نگین خلیج فارس

سفرنامه هرمزگان- بخش نخست

نگین خلیج فارس

این که چرا به کیش آمدم، دلیل نسبتاً احمقانه‏ای دارد. شرحش را در آخر همین نوشتار آورده‏ام. اینک بهتر است گشتی در این جزیره کوچولوی دوست‏داشتنی بزنید که مفتِ مفت است، البته برای شما خوانندگان گرامی.

جزیزه 92 کیلومتر مربعی کیش واقع در سیصد کیلومتری جنوب غربی بندرعباس با طبیعتی منحصر به فرد، امروزه میزبان هزارن گردشگر داخلی و اندکی خارجی است. اصفهان، شیراز، تبریز، مشهر، تهران، رشت، ساری، کرمانشاه، یزد، کرمان، اهواز و بندرعباس شهرهایی هستند که پرواز مستقیم دارند، از شهرهای خارجی نیز تنها دبی و ابوظبی. آنان که پول پرواز ندارند، از راه دریا می‏توانند مشرف شوند، معمولاً بندر چارک و یا بندر لنگه، دست کم دو ساعتی روی آب شناورند و اگر هوا طوفانی شود، آن می‏شود که به سر پسر نوح آمد!

نمایی از وسترن‏های وطنی

برای نخستین بار می‏بینم پرچم کشورم این قدر قیمت دارد. شما به عنوان یک ایرانی، کجاها می‏توانید پرچم کشورتان را ببینید؟ اصلاً می‏بینید؟ آیا یک جهانگرد خارجی اگر در خیابان‏های ما صد بار چرخ بزند، متوجه می‏شود که این جا کجای کره زمین است؟ تشریف ببرید ترکیه تا ببینید کافی‏نت‏ها و کافی‏شاپ‏ها نیز مزین به پرچم ترکیه هستند، ساختمان‏های دولتی که جای خود دارند.

بیچاره امیر کبیر خیلی آروز داشت ایران، آباد شود ولی به عمرش کفاف نداد. اینک فرزندانش با یکصد و پنجاه سال دیرکرد، انگار کم‏کم دارند کارهایی می‏کنند.

آب انبار قدیمی کیش که با الگوی بادگیرهای شهر یزد بازسازی شده است

و اما همتباران بختیاری ما که پرچم لااله‏لاالله به دست‏شان داده‏اند. گر چه خیلی اهل لااله‏لاالله نیستند!

پوشش زیبای زنان بومی کیش در محله صفین قدیم

کشتی به گل نشسته یونانی. خیلی جالب است که آهن قراضه نیز می‏تواند روزی یک اثر باستانی شود. البته اگر ضد زنگ نزند، معلوم نیست پنجاه سال دیگر باشد یا نه.

نمایی از شهر تاریخی حریره که میراث فرهنگی کمی به سر و صورتش رسیده است

بندرگاه قدیمی کیش مربوط به هزار سال پیش

یکی از نقطه قوت‏های جزیره، همین پیست دوچرخه‏سواری است، به ساعتی سه هزار تومان کرایه که البته خلق‏الله در همان محدوده نزدیک، یک ساعتی کرایه می‏کنند، نه مانند من ده ساعت تمام به بیست هزار تومن بگیرند و یک باسن درد شدید هم روی آن!

یک زمانی سر دوچرخه‏سواری بانوان چه قشقرقی به پا کردند این مسلمان‏نماهای دوآتشه که انگار ناموس دین و ملت به یغما رفته بود. الان فرزند همان جماعت با آسودگی خاطر در کنار برادرانش رکاب می‏زند. تا باد چنین باد.

مهم نیست ماهی داره یا نه. مهم گذر عمری است در کنار جوی آب، ببخشید دریای بیکران.

می‏گن هر چیزی باید به چیز دیگه بیاد و لابد این خودروی خارجی لیاقت چنین گل‏های زیبایی را به نیکی دریافت کرده.

اگر کمی آرام و مهربان باشید، این حیوانات دوست‏داشتنی از شما نمی‏گریزند ولی در تهران، گربه‏ها از دست ما همواره فراری‏اند. چرا؟

طرح‏ها و پروژه‏های احمقانه در جهان سوم کم نیستند. بودجه‏ای خرج می‏شود و نتیجه‏اش گوز. همیشه باد شکم بر اندیشه پیروز است. در میدان آریاشهر تهران تا ایستگاه مترو نیز چندتایی از این طرح‏های عالمانه هر روز به چشم می‏خلند، خروار خروار بتن با مشتی میلگرد بیرون زده!

روزانه دو تا چهار پرواز میان کیش و دبی صورت می‏گیرد. اگر گمان برده‏اید گردشگری خارجی ما رونق دارد، کور خوانده‏اید. چون این‏ها گردشگر نیستند. بعد از سه ماه اقامت در دبی، برای تمدید روادید اقامت ناچارند چند روزی از امارات متحده عربی بیرون بروند و دوباره بازگردند. کیش نزدیک‏ترین، ممکن‏ترین و ارزان‏ترین جایی است که فرآیند تمدید روادید visa change در آن صورت می‏گیرد. اهل پاکستان بودند. سمت راستی نامش رشید وزیر بود و می‏گفت سری به کشورش بزنم. گفتم هنوز تنم هوای بمب انتحاری نکرده، سر فرصت چشم!!

چرا به کیش آمدم

برای این لقمه نانی که همه ما همیشه درگیرش هستیم تا جان‏مان درآید و کام‏مان برنیاید، ناچار شدم دست کم یک روز به شهر بندرعباس بروم. کارمند نیستم و لذا دولت خرج مرا نمی‏دهد. با اتوبوس میانه‏ای ندارم. عشق من، قطار است که تا پانزده روز آینده پیش‏فروش کرده بودند. فقط راه هوا باز بود آن هم با بهای رفت و برگشت حدود 250 هزار تومان. به واسطه دوستی با سید مجتبی حسینی که صاحب یک شرکت خدمات مسافرتی است، قرار شد از آن بلیت‏های ارزان قیمت و دقیقه نودی کیش-تهران یکی بخرم، شد چهل و پنج هزار تومن و دقیقاً پنجاه و هشت هزار تومن از قیمت اصلی پایین‏تر بود. بعدش بنا بود با مبلغ اندکی از راه دریا به بندر چارک بروم و بعد زمینی راه بندرعباس در پیش بگیرم تا به اصطلاح صرفه‏جویی کرده باشم.

تا اینجای کار زرنگ‏بازی من جواب داده بود ولی هوای کیش فقط روز یکشنبه ۳۰ بهمن ۱۳۹۰ (۱۹ فوریه ۲۰۱۲) با من مدارا کرد و روز بعد، روی سگش بالا آمد. طوفان دریایی همچون دیکتاتورها می‏گفت «بشین سر جات»، نه گشت و گذار ممکن بود و نه هر غلط دیگری که به فکرت برسد. به اسکله رفتم تا از کیش بگریزم، گفتند دریا طوفانی است و هیچ شناوری حق حرکت ندارد. با هتل نیز بدرود گفته بودم و اگر دوباره برمی‏گشتم باید پول می‏دادم. به فرودگاه کیش رفتم و دیدم علی‏رغم طوفان، همه پروازها برقرارند. خوشبختانه به جزیره قشم پرواز داشت و از قضا جا هم داشت. پنجاه و شش هزار تومن پول ناقابل دادم و پسین هنگام سوار هواپیمای وطنی ایران 140 یا همان آنتونوف 140 اوکراینی شدم که در شاهین‏شهر اصفهان سرهم کرده‏اند. از نظر تکنولوژی صدا خیلی پیشرفته بود. بیشتر اوقات هر دو گوشم را گرفته بودم. این قدر از توپولوف بد گفتید تا این شد!

خلاصه؛ با خود گفتم راه قشم تا بندرعباس خیلی نزدیک است. گشتی می‏زنم و یکراست به بندر می‏روم. اما هوای قشم نیز خشمگین شد و همه دروازه‏ها را بست. این یعنی شما در جزیره زندانی هستی. البته وقتی بومی باشی، می‏روی خانه و استراحت می‏کنی تا باد خشمگین بخوابد ولی آدمی چون من برای همین زندانی بودنش ناچار است دست کم شبی شصت هزار تومان پول اتاق و در واقع سلول انفرادی بدهد! در تکاپو بودم که چگونه از این بند رها شوم، گفتند فاصله بندر لافت واقع در غرب شهر قشم با ساحل خشکی هرمزگان خیلی نزدیک و حدود 1500 متر است. از سوی دیگر چندان طوفانی نمی‏شود. با بیست هزار تومان کرایه تاکسی به بندر لافت رفتم که گفتند امروز طوفان آنقدر سگ‏بازی کرده که این جا هم نا امن است. دو ساعتی ماندیم تا بر اثر فشار جمعیت، یکی از مسئولان بندری، خطرپذیری کرد و اجازه داد یکی از کشتی‏ها چند صد نفر آدم سرگردان را بار کند. خلاصه با صد گرفتاری و در به دری، ظهر هنگام پنجمین روز سفر وارد بندرعباس شدم!!!

مطالب مرتبط:

قشم؛ مروارید خلیج فارس

شهری بر فراز تپه‏ها

شوشتر نگو، بمبئی

آسیای میانه در یک نگاه

زن در آسیای میانه

میراث شووینیسم روسی

زبان فارسی در آسیای میانه