بررسی وانت بارهای موجود در کشور

در حاليکه تنوع وانت بارها در آمريکا از نظر ظرفيت حمل بار ، به ۸ گونه مختلف می رسد ، اما امروزه در اکثر طبقه بنديهای آسيايی و اروپايی تنها ۳ گونه مختلف يافت می شود . وانت بارهايی با ظرفيت حمل بار نيم تن ، سه چهارم تن ، و يک تن به بالا . در ايران نيز تقريبا هر ۳ گونه يافت می شود ؛ وانت پيکان با تحمل وزن نيم تن ، وانت پيکاپ ( Frontier ) با تحمل وزن سه چهارم تن ، وانت مزدا با تحمل وزن يک تن و نيسان Junior 140 ( زامياد ۲۴ ) با تحمل وزن ۲ تن بار .

اما همانگونه که همگان آگاهی دارند بجز وانت دو کابين پيکاپ که آن هم بدليل ۲ کابين بودن توانايی حمل بار چندانی را دارا نيست ، همچنين قيمت بالايی نيز دارد ، بقيه انواع وانتهايی که در کشور توليد می گردد دارای تکنولوژيهای بالای ۳۰ سال و بدون تجهيزات رفاهی و ايمنی لازم می باشند .

در اين بين وانت پيکان که دارای تکنولوژی ساخت بالای ۴۰ سال می باشد ، وضعيتی بدتر از ديگران داراست ؛ از ديدگاه آلايندگی اين خودرو با وجود مجهز شدن به موتور انژکتوری توان پاس نمودن استانداردهای لازم را دارا نيست و مصرف سوخت آن نيز بالاست ، همچنين بدليل فضای کم کابين و نحوه قرارگيری صندليها ، سرنشينان اين خودرو و به خصوص راننده در وضعيت بسيار ناراحت کننده ای قرار دارند .

اين در حاليست که بدليل تنوع زياد توليد وانت بارهای نيم تنی با قيمت زير ۱۰ ميليون تومان توسط اکثر خودروسازان جهان ( بدليل اينکه اکثر وانت بارهای نيم تنی بر روی پلات فرم خودروهای سواری ساخته می شوند ) ، جانشين نمودن وانت باری ديگر بجای اين وانت بار از رده خارج وطنی کاری است ، بسيار ساده که متاسفانه تا بحال به تاخير افتاده . البته مسوولين خودروی کشور در روزهای اخير با تاخير بسيار زياد تصميم گرفته اند تا وانت باری نيم تنی را بر روی پلات فورم L90 طراحی نمايند و نام آنرا نيز فعلا PU90 نهاده اند ، اما اين وانت بار نيز زودتر از ۳-۴ سال آينده به بازار نخواهد آمد .

اما از کلاس دوم يعنی نوع سه چهارم تن ( نيسان پيکاپ ) که بدليل تکنولوژی نسبتا بالا مشکل چندانی نداشته و بدليل قيمت بالا نيز همگان توان خريد آنرا ندارند و وانت موسو که هنوز به مرحله توليد نرسيده که بگذريم به کلاس سوم يعنی وانت های ۱ تنی و بالاتر خواهيم رسيد که در نوع ۱ تنی با مزداهای سری B توليدی دهه ۷۰ ژاپن و در دو نوع تک و دو کابين روبرو هستيم که توسط گروه بهمن توليد می گردند .

اين وانت بار که ابتدا با موتور ۱۶۰۰ بعد با موتور ۲۰۰۰ و پس از آن اخيرا با موتور ۲۰۰۰ انژکتوری جديدی توليد می شود از لحاظ شکل اتاق و سيستم تعليق دارای تکنولوژی دهه ۷۰ می باشد اما سری جديد آن که مجهز به موتور FE CIS مربوط به خودروی ون سری E مزدا گرديده ، از لحاظ آلايندگی و مصرف سوخت تا مدتی مشکلی با سازمان محيط زيست نخواهد داشت ، از لحاظ راحتی داخل کابين نيز خودرويی است قابل قبول که در نوع جديد به کولر نيز مجهز گرديده . اما از لحاظ تزئينات داخلی با وجود استفاده از قطعاتی از پرايد در کابين باز هم تغييری آنچنانی در ظاهر قديمی اين خودرو پديد نيامده . در حاليکه امکان تغيير خط توليد اين خودرو با همين مدل B2000 توليدی دهه ۸۰ ژاپن ( تغيير شکل يافته سری موجود در ايران ) و با حفظ قيمت فعلی به راحتی وجود دارد ، اما به نظر می رسد گروه بهمن نيز تا مدتها تصميمی برای از رده خارج کردن اين خودرو ندارد . البته وانت باری با اين ظرفيت در آينده نزديک در خود گروه بهمن توليد خواهد شد ، اما با قيمتی بالای ۲۰ ميليون که جايگزينی برای مزدا B2000 نمی باشد ، اين خودرو وانت ميتسوبيشی L200 می باشد .

اما مشکل اصلی صنعت وانت سازی کشور در نوع بالای يک تن يعنی نيسان Junior 140 ( زامياد ۲۴ ) با ظرفيت حمل بار ۲ تن می باشد . اين خودرو که از اواخر دهه ۶۰ تا اواسط دهه ۸۰ ميلادی توسط نيسان توليد می شد در ايران تقريبا از ۲۰ سال پيش يعنی زمان توقف آن در ژاپن در حال مونتاژ می باشد . اين وانت بار بی نظير که تمامی بار حمل و نقل سبک کشور را بر دوش دارد با وجود دارا بودن تکنولوژی سی و چند ساله کماکان بدون رقيب به نظر می رسد چرا که توليد وانت با اين ظرفيت بالای حمل بار تقريبا در دنيا منسوخ گرديده و اين مقدار بار بيشتر توسط مينی کايونها حمل می شود . وانت بارهای جديدی که تحمل بارهای اين چنينی را دارا باشند نيز محدود به چند نوع خاص از وانت های پرقدرت آمريکايی از جمله Chevrolet Silverado 3500 و Dodge Ram 350 می گردد .

اين وانت ها با موتورهای ۶ و ۸ سيلندر و امکاناتی نظير ترمز ABS و Airbag و غيره نيز قيمتی در حدود ۳۰ هزار دلار دارند پس هم از لحاظ قيمت و هم از لحاظ عدم رابطه تجاری کشورمان با آمريکا يافتن جايگزينی برای زامياد ۲۴ بسيار مشکل به نظر می رسد ، مگر اينکه در ايران نيز با توقف توليد اين وانت ، وظيفه آن به مينی کاميونها واگذار گردد ، کما اينکه خود زامياد نيز هم اينک نمونه هايی از اين نوع مينی کاميونها را در دست توليد دارد .

اما آنچنانکه به نظر می رسد توليد زامياد ۲۴ در صورت رفع مشکلات آلايندگی و مصرف سوخت ، که آنرا در آستانه توقف توليد از طرف سازمان حفظ محيط زيست قرار داده ، تا مدتهای مديدی ادامه خواهد يافت ، چرا که صحبتهايی بر سر احداث کارخانه دوم توليد اين وانت بار در کاشان و رسانيدن توليد آن به صد هزار دستگاه در سال به گوش می رسد .

اما آنچه نيز تا کنون برای کاهش مصرف سوخت و آلايندگی اين خودرو انجام گرديده نيز ، نتيجه ای جز کاهش تواناييهای اين خودرو در حمل بار نداشته است چرا که همينک انواع قديمی تر آن حتی آنهايی که دارای موتور ۲۰۰۰ سی سی می باشند ، تواناييهای بسيار بيشتری نسبت به انواع بهينه يافته جديد دارا هستند . شايد آخرين حربه زامياد پس از دوگانه سوز نمودن این خودرو ، استفاده از کامپيوتر و سنسور اکسيژن بکار رفته در نيسان ۷۲۰ ( توليدی اواخر دهه ۸۰ ) که از موتور مشابه Z24 بهره می برد و يا انژکتوری کردن موتور اين خودرو باشد که اين موارد نيز مانند بهينه سازی موتور پيکان در دراز مدت جوابگو نيست چرا که اين موتور دارای تکنولوژی بسيار قديمی می باشد و نهايتا تنها راه باقيمانده برای حفظ توليد Junior تعويض موتور می باشد که در اين باره نيز گزينه موجود با توانايی تقريبا مشابه موتور KA24DE وانت پيکاپ است که خوراندن آن به زامياد ۲۴ هم بدليل تفاوت فاحش اين دو خودرو در سيستم تعليق و ديفرانسيل بسيار بعيد به نظر می رسد .

اما زامياد ۲۴ علاوه بر مشکل عقب بودن تکنولوژی ساخت اتاق و موتور يک مشکل بزرگ ديگر نيز داراست و آن مشکل ترمز آن بدليل کاسه ای بودن ترمزهای هر ۴ چرخ می باشد ، که کنترل اين ارابه ۴ تنی (‌در هنگام پر بودن اتاق بار ) را بسيار مشکل می نمايد . به هر روی بايد منتظر بود ديد توليد اين وانت بارهای قديمی چه زمانی در کشورمان متوقف خواهد شد .

بررسی وانت بارهای موجود در کشور

مطالب مشابه :

رکستون به زودی جایگزین موسو می شود

مشخصات و تجهیزات خودروهای موسو

موسو (سانگ یانگ)

قیمت روز خودرو ها در سال 88

تشکر از برادرمان جومونگ

قیمت روز خودرو ها

هرکی میخواد ماشین بخره بیاد اینجا

بررسی وانت بارهای موجود در کشور