بامداد سرونوشت

داخل رفتم . در را بست و لبه ی تخت نشست . سرش میان دستش بود . سرش را بلند کرد و نگاهی به صورت جوان و غمزده ی من کرد و گفت:ای داد بیداد ای خدا چه کنم؟

با تعجب روی زمین پایین پایش دو زانو نشستم . دستم را روی پایش که از لبه ی تخت آویزان بود گذاشتم و تکانش دادم:مامان چی شد؟مستاصل بود .

-هیچی نه راه پس داریم نه راه پیش . دست مرا گرفت و به سینه اش چسباند:کتی جان از اونوقت تا حالا فقط دارم حرف میزنم . اشتباه کردم . نمیدونم چرا گول این پسر رو خوردم خاله ت هم بدتر از اون نتیجه ای نداشت . طلبکار هم بودند . دلم میخواد زمان به عقب برمیگشت و با همین دستهام چشمای سروش رو در می آوردم . چاره ای نیست . اگه یه کم قهر هم بکنیم ممکنه برند و پشت سرشون هم نگاه نکنند . کوتاه اومدم و گفتم خواهر هر طور صلاح میدونی زودتر بیا تا مهرداد نفهمیده یه عقد بخونیم و اینا سر خونه و زندگی بروند . قبول کردند . میدونم خیلی سخته . اما چاره ای نیست . صورتم را میان دو دستش گرفت و مرا خیره خیره نگاه میکرد . پیشانی ام را بوسید و بی بیحالی گفت:مادر غصه نخوری ها خدا بزرگه!دیگر همه چیز رقم خورده بود و من بی هیچ چون و چرایی به سروش تعلق داشتم . فردا نزدیک ظهر بیدار شدم سر و صدای زیادی می آمد . بعله بران خصوصی بود . همه در تکاپو بودند . جلوی آینه رفتم چشمانم پف کرده و قرمز بود . صورتم کشیده بنظر می آمد . به باغ سرک کشیدم همه در رفت و آمد بودند . آنروز آنقدر کار بود که حتی ناهار هم خبری نبود و همه تخم مرغ خوردند و از خوردنش کیف هم میکردند .

بعدازظهر همه منتظر بودند تا خانواده ی داماد بیاید . اینقدر عصبی و بی حوصله بودم که دلم نمیخواست بدانم دور و برم چه میگذرد . دو تا قرص آرامبخش را با هم خوردم و خوابیدم .

برای شام بود که نسیم با سر و صدا به سراغم اومد . دستش را زیر بالشم کرد :پاشو کتی دست راستم زیر سرت . انشالله عروس بشی . قند در دلش آب میشد .

چشمانم را بزور باز کردم . هنوز هم خوابم می آمد . سینی شام را پایین تخت گذاشت . چلو خورشت قرمه سبزی بود . چه بو و عطری داشت . یک بشقاب هم سبزی خوردن کنارش بود . واقعا بد از چند روز اشتهایم باز شد . چند لقمه خوردم تازه چشمم باز شد . نسیم گفت:علف خوبه یا اسفناج؟

خندیدم و گفتم:چه خبر چی شد؟

-اِ خیلی مشتاقی بدونی؟ میخواستی بیای؟ و قری به سر و گردنش داد و جلوی آینه ایستاد . آهنگ زمزمه میکرد و ادا اصول در می آورد .

با دهان پر گفتم:حال منو ببین بعد بگو .

-چته لقمه درسته از گلوت پایین نمیره؟

-خیلی بدجنس شدی . نکنه آقاتون یادت داده!

-چرا که نه آقا نگو بگو باقلوا .

پقی زدم زیر خنده . نسیم گفت:چه عجب پس خندیدن یادت نرفته .

لیوان ابی خوردم و ادامه دادم:نه حالا چه خبر؟

-نان و پنیر آوردن دختره عمه تو بردن . دستش را به طرفم دراز کرد:چطوره؟

دو لنگه النگو بود . واقعا قشنگ بود . دستی کشیدم و گفتم:مبارکه . خدا شانس بده . پس فردا جشن شیرینی خوران براهه .

با ناز گفت:بعله شما هم دعوت دارید .

-نه نسیم اصلا حالشو ندارم .

با اخم لبه ی تخت نشست:به خدا اگه نیای دیگه نه من و نه تو . لبخندی زدم . دوباره گفت:حالا بگو چقدر مهر کردند .

ذوق زده شدم . گفتم:چقدر نسیم؟؟

500 تا سکه ی ناقابل . البته اصرار کردند بیشتر مهر کنند ولی من قبول نکردم . و قهقهه زد .

حسرت میخوردم . چه با وقار و متانت به خانه ی بخت میرفت .

شوهر نسیم همینطوری هم از سروش خیلی سر بود چه رسد به اینکه . . . خلاصه آنشب نسیم یکساعتی سربه سرم گذاشت و بعد رفت . چه روز قشنگی بود . حالا که باید می آورم میبینم چه لحظات شیرین و قشنگی را از دست دادم .

صبح با صدای جاروبرقی بیدار شدم . مادر برایم صبحانه آورده بود . بوی نان سنگک خاش خاشی با پنیر لیقوان به مشامم میزد:کتی بلند شو یه چیزی بخور .

روی تخت نشستم و کمی خوردم . مادر در ایوان را باز کرد و پرده ها را کنار زد:آخیش چقدر هوای اتاقت دم کرده!

سینی را جمع و جور میکرد که گفت:راستی کتی یه دستی به سر و روی خودت بکش . نسیم از تو توقع داره . هم کمکش برو هم جلوی همه با این قیافه خوب نیست .

با بیحوصلگی ملافه را کنار زدم و به ایوان آمدم . چه خبر بود!صندوقهای میوه جلوی ایوان پایین انتظار شستن را میکشیدند .

عمه ملوک و راحله و هانیه و مادرش هم میانه ی باغ بودند و داشتند بطرف ساختمان می آمدند . در باغ باز شد و ماشین وانتی وارد شد و پارک کرد .

بار وانت میز و صندلی بود با دو کارگر با شلوارهای گشاد کردی و تی شرت رنگ و رو رفته که بتن داشتند . کارگرها شروع کردند به خالی کردن میزها و صندلی ها و آقاجون هم فقط دستور میداد . دید کافی نداشتم . جلوتر رفتم و پایین ایوانم را سرک را کشیدم . سمت راست ساختمان میانه ی باغ اجاق زده بودند پس شام هم بود . از این رسم و رسومات چیزی نمیدانستم . در فکر بودم و پرنده ها را تماشا میکرد که در اتاق باز شد و راحله و هانیه وارد شدند .

-سلام تنبل خانم هنوز خوابی؟

-نه یه کمی بی حالم و کسل .

-ای بابا از حالا حسودی . صبر کن جانم . نوبت شما هم میشود . و خندیدند . واقعا که چقدر همه سرحال و شنگول بودند . نسیم برای همه عزیز بود . آنقدر خوشرو و با اخلاق بود که دل همه را بدست آورده بود . روی تختم نشستم . راحله گفت:بلند شو بریم .

با بیحوصلگی گفتم:نه بچه ها شما برید . من حوصله ندارم .

هانیه گفت:اِ اِ دِ نشد . ما بدون تو کجا بریم؟و بطرفم آمدند و مرا که چهار زانو روی تخت نشسته بودم بغل کردند و بلندم کردند .

داد زدم:اِ اِ االن می افتم نکنید .

خنده ام گرفته بود و آنها آوازخوان مرا بیرون بردند . هر چه داد میزدم:ولم کنید بچه ها تو رو خدا بس کنید . سر کیف تر از آن بودند که مرا رها کنند و بروند . شاید هم دستور عمه مهناز یا عزیز بود . خلاصه میانه ی پله ها گفتم:خیلی خوب باشه خودم میام .

هانیه به راحله گفت:رئیس چی میگید؟بهش اعتماد کنیم؟

راحله گفت:بهتره اعتماد کنیم وگرنه الان از دستم ول میشه و هر سه می افتیم .

با خنده و شوخی پایین آمدیم . بعد از ده روز فضای خانه برایم تازگی داشت . عزیز چشمش که بمن افتاد نیشش تا بناگوش باز شد و گفت:به به چه عجب!پس نسیم از همه عزیزتر بود!

قمر دوان دوان بطرفم آمد . ورد میخواند و فوت میکرد توی صورتم . بعد هم چند اسکناس در آورد و دور سرم چرخاند:الهی شکر بر چشم بد لعنت . مادر یک فنجان چای دستم داد و لبخند معنی داری زد .

همه جا را آب و جارو کرده بودند . میوه را قمر میشست و عمه مهناز درون ظرفهای استیل میچید . عمه ملوک شیرینی های دانمارکی را توی قابهای چینی گل سرخی میزد . عزیز به قمر گفت:ای وای یادم رفت قمر جان بپر از سر کوچه چند جعبه دستمال کاغذی بخر .

-چشم عزیز خانم همین الان میرم . و رفت .

مادر هم پیش دستی های شسته شده را که هر کدام گل سرخی در کنار خود داشتند و لب طلایی بودند خشک میکرد و روی هم میچید . صدای یاالله یالله آقاجون آمد . همه سریع چادر سر کردند و هانیه وقتی مرا مستاصل دید لبه ی چادرش را روی سر من انداخت و هر دو زیر یک چادر رفتیم . کارگرها صندلی ها را که تشک و پشتی مخمل قرمز داشتند ومیزهای شیشه ای دودی را بالا بردند . ربع ساعتی نکشید که رفتند . راحله دسته گل میخک سفید و رز قرمز را باز کرده بود و در گلدانهای نقره میگذاشت که رویشان با چند نگین فیروزه تزیین شده بود . در هر گلدان یک میخک سفید و یک رز قرمز . عزیز هم نمکدانها را نمک میکرد و جفت جفت جلوی عمه مهناز میگذاشت .

نسیم از حمام آمد و در حالیکه اب موهایش را میگرفت گفت:مامان سهیلا خانم کی میاد؟

عمه مهناز که سرش پایین بود و مشغول کار خودش گفت:ساعت 4 ولی تو زودتر آماده شو . چون مهمونا زودتر میان .

به هانیه گفتم:امروز چه خبره؟

-از 4 تا 7 خانمها میان و بنداندازونه . بعد هم مردا میان و شام میخورن . بعد هم عروس خانم میرن خدمت آقا داماد . و خندید .

بعد عزیز رو به راحله و هانیه کرد:دخترا شما کاری ندارین؟دیر نشه؟

هر دو گفتند:نه عزیز حالا کو تا بعدازظهر .

صدای زنگ در بلند شد . عمه ملوک گفت:وای قربونت برم عمه اون در رو بی زحمت باز کن . بلند شدم و دکمه در باز کن را زدم . قمر بود . تا در ورودی ساختمان را باز کرد چادرش از سرش افتاد و دایره پنهان شده زیر چادر که دستش بود نمایان شد . بالا گرفت و شروع کرد به زدن . عزیز خنده اش شکفت .
-این دیگه چیه زن؟خدا نکشتت قمر!
-وا عزیز خانم عروسی بدون این چیزا نمیشه!
او میزد و راحله هم قر میداد . بقیه دست میزدند . عمه مهناز گریه اش گرفت و با پشت دست اشکهایش را پاک میکرد . عزیز گفت:خوبه تو ام توی اینهمه شادی وقت گیر آوردی!
خلاصه ناهار خوردیم و ساعت 2 بود که کارها تمام شد . مادر موهایم را حسابی شانه کرد و لباسی هم که از آلمان آورده بودم تن کردم . فیروزه ای بود . با چشمانم هماهنگی داشت و پوست سفیدم میدرخشید . مادر صورت جوان و معصوم مرا نگاه میکرد و زیبایی ام را برانداز میکرد و همانطور که از دور تماشایم میکرد اشکهایش روی گونه هاش روان شد . راحله قد بلندتر و توپرتر بود . کت و دامن سفید پوشیده بود و هانیه بلوز و شلوار زرشکی کرپ .
-کتی خوبه؟
با سردی نگاهشان میکردم . چقدر ذوق و شوق داشتند . گفتم:آره هر دو ماه شدین . راضی شدین؟
هانیه به راحله گفت:نه بابا راه افتاده . و همه با هم قهقهه زدیم .
عمه مهناز عمه ملوک عزیز همه سرتاپا غرق طلا و جواهر بودند . انقدر عطر زده بودند که هیچکس بوی عطر خودش را تشخیص نمیداد . خانمای شوهر دار مثل عمه و عزیز و بقیه هفت قلم ارایش کرده بودند . چه برو بیایی بود . میوه ها و شیرینی ها و پارچ های بلور شربت البالو انتظار مهمانها را میکشید . همه در سالن بالا بودیم که بالاخره عروس خانم از اتاقش بیرون آمد . خشکم زد . عین فرشته ها شده بود . لباس نباتی رنگش که از بالا لخت بود و تا کمر تنگ میشد و یک دامن فنری به آن متصل شده بود . او را کاملا عوض کرده بود . موهایش را پشت سر جمع کرده بود و گردنش بلندتر بنظر می آمد . لابلای موهایش تک گلهای مریم کار شده بود . واقعا بینظیر بود . خودم را در آن لباس میدیدم و مهدی عزیزم که با لبخند زیبایش دست در دست من مرا همراهی میکرد . نه شدنی نبود . نمیتوانستم مهدی را فراموش کنم . خدایا کمکم کن اگر تو بخواهی میشود . خدایا مهرش را از دلم بیرون کن تا اینقدر زجر نکشم قمر هم آمد . لباس گلدار و مهمانی اش را پوشیده بود و یک چارقد سفید هم سرش بود . صدای زنگ در بلند شد و فامیلهای داماد یکی یکی آمدند . صدای به به و چه چه بلند شد . هر کدام نسیم را کلی ورانداز میکردند و بعد هم ماشالله چه جواهری قسمت شده میگفتند . عزیز هم بالای مجلس نشسته بود و به نشانه تایید سر تکان میداد:چشمتان قشنگ است . مبارک شما باشد .
مادر داماد از راه رسید . او هم کلی به خودش رسیده بود . تا نسیم را دید از کیفش کیسه نقل و پول در آورد و با صدای لی لی لی لی بالای سر نسیم پاشید . بعد هم جلو رفت و نسیم را بوسید:قربونت برم عروس گلم چی شدی!رو به قمر کرد:قمر خانم فدای دستت بشم تا خودم چشمش نکردم تو رو خدا اسپند بیار و دود کن .
قمر هم موقعیت را مناسب دید بشکن زنان راه افتاد:ای به چشم .
میان مهمانها سهیلا خانم هم آمد . قمر پشت سرش دایره میزد و مبارک باد میخواند . سهیلا خانم بندانداز بود و اصلاح میکرد . بسیار ماهر بود . میگفتند نقاش است و برای همین اینقدر هنرمندانه ابرو بر میدارد . الحق هم خوش دست بود . زنها دست میزدند و دخترها هم دور نسیم را گرفته بودند . سهیلا خانم با قد بلند و صورت غرق ارایش جلوی نسیم نشست و با بسم الله شروع کرد . اشک از چشمهای نسیم سرازیر شده بود و عمه هم بالای سرش شانه هایش را میمالید و میگفت:الهی بمیرم برات . وای دلش داره ضعف میره بچه م . تو رو خدا آرومتر کار کن سهیلا جون .
سهیلا خانم هم با خنده و ناز قری به گردنش میداد و میگفت:هر کس طاووس خواهد جور هندوستان کشد . مگه نشنیدید بکشید و خوشگلم کنید .
میانه کار مادر شوهر نسیم جلو آمد و یک سکه تمام بهار ازادی را روی پیشانی عروس چسباند و سهیلا خانم گفت:به افتخار مادر داماد . . .
همه کل زدند و دست زدند . عزیز و عمه ملوک و بقیه درون دامن سهیلا خانم پول میریختند . قمر هم دست بردا دایره اش نبود . میزد و میخواند . شعرهای قدیمی میخواند و گویا از تمام خاطراتش میگفت .
روی میزها پر از پوست میوه و لیوانهای خالی یا نیمه خالی شربت بود . تقریبا همه آمده بودند که دیدم مادر و عزیزم در کنارم بلند شدند و شروع به سلام و احوالپرسی کردند . وا رفتم . میخکوب روی صندلی ماندم . مادر با دست به بازویم کوبید یعنی حواست کجاست؟مادر آقا مهدی بود
از عزیز و مادرم که گذشت بی اختیار بلند شدم تا سلام کنم که جلو آمد و دستش را دور گردنم انداخت و هر دو طرف صورتم را محکم بوسید:هزار ماشالله چه عروسکی شده مه تاج خانم خدا ببخشدش .
همانجا کنار من نشست . وای چشمم جایی را نمیدید . چه طلاهای سنگینی هم به خودش آویزان کرده بود قدیمی و پر . کت و دامن مشکی پوشیده بود که پارچه اش دست دوزی شده بود . با وقارتر و با جذبه تر از روز اش پزان بود . دستهایم میلرزید . نگاهش همان چشمان مهدی بود . که گذر زمان چین و چروک داده بود . دوباره همه چیز بر سرم ریخت . دستانم آنقدر سرد بود که وقتی مادر خواست میوه ی پوست کنده را به دستم بدهد متوجه شد:وای چقدر یخ کردی؟
گفتم:نه چیزی نیست .
نزدیک غروب بود که مردها یکی یکی آمدند . به دستور حاج صادق سر و صدای خانمها کمتر شد . اما با اینهمه باز هم انقدر شلوغ بود که صدا به صدا نمیرسید . آقا آوردند و در خانه خطبه عقد را خواندند . اما مراسم کامل برای عروسی ماند .
تاریخ عروسی دو ماه بعد شد . خانواده ی داماد خیلی عجله داشتند اما عمه مهناز بیچاره دلش شور جهیزیه را میزد . داماد بالا آمد . صدای هل هله بلند شد . نسیم اراسته و با غرور هر چه تمامتر نشسته بود . آنقدر در حیا و عفت و پوشش بود که با دیدن امیر چنان سرخ شد و خجالت میکشید که همه متوجه شدند . امیر کنارش نشست او هم سر بزیر بود . جعبه ای را از جیبش در آورد . جعبه ای انگشتری بود که روکش مخمل داشت . چشمهای همه تیز شد . در جعبه را گشود و انگشتر را در آورد . پت و پهن بود و رویش دو ردیف نگینهای باگت کار شده بود . مثل خورشید توی دستش میدرخشید . چشم حسادت همه ترکید . نسیم لبخندی زد . نشانه ی آن بود که از هدیه خوشش آمده و انتخاب امیر کاملا با سلیقه ی او مطابقت داشته . هانیه پشت سرم ایستاده بود . کنار گوشم خم شد و گفت:چه پسره با نمکه نه؟
خندیدم و گفتم:آره به هم میان .
خاله های پدرم هم به عمه مهناز میگفتند:چه داماد تو دل برویی است خدا حفظش کند . عکس میانداختند و مادر داماد هم سینه ریز طلایی به گردن عروس بست . بهتر از این نمیشد . واقعا سنگ تمام گذاشتند . خانمها همه با چادرهای گل درشت اصفهانی دورتا دور نشسته بودند حتی عزیز و عمه مهناز هم که حالا محرم شده بودند باز با چادر عکس می انداختند هنوز از امیر خجالت میکشیدند .
کیک دو طبقه صورتی رنگی را که رویش مثل همه ی کیکهای چنین مراسمی مجمسه عروس و داماد گذاشته بودند بالا آوردند . خود حاج صادق آن را آورد و جلوی عروس و داماد گذاشت . مادر داماد خنده کنان گفت:حاج اقا خدا مرگم بده شما چرا زحمت کشیدید؟
آقاجون که کاملا سرحال بود پیشانی نسیم را بوسید و با داماد دست داد . از جیبش یک سکه تمام د رآورد و به نسیم داد . عکس انداختند و او رفت .
شام را کشیدند . نسیم و امیر به یکی از اتاق خوابها رفتند و در آنجا با هم شام خوردند . روی هر میز یک دیس باقلا پلو با گوشت یک دیس زرک پلو با مرغ به اضافه سالاد و ژله و نوشابه میگذاشتند . همه مشغول خوردن شدند . مادر مهدی برای من غذا

می کشید . اصرار می کرد . قربان صدقه ام می رفت . ان قدر مرا نگاه کرد که تا اخر شب عزیز هم به زبان امد و گفت: مادر اقا مهدی بدجور از کتی خوشش اومده . . . .

حرفش تمام نشده بود که به اتاقم پناه بردم . مهمان ها همه رفته بودند و ما هم خسته و کوفته بودیم . داماد هم رفت و یک دنیا دلش را خانه حاج صادق گذاشت .

روی تختم دراز کشیده بودم و به مهدی فکر می کردم . حتما امشب او هم امده بود . حتما چقدر هم به فکر من بود . چه رویاهایی برای خودش بافته . اشک هایم دوباره فرو ریخت . غم سروش یک طرف و درد عشق بدتر . گل های مریم چند روز پیشش پلاسیده شده بودند . دستی روی گل ها کشیدم و با چشمان بسته به یاد لبخند شیرینش افتادم . به یاد جمله ای که گفت همین روزها با حاج خانم مزاحم می شویم . اخ چقدر دلم برایش تنگ شده بود . نامه اش را برداشتم و یک بار دیگر خواندم . اتش گرفتم و می سوختم .

نفهمیدم کی خوابم برد . فردا تا ظهر خوابیدم . برای ناهار مادر امد و گفت: پدرت قراره تا چند روز دیگه بیاد . موضوع خواستگاری تو رو هم برایش گفتم . برای همین هم می یاد . بلند شو بریم که ناهار یخ کرد .

همه جا به هم ریخته و کاهرا نیمه تمام بود . نسیم در اشپزخانه داشت از امیر می گفت . یک لحظه نشناختمش . چقدر تغییر کرده بود . چشمان درشتی با ابروهای باریک بزرگتر به نظر می رسید چند لقمه خوردم . نسیم دستش را به طرفم دراز کرد: کتی انگشترم قشنگه؟

نیازی به سوال کردن نداشت . فقط می خواست من هم ببینم و حسرت بخورم . لبخندی زدم: معلومه ، چیزی که امیر خان بخره بد نمی شه .

نسیم کیف کرد و قهقهه زد . سرمست بود .

تلفن زنگ زد و راحله برداشت و گفت: نسیم خانم با شما کار دارند . امیر اقاست .

چشم و ابرویی آمد .

قمر از فامیل های داماد تعریف می کرد . از جواهرهایشان ، از گفتگوهایشان . عزیز از نجابت داماد می گفت و عمه مهناز هم تایید می کرد و لذت می برد . عمه گفت: خدا به دادمون برسه . چطوری من دو ماهه جهزیه درست کنم؟

عزیز گفت: ای بابا ، سخت نگیر . همه چیز جفت و جور می شه . کوحالا تا دو ماه دیگه!

سه چهار روز گذشت و پدرم امد . خوشحال تر از قبل بود . فقط شنیده بود که من خواستگاری سمج و پرو پا قرص دارم . خواستگاری که دست بردار نبود . غافل از اینکه ما به او اویزان شده بودیم و او از خدا می خواست که پسرش بی هیچ تعهد و مسئولیتی حالا که به مراد دلش رسیده ، ازاد شود . مادر ، پدرم را به اتاقش برد و چند ساعتی بیرون نیامدند . طبق معمول روی مخش کار می کرد و من هم مثل گوسفندی که قرار است به سلاخ خانه برود ، مطیع نشسته بودم . پدر توی فکر از اتاق بیرون امد . مرا که می دید لبخند می زد . انگار باید وانمود می کرد خیلی خوشحال است . بعدازظهر اقاجون هم امد و همه روی ایوان نشسته بودیم و با هندوانه ای خنک و قرمز وقت را سپری می کردیم و می خوردیم . گوشه تخت نشسته بودم و ارنج ها را روی زانوهایم گذاشته و به باغ خیره بودم . اقاجون رو به پدر گفت: کار و بار چه خبر؟ چطور بی خبر اومدی؟

پدرم لبخندی زد و گفت: شما بی خبرید . اتفاقات توی خونه ی شماست . خودتان خبر ندارید .

اقاجون نگاهی با تعجب به عزیز کرد و سرش را تکان داد . یعنی چه می گوید؟ عزیز هم دستش را چرخاند و کف دستش را به زرف بالا داد ، یعنی نمی دانم . اقاجون گفت: کدوم خبر؟

پدر خنده اش بیشتر شد . با اینکه هندوانه دهانش را پر کرده بود ، اما باز گفت: بابا قراره کتی خانم بره خونه بخت .

چشم حاج صادق گشاد شد . عزیز اخمی کرد و گفت: کدوم بخت که ما بی خبریم؟

بعد رو به مادر کرد: دست شما درد نکنه مه تا ج خانم . حالا دیگه ما غریبه ایم؟

مادر هول شد : نه به خدا ، این حرفا نیست . یه چیزی گفتن . هنوز نه باره و نه به داره . و خندید .

اقاجون که قاچ هندواانه درون پیش دستی مقابلش را خرد می کرد و سرش پایین بود گفت: حالا این شازده کی هست؟

پدر چنگالش را به طرف مادرم گرفت: پسر خواهر مه تاج .

اقاجون گنگ نگاه کرد که پدر دوباره گفت: پسر مینو خانم ، خواهر بزرگش .

اخم های اقاجون خسابی درهم رفت . لب پایینش را به دندان بالا گرفت . نگاهش گلیم روی تخت را رج می زد .

عزیز رو به مادر کرد: کتی هم خواسته؟

- چی بگم عزیز جون . هنوز در حد یک حرفه .

چنان همه کز کردند که معلوم بود اعتراض دارند ، اما احترام مادر را نگه می داشتند . اقاجون سریع بلند شد و داخل رفت . پدر با تعجب به عزیز گفت:

اقاجون چه شه . خیلی دمقه .

عزیز اشاره کرد: هیچی .

و سرش را بالا برد ، یعنی حرف نزن . پدر هم با تعجب داخل رفت . ما هنوز بیدار نشسته بودیم که صدای داد و فریاد بلند سد . همه به طرف داخل سالن برگشتیم . عزیز تندی از تخت پایین امد و لنگ لنگان داخل رفت . مادر هم بلند شد . من هم به دنبالش . پدر پشت مبل ایستاده بود و انج هایش را روی تاج مبل گذاشته و خم شده بود . اقاجون را که روزنامه به دست ، مقابلش نشسته بود تماشا می کرد . اقاجون با داد گفت: تو نمی فهمی پسر ، کم از دست خودت کشیدیم ، حالا نوبت این دختره .

پدر که ملاحظه قلب اقاجون را می کرد با لحن ارام و مودبانه گفت: پدر من ، تو که پسر رو ندیدی . خونواده اش رو ندیدی . قضاوت بی خود می کنی .

اقاجون چندبار به سینه اش کوبید: من ندیدم ، من ندیدم . نه جانم ، تو کور بودی ندیدی .

مادرم ناراحت شد و از پله ها بالا رفت . پدر که متوجه ناراحتی او شد ، رو به اقاجون گفت: بفرما ، راحت شدید؟ خوب شد؟ حالا درستش کنید .

عزیز پادرمیانی کرد: پسر من ، اخه حرف یک زندگیه . مت تاج خانم گل ، تاج سر همه ، ولی خانواده اش رو که تو باید بهتر از ما بشناسی . یادته خودت روزهای اول می گفتی مه تاج با همه اونا فرق داره . هزار دلیل اوردی که ما قبول کنیم . . .

هنوز حرفش تمام نشده بود که اقاجون پرید وسط حرفش" ولش کنید خانم . باز داره تکرار می شه . اما این دفعه من نمی ذارم . کتی از ماست . خون ماست . شرم و حیا توی جونش برق می زنه . این دختره تیکه اونا نیست .

عزیز گفت: اقا تو رو خدا داد نزنید . قلبتون خرابه . هنوز که طوری نشده .

اقاجون صدایش را به حرمت عزیز پایین اورد: به این بگو . نمی فهمه . چهل سالشه هنوز عقل نداره .

پدر در حالی که دستهایش را در هم گره زده بود و سرش را پایین انداخته بود و هر از گاهی نگاهی به اقاجون می کرد ، رو به عزیز گفت: به خدا خوب می فهمم . پسره هم خوبه . هم تحصیل کرده و هم پولداره .

اقاجون با حرص گفت: ای گدای بدبخت . مگه کتی کم داره؟

باز هم صدایش را بلند کرد و دوباره به سینه اش کوبید: ببین مهرداد حرف اخر . مگه از روی نعش من ، نعش من رد بشی . این تو بمیری اون تو بمیری نیست .

بغض داشت خفه ام می کرد . دلم می خواست دست های لرزان اقاجون را می گرفتم و سرم را روی پایش گذاشتم و زار زار گریه می کردم . ای کاش می شد دردم را بگویم . ولی اگر می دانستند ، دیگر بدون هیچ چون و چرایی باید تن به این حقارت می دادم و خرد می شدم . عمه مهناز و قمر هم گوش ایستاده بودند و از اشپزخانه همه چیز را تماشا می کردند . پدر اخر شکست خورده بحث را ول کرد و بالا رفت . تا طبق معمول از دل مادر دربیاورد . من هم به اشپزخانه رفتم تا ظرف های شسته قمر را خشک کنم . فکرم همه جا بود بجز اشپزخانه و دور و برم . سکوت سنگین شده بود . عزیز فنجان چای را که برای خودش ریخته بود برداشت و کنار من نشست . با متانت همیشگی گفت: کتی جان به دل نگیری ها . اقا خیلی به تو علاقه داره . زبونش گاهی تلخه ، ولی قلبش خیلی پاکه .

گفتم: نه عزیزجون ، من که بچه نیستم . می فهمم .

ان شب همه به سختی شام خوردند و هیچ کس به صورت دیگری نگاه نمی کرد . بعد هم همه زود خوابیدیم .

پدر صبح سرحال بیدار شد و پایین رفت . من هنوز داشتم اتاقم را جمع و جور می کردم که باز صدای داد و فریاد بلند شد .

ای وای . دیگر چه شده؟ به لبه نرده ها امدم و به پایین سرک کشیدم . باز هم پدر و اقاجون درگیر مسئله من بودند . اخر پدر تیر نهایی اش را رها کرد و گفت: اصلا این حرفا نیست . اگر خود کتی بخواهد ، اونوقت بازم حرفی دارید؟

اقاجون داد زد: نمی خواد ، کتی اون پسر رو نمی خواد ، شماها به خوردش می دید .

پدر گفت: باشه الان از خودش می پرسیم .

اقاجون هم با حرص گفت: باشه ، اگر نوه منه ، به صدتا مثل این پسره تف هم نمی کنه . حالا می بینی .

پدرم با تحکم داد زد: کنی ، کتی . . .

بدنم مثل بید می لرزید . چشم هایم تار می دید . باورکردنی نبود . اخر چرا من . . . ؟ پله ها را به ارامی پایین می امدم . روی دو سه پله ی اخر ، دستم به نرده ها بود که به پدر گفتم: بله با من کاری داشتید؟

- اره اقاجون با تو کار داره .

نگاهم را به سوی حاج صادق چرخاندم . رنگ پریده بود . زبانم اصلا حرکت نمی کرد . او که تسبیح در دستش بود و دانه می انداخت ، با حرص پرسید: کتایون جان ، به پدرت بگو که پسرخاله ات رو نمی خوای . بگو اون در شان تو نیست . خجالت نکش بابا . بگو .

سرم را پایین انداختم . پدرم داد زد: حرف بزن . چرا ساکتی؟ مگه تو سروش رو نمی خوای؟

سرم را به علامت مثبت تکان دادم و چشمانم پایین بود . پدرم با خوشحالی گفت: دیدید؟ حالا دیگه چی؟ این که من و مه تاج نیستیم .

اقاجون خشکش زده بود . مات و مبهوت گفت: ببینمت دختر ، تو با پسرخاله ات ازدواج می کنی؟

صدایم از چاه بیرون می امد . گفتم: بله . پله ها را برگشتم .

اقاجان اتش گرفته بود: به خدا این بچه از خون من نیست . این ذات نداره . این . . .

مثل اسپند بالا و پایین می پرید .

همه تون سراپا یک کرباسید . همه لیاقتتون همینه ، نه بیشتر . خدا بنده شناسه ، پسره قرتی و اسمون جُل .

پدر که پیروز میدان بود ، با ارامش گفت: اقاجون بده . نگید . خوب ، هر کسی یه انتخابی داره . صبر کنید . خودتون پی می برید که اشتباه کردید .

- چه غلطا ، من اشتباه کنم؟ با موی سپیدم ، نه جانم ، تو نمی فهمی و زن و بچه ات . هر کاری دلتان می خواهد بکنید . ولی . . . .

صدایش را به حد اعلی برده بود که من و مادر بشنویم: ولی اگر زن این پسره شد ، هر مشکلی و اتفاقی افتاد حق نداره اینجا بیاد .

بعد روی کف دستش خط کشید: این خط ، این نشان . ما گفتیم . خواه بنده گیر ، خواه ملال .

عزیز شربت قند را به دست حاج صادق داد: حاجی تو رو خدا داد نزن . حرص نخور . بچه خودشونه . به من و تو چه مربوط .

- چه کنم خانم ، جگرم می سوزه . من می فهمم . من مو توی اسیب سفید نکردم . اخه چی بگم .

- هیچی ، به منو تو چه؟

پدر که می خواست اقاجان را ارام کند و شانه هایش را می مالید ، گفت: پدر ، همه چیز من شمایید . حرف ، حرف شماست . ولی . . . .

- ولی چی؟ ولی خفه شم؟

همه لبشان را گاز گرفتند: دور از جون .

پدر گفت: نه بابا ، فایده نداره . من هر چی بگم ، شما یه چیز دیگه می فرمایید .

- برو پسر ، برو ، خر خودتی .

مرغ یک پا داشتف پدر کوتاه نیامد . و بعد از جواب مثبت من ، دیگر حجت تمام شده بود . ای دختره احمق . خدا مرگت بدهد که همه راحت شوند . جز دردسر چیزی نداشتی . خدا سروش را لعنت کند . خدا بی ابرویش کند . خدا به زمین گرمش بزند .

آقاجون به بازار رفت و همه در خانه عصبی بودند . هر کسی به دیگری گیر می داد . به اتاقم رفتم و های های گریه کردم . اخر شب مادر امد و گفت فردا قرار است خاله و شوهرش و سروش رسما منزل مامان مهین بیایند خواستگاری . گفتم: چرا اینجا نه؟

مادر چشم غره ای کرد: بس کن دختر . و از اتاقم رفت .

تا صبح پریشان بودم و کابوس می دیدم . بعدازظهر بود که حاضر شدیم و به اتفاق پدر و مادر راه افتادیم . اضطراب داشتم . نکند خاله با سروش حرفی به میان بیاورد . نکند خوارم کنند . نکند سر هر مسئله ای تو بزنند . داشتم دیوانه می شدم . بالاخره رسیدیم . بالا رفتیم و مامان مهین پذیرایی گرمی از پدر کرد . خاله مهری هم بود ، می خندید و می گفت: مبارک باشد . خیلی خوب شد که با خودی وصلت کردید . بالاخره جیک و پیک همو بهتر می دونید .

مادر کسل بود . به هر حال غرور و عزتش خرد شده بود . داشت جنس بنجل شده اش را می فروخت . هر چه زودتر بهتر . مثل میوه گندیده ای بودم که بوی تعفن می داد . همه زودتر در سطل اشغال می اندازند . فضای خانه مامان مهین دلگیر بود . غم ما هم بر دلگیری ان دامن زده بود و دل می گرفت . یک کاسه میوه روی میز بود و یک بشقاب شیرینی . منزل حاج صادق برای خواستگاری نسیم چه برو بیایی بود . بهترین پذیرایی با بهترین ظروف کریستال و چینی ، و در نهایت دقت و احترام . پدر با مامان مهین که یک بلوز سفید استین کوتاه و دامن مشکی پوشیده بود صحبت می کرد . خاله مهری هم طبق معمول شلوار لی به پا داشت و تی شرت به تن کرده بود . موهای مشکی اش را از پشت بسته بود . چقدر شکسته شده بود . اصلا به دخترها نمی رفت . مثل اینکه سه تا بچه دارد . شاید هم لاغری بیش از حدش باعث شده بود . ارایش کرده بود و چشمان سیاهش مثل سرمه و ریمل گم شده بود و لب های قرمزش مثل عجوزه نشانش می داد . چقدر کریه بود . دلم برایش سوخت . اگر او هم مثل من عاشق شده بود و به عشقش نرسیده باشد چی؟

شاید هم مامان مهین نگذاشته ، شاید . . . ای بابا ، با خودم گفتم به تو چه دختر . حالا که وضع او از تو بهتر است . هر چه اصرار کردند نه مانتو دراوردم و نه شالم را ، روز خواستگاری نسیم خانه غرق گل و اسپند بود . چه مجلس حقیرانه و ماتم زده ای . صدای زنگ درامد . خاله مهری پرید و ایفون را برداشت: بفرمایید . خوش اومدید .

و دکمه در باز کن را زد . در باز شد و خاله مینو جلوتر از همه وارد شد . بعد شوهرش و سروش هم با سبد گل کوچکی اخر از همه داخل شد . به احترامش ایستادیم . بعد از سلام و روبوسی همگی نشستیم . چهره شوهر خاله ام را فراموش کرده بودم . شاید هم خیلی پیر شده بود . موهایش بلند بود و از پشت بسته بود . انگشترهای طلا دستش بود ، پیراهن جوانان را به تن داشت و موبایل را محکم در دستش گرفته بود . سبیل داشت و دو طرف سبیلش از لبانش تجاوز کرده بود . کمی هم رو به بالا تاب داده بود . با پدر مشغول حرف زدن بود و قهقهه می زد . هر از گاهی برمی گشت و نگاه مقبولانه ای به من می کرد . چندشم می شد . رونوشت سروش بود . به یاد هرزگی هایش افتادم که خاله مینو تعریف کرده بود . چقدر هم به قیافه اش می امد . واقعا حاج صادق بیچاره حق داشت . خانواده بی بند و بار و بی در و پیکری بودند . چقدر پدربزرگ مو سفیدم تلاش کرد ، اما چه کنم که قربانی شده بودم ، قربانی هوس های مادر بی فهم و درکم .

اخر من با اینها چه کار داشتم؟ امثالشان در المان پر بود . ادم ها عیاشی که فقط به فکر خوش گذرانی خودشان بودند و خانواده برایشان یک واژه بود . انقدر توی فکر بودم که صدای خاله مینو را نشنیدم: کتی جون ، کتی خانم!

مادر که کنارم بود پایم را تکان داد: کتی ، کتی .

برگشتم: کجایی؟

خندیدم: همین جا . . . .

خاله مینو گفت:معلومه چرا اینقدر لاغر شدی عزیزم؟مه تاج تو رو خدا بهش برس . پای چشمش گود افتاده .
مادر با بیحالی گفت:خوب میشه . و نگاهی بمن انداخت . دلم میخواست همه شان را خفه میکردم . آخ که دلم میخواست سروش را میکشتم و بعد هم روانه زندان میشدم .
سروش که مثلا داشت به حرفهای پدرم و پدر خودش گوش میداد هر از گاهی نیم نگاهی بمن میکرد و دست تکان میداد یا چشمک میزد .
پسره ی کثافت حالم از ریختش بهم میخورد . وای من چطور میخواهم یک عمر با این جانور زندگی کنم!خودم هم نمیدانم . عقلم هم بجایی نمیرسید . بالاخره نوبت بما رسید . شوهر خاله ام که اقا سالار صدایش میکردند . رو به ما گفت:خوب عروس گلم چطوره؟
با کسالت هر چه تمامتر که سم ناراحتی ام بر همه رخنه کرده بود گفتم:به لطف شما خوبم .
-چیه عروسم اینقدر بیحال؟
خاله مینو پرید وسط:خوب آقا مهرداد چقدر مهریه در نظر دارید؟
پدر نگاهی به اقا سالار و سروش کرد و گفت:نمیدونم . هر چه عرف است ما که ایران نبودیم از این چیزها خبر نداریم .
خاله ابرویی بالا داد و گفت:والا اینجا هر کی هر چقدر دلش بخواد میگه مخصوصا تازه به دوران رسیده ها . خدا نصیب نکنه . انگار میخوان بگیرن و ببرن یا اینکه طلبکارن .
مادر گفت:به هر حال ریش و قیچی دست خودتون . هر گلی زدین به سر خودتون زدین .
مامان مهین رو به سروش کرد و پرسید:خوب سروش جان تو میخواهی زن بگیری نه مادر و پدرت . چقدر دوست داری مهر خانمت بکنی؟
سروش دو کف دستش را بهم سایید و نگاهش به مادرش بود . با چند ثانیه مکث گفت:خوب من هر چی دارم مال خانممه . چه فرقی داره مهریه که شرط نیست . اصل دارایی مرده . بعد رو به مادرش گفت:درسته مامان؟
خاله که از زرنگی پسرش کیف میکرد گفت:بله که درسته مهر فقط یک سنته همین . با حرفهایشان بما حالی کردند که مهر بالا نکنید . تازه به دوران رسیده بازی د رنیاورد . خلاصه بریدند دوختند .
پدرم از همه جا بیخبر خوشحال بود از اینکه من تنها عروس خانواده ی خاله شده ام و صاحب آنهمه ثروت . در آخر به اقا سالار گفت:خیلی خوب حالا بالاخره شما باید مهر کنید ما هم که حرفی نداریم هر جور خودتون دوست دارید .
دلم میخواست داد بزنم . آنقدر احساس حقارت میکردم که میان آنها داشتم خفه میشدم . حالم از همه شان بهم میخورد .
خاله از خدا خواسته گفت:ما نظرمون روی صد سکه بود حالا باز هم . . . حرفش جویده جویده شد .
مامان مهین که به حساب مو سفید همه بود گفت:پس به نیت یا علی 110 تا کنید مبارکه . پدر و مادرم بهم نگاه کردند و سر تکان دادند . فقط یک نفس دیگر مانده بود تا اشکهایم روی گونه هایم بریزد . به بهانه آب خوردن به آشپزخانه رفتم و با دو لیوان آب بغضم را فرو دادم . اما باز فایده نداشت . مادرم از مهریه نسیم خبر داشت . اما نمیدانم چرا سکوت کرده بود . شاید هم میترسید که بروند و بعد هم دخترش بیخ ریشش بماند .
فقط صدای دست زدنشان را میشنیدم . بعد هم خاله مینو داد زد:کتی جان کجایی؟دِ بیا دیگه .
لبخند مصنوعی و زورکی به لبم بود . خاله مینو تا مرا دید خودش را جمع و جور کرد و در کنار خودش نشاند . بعد سروش انگشتری در آورد و دستم کرد بد نبود . اما به شکوه و سنگینی انگشتر نسیم نمیرسید . محیط آنقدر محقر بود که خاله مهری رفت و ضبط را روشن کرد . ولی بیفایده بود قرار عروسی را هم برای یه ماه دیگر گذاشتند . مهدی را میخواستم چقدر میان اینها غریبه بودم . دلم براش تنگ شده بود . انگار مادرم بود و حالا مرا تنها گذاشته و رفته است . آنهمه صلابت را براحتی از دست دادم و همه چیز رقم خورد . باور نمیکردم با کسی که متنفر بودم باید زندگی کنم . از نگاه سروش وقاحتش شکل صورت و خط ریش چندش آورش حالم بهم میخورد . آه مهدی عزیزم کاش می آمدی و با اسب سفید بالدارت مرا از اینها جدا میکردی و میبردی .
خاله مهری بشقاب شیرینی را جلویم گرفته بود و من آنقدر منگ بودم که متوجه نشدم . آخر گونه ام را گرفت و کشید:آی عروس خانم کجایی؟دلم بحال مظلومیت خودم میسوخت . من از جنس اینها نبودم . دلم برای عزیز آقاجون نسیم همه و همه تنگ شده بود . مثل اینکه سالهاست ندیده بودمشان کاش نسیم بود و با لحن آرامش بخشش آرامم میکرد .
خاله مینو گفت:وا چرا مثل مات زده ها شده . نکنه زورکی شوهرت میدهند دختر!و قهقهه زد . دلم میخواست خفه اش کنم . شاید او هم جزو نقشه ی سروش بود . شاید آن روز با هم تبانی کرده بودند . وای که اگر میفهمیدم . ولی خوب چه فایده؟گیرم حالا فهمیدم مثلا چه غلطی میکردم؟من فنا شده تر از آن بودم که بخواهم کاری کنم . آنشب شام را منزل مامان مهین خوردم . چلوکباب لقمه ولی برای من کوفت زهرمار بود .
سروش سردتر از قبل شده بود . رفتارش کاملا عادی بود . درست مثل اینکه آمده تا کفشی بخرد و برود . مثل اینکه منت هم باید میگذاشت . چشمانش قرمز بود و پلکهایش سنگین البته اکثرا چشمانش قرمز بود . ولی همیشه میگفت بیخوابی کشیدم . آنشب گذشت و ما به خانه ی حاج صادق برگشتیم . آقاجون قهر کرده بود . حتی جواب مرا هم نداد اما عزیز آبروداری کرد و مینه را گرفت . تبسم مدام میپرسید:چی شد؟چی گفتند؟چقدر مهر کردند؟کی قرار عوسیه؟پسره چه شکلیه؟وای که سرم را برد . میخواستم تنها باشم و دل سیر گریه کنم . اما مگر میگذاشت . او هم متوجه حقارت من شد . گفت:چرا مهریه را اینقدر کم بریدند .
-چه میدونم میگفتند هر چی سروش داره ما زنشه .
نسیم که میخواست محکومشان کند با تحکم گفت:یعنی چه؟چه ربطی به مهریه داره؟
با بیحالی گفتم:ول کن بابا . منم مثل تو چه میدونم؟
بالا او رفت و خوابیدیم .
دو روز بعد قرار عقد را گذاشتند . آنهم توی محضر مثل بیوه زنها . دلم داشت میترکید . باید مراسم باشکوه نسیم افتادم . چه جشنی!چه شبی بود!خوب منهم ارزو داشتم . بابا منهم آدم بودم . من هم مثل همه ی دخترای هم سن و سالم . دلم میخواست لباس صورتی یا نباتی یا یاسی نامزدی را بپوشم و جلوی همه فخر بفروشم . منهم دلم میخواست مهمانی بدهم . منهم کم کسی نبودم نوه ی حاج صادق تهرانی نسب یکی یکدانه ی اقا مهرداد . تنها انتخاب آقا مهدی . ولی که باز هم مهدی مهدی مرد من بود . منهم میشدم کتایون . همه جا مرا خانم صدا میکردند . آخ که چه کنم؟کجا بروم؟با دلم چه کنم؟آرام نمیشد . اگر مهدی بفهمد چه؟چه میگوید؟درباره ام چه فکر میکند؟لابد میگوید دختره ی بی اصل و بوته . لقمه ی چرب تری گیر اورده یا همانطور که عاشق من شده عاشق دیگری شده . نامه اش را بار دیگر گشودم بوی ادوکلنش هنوز روی نامه بود . آرزو میکردم که این بود روی بدن من باقی میماند . اما افسوس چقدر باخته بودم . توی رویاهایم میدیدم که لباسهای مهدی را میشویم و باز هم این بو مرا از خود بیخود میکند . من دو ماه با مهدی زندگی کرده بودم . شب و روز ثانیه به ثانیه همه چیز را در خیالم میدیدم و حتی از فکرش لذت میبردم و بعد هم نیشم تا بناگوش باز میشد .
در خانه مدام پدر با حاج صادق درگیری لفظی داشتند و پدر سعی میکرد که پیرمرد را توجیه کند با مال و اموال آقا سالار با پسر یکی یکدانه اش با سروش که مدرکش قلابی بود و بعدا معلوم شد با پول مدرک گرفته . او تو خالی بود و پدر و مادر منهم مثل هزاران پدر و مادر دیگر بودند که تا چشمشان به ظاهر غلط انداز طرف خورد دخترشان را دو دستی تقدیم کردند و فکر کردند خوشبختی د رپول خلاصه شده است .

روز موعود رسید دلم بود . مادر خوشحال بنظر میرسید . کلی با عزیز کلنجار رفت تا عزیز و آقاجون هم به محضر بیایند . اما آنها با اصل و نسب تر از آن بودند که چنین خفتی را قبول کنند . حاج صادق زیر بار نرفت . میگفت:من پول میدهم بیاریدش خانه تو محضر بده . آبروریزیه . من صد تای این محضر دارها را نان میدهم .
پدر از همه جا بیخبر باز میگفت:ای بابا چقدر دردسر میتراشید . مراسم اصلی بعدا انجام میشه . این فقط یک تعهده همین .
و بالاخره عزیز و عمه مهناز با ما راهی شدند . چقدر جلوی اینها خجالت میکشیدم . در دلشان راجع به من چه میگفتند؟حتما این هم میشد تاییدی بر گذشته که من زیر دست مادری بزرگ شده ام که از جنس خاله ام بود و عاقبت لیاقتم هم همین بود . بیچاره ها دم نزدند . نه آره گفتند و نه نه . هر از گاهی عمه و عزیز بمن لبخند میزدند . ولی از روی ترحم کاملا مشخص بود که حقارت مراسم به چشم همه می آید . خوب خاله و اقا سالار قالتاقتر از آن بودند که بخواهند زیر بار این سرم و رسومات بروند و خرج اضافی کنند . رسیدیم . تابحال نه به محضر رفته بودم و نه دیده بودم . پیاده شدیم . ماشین خاله و سروش هم دم در بود . از پله های باریکی بالا رفتیم . هر دو روی صندلی های چرمی قهوه ای به انتظار ما نشسته بودند . با ورود ما بلند شدند و جلو آمدند . عزیز و عمه را حسابی را تحویل گرفتند و بعد خاله گفت:مه تاج جون شناسنامه هاتون رو بده .
مادر در کیفش را باز کرد و هر سه شناسنامه را داد . پدر و آقا سالار در اتاق دیگر مشغول گپ زدن و خندیدن بودند . دو میز بزرگ روبرویمان بود و کولر داخل پنجره پشت یکی از کارمندان قرار داشت و بادش مدام به صورتم میزد . سرم گیج میرفت . حالت تهوع داشتم .
اگر آن روز باد کولر نبود شاید صد بار بالا می آوردم . مانتوی سفید بتن داشتم شال سفیدی را که مادر خریده بود سرم کردم . مثلا عروس بودم . آقا گفت:حاضر باشید عروس خانم؟جواب نمیدادم . من عروس نبودم اینجا چه میکردم . من مهدی را میخواستم من نمیتوانستم تعهد بدهم که همسر سروش شوم . من او را نمیخواستم دوباره عاقد گفت:عروس خانم پس کجاست؟
مادر با حرص به دستم کوبید:کتی بلند شو . اه .
با حیرت عاقد را نگاه میکردم . آخر سر گفت:شما عروسید؟اشکهایم روی گونه هایم ریخت . چشمانم از حدقه بیرون شده بود و مات و مبهوت نگاهش میکردم . عاقد گفت:اینجا چه خبره؟مادر عروس کیه؟
مادرم دوید جلو و با عاقد به آهستگی که شنیده نمیشد نجوا کرد . خاله هم کنار من آمد . دستش را روی شانه هایم گذاشت:خاله جون چی شده؟برگشتم . چند ثانیه به صورتش نگاه کردم و بعد سرم را روی سینه اش گذاشتم و گریه کردم . سرم را بلند کرد . صورتم را پاک کرد و گفت:کتی چیه؟اتفاقی افتاده؟
گفتم:خاله من آمادگی ندارم میترسم .
-ای بابا همه ی دخترا همینطورند . ولی بعد از عقد خدا مهر و محبت رو به دل هر دو طرف میندازه . نترس خاله داری عروس میشی . بخند . صورتم را بوسید و مرا تا میز عاقد برد .
عاقد گفت:شما راضی به این ازدواج هستید؟نگاهم روی میز خیره بود:خانم با شما هستم .
-بله بله راضیم .
خاله دست زد . کل زد و عزیز و عمه هم دست زدند . صدای مبارکه به سلامتی به پای هم پیر بشند به گوشم میرسید . چرا همه جا تاریک بود . حالا که روز بود ساعت 10 صبح است . پس چرا جایی را نمیبینم . چرا همه دست میزنند؟چرا در غم من شادی میکنند؟من سروش را نمیخواهم . من مال کس دیگری هستم . جرات نداشتم بگویم تلفن بزنید به موبایل شوهرم . او منتظر تلفن من است . مادرش قرار است بیاید خواستگاری . مهدی به دادم برس . مهدی من بدون تو میمیرم . خدایا به دادم برس . هیچ چیز نمیفهمیدم . فقط سروش را دیدم کنارم ایستاده و حلقه ای را دارد که به انگشت ازدواجم میکند . دستم را کشیدم حال خودم را نمیفهمیدم . دختره احمق آخر ابروریزی میکنی . نه نمیگذارم . او لیاقت مرا نداشت . چرا در باز نمیشود مهدی بیاید . سروش خندید و دوباره دستم را گرفت . بوسید و حلقه را دستم کرد . مادر هم حلقه ای دیگر بمن داد که دست سروش بکنم . این حلقه را از کجا آورده؟منکه با او حلقه ای نخریدم . پس چرا باید من دستش کنم؟
مادر با حرص حلقه را کف دستم فشار داد . گرفتم و با بیحالی در انگشت سروش فشردم . عزیز جلو آمد . دیگر طاقت این یکی را نداشتم . دیدن

بامداد سرونوشت

مطالب مشابه :

مانتو طرحدار...مانتو چهارخونه...مانتو گلدار...مانتو تابستانه (11 عکس)

نکاتی مهم در خرید کت و شلوار برای آقایان شیک پوش

نکته خرید کت و شلوار برای مردان خوش پوش

لباس محلی اقوام ایرانی (درس 13 اجتماعی)

لباس محلی اقوام ایرانی

بامداد سرونوشت