رمان نازکترین حریر نوازش قسمت5

سالار با همان جذبه در تمام سلول هاي تنم فرو رفته بود و چيزي در درونم مي جوشيد و مي لغزيد و مي سوخت و اين حالت ها چه با وجود سالار چه بي وجودش در درونم شكل مي گرفت ، يك لذت عميق و مطبوع همراه با يك درد درونم را پر كرد. بلند شدم تا كمي قدم بزنم ، زير چتر لطيف بيد كمي مكث كردم و به گل هاي سرخ خيره شدم ، طراوت گل هاي سرخ و رزهاي رنگي شادابم مي كرد. زير بيد نشستم و پاهايم را دراز كردم. زندگي من بيهوده و بي هدف و تكراري در اين خانه تلف مي شد. نه كار ي نه جايي و نه حتي يك همدمي ، مثل يك روح سرگردان بودم كه اهالي خانه از دستم عذاب مي كشيدند، همانطور كه نه مي ديدند و نه به من نزديك مي شدند، كنارشان بودم اما احساس نمي شدم.
-سالومه
سر بلند كردم و سيد كريم را مقابلم ديدم ، لبخند زدمو سلام كردم . خنديد و پاسخم را به گرمي داد، بعد دست در جيب پيراهنش كرد و يك پاكت بيرون كشيد و گفت :
-صبح اومد
با شادي بلند شدم و نامه را گرفتم .سيد كريم آهسته گفت :
-دوست با وفايي داري !
-آره خيلي زياد
دستش را تكان داد و از من دور شد. نامه را همان جا زير چتر زيباي بيد گشودم .
(سلام بر عاشق دلتنگ سالومه !
سالومه عزيزم ديگه نمي گم دلم برات تنگه كه حد و اندازش از دستم در رفته گاهي شبا به آسمون خيره مي شم و به ياد تو اشك مي ريزم .چه شب هايي با هم داشتيم اين همه سال و حالا اين همه دور ! سالومه بابا رو راضي كردم بياد دنبالت ، البته قبلش گفتم نامه بده براي اون رئيس اخمو شايد راضي بشه ، شايد زد به سرم خودم اومدم، سالومه خيلي دلم مي خواد اون پسر عمه ي اخمو و بداخلاق رو ببينم . تا ببينم چه شكلي كه دل نرم و نازك سالومه رو لرزونده ، حالا مطمئنم كه تو دلباخته اون شدي . اما دارم باهات جدي حرف مي زنم نكنه تو هم اخم و دستور دادن رو از او ياد بگيري ؟ تو صداي خند هات شيرينه ، بچه هاي مدرسه سراغ معلم خوشگلشون و مي گيرن و من دوباره امروز و فردا مي كنم . كاش مي شد دو تا بال داشتي تا اين جا مي پريدي . جاي تو زير سايه ي درختا خالي ،‌يادته هر وقت آقا فريد ما دو تا رو زير اون درخت ها مي ديد مي گفت كولر درخت ها ، خنك تر از كولر توي خونس ؟ و ما مي خنديديم. سالومه ناراخت نباش همه چي درست مي شه . مادر رفته امامزاده برات دعا كرده ، دلش پاك مطمئن باش حاجتش رو مي گيره . خيلي حرف زدم ببخش . دوستت دارم)
نامه اشك را روي گونه هايم جاري كرد. وقتي به اتاق برگشتم مدتي مقابل قاب عكس پدر و مادرم ايستادم و اشك ريختم . هيچ وقت اين همه آشفته نبودم . دلم مي خواست فرياد بزنم اما جرات نمي كردم .
عصر روز بعد همراه عمه فخري براي اولين بار با ماشين سالار از خانه خارج شدم. انگار از يك قفس بيرون آمده بودم ديدن خيايان ها و رفت آمد مردم و مغازه ها كمي شادابم كرد و نفس كشيدم .
كنار قبر پدر بزرگ و مادربزرگم دورتر از عمه و سالار ايستادم و فاتحه خواندم. احساس مي كردم روح آن دو هم عذاب مي كشد. قبرستان خالي و پر سكوت بود. از پشت به هيكل سالار خيره شدم . شانه هايش پهن بود و يك پناهگاه امن ، چقدر دلم مي خواست دستم را روي شانه هاي قوي او بگذارم و بگويم به اندازه ي قلبم دوستت دارم اما حتي فكر اينكه سالار ذره اي به من فكر كند را نمي كردم . دلم مي خواست به جاي اين نگاه سرد و پر جاذبه نگاهش پر از مهرباني به من دوخته مي شد. نگاهم به سالار بود كه يكدفعه برگشت و نگاهم كرد، نفس در سينه ام حبس شد و موجي لمس كننده از تمام تنم گذشت . با صداي پر طنينش گفت :
-بريم
چند قدمي برداشتم . عمه حالا به من رسيده بود. وقتي كنارم رسيد گفت :
-بايد به سارا بگم برات چند دست لباس بيروني بگيره
نگاهي به مانتوي سياهم انداختم، اين مانتو را مادر گلي برايم دوخته بود. دو تا يكي براي من و يكي براي گلي ، حرفي نزدم . عمه و دخترانش با حجاب بودند اما نه با چادر همان مانتو و روسري فقط عمه بود كه با چادر رفت و آمد مي كرد. وقتي سوار ماشين نرم و راحت سالار شدم ، دوباره عطر آشناي سالار تمام مشامم را پر كرد. تا خانه هر سه سكوت كرديم .
آن شب راحت تر از هر شبي به خواب رفتم ، كمي روحيه ام عوض شده بود و ديدن مردم و شلوغي بيرون آرامم مي كرد.
چند روز بعد ديگ هاي بزرگ نذري در حياط بار گذاشتند و بوي خورشت برنج و زعفران تمام خانه را پر كرد وقت ناهار جمعيت زيادي آمدند و تمام خانه پر شد از مرد و زن هايي كه نمي دانستم كيستند از كجا آمدند. به اتاقم رفتم و همان جا داخل بهار خواب به حياط خيره شدم سالار تمام مدت دست در جيب شلوار كرده و بالاي سر آشپزها ايستاده بود و دستور مي داد. شال سبز دور گردنش بود، چقدر آن شال را دوست داشتم . قبل از ناهار مراسم عزاداري برگزار شد مداحي كه با سوز مي خواند و من دل گرفته مدت ها اشك ريختم . سالار را مي ديدم كه شانه هاي پهن و مردانه اش زير فشار گريه مي لرزد. از وقتي محرم شروع شده بود سالار سياه پوش و غمگين به نظر مي آمد و بيشتر وقتش را به عبادت مي گذشت . غذاي آن روز خوشمزه ترين غذايي بود كه تا آن روز خورده بودم .
غروب بود كه ديگر آخرين مهمانان رفتند، تنها سارا و پسرش و شوهرش ماندند. تمام خانه به هم ريخته بود. سيد كريم و گوهر حسابي خسته بودند و براي اينكه كاري كرده باشم به حياط رفتم و در جمع كردن حياط به سيد كريم كمك كردم. ميلاد هم با همان وضع پايش كمك مي كرد تا يكي دو ساعت مشغول كار بوديم ، از عمه و سارا و سالار خبري نبود. تقريبا تمامي كارهاي حياط تمام شده بود كه عمه فخري روي ايوان آمد و گفت :
-سالومه
-بله عمه جون
دست تكان داد و گفت :
-غذا آماده س بيا!
داخل رفتم . سالار شوهر سارا و خودش و پسرش پشت ميز نشسته بودند. وقتي كنار ميز ايستادم عمه با حيرت گفت :
-اين چه سرو وضعي ؟
نگاهي به دستانم انداختم و گفتم :
-يادم نبود الان مي رم مي شورم
صداي خنده ي امير بلند شد من هم خنديدم و به امير نگاه كردم . سارا گفت :
-انگار توي دودكش بوده
سالار سر به زير انداخته بود. به سمت پله ها رفتم عمه گفت :
-زود برگرد
چند دقيقه اي طول كشيد تا مرتب برگشتم ،‌سارا و شوهرش غذايشان را تمام كرده بودند. شوهر سارا مرد بسيار آرامي بود نشستم و غذا كشيدم امير هنوز مي خنديد لبخندي در پاسخش زدم. سالار آهسته غذا مي خورد. گفتم :
-عمه جون غذاي ظهر خيلي خوشمزه بود
سرش را تكان داد و گفت :
-آره از هر سال بهتر شده بود
وقتي بلند شدم همه داخل نشيمن نشسته بودند. به جمع آنها پیوستم . امير مشغول نقاشي بود كنارش نشستم و آهسته گفتم :
-چي مي كشي ؟
امير سر بلند كرد و گفت :
يه نقاشي
روي كاغذ خم شدم و جز چند خط سبز چيز ديگري نگشيده بود گفتم :
-مي خواي برات بكشم ؟
گفت :
-بلدي ؟
-نه زياد...اما خوب ...
كاغذ و مداد رنگي را به سمت من گرفت . روي زمين چهار زانو نشستم و كاغذ را روي ميز قابلم گذاشتم و مشغول كشيدن يك نقاشي كودكانه شدم . نمي دانم چه چيز باعث شد تصويري از گذشته بكشم . يك چادر يك اسب چند زن با دامن هاي پر چين و يك رود پر آب و يك مرد اسب سوار . وقتي تمام شد امير گفت :
-اين تويي ؟
خنديدم و سرم را تكان دادم دوباره پرسيد:
-اين اسب كيه ؟
كمي فكر كردم و گفتم :
-يك مرد، مثل بابا....
پرسيد:
-باباي تو؟
-آره
بي هيچ كوششي براي پنهان كردن شوقش خم شد و بلند گفت :
-خيلي قشنگه !
كمي به نقاشي خيره شد و دوباره پرسيد :
-تو اين جا بودي ؟
خنديدم و نگاهش كردم . دوباره خنديدو بلند تر از قبل گفت :
--اسبم داشتيد؟
سارا به من و امير نگاه كرد و كمي سرد گفت :
-امير عزيزم آرومتر يا بهتره برين بيرون
امير نگاهم كرد. گفتم :
-بريم توي اتاق من مي آيي ؟
با ذوق از جا پرید و به سرعت از اتاق خارج شد و قتي امير داخل اتاقم آمد گفت :
-تو هميشه پشت اين پنجره اي من تو رو مي بينم
گفتم :
-حياط خيلي خوشگله من دوستش دارم
به سمت عكس روي ميز رفت مدتي نگاه كرد و بعد با انگشت به پدرم اشاره كرد و گفت :
-اين كيه ؟
-اون باباي منه ، دايي مادرت ، دايي دايي سالار ...
خنديد و گفت :
-دايي سالار هم دايي داره ...
پرسيدم :
-دايي سالار رو دوست داري
سرش را تكان داد و گفت :
-خيلي زياد مامانم هميشه مي گه بايد مثل دايي سالار بشم
با خودم گفتم سالار يكي ست و نكراري ندارد. كاغذ نقاشي را نگاه كرد و گفت :
-يكي ديگه برام مي كشي ؟
-معلومه بيا بشين
تا نيم ساعت ديگر مشغول كشيدن يك نقاشي تازه بودم . وقتي نقاشي را در دستانش گرفت و نگاه كرد لبخندي روي لبش نشست و گفت :
-اينم قشنگ شد فردا به خانم معلم مي گم خودم كشيدم
دستم را روي موهاش كشيدم و گفتم :
-نبايد دروغ بگي ، بگو با كمك دختر دايي ام كشيدم اين طوري بهتره
با انگشت اشاره اي كرد و گفت :
-اين جا جاي خوبيه و اين منم نه ؟
سرم را تكان دادم . دوباره پرسيد:
-اين هم تويي ...اين كيه ؟
نگاهي به مرد در تصوير انداختم ، خودم هم نمي دانستم كيست . امير گفت :
-فهميدم ...دايي سالار مگه نه ؟
-آره
با امير پائين رفتيم و مدتي بعد سارا و شوهرش به خانه شان بازگشتند . سالار تنها روي مبل لم داده بود . وقتي ايستادم تا بالا بروم سر بلند كرد و نگاهم كرد، نگاه از او برگرفتم و بالا رفتم . روز به روز ترس من بيشتر و قلبم بيشتر از هميشه پر تپش مي شد . سالار مثل يك حس مطبوع و گرم درونم جريان داشت . س در گم و كلافه در آن خانه اعياني و بزرگ راه مي رفتم و نمي دانستم چه كنم

تير ماه گرمتر از هميشه از راه رسيد و تنها وجود سايه درختان، انسان را آرام مي كرد. من كه به گرماي زياد از حد جنوب عادت داشتم زياد برايم گرم نبود، اما عمه فخري و سالار از گرما دائم زير كولر مي نشستند و عمه مرا به خاطر اينكه زير نور داغ خورشيد در حياط راه مي رفتم سرزنش مي كرد. نامه هاي من و گلي مرتب رد و بدل مي شد و ميلاد دوست هميشگي من در آن خانه بود، روزهاي طولاني و كند تابستان در كنار ميلاد و نامه هاي گلي مي گذشت. تنهايي را هرگز دوست نداشتم، تنهايي مثل يك موريانه روح آدمي را مي خورد و من از وحشت تنهايي خودم را مدام با ميلاد سرگرم مي كردم. ميلاد كتابهاي شعر زيادي را به من مي داد و يا از كتابخانه برايم مي آورد و من شبها تا مدتها با اين اشعار سرم را گرم مي كردم. هر ظهر، هر غروب و هر صبح گوشهايم تيز مي شد تا صداي قدمهاي سالار را بشنوم و قلبم به تپش افتد. دلم براي ديدنش پر مي كشيد اما همين كه مي آمد جرات پايين رفتن را نداشتم، از سالار فرار مي كردم. در تمام لحظه ها و در خفا او را ديد مي زدم، مدتهاي طولاني بي آنكه بفهمد يا بداند.
يك روز گرم و خسته كننده كه شهادت يكي از معصومين بود. عمه فخري به خاطر گرما از خانه بيرون نرفته و داخل نشيمن نشسته بود و من دركنارش، گوهر داخل آشپزخانه بود و صداي به هم خوردن در كابينت ها و يا بشقابها سكوت را مي شكست. صداي ترمز چرخهاي ماشين سالار روي سنگ فرش حياط شنيده شد و قلبم از جا كنده شد. سالار مدتي بعد خسته و گرما زده وارد شد، سلام كردم بي آنگه نگاهش كنم. احساس كردم نگاهم مي كند. سر جايش نشست.
گوهر با ليواني شربت خنك آمد. عمه مشغول صحبت با سالار بود و من صداي بم و گيراي سالار را مي شنيدم. صداي عمه فخري بلند شنيده شد :
- گوهر خانم!
گوهر دوباره آمد، عمه فخري گفت :
- فردا صبح ما مي ريم، كارها رو مي توني تا فردا آماده كني؟
گوهر كمي مكث كرد و ادامه داد :
- به اين زودي ... آخه ....
عمه فخري با لحن محكمي گفت :
- تا صبح وقت زياده!
نمي دانستم كجا قرار است بروند. در سكوت به گوهر خيره شدم، سرش را تكان داد و خارج شد. بلند شدم تا بالا بروم كه صداي عمه فخري موجب شد بايستم. صداي عمه را شنيدم :
- سالار عزيزم، سالومه رو ببريم يا اينكه ...
سالار سر بلند كرد و نگاهم كرد، نگاه از او گرفتم و جلو رفتم. صداي بم او را شنيدم :
- همه با هم ميريم!
نمي دانستم كجا قرار است برويم كه من هم بايد باشم. موقع غذا وقتي غذاي سالار تمام شد. عمه فخري گفت :
- سالومه!
نگاهش كردم، ادامه داد :
- فردا صبح زود مي ريم باغ، راه دوره اما ارزشش رو داره، هر سال مي ريم اونجا چند روزي مي مونيم، همه هستن. فردا صبح ساعت هشت آماده باش!
وقتي شنيدم همه هستند، غم تمام دلم را پر كرد. آهسته پرسيدم :
- مي شه من نيام؟
عمه خيره نگاهم كرد و گفت :
- صبح ساعت هشت آماده باش!
دلم مي خواست بشقاب چيني را روي سر سالار و عمه خرد كنم. اجازه ندادند حتي براي دو روز به خانه سر خاك پدر و مادرم برگردم و حالا براي تفريح به كوهستان و يا باغ مي رفتند. اگر به آنها خوش مي گذشت، مطمئن بودم با وجود سميه و دخترانش و با وجود عمه فهيمه و دخترانش، برايم تلخ ترين روزها خواهد بود.
صبح زود با سر و صدايي كه از پايين آمد از جا پريدم، سريع آماده شدم و پايين رفتم. چند چمدان و چند سبد بزرگ، آماده كنار در خروجي بود. سالار پر غرور و آرام نشسته بود و تماشا مي كرد. سلام كردم، آرام پاسخم را داد.
- تو هنوز آماده نشدي؟
صداي عمه فخري بود. نگاهي به سر تا پايم انداختم و گفتم :
- من آماده ام عمه!
عمه در حاليكه با دست به من اشاره مي كرد، گفت :
- لباستم عوض كن!
با حرص بالا رفتم و مدتي بعد برگشتم، طبق گفته عمه لباس ديگري پوشيدم. عمه با ديدنم گفت :
- اين بهتر شد!
دوباره نگاهم كرد و پرسيد :
- وسايل شخصي ت رو برداشتي؟
سرم را تكان دادم و وارد حياط شدم. ميلاد و گوهر خانم همراه ما نمي آمدند و قصد داشتند به خانه تنها دخترش بروند. مدتي بعد سوار بر ماشين راحت و خنك سالار راه افتاديم، عمه كنار سالار نشست و من عقب نشستم. سارا و شوهرش با ماشين خودشان مي آمدند. دامادهاي عمه هر دو ساكت و كم حرف بودند، تنها گاهي با سالار حرف مي زدند و روي حرف همسرانشان حرف نمي زدند. چند ساعت طول كشيد تا از جاده هاي سرسبز و پر پيچ و خم گذشتيم و بعد به يك منطقه خلوت رسيديم و ماشين سالار در امتداد يك جاده خاكي مستقيم مي رفت تا به يك در قهوه اي بزرگ رسيد و چند بوق پشت سر هم زد و در باز شد و مردي نسبتا مسن در را به روي ما گشود. وقتي از ماشين پياده شدم محو تماشاي آن باغ بزرگ شدم و بلند گفتم :
- اينجا مثل بهشته عمه جون!
عمه نگاهم كرد و سالار خسته از يك رانندگي جلو رفت. يك ساختمان بزرگ و زيبا به رنگ سفيد در يك منطقه روي بلندي بنا شده بود و دور تا دور آن درخت و گل و گياه بود. ميوه هاي رنگي مثل نگينهاي زيبايي زير نور برق مي زد و جلوه باغ را دو چندان مي كرد.
- عمه جون اين صداي آبه؟
عمه در حاليكه به سمت ساختمان مي رفت گفت :
- چشمه س، پشت ساختمون بايد بري، سالومه سر و صدا راه نندازي سالار اومده اينجا تا كمي استراحت كنه!
آن باغ آن چنان با طراوت و زيبا بود كه مرا شاداب كرد. دلم نمي خواست وارد ساختمان شوم اما صداي عمه، مرا به سمت ساختمان كشاند :
- اول لباست رو عوض كن سالومه!
داخل ساختمان، بزرگ و زيبا و ساده بود. نور گير و روشن با وسايلي مجهز اما ساده، دلنشين و آرامبخش بود. گفتم :
- اينجا خيلي قشنگه عمه جون، نه؟
عمه فقط نگاهم كرد، بعد روي مبل نشست و تكيه داد و لبش به سختي باز شد.
- آره قشنگه!
از سالار خبري نبود. عمه به سمت اتاقي رفت و من هنوز ايستاده بودم و اطراف را تماشا مي كردم. نگاهم به شيشه هاي بدون پرده بود، خنديدم و گفتم :
- از همه بهتر پنجره هاشه، چون كه پرده نداره!
عقب عقب رفتم. وقتي برگشتم سالار را ديدم كه روي كناپه اي مي نشست، آهسته گفتم :
- ببخشيد!
صداي محكم و بمش تارهاي دلم را لرزاند :
- مي توني آرومتر فرياد بزني يا لااقل برين بيرون!
دوباره معذرت خواهي كردم و به داخل يكي از اتاقها رفتم. خانه يك طبقه اما بزرگ و دلباز و داراي چندين اتاق و سرويس بهداشتي بود. وقتي لباس عوض كردم و بيرون آمدم عمه فخري هم لباس عوض كرده بود. با ديدنم گفت :
- سالومه، چيه خونه رو سرت گذاشته بودي؟
- ببخش عمه جون خيال كردم كسي نيست!
كمي مكث كردم و پرسيدم :
- عمه جون اون چشمه كجاست؟
عمه كمي مكث كرد و بعد گفت :
- همين پشت يه كمي دوره ...
صداي سالار ادامه حرف عمه را قطع كرد :
- همين جوري پشت خونه رو بگيرن و برن جلو مي رسن!
خنديدم و به سرعت بيرون رفتم و تمام طول مسير را دويدم. بعد از يك سال كه در اتاق و در خانه اي زنداني بودم حالا ديدن اين كوه و دشت و اين چشمه تمام آروزيم بود. چشمه كوچك بود اما زلال و پر آب، آب آن چشمه مثل يك داروي شفا بخش بود و مرا سرحال كرد و روح خسته و بيمارم را درمان كرد. گذشت زمان را حس نمي كردم. وقتي به خانه برگشتم كه چند ماشين داخل حياط بودند و من با ديدن ماشينها قلبم گرفت. سميه و خانواده اش، سارا و خانواده اش رسيده بودند. نه عمه فهيمه و دخترانش و نه سميه و دخترانش هيچ كس جواب سلامم را نداد. احسان خوشبختانه نبود. عمه فهيمه با ديدنم مثل يك بچه از من رو گرداند و زير لب چيزي گفت. سالار نبود و همين باعث شد تا آنها هر رفتاري مي خواهند بكنند. متلك و توهين عادي ترين كار اين خانواده بود، جز سارا و عمه فخري كه هيچ حرفي نمي زدند. گوشه اي نشستم و تمام تحقير ها و توهينهاي آن جمع مغرور را تحمل كردم. يك ساعت بعد سالار از اتاقي خاج شد، لباس راحت به تن داشت. همه با ديدنش ساكت شدند. نگاه پر تمنا و عاشق دختران عمه فهيمه چشم از سالار بر نمي داشت. با يك نوع حسرت او را تماشا مي كردند و عمه فهيمه تمام آروزيش اين بود كه سالار دامادش شود و تمام تلاش خود را مي كرد. اما سالار بي اعتنا و سرد، مثل هميشه بود. سفره ي ناهار بر عكس هميشه روي زمين پهن شد و وقتي غذا روي آن چيده شد، آخرين دسته مهمانان هم آمدند. دختر عموي پدرم و پسرش ماني، از ديدن آن پيرزن كه نامش فرخ لقا بود، كمي آرام شدم. مرا بوسيد و جوياي حالم شد، آن زن به دلم مي نشست. سر و صدا تمام سالن گرد را پر كرد. سالار مثل يك شاه جوان بالاي سفره نشسته و در سكوت نظاره گر جمع بود