دو نیمه سیب (2) قسمت 6

ديگه كار از كار گذشته بود، اون اتفاقي كه نبايد افتاده بود، ندا هم مثل من عاشق شده بود، خداي من اين امكان نداره، چطور اين حس لعنتي به سراغ اونم اومد، داشتم ديوونه ميشدم، اون لحظه اي كه نداي من بهم گفت كه فراي از حس برادري دوستم داره، به خودم مي باليدم ، ولي واي به وقتي كه تنها شدم... واقعا" اين يعني چه؟ هر چي بيشتر فكر مي كردم كمتر نتيجه مي گرفتم، حالم دست خودم نبود، هر آن يه فكري مي كردم، از خونه برم... يه كاري كنم ندا از من بدش بياد... چيكار كنم خدايا؟؟ اين چه زندگيه؟ يه روز از لج ندا رفتم همه موهامو از ته زدم، وقتي اومدم خونه ندا گريه كرد، دلم خيلي براش سوخت ، اون تحمل غصه رو نداره، دستاشو بوسيدم ازش معذرت خواهي كردم، اونسال عيد بهم زهر شد... وقتي مي يومدم كلي نقشه داشتم، تصميم داشتم با ندا كلي خوش بگذرونيم ولي انگار همه چيز برعكس پيش رفت، ندا خيلي دلنازك بود، چطور از خودم برونمش؟ چطور ازش دل بكنم؟ دوستش داشتم بيشتر از خودم، بيشتر از همه چيز تو دنيا، سيزده بدر ندا همراه مامان و بابا نرفت، خوب مي فهميدم مي خواد پيش من باشه، اون هميشه منو دوست داشت و بهم اعتماد داشت، اما عشق رنگ و روي دوستيها رو عوض ميكنه، عشق آدما رو سركش و غير قابل كنترل ميكنه، عشق حجب و حيا رو مي بره... اون ساده بود، خيلي ساده، اي كاش نرفته بودم سراغ شهروز، اگه ندا هنوز با شهروز سرگرم بود اونوقت اين اتفاق نمي افتاد، حالا ديگه وقتي بهش نزديك مي شدم، تعادلم از دستم خارج ميشد، مي خواستم بغلش كنم، ببوسمش، از خودم بدم مي يومد، آخه اون خواهرم بود، واقعا" تو اون روزا از من بنده اي درمونده تر وجود نداشت، سعي مي كردم ندا رو نبينم ، چون همينكه اونو مي ديدم، دلم هري مي ريخت پايين ، دست و پام مي لرزيد، همش مي ترسيدم يه كاري دست ندا بدم، اي خدا چرا اون اينقدر خواستني بود؟ بعضي وقتا خودم و سرزنش مي كردم كه چقدر هوسبازم، ولي خدا مي دونه كه اينطوري نبود، من حتي به دختراي غريبه هم دست درازي نمي كردم، حرف مي زدم، مي خنديدم، مي رقصيدم، ولي از اون برنامه ها بيزار بودم، هيچوقت نخواستم تجربه كنم، ترجيح مي دادم وجدانم در مقابل شريک آيندم شرمنده نباشه، ولي چرا در مقابل ندا اينقدر عاجز بودم؟ وقتي ندا دست ميكشيد تو موهام ، همه بدنم كرخ ميشد، برا همينم رفتم از ته زدمشون، اي كاش ندا احساس منو مي فهميد ، اي كاش اينقدر ساده نبود و به اين راحتي نمي يومد كنار من، مي خواستم سرش داد بزنم ، ولي همين كه بهم نگاه مي كرد همه چيز تموم ميشد، مي خواستمش، دوستش داشتم، عاشقش بودم، اون يه فرشته بود... به هر مكافاتي بود برگشتم به عسلويه، به اين اميد كه جدايي عاشقي رو از سرم بندازه، خوب كه نشدم هيچ بدتر هم شدم، خواب و بیداری من شده بود عذاب، تا می خوابیدم، میدیدم ندا داره گریه میکنه... به پای من پیر شده ، نمي تونستم كار كنم، همش خراب كاري مي كردم، دستام مي لرزيد ... نكنه ندا به كسي چيزي بگه؟ نكنه اونم مثل من احساس گناه بكنه و يه بلايي سر خودش بياره،البته در این مورد ندا از من آرومتر بود، یعنی به عواقب این عشق کمتر از من فکر می کرد، یه چیزایی رو درک نمی کرد... بايد برم پيشش و مشكلو باهم حل كنيم، اصلا" بهتره من برگردم و ازدواج كنم، فرقي نميكنه باكي؟ فقط ندا از من قطع اميد كنه ، هنوز چند روزی از اومدنم نگذشته بود كه تصميم گرفتم برگردم، یعنی اگه بر نمی گشتم آقای منوچهری بیرونم می کرد، داغون بودم، هیچوقت اینطوری به چکنم چکنم نیفتاده بودم، باید برمی گشتم نمی تونستم بمونم، شايدم ندا رو راضي مي كردم ازدواج كنه، خواستگار داشت، اگه به بابا مي گفتم صلاح در اينه كه ندا ازدواج كنه يك روزم صبرنمي كرد، به هر حال بايد سريع بر ميگشتم، بايد تا دیوونه نشده بودم يه فكري مي كردم...
بابا منو خيلي دوست داشت، حتما" مي فهميد مشكل من جديه و زياد از برگشتنم ناراحت نمي شد.... امان از وقتی که برگشتم خونه ، مامان رنگ از روش پريد، انگار ترسيده بود، با ناراحتی گفت: نيما اينجا چيكار مي كني؟ چرا برگشتي؟ بابات بفهمه اينجا ولوا به پا ميكنه، اون با دوستاش خيلي رودروايسي داره ... اما وقتي خوب قيافه منو ديد زد زير گريه، فهميد داغونم ولي بازم بهم التماس مي كرد برگردم، مي ترسيد... ولي من از بابا نمي ترسيدم و يا شايدم تا حالا ضرب شصت ازش نديده بودم، ندا زياد تعريف كرده بود كه بابا با مامان دعوا ميكنه ولي من هيچوقت نديده بودم، باورم نمي شد مامان اينقدر از بابا بترسه ، يه دفعه در باز شد و ندا اومد داخل، انگار جن ديده باشه ، سر جاش ميخكوب شد، : نيما چرا اومدي ؟ بابا مي كشتت، ترسيده بود... ولي من تصميم خودموگرفته بودم، من بايد اين قضيه رو تموم مي كردم بعد برمي گشتم، چرا هيچكس نمي فهميد من چمه؟ هر چي ندا گفت من بيشتر داد زدم، ندا التماس مي كرد برم خونه مادر جون، ولي من مي خواستم اونجا بمونم و گرنه اصلا" بر نمي گشتم ... بلاخره بابا اومد و اون اتفاقی که نباید افتاد، هر چي بد و بيراه تو زندگيش بلد شده بود به من گفت!!! اينقدر خورد شده بودم كه هيچي برام مهم نبود، جواب بابا رو ميدادم، هر چي به ذهنم مي رسيد مي گفتم حتي وقتي ديدم بابا منو مي زنه و كوتاه نمي ياد منم رو اون دست بلند كردم، خون جلوي چشمامو گرفته بود ، واقعا" مي خواستم بميرم ، كاش بابا منو مي كشت، از عمد مي زدم كه بابا منو بيشتر بزنه شايد جونم بالا نياد... ولي نشد، از اونشب چیز زیادی به خاطر ندارم اعصابم به حدی به هم ریخته بود که نمی فهمیدم چی میگم و یا چیکار میکنم، بابا چندین بار به من گفت مایه ننگشم، گفت سربارم، گفت بی عرضه ام و....، هنوزم از یادآوری اون شب قلبم میشکنه.... اوضاع داشت آروم میشد، ندا اومد بابا رو ببره تو اتاقش که بابا محکم زد تو دهنش، دوباره خونم به جوش اومدو دعوا شروع شد، حدود یک ساعتی گذشت ، دیگه نه من و نه بابا جونی برامون نمونده بود، هر کدوم یه گوشه ای افتادیم ، ندا و مامان رو حیاط بودن.... دیگه از همشون بدم می یومد، نمی خواستم هیچکدومو ببینم، به هر زحمتی بود بلند شدم و رفتم تو اتاقم درم قفل کردم، درمونده بودم ، خسته ، کتک خورده، از همه رونده ، نمی خواستم زنده باشم، نفسام آزارم می داد ، رفتم رو تختم دراز کشیدم، مغزم کار نمی کرد، حالا که کار به اینجا رسیده بود، باید تموم میشد، تو افکارم غرق بودم که صدای گوشیم و شنیدم ، ندا بود مطمئن بودم، گوشی رو از تو جیبم بیرون آوردم و خاموش کردم، می دونستم ندا پیله میکنه، اصلا" همش تقصیراون بود.... یا من باید نباشم و یا اون، ولی اون خیلی حیف بود، باید زندگی می کرد، عشق برا من نوشته ای روی آب بود، جایی نداشت، سرانجامی نداشت، باید خودمو خلاص می کردم، میرفتم یه جای دور، گریم گرفته بود، اشکام بی وقفه می ریختن رو صورتم، اگه این عشق نسبت به هر کی دیگه بود، عشق برام میشد بهار زندگی اما این عشق بی سرانجام منو به آخر خط رسونده بود، چه عاقبت غم انگیزی...رقصیدن با ندا، بوسیدنش ... فکر کردن به این لحظات منو برد تا مرز جنون ... گلوم داشت می سوخت، دهنم پر خون بود، نمی دونم ساعت چند بود ،همه جا ساکت ، معلوم بود همه خوابیدن، از جام بلند شدم، بدنم کوفته بود، در و باز کردم، رفتم تو آشپزخونه یه لیوان آب خورم، چقدر از این خونه متنفر بودم ، چشمم افتاد به جعبه قرصای بابا، یه جرقه تو مغزم زد، من که می خوام برم، چه کاریه که زجر بکشم وبمیرم، باید یه دفعه تموم بشه، اینطوری از بابا هم انتقامم و می گیرم، تصمیم وحشتناکی بود ولی من باید تمومش می کردم،قوطی قرص رو برداشتم و رفتم به طرف اتاقم، در اتاق ندا باز بود، یه لیوان آب بالای سرش بود حتما" برای اینکه بخوابه قرص خورده، صورتشو خوب نمی دیدم، مکثی کردم ، هنوز نرفته دلم براش تنگ شده بود، خدایا چرا من نمی تونم از ندا متنفر باشم؟؟ چرا اینقدر دوستش دارم؟؟؟ چرا این حس اومد سراغم؟؟؟ خدایا از دستت گله دارم، خیلی خسته ام، از زندگی از عشق، از چیزی که نباید می یومد سراغم و اومد از گناهی که کرده بودم، ووووولی دیگه باید تموم میشد، من تصمیم خودمو گرفته بودم.... یعنی دیگه من هیچوقت نمی تونم این صورتو ببینم، ولللل کن ندا عادت میکنه به نبود من ، اینجوری نباید دائم عذاب بکشه، اگه من نباشم میره دنبال زندگیش برا اون بهتر از من زیاده، اینطوری من فراموش میشم...این عشق بی سرانجام باید یه قربانی داشته باشه، نباید اجازه بدم اون قربانی ندای من باشه....اگه بابا بفهمه علت برگشتم چی بوده ندا رو میکشه...
خیلی داغون بودم ، چرا هیچکس نپرسید دردت چیه؟؟چرا هیچکس منو درک نکرد؟؟ چرا همه تنهام گذاشتن؟؟ منی که هیچوقت در حقشون بدی نکرده بودم ... قلبم شکسته بود، در و قفل کردم و نشستم روی تختم، زدم زیر گریه ، چرا اینقدر تنهام؟؟ همه قرصا رو ریختم کف دستم و بدون هیچ تاملی همه رو خوردم و دراز کشیدم... الآن راحت میشم، از این دنیا، از این عشق، از این پدر قدر نشناس..... ندا خیلی دوستت دارم کاش بفهمی دعوای بابا بهونه بود، کاش بفهمی فقط به خاطر آینده تو حاضر شدم عقب بکشم ، ندا بفهم من به خاطر خوشبختی تو خودم و فنا کردم....حالت تهوع بهم دست داد ، خواستم یکی یو صدا بزنم ولی پشیمون شدم، من تصمیم خودمو گرفته بودم، هر لحظه حالم بدتر میشد، انگار یکی چنگ انداخته بود تو گلوم، همه بدنم کرخ شده بود، داشتم جون می دادم... ندایی کجایی؟؟؟ بیا می خوام برا آخرین بار چشمات و ببینم،..... خداااایا من نمی خوام بمیرم، هنوز خیلی جوونم،.... یک آن پشیمون شدم... ندا گناه داره، اون منو دوست داره، نکنه اونم از من تقلید کنه، اون نمی تونه تحمل کنه، مامان دق میکنه، مادرجون، دایی ... صدام در نمی یومد، خواستم گوشیمو بردارم و به ندا زنگ بزنم، شاید اون بفهمه یه اتفاقی افتاده، اما نتونستم ، گوشی از دستم سر خورد و افتاد کنار تخت، سنگین شده بودم......
واااااای یعنی من مردم، پس چرا راحت نیستم، همه جا تاریک بود، نمناک ، سرد، رگای بدنم کشیده میشد، صدام در نمی یومد ، صدای جیغ می شنیدم، کی بود؟ کور شده بودم، انگار استخونام شکسته بود، نمی تونستم حرکت کنم... تشنمه، تو روخدا یکی بهم آب بده، سینم سنگین بود، انگار یه تخته سنک 500 کیلویی گذاشته باشن روی سینه من، دارم یخ میکنم، سردمه، یکی به دادم برسه... یه کابوس وحشتناک و تکراری ...چقدر مردن سخته!!! صدای جیغ ، صدای گریه، چرا تموم نمیشه؟ خدایا نجاتم بده.... بس کنید، من درد دارم، یکی به دادم برسه، بوی خون می یاد، من می ترسم.... نمی تونستم داد بزنم، گلوم گرفته بود ... هر لحظه حالم بدتر میشد، شاید داشتن عذابم می دادن، دیگه تحمل نداشتم... بسمه، یکی به دادم برسه، خدایا ،، خدایااااااا...
اون لحظات اونقدر بد و وحشناکه که قابل توصیف نیست، نمیشه با کلمات شرح داد، عذاب کشیدن، پرسش و پاسخای تموم نشدنی، سرما .. سرما ...اینکه چه حالی داشتم و بهم چی گذشت قابل فهم نیست! لحظه به لحظه ، ثانیه به ثانیه حالم بدتر میشد، تنها بودم، خدایا راحتم کن، منو ببخش، غلط کردم، بد کردددم.... کمک ..کممممک...
(الآن که خاطراتم و مرور میکنم با خودم فکر می کنم اگه اونشب برا یه لحظه فکر کرده بودم، یا اینکه با یه نفرحرف زده بودم، یا اصلا" از خونه زده بودم بیرون این اتفاق نمی افتاد، جنون آنی بود، ناامیدی لحظه ای، هر وقت یاد اون لحظات می افتم از خدا می خوام به بنده هاش کمک کنه تا تنها نمونن و دست به این عمل نزنن، اصلا" نمی دونم این فکر از کجا به سرم زد، خدا به همه کمک کنه)
دیگه از تموم شدن اون برزخ ناامید شده بودم، که صدایی به گوشم خورد، یکی داشت خدا رو صدا میزد، ازش کمک می خواست، آره درست میشنیدم، یکی منو از خدا می خواست...گرم شدم ،انگار می تونستم حرکت کنم، به سختی از جام تکون خوردم، صدا آشنا بود، خودم و کشوندم طرف صدا ، اما نور، نور چشمام و می زد نمی تونستم خوب ببینم، یک آن همه جا روشن شد، سریع چشمام وبه هم فشار دادم...
آروم شدم، بدنم داغ شد، می تونستم انگشتام و تکون بدم، دوباره سعی کردم چشمام و باز کنم، یعنی می تونستم، به زور چشمام و باز کردم یه سایه دیدم ، خواستم صداش بزنم، اون حتما" صاحب همون صدا بود.... گلوم گرفته بود... ندا می دونم توئی ، تنهام نگذار من می ترسم....
اما مثل اینکه من تنها نبودم... من کجام؟ اینجا کجاست؟ یه خانوم اومد کنارم، لباس سفید تنش بود...
: به هوش اومدی، نترس اینجا بیمارستانه منم دکرتم، به خیرگذشت،به خیر گذشت.
نمی تونستم حرفی بزنم، گلوم می سوخت، هیچی یادم نمی یومد، چی شده؟ چرا بیمارستان؟
دکتر مشغول معاینه بود، به دست و پام ضربه میزد، نور می نداخت تو چشمم، بعد هم دستور داد یه آمپول بهم تزریق بشه، چشمام سنگین شدن، اینبار که چشمام باز شد، یه زن و دیدم، تا دید چشمم باز شده، لبخندی زد و صورتش از اشک خیس شد، چرا گریه؟ آهههان یادم اومد، این مامانه که داره گریه میکنه،... من اونشب... دعوا، خوردن قرص....یعنی من مردم ولی این مامانمه ...آره یادم اومد... پس من نمردم، زنده موندم، با یادآوری اون ماجرا دلم گرفت ، اشک اومد تو چشمام ، روم و از مادرم چرخوندم، و هر چی اون حرف زد جوابی ندادم، بعد از ظهر بابا و دایی اومدن بیمارستان، من بازم هیچی نگفتم ، یکی دو روز به همین روال گذشت، فامیلا ی نزدیک کم و بیش می یومدن عیادت ولی به دستور پزشک نباید زیاد حرف میزدن ، زود می رفتن، چقدر از این آدما بیزار بودم، کاش همشون میرفتن به درک ، احساس بدی داشتم، از دنیا رو گردون شده بودم...از خوردن بدم می یومد، هر روز یه روانشناس می یومد و منو ویزیت می کرد ، باهام حرف میزد ، حرفاش آرام بخش بود، کم کم با اون چند کلمه ای حرف می زدم، ازم می پرسید چرا دست به این کار زدم؟ باید چی جواب می دادم؟ باید می گفتم اصلش به خاطر عشق به خواهرم ولی هر بار گفتم به خاطر بابام... تصمیم گرفتم چشمام و رو دنیا ببندم، خسته بودم، از همه آدما، از همه چیز ، از همه، بیشتر از خودم ، از احساسم، چطور باید ادامه می دادم؟ ...حتی توی اون لحظات بدم فقط دلم برا ندا تنگ شده بود، حتی یکبارم بهم سر نزد، دیگه اونم از دست دادم... بهتتتترکه همه چیز تموم بشه... اما اگه اون می یومد باهاش حرف می زدم، سبک میشدم... حتما" اون دیگه منو دوست نداره.
یه روز که خانواده اومدن به دیدنم، شروع کردم به داد زدن و خودم و به در و دیوار کوبیدن، ازشون بدم می یومد، چرا راحتم نمی ذارن؟؟ پرستارا سریع اومدن و بهم یه آمپول آرام بخش تزریق کردن.
دکتر ملاقات با منو ممنوع کرد تا یکی دو روزی با خودم خلوت کنم و بعد مرخصم کنه ... بعد از بیمارستان کجا برم؟ با این حالم، تعادلم دست خودم نبود، یه لحظه خوب بودم، یه لحظه از هوش می رفتم، عوارض اون قرصا بود و بیهوشی طولانی مدت...به روانپزشک گفتم دوست دارم دائیم و ببینم واون قول داد ترتیبشو بده، وقتی دائی اومد کنار تختم و دستم و گرفت، بغضم ترکید، با صدای بلند گریه می کردم، دلم می خواست با یکی درد دل کنم ، اما واقعا" باید چی می گفتم؟؟؟،
...مثل مردن می مونه دل بریدن... باید دل می کندم از دنیایی که توش بزرگ شده بودم، از آدمایی که تمام دنیای من بودن، از ندا که با عشقش ریشه منو سوزوند ، از تمام خاطرات ریز و درشت ، از دوستام ، کاش ندا یه بار می یود به دیدنم......
دائی هم گریه می کرد، هی ازم می پرسید: نیما چی شد؟ چیکار کردی با خودت؟ تو خونه شما که از این حرفا نبود؟ نیما چی تو دلته؟؟؟
:نمی دونم دایی، خیلی داغونم، کاش مرده بودم، کاش تموم شده بود، دیگه خسته شدم، کاااش.. بابام بهم گفت مایه ننگشم، مگه من چیکار کردم دائی؟ اون میگه من سربارم، میگه من بی عرضه ام دائی این درسته؟ بعد از 28 سال منو گرفت به باد کتک ...دائی کاش مرده بودم، من فقط اون کار و دوست نداشتم، گناهم همین بود...دائی خیلی تحقییر شدم، دیگه هیچی ازم نمونده ، نمی خوام هیچکس و ببینم، ازشون بدم می یاد، دائی پس خدا کجاست؟
دائی با دستش جلوی دهنم و گرفت و گفت: دائی کفر نگو، فکر بقیه هم باش،
:کدوم بقیه ؟ من که کسی رو ندارم؟ وقتی بابام با من اینطور رفتار کنه دیگه از بقیه چی انتظار داری؟
:نیما اشتباه میکنی، حالا من نمی دونم سرچی دعواتون شده؟ همه دعوا می کنن تو دعوا هم که حلوا پخش نمیشه، نیما خواهر من داره دق میکنه، تو این چند روز ده سال پیر شده، از ندا هیچی نمونده، یک هفته که تو بیهوش بودی اونم تو این دنیا نبود، دیوونه شده بود، از بس خودشو زده تمام بدنش کبوده، تو این دنیا نیست ، همه می ترسیم یه کاری بده دست خودش، نیما اونا دوستت دارن ...
خدااای من یعنی ندا هنوزم دوستم داره، پس چرا نیومد به دیدنم؟... خوب متوجه شدم، ندا هم مثل من می خواست تمومش کنه، می خواست این عشق کور و خاک کنه، فهمیده بود بی ارزشترین و بی سر انجامترین چیز عشق منه ، باید کمکش کنم....
:دائی دکتر گفت فردا مرخصم ولی تا ده روز دیگه باید تحت مراقبت باشم ، نمی تونم برم سر کار، من دیگه پام و نمی ذارم تو اون خونه، می رم خونه مادر جون ، هر وقت بهتر شدم میرم عسلویه سر کار، نمی خوام بابام دیگه این ننگ و داشته باشه، دوست ندارم هیچکس بهم سر بزنه ، از اون خونه هیچی نمی خوام فقط بهشون بگو ازشون بیزارم، اگه بهم پیله کنن دوباره همین آش و همین کاسه ، بهشون بگو ازشون بدم می یاد، بگو اونا نیما رو کشتن، بگو راحتم بذارن....
: هر چی تو بگی فقط یه سوال، دائی تو که جوون نازک نارنجی نبودی که از کار فرار کنی چی شده؟؟ پای کسی در میونه ؟ اگه اینطوره من هر جوریه بابات و راضی میکنم، من ردیفش می کنم.
جوابی ندادم....با کلافگی گفت: آخه دیگه چی می تونه باشه؟؟؟؟؟//
ترجیح دادم جوابشو ندم، فقط گفتم: دائی هیچکس نباید بیاد به دیدنم حتی ندا، دیگه هیچی حل نمیشه، پس خرابترش نکن.
چه روزای سیاهی!! همش مریضی ، همش قرص روزی چند بار به من حمله دست می داد و از هوش می رفتم ، بیچاره مادر جون، همش بالای سر من نشسته بود، دعا می خوند و گریه می کرد، هیچی ازم نمی پرسید، باهام مدارا می کرد، چه قلب مهربونی داره این پیرزن، اون خونه پر بود از خاطرات شیرین.... هر روز لب تاپم و چک می کردم، از ندا هیچ خبری نبود، نه زنگی ، نه خبری، از ندا با اون دل کوچیکش بعید بود، ولی آدما زود عوض میشن...دیگه تو این شهر هیچی نداشتم که از دست بدم، هیچی ، باید برم یه جای دور، کجا بهتر از عسلویه که هم جا داشته باشم وهم کار، دوری و کار کمک میکنه به اینکه همه چیز و فراموش کنم... دائی اصرار داشت چند وقتی بمونم ولی من برا رفتن عجله داشتم، دقیق نمی دونستم آمادگی دارم برای کار و مسئولیت یا نه ولی باید می رفتم...
بلاخره رفتم، کوچ کردم از همه دلبستگیام، از همه خاطراتم، از همه خوشیهام، از عشقم ، از خودم ....تو عسلویه با کسی آشنا نبودم، انصافا" منوچهری باهام مدارا می کرد، یعنی بهتر بگم، تحملم می کرد. دائی برای سه ماه برام قرص گرفته بود، روزی ده تا قرص می خوردم تا میزون باشم، اشتهام خوب بود ولی هر روز لاغرتر میشدم، سردرد و فراموشی از عوارض واضح کما بود.
صبح می رفتم سر کار، عصر از رستوران غذا می گرفتم و می یومدم خونه، غدام و می خوردم، بعدم قرصام و می خوابیم، این قرصا باعث میشد فراموش کنم، مغزم و فلج می کرد و یه خواب سنگین رو برام به ارمغان می آورد، از بیداری و هوشیاری وحشت داشتم، گذشته رو به یادم می آورد و همه چیزایی که بهشون تعلق داشتم، و از همه بیشتر ندا رو، با هیچکس ارتباطی نداشتم، درو به روی هیچکس باز نمی کردم، تلفن و قطع کرده بودم، موبایلم که نداشتم، لب تاپم و زیر تخت قایم کرده بودم ، خلاصه شده بودم یه مرده متحرک، البته از لحاظ کاری ازم شکایتی نداشتن، سعی می کردم تمام کارایی رو که باید انجام بدم و یادداشت کنم، تا فراموشم نشه، دقیقو به موقع به برنامه و سیستمها سر می زدم و اشکالاتو بر طرف می کردم، این کار تنها امیدم بود، اگه از دستش می دادم، دیگه نه پولی داشتم و نه سرپناهی، می دونستم بابا به منوچهری زیاد سفارش میکنه و احوالمو می پرسه ولی برام ذره ای اهمیت نداشت، من که کارمو خوب انجام می دادم، دلیلی برای سفارش نبود. از همشون متنفر بودم، این تنها چیزی بود که روزی هزار بار تکرارش می کردم.
دیگه از گریه کردن با صدای بلند و جلوی دیگران ترسی نداشتم، چیزی نداشتم برای از دست دادن ، یه موقع میشد وسط خیابون می زدم زیر گریه ... من تلاش می کردم برا فراموشی اما مگه امکان داره یه عمر زندگی رو فراموش کرد، دیگه نیمای سابق نبودم، اگه یکی از آشناها منو تو خیابون می دید ، نمی شناخت، موهای سرم کوتاه، برعکس موهای صورتم اصلاح نشده و نامرتب، قیافه لاغر و به هم ریخته عین آدمای معتاد، البته معتادم بودم، اگه یادم می رفت قرصام و بخورم دست و پام شروع می کرد به لرزیدن ، عصبی میشدم ، خواب نمی رفتم و یا اگرم یه چرتی می زدم همش خواب می دیدم، ولی اون قرصا چنان خواب آدم و سنگین میکنه که هیچی نمی فهمی ...
دیگه داشتم به این وضعیت عادت می کردم، چاره ای نداشتم، وقتی نه راه پس داری و نه راه پیش می سازی ، چند بار به سرم زد برم تو دریا اینقدر برم جلو تا غرق بشم ولی می ترسیدم تجربه یه بار خودکشی برام بس بود، تنها چیزی که سبکم می کرد اشک بود، به اندازه تمام عمرم تو این چند وقت گریه کرده بودم، خدا رو صدا میزدم روزی هزار بار، ازش توقع داشتم بهم کمک کنه، من اونقدرا هم آدم بدی نبودم، .. خدایا من نخواستم به ندا دست درازی کنم نمی دونم این حس لعنتی از کجا اومد سراغم، چند ساله این حس شده خوره مغزم، ولی دست از پا خطا نکرده بودم، فقط یه اشتباه باید جلوی ندا اعتراف نمی کردم ، گناهم فقط همین بود، خدااایا، کمکم کن فراموش کنم... البته خدا کمک کرده بود که تونسته بودم ادامه بدم، و عادت کنم به این روزمرگی

ادامه دارد ...

از خواب بیدار شدم، یه حس غریبی داشتم، نگرانی ، دلهره، شایدم ترس ...بی اختیار سرم و بلند کردم و از پنجره آسمونو دیدم، آسمون هنوزم آبی بود، دلم لرزید.... دلم برای خودم سوخت... نیما یدفعه چی شد؟ آخه چرا؟ یعنی خدا هنوزم اون بالا نشسته، یعنی هنوزم هوامو داره، آآآآآه ... نمی تونستم به این تنهایی عادت کنم، هر روز دلتنگتر می شدم، آخه چرااا؟...
با خودم فکر می کردم دوری کارمو راحتر میکنه... مگه میشه وجودت و از خودت پاک کنی ، چیزی که من از دلم توقع داشتم فراموشی خودش بود ....
طبق روال رفتم سرکارو برگشتم، قرصام و خوردم و خوابیدم. صدای زنگ خونه منو از خواب بیدار کرد، بی اعتنا یه غلطی زدم و چشمام و بستم، صدای زنگ قطع نمیشد... یعنی کی می تونه باشه اینوقت شب ؟؟؟ خدایا چرا ول نمیکنه برررره... زنگ و ول کرد و شروع کرد به در زدن... ولش کن ، اگه تا صبحم در می زد فایده ای نداشت، من منتظر کسی نبودم ، چشمام و بستم... اما یه صدایی به گوشم خورد، یکی منو صدا می زد، درسته خواب نبودم ... صدای ندا بود... خدایا من که بیدارم.... درسته صدای اونه، اینجا چیکار میکنه؟ اینوقت شب، گیج بودم، نکنه اثر قرصامه ، بهتره بخوابم... نتونستم بخوابم، نشستم ، چم شده بود؟ دستام می لرزید، ... ندا داشت منو صدا میزد!!! ... نه ... نه من درو باز نمی کنم ، اینطوری همه چیز خراب میشه... بعد اینهمه وقت... اومده اینجا چیکار؟ یعنی چه اتفاقی افتاده؟ ... من با اون کاری ندارم...انگار دوباره دارم خواب می بینم .... اما اون دوباره صدام کرد، پشت سر هم نیما نیما می کرد، نه نباید کوتاه بیام... نباید برم سراغ در...خسته میشه، بی خیال میشه میره... پس چرا نمیره؟؟؟... دیگه صبرم تموم شد، من اینهمه بدبختی کشیدم تا فراموشش کنم ، حالا اومده که چی؟ ... به هر دلیلی که اومده بای برگرده ، اون برای من مرده... با عجله رفتم طرف در،در و باز کردم ...خودش بود... دختره بی فکر اومده اینجا چیکار؟؟ نمی فهمیدم چی میگم!! سرش داد زدم، بهش گفتم برو گمشو ، برگرد برو از راهی که اومدی، نیما مرده، من هیچکس و ندارم، اینا حرفای دلم نبود، اما چاره ای نداشتم، دوست نداشتم دوباره از اول شروع کنم، تازه چی رو باید شروع می کردم؟؟ یه فیلم بی سرو ته... یه لحظه دیدمش اون زیر بارون بود... چه بارون بی موقعی!... اون تنها بود... ندا از تاریکی می ترسه... اون داره گریه میکنه... وای خدای من چم شد؟؟؟، چرا نمی تونم در و ببندم... زانوهام جون نداشت، نمی تونستم برم... می خواستم خوب نگاش کنم، نمی تونم ازش جدا بشم، من اونو می خواستم... این ندای منه، خواهرمه، دوستش دارم،... اینجا غریبه، اگه راهش ندم گریه میکنه، امااااا آخرش که چی؟؟؟ ندا تو رو خدا برو...تو نباید منو ببینی ، من دیگه اون نیمای گذشته نیستم... کاش امشبو می رفتی...اگه با این وضع منو ببینه سکته میکنه... دوباره داد زدم، برو گمشو، ... وااااای چی گفتم؟؟؟ الآن میره، دیگه بر نمی گرده، واقعا" بعد از اینهمه وقت چرا اومده؟؟؟... اون نرفت از جاش بلند شد و گفت نمیره، وایمیسه، تا یکی ببرتش خونه... نکنه اونم دیوونه شده؟ نکنه فرار کرده؟ یا شایدم فرستادتش برا آشتی؟ درسته اونو کردن واسطه، بابا که اجازه نمی داد ندا تنهایی به یه مهمونی بره، حالا چی شده؟ چقدر این مرد میتونه خودخواه باشه.... ندا تو رو خدا برو، من نمی تونم خودمو کنترل کنه، بدبخت میشی، بهم رحم کن...
اون وایساده بود، زیر بارون ، تنها ... نتونستم طاقت بیارم، سریع رفتم طرفش، دستشو گرفتم آوردمش تو و پرتش کردم تو اتاق... بهش گفتم: فردا راهت و بکش برو، برو گمشو... صدایی نشنیدم، حتما" مثل همیشه قهر کرده، مثل همیشه.... یعنی من گذشته رو فراموش نکردم، پس اینهمه سختی هیچ فایده ای نداشت ... چقدر به ندا احتیاج داشتم، از وقتی دستشو گرفتم، همه چیزعوض شد، بدنم دوباره گرم شده بود، انگار جون گرفته بودم....
وااای این خونه چرا اینطوریه؟ پر از آشغال، ندا نباید اینجا رو اینطوری ببینه، سریع شروع کرم به جمع و جور کردن... اون حتما" خوابه، رفتم جلوی آینه ، حالم از خودم بهم خورد، چقدر کثیف و چندش آور بودم، باید برم حمام، یواش در اتاق و باز کردم، ندا خوابیده بود، تو تاریکی صورتش درست مشخص نبود، گرمی نفساشو حس می کردم، صدای قلبشو می شنیدم... دلم لرزید...در و بستم، سریع رفتم از سوپری مجتمع که 24 ساعته باز بود، صابون و وسایل اصلاح گرفتم....اگه واقعا" ازش متنفر بودم پس این کارا برا چی بود؟؟ ... چرا نمی خواستم نابودیم و ببینه؟؟؟ چرا تلاش می کردم غصه نخوره؟؟؟
هوا روشن شده بود، با خودم درگیر بودم باید از ندا متنفر باشم، ولی نیستم ، خداااایا من اونو دوستش دارم به چه زبونی بگم... خدایا کمکم کن .... گشنم بود رفتم یه چیزی بگیرم برا صبحونه، تو سوپری مرده یه جوری منو نیگاه می کرده انگار اولین باره منو دیده... همین که وارد خونه شدم، صدای ندا رو شنیدم

: نيما .. نيمايي.. جواب ندي ، مي ميرما... جوابمو نميدي .. نميگي چرا اومدم ، اومدم كه بمونم .. نيما ديگه لازم نيست از عشقمون بترسي ، من مال تو...
اينو كه گفت داغ دلم تازه شد، خیلی احمقه، می خواستم بکشمش ، بی شعور ، در و باز کردم پریدم تو اتاق از ترس داشت پس می افتاد دستشو گرفتم و گفتم
:پاشو برو بيييييرون ...
:نمي رم نيما ... نمي ررررم...
:بابا و مامان چه جوري ولت كردن بياي اينجا اون باباي خوش غيرت كه اگه مي خواستي بري مهموني صد تا شرط مي ذاشت ولت كرد بياي اينجا كه چي بشه...

داد زد : نميرم، ولم كن... تو حقمي ... مال مني .. مامان و بابا كه سهله از اون گنده تراشم نمي تونن تو رو از من بگيرن ...
نيما وللللللم کن..... از دستم فرار کرد، این فینگیلی چه زوری پیدا کرده بود
رفت تو اتاق تا اومدم برم دنبالش در و از پشت بست، صدای نفساش می یومد خیلی ترسیده بود، خدایا کاش حالمو می فهمید... با مشت زدم به در و ادامه دادم
:ببين خانووووم تو هيچ نسبتي با من نداري، من هيچكس و ندارم ... از نظر من همه مردن...اگه هم يه وقت يه چيزي بهت گفتم، ميخواستم ببينم چقدر ظرفيت داري،مي خواستم امتحانت كنم احمق... تو برا من مردي ، همه چي براي من تموم شده، مي خوام زندگيمو از نو بسازم ، مي خوام كسي رو دوست بدارم كه ارزش داشته باشه...اينو خوب تو گوشات فرو كن، تو براي من بي ارزشي، مي فهمي....
صدای گریش بلند شد....، وااای نیما تو چیکار می کنی؟؟؟
:دروغ ميگي نيما... ديوونه شدي ....تو رو خدا بگو دورغ ميگي .. تو نمي توني اينقدر بد بشي ...ولي نيما من هر چي گفتم راست بود، حرف دلم بود ... نيما كاش نگفته بودم، خيلي بي معرفتي ، از روزي كه گفتم نذاشتي یک روز آب خوش از گلوم پايين بره .. نيما چطور دلت اومد...
گريه نمی گذاشت درست صحبت کنه.... نيیییما تو دلت سنگ شده ...
نمی تونستم جلوی اشکام و بگیرم ، خیلی دوستش داشتم، چرااومد؟ چقدر دلم می خواست خوب نیگاش کنم، ببوسمش....
از پشت در صدای یه آهنگ می یومد
دیدی که رسوا شد دلم غرق تمنا شد دلم....
ندا کاش می دونستی من رسواترم، کاش می دونستی اندازه تمنای من چند برابر توئه... بگو از جون من چی می خوای؟؟ می فهمی چی میگی؟؟ یعنی چی نباید از این عشق بترسیم؟؟ شدید گریه می کردم ...ندا چرا اومدی؟؟؟

دلم نیومد ولش کنم، باید براش یه چیزی می بردم بخوره تو آشپزخونه بودم که دوباره صداش بلند شد،
: نیما به حرفام گوش کن، من و تو خواهر برادر نیستیم.
از این حرف خندم گرفته بود، اگه غریبه ایم پس چرا اومدی تو خونه من.
اما حرفاش ادامه داشت: نیما ما دختر عمو پسر عمو هستیم، تو پسر عمو حسنی...

چقدر مغر این دختر کوچیکه؟؟، عصبیم کرده بود، آخه نمی تونست یه حرفی بزنه که من باور کنم، من پسر یکی دیگه ام، چه حرفای بی خودی، کی باورش میشه؟؟ بابا جونش بود و من، از بچگی همه تو فامیل حسرت منو می خوردن ،خونوادم اینقدر هوامو داشتن که همه بچه های فامیل و همکلاسیهام حسودیشون میشد...حالا اون می خواد منو گول بزنه... ولش کن بذار هر چی می خواد بگه؟؟ ... نباید اذیتش کنم، ببینه کم محلی می کنم می ذاره میره....
در و باز کردم ،صبحونشو گذاشتم تو اتاق، حتی نگاشم نکردم، اگه چشاش و می دیم دیگه کارم تموم بود...همینکه برگشتم، با صدای بغض آلودی گفت: نیما من یک هفته هیچی نخوردم، الآنم نمی خوام.
خواستم برم بیرون ، ندا خودشو زد به منو زود رفت بیرون ، فکر کنم حالش خوب نبود رفت تو دستشویی، خیلی عق زد، دلم براش سوخت، می خواستم برم کنارش، ولی خودمو نگه داشتم،از دستشویی اومد بیرون داشت می رفت تو اتاقش... وووولی یکدفعه مثل بچه های فراری پرید تو هال ، نمی فهمیدم می خواد چیکار کنه، مات و مبهوت نیگاش می کردم... رفت تو آشپزخونه، یه چاقو برداشت، ...نباید اهمیت می دادم، اون از این شلوغ بازیا زیاد بلده... گذاشت رو دستش... من می شناختمش، اون ترسو بود و از خون می ترسید.... تکیه دادم به دیوار و بیخیال ایستادم... ولی نه انگار بازی جدی بود، داد زد نیما خودمو میکشم، زنگ بزن به مامان اون بهت بگه حرفای من راسته ...زنگ بزن ،و گرنه خودمو می کشم... باور نکردم، ... اماااا وقتی خون و رو مچش دیدم دیگه نتونستم طاقت بیارم، دسپاچه شدم، ندا چقدر عوض شده بود؟ وااای اون داشت چاقو رو فشار می داد، خواستم برم جلو اما اون تهدیدم کرد ...
سعی کردم آرومش کنم، با آرومی گفتم: ندا خر نشو، خوب هر چی تو بگی، من حالم خوب نیست، حالا صبرکن، باهم صحبت می کنیم...
ولی اون دست بردار نبود، الآن رگای دستش قطع میشد...
: ندا تو رو خدا ، اذیتم نکن، چیکار کنم؟ چی رو باور کنم؟ به کی زنگ بزنم،منکه تلفن ندارم
اون اشاره کرد به گوشی موبایلش،بعدم با صدای بلند گفت: تا 10 می شمارم ، نیما داغم و می ذارم رو دلت، تا بفهمی اذیت کردن یعنی چه...
: گوشیو برداشتم وسریع شماره مامنو گرفتم، بدون سلام و احوالپرسی گفتم
: اینو فرستادین اینجا که چی بشه؟
مامان با صدای گرفته ای گفت: نیما مادر تو برام خیلی عزیزی من برات خیلی زحمت کشیدم، عین بچه خودم بهت رسیدم، حتی از ندا هم بیشتر هواتو داشتم ،
چی داره میگه؟؟؟ نمی فهمم، عین بچه خودش...یه لحظه گوشی از دستم افتاد و نیمه راه گوشی رو گرفتم، خدایا اینا چی میگن؟ از جونم چی می خوان؟ همشون دست به یکی کردن برا دیوونه کردن من.
ادامه حرفای مامان و گوش نکردم، گوشیو قطع کردم ، ندا هیچی نگفت و راه افتاد بره اتاق که دوباره حالش بد شد، نمی تونستم بهش بی توجه باشم، خیلی داغون بو، می ترسیدم کار دست خودش بده،... از وقتی اومده ، آهنگ قلبم تغییر کرده ، رفتم کنارش ولی نتونستم کاری براش انجام بدم، نمی تونستم لمسش کنم...می خواستم داد بزنم، ندا اذیتم نکن، بزار به حال خودم باشم، من و تو متعلق به هم نیستیم پس تمومش کن... تمومش کن
مثل بچه های سر به زیر داشت میرفت طرف اتاق، اما یه دفعه برگشت، با خودم فکر کردم اگه بیاد طرفم پس می افتم، زانوهام بی حس شده بود، اومد طرفم سرشو گذاشت رو سینم، نفسم به شماره افتاده بود
: نیما راست میگم بهم نیگاه کن، اگه نیگام کنی می فهمی دروغ نمیگم، حرفامو باور کن، من فقط اومدم که بگم عشق ما پوچ نیست، من تو این دنیا به جز تو هیچی نمی خوام، نیما باور کن که ما مال همیم...
قفسه سینم درد گرفته بود، حرفاشو باور نمی کردم ، قدرت نداشتم بزنمش کنار ، جرئت نداشتم تو صورتش نگاه کنم اگه برق چشماشو می دیدم دیگه نمی تونستم ازش دل بکنم، دستام می لرزید.... اون پیش من بود، عزیزترین موجود روی زمین برای من .... کاش از پیشم می رفت، کاش اجازه می داد به تنهایی خودم بسوزم... اون نرفت، کنارم موند، خون و تو رگام به جریان انداخت... سرم و گرفتم بالا و تو صورتش زل زدم، خدای من، چقدر تغییر کرده بود، تمام صورتش کبود بود، چند جای صورتش خراش برداشته بود، چشاش گود افتاده بود، اصلا" هیچ شباهتی به ندای من نداشت، بغض کردم، تو الآن فکر می کردم این من بودم که فنا شدم، من بودم که زجر کشیدم...اما واقعیت چیز دیگه ای بود، ما تو این بازی باهم باختیم، باهم شکستیم ... وقتی اومد گفت به خاطر من کتک خورده، به خاطر من اومده، اما با عقل جور درنمی یاد،... نکنه راست میگه!!! نکنه راستی راستی به خاطر من به این روز افتاده، نکنه.... دیگه نمی تونستم جلوی خودمو بگیرم، گفتم: خدااای من صورتت چی شده؟؟؟
عقلم کار نمی کرد، نمی تونستم تحمل کنم،تحمل گرمای بدنشو نداشتم، نفسای گرمش قلبمو می سوزوند، خواب نیستم این ندای منه با ظاهری داغون ولی با همون عطر خاص، با همون گرما... التماسش کردم بهم فرصت بده، دستام می لرزید، سرم گیج می رفت، اون قبول کرد، به بهانه غذا گرفتن رفتم بیرون ، داشتم خفه میشدم، هوای بیرون حالم و بهتر کرد، وقتی در خونه رو باز کردم، متوجه شدم ندا رفته حموم، بهم سلام کرد، روم و برگردوندم، وااااای نه ، موهای ندای من کو؟؟؟ دلیل اینهمه تغییر و نمی فهمم ، به خیالم فقط من داغون شده بودم، فقط من پیر شده بودم، ندا که از من بدتر بود... گردنش پر زخم بود، باورم نمیشد، رفتم به طرفش :ندا موهات کو؟ چرا گردنت زخمه؟ چرا بدنت کبوده؟؟ چه اتفاقی افتاده؟؟ تا رفتم طرفش دستاشو گرفت جلوی صورتش، ترسید... ترسید... ولی از چی؟ مگه من چیکارش داشتم؟ یعنی من اینقدر بد شدم که اون ازم بترسه؟؟ از خودم بدم اومد، نتونستم جلوی اشکام و بگیرم،
ندای بیچاره سعی می کرد منو آروم کنه... دلم گرفت ، دوباره اشک ...دوباره ناله...
نمی دونستم خوابم یا بیدار، رو هوام یا روی زمین، خدایااااا نجاتم بده، ای کاش ندا میرفت، تو دلم غوغا بود، خاطرات خوش گذشته به یادم می یومد، هر چی سعی می کردم از ندا متنفر باشم نمیشد، تمنای خواستنش تو دلم شعله میکشید، اون با من چیکار کرد؟ مثل یخی که آب بشه، وا رفته بودم، نمی تونستم از خودم دورش کنم، آخه گناه اون چیه؟؟؟ به حرفاش اهمیت نمی دادم، ولی یه جور وانمود می کردم که نفهمه ، شاید خسته بشه و برگرده، ولی تو دلم آرزو می کردم که حرفاش درست باشه ، یه جورایی دو به شک شده بودم، اگه نقشه بابا بود پس چرا همه بدنش کبود ه؟؟ چرا دائی باهاش نیومد؟؟ چطور بابا اجازه داده بود بیاد؟ حتما" یه چیزی بوده که بابا نخواسته کسی سر از کارش در بیاره؟ داشتم دیوونه میشدم، شب شده بود اون کنارم بود و باهام حرف می زد، ولی من هنوز جرئت نمی کردم بهش دست بزنم، از خودم می ترسیدم، ندااااا تو رو خدا برو... شب وقتی ندا خواب رفت از رو زمین بلندش کردم و بردم رو تخت خوابوندمش، چقدر سبک شده بود، دلم می خواست بغلش کنم، ببوسمش ، باهاش حرف بزنم ، اما آخرش که چی؟؟ اون مال من نبود... اتاق نیمه تاریک بود، کنار تخت زانو زدم، می خواستم خوب تماشاش کنم، این که دیگه اشکالی نداشت، من از دوری اون جون سالم به در نمی بردم، دلم می خواستش ... خیلی عوض شده بود، یعنی بهتر بگم داغون شده بود...موهاشو از ته زده بود، حیف اون موها ، اون موهای مشکی و بلند بارها و بارها دل منو پریشون کرده بود، هر وقت دلم می گرفت دست می کشیدم تو موهاش از ابریشم لطیف تر بود ، اما حالا دیگه نبود...این دختر با خودش چیکار کرده ، واقعا" چرا اومده؟؟؟ ترجیح دادم پیشش نمونم، رفتم تو هال و پریز تلفن و وصل کردم، علی رغم میل باطنیم مجبور بودم به مامان زنگ بزنم، شماره خونه یادم نمی یومد، از رو گوشی ندا شماره رو پیدا کردم و... دو تا بوق خورد و مامان گوشی رو برداشت، بدون هیچ مقدمه ای گفتم: ندا اینجا چیکار میکنه؟ اونو واسطه کردین که چی؟ مامان من حال خوشی ندارما.. یه کاری دست خودم می دم، گفته باشم، فردا بهش زنگ بزن راضیش کن برگرده، وگرنه هر چی دیدی از چشم خودت دیدی
صدای گریه مامان و خوب میشنیدم ولی اعتنایی نکردم
: مادر به خدا من خیلی التماسش کردم نیاد، گفت خودشو میکشه، بابات داره دق میکنه، مادر جواب مردم و چی بدیم، عمه هات منو میکشن...حالا مادر صبر کن شاید راضیش کنم از خر شیطون بیاد پائین ، نیما تو رو خدا اذیتش نکنی ،دست روش بلند نکنیا، بابات خیلی کتکش زد، دستم بشکنه منم بچم و زدم، دلم داره می ترکه، ندا چطوره ؟ الآن کجاست؟؟ اون دیوونه شده، میگه عاشق توئه ، حرف حساب نمی فهمه، بابات فکر میکنه من یا مادر جون بهش گفتیم ، اما به جون تو من هیچی نگفتم ،

گیج شده بودم، مامان که دوباره همون حرفا رو تکرار میکنه

: بس کن دیگه، فکر می کنی نمی دونم همه اینه نقشه باباست، یدفعه من شدم سر راهی...
: کدوم نقشه، کدوم راه، یه عمر با ترس زندگی کردم، آخرش اتفاقی که نباید افتاد، نمی دونم ندا زا کجا فهمید؟ میگه اتفاقی فهمیده، از کجا نمی دونم؟؟؟...
گوشیو محکم زدم زمین و از خونه زدم بیرون، تو هوای آزاد و دور از ندا فکرم بیشتر کار میکرد، راه رفتم... راه رفتم... خاطراتم و مرور میکردم، ولی هیچ جائیش خطا نداشت، من هیچوقت حس نکردم پدرو مادر ندارم، تو خونه سوگلی بودم، بیرون از خونه هم کسی حق نداشت بهم بگه بالای چشمم ابرو، بابا تیر بارونش می کرد....خیلی فکر کردم... وووولی ... درسته عمه مهوش همیشه میگفت: مامان زرنگه، بهترینا رو برای خودش می خواد، میگفت مامان شانس داره، میگفت عمه می دونم می خوای ازدواج کنی اما نمی ذارن، آخه هیفشون می یاد عمه، اینارو با چشم و ابرو جلوی من و مامان میگفت و من هیچوقت منظورش و نفهمیدم.... عمو ممد منو که بغل می کرد میگفت بوی حسن و می دم..... دعوای مامان و بابا ... گریه های بابا سر خاک عمو حسن... آآآآهان ....یه بار شنیدم مادر جون به مامان میگه حیف این دوتاست ، بذار تصمیم بگیرن این دوتا دلشون برا هم پر میزنه، مرگ یه بار شیونم یه بار، مامان متوجه من نشده بود، رفت طرف مادر جونو با التماس گفت: مادر جون تو رو خدا، نذار زندگیم از هم بپاشه، باباشون بفهمه خون به پا میشه، ارواح خاک آقا جون اگه چیزی بهشون بگی...... دعوای بابا و مامان دور از چشم من... چطور تا حالا شک نکرده بودم!!!
تمام بدنم می لرزید، دیگه این جدول تو ذهنم کامل شده بود، ریزو درشت حرفا به یادم می یومد، وقتی با بابا می رفتیم سر قبر عمو مدام تکرار می کرد، داداش نیگاش کن ازم راضی هستی ... خداااای من ... باید برگردم خونه، باید برم پیش ندا،نکنه رفته باشه... نباید بزارم بره، اون مال منه ، خدا بهم پسش داد، باید باور کنم، غریزه من مدتهاست فهمیده ندا مال منه، اون خواهرم نیست، عشق منه، نیمه گمشده منه... خیلی از خونه دور بودم خدایا نکنه ندا رفته باشه، اونوقت شب هیچ وسیله ای نبود، باید زود می رفتم...همین که رسیدم خونه صدای زنگ تلفونو شنیدم، یعنی کیه؟؟ تلفونو برداشتم، مادر خیلی ترسیده بود: کجایی مادر؟ با خودم فکر کردم براتون اتفاقی افتاده، نیما ازت یه خواهش دارم، دیگه هیچی..
: مامان ارواح خاک آقا جون، جون من راستشو بگو من پسر عمو حسنم
: نیما اگه اینطور نبود، ندا الآن اونجا چیکار میکنه؟؟ خودش و به اب و آتیش زد، الهی بمیرم براش بابات پریروز به زور بردش پزشک قانونی، نیست که این مدت حالش خیلی بد بود همش عق میزد، بعدم تو روی بابات وایساد و گفت نیما به خاطراون خودشو کشته چون نمی خواسته بدبختی منو ببینه، دیگه بابات مطمئن شدکه بین شما یه اتفاقی افتاده... مادر بچم خیلی خفت کشید تا بابات راضی شد، آخه ندا حرف حالیش نبود..
بدنم یخ کرد ، ندا، پزشک قانونی، چطور بابا به خودش اجازه داد اینطوری قضاوت کنه؟ پس چرا ندا هیچی نگفت ، تلافیشو سرش در می یارم:
: نیما چرا جواب نمی دی ، به خدا من مثل چشمام بهت اطمینان دارم، باباتم دست خودش نیست، مونده بود تو کار خودش، نیما بابات داره دق میکنه، روی حرفش نه نیار ،مدارکتون و فرستاده پیش منوچهری ، میگه صلاح نیست ... مادر نه اینکه بهت اطمینان نداشته باشه، نه... راست میگه جوونید، حرف و حدیث مردمم هست،
: منظورتونو نمی فهمم مامان
: مادر نگو نه، عقد کنید بعد هر وقت اوضاع رو به راه شد مراسم بگیرید.
پیشنهاد غیر منتظره ای بود، ازدواج ... من آمادگی نداشتم، اونم با ندا .. اصلا" مگه میشه... ولی نباید موقعیت و از دست می دادم، ندا فقط حق منه، الآن که بابا راضی شده و رضایتنامه با مدارک و فرستاده نباید فس فس میکردم، فردا معلوم نیست چه اتفاقی می افته، مگه آرزوی من همین نب

دو نیمه سیب (2) قسمت 6

مطالب مشابه :

آمپول رگام

پرسش های مردمی در مورد طرح تحول سلامت

رمان عشق به چه قیمت

مرجع کامل مراقبتهای پس از زایمان

رمان گل عشــــق من و تو(2)

دو نیمه سیب (2) قسمت 6