دکان های مرئی و نامرئی

دکتر نصرالله پورجوادی را اهل تاریخ و فلسفه و عرفان می شناسند این بنده که از دریچه ی تاریخ در دهه 60 مجله وزین نشردانشگاهی را می خریدم و با ایشان آشنا شدم هنوز هم در فیض بوکشان هراز گاهی نصایح ایشان را دریافت می کنم. خداوند نگهدار ایشان باشد. این نوشته از فیوضات فیض بوکشان است.

دکانهای نا مرئی
ما دو نوع دکان داریم : مرئی و نا مرئی. و صاحبان این دکانها هم از محل در آمدی که کسب می کنند ارتزاق می کنند. دکانهای مرئی همان طور که از اسمشان پیداست معلوم اند. داروخانه و عطاری و نمایشگاه اتومبیل و بقالی که این روزها سوپر خوانده می شود همه دکانهای مرئی اند. اما دکان نا مرئی، باز همان طور که از اسمش پیداست ، مشهود نیست. سوپری است که طرف سر چهارراه مطبوعات چی ها و دین فروشان و سیاستمداران باز کرده و دین می فروشد یا فخر می فروشد یا شعار می فروشد. طرف شیخ المشایخ است، قطب عالم امکان است و هزاران مرید دست به سینه دارد که هر بنجلی را به اسم عرفان و عشق به مولا به آنها می فروشد. اخیرا هم به مریدان خود یاد داده است که کتابهای محققان و نویسندگان را بدزدند و به اسم خودشان چاپ کنند. من از عالم درویشی این را آموخته ام که اگر مریدی دزدی کرد شیخش دزد بوده و اگر مریدی قتل نفس کرد شیخش قاتل بوده است. مریدان وصل به باطن مشایخ خویش اند و سربازان داعشی وصل به باطن اسلاف خود مانند محمد بن عبدالوهاب. اگر در سربازان داعشی قساوت قلب و بی رحمی می بینند این قساوت و بی رحمی در باطن مشایخ سلفی ایشان است.
بر گردیم به دکاندارها. متشرعین هم مانند دیگران دکان خودشان را دارند. امروز در کشور ما انواع و اقسام دکانهای دین فروشی باز شده است. بعضی از آنها سوپر مارکت حقیقی و هایپر استار اند مثل مداحی. در عالم سیاست هم تا دلتان بخواهد از این دکانهای نا مرئی پیدا می شود. روزنامه هائی بودند در اوائل انقلاب که شعار می فروختند، مقاله می نوشتند ولی در حقیقت «شعار مرگ بر شاه» و «مرگ بر طاغوت » می فرو ختند و بعد که خریداران اجناس ایشان کم شد قفسۀ شعار ها را با چیز های دیگر، مثل «مرگ بر آمریکا» و «مرگ بر اسرئیل » پر کردند. در زمان شاه نویسندگانی بودند که خاطرات سفر می نوشتند و به اصطلاح ایران دوست بودند و ایران دوستی خود را در ضمن همین خاطره نویسی ها قالب می کردند. دوستی دارم که می گفت اینها در زمان شاه دکان «ایران فروشی» باز کرده بودند و وقتی انقلاب شد ایران فروشی جای خود را به اسلام فروشی سپرد. بعضی ها دکانهای دو دهنه داشتند و دارند. توده ای ایها زمانی دکانهای دو دهنه داشتند و بعد هم ظاهرا آنها را تخته کردند. با این حال جنس بنجل مرگ بر آمریکای آنها را هنوز بعضی دیگر در دکانهای نا مرئی خود می فروشند. عشق به زبان فارسی و پان ایرانیسم هم برای بعضی ها دکان بود چنان که دوستی زبان ترکی به عنوان زبان مادری برای برخی از آذربایجانیها دکان شده است. این دکانها هم لزوما بد چیزی نیستند. فقط اشکال کار در این است که ممکن است آلوده به تزویر شوند. منظورم تقلب نیست. دکانهای مرئی هم تقلب می کنند. جنس قلابی می فروشند یا گران فروشی می کنند ولی تزویر در کارشان نیست. نسبتا رو راستند. می گویند ما دکان باز کرده ایم و جنس می فرشیم و در ازآء آن پول می گیریم و ارتزاق می کنیم. کاسبیم و کاسب هم حبیب الله است. ولی دیگر نمی گویند که ما فقط با قصد قربت کاسبی می کنیم. نمی گویند که ما زندگی خود را وقف مردم کرده ایم. وقف میهن عزیزمان کرده ایم. نمی گویند ما از خود گذشته ایم. نمی گویند برای پول یا کسب مقام و احترام و و جیه المله شدن این کار را نمی کنیم بلکه برای رضای خدا می کنیم. نمی گویند ما اگر این اجناس را آوره ایم تا به شما قالب کنیم به تکلیف شرعی خود عمل می کنیم. کسانی بودند که به خصوص در اوائل انقلاب می گفتند ما برای تکلیف شرعی این کار را قبول کرده ایم، ولی بعد معلوم شد که آقا یا خانم دستش تو آن کارهایی است که نباید. یکی تحقیق کند ببیند که این کلمۀ مرکب «تکلیف شرعی » را کدام یک از رؤسا و وزراء و فرماندهان به کار برده اند و بعد چه کاره از آب در آمده اند و چند نفرشان بعدا تابعیت کانادا و گرین کارت آمریکا گرفته و سر بزنگاه فلنگ را بسته اند. برای کسانی که مثل من بی کار اند ممکن است تحقیق جالبی باشد.

دکان های مرئی و نامرئی

مطالب مشابه :

دعوت کم سابقه هایپر استار برای خرید پپسی!

تصویر سازی رداستانهای مثنوی توسط کودکان 8 تا 10 ساله

فروشگاه های زنجیره ای دریانی در سه نسل

انشای من در مورد سیدنی

دکان های مرئی و نامرئی