نصرت رحمانی از جمله بیماری هایی ست که در هر قرن یک نفر به آن مبتلا می شود

بعد از ظهر جمعه ی بیست و نهم خرداد سال هفتاد و نه , نصرت رحمانی , شاعر معاصر در محله ی قدیمی

پیرسرای رشت دنیا را بدرود گفت.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

انسان و شاعری که هیچ گاه زندگی و شعرش جدا از هم نبود, به عکس این روزهای ما که اغلب افکارمان راهی جدا از تیپ زندگی مان را می پیماید!

نصرت رحمانی زندگی پر تلاطمی داشت :

1308 .تولد دهم اسفند در محله پامنار تهران

1315. تحصیل در دبستان ناصرخسرو تهران

1322. تحصیل در دبیرستان ادیب تهران وو هنر کده نقاشی

1324. چاپ نخستین اشعار در نشریاتی چون روزنامه شهباز

1330.استخدام در وزارت پست و تلگراف و کناره جویی زود هنگام

1333.انتشار کتاب شعر کوچ با مقدمه ی نیما یوشیج

1334.انتشار کتاب شعر کویر

1336.انتشار کتاب شعر ترمه

1337.انتشار رمان خودنگاری مردی که در غبار گم شد

1339. ازدواج با پوران شیرازی

1340.تولد آرش رحمانی

1346.انتشار کتاب شعر میعاد در لجن

1349. انتشار کتاب شعر حریق باد. چاپ مصاحبه ی معروف نصرت با صادق چوبک در روزنامه آیندگان

1352. مسئولیت صفحه ی ادبی هنری هنر روز در روزنامه ی کیهان. بازداشت یک هفته ای توسط ساواک پس از دستگیری خسرو گلسرخی

1353. مسولیت صفحه ی ادبی شعر روز در مجله ی زن روز

1354. اداره ی ستونی زیر عنوان چهل تکه در کیهان فرهنگی

1366. کوچ به شهر بارانی رشت

1367. انتشار کتاب شعر شمشیر معشوقه قلم

1368. انتشار کتاب شعر پیاله دور دگر زد

1369.انتشار گزیده اشعار به نام در جنگ باد

1374.انتشار مجموعه آثار در کتابی تحت عنوان آوازی در فرجام

1379.مرگ

...............

گزیده ای از حرف های نصرت:

ما شکست خوردیم در سال 1332.اما هرگز از آرمان های خودمان دل نکندیم. نه در شعرمان و نه در زندگی مان.ما الفبای خواندن را در حزب توده یاد گرفته بودبم. بعد از سال 32 ما از حزب توده سرخوردیم.دیدم حزب یک سراب بوده است اما آن آرمانخواهی در ما ماند و مانده است و می ماند.بعد از 32 عده ای خودشان را فروختند به دستگاه رفتند آن طرف. عده ای هم رفتند بساز و بفروش شدند! ما ماندیم با آرمان های خودمان تا حقیقت و آزادی و عدالت و انسانیت را پاس داریم و شکست خودمان را بسراییم.از یاس خود علیه نظم مستفر حربه ی اعتراض بسازیم. اما شکست سبب آن شد که ما به درون خودمان به کنه وجودمان نگاه کنیم. مثل "کافکا". همین حا بود که از" نیما" جدا شدیم. ما میراث دار" هدایت "بودیم که به ما نزدیک تر بود. از همه آگاه تر و زودتر از همه ی ما مسایل را فهمیده بود. نوشته بود و آن آخر کار هم آخرین اعتراض خود را به صورت خودکشی به چهره ی ما ترکاند.

شکست سبب شد که ما ,ما که مبارزان جوان آن دوره بودبم و یکسره در خدمت آرمان های مبارزه, تبدیل شدیم به مشتی آواره ی خیابان ها و می خانه ها و قهوه خانه ها!

امید,شاهرودی,سپهری,شاملو,نادر پور,شیبانی در آن فضای درد و یاس و شکست وآوارگی,به تهران سر ریز شدند تا ما شویم( آخر کسی نبود حالمان را بپرسد).

درباره ی خودم جایی نوشته ام که" نصرت رحمانی" از جمله بیماری هایی ست که در هر فرن یک نفر به آن مبتلامی شود!ما شاعران ,آدم های دیوانه, یاغی, و به هر حال غیر عادی هستیم و در میان شاعران , پدیده ی "رحمانی" همان طور که گفتم , اپیدمی نا شناخته ای بود. در آن فضای بعد از 32 کسی آمده بود که صدای تازه ای داشت.زبان کوچه و بازار را بکار می برد.مسائل, آدم ها و فضای زندگی شهری مردم عادی و روشنفکران را تصویر می کرد. علیه اخلاقیات حاکم , علیه ریا و دروغ شورش می کرد.از "سقاخانه "ها , کوچه ها ,مساجد و بازار ها و حتی از " شهر نو " تصویر می داد. ازواقعیت هایی که که دیگران یا نمی دیدند یا نمی خواستند ببینند! از زندگی و از مردم و از شکست.

از نسلی از دست رفته.شعر من رنگ ملی داشت در آن روزگار.همیشه گفته ام :در هنر باید رنگ ملی , دید جهانی , و تکنیک علمی با هم جمع شوند. هر کدام که نباشند , پای اثر هنری می لنگد. ما نسلی بودبم که یاس و درد و شکست و دربدری و آوارگی کشیده بود.و من صدای این نسل را فریاد زدم...

...............................

کنایه

نصرت رحمانی

آنی تو

آن کنایه مرموز

که در نهفت عشق روان است

دانستن اش ضرور,

و گفتن اش محال!

تو...,آنی تو

از ما گذشت

باید به ابر بیاموزیم

تا از عطش نمیرد

باید به قفل ها بسپاریم

با بوسه ایی گشوده شوند

بی رخصت کلید

نصرت رحمانی از جمله بیماری هایی ست که در هر قرن یک نفر به آن مبتلا می شود

مطالب مشابه :

ست کامل ارغوانی زنانه

قول دوستان : شاعر شنیدنی ست

دنیا پر از سگ است جهان سر به سر سگی ست (مریم جعفری آذرمانی)

فروش ست هیدرولیک امداد نجات و محصولات AWG و LUKAS و HOLLMATRO

ست مبل منبري بغل نقاشي شده

نصرت رحمانی از جمله بیماری هایی ست که در هر قرن یک نفر به آن مبتلا می شود