مرمت آثار هنري گذشتگان با کمک فناوري‌نانو

در دهه‌هاي 60 و 70 ميلادي مرمت‌کننده‌هاي آثار هنري براي حفاظت آنها از آسيب، سطح‌شان را با يک روکش پليمري مرمت کردند. اما بعد از چندين سال، اين پليمرها در محيط‌هايي از قبيل آرامگاه‌ها يا کليساهاي بزرگ به صورت جزئي اکسيد شده و زرد يا سياه شدند. در بعضي از حالات، اين فرآيند بوسيله فلزات استفاده شده در رنگ‌هاي قديمي تسريع شد.
 

نانوقطرات امولسيوني (آبي و قرمز) نگه‌داشته‌شده در شبکه پليمري (سياه) که براي مرمت سطوح طلاکاري‌شده و رنگ‌آميزي‌شده استفاده مي‌شوند.

پيرو باگلي‌اُني، از دانشگاه فلورنس و يکي از اين محققان، مي‌گويد: مشکل اين است که تعداد زيادي از رنگ‌آميزي‌ها متخلخل هستند، بنابراين آنها هر حلال مرسومي را جذب خواهند کرد و اين باعث آسيب‌ديدشان مي‌شود. راه‌حل ما استفاده از نانوقطرات ميکروامولسيوني است که براي حل‌کردن فقط مولکول‌هاي آلي روي سطح طراحي شده‌اند.

ماده مرمت‌کننده اين محققان ژل شفافي است که روي اثر هنري ماليده مي‌شود. اين ژل مي‌تواند مولکول‌هاي آلي روي سطح را حل کند و جذب آنها را به حداقل برساند. اين ماده از مقدار کمي p- زايلن فرارِ حل‌شده در آب تشکيل شده که با هيدروکسي‌اتيل‌سلولز به صورت ژل درآمده است. در واقع اين ژلِ روغن- در-آب شامل نانوقطرات روغنِ پوشش داده‌شده با آب مي‌باشد که در زنجيره‌هاي سلولزي به دام افتاده‌اند.

اين محققان تاکنون نقاشي‌هاي ديواري قرن پانزدهم در سانتاماريا در ايتاليا و يک قاب طلاکاري‌شده‌ي قرن هجدهم را مرمت کرده‌اند که رنگ‌شان به خوبي بهبود يافته‌است و در آينده نيز طرحي براي کار روي نقاشي‌هاي ديواري در کالولا و مکزيکو دارند.

ريچارد ويس، از اعضاء اين گروه تحقيقاتي، مي‌گويد: مشخصه‌هاي اين ژل به دقت تعيين خواهند شد تا جزئيات در مورد چگونگي عمل مرمت توسط آن، فهميده شود. درک جزئيات در مورد اينکه اين ژل چگونه عمل مي‌کند، بسيار جالب خواهد بود و به بهبود عملکرد آن کمک خواهد کرد.

اين محققان نتايج خود را در مجله‌ي Angew. Chem. Int. Ed. منتشر کرده‌اند.