یک پرس غذا 80 هزار تومان؛ فخر فروشی با منوی رستوران

مدتی قبل نیز در بیلبوردهای تبلیغاتی اتوبان همت و صدر و چند اتوبان دیگر برای اولین بار شاهد تبلیغ افتتاح یک رستوران بزرگ در یکی از مراکز خرید و شلوغ تهران بودیم.

رستوران دیگری نیز با سر و صدای زیاد و تیزرهای تلویزیونی فراوان در یکی از مناطق اعیان نشین تهران افتتاح شد تا بتواند اوقات خوشی را به مشتریانش هدیه کند.

اما به راستی چرا در سالهای اخیر شاهد رشد قارچ گونه انواع و اقسام رستورانها و فست فوتها در محله های تهران هستیم که در رقابت با یکدیگر در جلب مشتری بیشتر سعی دارند هم مکانشان را لوکس و اعیانی تزیین کنند و هم انواع و اقسام غذاهای عجیب و غریب ایرانی و فرنگی را در منوی خود جای دهند.

نکته جالب توجه اینجاست که دسته ای از این رستوران ها که بسیار شیک هستند و برای خود نامی در کرده اند به هیچ وجه در قید ارائه قیمت مناسب به مشتری نیستند و معتقدند چون برای رستوران خود خرج کرده اند و غذاهای خوبی را نیز به مردم ارائه می دهند باید در قبال این خدمات قیمت گزافی نیز از مشتری طلب کنند.

جالبتر اینجاست که در بسیاری از مواقع شاهد هستیم که مردم برای ورود به این رستورانها ساعتها در صف انتظار می ایستند و در انتها با طیب خاطر تراول های ریز و درشت را تحویل صندوقدار می دهند.

در برخی از این رستوران ها هزینه خوردن غذا با کشورهای حاشیه خلیج فارس برابری می کند.به عنوان مثال یک پرس فیله تک کبابی مخصوص در یکی از این رستوران های تهران به قیمتی بالاتر از 50 هزار تومان عرضه می شود و یا در رستوران دیگری یک پرس ماهی قزل آلای وحشی همراه با مقدار کمی خاویار به قیمت 80 هزار تومان به فروش می رسد. غذاهایی در رنج قیمتی 20 هزار تومان به بالا در منوی اینگونه رستوران ها به وفور یافت می شود. قیمت ماهیچه ،میگو،شیشلیگ و ... نیز به زیر 25 تا 30 هزار تومان نزول نمی کند.

این قیمتها در غذاهای فرنگی با اسامی عجیب و غریب خود سر به فلک می گذارد و در برخی غذاها به 120 هزار تومان هم می رسد. جالب اینجاست که محتویات همان غذاهای گرانقیمت فرنگی از چند عدد سیب زمینی و قارچ و میگو وسبزیجات مختلف به همراه سس و چاشنی های مخصوص تجاوز نمی کند. رستوران داران معتقدند علت قیمت بالای این غذاها مخفی بودن طرز پخت و فوت و فن های آشپزی آن است!

دربرخی از رستورانهای سنتی قیمتها موج سرسام آوری به خود گرفته است و به بهانه پخش موسیقی زنده دیزی سنگی با قیمت 30 هزار تومان عرضه می شود. در این رستوران ها یک قوری چای به همراه یک ظرف کوچک خرما 8000 تومان به مشتری ارائه می شود!

فست فوت ها نیز در این عرصه رقابت بیکار ننشسته اند و آنهایی که کمی نام و نشان در کرده اند پیتزاها و ساندویچ هایی با نرخهای بالای 20 هزار تومان عرضه می کنند. پیتزایی که تنها تفاوتش با سایر پیتزاها داشتن مقدار بیشتری گوشت و قارچ و یک خروار پنیر پیتزا است.

در برخی از رستورانها که منوی باز دارند و یا ورودیه دریافت می کنند قیمت غذاها سر به فلک می کشد. به طور متوسط این ورودیه به 50 هزار تومان می رسد اما در یکی از این دست رستورانها مشتریها باید برای ورودیه تا نفری 150 هزار تومان هم پرداخت کنند. البته در عوض مشتری هم می تواند تا هر میزان غذا که خواست میل کند.

جای بسی تاسف است که چند عدد از این رستورانها با قیمتهای گزافشان پاتوق ملاقاتهای خارج از چارچوب اداری مسئولان و دیپلماتها با یکدیگر شده است.

به هر حال به نظر می رسد علاوه بر نظارت ضعیف دستگاههای مربوط بر امر رستوران داری و قیمت های عرضه شده در آنها، افزایش مصرف گرایی و گرایش مردم به سمت استفاده از کالاهای لوکس و مدرن مانند صرف غذا در یک مکان آنتیک و البته برگزاری مهمانی های خود در چنین رستوران هایی در جهت خودنمایی بیشتر ،منجر به رشد قارچ گونه اینگونه رستوران ها شده است.