موسيقی و رقص

آواز خوانان بوشهر

گروهی از کنيزکان سياه پوست نقش مطرب را در بوشهر ایفاء ميکردند.آنها را برای مجلس آرايی به عروسی ها دعوت میکردند.طبل و زنگ وسایل موسيقی آنها بوده.آنان معمولا دايره وار مينشستند و آواز ميخواندند و گاهی هم به طور دسته جمعی از شهری به شهری سفر ميکردند و به خانه های اعيان

دعوت مشدند و مزدی هم ميگرفتند.

عده ای از غلامان سياه نيز بوده اند که طبل و شيپور ميزدند و آواز های دسته جمعی ميخواندند.در روزهای عزاداری این گروه داخل مردم معمولی ميشوند و سينه زنی ميکنند.با صدای بلند گريه می کنندو به این نحو شرکت خود را در عزا به ثبوت می رساندند.

بزله خوانی

که هم در عزا و هم در جشن ها اجراء ميشود.بزله به صورت دسته جمعی است يک نفر میخواند و بقيه در حالیکه دست ميزنند به او جواب می دهند.بزله خوانی با "صلی علی النبی يا هو" شروع ميشود که به ديگران آمادگی ميدهد.

شروه خوانی

که با قدمتی نه چندان طولانی به دوره شاعرانی چون فايز دشتی و مفتون بر ميگردد. شروه ريشه در رنج های مردم این خطه دارد در آواز دشتی خوانده ميشود.بسيار موسيقی زييبايست به اعتقاد من يک موسيقی منحصر به فرد به شمار می آيد.

نوحه خوانی

يکی از سرودهای رايج و اصيل منطقه بوشهر است که از اهميت خاصی بر خوردار است.نوحه خوانی همراه با اشعار مذهبی در ايام سوگواری به اجراء در می آيد.

بيت خوانی

شکل ديگری از موسيقی محلی بوشهر است که در عزا و عروسی اجراء می شوند.اما اجراء این موسيقی اختصاص به جوانان دارد.بيت خوانی ويژه مراسم عزا بيت وارونه است و بيت خوانی مراسم عروسی بيت معمولی يا شاد است.

چاووش خوانی

که در دستگاه چهارگاه اجراء ميشوند وه به هنگام سفر به ويژه سفر حج و زيارت ميخوانند.

جنگ نامه يا شاهنامه خوانی

آوازی است که معمولا در شب نشينی ها و گرد همائی های اهل ادب و فرهنگ اجراء ميشوند.شاهنامه خوانی توسط يک تک خوان اجراء میشود و همراه جمعی ندارد. بدين ترتيب موسيقی در منطقه بوشهر در کليه شون زندگی مردم از جشن گرفته تا عزا از کار تا لالايی مادران حضور دارد.ارتباط قوی ميان انواع موسيقی و مردم این منطقه به حدی است که در هم خوانی ها وهمسرايی ها يک آمادگی ضمنی طبيعی و غريزی ميان اجراء کنندگان ديده می شود.این تا ثير به گونه ای است که حتی کار بر روی دريا بدون نغمه ها به زبان محلی نيمه تحرک و جنبش لازم را نداشته يا اصولا امکان پذير نبود.این نغمات نه تنها همگام کار روی دريا بلکه در برخی مواقع ديگر نيز برای جا به جا کردن اشياء سنگين در روی خشکی برای ایجاد هماهنگی در ميان کارگران استفاده ميشده است. پژوهشگران ريشه نغمه های شاد این گونه موسيقی را در تاثيرپذيری از سياهان آفريقايی ميدانند که دوره خاص به صورت برده يا کارگر در سواحل جنوب ایران مشغول به کار بوده اند.

نغمه هی کار بر روی دريا عبارتند:

1.نيمه ميداف 2.نيمه گرگور 3.نيمه بالا کشيده سنگر يا بادبان(شيرا)

در نيمه ميداف از اشعار مفتون و فايز دشتی استفاده ميشود و گاهی نيز بعضی اشخاص در قالب شعر طعنه مزند این نوع موسيقی در تهييج احساسات و تقويت نيروی جسمانی تاثير زيادی دارد.از فرم ديگر موسيقی بوشهر ميتوان به "شابلو" "مولودی " "چوبی چهار دستماله يا سرپا" "چوبی بوشهری" شکی و بندری اشاره کرد. ساز های منطقه عبارتند از "نی انبان" "نی جفتی" "نی تکی(نی زنا)" "بوق" "دمام" "سنج"است.

به عقيده من در ایران ديگر به موسيقی سنتی بهايی داده نمیشود.

منبع:آفتاب

موسيقی و رقص

مطالب مشابه :

اداب و رسوم عروسی در دشتی

عروسی سیرافی ها/تصاویر

سرودهای عروسی: هرچی دارم سی تو دارم تو عزیز خونمی

دی عروس هم دی عروسهای قدیم

اجرا در عروسی مذهبی

ولیمه و رسم ماه عسل در دشتی

موسيقی و رقص