نامه ی شکایت آمیز دانشجویان دانشگاه رازی به وزیر علوم!!!

دانشجویان دانشگاه رازی کرمانشاه با نوشتن نامه ای خطاب به وزیر علوم تحقیقات، فناوری از وجود برخی اهمال کاری ها در مسائل مختلف خصوصا مسائل فرهنگی این دانشگاه اعتراض خود را نشان دادند.

این دانشجویان در اعتراض به مسئولین دانشگاه مبنی بر اجازه ندادن به فعالیت های فرهنگی سیاسی و ... آن هم در راستا و مرام انقلاب اسلامی و نیز منویات رهبری آن هم با تلاش نزدیک به دوسال برای شکل گیری این فعالیت به وزیر علوم نسبت به مسئولین دانشگاه رازی کرمانشاه شکایت کردند.

گفتنی است که در این دانشگاه علی رغم وجود اشتیاق در بین دانشجویان برای فعالیت های ارزشی و فرهنگی، به آنها اجازه فعالیت داده نمی شود حتی در این راستا از پخش نشریه برخی از دانشجویان مذهبی و ارزشی هم جلوگیری به عمل آمده است.

این در حالی است که برخی از افرادی که در فتنه سال 88 به عنوان لیدر آشوب ها بوده اند و حتی برخی از آنها نیز به علت ایجاد اغتشاش و ناامنی دستگیر شده بودند به راحتی فعالیت های خود را در دانشگاه ادامه می دهند.

متن شکایت نامه دانشجویان رازی کرمانشاه به وزیر علوم به شرح زیر است:

وَ لْتَكُن مِّنكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلىَ الخَْيرِْ وَ يَأْمُرُونَ بِالمَْعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَ أُوْلَئكَ هُمُ الْمُفْلِحُون‏
(104 آل عمران)

وزیر محترم علوم، تحقیقات و فناوری؛ جناب آقای دکتر دانشجو
امروز برای شما درد نامه¬ای می نویسیم، درد نامه ای که بیانگر رنج چهار ساله ی ماست در دانشگاه رازی کرمانشاه. می خواهیم این جمع را که اندیشه خود را وامدار اندیشه ی خمینی کبیر می داند، سیاه نما و بی بصیرت مپندارید و قول به شرافت می دهیم که نه از سر حب و بغض که از سر دلسوزی برای اسلام و انقلاب بگوییم. این نامه را نه تنها به شما بلکه برای تمام دلسوزان اسلام و انقلاب می نویسیم و کلاممان را شهیدان و شاهدان این دانشگاه می شنوند و از سر درد دین و انقلاب چند کلمه ای می نویسیم. باشد که این بار مؤثر افتد چرا که هرچه به مسئولین دانشگاه تذکر دادیم... .
ذکر این نکته نیز ضروری می نماید که بعد از مدت ها دندان روی جگر گذاشتن لب به سخن گشوده ایم چرا که عده ای حرف های از سر دلسوزی ما را طعمه ای برای سوء استفاده های خود می دیدند.

جناب آقای دکتر دانشجو؛
با گذشت 33 سال از پیروزی انقلاب اسلامی و پس از تحمل رنج های بی دریغ و درد های فراوان مردمان این مرز و بوم برای وصول به آرمان های اسلامی؛ به حق شایسته نبود در مکانی هم چون دانشگاه که نماد فرهنگ متعالی یک کشور است و به فرموده حضرت امام (ره) باید مبدأ تحولات جامعه و کارخانه انسان سازی باشد، این چنین شاهد پایمال شدن فرصت ها و زمینه های پرورش افکار بر مبنای الگوی اسلامی ایرانی در دانشگاه رازی باشیم. علل عمده ای برای از دست رفتن این فرصت ها در دانشگاه رازی وجود دارد که ما به چند مورد آن اشاره می کنیم و درخواست یاری و هم کاری داریم.

عده ای از مسئولان دانشگاه سنگ رهبری را به سینه می زنند و دایه¬ی مهربان تر از مادر شده اند، ولی این سخن رهبر معظم انقلاب که فرموده اند: وجود انجمن اسلامی در نظام ما امری لازم است را فراموش کرده اند. در راستای اجرایی کردن سخنان رهبری معظم مبنی بر دفع حداقلی و جذب حداکثری و برگزاری کرسی های آزاد فکری درخواست خود را مبنی بر تشکیل انجمن اسلامی به مسئولان دانشگاه ارائه دادیم. با وجود عدم منع قانونی برای تشکیل این تشکل مسئولین از ارائه پاسخ خودداری می کنند و طی مدت قریب به 20 ماه هیچ اقدامی از خود نشان نمی دهند تا درهای انجمن اسلامی در دانشگاه رازی هم چنان بسته بماند. جناب آقای دکتر: جای تأسف است که نماینده شما در دانشگاه رازی تفاوت میان دفتر تحکیم وحدت و انجمن اسلامی دانشجویان مستقل را نمی داند و قطعا ما در این مدت راه به عبث پیموده ایم!] اگر دانشگاه فضای باز فکری نداشته باشد پس از کدام نهاد دیگر در کشور انتظار می رود که این چنین باشد؟ مسئولین ما می گویند فضا باید آرام باشد. انگار نمی دانند که آتش زیر خاکستر دوباره شعله ور خواهد شد. تا کی می خواهند این چنین خاموشی را پیشه خود کنند؟ می خواهند فضا آن قدر آرام شود تا اینکه آرام آرام همه را خواب کنند. در این شرایط وای به حال روزی که این خواب رفته ها برخیزند. نمونه بارز این نوع برخورد ها و بی توجهی ها قبلا در جریان اتفاقات پس از انتخابات 88 در دانشگاه ما نمود پیدا کرده است و اگر برخورد ها صحیح بود قطعا آن جریانات ناگوار در دانشگاه ما به وجود نمی آمد. برای اینکه سخن به درازا نکشد از سنگ اندازی های دیگر دوستان و تهدید های عده ای غافل در طی مدت پیگیریمان برای تأسیس انجمن اسلامی می گذریم.

علت اصلی این موارد را شاید بتوان در رویه فرهنگی دانشگاه دانست، که آن هم در نوع خود جالب است. برخورد گزینشی با دانشجویان، حذف منتقدین، عملکرد کلیشه ای و تبلیغاتی در برخی موارد، ترویج افکار ملی گرایانه به جای رشد و ترویج افکار اسلامی ایرانی، عدم نظارت صحیح بر انجمن های علمی، ادبی و صنفی؛ توجه به بالا بردن آمار ها و کمی شدن فعالیت ها به جای کیفی شدن آن ها و ... . این ها همه گوشه ای از مواردی است که در حال رخ دادن است. همین کانون هایی که قارچ گونه بر تعدادشان افزوده می شود، قانونی هستند؟! پرداخت هزینه های هنگفت به کانون ها با چه معیاری صورت می گیرد؟ در حالی که کانون ها ارتباط کمی با بدنه دانشجویی دارند. و فقط چند گروه کوچک را پوشش می دهند. تعداد شرکت کنندگان در مراسماتی که توسط این کانون ها برگزار می شود گاه به تعداد انگشتان دست هم نمی رسد!! ولی باز هم برای جلوگیری از سقوط آمار ها، هم چنان جلسات و همایش های این چنینی برگزار می شوند و این گونه پول ناقابل بیت المال را... حال آنکه با رشد و توسعه این کانون ها، تشکل های دانشجویی روز به روز ضعیف تر می شوند و رو به خاموشی می¬نهند. حال با وجود رخوت تشکل های موجود و عدم استقبال دانشجویان از آن ها باز هم اعضای هیئت نظارت پیگیری ها و مکاتبات ما را در راستای تشکیل انجمن اسلامی نادیده می گیرند!!

آقای وزیر!
اداره امور فرهنگی ما به شرطی بودجه در اختیار تشکل ها قرار می دهد که آن ها در بنر ها و پلاکارد های خود نام امور فرهنگی را ذکر کنند و حتما تأکید نمایند که برنامه هایشان با کمک و همکاری امور فرهنگی صورت گرفته است.

آقای دکتر
تنها نشریه فعال دانشجویی دانشگاه ما فحش نامه ای بیش نیست که با حمایت برخی مسؤولین فرهنگی دانشگاه و از سوی جریان منتسب به فتنه 88 تهیه و تکثیر می شود؛ حال آن که فعالیت این نشریه طبق قانون ممنوع می باشد! در مقابل، همین مسؤولین فرهنگی نشریات دیگر را که از نشریه های ارزشی دانشگاهند با بهانه های واهی توقیف کرده است؛ و اما جالب تر آن که وقتی نسبت به مطالب چاپ شده در نشریه فوق الذکر اعتراض و شکایت خود را نزد معاون فرهنگی دانشگاه می بریم او از چاپ مطالب موهن و سیاه نمایی های داخل آن اظهار بی اطلاعی می کند!

آقای وزیر
این جا مسؤولین به جای انجام وظایف خود در پی برو بیای القاب و پلاکارد ها هستند (و ما به چشم خود شاهد دعوا بر سر پست میان آن ها بوده ایم! ). تا به کی در این دانشگاه باید دانشجویان به پای دعواها و جدل های مسؤولین بسوزند. این جا تیم کشی برای دعوا بر سر قدرت کماکان ادامه دارد. این میدان جنگی است که بیشتر از همه به دانشجو لطمه می زند. این جا مسؤولین به دنبال ارائه چیزی هستند که زودتر پلاکاردش را بنویسند و چشم دانشجو را درآورند که فلان اتفاق افتاده است. این جا بودجه ها صرف دعواهایی می شود که هیچ نفعی برای دانشجو ندارد. آری... آیا واقعا دانشگاه ما نمونه یک کارخانه انسان سازی است؟؟

جناب آقای دکتر دانشجو
در پایان سخن جمله ای از رهبر کبیر انقلاب را بیان می کنیم، جمله ای که بار ها از نظرها گذشته است:
«اگر دانشگاه را سست بگیریم و از دست برود، همه چیزمان از دست رفته است» (صحیفه نور ج 8 ص 141)
و نمونه بارز یکی از سست کاری ها و سست گرفتن ها دانشگاه رازی کرمانشاه است. دانشگاهی که در آن به نام اسلام و امام و انقلاب و رهبری همه نوع جفایی صورت می گیرد.
دوباره به عرض می رسانیم که قسم به قلم، نگارندگان این نامه جمعی از دلسوزان و دلبستگان نظام و انقلابند. کافی است نگاهی به گذشته بیاندازیم که در مقابل جریان فتنه 88 چه کسانی ایستادند و همه خطرات و ناسزاها را به جان خریدند درحالیکه مسؤولین در کنج اتاق هایشان سنگر گرفته بودند.

این نامه به خاطر آن است که ما هنوز خیال می کنیم غیرت و حمیتی در این دانشگاه هست و ظاهرا کور خوانده ایم؛ و دست بالا باز هم اعلامیه و نامه ای می دهیم؛ و اعلامیه و نامه هم تا به حال کسی را به آب و نانی نرسانده است.

و ما علینا الا البلاغ المبین

نامه ی شکایت آمیز دانشجویان دانشگاه رازی به وزیر علوم!!!

مطالب مشابه :

متن شکایت نراقی ها از احمدی نژاد!

متن شکایت نامه مهندس علیرضا فرشی

متن شكايت نامه فرزند يكي از مسئولين از رئيس جمهور

شکایت نامه

ایجاد مزاحمت، ممانعت از حق و سلب آسایش و آرامش ساکنین واحدهای آپارتمان

نامه ی شکایت آمیز دانشجویان دانشگاه رازی به وزیر علوم!!!

جوابیه ای برای یک شکایت نامه!

اعلام زمان برای شکایت