باز هم چند شعر زیبا در باره امام رضا(ع)

یک صحن کبوتر

جواد محقق

خسته از راه، کنار مادر
توی ماشین پدر خوابیدم
پلکهایم که به هم افتادند
خواب یک صحن کبوتر دیدم

صبح وقتی که دو چشمم وا شد
شادمان مثل گلی خندیدم
آخر از پنجره پشت اتاق
گنبد زرد رضا را دیدم

دل من مثل کبوتر پر زرد
رفت و بر شانه گلدسته نشست
اشک در چشمه چشمم جوشید
بغضم آیینه شد اما نشکست

پدر آماده شد از من پرسید:
دوست داری که تو را هم ببرم؟
گفتم:آری! ولی آنجا چه کنم؟
مادرم گفت: زیارت پسرم!

گر چه زود آمده بودیم ولی
در حرم جای دل من کم بود
هر کسی با او؛ چیزی می گفت
گوییا با همه کس محرم بود

هر کجا رفتیم آنجا پر بود
پر ز نجوای دل و دست دعا
یک طرف قصه پر غصه در
یک طرف ذکر غریب الغربا

در رواق حرم پر نورش
کاش دست دل من رو می شد
می شدم من آن آهوی غریب
باز او ضامن آهو می شد

صبح جمعه

جواد نعیمی

چون صبح جمعه می رسد
مثل کبوتر می پرم
خوشحال و خندان می روم
همراه بابا تا حرم

تا گنبد زرد حرم
ازدور پیدا می شود
بر روی لبهای پدر
گلخنده ای وا می شود

از شوق دیدار رضا
من شادمانه می دوم
انگار او مثل گل است
من نیز یک پروانه ام

من می نشینم در حرم
آرام، پهلوی پدر
آنجا زیارتنامه را
می خواند او با چشم تر

پشت ضریح و پنجره
این جا و آنجا، هر کجا
بر روی لبهای همه
روییده گلهای دعا


یکدفعه من توی خیال
یک بچه آخو می شوم
با شادمانی ناگهان
سوی ضریحش می دوم

سید علی رضا شهیدی

شاد شو ای دل که رضا یار ماست دردو جهان سید و سالار ماست
ما همه پروانه ولی آن جناب شمع فروزان شب تار ماست
غم ننماید به دل ما مکان چون که رضا مونس و غمخوار ماست
دائره شکل ار بشود قلب ما مهر رضا نقطه پرگار ماست
ما به جوارش چو پناهنده ایم از همه آفات نگه دار ماست
روز قیامت نکنیم اضطراب زانکه رضا یار و مددکار ماست