متن ادبی در مورد حضرت رقیه(سلام الله علیها)

مي‏چکند از نگاه‏ها، پنهان اشک‏ها، يادگار دريايند
آسمان هم به گريه مي‏آيد وقتي از چشم «کودکي»، آيند

کودکي مانده در دل غربت                                      خفته امّا درون ويرانه
آن که روزي نگاه زيبايش                                      شد حديث هزار پروانه
جرم او را کسي نمي‏دانست                                  جرم پروانه را نمي‏دانند
آن‏چه مردم شنيده مي‏گويند                                رسمِ جانانه را، نمي‏دانند
چشم‏ها را گشوده، مي‏ناليد                                    در فضاي غريبِ ويرانه
مثل شمعي که اشک مي‏ريزد                                در سکوت حزينِ يک خانه
ناله‏هايش، اگرچه مي‏گفتند:
«غربت خانه کرده بي‏تابش»                                      دور مي‏زد درون تاريکي
لحظه لحظه، نگاه بي‏خوابش                                      جست‏وجوهاي او، نشان مي‏داد
انتظار کسي، به جان دارد!
سر به بالا گرفته، مي‏پرسيد:
عمّه، اين خانه، آسمان دارد؟!                                      آسمان را گرفت در آغوش
مثل يک عقده در گلو، افسرد!                                        آرزوي قشنگِ «بابا» هم!
در همان آخرين نگاهش، مُرد                                      حضرت قاسم عليه‏السلام يادگار برادر

يادگار برادر بود و پاره جگر حسن عليه‏السلام . شوقي شگفت در چشم‏هايشيدايش موج مي‏زد. رنگ چشم‏هايش «اَحْلي مِنَ العسل» بود. سيمايش شکفته‏تراز گل بود. با عاطفه‏تر از هر آغوشي، عطشناک، رو در روي تنهايي عمو ايستاد وهيچ نگفت. فرات در آن طرفِ فتوت موج مي‏زد و درياي وفا در اين طرف حادثه،سر به زير و عطشناک، تشنه يک جرعه نگاه رضايتمند حسين عليه‏السلام بود.
«عمو جان تشنه خوناب تيغم                                    مکن از باده عشقت دريغم»
نگاه حسين عليه‏السلام بر قامت بالاي قاسم ديري نپاييد و چونان ابري بارورو بهاري، در ناگهاني از بغض شکفت و باريد. نگاه قاسم يادآور مدينه است وغربت اندوه‏بار کوچه‏هاي آن. نگاه قاسم موج‏خيز است و با سياهي در ستيز. نگاهي است ژرف‏تر از زخم‏هاي عميق تنهايي و غربت.
قاسم همچنان سر به زير انداخته است و چشم انتظار لحظه تلاقي تبسّم و اشک است.
«از پشت آسمانتْ فلک مي‏کند خطاب                                      کاي به ز روي مَه، مَه روي زمين تويي
اينک اين حسين عليه‏السلام است که غرق در اين همه زلالي و زيبايي، دست درآغوش تماشاي قاسم مي‏کند و زيبايي زيبنده او را مرور مي‏کند.
زيباييزيبنده قاسم را مرور مي‏کند و با يک پلک زدن، به پس کوچه‏هاي مدينه مي‏رسد،به لحظه‏هاي تنهايي برادر. نگاه حسين از بقيع مي‏گذرد و در جوار روضهپيامبر صلي‏الله‏عليه‏و‏آله ، خيمه مي‏زند. به ياد مي‏آورد زماني را که برشانه‏هاي پيامبر مي‏نشست و غرق در لبخندهاي معطر پيامبر مي‏شد. حسينعليه‏السلام ، چشم‏هاي خيس خود را که گشود، بي‏تابي قاسم را در آغوش خوديافت. کدامين اجازه مي‏تواند رنگ شيرين چشم‏هاي قاسم را از حسينعليه‏السلام بگيرد؟
کدامين اجازه است که بايد از دل حسين عليه‏السلامبر زبانش جاري شود؟! که عشق، گذشتن از وابستگي‏ها است، و سلوکي استبي‏توقف. و حسين عليه‏السلام سکوت کرد و سکوت، سکوتي که علامت رضايت است ونشانه دلتنگي‏هاي ناگزير.
سکوت، علامت رضايت است و رضايت حسينعليه‏السلام سرمايه سعادت ابدي. قاسم که پاسخ را در سکوت عمو يافته بود،آسيمه سر، در آغوش حسين عليه‏السلام شناور شد. چشم در چشم حسين عليه‏السلامدوخت و با زبان بي‏زباني، ايثار ماندگار عمو را ستود.
قاسم، اينيادگار بهار زخمي برادر، لباس رزم به تن مي‏کند. تا به بزم شوريدگان درآيد. قاسم مي‏رود، و با او رودي از نگاه حسين عليه‏السلام جاري مي‏شود. قاسممي‏رود، گويي دل و جان حسين عليه‏السلام مي‏رود.
اي منظري که مي‏روي از چشم تر بمان                                      در قاب چشم منتظرم يک نظر بمان
آفتاب روز عاشورا به سرخي کامل خود نزديک مي‏شود و آسمان با غزل بارانيخويش به بدرقه قاسم مي‏شتابد. زخم‏ها، آغوش خود را به پيشوازش مي‏گشايند. تا چند لحظه بعد، قاسم مهمان تبسّم عمو خواهد شد. حسين در آن سوي واقعه،لحظه‏هاي تماشايي و سرشار از تمناي قاسم را مرور مي‏کند، تمنايي که آتش بردل حسين عليه‏السلام مي‏زند، تمنايي که:
«عمو جان تشنه خوناب تيغم                                     مکن از باده عشقت دريغم
سرم دارد هواي ني‏سواري                                      سرم را بر سر ني مي‏گذاري
عمو جان گر به صف افتاده‏ام من                                      چرا پس از قلم افتاده‏ام من
بده جامي که دست افشان شوم من                                      به جشن تيغ‏ها مهمان شوم من
و حسين عليه‏السلام برخاست و ديد که انتظار، در چشم منتظر قاسم موج مي‏زند. و زمان آن رسيده بود که شربت شهادت را بر کام قاسم ريزد.

من دختر حسينم

ويران سرايم امشب شد ميهمان سرايم
اين جا که خيزران نيست قرآن بخوان برايم
هر شب صدات کردم امشب دعات کردم
يا در برم بماني يا همرهت بيايم
زهرا عذار نيلي نگشود بهر حيدر
من هم به محضر تو صورت نمي گشايم
گر افکني جدايي در بين جسم و جانم
ديگر به جان زهرا از خود مکن جدايم
من دختر حسينم هم سنگر حسينم
ماه صفر محرم، شام است کربلايم
خواهم در اين خرابه دور سرت بگردم
ديوار گشته حائل، زانو شده عصايم
ديشب به شوق وصلت تا صبح گريه کردم
امشب بگو اسيران گريند در عزايم
کي گفته در خرابه شب ها گرسنه خفتم
بعد از تو بوده هر شب خون جگر غذايم
داني چرا عدويم تا حد مرگ مي زد
فهميده بود از اول من دخت مرتضايم
تا دور او بگردم تا دست او ببوسم
اي کاش همرهت بود عموي با وفايم
هر چند روسياهم آلوده گناهم
مولا بگير دستم من "ميثم" شمايم

متن ادبی در مورد حضرت رقیه(سلام الله علیها)

مطالب مشابه :

متون ادبی (دکلمه های قرآنی)

متن ادبی قران جهت آغاز برنامه

متن ادبی در مورد حجاب

متن ادبی در باره حجاب و زن

فنون و صنایع ادبی در قرآن

قرآن

متن ادبی در مورد حضرت رقیه(سلام الله علیها)

اعجاز قرآن

(متن ادبی) درباره نماز