تصاویر ورزش رزمی کنگ فو چینی یا ووشو شائولین. عکس های محمد اکبری (قم، ایران) wushu Pictures
عکس های ورزش رزمی ووشو (استقرارها و حرکات نمایشی تعادلی)
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
سلام به شما گرامیان
عکس های این پست احتمالا به درد دوستان عکاس، یا حتی مخاطبین عادی وبلاگ نخوره. مخاطبینش خاص هستند. ولی خوب قرار هست یک نگاه همه بعدی به شهر قم داشته باشیم. ضمن اینکه، صاحب وبلاگ هم بدش نمیاد یه وقتایی یادی از ورزش قدیمی که متاسفانه بنا به دلایلی نتونست ادامه بده بکنه. ورزشی که طی اون با دوستان و اساتید با اخلاق زیادی آشنا شد، و خیلی ها رو هم به این ورزش تشویق کرد. این بار هم باز با گذاشتن عکس های جدید محمد اکبری عزیز که چندین سال قبل در باشگاه رزمی ولی عصر استاد خود من هم بود، یادی از گذشته کردم. ورزش کنگفو مدت زیادی نیست که در شهر ما قم دنبال میشه، یعنی تاریخچه عمیقی در خود ایران هم نداره. زمان زیادی از ورود سبک های مختلف این ورزش به ایران و البته شهر ما قم، که از مطرح ترین شهرها در این ورزش هست نمیگذره. مدتی قبل،شهر قم، (در ورزشگاه فعلا تخته شده حیدریان، ! ! !) میزبان مسابقات انتخابی تیم ملی ووشو شائولین کشور بود. (که برای دیدن عکس های مربوط به این مسابقات میتونید به پست های قبلی وبلاگ مراجعه کنید)(و یا به عکس های امیر حسامی نژاد، محمد علی مریزاد، مهدی مریزاد در سایت های خبری مراجعه کنید)
در ادامه مقدمه کتاب استاد محمد پور غلامی رو برای علاقمندان آوردم. کتابی که وقتی استخوان ترقوه راستم شکست، و نتونستم دیگه ورزش رو ادامه بدم، استاد سید مهدی موسوی به من هدیه کردند. یادگاری پر از خاطره ای هست این کتاب. امیدوارم عکس ها و مطلب مورد توجه دوستان باشه. مطالب انگلیسی هم از سایت ویکی پدیا استخراج شده. دوباره تاکید میکنم که سریع تایپ کردم و یک بار بیشتر نرسیدم مرور کنم. در صورتی که اشتباه تایپی در متن بود عذرخواهی میکنم. چون اول عکس آوردیم و مطلب اصلی هم عکس های وبلاگ هست، پس رسالت اصلی مون رو هم که همون معرفی شهر قم با عکس و تصویر هست رو هم فراموش نکردیم. عکس ها (تصاویر) طبق معمول با دوربین اس ال آر چهارصد دی (Camera Canon EOS 400D) کار شده و استفاده از لنز واید انگل در تصاویر هم عمدا بوده. به این دلیل که هیجان بیشتری رو در مخاطب به وجود میاره. پیروز باشید و سربلند.
تاریخچه و توضیحات در مورد ورزش رزمی ووشو
از کتاب استاد محمد پورغلامی
هنرهای رزمی، با توجه به غنای علمی و حرکتی در طی نیم قرن اخیر، با انوع سبکهای مختلف در میان قشرهای متنوع اجتماعی متناسب با هر سن و سالی دارای طرفداران پروپاقرصی شده اند که در این بین بی شک درصد قابل توجهی از آن ها را مشتاقان هنرهای رزمی چینی که در اصطلاح کلی به آن ها ووشو گفته شده و عموما به نام کونگ فو معروف میباشد را تشکیل میدهند.
ووشو یا کنگ فوی چینی در برگیرنده مجموعه ای از سبک ها و روش های مختلف هنرهای رزمی منشعب از کشور چین است که به دسته جات عمده ای تقسیم می شوند و این دسته بندی ها بعضا بر اساس شرایط بومی و اقلیمی افراد در زمان های گذشته پایه گذاری شده است و نسل به نسل به این ایام رسیده اند.
به هر حال صحبت از تاریخ هنرهای رزمی، نحوه تکامل و تقسیم بندی آن ها موضوعات تکراری هستند که تک تک هنرجویان و علاقمندان هنرهای رزمی تا حدودی بدانها واقف می باشند. آن چیزی که اهمیت آن فزونتر از مطالب ذکر شده می باشد، آگاهی راجع به چگونگی کسب دانش و فنون در انواع هنرهای رزمی و تناسب انتخاب آن ها با شرایط جسمی، روانی و اقلیمی افراد می باشد.
در زمان کنونی در هر کشور افراد علاقمندی سال ها انرژی، زمان و در یک کلام عمر مفید و جوانی خود را بر روی یادگیری، ممارست و آموزش این گونه هنرها گذاشته و تعدادی از ایشان موفق به پیمودن مراحل والای هنرهای رزمی شده و به نوبه خود به منظور ادای وظیفه در مقابل جامعه خویش در جهت سالم سازی افراد و اشاعه ورزش خدمات شایسته ای را انجام داده اند که بسیار قابل تعمق و تقدیر می باشد. در همین حال انجمن ها، سازمان ها و فدراسیون های ملی نیز با تدوین برنامه های علمی، آموزشی و مسابقاتی نیز سهم به سزایی را در توسعه و گسترش ورزش های رزمی از آن خود ساخته اند. فدراسیون ووشو I.W.U.F که اینک دهمین سالگرد تاسیس آن میباشد، از بدو تاسیس با به اجرا درآوردن دوره های مختلف آموزشی و مسابقاتی گام های مهمی را در جهت همسان نمودن و ارتقاء سطوح فنی علاقمندان و ورزشکاران سبک های مختلف این رشته برداشته و همواره اساتید برجسته در جایگاه های مختلف این فدراسیون مبادرت به تدوین و اجرای برنامه های فنی و آموزشی مطلوبی نموده اند که یکی از این برنامه ها، یکدست نمودن تکنیک ها و فرم ها در سبک های اصلی و اصطلاحات بین المللی نمودن آن ها می باشد. در حال حاضر سبک های چانگ چوان (بعنوان سبک مشخصه شمالی) نان چوان (سبک مشخصه جنوبی) و تای چی چوان (بعوان سبک مشخصه دارای حرکات نرم) شامل این برنامه شده و اساتید برجسته این سبک ها پس از مدت های مدید و طولانی مطالعات، بررسی ها و تست های گوناگون مبادرت به اشاغه این تکنیک ها در قالبی یکسان و هماهنگ نموده اند که فدراسیون جهانی ووشو نیز بر این تلاش مهر تایید زده است.
چانگ چوان (کنگ فوی مشت بلند)
چانگ چوان در ترجمه به معنای مشت بلند می باشد که در ووشو به عنوان سبک مشت بلند شائولین و یا گونگ فوی مشت بلند معروف است. این سبک یکی از مشخص ترین و بارزترین سبک ها در زمره دسته بندی سیستم های شمالی است که قرن ها به شیوه ها و متدهای مختلف و متنوع در کشور چین مورد تمرین قرار میگیرد. اکثر ورزشکاران رشته ووشو بر این موضوع متفق القولند که این سبک یک شیوه مناسب و مطلوب جهت شکوفایی استعدادهای فیزیکی افراد، توسعه کشیدگی دامنه های حرکتی و همچنین کمک کننده در ازدیاد قدرت انفجاری و سرعت می باشد. در چانگ چوان حرکات به صورت تند و سریع و چابک و با قدرت انفجاری انجام شده و مجری میباد دارای یک ریتم روان و با اتکاء به نقطه های اوج و فورد قدرت و سرعت در بین حرکات باشد. پنج وضعیت استقراری مهم شامل گونگ بو (ایستادن کمانی)، مابو (ایستادن اسب وار)، پوبو (استقرار چمباتمه بر روی یک پا)، شی بو (ایستادن پاگربه ای) و شی یه بو (استقرار پاضربدری نشسته) در این سبک از تاکیدات خاصی برخوردار بوده و همواره مورد تمرین قرار میگیرند. چانگ چوان شامل شیوه ها و متدهای مختلفی همچون چاچوان، خواچوان، چوان و ... است که مبتنی بر سیستم (بی توئه) می باشند. اساس مهارت ها بر روی تکنیک های پای شمالی و ترکیب آن ها با مشت بلند استوار بوده و در این سبک از سلاح های مختلفی از جمله چهار سلاح مشهور، یعنی شمشیر پهن، شمشیر باریک، چوب و نیزه جهت تمرین و کسب مهارت استفاده می شود که هر یک به نوبه خود دارای تکنیک های منحصر به فرد قلمداد شده و هنرجو میتواند در مراحل مربوطه نسبت به انتخاب فراگیری یکی از سلاح های کوتاه (شمشیر پهن یا باریک) و یکی از سلاح های بلند (چوب یا نیزه) با توجه به نظریه و توصیه استاد خود مبادرت نماید. ضمن آنکه بسیاری از افراد نیز با صرف زمانی طولانی تر مایل به فراگیری هر چهار سلاح مورد نظر می باشند.
در مورد چگونگی پیدایش و منشاء اولیه چانگ چوان، نظرات متفاوتی وجود دارد. لیکن آنچه که اکثریت در آن متفق القولند مبنی بر این موضوع است که حرکات اولیه این سبک توسط یکی از امپراطوران باستانی به نام (تای جو) که به امپراطور (تای جو مشت بلند) معروف بوده بنیانگذاری شده است، و او ابداع کننده یکی از فرم های مشهور این سبک به نام چانگ چوان چو جی تالو (چوجی سن لو) است که شامل 32 حرکت می باشد. اندکی بعد چانگ چوان به عنوانی یکی از سبک های اصلی در معبد شائولین تمرین و از آنجا به سراسر چین گسترش یافت، به طوری که اکثر سیستم های مورد تمرین در شائولین تحت تاثیر متد مشت بلند قرار گرفته و سبک چانگ چوان به عنوان یکی از بارزترین شیوه ها در آنجا مطرح گشت. سپس طی زمان های مختلف گروه های متنوعی از مردم چین به فراگیری و آموزش آن پرداختند که نتیجه آن حتی به وجود آمدن برخی از سیستم های انشعابی از این سبک در بین مسلمانان شد. پس از به وجود آمدن تشکل های ورزشی و میدان های مسابقاتی، تکنیک ها و فرم های چانگ چوان به عنوان یکی از بخش های اصلی اجرای نمایشات و رقابت ها به شمار آمده و نهایتا نیز با گستره ووشو در سطوح بین المللی و برگزاری مسابقات آن در بخش تالو، (اجرای فرم)، چانگ چوان و سلاح های مربوط به آن همواره از طرفداری خاصی برخوردار بوده تا جائیکه در حال حاضر از مجموع پانزده فرم استاندارد مسابقاتی، ده فرم آن به چانگ چوان و سلاح های مربوطه تعلق دارند. همانگونه که قبلا نیز توضیح داده شد، اساتید معتبر ووشو فدراسیون جهانی این ورزش جهت یکسان و همدست نمودن تکنیک ها و فنون سبک های اصلی مبادرت به معرفی شیوه های واحد در سیستم بین المللی نمودند.
درجه بندی در ورزش رزمی ووشو
تا قبل از یکی دو سال اخیر هیچگونه سیستم درجه بندی بین المللی در ووشو وجود نداشته است. هر چند که نوع درجه بندی سنتی، و داخلی ووشو در سبک های مختلف از دیر باز وجود داشته و دارد، لیکن آن نوع درجه بندی به دلیل معیارهای فرهنگی و اقلیمی فقط میتواند مختص کشور چین بوده و ایجاد جایگاه در سطوح بین المللی برای آن بسیار مشکل جلوه می نماید. از ایام قدیم در فرهنگ ورزشهای رزمی کشور چین اعطاء درجه به صورت سمبلهای ظاهری همچون کمربند، شالبند، بازوبند، و ... منسوخ بوده و ایشان معتقد بودند که نشان ندادن درجات به صورت رنگ در کمربند و یا بازوبند به دو دلیل می باشد: اول آنکه باعث ایجاد حس برتری و غرور شخصیت نسبت به ورزشکاران پائین تر از خود خواهد شد، که نتیجه ای جز انحطاط و عقب ماندن علمی و فنی برای او در بر نداشته و دوم آنکه به دلایل مختلف از جمله امنیتی، افراد ماهر و با سابقه در گذشته مایل به بروز سطح مهارتی خود به صورت سمبلهای ظاهری نبودند. بنابر این درجات در سطوح مختلف به صورت القابی خاص همچون برادر، و یا خواهر کوچکتر، برادر و یا خواهر بزرگتر، هنرجوی ارشد، هنرجوی قهرمان، و ... به افراد اطلاق میشدند. پس از آنکه ووشو به مرزهای خارج از کشور چین راه یافت، برخی از کشورها همین رتبه ها را به صورت رنگ های مختلف کمربند و یا شالبند مورد استفاده قرار دادند. ضمن آنکه هر یک از فدراسیون های قاره ای، انجمن ووشو چین و فدراسیون جهانی ووشو از چندین سال پیش برای تدوین و تصویب یک شیوه درجه بندی بین المللی مقدماتی را آغاز کردند که پس از طی مراحل مختلف در یکی دو سال اخیر با توجه به تنوع و انشعابات فراوان در سبک های ووشو، سیستم درجه بندی واحدی را برای سطوح بین المللی این رشته پیش بینی کردند که شامل 9 درجه که اصطلاحا به آن واژه DUAN میگویند شد. این درجات در دو قالب خصوصیات و محتوای فنی و زمانی استانداردی تعریف شده اند و مبتنی بر تمرین و ممارست و تجربه افراد در سطوح پیشرفته سبک های مختلف رشته ووشو می باشند که به صورت سمبلهای ظاهری و رنگی به نشان های مختلف بر روی پیراهن و در قسمت بالای سینه نصب میشوند. به طور مثال برای اخذ دان یک که سمبل ظاهری آن نشان عقاب به رنگ سبز می باشد، شخص میباید دارای حداقل سه سال سابقه مفید تمرینی و آگاهی از تکنیکهای مربوطه در سبک تخصصی اش بوده و یا برای اخذ دان 6 که سمبل ظاهری آن نشان ببر و به رنگ طلایی است، فرد ملزم است که دارای حداقل بیست سال سابقه مفید تمرینی و اشنایی با تکنیکها و فنون و سطوح بالا و تئوریها و علوم مربوطه بوده و در زمینه توسعه هنرهای رمزی گام های علمی و عملی برداشته باشد. در همین راستا بسیاری از کشورها برای سطوح مقدماتی و متوسطه سبک های ووشو مورد تمرین خود، مطابق با کلاسه بندی تکنیکها مبادرت به ایجاد نوعی درجه بندی کرده اند که در کشور ما نیز با توجه به مطالعات و هماهنگی های انجام شده توسط کمیته فنی و شورای مرکزی رشته ووشو کشور، سیستم درجه بندی مبتنی بر شالبندهای رنگی جهت رده بندی ورزشکاران در مراحل مقدماتی و متوسطه در چند سبک اصلی از جمله چانگ چوان تنظیم شده که مختصرا به شرح ذیل می باشد، همچنین مرحله ورود به درجات بین المللی (دان یک الی نه) پس از دریافت شالبند مشکلی پیش بینی شده است.
۱- مبتدی: شالبند سفید، شالبند زرد، شالبند نارنجی
۲- مقدماتی: شالبند سبز، شالبند آبی، شالبند بنفش، شالبند قهوه ای
۳- متوسطه: شالبند قرمز، شالبند مشکی
Wushu_(sport) Pictures, Qom city, Iran Text, Wikipedia
The sport of wushu is both an exhibition and a full-contact sport derived from traditional Chinese martial arts. It was created in the People's Republic of China after 1949, in an attempt to nationalize the practice of traditional Chinese martial arts. Most of the modern competition forms (taolu) were formed from their parent arts (see list below) by government-appointed committee. In contemporary times, wushu has become a truly international sport through the International Wushu Federation (IWUF), which holds the World Wushu Championships every two years; the first World Championships were held in 1991 in Beijing and won by Clark Zhang.
Competitive wushu is composed of two disciplines: taolu (forms) and sanda (sparring) Taolu involve martial art patterns and maneuvers for which competitors are judged and given points according to specific rules. The forms comprise basic movements (stances, kicks, punches, balances, jumps, sweeps and throws) based on aggregate categories traditional Chinese martial art style and can be changed for competitions to highlight one's strengths. Competitive forms have time limits that can range from 1 minute, 20 seconds for the some external styles to over five minutes for internal styles. Modern wushu competitors are increasingly training in aerial techniques such as 540 and 720 degree jumps and kicks to add more difficulty and style to their forms.
Sanda (sometimes called sanshou or Lei Tai) is a modern fighting method and sport influenced by traditional Chinese boxing, Chinese wrestling methods called Shuai Chiao and other Chinese grappling techniques such as Qin Na. It has all the combat aspects of wushu. Sanda appears much like kickboxing or Muay Thai, but includes many more grappling techniques. Sanda fighting competitions are often held alongside taolu or form competitions.
فتوبلاگ عکس های مصطفی معراجی، شهر قم از نگاه دوربین عکاسی، ووشو شائولین، محمد اکبری
مطالب مشابه :
تقدیر ازاستاد رضایی
نامــــــــــــه‌های بــی‌نشـــــــــان - تقدیر ازاستاد رضایی - ديـده‌ها و نوشـته‌ها
برگزاری کلاس مربیگری تیروکمان در بندرعباس
ضمن خیرمقدم و تقدیر و تشکر ازاستاد این دوره آقای و از تمامی انها تقدیر و
بررسی میزان اشتغال مادران بربیشرفت تحصیلی فرزندان
تقدیر وتشکر به خصوص ازاستاد گرانقدر جناب آقای ظریفی کمال تشکررادارم .
برگزیدگان اولین جشنواره ملی صنایع دستی با مضامین قرآنی تجلیل شدند
دربخش فرش حمیده مهرافزا وعلی پورطالبی بعنوان تقدیر این تجلیل وِیژه ازاستاد محمدرضا
تصاویر ورزش رزمی کنگ فو چینی یا ووشو شائولین. عکس های محمد اکبری (قم، ایران) wushu Pictures
اشاعه ورزش خدمات شایسته ای را انجام داده اند که بسیار قابل تعمق و تقدیر می باشد.
برچسب :
تقدیر ازاستاد