نمونه هایی از قصه های مردم ایران

کتاب ماه کودک و نوجوان

دی 1383 - شماره 87

پایگاه مجلات تخصصی نور

عنوان مقاله:نمونه هایی از قصه های مردم ایران، کاری علمی در گردآوری قصه های شفاهی

نويسنده: محمد جعفري قنواتي

عنوان کتاب:نمونه ‏هایی از قصه‏ های مردم ایران

گردآورنده:افشین نادری

ناشر:نشر قصه

نوبت چاپ:اول-1383

شمارگان:1500 نسخه

تعداد صفحات:432 صفحه

بها:3200 تومان

نمونه‏ هایی از قصه‏ های مردم ایران‏ ،عنوان‏ کتابی است که به ‏تازگی با همکاری نشر قصه و پژوهشکده مردم‏شناسی سازمان میراث فرهنگی، منتشرشده است.آن‏گونه که از مقدمهء مدیر پژوهشکده مردم‏شناسی برمی‏ آید،این کتاب‏ گزیده‏ای از انبوه قصه‏ هایی است که پژوهشگران‏ این پژوهشکده،طی سال‏های 1373 و 1374،در نقاط مختلف کشور گردآوری کرده ‏اند . البته‏ گردآورنده کتاب،در شناسنامه‏ ای که در بالای هر قصه چاپ شده،تاریخ ضبط برخی از آن‏ها را سال‏های 1379 و 1380 ذکر کرده است.همین‏ موضوع،به تنهایی برای علاقه‏ مندان قصه ‏های‏ شفاهی،نکته‏ ای خوشحال‏ کننده است؛زیرا از ادامهء کار گردآوری قصه‏ ها،از سوی پژوهشگران‏ این مؤسسه،بعد از سال 1373 خبر می‏دهد. پژوهشکدهء مردم‏شناسی،در اواخر دههء هفتاد، گزیده‏ ای نسبتا منقح از این قصه‏ ها را با انتخاب‏ سید احمد وکیلیان،به همراه برخی حواشی و توضیحات،منتشر کرد.این گزیده،به علت بینش‏ علمی حاکم بر تدوین آن،مورد توجه پژوهشگران‏ قصه‏ های شفاهی قرار گرفت و بعد از مدت نسبتا کوتاهی به چاپ دوم رسید. 2 متأسفانه،به رغم ‏وعده ‏ای که در مقدمه‏ های کتاب آمده بود،کار انتشار قصه‏ ها به آن صورت ادامه پیدانکرد.بعد از مدتی چهار مجموعهء استانی از خوزستان،گیلان، خراسان و استان مرکزی چاپ و منتشر شد که این‏ مجموعه‏ ها(به ویژه مجموعهء خوزستان)هریک ‏از زاویه‏ ای کاستی‏ های جدی داشت.3 اقدام جدید پژوهشکده مردم‏شناسی،برای‏ انتشار این مجموعه و دقایقو ظرایف به‏ کار گرفته‏ شده در کتاب،از تصمیم درست و علمی اولیای‏ پژوهشکده،در انتشار دقیق‏تر قصه‏ های گردآوری‏ شده نشان دارد.این تصمیم را بایداز مصادیق شعر مولانا محسوب کرد:

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش‏

باز جوید روز گار وصل خویش

کار انتخاب و طبقه‏ بندی قصه‏ های کتاب‏ حاضر،به عهدهء افشین نادری بوده که البته بیش از نیمی از قصه‏ ها را آن‏چنان‏ که از شناسنامهء قصه‏ ها برمی‏آید،خود وی از چند نقطهء کشور گردآوری‏ کرده است.با استناد به روایت‏ هایی که از وی در کتاب چاپ شده و هم‏چنین،باتوجه به مقدمهء خواندنی او که دارای باریک اندیشی‏ های قابل‏ تأملی است و بالاخره با لحاظ کردن شیوهء طبقه ‏بندی قصه‏ ها و تبویب کتاب،می‏توان با قطع‏ و یقین گفت که این کار در ردیف آثاری است که‏ توسط فردی ذی‏صلاح و در عین حال صاحب ذوق‏ در زمینهء قصه‏ های شفاهی،طی سال‏های اخیر منتشر شده است.همین موضوع،باعث شده است‏ که خوانندهء پژوهشگر با متنی علمی و ارزشمند روبه ‏رو باشد.نگارنده کوشش می‏کند در این سطور به برخی از نکات و مسایل مطروحه در کتاب، نظری گذرا داشته باشد:

1-کتاب دارای مقدمه ‏ای کوتاه،اما بسیار خواندنی است.گردآورنده به چند نکته در زمینهء گردآوری قصه‏ های شفاهی اشاره کرده که برخی از آن‏ها بسیار حائز اهمیت است.وی با تأکید در این‏ مقدمه می‏نویسد:

«دوباره تکرار می‏کنم که ضروری ‏ترین مرحله‏ در موضوع قصه فولکلوریک،گردآوری‏ قصه‏ هاست.برای این کار هر لحظه دیر است.در مرحله بعد،می‏توان فهرستی از مضامینِ قصه‏ ها را براساس شیوه ‏های ابداعی یا شیوه ‏های متعارف... طبقه ‏بندی و فهرست‏ نویسی کرد.»(ص 15)

تأکید روی این موضوع،از آن رو اهمیت دارد که برخی افراد،متأسفانه به کار میدانی اهمیت‏ چندانی نمی‏دهند و تصور می‏کنند تحلیل و طبقه‏ بندی قصه‏ های ایرانی،اهمیت بیشتری‏ نسبت به گردآوری آن‏ها دارد.این افراد به این‏ موضوع توجه ندارند که طبقه‏ بندی و تحلیل، زمانی صورت می‏گیرد که متنِ قابل تحلیل در دسترس باشد و به عبارت فنی،تا وقتی داده‏ های‏ اطلاعاتی وجود نداشته باشد،امکان پردازش نیز علی القاعده وجود ندارد.نگارنده باتوجه به تجارب‏ خود در زمینهء گردآوری قصه‏ های شفاهی،عقیده‏ دارد که تاکنون فقط بخش ناچیزی از روایت‏های‏ مختلف قصه‏ های شفاهی گردآوری شده است.از این‏رو تأکید بر این موضوع را بسیار ضروری‏ می‏داند.

نکتهء دیگری که گردآورندهء کتاب،به‏ درستی‏ بر آن تأکید کرده است،ضبط و ثبت مداوم و همیشگیِ قصه‏ های شفاهی است.اهمیت این‏ موضوع هم به این دلیل است که تصوری در جامعهء ما وجود دارد که گویا با اجرای یک برنامهء محدود، وظایف ما در این زمینه به پایان می‏رسد.اما همان‏گونه که گردآورندهء کتاب گفته است:

«در زمان،مکان،شرایط و حالت‏های مختلف، روایات‏ها تغییر می‏کنند.چون شمّ زبانی دوره‏ های‏ تاریخی و شیوهء روایتِ روایت‏ گران همیشه متفاوت‏ است.»(ص 14)

ازاین ‏رو ضروری است که سازمان‏ها و نهادهایی که در این زمینه وظیفه‏ ای برای خود قائلند،به‏ طور مداوم برای گردآوری قصه‏ های‏ شفاهی،برنامه‏ ریزی کنند.

2-یکی از ویژگی‏های بارز این کتاب،تبویب‏ و طبقه‏ بندی قصه‏ های آن،براساس روش معروف‏ به آرنه/تامپسون است.گردآورنده برای این کار، از کتاب«طبقه‏ بندی قصه‏ های ایرانی»،نوشتهء اولریش مارزلف نیز کمک گرفت است.متن‏های‏ گردآوری شده در هفت بخش،به ترتیب زیر تبویب‏ شده ‏اند:

قصه‏ های سحرآمیز،قصه ‏های شوخی، قصه‏ های حیوانات،متل‏ ها(قصه‏ های زنجیره‏ای)، ترانه-متل‏ ها،افسانه‏ های پیدایش و سرانجام‏ تمثیل و حکایت اخلاقی.

در ابتدای هر قصه،شناسنامه آن شامل شماره‏ (کد)بین المللی قصه،نام راوی،محل روایت، سال ضبط روایت،سن و جنس راوی،بادقت ثبت‏ شده است.از مجموع بیش از یک صد و پنجاه‏ روایت،فقط چند مورد وجود دارد که به سن و شغل‏ راوی آن‏ها اشاره نشده است.نگارنده دربارهء برخی‏ از اصطلاحات به ‏کار رفته در طبقه‏ بندی فوق، نظرهایی دارد که در مقاله ‏ای جداگانه آن‏ها را تشریح خواهد کرد،اما فعلا در مورد یک نکته توضیح‏ مختصری می‏دهد.گردآورنده بخش اول کتاب را «قصه‏ های سحرآمیز»نامیده و در قلاب()از عنوان«پریان»نیز استفاده کرده است.درحالی که‏ در شناسنامهء قصه‏ ها،اصطلاح«سحر و جادویی»را به‏ کار گرفته است.باتوجه به دقت وی در سایر موارد،این‏گونه بی‏ توجهی و استفاده از چند اصطلاح متفاوت برای نامیدن یک مفهوم، نمی ‏تواند مورد پرسش قرار نگیرد.

3-در بخش قابل توجهی از روایت‏های کتاب، پای‏بندی به زبان راوی کاملا به چشم می‏خورد. برای مثال،می‏توان به قصه‏ هایی اشاره کرد که‏ گردآورنده کتاب ضبط کرده یا به قصه‏ هایی که در مناطق ندوشن و میبد توسط جمال صادقیِ‏ فیروزآبادی ضبط شده است.نمونه‏ای از این‏ روایت‏ها در زیر نقل می‏شود:

«یه پادشاهی بود بچه‏ ش نمی‏شد.گفت:«اگه‏ خدا به من یه بچه بده،یه پسر بده یه رودخانه‏ عسل راه می‏اندازم یه رودخانه کره»بعدا خداوند به‏ این یه پسر داد.چندی‏[راوی کلمه را در هجای‏ دی می‏کشد و طولانی می‏کند]سال گذشت.بعدا این پسر بزرگ شد.یه روز این پدرش یادش افتاد که باید یه رودخانه عسل راه بیاندازه یه روخانه‏ کره.بعدا راه انداخت عسل کره را...عسلا همه‏ ریخته شد زمین گفت:«پسر بگم خیر نبینی که‏ حیفی.بگم جوان بمیری که حیفی.اما برو که‏ دختر نارنج و ترنج قسمتت بشه»[خنده راوی‏] اون‏وقت این رفت»(ص 85)

از این نمونه،موارد زیادی در کتاب وجود دارد. به همین دلیل،می‏توان گفت وجه علمی گزارش‏ قصه‏ ها بسیار قابل توجه بوده است و برای‏ پژوهش‏گران علوم انسانی و اجتماعی،قابل‏ استفاده و استناد خواهد بود.نکتهء مثبت دیگر که در تعدادی از روایت‏ ها به چشم می‏خورد،تلاش گرد آورنده برای ثبت جزئیات روایت و حتی حرکات و سکنات راوی است:مانند آن‏چه در نمونه فوق‏ نقل شده است.متأسفانه این نوع برخورد که توجه‏ خاص به راوی،مضمون اصلی آن است،در تعداد کمی از روایت‏ های کتاب وجود دارد.حدس بنده‏ این است که ضبط این نمونه‏ های معدود،نسبت به‏ سایر کارهای گردآورنده و متأخرتر بود است و از تراکم تجربهء وی در موضوع گردآوری قصه‏ های‏ شفاهی نشان دارد.

علاوه بر این که بخشی از روایت‏های کتاب، نقلِ مستقیمِ زبان راوی است،در تعداد دیگری از روایت‏ها،از واژه ‏های بومی یا واژه ‏های زبان راوی‏ به فراوانی استفاده شده است.تعداد این واژه‏ ها بیش از دویست و پنجاه عدد است.گردآورنده‏ ضمن آن‏که این واژه ‏ها را در پانوشت،به همراه‏ الفبای آوانگاری تعریف کرده،در پایان کتاب نیز واژه ‏نامه‏ای برای آن‏ها تدوین کرده است.نکتهء دیگری که در همین زمینه ذکر آن ضروری به نظر می‏رسد،تدوین نمایه‏ای است از اسامی و اصطلاحات کتاب که در انتهای آن آورده شده. همین نکات علایم دیگری از وسواس علمی‏ گردآورنده در مقوله‏ های پژوهشی را نشان می‏دهد.

4-در این کتاب،هم‏چون سایر مجموعه قصه‏ های شفاهی،چند روایت از قصه‏ های هزار و یک شب وجود دارد که نشان‏ دهندهء حضور فعال‏ قصه‏ های هزار و یک شب،یا دست کم بخشی از آن‏ها،در ادبیات شفاهی ما است.

الف-قصهء شکارچی و پادشاه مارها(ص‏ 196)،روایتی تازه از قصهء معروف زبان جانوران‏ (تیپ 670)است.این قصه در ابتدای‏ هزار و یک شب،از زبان وزیر(پدر شهرزاد)برای‏ دخترش روایت می‏شود تا او را از رفتن به شبستان‏ شاه بیمار منصرف کند.از این قصه تاکنون چند روایت از نقاط مختلف کشور ضبط شده است. علاوه بر این،روایت‏های کما بیش متفاوتی از آن‏ در متون کلاسیک فارسی نیز وجود دارد.البته‏ روایت موجود که تفاوت‏های معینی با سایر روایت‏ها دارد،تا حدودی باعث جذابیت بیشتر قصه‏ گردیده است.

ب-در صفحهء 220،قصه ‏ای با نام«مکرزنون» آمده که دارای دو اپیزود نسبتا مستقل است.اپیزود دوم آن،روایتی تمام و کمال از قصه«پیرواستر»است‏ که شهرزاد،در شب دوم،در ضمن قصهء«عفریت و بازرگان»آن را برای شهریار روایت می‏کند.

ج-حکایت نیت شاه(ص 414)که از حکایت‏های ایرانی هزار و یک شب است و با نام‏ «انوشیروان و دختر دهاتی»،در شب‏های سی صد و هفتاد و شش و سی صد و هفتاد و هفت آمده، یکی دیگر از این نمونه ‏هاست.از این حکایت نیز علاوه بر روایت‏های فراوان شفاهی،روایت‏های‏ دیگری در ادبیات کلاسیک ما وجود دارد که‏ قدیمی‏ ترین آن در شاهنامهء فردوسی آمده و منسوب به بهرام‏ گور است.ماجراهای این حکایت‏ در روایت‏های مختلف،اعم از کتبی و شفاهی،به‏ پادشاهان متفاوتی منسوب شده است.نکتهء جالب‏ توجه در روایت حاضر،انتساب آن به بهرام‏ گور است.این انتساب که در هیچ‏ یک از روایت‏ های‏ شفاهی دیگر وجود ندارد،شباهت این روایت را به‏ شاهنامه بیشتر می‏ سازد.ازاین ‏رو،می‏توان بر اصالت آن تأکید کرد.

5-نکته ‏ای که نگارنده بااحتیاط آن را مطرح‏ می‏کند و بی‏ تردید به پژوهش دقیقی نیاز دارد، مقایسهء قصه‏ هایی است که از مناطق مرکزی و غربی ایران،در این کتاب آمده.در قصه‏ های‏ مناطق غربی،مانند قصه‏ های«عدالت شاه»(ص‏ 123)و«حکایت هیزم‏ شکن»(ص 173)،نسبت‏ به قصه‏ های مناطق مرکزی،عناصر قصه‏ های‏ سامی بیشتر به چشم می‏خورد.البته همان‏ گونه‏ که گفته شد،این موضوع به پژوهشی دقیق و توأم‏ با آمار و ارقام بیشتی نیاز دارد.

6-تعداد زیادی از روایت‏ های کتاب،یا در ردیف ادبیات کودکان قرار می‏ گیرند یا این که‏ قابلیت بازنویسی برای گروه‏های سنی مختلف را دارند.از گروه اول می‏توان به موارد زیر اشاره کرد:

-مجموعه«قصه‏ های حیوانات»

-مجموعه«قصه‏ های زنجیره‏ای»

-مجموعه«متل-ترانه‏ ها»

مجموع این قصه‏ ها،بیش از یک چهارم از حجم کتاب را دربرمی‏ گیرد.و به‏ زعم آن‏که همهء آن‏ها از متون معروف ادبیات کودک است،اما تعداد قابل توجهی مانند«دویدم و دویدم»،«کک به‏ تنور»،«خاله سوسکه»و«کارگاه حیوانات»، روایت‏ هایی جدید و خواندنی از این متون است که‏ برای اولین بار انتشار می‏یابد.از گروه دوم نیز می‏ توان به قصه‏ های زیر اشاره کرد:

-ماه و ستاره که روایتی از«ماه‏ پیشونی» است.

-«حیف از تو حیف از تو دس و پاحنایی»که‏ روایتی از«سنگ و صبور»است.

-«نارنج و ترنج»

-«آش؟سرکه»،«نیم نخودک»،«بچیلوک»، «حسین کوچیکو»و«هَنُدم و پنُدم»که روایت‏ هایی‏ از قصهء معروف«نخودی»(تیپ 700)است.

7-گردآورنده از برخی قصه‏ ها چند روایت‏ مختلف در کنار هم آورده که می‏توان آن را یکی از ویژگی‏ ها و نکات مثبت و قابل توجه کتاب دانست. متأسفانه این روایت‏ ها هریک با نام و عنوانی‏ متفاوت،مشخص شده ‏اند.نگارنده در جایی دیگر، به تفصیل در این باره سخن گفته است.به همین‏ دلیل،در این‏جا به گونه‏ ای مختصر اشاره می‏کند که الزامات گردآوری و پژوهش علمی در زمینه‏ قصه‏ های شفاهی،ایجاب می‏کند که پژوهش‏ گر برای این قصه‏ ها،از طرف خود نامی انتخاب و معین نکند.

اگر راوی برای قصهء خود اسم گذاشته باشد، پژوهش‏گر باید همان نام را برای چاپ به‏ کار گیرد. در غیر این صورت،بهتر است بدون عنوان‏ مشخص آن را نقل کند.فقط قصه ‏های معروف‏ مانند«ماه‏ پیشونی»،«سنگ صبور»،«کره اسب‏ دریایی»و...از این قضیه مستثنی هستند.اساس‏ این موضوع نیز بر این واقعیت علمی استوار است‏ که وقتی پژوهش‏گر به تغییر با ویرایش متن‏ قصه‏ ها مجاز نیست،دربارهء عنوان قصه نیز علی‏ القاعده همین محدودیت را باید برای وی در نظر گرفت.بهتر بود که گردآورنده کتاب حاضر، روایت‏ های مختلف یک قصه را به صورت«روایت‏ اول»،«روایت دوم»و الی آخر مشخص می‏کرد. تقدم و تأخر روایت‏ ها را نیز می‏ توانست براساس‏ تاریخ ضبط آن‏ها قرار دهد.این موضوع،کار را برای پژوهش‏گر فرضی قصه‏ های ایرانی به ‏طور عام و قصه‏ های کتاب به ‏طور خاص،در یافتن‏ روایت‏ های مختلف از یک قصه،آسان می‏کرد.

8-مشکل اصلی در این کتاب،نثر روایت‏ هایی‏ است که از زبان‏ های غیر فارسی،به ویژه کردی،به‏ زبان فارسی برگردانده شده.در اغلب روایت‏ هایی‏ که از هم‏ میهنان کرد و هم‏چنین در مواردی که از مردم لر ضبط شده است،نثر مترجمان با زبان زنده‏ و گفتاری که خصوصیت اصلی قصه‏ های شفاهی‏ است،فاصله داشته و به زبانی مصنوعی و«ادبی» گرایش دارد.

در مواردی،برخی از اسامی و کلید واژه ‏ها را نیز به فارسی برگردانده‏ اند.برای مثال،مردم بختیاری‏ برای«گاوچران»،از اصطلاح«گاپون»،به قیاس‏ «چوپون»استفاده می‏کنند.این کلمه در متن،به‏ صورت«گاویار»ترجمه شده است(ص 213 و 214)در قصه«دختر ماه و ستاره»که روایتی از «ماه‏ پیشونی است»،برخی از واژه‏ ها به ‏طور دقیق‏ ترجمه نشده ‏اند.برای مثال،«رِشک» (resk) را شپش ترجمه کرده ‏اند که صحیح آن تخم شپش‏ است.هم‏ چنین در جنوب،به‏ جای«رگبار»،از اصطلاح«تیرهء باران»استفاده می‏کنند.علاوه بر این،در گویش مردم جنوب،علامت مفعول بی‏ واسطه(را)حذف و به‏ جای آن کسره‏ای به حرف آخر مفعول اضافه می‏شود.این موضوع در رسم‏ الخط برخی از قصه‏ های جنوبی رعایت نشده است.

9-برخی بی‏ دقتی‏ ها در تبویب کتاب صورت‏ گرفته است که به چند مورد آن اشاره می‏کنم:

الف-«قصهء پادشاه و سه پسرش»(ص 161)، منطبق با تیپ 550 معرفی شده است.در صورتی‏ که این قصه با تیپ 945(دختر را با قصه‏گویی به‏ حرف درآوردن)انطباق دارد.

ب-تیپ قصه«ابراهیم و اسماعیل»(ص 60)، «درویش خبیث»(303)نیست،بلکه تیپ«برادران‏ توأم»(303)است.

ج-قصهء«شاهزاده ابراهیم»(ص 112)،جزو قصه‏ های سحرآمیز محسوب نمی‏ شود؛زیرا سحر در آن نقش اساسی و تعیین‏ کننده ندارد.اگر عنصر سحرآمیزی را که در انتهای قصه وجود دارد،از آن‏ حذف کنیم،صدمه ‏ای به ساختار قصه وارد نمی‏شود.در صورتی که اساس قصه‏ های‏ سحرآمیز،بر حضور فعال و لاینفک عنصر سحر استوار است.

د-قصهء«خربزه»(ص 397)که در ردیف‏ «افسانه‏ های آفرینش»آمده،در حقیقت روایتی‏ دیگر از«مرد تنبل»(تیپ 986)است که دو روایت‏ دیگر از آن(به نام‏های«آستر رویه را نگه مِدار»یا «رویه آستر»ص 56 و«چشم قورباغه»ص 46) در کتاب وجود دارد.ازاین‏رو،بهتر بود که هر سه‏ روایت در کنار هم قرار می‏گرفت.

10-تعدادی از روایت‏ های موجود در کتاب، پیش از این در برخی از مجموعه‏ های منتشر شده‏ از سوی پژوهشکده مردم‏ شناسی،چاپ شده بود.از این‏رو،چاپ مجدد آن‏ها توجیه مناسبی ندارد.بهتر بود که برای کم کردن حجم کتاب،از چاپ این‏ قصه‏ ها صرف نظر می‏شد.

11-برخی قصه‏ ها احتمالا از نوار ضبط صوت، به‏ درستی روی کاغذ منتقل نشده یا این که راوی‏ در نقل آن دچار سهو شده است؛مانند روایت«یک‏ سیر و یک سیر و نیم»که در صفحات 252 تا 256 آمده است.آن‏چه ازاین‏ روایت برمی‏ آید،آن است‏ که زنی برای دست به سر کردن شوهر خود،او را دنبال نخودسیاه می‏ فرستد تا بتواند با فاسق خود خلوت کند.درحالی که در صفحه 254،موضوع به‏ گونه‏ ای دیگر طرح شده است.

12-نکته دیگر،دربارهء طرح روی جلد کتاب‏ است که متأسفانه،قرابتی با موضوع قصه‏ های‏ شفاهی ندارد.ای کاش در چاپ کتابی به این‏ ارزشمندی،در انتخاب طرح روی جلد آن نیز اندکی‏ باریک ‏اندیشی صورت می‏گرفت.به همان میزان‏ که کار روی قصه‏ ها به صورت حرفه‏ای صورت‏ گرفته،انتخاب طرح روی جلد،به شکلی کاملا غیر حرفه ‏ای انجام یافته است.ناگفته پیداست که ذکر برخی نکات ریز دربارهء کاستی‏ های کتاب،به هیچ‏ وجه ارزش‏های آن را تحت الشعاع قرار نمی‏ دهد. نگارنده امیدوار است که از یک سو کار گردآوری‏ قصه‏ ها در سطوحی گسترده ‏تر،توسط پژوهشکده‏ مردم‏ شناسی ادامه یابد و از سوی دیگر،ادامهء انتشار آنها به روش و تصمیمی استوار شود که باعث انتشار این مجموعه گردیده است.

پی‏نوشت:

(1).نمونه‏ هایی از قصه ‏های مردم ایران،گردآورنده‏ افشین نادری،نشر قصه با همکاری پژوهشکده‏ مردم‏ شناسی میراث فرهنگی 1383.

(2).نگارنده این سطور،در شماره 51-50 کتاب ماه‏ ادبیات و فلسفه،تحت عنوان«گامی اساسی در گردآوری قصه‏ های ایرانی»،به نقد و برسی این کتاب‏ پرداخته است.

(3).دربارهء این کتاب‏ها ر.ک.به«افسانه‏ های‏ گیلان»،مندرج در کتاب ماه ادبیات و فلسفه،شماره 63 که طی آن سه مجموعه استانی به نام‏های«چهل‏ افسانه خراسانی»،«افسانه‏ های گیلان»و«قصه‏ های‏ مردم خوزستان»،توسط همین قلم مورد بررسی قرار گرفته است.نگارنده هم‏چنین به شکل خاص، «قصه‏ های مردم خوزستان»،تألیف پرویز طلائیان را در ماهنامهء کلک،مورد نقد و بررسی قرار داده است. در این کتاب هم‏چون سایر مجموعه قصه‏ های‏ شفاهی چند روایت از قصه‏ های هزار و یک شب وجود دارد که نشان‏دهندهء حضور فعال قصه ‏های هزار و یک‏ شب در ادبیات شفاهی ما است. یکی از ویژگی‏های این بارز این کتاب بترتیب و طبقه‏ بندی قصه ‏های آن براساس روش معروف به‏ آرنه/تامپسون است. وجه علمی گزارش قصه‏ ها بسیار قابل توجه بوده و برای پژوهشگران قابل استفاده و استناد خواهد بود.

پايان مقاله

نمونه هایی از قصه های مردم ایران

پی‏نوشت:

مطالب مشابه :

آیین نامه نحوه نگارش و تدوین پایان نامه های کارشناسی ارشد و رساله های دکتری

استفاده از تایپوگرافی در طراحی جلد آلبوم موسیقی

نشريه حقوق عمومي: يك گام به پيش؟!!!

روش تدوین پایان نامه کارشناسی ویرایش اول - نیمسال اول89-88

اصول مقاله نویسی برای پایان نامه های دوره کارشناسی وکارشناسی ارشد

نمونه هایی از قصه های مردم ایران

«آشتی با مطالعه» طراح و مجری طرح بزرگ «یک دقیقه مطالعه» در شهر مقدس قم