نشاط و سرزندگی شهروندان عنصر گمشده مدیریت شهری و دولتی

محرومیت از حداقل های امکانات رفاهی و فقر اشتغال در شهرستان در دو دهه گذشته سیر صعودی داشته و گستردگی روز افزون آن زندگی را برای شهروندان با سختی و تنگناهای بسیاری روبرو نموده است.

یکی از آرزوهای دیرینه افراد همواره دستیابی به شیوه ای است که زندگی را با کامیابی و شادابی همراه سازد. به نظر می رسد در حال حاضر عدم احساس شادابی و کامیابی شهروندان بزرگترین معضل به شمار می آید. اگر چه شهروندان خموده، افسرده و بی رمق را باید محصول فرایند برنامه نا کارآمد اشتغالزائی و گسترش بیکاری و از طرفی نیازهای پر زرق و برق زندگی شهری دانست. اما فضاهای شهری و كمبود امكانات تفریحی، هنری، ورزشی و شادی آفرین که جوابگوی قشر جوانان و محصلین دانشگاهی و دانش آموزی باشد در این حوزه ها نیز بی تأثیر نبوده است.

به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران حوزه شهری سرزندگی و شادابی امری دو بعدی است كه یک بخش آن به بینش و فرهنگ مردم و بخش دیگر آن به فضاهای فرهنگی، هنری و ورزشی مربوط می شود که این دو وجه با هم در ارتباط متقابل قرار دارند.

به اعتقاد سقراط فیلسوف مشهور یونانی هدف اصلی از ایجاد شهر تأمین نشاط و خوشبختی شهروندان بود، نه اینکه شهر به هیولایی تبدیل شود که شهروندان در آن علاوه بر اینکه آسایش و آرامش زندگی را بدست نمی آورند، در تلاش بیهوده با مشکلات مختلف دست به گریبان شوند.

موضوع چالشی امروز در شاهرود پدیده ای تحت عنوان پاساژ گردی و خیابان گردی می باشد و دائما مردم از خود می پرسند علل و عواملی که موجب این چالش می گردد و هر روز بر مشکلات و معضلات اجتماعی و فرهنگی افزوده می شود چیست؟ آسیب شناسی در این خصوص از وظایف کدام سازمان می باشد؟ امنیت روانی و اجتماعی مردم از چه تعریفی نزد متولیان امر برخوردار است؟ مگر نه این است که ناهنجاریهای اجتماعی از جمله عواملی است كه بتدریج نظم اجتماعی را مختل می سازد؟ بنابراین شناخت میزان و علل ناهنجاریها در هر اجتماعی می تواند در تصحیح روند جامعه پذیری و نظم اجتماعی موثر باشد.

آنچه که در یک نگاه مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد این است که شیوع پاساژ گردی و خیابان گردی از سوی قشر جوان جامعه در شاهرود به دلیل فقر فضاهای رفاهی، فرهنگی، هنری، تفریحی و ورزشی در شهر می باشد. این در حالی است كه بطور نسبی بالغ بر 55 درصد از جمعیت شهرستان و شهر را جوانان تشكیل می دهند و سوای جمعیت دانش آموزی شهر، بالغ بر 27 هزار دانشجو در مراكز آموزش عالی شهر مشغول به تحصیل هستند. بنابراین، این عده برای پر كردن اوقات فراغت و آزاد کردن انرژی خود در روزهای سال نیازمند فضاهای فرهنگی، هنری، ورزشی و تفریحی می باشند.

جوانان و مبتلایان به پاساژ گردی این فعالیت را یك نوع وقت گذرانی برای اوقاتی می دانند كه از بی حوصلگی كلافه می شوند و برای آنها گشتن در فضاها و قدم زدن در خیابانها تبدیل به یكی از راههای گذران اوقات فراغت شده است.

دلیل و برهان همه كسانی كه پاساژ گردی و خیابان گردی می كنند تقریباً شبیه هم است و برای آنان نگاه كردن به ویترین مغازه ها تبدیل به عادت شده است، زیرا فقر فضاهای رفاهی و تفریحی در شهر مشهود است.

وقتی در شهر پر جمعیت شاهرود از فضاهای ورزشی همانند پیست های اسب دوانی، موتورسواری، دوچرخه سواری، فضا ی متناسب با مسابقات رالی خبری نیست و از طرفی از فضاهای ورزشی و تفریحی متناسب با جمعیت برخوردار نمی باشیم و حتی تنها سینمای این شهر نیز نیمه فعال و بعضا غیر فعال می باشد و فاقد یک شهربازی می باشیم، چه انتظاری می توان داشت که جوانان شاهرودی پاساژ گردی نکنند و دختران جوان این شهر از سر ناچاری به دوچرخه سواری در خیابانهای شهر نپردازند.

تلف شدن وقت کسانی که خود بالاترین سرمایه اند، امری بخشودنی نیست. بخشی از کار ها به عهده ی شهر و شهرداری و بخشی نیز به عهده ی دولت و از همه مهمتر احساس مسولیت متولیان و مدیران سازمانهای فرهنگی و ورزشی می باشد. دوستان باید توجه داشته باشند امکانات فعلی برابر با نیاز امروز و فردای شاهرود نیست.

در شهرستان شاهرود متاسفانه نه تنها متولیان امر هیچگونه رغبتی در جهت فراهم نمودن فضا های نشاط و سرزندگی جهت قشر جوان جامعه ندارند، بلکه بعضا جهت کسانی که با هزینه ی خود بدنبال ایجاد چنین فضاها و برگزاری مسابقات و بوجود آوردن فضای نشاط و سرزندگی می باشند نیز همراهی نمی نمایند. درد جامعه ورزشی ما این است که امروز حتی در جهت در اختیار گذاشتن آمبولانس دولتی به کسانی که بدنبال برگزاری مسابقات ورزشی می باشند خودداری و آنان را به بخش خصوصی ارجاع می دهند.

شاید باتفاق همه شهروندان با این نظر موافق باشند که در شهرستان شاهرود پارک ها، کافی شاپ ها، قهوه خانه ها و گیم نتها و کافی نت ها مکانهایی هستند که جوانان علیرغم میل باطنی خود بیشتر وقت خود را در آنها صرف می کنند. در ساعات میانی روز که معمولا ساعات مفید کاری است این مکانها میزبان جوانانی است که به جای استفاده مفید تر و بهتر از وقت خود به دلیل نداشتن شغل و برنامه ای برای استفاده بهینه از اوقات فراغت به آنها روی می آورند. بدیهی است گاهی علاوه بر اتلاف وقت، آسیبهای جدی جسمی و روحی مثل خطر ابتلا به افسردگی و اعتیاد و ارتباطات نا متعارف دختر و پسر را نیز در پی داشته باشد.

در جامعه ما کمبود فضاها و تسهیلات فراغتی مناسب از یک سو و ورود ارزش‏ها و نگرش‏های مدرن غربی كه با نگرشها و عقاید سنتی جامعه ما مغایرت دارد از سوی دیگر كار را برای جوانان مشكل کرده است.

باید قبول کنیم برای قشر جوانی که شاغل نیستند با توجه به فقر محیطهای ورزشی، فرهنگی ، تفریحی و هنری، تفریحی بهتر از پارک گردی، پاساژگردی و خیابان گردی وجود ندارد. زیرا هزینه ای نمی طلبد و هم فال است و هم تماشا.

به نظر می‌رسد که ارائه راهکارهای مقطعی برای شادی جوانان بیشتر در دستور کار مسوولان است تا شادی‌های پایدار. چه خوب می‌شود همان‌گونه که برای عزاداری‌ها همه دستگاه‌ها و خود مردم بسیج می‌شوند، برای شادی جوانان این دیار و دور شدن سایه افسردگی از سر جوانان‌مان نیز همه بسیج شویم. چه عیب و ایرادی دارد اداره متولی گردشگری با در اختیار گرفتن دو دستگاه اتوبوس بصورت رایگان مبادرت به جابجائی جوانان به محیطهای دارای قابلیت گردشگری و تفرجگاه های شهرستان نماید؟ آیا پذیرش بار مالی اینچنینی در قبال ایجاد فضای نشاط و سرزندگی و کاهش آسیب های اجتماعی، فرهنگی و روح و روانی جامعه دشوار و غیر منطقی است؟ آیا ایجاد پیست های مختلف ورزشی در حاشیه شهر و سوق دادن جوانان پاساژگرد به آن مناطق امری بیهوده و غیر کارشناسی تلقی می شود؟ آیا سوق دادن سرمایه گذاران در بخش تالارهای پذیرایی که در جای جای این شهر هر روز رشدی قارچ گونه دارند به سمت ایجاد چند سینما در شهر مشکل پاساژ گردی را مرتفع نمی کند؟ آیا امنیتی و انتظامی کردن تنها تفرجگاه داخل شهر منطقه آبشار به بهانه سالم سازی محیط و به بهانه جلوگیری از تعداد معدود عناصر هنجار شکن، دوای درد می باشد؟ آیا می توان تنها با ایجاد پیست چند صد متری دوچرخه سواری خانم ها و تهی بودن از هرگونه امکانات، تاسیسات، خدمات و حتی امنیت از خود رفع مسئولیت کرد؟ و ...

به راستی اگر دولت و دیگر دستگاه‌ها جشن‌های مذهبی و ملی باشکوه بگیرند، اگر سازمان میراث فرهنگی و گردشگری امکاناتی فراهم کنند که جوانان با هزینه‌های کم به سیر و سیاحت بپردازند و اگر مسوولان سود آوری فضاهای ورزشی همانند باشگاهها، استخر ها و ... را سرلوحه فعالیت سازمان قرار ندهند و کمی‌از نگاه شعاری به جوان و استفاده ابزاری از او دست بکشند و کمی‌هم به فکر شادی جوان، کار او و معیشت او باشند، گناهی رخ می‌دهد؟ این پرسشی است که مسوولان ما باید با شهامت به آن پاسخ بدهند، جوابی همراه با ارائه راهکارهای عملی و نه شعاری.

ایجاد پیست های دوچرخه سواری، موتور سواری، اسب دوانی، مسابقات رالی با توجه به قابلیت موجود در حاشیه شهر و استقبال بخش خصوصی و علاقه مندان در جهت فراهم کردن مقدمات کار چندان سخت و هزینه بر نیست. ضمن اینکه بخش خصوصی اگر مورد حمایت قرار گیرد و نسبت به وی بی مهری نگردد و متولیان امر مخصوصا مدیران عالی خود پیشقدم شوند از عهده ی چنین کاری به خوبی بر می آید.

بوجود آوردن محیط نشاط و سرزندگی و حفظ و حراست از سرمایه انسانی بالاخص قشر جوان مستلزم سرمایه گذاری می باشد. نمی توان با چکته انداختن پیرامون اعتبار مالی و اما و اگرها در جهت سلامت روانی و اجتماعی جامعه قدم مثبت بر داشت. پس لازم است متولیان امر با بازی گرفتن متخصصین و نخبگان جامعه و دانشگاهیان در جهت برون رفت از این فضای غبار آلود فرهنگی و اجتماعی طرحی نو در اندازند و بر دست کلیه ی کسانی که ذره ای در جهت ایجاد فضای نشاط و سرزندگی قدم بر می دارند بوسه زنند، اگر که به زعم آنها بحث منفعت طلبی بخش خصوصی مطرح باشد. شهر توسعه یافته نیاز به انسانهای توسعه یافته دارد. پس بیائم داشته های خود را باور کنیم و جهاد گونه با بازی گرفتن افراد توسعه یافته جهت برون رفت از مهمترین معضل شهر که همانا فقر کار گروهای تخصصی و نداشتن نقشه راه می باشد طرحی نو دراندازیم.

نشاط و سرزندگی شهروندان عنصر گمشده مدیریت شهری و دولتی

مطالب مشابه :

لیست مزون و لباس عروس اصفهان

آگهی استخدام

نشاط و سرزندگی شهروندان عنصر گمشده مدیریت شهری و دولتی