سرزمین تركی با عینك پارسی – بخش سوم

سفرنامه تركیه

سرزمین تركی با عینك پارسی – بخش سوم

بندر مرسین Mersin با یك جمعیت هشتصد و پنجاه هزار نفری در شصت كیلومتری جنوب غرب آدانا درست رو به آق دنیز (دریای سفید) واقع شده است. آب و هوایش در مقایسه با شهرهای مركزی و شمالی تركیه، گرم است ولی به گرمای شهرهای جنوبی ما نمی رسد. خانه زمستانی آتاتورك واقع در مركز شهر، نشان می دهد كه این شهر محل قشلاق آنكارا و استانول نشینان بوده است. در ساحل آن مدام بادهای فرح بخش می دمد؛ خنك و در نزدیكی های ظهر كمی گرم. در مقایسه با آدانا شهری تمیزی به چشم می آید ولی به تمیزی مالاتیا نمی رسد. ساحل آن، ‌هیچ شباهتی به سواحل متعفن آبادان و بندرعباس ندارد. با ساحل بوشهر امروزی می توان مقایسه كرد؛ خنك تر و البته تمیزتر و جذاب تر برای جهانگردان. در ضمن اهالی مرسین، همانند بندرنشینان جنوب ایران، شب زی نیستند و زود می خوابند.

نخل های زينتی مرسين نمی خواهند به چراغ های برق باج بدهند. پا به پای آن ها قد كشيده اند

شهر مینی بوس ها

شهرداری مالاتیا، ‌شبكه قدرتمندی از اتوبوس رانی درست كرده كه با سرعت خوبی به جابجایی شهروندان مشغول است. در آدانا تركیبی از اتوبوس، مینی بوس و تاكسی، دیده می شود؛ ضمن اینكه جای جای آدانا همانند اصفهان و شیراز و اهواز، كنده كاری است، ظاهراً مترو می زنند اما در بندر مرسین، حكایت به گونه دیگری است. آن قدر دولموش (مینی بوس) با رنگ ها و قد و قواره های گوناگون می بینید كه شكل تاكسی را فراموش می كنید. با آن كه عموم شهروندان با سوادند، اما این فقط رنگ مینی بوس هاست كه مردم را به سوی مقصد راهنمایی می كند؛ سفید، آبی، قرمز،‌ زرد، سبز و چند رنگ دیگر. وقتی آدرس می پرسید، می گویند سوار چه رنگ مینی بوسی بشوید، همین. در همه جای شهر، ایستگاه های مخصوص سوار و پیاده كردن مسافران به صورت باند كندرو درست كرده اند كه غیر از مینی بوس، هیچ خودرویی حق ورود ندارد. با سرعت زیادی هم می روند، با قیمت حدود نهصد تومان ایران برای هر مسافر. ارزان تر از این، یك جفت پای ورزیده با كمی وقت اضافه است.

كنار ساحل زیبای مرسین، غلغله ای از قایق ها و لنج های تفریحی دیده می شود. رستوران های دریایی، همگی دو طبقه هستند و منحصراً خوراك دریایی دارند. در ساعات خلوت روز، به ساحل پهلو گرفته اند و از مشتریان پذیرایی می كنند. اگر سالن پایین و بالا پر بشود و یا مشتریان تقاضا كنند، ضمن پذیرایی به راه می افتد و حالی به مسافران می دهد.

خوراك این رستوران های دریایی با قیمت هایی متفاوت از سه تا ده لیر ترك عرضه می شود، یعنی دو تا هفت دلار؛ همراه با موسیقی تركی و نسیم خنك ساحلی كه لحظه ای آرام نمی گیرد.

نمایی از ساندویچ دو دلاری ماهی كه به راحتی ناهار شما را پاسخگوست.

این جا استادیوم ورزشی نیست. مكانی برای آدم هایی كه مصرع معروف خیام نیشابوری را خوب درك كرده اند؛ برخیز و مخور غم جهان گذران. برای مردمانی ساخته شده كه گریه را گذاشته اند برای جای دیگر و این دو روزه عمر كوتاه خویش را می خواهند با نغمه های داوودی خوش بگذرانند. نمونه ای خیلی كوچكترش را در پارك جمشیدیه تهران دیده ام ولی در آن فقط كلاغ ها پر می زنند.

موسیقی برای ترك ها، نه یك تفریح بلكه بخشی از خود خود زندگی است. عموماً صدای بلندگوی خودروهای عبوری و در حال ایست، به گوش تان می رسد كه هر یك گونه ای از موسیقی این سرزمین را به گوش می رسانند. رستوران ها و برخی مغازه ها نیز چنین اند. گاه یكی دو خواننده و نوازنده خوش ذوق نیز درون خودرو یا داخل مغازه ای به اجرای رایگان موسیقی می پردازند. دیدن چنین صحنه هایی برای ترك ها عادی است ولی اگر در تهران باشد، كم كم دور و بر آن مكان شلوغ می شود و دست آخر گشت ارشاد سر می رسد!

آخر شب حدود ساعت نه كه به هتل باز می گشتم، دو هنرمند ترك در مغازه فروش گوشی های تلفن همراه جمع دوستانه ای داشتند و می نواختند. در واقع صدای تمپو از دور مرا به آن جا هدایت كرد. فیلم كوتاهی گرفتم، ببینید.

ساز و آواز دوستانه ترك ها در یك مغازه گوشی فروشی را ببینید

نمایی از اسكله بارگیری بندر مرسین

خیابان های مركز شهر، همگی سنگ فرش اند و سهمیه آسفالت شان را به بزرگ راه ها بخشیده اند. خودروهای كمی در آن تردد می كنند و عموماً محل گذر، خرید و تفریح مردمان پیاده هستند. مشابهش را در ایران نداریم. یك بار صحبتی بود یكی از خیابان های تهران به همین منظور قرق شود ولی خبری نشد. یعنی مكانی بدون حضور خودروها و موتورسواران بی كله تهرانی كه پیاده رو و اتوبان برای شان فرقی نمی كند.

این شربت فروش كه فكر می كنم اصالتاً اهل شمال آفریقا باشد، با دم و دستگاه مخصوصش مه یان شربتی Mayan Sharbati می فروشد؛ لیوانی نیم لیر، حدود 350 تومان. مزه دلچسبی ندارد ولی خودش خیلی از خواص آن تعریف می كرد. می گفت برای معده خوب است،‌برای كلیه،‌ برای روده و همینطور ردیف می كرد. دست آخر پرسیدم دیگر برای كجای بدن خوب است كه خنده اش گرفت! همین تشكیلات را من در دبی دیده بودم. عرب بود و خود را مراكشی معرفی می كرد. مه یان شربتی ظاهراً عصاره یك گیاه دارویی به رنگ آلبالوست كه به طور سنتی توسط دوره گردها با این ظرف مخصوص فروخته می شود. لوله خروجی ظرف، شیر ندارد و صرفاً با خم شدن فروشنده، لیوان پر می شود.

خوردن نخود كال، بخشی از تفریحات مرسینی هاست. ما هم در ولایت خودمان می كاشتیم و به این صورت می خوردیم ولی این كه در بازار عرضه شود، من ندیده بودم. كار خیلی خوبی است.

جوانان و نوجوانان زیادی را می دیدم كه می خرند و خرامان می خورند. با این كار، هم یك كشاورز روستایی به نان و نوایی می رسد و هم مشتریانش از شر چیپس و پفك در امان می مانند.

بیشتر فروشندگان شهر مرسین زن هستند؛ شیرینی پزی ها و شیرینی فروشی ها، رستوران ها، بلیت فروشی ها، لوازم آرایش و دكوراسیون خانه، عكاسی ها و حتی آرایشگاه ها كه بعضی هایشان زن و مرد ندارند.

زنان روستایی نیز عموماً محصولات خاص خود را در كنار خیابان عرضه می كنند.

این آقا كه اسمش محمد بود و در زبان خودشان محمت تلفظ می كردند، در خیابان طلافروشان مرسین یقه مرا گرفت. دیدن بازار زرگرها برای من جذابیتی نداشت كه بخواهم عكس بگیرم ولی این آقا گفت تو چرا اینجا عكس نمی گیری؟! من دوربین به دست، هاج و واج ماندم كه ادامه داد و گفت همین نیم ساعت پیش مرا كنار ساحل در حال عكاسی دیده است. از شغل و مملكتم پرسید و چون بر ملا گشت روزنامه نگاری از ایرانم، صحبت احمدی نژاد را پیش كشید. الكی الكی شدیم پسرخاله و دم در مغازه طلافروشی اش نشستيم. دوستش را هم صدا كرد.

برای نخستین بار در سرزمین ترك، یك نفر مخالف احمدی نژاد پیدا كردم. اصلاً قبول نداشت. می گفت شما دموكراسی ندارید. گفتم مگر شما دارید؟ گفت بله داریم. سپس گفتم نخست وزیر شما با احمدی نژاد آركاداش (رفیق) است، چگونه می شود او دموكرات و احمدی نژاد غیر دموكرات باشد. كمی عقب نشینی كرد و گفت البته دموكراسی ما هم تعریفی ندارد ولی هر چه هست از شما خیلی بهتر است. از مخالفان حزب AKP و شخص رجب طیب اردوغان بود. به گمانم نفرت او از نخست وزیر خودشان باعث شده بود كه از رفیق نخست وزیر یعنی احمدی نژاد هم بدش بیاید. اما دوست و همكارش كه خیلی نمك می ریخت و در این عكس هم لوس دیده می شود، مدام جانب احمدی نژاد را می گرفت و به به و چه چه می گفت. وقتی جدا شد و رفت، آقا محمد دلش گرفت. چون اعتقاد داشت این ها به دروغ می گویند دوستدار احمدی نژادند.

این آقا محمد شیعه علوی بود. پرسیدم كربلا، مكه و مدینه رفته ای؟ دوزاری اش نیفتاد. گفتم حاجی شده ای؟ گفت بلی، من سالی یك بار به زیارت حاجی بكتاش می روم! نمی دانم این حاجی بكتاش كیست و مزارش در كجای تركیه است. گفت اگر يك بار ديگر به تركيه آمدی، بيا تا به خرج من به زيارت حاجی بكتاش برويم. مگه اينجوری منم حاجی بشم. بگذریم.

محمد رهایم نكرد وقتی دانست دنبال خانه آتاتورك می گردم. گفت با هم برویم. نزدیك بود. خانه زمستانی آتاتورك در مرسین اینك موزه شده است. محمد مرا به رئیس آن جا معرفی كرد و بدون تشریفات وارد ساختمان دو طبقه شدیم. در مقایسه با كاخ سعد آباد كه رضا شاه سكونت داشت، خیلی ساده بود. دیوارهایش پر بود از عكس های آتاتورك و از جمله یك دست نوشته به زبان تركی و نوشتار عربی. ترك ها به این شیوه نگارش می گویند عربچه Arabchah. به دلیل تغییر خط نوشتاری ترك ها توسط آتاتورك، نسل حاضر نمی توانند این خط را بخوانند مگر این كه در دانشگاه دوره ببینند. محمد به من گفت می توانی بخوانی و من هم چند كلمه ای برایش خواندم. خیلی تعجب كرد كه یك نفر خارجی آمده و سند ملی شان را دست و پا شكسته می خواند اما خودش یك كلمه هم نمی تواند بخواند.

مطالب مرتبط:

مالاتیا، ‌شهر زردآلو

آدانا، شهر كباب

سرزمین تركی با عینك پارسی – بخش سوم

مطالب مشابه :

مینی بوس وخاطراتش!!!!

جدیدترین کامیون های دنیا،قیمت جدیدترین کامیونهای دنیا،قیمت روز کامیون جدید

معرفی محصولات شرکت رانیران-قیمت روز محصولات رانیران-قیمت روز اتوبوس ولوو-اتوبوس ولوو رانیران-فروش لی

تن فروشی دختران

قیمت روز کامیونت آمیکو،شرایط فروش اقساطی کامیونت آمیکو،شرایط فروش آمیکو لیزینگی

سرزمین تركی با عینك پارسی – بخش سوم

سایت جانع خرید و فروش کامیون،بازار خرید و فروش کشنده،خرید و فروش کامیون

عیدانه؛یاد درگذشتگان