سفر به شفت

شفت
Shaft
سياه كوه (كوه نور)
Siah Koh
امامزاده اسحاقEmamzadeh Issac

به شفت رفتيم.1033 متري از سطح دريا، اين ارتفاع را بعدا فهميدم.در پيچ و خم جاده ي سياه كوه به سمت امامزاده اسحاق به راه افتاديم. جنگل و جاده زيباي سياه كوه. اين كوه سياه را در تضادي معنادار كوه نور هم مي گويند.اين نور شايد به واسطه حضور امامزادگان اسحاق و ابراهيم است.چنان بود كه انگار ما نبوديم و اين جاده بود كه در مه اي مخملين جلو مي رفت. شنيده بوديم كه عده اي حتي در روزهاي برفي و سرد زمستان هم پاي پياده ميايند زيارتگاه.بعد از متولي امامزاده شنيديم كه هميشه زائر داره امامزاده.قبلا هم جاده آسفالت نبود هم زائر مي آمد.در اين چهارسال كه آسفالت شده توريست هم مي آيد.هر چه بالاتر مي رفتيم مه زيادتر مي شد.انتهاي راه سراسر مه بود جاده.سرد هم مي شد كم كم.اما هوا مطبوع بود.داشتند تازه براي امامزاده بنايي ترتيب مي دادند و فقط مي توانستيم از پلي چوبي دست به ذريح برسانيم.بعد از طلب خير و شفاعت و سلامتي براي همه گردشگران و در راه ماندگان، راه را برگشتيم.

نوعي ميوه جنگلي به شكل تمشك كه محلي ها از خوردن آن امتناع مي كنند و توصيه دارند كه ديگران هم نخورند و اعتقاد به سمي بودن آن دارند.

سفر به ديگر سو

سراسر مه گرفته

در امتداد مه

شدت مه انقدر زياد شد كه تا فقط چند متري را مي توانستيم ببينيم.من كه با وعده هاي عكس هاي زيبا از آن ارتفاع تمام راه را قاب مي بستم، غافلگير شده بودم و اين مه اجازه نداد عكس هاي ميني ماليستي و پانورما بگيرم.مه را لمس مي كرديم و مه هم، گونه هاي ما را.در راه برگشت توقف كرديم و چاي داغ را ميهمان بوديم.نم مه به موهايمان موج مي انداخت و پوستمان لطيف مي شد.اين خاصيت جنگل هاي مرطوب شمال است. مرد مه اي شده بودم. دلمان نمي آمد زود اين منظره را رها كنيم.از ارتفاع كوه هاي سرسبز و جنگلي و در دوردست دودي پيدا و ويلاها با شيرواني هاي سرخ سوژه هاي عكس و نقاشي مي شدند گاهي.چه ساكت بود كوه.دلمان مي خواست شب را هم بمانيم.به طبيعت خيره مي مانديم و در سر تصويرهاي رويايي مي ساختيم.بازي با طيف رنگهاي سبز بود انگار.طبيعت آرام، ساكت، پرطراوت بود.هوا خنك و دل ما گرم از اين همه زيبايي.شگفت انگيزند كوههاي سرسبز شمال.حيرت آورند جنگل هاي سرسبز شمال.