استانداردهای آموزش و ایمنی پاراگلایدر - PARAPRO

انجمن ورزشهای هوایی
کمیته آموزش
PARA PRO
استانداردهای آموزش و ایمنی
پاراگلایدر
گردآورنده : محمد رازقی

تجزیه و تحلیل آموزش و ایمنی پاراگلایدر
تاریخچه پاراگلایدر در چند سال اخیر نوشته شده، در حالیکه موانع جدید این رشته روز به روز در حال شکسته شدن است.(امروزه این ورزش از مشکلی بنام "*ICARUS SYNDROME" سخت دچار مشکل شده است). این رشته به یک فعالیت هوایی اصولی و کامل تبدیل شده و به این معنی که دیگر یادگیری آن کاری ساده نیست.پاراگلایدر برای خود آموزان (SELF- LEARNERS) (کسانی که خودشان به شخصه شروع به یادگیری می کنند) پیچیده تر و بالقوه خطرناکتر است، در حالیکه عکس این مسئله نیز برای کسانی که آموزش صحیح می بینند صادق است.

با پیشرفت های جدید و گلایدرهای کاراتر امروزی ( بالهای با ASPECT RATIO بالا برای پرواز های CROSS COUNTRY FLYING & THERMAL ) به نظر می رسد طبیعت ما انسانها برای اجرای صحیح و بدون خطر هرکدام از مراحل نیز به زمانی طولانی تر برای یادگیری و آموزش نيازدارد. اکثر متدهای آموزش برروی زمین "GROUND SKILLING LEVEL " انجام می شود، این آموزش ها پایه ریزی برای پرواز های CROSS COUNTRY و THERMAL نیز می باشد.

با نگاه به تاریخچه آموزش پرواز و دقت به وسایل پروازی که با دویدن به پرواز درمی آیند، در پارا گلایدر پنج مرحله را می بینیم که با مراحل آموزش HANG GLIDER شباهت دا رد. فقط در پاراگلایدر به خاطر آسانی آنجام کار و پایین بودن سرعت حرکت در برخاستن و فرود آن دو مرحله ابتدایی با هم ترکیب می شوند.

حوادث اغلب زمانی اتفاق می افتند که خلبان از مرحله ای به مرحله بالا تر وارد می شود.

پنج مرحله در پاراگلایدر:
5- پرواز مسافت (فرا منطقه) CROSS COUNTRY ( قهوه ای )
4- پرواز پیشرفته ADVANCED SOARING ( آبی )
(پرواز در شرایط TURBULENT)
3- پرواز ابتدایی BASIC SOARING ( سبز )
(پرواز در شرایط NON TURBULENT )
2- پرواز از ارتفاع ALTITUDE GLIDING ( نارنجی )
(پرواز از ارتفاع ، انجام مانورهای آموزشی در فضای مناسب بدون افزایش ارتفاع)
1- کارهای زمینی GROUND SKILLING
(بیشتر از ارتفاعی که تصور میکنید احتمال سقوط دارد، پرواز نکنید)
(این مرحله با مرحله دوم ترکیب می شوند)

نکته مهم: این مقاله توسط STEIN ARNE FOSSUM برای اولین بار در سال 1980-1982 نوشته شده است. اسامی مراحل در حالی که از متن اصلی برداشته شده به روز شده است (باکمی اضافات). در بعضی موارد شاید اصول ذکر شده قدیمی به نظر برسد.
هر مرحله توسط مرحله پیچیده تر بعدی دنبال می شود (سیستم هرمی) که برای آن اطلاعات و مهارت های جدیدی لازم است. این مراحل مانند یک "نردبان" می باشد و طبیعی ست که هر کارآموز باید در فرآیند یادگیری پاراگلایدر به سلامت آنها را بگذراند.
مراحل اضافی دیگری هم وجود دارند مثل عملیات آکروبات ، حرفه ای و با وسائل موتوری،که فعلا همه آنها را برای تمامی خلبانان ناامن میدانيم. این مراحل را فقط متخصصین با تجربه با استفاده از برنامه های حرفه ای ویژه می توانند انجام دهند، تا وقتیکه متدهای بی خطر و سالمی برای همگان به وجود آید.
علاوه بر مراحل ذکر شده بالا، نکات و مراحل دیگری نیز باید مورد توجه قرار گیرد مانند تغییر صندلی پرواز ، یا آموختن پرواز در سایت جدید و یا استفاده از بال جدید.

پیوسته مراحل جدیدی ابداع می شود ویا خود کارآموز به شکل تجربی به آنها دست می یابد. در عین حال شمار حوادث نیز روز به روز در حال افزایش است. بعضی از این حوادث غیر قابل اجتناب هستند به خاطر نوع و طبیعت آنها، در حالیکه باقی حوادث با آموزش صحیح براحتی قابل اجتناب است.
اگر روی این مسئله تحقیق کنیم که چرا اکثر حوادث بخاطر "اشتباه خلبان" است، در می یابیم که وقتی خلبان سعی می کند موقعیتی جدید را تجربه کند که توانایی کنترل آن را ندارد، و یا کاری می کند که نباید انجام دهد، این حوادث اتفاق می افتد.

امروزه، ما ابزار مورد نیاز جهت جلوگیری از این اتفاقات را در دست داریم که شامل اطلاعاتی می باشد که توسط خود "انجمن پاراگلایدر" (PARAGLIDER COMMUNITY) جمع آوری شده ویا اطلاعاتی ست که در حین عملیات های پروازی دیگران بدست آمده.
ما می دانیم که یک فن چگونه باید بدرستی و کامل انجام شود یا می دانیم که محدودیت ها و اصولی وجود دارد که جهت حفظ ایمنی نباید از آنها تخطی کنیم.(مثلا پرواز در هوای ابری. هر خلبان وسائل موتوری و گلایدر می داند که این کار خطرناک است، پس دیگر هیچ نیازی نیست که خود خلبان با تجربه کردن به این امر دست یابد).
امروزه پاراگلایدر، همچون دیگر فعالیت های هوایی، علم و اطلاعات کافی برای یک پرواز سالم و بی خطر در مراحل پیشرفت در آموزش پرواز را دارا ست و تنها مسئله این است که تمام این اطلاعات در فرآیند آموزش گنجانده شوند.
اکنون بیائید نگاهی دقیق تر به مراحل بیندازیم:

پنج مرحله در پاراگلایدر:
حوادث معمولا وقتی اتفاق می افتند که خلبان از مرحله ای به مرحله بعد ارتقاء می یابد. یک سیستم آموزشی باید شامل همه این موارد باشد به گونه ای که در آن شاهد پیشرفت طبیعی و روز به روز خلبان باشیم. حال به برسی هر مرحله با دستور العمل می پردازیم.

5- فرا منطقه ای CROSS COUNTRY
(قهوه ای)

4- پرواز ترمال THERMAL SOARING
(آبی)

3- پرواز ریج RIDGE SOARING
(سبز)

2- پرواز از ارتفاع ALTITUDE GLIDING
(نارنجی)

1- کارهای زمینی GROUND SKILLING
(با مرحله دوم ترکیب می شود)
توانایی یک خلبان برای پرواز با پاراگلایدر را می توان در 4 ویژگی خلاصه کرد:
1- اطلاعات

2- مهارت

3- تجربه

4- تخصص در پرواز

مهارت:از آنجائیکه پاراگلایدر یک فعالیت عملی است پس توانائی یک خلبان در بهترین حالت با مهارت او سنجیده می شود، که به معنی روش او در اجرای مانورها، تداوم و پیوستگی اجرای مانورها و فنون می باشد علاوه بر این او باید نشان دهد که درک صحیحی از هوا نوردی دارد که البته این مسئله به سادگی قابل اندازه گیری نیست و این مهارت را نمی توان ترسیم نمود. یک مربی خوب گاهی قبل از آنکه خلبانی در هوا به پرواز درآید می تواند نکات خوب و برجسته هوانوردی را در او مشاهده کند.
اطلاعات و تجربه تنها "ابزارهای" پیشرفت مهارت و تخصص در پرواز و در نتیجه توانایی در خلبانی است. همچنین در فرآیند یادگیری و آموزش ارزش بالایی دارند که قابل چشم پوشی نیست.البته اطلاعات و تجربه به تنهایی در اندازه گیری توانایی خلبان بی معنی هستند.
برپایه حقایق و موارد ذکر شده دربالا، من سیستم آموزشی را برپایه 5 مرحله پاراگلایدر ارتقاء داده ام که در پیشرفت طبیعی خلبان در یادگیری موثر است. من همچنین پایه های اصلی این سیستم را بر روی پیشرفت و اندازه گیری مرحله مهارت خلبان بنا نهاده ام گرچه 3 مرحله دیگر نیز در جای خود مورد توجه هستند.
برای مثال در مرحله "تخصص در پرواز" اینطور آمده که فردی که دارای "گواهینامه کارآموزی" است، فاقد تخصص لازم برای حفظ سلامتی خود و دیگران است و یا اینکه شخصی که دارای"گواهینامه خلبانی" است نشان می دهد که تخصص در پرواز را داراست. به عبارت دیگر، کارآموز خلبانی کسی است که تحت تعلیم است، یعنی مربی او را کنترل کرده و پرواز هایش با راهنمایی و هدایت مربی انجام می شود. در حالی که گواهینامه خلبانی، به این معنی است که دارنده آن خلبانی ست که می تواند پرواز خود را کنترل کرده و تنها در صورت احساس نیاز تحت آموزش های بیشتر قرار گیرد.

کارت خلبانی به این معنی نیست که دارنده آن نیازی به آموزش بیشتر ندارد چون " او همه مطالب را می داند" بلکه این کارت یعنی فرد می تواند در مرحله ای که قرار دارد از خود مراقبت کند. وقتیکه او می خواهد به مرحله بعدی پیشرفت کند به آموزش های سطح بالاتری نیاز دارد قبل از آنکه پرواز در این مرحله را بخواهد شروع نماید.

کدهای رنگی :

برای شناسایی بهتر مراحل آموزش آنها را بارنگ نشانه می گذارند. هدف این است که خلبان (یا کارآموز) از یکدیگر تشخیص داده شوند همچنین مرحله آموزشی که در آن قرار دارند (که توسط مربی مشخص می شود) قابل تشخیص باشد، این رنگ ها علاوه بر اینکه سایت آموزشی را می تواند بنحوی کنترل نماید در فرآیند آموزش نیز بسیار مفید هستند. این رنگ ها به کارآموزان انگیزه می دهد و به کارآموزان و خلبانان راه پیشرفت از یک مرحله به مرحله دیگر را نشان می دهد و اهداف مشخصی را برای دستیابی در اختیار کارآموزان قرار می دهد.
نکته: رنگ های مراحل از نارنجی به قهوه ای می رسد رنگ "سیاه" به عنوان بالا ترین مقام می باشد. این رنگ در مرحله آخر تخصص در پرواز،مهارت،اطلا عات و تجربه را نشان می دهد.

توضیح کلی PARA PRO,
هدف این برنامه این است که به اصولی برسیم که بوسیله آنها امنیت و لذت ورزش پاراگلایدر را افزایش داده و در این کار متخصصین واقعی پرواز شویم.

به این معنی که افراد باید از زیبایی و آزادی این ورزش لذت ببرند و نه اینکه بخاطر عدم علاقه و نا توانی در حفظ امنیت، لذت و آزادی خود و دیگران را محدود کنند.

توانایی خلبان به علم، مهارت، تجربه و استعدادها و قابلیت های فردی او بستگی دارد. در حالیکه فرد می تواند به تنهایی به اهداف ذکر شده بالابرسد، دست یافتن به استانداردهای موجود وقت گیر است.
پیشرفت در توانایی به آموزش نیاز دارد، که در حین یک برنامه آموزشی برنامه ریزی شده این پیشرفت بسیار کاربردی، لذت بخش و بی خطر خواهد بود و در عین حال به کار آموزان و خلبانان انگیزه داده و به آنها کمک می کند تا به آسانی به مراحل و اهداف مورد نظر دست یابند. همچنین می توانند بتدریج آزادی های اجرایی خود را گسترش دهند بدون هیچ خطری که امنیت و سلامت آنها را مختل کند.

طرح
این طرح از 5 مرحله طبیعی تشکیل شده که برپایه رشد این رشته ورزشی قرار داده شده و پس از گذراندن اصول آموزشی طراحی شده در آن فرد به پیشرفت چشمگیری دست می یابد. این فرآیند از آسان به مرحله سخت تر می رسد، از سطوح پایین به بالاتر، از ابتدایی به پیشرفته، از ساده به پیچیده. دقت کنید که هیچ موردی را از قلم نیاندازید.
این طرح شرکت کنندگان را به دو گروه کارآموز و خلبان تقسیم می کند که نشان می دهد آیا آنها می توانند به تنهایی اقدام به پرواز کنند یا نه.
5 مرحله
1،2. پرواز ارتفاع نارنجی کارآموز
3. پرواز ریج سبز خلبان
4. پرواز ترمال آبی خلبان
5. پرواز فرامنطقه ای قهوه ای خلبان

شرکت کنندگان:
کارآموزان:
کارآموز خلبانی نامی است برای افرادی که تحت تعلیم خلبانی هستند. یعنی کسی که توانایی محدودی در حفظ سلامتی و امنیت خود و دیگران دارد.
به این معنی که به اندازه کافی پیشرفت نکرده که توانایی تشخیص همه موارد امنیتی را داشته باشد و فرد بدون نظارت مربی نتواند درست تصمیم بگیرد و عمل کند.

خلبانان:
یک خلبان کسی ست که می تواند با به کارگیری قوانین و اصول و کدهای تمرینی مراقب حفظ سلامتی خود و دیگران باشد.

به این معنی که او باید توانایی تشخیص همه موارد امنیتی را داشته باشد و بتنهایی تصمیم های صحیح را گرفته و در نتیجه به درستی عمل کند. و خود اطلاعات، دستورالعمل ها و موارد مورد نیاز را بدست آورد.

پیشنهاداتی در باره محدودیت های امنیتی و آموزشی
کارآموزان همیشه باید با نظارت مربی پرواز کنند. قبل از بدست آوردن کلیه مدارک مورد نیاز آنها همیشه باید تحت نظارت مستقیم وی باشند.

کارآموزان فقط باید با پاراگلایدرها و هارنس های مناسب کارآموزی پرواز کنند که توسط مربی حتما چک شده باشد. کارآموزان فقط می توانند عملیات تنظیم و تعمیر را تحت نظارت و تائید مربی انجام دهند.
کارآموزان باید پرواز های نمایشی و مسابقه ای را متناسب با مرحله آموزشی که در آن قرار دارند، همیشه با نظارت مستقیم مربی انجام دهند.
خلبانان كساني هستند که از آنان انتظار می رود با همه قوانین کاربردی و پروازی ملی و قوانین پروازی محلی آشنا بوده و از آنها پیروی کنند.
خلبانان نباید در رقابت ها و پرواز های نمایشی شرکت کنند که به استاندارد های بالاتر از سطح آنها نیاز دارد.
حداقل سن: برای پرواز پاراگلایدر 18 سال است، افراد با حداقل 16 سال سن همراه با اجازه نامه کتبی از والدین و یا قیم می توانند آموزش را شروع نمایند.

PARA PRO، شرح قسمت های مربوط به هر مرحله:

اطلاعات

به کارآموزان مرحله 1،2و3 باید تمامی جزوات، توضیحات، سخنرانی های مربوطه، بحث های شفاهی و تست های کتبی ارائه شود تا اینکه مطمئن شویم اطلاعات لازم جهت نیل به اهداف عملی و اجرایی را کسب کرده اند.لیست موارد مورد نیاز راهنمائی است برای رسیدن به این اهداف. کسی را نباید از ارائه آموزش های بیشتر در صورت لزوم منع کرد. متدهای تدریس با صلاحدید هر مربی و طراح می تواند فرق داشته باشد.
مرحله 3. قبل از اینکه کارآموزی مدرک خلبانی بگیرد باید یک آزمون کتبی درباره قوانین پرواز، قوانین اجرایی و اصول و کدهای تمرینی پشت سر بگذارد.برای اطمینان از اینکه او تمام اطلاعات لازم برای پروازی مستقل، صحیح و سالم در سایت را کسب کرده است.
خلبان مرحله 4،5 که بنا به خواست و نظر خودشان می توانند اطلاعات مورد نیازشان را از طریق جزوات، نوشته ها یا بحث های شفاهی و یا از طریق مطالعات فردی یا گروهی بدست آورند.
قبل از اینکه کارآموز یا خلبان مدرک مرحله مورد نظر را کسب کند، مربی و یا ناظر پرواز باید متقاعد شود که او استاندارد های علمی و اطلاعاتی کافی را بدست آورده.

مهارت های عملی

کارآموزان مرحله 1،2و3 هرکدام باید تعلیمات لازم عملی در هر مرحله را دریافت کنند. قبل از اجرای عملی باید شفاها درباره تئوری پایه، هدف، ترتیب معمولی اجرا، اشتباهات، خطا ها و خطرات و نحوه تصحیح کردن آنها، به همراه محدوده امن اجرای آن فن توضیح مختصری به کارآموزان داده شود.
هر فن باید بقدری تمرین شود که مربی را متقاعد کند که فرد آمادگی لازم برای اجرای صحیح و بدون خطر آن فن را با توجه به محدودیت های مرحله ای که در آن قرار دارد – بدست آورده است.
خلبانان مرحله 4،5 بنا به خواست خودشان، و با توجه به متدهای قابل قبول و بدون خطر، برای هر مهارت عملی، آموزش های لازم را دریافت کنند. قبل از دریافت مدرک مهارتی مورد نظر مربی و یا ناظر پروازی باید متقاعد شود که او فرآیند اجرا و محدودیت ها و قوانین را بخوبی آموخته است.

تجربه
تجربه به تنهایی، بیانگر توانایی خلبان نیست. ولی به هر حال مطمئن می شویم که اطلاعات علمی، مهارت ها و تخصص در پرواز این فرد حداقل چندبار در موقعیت و شرایط مختلف مورد تمرین و آزمایش قرار گرفته اند. تمرین و ممارست در فرآیند یادگیری جهت دستیابی به هدف بسیار حائز اهمیت هستند. هدف در اینجا: تاثیر گذاری در تغییرات رفتاری می باشد.
تجارب مورد نیاز باید توسط شواهد قابل اعتماد و یا ثبت در دفترچه پرواز (LOG BOOK) مکتوب گردند. مربی یا ناظر پرواز باید حداقل توانایی مورد نیاز در فرد را تائید کرده و یا در غیر اینصورت فرد باید مدارک اثباتی بیشتری را ارائه دهد.

تخصص در پرواز AIRMANSHIP
مربی یا ناظر پرواز باید تائید کنند که کارآموز و یا خلبان توانایی حفظ سلامت خود و دیگران را در مراحل اجرایی با توجه به قوانین، اصول، محدودیت های امنیتی ارائه شده و کدهای تمرینی دارا می باشد.

PARA PRO، مرحله دوم، پرواز در ارتفاع پائین و پرواز از ارتفاع

(نارنجی)
پرواز در سطح پائین یعنی نزدیک به سطح زمین و در منطقه امن، معمولا کمتر از 5 متر پرواز کند.
پرواز ارتفاع یعنی پرواز در ارتفاع کافی و با فاصله امن از عوارض منطقه جهت اجرای آزادانه مانورهای مربوطه.

اصول آموزشی و امنیتی:

اهداف این قسمت معرفی ورزش پاراگلایدر به کارآموز همراه با پیشرفت او از پرواز در سطح پائین (مرحله اول) به پرواز در ارتفاع (مرحله دوم) می باشد و اینکه بتواند با رعایت محدودیت های امنیتی تمرین کرده و لذت ببرد و همچنین برای دستیابی به مرحله بعدی آماده شود.
این مرحله در واقع مهمترین بخش کل فرآیند آموزش کارآموز به حساب می آید زیرا که در این بخش است که عادات خوب یا بد او شکل می گیرد. یک کارآموز می تواند در فاصله بی خطر از زمین، در شرایط و منطقه مناسب، پرواز کند تا اعتماد به نفس شخصی و نیز اعتماد به پرواز و وسائل پروازیش را بدست آورد و همچنین مهارت های اولیه را تمرین کرده و یاد بگیرد.
سپس کارآموز به تدریج یاد می گیرد که در ارتفاعات بالاتر و مشخص از زمین پرواز کرده و ترس ناشی از ارتفاع را پشت سر گذارد (این عمل برای پیشرفت فردی لازم است). حال کارآموز باید برای هر پرواز برنامه ریزی کرده و آماده شود. او اکنون در می یابد که پرواز در ارتفاع بی خطرتر است زیرا زمان و فضا کافی برای مانور و همچنین تصحیح اشتباهات را در اختیار فرد قرار می دهد.
فرد مانورهای اولیه را یاد گرفته و تمرین می کند مثل کنترل سرعت در پروازهای با سرعت کم، گردش موزون، و ترکیب این دو، تصحیح مسیر نسبت به باد و فرآیند تصمیم گیری و عمل فرود. فرود او نشان می دهد که فرد به انواع دیگر مانور با برنامه ریزی و تصمیم گیری مناسب مسلط است. نکته کلیدی برنامه ریزی است که از قبل از لحظه شروع پرواز شروع شده و در تمام مدت ادامه پیدا می کند. کسی که در معرض حادثه است قبلا به خوبی مشاهده و ارزیابی کرده سپس تصمیم می گیرد و به دنبال آن عمل می کند. این فرآیند در پرواز بسیار مهم است. حتی در مراحل بالا و مترقی پرواز.
برای پرواز در شرایط نا متعادل هوا هشدار اکید داده شده مثل پرواز در باد CROSS,DOWN,GUSTY،ناپایدار،TURBULENT، ویا در شرایط LIFT.
مبتدیان باید دورزدن های آرام با انحراف اندک را در تپه آموزشی تمرین کنند.
در مرحله متوسطه(پس از مبتدی)، برنامه ریزی ساده و آماده سازی و تکنیک های بلند شدن از زمین مهمترین مراتب بعدی آموزش می باشند. همه مانورها باید در شرایط وجود باد مناسب و رو به باد انجام شود تا از انحراف و یا دورشدن زیاد و در نتیجه بازنگشتن به منطقه فرود اجتناب گردد. مانورهای پیشرفته مانند دورزدن 360 درجه، باید با احتیاط بیشتر و در ارتفاع و فاصله کافی از سایت پرواز انجام شود تا اگر کنترل از دست خلبان خارج شد امکان تصحیح اشتباه و بازگشت به حالت اولیه را داشته باشد.
از چرخش، پرواز پشت به باد، و پرواز در سرعت کمتر از سرعت هوائی به منظور دستیابی به BEST GLIDE ANGLEنزدیک زمین پرهیز کنید. APPROACH FOR LANDING باید در زمان مناسب و با ارتفاع مناسب انجام گیرد.
پس از اینکه تمام مراحل طی شد :کارآموز می تواند فقط در سایت های ابتدایی و یا متوسط با باد یک دست و آرام 0 تا 15 کیلومتر پرواز نماید.TAKEOFFباید حتما رو به باد باشد. از پرواز در شرایط بالارونده و TURBULENT اکیدا بپرهیزید و چنانچه این شرایط در منطقه وجود دارد مستقیم و دور از سایت در مناطق آرام تر پرواز نمائید تا بصورت عادی در منطقه مناسب فرود آید. همچنین از پرواز کردن به تنهایی در این مقطع خودداری کنید.

سایت مبتدیمنطقه ایست با پوشش صاف و هموار، ترجیها با پوشش برف، شن، چمن یا سنگ ریزه به شکلی که مناسب برای پرواز در ارتفاع کوتاه می باشد. محدوده پرواز و فرود، همچنین فضای بین این دو نقطه باید از هرگونه مانع و یا خطر احتمالی دیگر خالی باشد و فضایی کافی برای عملیات امنیتی وجود داشته باشد. باید امکان اینکه همه فرآیند پرواز در یک خط مستقیم صورت بگیرد در سایت وجود داشته باشد.
سایت متوسط
که محدوده پرواز و فرود آن و همچنین فضای بین این دو منطقه بدون مانع بوده و فضای کافی برای هر عملیات امنیتی را داشته باشد. منطقه بلند شدن از زمین باید هموار بوده بگونه ای که قبل از به پرواز در آمدن به سرعت کافی برای پرواز بتوان رسید. منطقه فرود نیز باید وسیع بوده بطوریکه با یک مانور معمولی در ارتفاع و فاصله خوب بتوان به این منطقه رسید. اگر منطقه فرود را نمی توان از منطقه پرواز دید. باید ارتباطی دو طرفه بین این دو نقطه برقرار کرد.
قبل از دستیابی به مرحله بعدی بسیار حائز اهمیت است که کارآموز اصول تئوری را بخوبی مهارت های عملی بداند. بخصوص کنترل کردن سرعت هوائی در سرعت های پائین تر و کاربرد صحیح فرامین به منظور پیش گیری از وآماندگی. این مسئله در پروازهای مستقیم و همچنین در چرخش ها اهمیت بسیار دارد.
جهت کسب حداقل تجربه، کارآموز می بایست حداقل 5 روز پروازی یا حداقل 20 پرواز را تمرین کند و بطور کلی همه موارد لازم را کسب کند.

PARA PRO، مرحله دوم اطلاعات مورد نیاز:

ایرودینامیک:
1.LIFT(برا) : تغیر فشار ایجاد می شود به وسیله : شکل بال، سرعت هوایی و زاویه حمله. فشار کم روی بال، فشار زیاد زیر بال. تعریفی از: باد نسبی حتی جریان باد LAMINAR.
2.LIFT FACTORS(عوامل ایجاد برا): شکل بال، مساحت بال، ASPECT RATIO(نسبت منظری)، چگالی هوا،سرعت هوایی، زاویه حمله، فشار داخل بال، تاثیر ترمزها بر بال.
3.مقاومت یا پسا/DRAG:PARASITIC(پسای مقاومتی)،INDUCED(پسای القای)،رابطه آنها با سرعت هوائی و زاویه حمله. زمانی که پاراگلایدر روی زمین در پشت خلبان بصورت INFLATEDقرارمی گیرد مقاومت بیشتری دارد تا زمانی که کامل روی سر قرار می گیرد.
4.طبیعت پرواز: شخص همیشه برای پرواز کردن روبه جلو نیاز به حفظ سرعت هوایی دارد نمی توان متوقف شد یا اینکه برعکس حرکت کرد.
5.بار: وزن،G-FORCE(نیروی گریزاز مرکز)، نیروها در چرخش ها،LIFT GRADIENTS GUSTS (آشفتگی های ناشی از تدرج نیروهای بالارونده) و TURBULENCE.
6.نیروهای محرکه:
الف. روی زمین: با دویدن.
ب. در هوا: قانون هواپیمای مستعد: در پرواز بدون موتور همیشه به سمت پایین حرکت می کنیم( نسبت به هوای موجود در اطراف) به دلیل اینکه نیروی جاذبه زمین نیروی محرکه می باشد.
7.سرعت هوایی در مقایسه با سرعت زمینی. اثرات باد: چرا TAKE OFFو نشستن رو به باد انجام می شود. باد روبرو یا باد پشت، بادCRABو باد چرخشی، چرخش و تصحیح در گردش ها.
8.واماندگی ها/STALLS: شرح آن،خطرات،تشخیص،اجتناب و جبران. در گردش ها، در استفاده یACCELERATOR، در باد وLIFT GRADIENTS(تدرج بادهای بالا رونده)، پشت به باد، در شرایط GUSTS و TURBULENCE.
9.FRONTAL COLLAPSES(جمع شدگی های لبه حمله): هردو ASYMMETRICAL(یک سمت بال) وSYMMETRICAL(هردو سمت بال) ویا تمام لبه حمله. تعریف، خطرات، تشخیص، اجتناب وجبران، در چرخش، در شرایط GUSTS وTURBULENCE.
10.SPINS ,SPIRALS ,SKIDS ,SLIPS: چرخش منفی،تعریف، تشخیص،اجتناب و جبران.
11.WING TIP VORTICES(جریانهای پیچشی باد در نوک بال ها): TURBULENCEدر پشت کلیه وسایل پرنده، چگونه از جمع شدگی ها جلوگیری کنیم، تاثیر زمین.
12.کنترل حرکت ها و قوانین آن: کنترل سرعت هوایی و گردش ها. استفاده از ترمزها همراه با انتقال وزن.
13.سرعت هوایی وSPEED POLAR: حداقل نزول و بهترین زاویه سرش رابطه سرعت هوایی در حالت باد پشت و باد روبرو و انواع تاثیرات وزن بر بال(WING LOADING).

MICRO-METEOROLOGY(هواشناسی خرد) (شرایط سایت) و هواشناسی:

1. باد، نحوه ایجاد آن و تعاریف: حرکت از کم فشار به پر فشار. که توسط گرمای سطح ایجاد می شود. ( مثال: حرکت از روی آب. نسیم دریا).
2. اندازه گیری باد، باد سنج، نشانه و نشاندهنده های طبیعی.

الف. انواع سرعت: گره(KNOTS)،مایل در ساعت،متر بر ثانیه،کیلومتر.
ب. جهت: قطب نما و چهار جهت اصلی و زوایای آن

(,CROSSWIND ,HEAD OR UP ,TAIL OR DOWN).

3.نیروی باد: قدرت آن متناسب با مجذور شدت آن افزایش می یابد.تاثیرات، خطرات.
4. WIND GRADIENT(تدرج باد): تاثیرات،خطرات،اصلاحات.
5. باد های ناگهانی WIND/GUSTS،TURBULENCE AND LIFT: اثرات و پیامد ها، نشانه ها، خطرات.

الف.MECHANICAL TURBULENCE(آشفتگی مکانیکی): پشت یا در جوار موانع،درخت ها،ساختمانها،تپه ها.
ب. THERMAL TURBULENCE(آشفتگی ترمال(: ناپایداری، گرم شدن ناگهانی،خطرات،تشخیص.
پ. جابجایی باد: GUSTS،خطرات.
ت. WIND SHEARS(برش باد/قیچی باد): تعاریف،خطرات.

6. شرایط محلی: اثرات منطقه ای، دره ها،اطراف موانع یا در گوشه آنها.
7. آب و هوا: چگونگی ایجاد آن،تغیرات گرما و فشار،پایداری و نا پایداری،گردش هوا، سیستم باد.
8. نسیم دریا: چگونگی ایجاد آن،اثرات آن.
9. موج ها: ROTORS. پشت کوه ها،نشانه ها و خطرات.
10. تاثیرات RIDGE: تعاریف،انواع آن،درجات،خطرات.
11. THERMALS: تعاریف،پایداری،تند بادها،نشانه ها.
12. ابرها: کومولوس،کومولونیمبوس،ابرهای روتور،خطرات.
13. توده های هوایی و جبهه ها:جبهه سرد و گرم،نشانه ها و شرایط آنها.
14. گزارش آب و هوایی و برسی آن:

الف. گزارشات آب و هوایی: نشانه ها و تفسیر ها.
ب. برسی باد: جهت و قدرت آن، هنگام برخاستن و فرود، در طول مسیر پرواز، نشانه ها.
پ.شناسایی شرایط خطر ناک و بدون خطر.

پاراگلایدر و تجهیزات آن:

1. ساختار و اصطلاحات: مواد و بخش های مختلف.
2. استاندارد های پرواز و ملزومات: طراحی و گواهی نامه ها، اهداف و نیاز. طراحی برای بیشترین فشار،مانورها و محدودیت های آن،پایداری، خصوصیات استال،مانورپذیری،برد سرعت،وزن خلبان و تناسب.
3. کنترل: عکس العمل کنترل. ROLL،PITCH AND YAW، پایداری و پرواز با سرعت کم، STALL، B-LINING، خصوصیات TAKE OFF و LANDING. تاثیر SPEED SYSTEM.
4. نگهداری: برسی و چک کردن روزانه و دوره ای، کنترل کیفیت و تنظیم و تعمیر.
5. انتخاب وسیله: رده بندی بال در تناسب با تجربه. نوع پرواز. اجرا. کنترل و تناسب وزن. درجه بندی مناسب برای کارآموزان: درجه بندی استاندارد ( نه برای پیشرفته و مسابقات).
6. انتخاب هارنس ها: انواع هارنس، مدل WEIGHT SHIFTیا کلاسیک؛ استفاده از CROSS BRACING، رده بندی هارنس در تناسب با تجربه.
7. اجرا: حداقل SINK، بیشترین GLIDE، بیشترین سرعت ، نفوذ پذیری، ظرفیت تغییر جهت.
8. تجهیزات امنیتی: کلاه، پوتین، دستکش، لباس مناسب، چتر نجات، حفاظت از کمر و پشت، AIR BAG.

فاکتور های تخصصی شخصی
1. فاکتورهای فیزیکی: آمادگی، قدرت، علاقه و هیجان. مواد مخدر و الکل. سرگیجه وبیماریهای ناشی از ارتفاع گرفتگی.
2. فاکتورهای روانی: اضطراب و ترس از ارتفاع. شناسایی توانایی شخصی و محدودیت در مقابل محدودیت های طبیعی و تجهیزات. اعتماد به نفس در مقابل اعتماد به نفس کاذب ( ایکاروس سندرم). فشارهای فردی و گروهی، موافق بودن، نه گفتن. کوتاه آمدن، نظم و انضباط فردی.
3. فرآیند و فضای یادگیری: سیستم آموزشی، اهداف، تعاریف، امنیت، انگیزه، و پیشرفت فردی.

هدایت/تخصص در پرواز:

الف. طبیعت پرواز: همواره بستگی به سرعت هوای مداوم روبه جلو دارد تا در حالت پرواز بماند در غیراین صورت توقف یا به عقب حرکت کردن پرواز نیست.
ب. فرآیند پرواز: میدان دید، ارزیابی مداوم، تصمیم گیری، عمل کردن، توجه به طبیعت پرواز، پیشبینی صحیح و برنامه ریزی.
ج. قانون تکاوری: لزوم به پایان رساندن صحیح هر پرواز شروع شده. خطر ترس.

اصول و قوانین (در صورت کاربردی بودن):

1. دولت و دیگر مراجع تصمیم گیری مربوطه.
الف. فضای پرواز و قوانین ترافیک هوایی: فضای پروازی کنترل شده یا کنترل نشده، فرودگاه ها ترافیک VFR/IFRو قوانین مربوط به آن، قوانین حق تقدم.
ب. قوانین دیگر.

2. انجمن ملی پاراگلایدر.
3. مدارس و آموزش.
4. سایت ها.
5. نشانه های تمرین خوب.
6. قوانین حق تقدم.

اجرای پرواز و امنیت:
1. توصیه های آموزشی و امنیتی.
2. برنامه ریزی پرواز: فرآیند پرواز: اطلاعات/مشاهده، ارزیابی، تصمیم گیری و اجرا. ساختن طرح و برنامه پرواز.
3. آمادگی: بررسی وکنترل های استاندارد، کنترل کردن دوباره فاکتور های مهم.
4. تمرین های پرواز: موارد مورد نیاز جهت کسب مهارت عملی: تعریف، تصمیم گیری، مراحل آموزشی، اجرا، اشتباهات و خطرات.
5. شرایط بحرانی، خطرناک و اضطراری: علل آنها، اجتناب، شناسایی و تصحیح. متدهای آموزشی کاربردی(شبیه سازی).

الف. ضعف آماده شدن: خرابی در تجهیزات و خوب کار نکردن آنها.
ب. کنترل زمینی در بادهای مقطع و شدید: از دست دادن کنترل. کشیده شدن، اجتناب و آمادگی.
پ. وآماندگی: در پرواز عادی، در گردش ها، پرواز های کوتاه ، پرواز های بلند، زمان برخاستن، در GRADIENT، در GUSTS، درTURBULENCE، در لیفت های غیر قابل پیش بینی، پشت به باد، چرخش در شرایط پشت به باد و GRADIENT
ت. ضعف در تکنیک های بلند شدن از زمین: ضعف در کنترل بال، سرعت کم و کنترل ضعیف در مسیر برخاستن، بالای سر نگاه داشتن بیش از اندازه، برگشتن به سمت شیب، داخل هارنس شدن، رها کردن ترمزها و گرفتن دوباره آنها.
ث. شرایط باد: قدرت باد، باد های CROSS، GUSTSو TURBULENCE، لیفت های غیر قابل پیش بینی، تغییر جهت نسبت به سایت،WIND GRADIENT.
ج. سقوط/فرود اضطراری: اجتناب، آمادگی.
چ. بلند شدن از زمین در ارتفاع بالای 1500 متر: کاهش فشار هوا، افزایش سرعت هوای واقعی.
ح. مانورهای خطرناک: پرواز نزدیک زمین یا موانع، وآماندگی و پرواز با سرعت کم، چرخش 360 درجه، SPINS، SPIRAL DIVES، بلند شدن در باد بدون کمک دیگران خصوصا نزدیک به صخره ها.
خ. ناآگاهی و عدم شناخت: نسبت به سایت ها، شرایط، بال، هارنس، مانورها یا برنامه پرواز.
د. فاکتورهای فیزیکی و روانی:استرس، فشار، هیجان، ترس، مواد مخدر و الکل.
ذ. تخصص کم هوانوردی: برآورد کمتر یا بیشتر خود نسبت به واقعیت، شرایط ، سایت ها تجهیزات یا برنامه پرواز.
ر. گم کردن موقعیت در هوا: پرواز در شرایط دید کم.
ز. ترکیب: دویا چند فاکتور که خطر حوادث را چند برابر می کند.
س. مانورهای اضطراری: استفاده از چتر نجات، جلوگیری از فروافتادگی کامل پاراگلایدر بعد از باز شدن چتر نجات، فرود روی آب، درختان، زمین های سخت و محکم، مناطق پر از موانع، سیم های الکتریکی.
ش. حوادث: کمک رسانی و گزارشات.

کمک های اولیه:

طبق توصیه های منابع معتبر مسئول.

PARA PROمرحله دوم ملزومات مهارت های عملی:
بخش اول: معرفی و پروازهای کوتاه:
1. حمل و نقل، توجه و مراقبت: از پاراگلایدر و تجهیزات، جمع کردن آکاردئونی، جمع کردن بصورت رول ، کنارهم قرار دادن صحیح بندها و رایزرها.
2. اعمال قبل و پس از پرواز: پهن کردن روی زمین، ساختن نعل اسب، ساختن دیواره، تطبیق، چک کردن های قبل از پرواز، کنترل بندها و کارابین ها، کنترل هارنس و وصل کردن سیستم سرعت، جمع کردن بال.
3. حالت بلند شدن از زمین و چک کردن نهایی: شکل قرار گرفتن رایزرها و تاگل ها، حالت بدن و بازوها، چک کردن نهایی، کارابینرها و شرایط تسمه ها، وضع هوا و فضای باز و خالی برای بلند شدن.
4. تمرین های بلند شدن. وضعیت بال تا حالت پرواز: تصمیم گیری، دویدن صحیح تا بال از زمین بلند شود. چک کردن گلایدر با نگاه کردن به آن. آزاد کردن رایزها برای حرکت به جلو. تصحیح کردن اشتباهات. ادامه دویدن، افزایش سرعت به آرامی، بدون پریدن به داخل هارنس.
5. دویدن با بال: کنترل پاراگلایدر و زاویه حمله و ROLL، روی زمین هموار و شیب.
6. واماندگی و متوقف کردن دویدن: روی زمین هموار و یا شیب، تکنیک صحیح فرود آمدن، اجتناب از فلر کردن زودهنگام.
7. برنامه پرواز: بررسی سایت و همه شرایط، تصمیم گیری و ارائه یک برنامه پرواز.
8. بلند شدن: حالت بلند شدن. به آرامی سرعت گرفتن و لیفت کردن، همواره با جریان هوای مناسب و کنترل جهت.
9. کنترل سرعت: بهترین سرعت زاویه سرش، بدون تمایل به پرواز آرام یا واماندگی.
10. کنترل جهت: نگهداشتن مسیر، تصحیح مسیر به آرامی، پیشگیری از حرکات مارپیچ.
11. تغییر جهت نرم: ورود یکنواخت به چرخش و تصحیح ، انحراف اندک از مسیر پرواز.
12. فرود آمدن: مستقیما روبه باد.

بخش دوم: پرواز در ارتفاع:

1. برنامه ریزی: دید، بررسی سایت و شرایط آن، تصمیم گیری، ارائه طرح پرواز.
2. امور قبل از پرواز: تکرار بخش یک، پهن کردن، تطبیق، چک های قبل از پرواز.
3. بلند شدن از زمین: حالت شروع، چک نهایی، به آرامی سرعت گرفتن، لیفت کردن با سرعت درست، سرعت خوب و کنترل جهت.
4. مانورهای کنترل سرعت: بهترین زاویه گلاید و کمترین سرعت افت ارتفاع.
5. چرخش ها: 90 - 180 درجه، چرخش نرم و متوسط به راست وبه چپ، هماهنگ.
6. پرواز آرام: تشخیص و جبران ( در ارتفاع بدون خطر).
7. مانور با کمک نشانه های زمینی : به شکل 8و الگوهای مربع مستعطیل، تصحیح مسیر در جهت باد روبرو.
8. قوانین ترافیکی: مانور دادن با توجه به ترافیک هوایی.
9. الگوهای فرود: دنبال کردن فرآیندهای برنامه ریزی شده. نزدیک شدن به حالت پشت به باد پهلو به باد و رو به باد. شکل 8، کنترلGRADIENT.
10. چرخش و فرود آمدن تنها با استفاده از رایزرهای عقبی ( شبیه سازی برای زمان از کار افتادن ترمزها).
11. نزدیک شدن و فرود آمدن صحیح: منطقه بی خطر برای نشستن را مربی از قبل مشخص می کند. پرواز با سرعت کم ممنوع است.

PARA PROمرحله 2 ، تجربه:
1. حداقل 6 روز پروازی.
2. حداقل 30 پرواز موفق که 10 عدد آن از ارتفاع بلند باشد.

PARA PROمرحله 2 ، تخصص در پرواز:
مربی باید متقاعد شود که کارآموز توانایی حفظ سلامتی خود و دیگران را در حین پروازهای ارتفاع کم و مرتفع دارد با توجه به دستورالعمل ها و توصیه های ایمنی که دریافت کرده است.

PARA PRO، مرحله سوم، سرش ابتدایی، سبز
سرش ابتدایییعنی سرش در مناطق آسان یا ترمال ، بدون گاست یا توربولانس، در محیط باز و فضای بدون مانع، و ترافیک هوایی.

توصیه های آموزشی و امنیتی
اهداف این مرحله در واقع معرفی پرواز سرش به کارآموز می باشد و تواناکردن او در تمرین کردن و لذت بردن از سرش با توجه به محدودیت های ایمنی است. همچنین برای خلبان شدن شرایط لازم را کسب نماید که بتواند به تنهایی و با توجه به محدودیت های ایمنی عمل کرده و به تنهایی مسئولیت پیشرفت های بیشتر خود را به عهده بگیرد.
سرش به خودی خود مراحل زیادی دارد که از شرایط و مانورهای آسان با محدوده ایمنی زیاد شروع شده و به شرایط وسیع و غیر معمول با محدوده امنیتی کمتر می رسد. وقتیکه خلبانی که در کارش خبره می شود، مراحل برایش کاملا ساده آمده و برآنها مسلط می شود. البته نباید به اشتباه گمان کرد که خبره شدن در این رشته کار آسان است. عدم آگاهی و اطلاعات، قضاوت اشتباه، مانور دادن اشتباه، غفلت و یا ریسک کردن می تواند براحتی به حوادث جدی منتهی شود.
فرد ممکن است در این مرحله به زمان بیشتری برای پرواز در هوا نیاز داشته باشد تا پرواز برایش عادت شود، در این مرحله فضای کمتری برای اشتباهات وجود دارد. بنابراین پیشرفت با دقت و برنامه ریزی خیلی مهم است. تمارین اولیه باید ساده و با احتیاط بالا انجام شود، سرش به آمادگی و دقت، برنامه ریزی خوب و توانایی مانور دادن درست و دقیق و با سرعت مناسب نیاز دارد. تکنیک چگونه به پرواز در آمدن خوب و کنترل کردن در سرعت های پایین در این مرحله بسیار با اهمیت می باشد. فرد باید بتواند چرخش های همزمان را با کمترین کاهش ارتفاع انجام دهد که این کار معمولا با رعایت شرایط ایمنی، نزدیک به RIDGEو با توجه به جهت وزش باد و حفظ فاصله از دیگر خلبانان با رعایت قوانین ترافیک انجام می شود. این فرد همچنین باید انواع فروریختگی بال را شناخته و با اولین نشانه ها اقدامات جبرانی را انجام دهد، با حداکثر کنترل و حداقل کاهش ارتفاع.
برای خلبان شدن: فرد باید در پیشرفت بیشتر آزاد باشد زیرا که هنوز برای استفاده از امکانات موجود چیزهای زیادی باید یاد بگیرد. ممکن است شرایط و امکاناتی در مقابل فرد قرار بگیرد که نیاز به تخصص در پرواز دارد مثل انضباط شخصی و دقت. گاهی لازم است که اصلا پروازی انجام نشود و یا اینکه در شرایط کاملا غیر عادی انجام شود. مسئله این است که فرد باید توانایی خود را در قبول مسئولیت نشان داده و اینکه محدودیت های خود را و همچنین محدودیت های مربوط به دیگران بخوبی بشناسد و در صورت نیاز به آموزش بیشتر اهمیت آن را درک کند.
در این مرحله مربی دیگر مسئولیتی ندارد. این مسئله همه امور را به دوش خود فرد می گذارد.
هشداراکیدی وجود دارد نسبت به پیشرفت خیلی سریع، اعتماد به نفس کاذب، بی دقتی، نادیده گرفتن، ریسک کردن محاسبه و قضاوت اشتباه و عدم توانایی. در این مرحله فرد باید بتواند کنترل را در بادهای شدید تر با دامنه های محدودترنسبط به مراحل قبل حفظ کند. حتی قبل از بلند شدن از زمین نیز حادثه می تواند اتفاق بیافتد. تکنیک های ضعیف بلند شدن، عدم کنترل و تصحیح بال هنگام دویدن و یا بلند شدن از زمین بدون کامل بودن شکل بال می تواند عواقب وخیمی بدنبال داشته باشد.
هنگام بلند شدن از زمین در باد شدید یا گاست فرد باید شخص واجد شرایط را برای کمک داشته باشد.
علاوه بر آن، فرد باید نسبت به شرایط اطراف بسیار مراقب و هوشمند باشد زیرا هر لحظه امکان تغییر ناگهانی باد وجود دارد. یک باد شدید و یا بادهای آشفته براحتی فرد را به سمت پشت کوه و تغییر جهت به سوی محدوده خطر ناک یا ناشناخته می کشاند. همچنین افراد باید از تنها پرواز کردن پرهیز کنند.
همچنین هشدار وجود داردنسبت به "سندرم مقدماتی" و یا "ایکاروس سندرم" به این معنی که اکنون فرد بر این باور است که همه چیز را می داند و بر همه موارد مسلط شده است و اینکه نه فرد و نه تجهیزات هیچگونه کاستی و محدودیتی ندارند.(بهتر است بدانید ایکاروس اولین کسی بود که بخاطر این طرز تفکر کشته شد).
کارآموزان (قبل از دستیابی به مرحله 3):، فقط باید با حضور مربی، در شرایط هوای نرم دامنه وسیع لیفت یا شرایط ترمال نرم پرواز کنند. که در اینصورت می توانند با شرایط احتیاطی خوب در ترافیک هوایی و محدوده مورد نظر مانور دهند. فرد باید مراقب باشد که قبل از رسیدن به حالت پروازی پایدار، باکنترل کامل بروی سرعت هوایی و جهت پرواز نباید اقدام به دورزدن(تغییر جهت) کند. نباید سعی کند که به LIFT BANDکه از آن خارج شده است بازگردد. RIDGE SOARINGبا محدوده پروازی کم، در باد شدید(بالای 7M/S،25KM/H،15MPH) ، در توربولانس، مناطق صخره ای، CROSSWIND LAUNCHES، فرود روی سایت یا فرود در دامنه نیز ممنوع می باشد.
پس از اینکه ملزومات مرحله مورد نظر بدست آمد فرد می تواند آزادانه ولی با رعایت محدودیت های ایمنی پرواز کند، تا زمانیکه به مرحله بالاتر با قوانین و اصول خودش برسد. هر زمان که لازم باشد فرد خود مسئول کسب آموزش های لازم است. پیشنهاد می شود که از ابتدا قوانین را به عنوان راهنمای پرواز بی خطر برای کار آموزان این مرحله به کار گیرند.
فقط خلبانان با تجربه می توانند در سایت های حرفه ای (پیشرفته) نزدیک به RIDGEدر باد زیاد یا TURBULENTو یا ترافیک زیاد پرواز کنند.

قبل از دستیابی به مرحله بالاتر خلبان باید تجربه های متنوعی، در شرایط و سایت های مختلف داشته باشد. پیشرفت در پرواز در این مرحله بصورت عادت در می آید، بنابراین عکس العمل های فرد در شرایط و تمارین مختلف باید سریع و درست باشند. توصیه می شود که حداقل 20 ساعت و 50 پرواز انجام شود.

PARA PRO، مرحله 3، اطلاعات و آگاهی مورد نیاز:
ایرودینامیک:
1. تکرار تئوری مرحله 2.
2. استال و جمع شدگی ها: هنگام بلند شدن، در GUSTSو TURBULENCE. در LIFT GRADIENTS. گردش در LIFT GRADIENT. در WIND GRADIENT. گردش در WIND GRADIENTدر حالت پشت به باد.SECONDARY STALLS.
3. SPEED POLARS: عمل کرد و نمایش. ارزیابی زاویه سرش و حداقل افت در ارتباط با سرعت هوای: در باد روبرو، باد پشت، درLIFT و SINK. با توجه به وزن، تراکم هوا،چرخش ها.
4. اثرات باد: تغییر جهت باد، CRABBING، انحراف و تصحیح هنگام چرخیدن. باد از روبرو و از پشت سر، نفوذ پذیری.
5. VORTICESدر نوک بال: پشت بال های دیگر، هواپیماها، هلیکوپترها.

هواشناسی:
1.
تکرار مرحله 2.
2.
نیروی باد: که با مجذور شدت وزش افزایش می یابد. اثرات و خطرات. روی زمین، هنگام بلند شدن،در آسمان، زمان فرود.
3.
RIDGE LIFT:
الف. فاکتورها: شکل و زاویه شیب زمین، جهت باد و شدت آن.
ب. ترکیب ها: عمودی و افقی، GRADIENTS، شتاب، جریان بالا رونده قوی، باد روبروی قوی.
ج. شرایط و مناطق خطرناک: پشت کوه، توربولانس، روتورها، تدرج بادهای تند، بادهای که سرعت آنها سریعا افزایش می یابد.
د. شرایط خوب و بی خطر: بالا و در مقابل RIDGE.
4.
WAVE:
الف. فاکتورها: محدوده پرواز، جهت وسرعت باد.
ب. نشانه ها: باد زیاد، ابرهای عدسی، ابرهای ROTOR.
ج. خطرات: روتورها، نفوذ پذیری، لیفت قوی، ارتفاعات بالا، کمبود اکسیژن و سرما.

5.
ترمال ها:
الف. فاکتورها: ناپایداری، کاهش دما با افزایش ارتفاع، محدوده پرواز، تابش خورشید و گرما.
ب.نشانه ها: کاهش شدید دما با افزایش ارتفاع، تغییر جهت باد، سکون و تندباد، ابرهای کومولوس.
ج.خطرات: تند بادها و بادهای آشفته، تدرج باد های قوی، تغییر شدید محور عرضی در بالا رفتن یا پایین آمدن جریان هوا.
چ.شرایط خوب و بی خطر: ترمال های بزرگ، زوایای نرم و مناسب( متوسط)، بادهای آرام تا متوسط.

6.
لیفت جبهه ای: توضیح جبهه سرد.
الف.فاکتورها:توده های هوا، از کم فشار تا پرفشار،ناپایداری.
ب.نشانه ها:ابرهای کومولوس، ابرهای در حال حرکت، باد و بوران شدید کوتاه و ناگهانی ، تغییر جهت باد، افزایش یا کاهش دما.
ج.خطرات:بادهای مرتفع، تغییر جهت باد و تند بادها، لیفت های قوی، بادهای آشفته.

7.
ابرها:کومولوس، کومولونیمبوس، ابرهای کلاهی، ابرهای روتور، ابرهای استراتوس، ابرهای عدسی.
8.
گزارشات آب و هوا: واقعیات(METAR)، پیش بینی ها(TAF) نقشه ها، منبع گرفتن اطلاعات، تفسیر وبرداشت از نقشه.
9.
نشانه های آب و هوایی: مطالعه و برسی آب و هوا روی زمین و آسمان.
الف.اندازه گیری: باد، فشار و پایداری.
ب.ابرها: آب وهوا و شرایط ایجاد آنها.
ج.باد: اندازه گیری باد، نشانه های باد.

پاراگلایدر و تجهیزات:
1.
تکرار مرحله 2.
2.
فاکتورهای طراحی: قابلیت پرواز، اجرا، کنترل.
3.
نگهداری: بازرسی و مراقبت های روزانه و دوره ای، تعمیرات.
4.
میزان سازی: برای بهترین شکل اجرا در شرایط معمول.
5.
ابزار و تجهیزات: وریومتر، ارتفاع سنج،شاخص های جریان هوا.
6.
لباس و تجهیزات: دوام، ارتفاع بالا و سرما.
7.
انتخاب گلایدر: یک مدل مناسب برای سطحی که خلبان در آن قرار دارد: طبقه بندی استاندارد(و نه برای حرفه ای یا مسابقات).

تخصص:
1. تکرار مرحله 2.
2. دستور العمل خلبان: تخصص، استعدادهای شخصی، توانائی ها، مسئولیت ها، دستورالعمل و کنترل. غلبه و تسلط بر طبیعت و فرآیند پرواز.
3. فاکتورهای فیزیکی: سرگیجه، کمبود اکسیژن، سرما، خستگی زیاد.

اصول وقوانین:
1. تکرار مرحله 2.
2. فضای پرواز و ترافیک های هوایی:

الف.فضاهای پروازی کنترل شده و فرودگاه ها: مناطق کنترل شده، ترمینال های پروازی، مسیر های هوایی، ATC، الگوهای ترافیکیVFR/IFR، قوانین اجرایی، قوانین VFRبرای حداقل دید و فواصل ن

استانداردهای آموزش و ایمنی پاراگلایدر - PARAPRO

مطالب مشابه :

محدودیتهای گواهینامه ب 1 جهت اطلاع

شرایط و سن ‌و سال گرفتن گواهینامه رانندگی در آلمان

استانداردهای آموزش و ایمنی پاراگلایدر - PARAPRO

بعد از گرفتن گواهینامه چگونه با اتومبیل شخصی رانندگی را شروع کنید:

شرایط عجیب اخذ گواهینامه رانندگی زنان در عربستان:

حقوق بیمه

کلیاتی درباره سیستمHACCP