخورد تیر ؟

یک مشک پر از حسرت لبها بخورد تیر ؟

با دست رشیدت که در آغوش کشیدیش

این آرزوی توست مبادا بخورد تیر

تا چند قدم مانده به بی تابی طفلی

تو آمدی و آمدی .... اما بخورد تیر

***

حالا که به این خیمه تشنه نرسیدی

تو خواسته ای آن قد و بالا بخورد تیر

تو خواسته ای دست ترت را که بیفتد ...

چشمی که رسیده است به دریا بخورد تیر

تو خواسته ای حال که آبی نرساندی

سرتا سر شرمندگی ات را بخورد تیر

***

تو خواسته ای تا همه دار و ندارت

پیش قدم حضرت زهرا بخورد تیر

=-=-=-=-=-=-=-=-=-علیرضا لک

رباعی های حضرت عباس

مفهوم بلند آفتابى عباس

از گريه كودكان كبابى عباس
از تشنگيت فرات دلخون گرديد
والله كه آبروى آبى عباس

حضرت عباس

هنوز نام تو در دفتر زمان جـــاری اســت

و خون غیرت تو در رگ جهان جاری است

هنــوز هـــم تو امید ـــید وارانـــی

زلال نام تو در بغض کودکــــان جاری است

چه دست بود فشاندی به آبها که هنـــوز

حد یث عزت نــفس تودر زبـان جاری ا ست

و از دو دست تو دشت وفــا وغیـــــرت را

د و رود پای گرفته است وهمچـنان جاری است

مگر نگاه تو د نبال مشــگ می گـــرد

که رود اشگ زهر دیده بی امان جــاری است

وفا بقامت تو قـــــد ر خویش را ســـنجید

که با وفایی تو مثل بیکران جــاری است

واوج آبی نامـــت شبیه معـجزه هســــت

که بر مناره آ فاق چون اذان جاری است

هنوز هـــم شفـــق آلود تســت چشم افـــق

پیام سرخ تو در متن آسمان جاری است

سفیــــنه تــــو کنـــار فــرات یاس آ لود

به خون نشسته و در بحر أرمان جـاري اســــت

به پای بوسی دستان آسمانی تو

هزار رود فرات از نهاد جان جاری است>

<قســم به حرمت آن بــازوان قاطــــع تو

که د جله د جله مرام تو در زمان جاری است

تو آب را بــه تمـــنای تشنـــگی بــرد ی

که در مرام تو زخم از پی سنان جاری است

********

سلام بر تو و دستان پر سخاوت تــــو

ســـلام بــر ادب و غیرت و نجابت تـــو

ســـلام بر قـــــلم بازوان خــونــینــت

كه قطعـه قطعـه شــد از بهر قاطعيـت تـو

سلا م بر عرق شـرم گـــونه ماهــــت

که قطره قطره چکید از جبین عصمت تـــو

سلام بر شرف و مشی ومشق و میثـــاقــت

ســلام بـر دل لبریــــز از ولایت تـــو

چقدر نــام تو همرنگ جـــانفشـانیهــاسـت

سـلام بــر تو و آییـن استـقا مت تـــو

سلام بر صدف سینه گهر خیـــــزت

سلام بر سعه صــد ر بی نها یـــت تــــو

به روز حادثـه بودی پنـــــــاه آل الله

شكست قامـت شاه از غــــم شهادت تـــو

کشم چگونه غمت را به رشــــته تحریر

که شرحه شرحه قلم شد زشرح محنت تـــو

شعر از : شهودی

شعر هایی در وصف حضرت عباس (ع)

مطالب مشابه :

شعر ها (مجموعه اشعار محرم) شعر حضرت عباس

شعر حضرت عباس ع

شعر برای حضرت عباس

شعر هایی در وصف حضرت عباس (ع)

شعر سنگ قبر حضرت عباس(علیه السلام)

حضرت عباس (ع)

شعر راضیه جمالی تنگستانی درباره حضرت عباس(ع)

شعر حضرت عباس(ع) - حج

شعر علی انسانی برای حضرت عباس(ع)