آریو برزن

به نام یزدان ایرانیان...
330سال پیش از میلاد نیروهای اسکندر مقدونی به ایران حمله ور شدند و در حال پیشروی به سمت پایتخت ایران بودند در آن زمان سپاه ایران نظم و قدرت گذشته را نداشت و همانند شیری زخمی بود... اما همین سپاهیان نا منظم و کم قدرت شرف و ناموس خود را در خطر دیدند و همین دلیلی شد بر جوشیدن چشمه غیرت در قلب های پاکشان... نتیجه این غیرت و ناموس پرستی را در میدان رزم باید دید ... یک هنگ 1000 تا 1200 نفری از جوانان غیور ایران زمین به فرماندهی فرمانده ارشد ، آریوبرزن در منطقه ای کوهستانی نزدیک کهکیلویه ، با چهل هزار نفر از سربازان اسکندر به مقابله برخاستند. در این نبرد نابرابر ایرانیان با استقامتی مردانه در حال تار مار کردن دشمن بودند .دشمن که خود را در مقابل ایرانیان خوار و زبون دید به سنت اجدادیانش روی آورد...ناجوانمردی، ناجوانمردی و ناجوانمردی... اسکندریان که میدانستند با مبارزه ی رو در رو از این عده ی اندک ایرانیان شکست خواهند خورد دست به کاری زدند که نشان از ضعف بود. آری ، ایرانیان را به داخل تنگه ای کشیدند و از بلندی به نیروهای ایرانی حمله کردند. فرمانده ی دلیر ایرانی به خاک افتاد ، اما در اوج اقتدار و فریادی کشید به بلندای تاریخ وطن ، فریادی که صدایش چندین هزار سال بعد در گوش جوانانی پیچید که وارثان آریو برزن و سربازانش بودند...