قرآن
قرآن کتاب آسمانی دین اسلام است. به باور مسلمانان قرآن به صورت وحی از سوی خداوند نازل گردیده و «معجزه محمد» و یکی از موارد اشاره شده در حدیث ثقلین است. «قرآن» که از ریشهٔ «قرء» گرفته شده‌است، در واژه به معنی «جمع نمودن، فراهم آوردن، سال و همچنین خواندن» است. در سوره علق به این معنی اشاره می‌شود. در باور مسلمانان، این کتاب در یک دورهٔ ۲۳ ساله از جانب خدا و از طریق جبرئیل بر محمد، که او را آخرین پیامبر می‌خوانند، فروفرستاده شده‌است.
قرآن دارای دو ویژگی خاص است: یکی این که از جانب خدا بر محمد امین نازل شده و دیگری این که جنبه خارقالعاده بودن و معجزه بودن در آن رعایت شده است. بنابراین تمام آن چه بر محمد امین نازل شده (وحی)، قرآن نیست، بلکه بخشی از آن به نام حدیث قدسی شناخته می‌شود که از جانب پروردگار آمده اما از ادبیات خارقالعادهای برخوردار نیست.[۱]
قرآن دارای ۳۰ جزء، ۱۱۴ سوره و ۶۲۳۶(عدد کوفی)=۶۲۲۶(عدد شامی)=۶۲۱۴(عدد مدنی)=۶۲۰۴(عدد بصری) آیه است
تصویر سوره فاتحه. خطاط حتات عزیز افندی (۱۹۳۴)
به باور کسانی که به فرازمینی بودن این کتاب اعتقاد دارند «قرآن رساترین
بیان است و از نظر موسیقی و وزن لفظی، در لغات و جملاتش نشانه‌های وحیانی
ربانی مشهود است. وزنش نه وزن شعر است نه نثر، بلکه هر دو و برتر از هر دو
است، در حدّی که در توان غیر خدا نیست، وزن و لفظ آن به گونه‌ای تناسب و
انسجام با معنا دارد که گوئی معناهایش در آن تجسم یافته است.»[۲]
مسلمانان قرآن را کتاب مقدس دین خود می‌دانند و از آن با افزودن القابی چون «کریم» و «مجید» یاد می‌کنند. قرآن، خود را به نام‌های «لوح حفاظت‌شده» ((به عربی: «اللَوح المحفوظ»)[۳])، ذکر و فرقان می‌خواند.∗.
نام‌های قرآن
اسامی قرآن، از جمله امتیازاتش این است که چه اسم‌های خود قرآن و چه
اسم‌هایی که قرآن برای اشخاص یا برای بلاد معین کرده‌است، دارای معانی خاص و
مناسب با مسمّایش می‌باشد. برخلاف اسمایی که صرفاً از نظر لفظی اسم است
ولی از نظر معنوی اسم نیست. چون اسم به معنای علامت است. علامت یا یک بعدی
است مثل زید، که فلان شخص است، اما معنای زیدیّت در او اصلاً مطرح نیست.
گاهی اوقات، هم از نظر لفظی اسم است و هم از نظر معنوی، مثل الله، اِله،
رحمن، رحیم، اسماء ذات، اسماء صفات، اسماء فعل که تماماً هم از نظر لفظی،
اشاره و علامت است و هم از نظر معنوی. سایر اسماء قرآن ـ که حدود چهل اسم
در قرآن آمده ـ همه چنین است. از جمله:کتاب، قرآن، فرقان، مبین، بیان،
تبیان، برهان، عظیم، عزیز، کریم، صراط مستقیم، حکم، ذکر، موعظه، نور، روح،
مبارک، نعمت، بصائر، رحمت، حق، فصل، هادی، شفا، هدی، تنزیل، مُهین، قیّوم،
بشیر، نذیر، حدیث، نجوم، حبل، مثانی و [۱][۴]
قرآن خاتم کتب آسمانی
قرآن در چند آیه، خود را خاتم کتب آسمانی معرفی کرده و نزول کتاب آسمانی را پس از خود رد می‌کند[۵]:
وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ صِدْقًا وَعَدْلًا ۚ لَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِهِ ۚ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ(سوره انعام-۱۱۵). [۶]
یعنی: و سخن پروردگارت [: قرآن] در حال راستی و عدالت، تمام شده‌است، و
هیچ تغییر دهنده‌ای (حتی خدا) برای کلمات او نیست، و او بسی شنوای بسیار
دانا است.[۷]
محمد صادقی تهرانی در تفسیر ترجمان فرقان آورده‌است:[۸]
عبارت «و تمّت کلمة ربّک صدقاً و عدلاً»، آیات صدق و
عدلِ آسمانی را که راهنمای راستی و عدالت است با نزول قرآن پایان یافته
معرفی کرد. در نتیجه آنچه را که پس از قرآن به نام کتاب آسمانی خوانده شود
کذب و ظلم خوانده‌است. عبارت «و هو السّمیع العلیم» اشاره به این است که
پروردگار، یاوهگوئیها و گزافگویی‌های مدعیان کتابِ آسمانی پس از قرآن را
میشنود و به انحراف و عجز آنان آگاه است.
همچنین، محمد حسین طباطبایی می‌گوید:[۹]
مراد از تمامیت کلمه - و خدا بهتر می‌داند - این است
که این کلمه یعنی ظهور دعوت اسلامی با نبوت محمد
(صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) و نزول قرآن که مافوق همه کتابهای آسمانی است
پس از آنکه روزگاری دراز در مسیر تدریجی نبوتی پس از نبوت دیگر و شریعتی پس
از شریعت دیگر سیر می‌کرد به مرتبه ثبوت رسیده در قرارگاه تحقق قرار گرفت.
قرآن در جایی دیگر می گوید: اتْلُ ما أُوحِی إِلَیکَ مِنْ کِتابِ
رَبِّکَ لا مُبَدِّلَ لِکَلِماتِهِ وَ لَنْ تَجِدَ مِنْ دُونِهِ
مُلْتَحَداً. [۱۰]
یعنی: آنچه را که از کتاب پروردگارت، سویت وحی شده (برایشان) بخوان و
پیروی کن. کلمات آن [: خدا و قرآن] را هیچ تبدیل کننده‌ای نیست. جز او [:
خدا و کتابش] هرگز پایگاه و پناهگاهی (وحیانی) نتوانی یافت.[۱۱]
آیه فوق با لفظ «لن» که در زبان عربی برای نفی ابدی استعمال می‌شود
ابدیت قرآن را اثبات می‌کند و آن را تا انقراض بشریت به طور انحصار، هادی و
پناه ره گم کردگان معرفی نموده‌است. به علاوه در سوره فصّلت، سخن از
حاکمیت و غلبه کلّی قرآن بر عموم کتب پیامبران است:[۱۲]
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا بِالذِّکْرِ لَمَّا جاءَهُمْ وَ إِنَّهُ
لَکِتابٌ عَزِیزٌ (۴۱) لا یأْتِیهِ الْباطِلُ مِنْ بَینِ یدَیهِ وَ لا مِنْ
خَلْفِهِ تَنْزِیلٌ مِنْ حَکِیمٍ حَمِیدٍ (۴۲). [۱۳]
یعنی: کسانی که به این یادواره [: قرآن] -چون بدیشان رسید- کفر ورزیدند(به
کیفر خود می‌رسند) و براستی این کتابی است عزیز [: چیره(علیه معارضان)]
(۴۱). از پیش رویش و از پشت (سرش) باطل سویش نیاید؛ فرو فرستاده‌ای پیاپی
از حکیمی بسی ستوده‌است (۴۲).[۱۴]
در سوره نحل، قرآن با تبیان کل شیء بودن توصیف شده: نَزَّلْنا عَلَیکَ
الْکِتابَ تِبْیاناً لِکُلِّ شَیءٍ وَ هُدیً وَ رَحْمَةً وَ بُشْری
لِلْمُسْلِمِین. [۱۵]
یعنی: این کتابی را به تدریج بر تو فرو فرستادیم در حالی که برای هر چیزی
روشنگر است، و (نیز) هدایت و رحمت و بشارت برای ایمان آورندگان است (۸۹).[۱۶]
و با عبارت دیگر: ما فَرَّطْنا فِی الْکِتابِ مِنْ شَیء. [۱۷] یعنی: ما هیچ چیزی را در کتاب (تکوین و تشریع) فروگذار نکردیم (۳۸).[۱۸]
و نیز: وَ لا رَطْبٍ وَ لا یابِسٍ إِلَّا فِی کِتابٍ مُبِین. [۱۹] یعنی: و هیچ تر و خشکی نیست، مگر اینکه در کتابی روشنگر ثبت است(۵۹).[۲۰]
علی بن ابی طالب نیز با اشاره به خاتمیت قرآن [۲۱]
می‌فرماید: کِتَابُ اللَّهِ بَینَ أَظْهُرِکُمْ نَاطِقٌ لَا یعْیا
لِسَانُهُ وَ بَیتٌ لَا تُهْدَمُ أَرْکَانُهُ وَ عِزٌّ لَا تُهْزَمُ
أَعْوَانُهُ. [۲۲] یعنی: کتاب خدا در برابر شما است، این کتاب گوینده‌ای است که هیچگاه از تکلم باز نمیایستد (تا انقراض جهان رهبر آدمیان است[۲۳])
و خانه‌ای است که پایه‌هایش ویران ناشدنی است و عزت و عظمتی است (برای
انسانیت) و غلبه و سیطره‌ای است بر عموم کتب که هیچگاه یارانش مغلوب و
منکوب نمیگردند.
و نیز: وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ لَیسَ عَلَی أَحَدٍ بَعْدَ الْقُرْآنِ مِنْ فَاقَةٍ وَ لَا لِأَحَدٍ قَبْلَ الْقُرْآنِ مِنْ غِنًی. [۲۴]
یعنی: این بدانید که پس از تابش انوار هدایت قرآن هرگز هیچکس به کتاب و
قانوان دیگری نیاز ندارد و به جز قرآن قانون دیگری نیست که نیازمندیهای
دینی و روحانی را رفع کند.[۲۵][۲۶]
و نیز: بِکِتَابِ اللَّهِ فَإِنَّهُ الْحَبْلُ الْمَتِینُ وَ النُّورُ
الْمُبِینُ وَ... لَا یعْوَجُّ فَیقَامَ وَ لَا یزِیغُ فَیسْتَعْتَب. [۲۷] یعنی: بر شما باد که فقط[۲۸]
به کتاب الله (قرآن) تمسّک جوئید که پیوندی است متین و ناگسستنی میان خدا و
بندگان. نوری است که حقایق را آشکار می‌کند، کجی در آن نیست تا نیازی به
تصحیح داشته باشد. انحرافی در آن راه ندارد تا مورد عتاب و سرزنش قرار
گیرد.}}.[۲۹]
ساختار
بخشی از مجموعه مقاله‌های:
اسلام
اصول
توحید · نبوت · معاد
خاص تشیع: امامت ·
عدل
فروع
نماز · روزه · زکات · حج · جهاد
خاص تشیع: خمس · امر به معروف · نهی از منکر ·
تولی · تبری
منابع اسلامی
قرآن ·
عقل · سنت (حدیث)
شخصیت‌ها
محمد · علی · فاطمه · اهل بیت · خلفای راشدین · امامان شیعه ·
صحابهٔ محمد
مذاهب
تسنن · تشیع · تصوف
علوم
حدیث · تفسیر · فقه · کلام ·
فلسفه · عرفان
تاریخ
امویان · عباسیان · فاطمیان · مملوکان · عثمانیان · صفویان ·
آخرالزمان
جغرافیا
مکه · مدینه · بیت‌المقدس · کوفه · نجف · کربلا · سامرا · کاظمین · مشهد · قم · شیراز · دمشق ·
جهان اسلام(کشورهای اسلامی) ·
لباس های اسلامی
حجاب اسلامی · چادر عربی · برقع · روبنده · دشداش · روسری ·
چادر ·
فرهنگ و جامعه
درگاه اسلام
ن • ب • و
ساختار اصلی قرآن -توقیفی- شامل؛ سوره (114 سوره) و بصورت خردتر، آیه
(کلا 6236 آیه) می باشد و مشهورترین ساختار قراردادی با حفظ تناسب تقسیم
قرآن به سی جزء مساوی از نظر حجم می باشد.
سوره
نوشتار اصلی: سوره
سوره
در واژه به معنای «بُریده شده» است و در اصطلاح واحدی است دربرگیرندهٔ
گروهی مستقل از آیات قرآن که مَطلَع «بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم» و مقطعی
دارد. به اعتقاد شیعیان هر سورهٔ قرآن - جز سورهٔ توبه - با آیه «به نام خداوند بخشندهٔ مهربان» آغاز می‌شود. اهل سنت «بسم‌الله» را جزء سوره نمی‌دانند. در قرآن کلمهٔ «سوره» به همین معنا به کار رفته‌است؛ مانند در آیهٔ تحدی (مبازره طلبی)[۳۰].
قرآن ۱۱۴ سوره دارد. هر سوره می‌شود یک یا چند نام داشته باشد که بیشتر
از کلمه‌ای از آن سوره و یا رخداد ای مربوط به آن گرفته شده‌اند. برخی بر
این باورند ترتیب سوره‌ها بدست پیامبر تعیین شده و برخی بر این باورند که
آنها به هنگام گردآوری در زمان عثمان کما بیش به ترتیب درازای مرتب شده‌اند. سوره‌های قرآن به دو دستهٔ مکی (فروفرستاده شده در مکه) و مدنی (فروفرستاده شده در مدینه)
تقسیم می‌شوند. سوره‌ها لزوماً یگانگی موضوعی ندارند. نام رایج و شمار
آیات هر یک در انتهای این نوشتار آمده‌است. برای مشاهده فهرست نام سوره‌ها و
شمار آیات آنها به نوشتار سوره رجوع کنید.
قرآن ۱۱۴ سوره دارد. سورهٔ ۹ قرآن سوره توبه «بسم الله الرحمن الرحیم» ندارد ولی سورهٔ ۲۷ قرآن یعنی سورهٔ نمل ۲ «بسم الله الرحمن الرحیم» دارد. طولانی‌ترین سوره قرآن سوره بقره است که دربرگیرنده ۲۸۶ آیه‌است. کوتاه‌ترین سوره قرآن هم کوثر با ۳ آیه‌است.
آیه
نوشتار اصلی: آیه
آیه
در واژه به معنی نشانه‌است و در اصطلاح کوچک‌ترین واحد تقسیم قرآن است.
این واژه در قرآن به همین معنای ویژه نیز به کار رفته‌است. یک آیه می‌تواند
چند حرف، چند واژه، یک یا چند جمله و یا یک یا چند بند (پاراگراف) باشد.
بر پایه محاسبهٔ رایانه‌ای شمار همه آیات قرآن ۶۲۳۶ تا است. (رامیار، تاریخ
قرآن:۵۷۰) برخی آیات مانند آیهٔ نور (نور، ۳۵)، آیه الکرسی[۳۱]، آیهٔ تطهیر (احزاب، ۳۳)، آیه ولایت (مائده، ۵۵) و آیهٔ حجاب (نور، ۳۰ و ۳۱) با نام‌های ویژه‌ای مشهورند..
بنابه اعتقاد مسلمانان اولین آیاتی که بر پیامبر اسلام نازل شدند، ۵ آیه اول از سوره علق بود. مسلمانان باور دارند ترتیب آیات قرآن توسط محمد طبق وحی تنظیم شده‌است.[نیازمند منبع] عده‌ای از دانشمندان مسلمان معتقدند که برخی آیات نظیر آیهٔ «اکمال دین» (مائده، ۳) به هنگام گردآوری و تدوین از جای اصلی خود خارج شده‌اند.[۳۲][۳۳][۳۴] متن قرآن به ظاهر بدون آغاز، میانه و پایان است. ساختار آن غیرخطی و مانند یک تار عنکبوت است.[۳۵]
تعداد کل آیات قرآن ۶۲۳۶ است[نیازمند منبع]. البته در این رقم هم اختلاف هست. مثلاً در این محاسبه، «بسم الله الرحمن الرحیم»
فقط در سورهٔ فاتحه (اولین سورهٔ قرآن) شمرده شده‌است (البته بجز سوره
فاتحه؛ «بسم الله الرحمن الرحیم» که در ابتدای همه سوره‌های قرآن جز سوره توبه که «بسم الله الرحمن الرحیم» ندارد- قرار دارد جزء آیه اول آنها محسوب می‌شوند.) نظراتی دیگر[نیازمند منبع] نیز در این باره بسیار موجود است، برای مثال اشخاصی می‌گویند ۶۶۶۶ و اشخاصی دیگر می‌گویند ۶۲۳۴.
بلندترین آیه قرآن، آیه ۲۸۲ بقره‌است که در آن ۲۰ دستور از جانب خداوند آمده‌است. کوتاه‌ترین آیه قرآن نیز آیه ۶۴ سورهٔ الرحمن است که رنگ باغ بهشتی[نیازمند منبع] را توصیف می‌کند.
کلمه
بسته به روش شمارش و تعریف واژه و نیز نحوهٔ رسم‌الخط، اعداد گوناگونی
برای شمار واژه‌های و حروف قرآن گفته شده. مشهورترین آنها ۷۷۷۰۱ واژه و
۳۲۳۶۷۱ حرف است که حدود ۱۰ هزار واژه آن غیر تکراری است و ۱۲۶۰ واژه از
آنها به عنوان ریشه ۸۰ درصد ۱۰ هزار واژه شناخته می‌شود [۳۶]
دیگر تقسیم‌بندی‌ها
قرآن به ۳۰ بخش تقریباً مساوی به نام جزء تقسیم شده‌است. هر جزء از دو قسمت مساوی به نام حزب تشکیل شده‌است و احزاب به نصف و ربع حزب تقسیم می‌شوند (برخی نیز هر جزء را به ۴ حزب تقسیم می‌کنند و در این صورت ۱۲۰ حزب داریم).
فارسی‌زبانان قران را به سه پاره و دو پاره و یک پاره تقسیم می کردند
پاره به معنی بخش یا فصل است در بعضی موارد همچنین یک چهارم از قرآن را هفتک و یک‌هفتم آن را هفت‌یک می‌نامیدند.[۳۷]
در برخی مکتب‌های قدیم، کودکان نخست هفتک (از ۱ تا ۷) قرآن را بدون دانستن
معنی نگهداری می‌کردند و بعد به بقیه امور حفظی و معانی می‌رسیدند.[۳۸].
سبک
سوره‌های مکی از سوره‌های مدنی مسجع‌ترند. همچنین آیاتی که به حوادث قیامت
و بیم و امیدِ آن می‌پردازند، بیشتر احساسات خوانده را منقلب می‌سازند و
آیاتی نظیر آیات احکام به گونه‌ای است که خرد خواننده را مخاطب قرار
می‌دهد. سبک آیات قرآن با شعر و حتی سبک روایات از پیامبران و امامان
متفاوت است. پژوهشی مبتنی بر پردازش زبان‌های طبیعی نشان داده است که قرآن تنها یک مولف دارد.[۳۹]
تاریخ قرآن
دوران محمد
در زمان حیات پیامبر، وی قرآن را بر مسلمانان می‌خواند. برخی آن را نگهداری می‌کردند و برخی بر تکه‌های چرم،
استخوان‌های شانه و دنده گوسفند و شتر، چوب درخت خرما، سنگ‌های هموار و
صیقلی و گاه کاغذ می‌نوشتند. از آنجا که هنوز قرآن بر پیامبر وحی می‌شد و
متن آن ناقص بود، امکان «کتاب ساختن» آن وجود نداشت. جمع قرآن در زمان
فرستاده خدا را اصطلاحاً تألیف گویند.[۴۰] سیوطی نویسنده کتاب الاتقان فی علوم القرآن
می‌گوید: اجماع و روایات همه براین دلالت دارند که ترتیب آیات توقیفی،
مستند به تعیین پیامبر در ترتیب نزول است و گمانی در آن نیست و بسیاری از
علماء آن را در آثار خود آورده‌اند.[۴۱]
در زمان حیات پیامبر ۳۷ نفر حافظ کل قرآن بودند. و تعداد کاتبان وحی که
برای خود نسخه‌ای برمی‌گرفتند به بیش از پنجاه نفر می‌رسیده‌است.[۴۲]
دوران ابوبکر
در این زمان جنگ‌های ردّه میان مسلمانان و از دین برگشتگان و متنبّیان رخ داد، که در آن شماری از نگهداران قرآن کشته شدند. به پیشنهاد عمر و به دستور ابوبکر «زید بن ثابت» که از کاتبان وحی
و حافظ قرآن بود، مأمور جمع‌آوری قرآن شد. «زید همه نوشته‌های قرآنی را
ولو آنکه ده‌ها حافظ و ده‌ها نوشته برابر آن بود، با کمترین دو گواه یکی از
کتابت و یکی از نگهداری می‌پذیرفت.»∗
قرآن بدست زید در ۱۴ ماه و تا زمان فوت ابوبکر در سال ۱۳ هجری به گونه
مجموعه‌ای از صحیفه‌ها جمع‌آوری شد و بر پایه وصیت ابوبکر در دست عمر و سپس
دخترش «حَفصه» قرار گرفت[نیازمند منبع].
دوران عثمان
قرآن نگاشته شده در قرن سوم هجری که در موزه رضا عباسی نگهداری می‌شود.
قرآن؛ نسخه‌ای از قرن نهم
در زمان عثمان با نگرش به گسترش سرزمین مسلمانان تا ایران، شام و مصر
نیاز بود با شتاب متن واحدی از قرآن در تمام سرزمینهای مسلمان منتشر شود.
همچنین به چرایی فوت یا کشته‌شدن شماری از نگهداران و نویسندگان وحی بیم
تفرقه در متن قرآن وجود داشت. از این رو، جانشین عثمان با جمع‌آوری نسخه‌های گوناگون دست به یکسان‌سازی قرآن زد. وی انجمنی در برگیرنده «زید بن ثابت»، «سعید بن عاص»، «عبدالله بن زبیر» و «عبدالرحمن بن حارث» در بر گرفت. این گروه با همکاری دوازده تن از قریش و انصار
کار تهیه نسخه پایانی را انجام دادند. آنها تمام نوشته‌های قرآن موجود را
گرد آوردند و با تکیه بر شهادت شاهدان و نگهداران نسخه پایانی یا «مصحف امام» را تهیه کردند، که سرشناس به مصحف عثمانی است و به خط کوفی ابتدایی بود. این کار در فاصله سال‌های ۲۴ تا ۳۰ ه. ق. انجام شد و از روی آن ۵ یا ۶ نسخه تهیه شد. دو نسخه در مکه و مدینه نگهداری شد و دیگر نسخه‌ها به همراه یک حافظ قرآن که نقش راهنمای درست خوانی را داشت، به بصره، کوفه، شام و بحرین فرستاده شد.[۴۳]
عثمان برای دستیابی به «توحید نص» یا یگانگی متن قرآن دستور داد، تمام
نوشته‌های موجود قرآن را با آب و سرکه جوشانده و محو کنند، تا ریشه کشمکش و
اختلاف از میان برود. نسخه‌هایی که نابود شدند دربرگیرنده قرآن عبدالله پسر مسعود -که گویا فاقد دو سوره فلق و ناس بوده‌است. - ابی پسر کعب بودند و قرآن علی
نزد وی و فرزندانش باقی ماند و گرچه وی در گردآوری قرآن آشکارا حضور
نداشت، در هیچ جا و در زمان خلافت درستی متن گردآوری شده را رد نکرده‌است.[نیازمند منبع]
صاحب‌نظران مسلمان بر این باورند این نسخه‌ها عموماً از دید لغوی، املایی و
شمار سوره‌ها تفاوت جزئی داشته‌اند. ولی به هر روی عموم مسلمانان حتی خاندان علی و دیگر مخالفان خلافت، بر درستی نسخه عثمان در درازای تاریخ پافشاری کرده‌اند. [۴۴]
نظر نامی گردآوری درباره گردآوری قرآن همین است که ذکر شده ولی
پژوهشگران متاخر نظر بر گردآوری قرآن در همان زمان محمد پیامبر دارند و
روایات و نقل‌های مربوط به گردآوری قرآن پس از محمد را متناقض یا ناظر به
اموری دیگر (مانند تکثیر مصحف یا یکتاپرستی مصاحف) می‌دانند.[۴۵]
اصلاحات پس از آن
نسخه عثمان به خط عربی نخستین نوشته شده بود، که بدون علامت‌گذاری،
اعراب و حروف «استاندار» (حروفی که نوشته می‌شود و خوانده نمی‌شود) است. تا
زمانی که اسلام محدود به سرزمینهای عرب زبان بود، مشکلی در خواندن قرآن
نبود. ولی با گسترش سرزمینهای اسلامی مردمان غیرعرب‌زبان نمی‌توانستند
قرآن را درست بخوانند. برای حل دشواری‌های برآمده از آن و رویارویی با
اشتباه خواندن قرآن به دستور علی،
«ابوالاسود دوئلی» اقدام به اعراب‌گذاری قرآن نمود. روش او برای این کار
بر پایه شیوه رسم‌الخط سریانی بود. سپس در سده نخست به دستور خلفا و امرای
اموی «یحیی بن عامر» و «نصر بن عاصم» حروف همانند همانند ب، ت و ث را
نقطه‌گذاری کردند. یزید پارسی حرف «الف» را به قرآن افزود (در عربی الف و همزه دو حرف متفاوت محسوب می‌شود) در سده ۲ هجری «ابوعبدالرحمن خلیل بن احمد بصری» که ایرانی
است، دانش نحو و عروض را ابداع کرد و نشانه‌ها همزه، تشدید و ساکن را وضع
کرد و روش امروزی ثبت حرکات را ایجاد کرد. در سده ۳ هجری رسم‌الخط قرآنی
سنجه (استاندارد) موجود بوده‌است و ابوحاتم سجستانی (سیستانی) رساله‌ای در
رسم‌الخط قرآن نگاشته‌است که امروزه بخش‌هایی از آن موجود است. همچنین خط
عربی کم‌کم طی چند سده از «کوفی اولیه» به «نسخ» که امروزه قرآن را بدان
می‌نویسند، دگرگونی یافت.[۴۶].
صحت تاریخی
نوشتار اصلی: صحت تاریخی قرآن
نسخه‌ای نایاب از کتاب قرآن متعلق به سده ۱۳ میلادی، در موزه پرگامون.
مفسران اهل سنت به گونه تاریخی همواره باور داشتند که آیات قرآنی که در
امروزه در دست ما است دقیقاً همان چیزی است که محمد بازگو کرده‌است و
هیچگونه تغییری اعم از حذف یا اضافه در آن صورت نگرفته‌است.[۴۷][۴۸]
البته اهل سنت به گونه سنتی سه طریق اصلاح را پذیرفته‌است: با استناد به
آیاتی مانند رعد ۳۹ یا اعلی ۶-۷ تفاسیر سنتی اهل سنت پذیرفته‌اند که خود
خدا می‌شود مایه بشود که محمد برخی از آیات را فراموش کند و یا حتی آیاتی
از قرآن را حذف کند (بسنجید با تفاسیر شیعه مانند تفسیر المیزان
که این موضوع را نمی‌پذیرند). دیگر اینکه می‌شود برخی از آیات قرآن
جایگزین آیات دیگر شده باشند (ناسخ و منسوخ). ولی افزون بر اینها برخی از
علمای اهل سنت هم باور داشتند که تحت بازبینی جبرئیل، محمد برخی از آیات را
که به او وحی شده بود در قرآن قرار نداده‌است.[۴۹]
برای نمونه بگفته جان بورتان آیه شماره ۲ سوره نور درباره مجازات زناکار
با مجازات سنگسار تفاوت می‌دارد. برخی از فقیهان کهنه دقیقاً از این روی
مجازات سنگسار را رد می‌کردند؛ ولی روی‌هم‌رفته توافقی میان فقیهان درباره
مجازات سنگسار برای زنا وجود داشت. برای بسیاری پذیرش اینکه رفتار و گفتار
یک انسان (حتی اگر محمد باشد) بتواند جایگزین واژه‌های خدا بشوند وجود
نداشت، و از این روی اینگونه استدلال می‌کردند که حتماً می‌بایست آیه
سنگساری بوده که در قرآن قرار داده نشده ولی حجیت آن باقی مانده‌است. در
تفاسیر کهنه روایاتی منتسب به ابی ابن کعب، ابوموسی اشعری، عایشه و دیگر
نقل شده که مضمون آنها کنار ماندن برخی از آیات در قرآن گردآوری شده
می‌باشد.[۵۰]
بدین سان برخی از علمای اهل سنت به گونه سنتی باور داشتند که محمد تحت
بازبینی جبرئیل برخی از آیات را در قرآن قرار نداده اگرچه آن آیات هنوز
حجیت خود را داشتند.[۴۹].
از طرف دیگر زیرشاخه میمونیه از خوارج ادعا می‌کردند که سوره یوسف بدلیل مضامین عشقی آن به قرآن تعلق ندارد.[۵۱]
شیعیان بصورت تاریخی دیدگاه‌های مختلفی داشته‌اند. برخی از شیعیان معتقد
بودند که اشارات قرآن به علی و خاندان او در هنگام جمع‌آوری قرآن کنار
گذاشته شده و علاوه بر آن تغییرات کوچکی در برخی آیات داده شده‌است. [۴۷][۴۸]
در منابع شیعه روایات متعددی در زمینه تحریف قرآن توسط صحابه محمد بدست
رسیده که بسیاری از آنها در «کتاب القرائات» (یا «کتاب التنزیل و التحریف»)
توسط احمد بن محمد السیاری جمع‌آوری شده‌است. البته در منابع شیعه (مانند
تفسیر عیاشی) روایاتی در رد هرگونه تحریف نیز یافت می‌شود. [۵۲][۵۳]
در مورد اینکه چه بخشی از شیعیان قرن اول معتقد به حذف اشارات به علی و
خاندان او بودند اختلاف نظر وجود دارد؛ برخی آنها را زیاد و برخی تنها
گروهی می‌شمارند.[۵۴] بارآشر در دانشنامه قرآن می‌گوید: مفسرین شیعه سده چهارم مانند شیخ مفید، سید مرتضی، شیخ طوسی و شیخ طبرسی
باور داشتند که هر آنچه در قرآن گردآوری شده بدست عثمان آمده درستی دارد
(یعنی تغییری در آن صورت نگرفته) ولی این قرآن ناقص است (یعنی دربرگیرنده
همگی وحی‌ای که به محمد شده نمی‌باشد)..[۵۳] ولی حسن حسن زاده آملی با نقل اقوال اینان و برخی دیگر آنان را مخالف باور به هر گونه کم و زیاده در قرآن دانسته‌است. [۵۵] در دوران صفویان برخی از دانشوران شیعه (مانند ملا محسن فیض کاشانی و محمد باقر مجلسی) باور داشتند که بر پایه برخی احادیث کهنه شیعه، قرآن دچار تغییر گشته‌است.[۵۳]
ولی واقعیت داشتن تحریف قرآن را نمی‌پذیرفته‌اند برای نمونه فیض کاشانی به
آیه «انا نحن نزلنا الذکر و انا له لحافظون: همانا ما ذکر(قرآن) را نازل
کرده و بی گمان نگهدار آن خواهیم بود» استناد کرده[۵۶] و محمد باقر مجلسی در کتاب بحار الانوار در ردّ اخبار دلالت کننده بر کم شدن از قرآن می‌گوید: «این اخبار، اخبار آحاد هستند و قطع به درستی آنها پیدا نمی‌شود»[۵۷] از دانشوران معاصر شیعه برخی مانند سید ابوالقاسم خویی[۵۸] و عبدالله جوادی آملی علیه دیدگاه تحریف قرآن استدلال کرده‌اند.[نیازمند منبع]امروزه
علمای شیعی ادعای تحریف قرآن را به غالیان و معتزله نسبت می‌دهند (نگاه
کنید به کتاب افسانهٔ تحریف قرآن نوشتهٔ فرستاده جعفریان)
حسین بن محمد تقی نوری ملقب به خاتم المحدثین[۵۹] در دیباچه کتاب فصل الخطاب فی تحریف کتاب رب الارباب
می‌نویسد: «این کتابی است لطیف که در اثبات تحریف قرآن، و فضایح اهل جور و
عدوان فراهم آورده‌ام، و آنرا فصل الخطاب فی تحریف کتاب رب الارباب نام
نهادم، و بر سه سرآغاز و دو باب قرار دادم». این کتاب در سال ۱۲۹۸ ه. ق. در
ایران چاپ شده‌است.[۶۰] وی در این کتاب برای اثبات ادعای خود بیش از هزار حدیث داستان می‌کند.[۶۱]
ولی پس از او دانشمندان شیعه بارها کتاب او را نقد نموده‌اند و احادیث نقل
شده در آن کتاب را از باب اختلاف قرائت، برداشت یا مجعول دانسته‌اند. [۶۲].
دیدگاه مورخان غربی
فرانسیس ادوارد پیترز، گذشته نگار و استاد دانشگاه نیویورک،
می‌گوید که تلاش‌ها برای بازسازی متن نخستین و دست نخورده قرآن در
آکادمیای غربی چیزی که تفاوت برجسته‌ای با متن حال حاضر قرآن داشته باشد را
بدست نداده‌است. بگفته ویلیام مونتگمری وات
و ریچارد بل، اگر هرگونه تغییری از راه افزودن، حذف کردن، و یا تغییر متن
اتفاق افتاده بود، کم وبیش با قطعیت کشمکش در می‌گرفت، ولی رد و نشانی کمی
از کشمکش مشاهده می‌کنیم. خیلی از کسان مذهبی تر مسلمان رفتار عثمان را
توهین آمیز یافتند و او سرانجام بسیار غیرمحبوب شد، ولی عموماً اتهام تحریف
قرآن در لیست اتهامات او قرار نگرفته و هیچگاه نکته اصلی نبوده‌است. بگفته
وات و بل، پژوهش‌های نوین قرآن هیچ انگیزه جدی‌ای بر وقوع تحریف برجسته در
قرآن ارائه نکرده‌است. اگر چه سبک قرآن تغییر می‌کند ولی کم وبیش گمانی از
درستی آن باقی نمی‌گذارد. آنچنان همه قرآن بشکل روشنی حالت یکنواختی دارد
که شک در برابر نابی آن بسختی می‌شود پیش بیاید. البته برخی از اسلام
شناسان غربی درستی از آیات ویژه مورد شک قرار داده‌اند. برای نمونه سیلوستر
دی سکی آیه ۱۴۴ از سوره آل عمران را که گفتگو از زودگذر بودن محمد می‌کند
را مشکوک یافته و جهت استدلال به داستان عمر اشاره می‌کند که حاضر نبوده
بپذیرد که محمد فوت کرده‌است و ابوبکر او را مورد خطاب قرار می‌دهد. وات و
بل به تحلیل این آیه پرداخته و احتمال این را که ابوبکر این آیه را جعل
کرده باشد بسیار غیرمحتمل می‌یابند.[۶۳]
البته پذیرش کلی اینکه قرآنی که امروزه در دست ماست کلامی است که از زبان
محمد بیرون شده به معنی این نیست که بحث‌هایی درباره آیات ویژه در جریان
نباشد. ویلیام مونتگمری وات
و ریچارد بل می‌گویند که در قرآن گواه دگرگونی‌های تند ریتم، تکرار
واژه‌های یا عبارات در آیات کنار هم، حضور ناگهانی آیه‌ای که موضوعی متفاوت
با آیات اطرافش دارد، برخورد متفاوت با یک موضوع در آیات کنار هم، شکاف‌ها
در ساختار گرامری، دگرگونی‌های ناگهانی در درازای آیات، تغییر ناگهانی سوم
شخص به نخست شخص، یا مفرد به جمع، و کنار هم آمدن آیاتی که در ظاهر معنی
متفاوتی دارند هستیم. اینها عموماً ویژگی ویژه متن قرآن در نظر گرفته
شده‌اند. ولی بل و وات پیشنهاد می‌کنند که می‌شود انگیزه این اینها تغییر،
اصلاح و بازنویسی در متن آن باشد. بگفته وات و بل حتی اگر این دیدگاه نیز
پذیرفته نشود، لازم است که توجیهی برای این حالت متن قرآن داده شود.[۶۴].
مورخانی هم هستند که دیدگاه‌هایی مخالف باور عموم مورخان دارند. برای
نمونه جان وانسبرو بر این باور است که قرآن کنار هم گذاشته شده متون مقدس
دیگر، از آن میان متون مقدس مسیحی-یهودی است.[۶۵][۶۶]
مایکل کووک و پاتریکا کرون نگاه سنتی در برابر روش گردآوری قرآن را رد
کرده و می‌گویند که هیچ گواه نیرومندی درباره اینکه قرآنی پیش از دهه
پایانی سده هفتم میلادی وجود داشته نداریم.[۶۷] گرد پوین می‌گوید که قرآن ملغمه‌ای از متونی است که برخی از آنها می‌شود صد سال پیش از محمد هم وجود داشته‌اند.[۶۷] اگر چه گاهی خلاقیت و تازگی برخی از این دیدگاه‌ها ستوده شده ولی درستی این نظریات مورد حمله و یا تمسخر قرار گرفته‌اند:[۶۸][۶۹]
برای نمونه وان اس در رد دیدگاه کووک و کرون می‌گوید که «به رد کردن این
دیدگاه احتیاجی نباشد زیرا نویسندگان کوششی مفصل برای اثبات آن نمی‌کنند.
آنجاهایی که برداشت نوینی از حقایق نامی می‌دهند، برداشت آنها پایانی نیست.
ولی آنجایی که آگاهانه حقایق پذیرفته شده را معکوس می‌کنند، روش آنها
فاجعه بار است.»[۷۰].
علوم قرآنی
نوشتار اصلی: علوم قرآنی
قرائت قرآن
یک قرآن با ترجمهٔ فارسی.
نوشتار اصلی: قاریان هفتگانه
قاریان هفتگانه(قرّاء سبعه) و راویان چهارده‌گانه
قرآن نگاشته شده در قرن ششم هجری که در موزه رضا عباسی نگهداری می‌شود.
ن. ج. داود، مترجم عرب قرآن در مقدمه ترجمه خود از قرآن می‌نویسد: «با توجه به اینکه قرآن در اصل به خط کوفی
نوشته شده بود و دارای حرکت و نقطه نبود، قرائتهای مختلفی از آن توسط
مسلمانان بوجود آمده‌است که به یک اندازه دارای ارزش و رسمیت می‌باشند».[۷۱]
با توجه به نوشته این دانشمند دینی، نوشتارهای مختلفی از قرآن وجود
دارد، اما طبیعت این نوشتارهای مختلف چیست؟ برای پاسخ به این پرسش باید در
نظر داشت که قرآن توسط اشخاصی که «قاری»
قرآن حساب می‌شوند نوشته شده‌است و با نام این افراد به یادگار مانده‌است.
قرائتهای مشهوری از قرآن در قرن‌های اولیه اسلام وجود داشت. این
قرائتهای مختلف قرآنی در نهایت توسط افرادی که نوشتن می‌دانستند بصورت
نوشته در آمد، به آن افراد راوی گفته می‌شود که قرائت‌هایی از قرآن را
روایت کرده‌اند. بنابر این در واقع هر نسخه از قرآن نقل قولی است که توسط
یک راوی از یک قاری قرآن انجام گرفته‌است و قرآن را نمی‌توان خواند مگر
اینکه به یکی از راوی‌ها و قاری‌ها اعتماد کرد.
نوشتار زیر که توسط یک مسلمان نوشته شده‌است این مهم را با جزئیات
بیشتری شرح می‌دهد: «قاریان بسیاری وجود داشتند و تعداد آنها به دلیل اینکه
افرادی که قرآن را حفظ کرده بودند می‌مردند زیاد شد و کار آنها اهمیت
بیشتری یافت و به دلیل اینکه قرآن با خط بسیار ابتدایی عربی نوشته شده بود و
فاقد حرکت و نقطه بود باعث شد که خواندن و درک قرآن دشوار شود، بنابر این
در قرن ۴ام اسلامی تصمیم بر این گرفته شد که قرائتهای مختلف قرآنی را از
هفت قاری اصلی جمع‌آوری کنند و برای هر قاری دو راوی قرار دادند تا قرآن را
با دقت و با حرکت و نقطه بنویسند. و نتیجه این کار ۷ قرآن اساسی بود که
هرکدام دو راوی داشت و همگی با حرکت و نقطه بود که با یکدیگر اندکی اختلاف
داشتند».[۷۲]
این کار در سال ۳۲۲ ه. ق. توسط خلیفه المقتدر سازماندهی شد و بالاخره انجام گرفت. دکتر شجاع الدین شفا
در کتاب «پس از ۱۴۰۰»، سال برگ ۱۰۱ می‌نویسد: «در قرن چهارم هجری ابن
مجاهد، یکی از فقهای بزرگ بغداد، به اتکاء حدیثی از پیامبر نظر داد که قرآن
در هفت قرائت وحی شده‌است و هرچه جز آن باشد مخدوش است، و این نظر مورد
تایید دستگاه خلافت نیز قرار گرفت. بدین ترتیب هفت قرائت مختلف از قرآن که
هرکدام از آنها به یکی از فقهای بزرگ قرون اول و دوم هجری در شهرهای مهم
جهان اسلام ارتباط داده می‌شد در سال ۳۲۲ هجری توسط خلیفه المقتدر به رسمیت
شناخته شد. بعد از آن در دو مرحله متوالی سه و چهار قرائت دیگر بر آنها
اضافه شد، بطوریکه سرانجام شمار قرائتهای مجاز قرآن به چهارده رسید (که حافظ در غزلی که انتساب آن بدو مورد تردید است، مدعی از بردانستن همه آنها شده‌است).
عشقت رسد به فریاد، گر خود به سان حافظ
قرآن ز بر بخوانی، در چارده روایت
متن قرائتی برگزیده جامع دانشگاه الازهر که چاپ مصر رایج قرآن در جهان امروز بر اساس آن صورت گرفته‌است، منسوب به فقیهی بنام عاصم بن ابی النجود است. که در سال ۱۲۷ هجری در کوفه درگذشته‌است.»[نیازمند منبع]
این قرائتهای رسمی از این قرارند:
نافع، از مدینه سال ۱۶۹/۷۸۵- ابوعبدالله نافع بن ابی نعیم مدنی،
مُکنَّی به «ابی رویم» می‌باشد. نافع اصلاً از اصفهان بود و در مدینه
می‌زیست و در همانجا (به سال ۱۷۶ یا ۱۶۹) درگذشت، یادآوری کرده‌اند که وی
قرآن را نزد ابومیمونه، «مولی ام سلمه»، همسر رسول خدا قرائت نموده‌است.
روایان وی عبارتند از: ورش و قالون.ابن کثیر، از مکه سال ۱۱۹/۷۳۷ - (عبدالله بن کثیر مکی) از ایرانیانی
بود که کسرای ایران او را با کشتی‌هایی که به یمن فرستاده بود برای فتح
حبشه گسیل داشت. ابن کثیر مردی فصیح و بلیغ... بود. و از جمع صحابه عبدالله
زبیر و انس‌بن‌مالک را درک کرده بود. روایان وی عبارتند از: بُزِی‌ّ و
قٌنبل.ابو عمرو الاعلی، از دمشق سال ۱۵۳/۷۷۰ - ابوعمروبن علاء بصری وی اهل
ایران بوده‌است و در میان قرّأ سبعه از لحاظ کثرت اساتید و شیوخ قرائت، کسی
به پایة او نمی‌رسد، و قرآن را در مناطق مختلفی مانند مکه و مدینه و بصره و
کوفه بر استادان زیادی قرائت کرد. سیدحسن صدر، ابی‌عمرو را شیعی می‌داند.
راویان قرائت وی عبارتند از: دوری و سوسی (وی ایرانی و اهل شوش بوده است).ابن عامر، از بصره سال ۱۱۸/۷۳۶ - وی در زمان عمربن عبدالعزیز و قبل و
بعد از آن، امام مسجد دمشق (جامع اموی) و قاضی و پیشوای آن دیار بوده و از
معمّرترین قرّأ سبعه به شمار می‌رود. ابن عامر بنا به قول صحیح به سال ۱۱۸
هجری قمری در نود و نه سالگی از دنیا رفت. راویان قرائت ابن عامر عبارتند
از: هشام و ابن ذکوان.حمزه، از کوفه سال ۱۵۶/۷۷۲ - حمزةبن‌حبیب زیّات کوفی حمزه اصلاً ایرانی
است و زمان صحابه را درک کرده‌است و شاید برخی از آنها را دیده باشد. حمزه
نیز مانند عاصم شیعی است و قرآن را بر امام صادق خوانده‌است. شیخ طوسی نیز
حمزه را از یاران امام صادق (ع) شناسایی کرده‌است. در وجه ملقب شدن حمزه
به «زیّات» می‌نویسند که وی با آوردن روغن از کوفه به حلوان و آوردن پنیر و
گردو از حلوان به کوفه گذران زندگی می‌کرد.الکسائی، از کوفه سال ۱۸۹/۸۰۴ - وی از مردم سرزمین ایران بوده‌است و
گویند در میهن خود در «طوس» یا «ری» درگذشت کرد. وی قرائت را چهار بار از
حمزه دریافت کرد، به گونه‌ای که می‌توان به قرائت او اعتماد نمود. کتاب‌ها و
آثار فراوانی به کسائی منسوب است. راویان وی بر این پایه‌اند: حفص دوری و
ابوالحارث.ابوبکر عاصم، از کوفه سال ۱۵۸/۷۷۸ - عاصم بن ابی النجود کوفی از مردم
کوفه‌است، عاصم از قرّأ هفتگانه و شیعی است و قرآن را بر ابی عبدالرحمن
عبدالله‌بن‌حبیب سلمی شیعی - که از یاران علی بود... قرائت کرد. عاصم با یک
واسطه گوینده قرائت علی است. به همین جهت گفته‌اند فصیح‌ترین قراآت، قرائت
عاصم می‌باشد، زیرا وی قرئت ریشه دار آورده‌است. خوانساری در کتاب روضات
الجنان در شرح احوال عاصم می‌نویسد: «وی پارساترین و پرهیزگارترین قرّأ، و
رأی او درست‌ترین آرأ در قرائت به شمار می‌رود». قاطبة دانشمندان شیعی،
قرائت عاصم را فصیح‌ترین قراآت دانسته‌اند. روایان وی بر این پایه‌اند: حفص
و ابوبکر عیاش.احمد نیریزی که از نسخ نویسان نامی ایرانی است، در نزدیک ۳۰۰ سال پیش قرآنی را کتابت کرد که اختلاف قرائت قراء سبعه در حاشیه آن آورده شده‌است.[۷۳]
اعجاز قرآن
نوشتار اصلی: اعجاز قرآن
مسلمانان همگی قرآن را بعنوان معجزه وحی و الفاظ آن را عیناً و دقیقاً از جانب خدا می‌دانند، که توسط روح‌الامین (جبرئیل) بر محمد نازل شده‌است. این مبحث قسمتی از بررسی ها و علوم قرآنی را تشکیل می دهد.
مبارزه‌طلبی
مسلمانان بر این باورند که قرآن معجزه پیامبر و اثبات کننده درستی ادعای
پیامبری اوست. قرآن در آیاتی منکران وحیانی بودن را به مبارزه طلبیده‌است.
ازجمله در آیه ۲۳ سوره بقره می‌گوید «و اگر در آنچه بر بنده خویش فرو
فرستاده‌ایم شک دارید، اگر راست می‌گویید سوره‌ای همانند آن بیاورید و از
یاورانتان در برابر خداوند یاری بخواهید.»∗
در آیات انبوهی از قرآن از منکران وحیانی این کتاب خواسته شده‌است، که اگر
می‌توانند همانند آن را بیاورند. البته در آیه‌ای درخواست شده که کتابی
همانند آن بیاورند. در آیه دیگر ده سوره ذکر شده و در آیه بالا یک سوره نیز
در اثبات مدعای آدمین بودن قرآن کافی دانسته شده‌است. از موارد دیگر
مبارزه‌طلبی قرآن ادعای هماهنگی و نبود تناقض در متن آن است. «چرا در قرآن
تدبر نمی‌کنند؟ که اگر از غیر خدا بود، اختلاف‌های فراوانی در آن
می‌یافتند»∗
گفتنی است که چنین ادعا می‌شود که قرآن در فصاحت و شیوایی در زبان عربی بی
همتا است و در کتابهای واژه عرب، در بسیاری موارد استشهاد به آیات قرآن
می‌شود. برای نمونه فرهنگ واژه المنجد تالیف لویس معلوف که با اینکه خود
لویس معلوف مسیحی بوده و مسلمان نبوده‌است ولی از آیات قرآن به نام استشهاد
به سخن عرب فصیح بهره‌گیری نموده‌است. و همچنین برخی از نویسندگان نامی
مصر به این فصاحت و شیوایی اعتراف دارند.[نیازمند منبع]
مسیلمه،
نخستین کسی بود که به فکر مبارزه با قرآن افتاد و آیاتی شبیه قرآن سرود:
«الفیل و ما الفیل، له خرطوم طویل، و له ذنب وبیل» یعنی «چه می‌دانید فیل
چیست؟ برای او خرطوم دراز و دم کوتاهی است».[۷۴]
دیدگاه‌ها درباره قرآن
نوشتار اصلی: نقد قرآن
برای اثبات‌پذیری کامل این بخش به منابع بیشتری نیاز است یا منابع ارایه‌شده به‌درستی ارجاع داده نشده‌اند.
لطفاً با توجه به شیوهٔ ویکی‌پدیا برای ارجاع به منابع با ارایهٔ منابع معتبر این مقاله را بهبود بخشید.
مطالب بی‌منبع در آینده مردود و حذف خواهندشد.
مسلمانان
جلسه ختم قرآن در اهواز - خوزستان
«قرآن وحی نامه اعجازآمیز ایزدی است، که به زبان عربی[شیوا(فصیح)] به
عین الفاظ بدست فرشته وحی، جبرئیل، از سوی خداوند و از لوح محفوظ بر قلب و
زبان پیامبر اسلام هم اجمالا یکباره و هم تفصیلا در درازای بیست و سه سال
نازل شده.»∗
[نیازمند منبع]
باور عموم مسلمانان آن است که قرآن کتاب آسمانی و مقدس اسلام است، که بر
پایه مندرجات آن و باور مسلمانان بدست وحی ایزدی به محمد فروفرستاده شد و
معتبرترین متن دینی نزد مسلمانان است و مسلمانان آن را معجزه و سند اثبات
نبوت محمد می‌دانند. تمام مذاهب اسلامی جز شماری از دانشمندان بر درستی متن
آن اتفاق نظر دارند و اختلاف در روش خواندن متن، برداشت و شاید ترتیب آن
است. میزان این اتفاق نظر به اندازه‌ای است، که شیعیان دوازده امامی ایران و
وهابیان عربستان از قرآن با رسم‌الخط واحدی بهره‌گیری می‌کنند.[نیازمند منبع]
ناباوران
دیگر صاحب‌نظران معمولاً روایت کلی مسلمانان از وقایع را می‌پذیرند.
اما، بر این باورند که مفاهیم قرآن بیشتر ریشه‌های زمینی دارند و قبل از
تولد پیامبر اسلام این مفاهیم در میان مذاهب مختلف اقوام عرب وجود
داشته‌اند. برخی اثبات‌گرایان(positivist)
و علم‌باوران (scientisist) برخی مطالب قرآن در مورد طبیعت و انسان را غیر
علمی و از اشکالات این کتاب می‌دانند. این در حالیست که هنری مارگنو،
استاد فیزیک و علوم طبیعی در دانشگاه ییل می‌نویسد: دیدگاهی شایع وجود
دارد که علم و دین را به طور کلی ناسازگار تلقی می‌کند. بنابر این اجازه
دهید پیش از هر چیز به این نکته اشاره کنم که این باور شاید نیم قرن قبل
صحیح بود، ولی اکنون اعتبار خود را از دست داده‌است. این مطلب را هر کسی که
نوشتارهای فلسفی برجسته‌ترین و خلاق‌ترین فیزیکدان‌های پنج دهه اخیر را
مطالعه کند، می‌تواند دریابد. و منظور در اینجا کسانی همچون اینشتین، بور،
هایزنبرگ، شرودینگر، ویگنر و دیگران اند.[۷۵]
موضوعات قرآنی
محتوای آیات اولیه قرآن
صفحه‌ای از قرآن از آن سده هشتم هجری خورشیدی در افغانستان
بر پایه قرآن، هشدار دادن به ناباوران (کفار) از عذابی که در روز رستاخیز انتظار آنها را می‌کشد، یکی از نقش‌های اصلی محمد می‌باشد.[۷۶]
گاهی قرآن، صراحتاً به روز رستاخیز اشاره نمی‌کند ولی نمونه‌هایی از
داستان قوم‌های محو و نابود شده آورده و همعصران محمد را از عذاب‌های
همانند برحذر می‌دارد. (آیه ۴۱:۱۳ تا ۴۱:۱۶).[۷۷]
محمد نه تنها به کسانی که وحی خدا را انکار می‌کنند هشدار می‌دهد، بلکه
وعده‌های نیکویی به کسانی که از اهریمن دوری می‌ورزند، به سخن خدا گوش
فراداده و از خدا فرمانبرداری می‌کنند، می‌دهد.[۷۸]
ماموریت محمد همچنین دربرگیرنده تبلیغ یکتاپرستی می‌باشد: قرآن از محمد
می‌خواهد که به اظهار و تمجید نام پروردگارش بپردازد و به او دستور می‌دهد
که از پرستش بتها و یا نسبت دادن الوهیت به هر چیزی بجز خدا دوری بورزد.[۷۷].
موضوع آیات نخستین قرآن وظیفه انسان در برابر آفریننده خویش، رستاخیز مردگان، داوری پایانی خدا به همراه توصیف روشن عذاب‌های دوزخ و لذات و نعمات بهشت،
و نشانه‌های خدا در همگی عرصه‌های زندگی انسان می‌باشد. تکالیف مذهبی که
در این زمان از باورمندان خواسته شده بود اندک بودند: باور به خدا، درخواست
برای بخشش گناهان، خواندن نمازهای مکرر، کمک به دیگران به‌ویژه نیازمندان،
رد کردن تقلب و دوستی مال جهان (که در زندگی بازرگانی مکه، امری پراهمیت
به شمار می‌رفت)، عفت و پاکدامنی و زنده به گور نکردن فرزندان دختر.[۷۹] آیات نخستین قرآن با پافشاری روی جنبه‌های اخلاقی آغاز و سپس به گونه فزآینده‌ای به انتقاد از خدایان مکه و بت پرستی پرداخت.[۷۹].
قرآن و جهاد
قرآن نبرد و قیام خونین را با حدود و مقتضیاتی مشخص تجویز کرده و حتی
سستی از جنگ را در صورت لزوم آن از گناهان و جرائم بزرگ دانسته‌است: ۱.
هنگامی که مسلمانان مورد تهاجم دشمن واقع شده و کشورشان در خطر باشد.[۸۰] ۲. برای دفع مخاطرات [۸۱] و فتنه و آشوب دشمن که به مراتب از خونریزی بدتر و زیان بخشتر است [۸۲]. ۳. به منظور حفظ نوامیس و زنان و اطفال مسلمان که مورد شکنجه و فشار و تعدی دشمن واقع شده‌اند.[۸۳]
۴. در موردی که دشمن معاهدهای را که با مسلمانان بسته، نقض کند و اضافه
بر پیمانشکنی، مشغول گمراه کردن و منحرف ساختن مؤمنین گشته و در دیانت طعن
و لطمه وارد آورد.[۸۴]
با تمامی این شرائط و حدود، لشکر اسلام پس از هر پیروزی مأمور به ملاطفت و
مهربانی با دشمن است و باید صدمه و فشاری که از آنان دیده را در بوته
فراموشی نهاده و همچون برادران و دوستان صمیمی با ایشان رفتار کند [۸۵]
و با کمال رأفت، محبت، منطق قوی و کردار پسندیده آنان را به آیین حق دعوت
کنند. وجه مشترک جنگ‌های اسلام، قیام در راه خدا، تحکیم و اجرای قانون حق و
عدالت و برافکندن آشوب و فساد و هرج و مرج است. رویه لشکر اسلام نیز
رویه‌ای مشفقانه دارند.[۸۶]
جستارهای وابسته
درگاه اسلام
قرآن و معجزاتقرآن و علمقرآن و ریاضیاتقرآن و پیش‌بینی‌هانقد قرآنفرقان‌الحقترتیب نزول بر اساس روایاتترتیب نزول بر اساس مدل بازرگاننام‌های خدا در قرآنالقاب قرآن
پانویس
↑ ميرداماد، الرواسخ السماويه، ص۲۰۴↑ صادقی تهرانی، محمد - تفسیر ترجمان فرقان - مقدمه جلد اول - چاپ تابستان ۱۳۸۸- انتشارات شکرانه↑ ﴿فِي لَوْحٍ مَحْفُوظٍ﴾↑ صادقی تهرانی - محمد، - تفسیر ترجمان فرقان، جلد اول، انتشارات شکرانه، چاپ اول ۱۳۸۸↑ صادقی تهرانی، محمد - تفسیر ترجمان فرقان (تفسیر قرآن کریم) - تفسیر سوره‌های انعام، کهف، فصلت - انتشارات شکرانه - چاپ ۱۳۸۸↑ انعام:۱۱۵↑ صادقی تهرانی، محمد - تفسیر ترجمان فرقان - سوره انعام، آیه ۱۱۵ - انتشارات شکرانه - چاپ ۱۳۸۸↑ صادقی تهرانی، محمد - تفسیر ترجمان فرقان (تفسیر قرآن کریم) - تفسیر انعام:۱۵ - انتشارات شکرانه - چاپ ۱۳۸۸↑ المیزان اتعام ۱۱۵؛ علامه طباطبایی؛↑ کهف:۲۷↑ صادقی تهرانی، محمد - تفسیر ترجمان فرقان - سوره کهف، آیه ۲۷ - انتشارات شکرانه - چاپ ۱۳۸۸↑ صادقی تهرانی، محمد - تفسیر ترجمان فرقان (تفسیر قرآن کریم) - تفسیر سوره کهف - انتشارات شکرانه - چاپ ۱۳۸۸↑ فصلت:۴۱-۴۲↑ صادقی تهرانی، محمد - تفسیر ترجمان فرقان؛ کهف ۴۱ و ۴۲ - انتشارات شکرانه - چاپ ۱۳۸۸↑ نحل:۸۹↑ صادقی تهرانی، محمد - تفسیر ترجمان فرقان؛ نحل:۸۹ - انتشارات شکرانه ۱۳۸۸↑ انعام:۳۸↑ صادقی تهرانی، محمد - تفسیر ترجمان فرقان -انعام:۳۸- انتشارات شکرانه - چاپ ۱۳۸۸↑ انعام: ۵۹↑ صادقی تهرانی، محمد - تفسیر ترجمان فرقان -انعام:۵۹- انتشارات شکرانه - چاپ ۱۳۸۸↑ صادقی تهرانی، محمد - ترجمان فرقان (تفسیر قرآن کریم) - تفسیر سوره‌های انعام، کهف، فصلت - انتشارات شکرانه - چاپ ۱۳۸۸↑ نهج البلاغه:خطبه ۱۳۳↑ صادقی تهرانی، محمد - بشارات عهدین - انتشارات شکرانه - چاپ ۱۳۹۰↑ نهج البلاغه:خطبه ۱۷۶↑ نهج البلاغه:خطبه ۱۷۶↑ صادقی تهرانی، محمد - بشارات عهدین - انتشارات شکرانه - چاپ ۱۳۹۰↑ نهج البلاغه:خطبه ۱۵۶↑ صادقی تهرانی، محمد - بشارات عهدین - انتشارات شکرانه - چاپ ۱۳۹۰↑ صادقی تهرانی - محمد - بشارات عهدین - انتشارات شکرانه، چاپ ۱۳۹۰↑ ﴿وَإِنْ
كُنْتُمْ فِي رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا عَلَىٰ عَبْدِ
مطالب مشابه :
متون ادبی (دکلمه های قرآنی)
دید گاه اسلام در مورد سپردن کارهای سنگین به زنان ; آیا در قرآن سخن از ازدواج موقت متن نهج
متن ادبی قران جهت آغاز برنامه
متن ادبی قران جهت آغاز شعر و متن مجری در مورد امام
متن ادبی در مورد حجاب
متن ادبی در مورد حجاب. آیامیدانید قرآن پيوندهای
متن ادبی در باره حجاب و زن
متن ادبی در قرآن هم مي گويد: زنان خودآرايي و خودنمايي و عشوه گري نكنند، تا مورد آزار
فنون و صنایع ادبی در قرآن
مطالعه ادبی قرآن در سطح آیات مورد اشاره و در عین حال جان بخشی در متن قرآن، درک
قرآن
فرهنگی,قرآنی و ادبی. ویژه متن قرآن در نظر قرآن در مورد طبیعت و انسان را
متن ادبی در مورد حضرت رقیه(سلام الله علیها)
متن ادبی در مورد حضرت رقیه(سلام الله علیها) اين جا که خيزران نيست قرآن بخوان
اعجاز قرآن
و اما در مورد نظم قرآن، سيد اظهار مىدارد كه به سادگی بعنوان یک متن ادبی برای
(متن ادبی) درباره نماز
نماز در قرآن چند بار آمده در مورد نماز. عکس (متن ادبی) درباره
برچسب :
متن ادبی در مورد قرآن