آوای کوهستان

کوه   در شب    چه شکوهی    دارد

خرم  آن  جلگه     که   کوهی    دارد

شب     چو    مهتاب    درخشد    در   کوه

خرمن عشق     نماید     انبوه

تاج    از      ماه بسر     دارد     کوه

وز    طلا    جبّه     به     بر      دارد    کوه

شاه بیت غزل دورنماست

کوه سلطان همه صحراهاست

اولین    پرتو      ماه    و    خورشید

روی     پیشانی    کوه     است    پدید

مردم کوه نشین    دانند خوب

که نقشی    به طلوع است   و   غروب

من چو   کوهم  نه    پناهی    و   نه   پشت

غیرت    کوه   نشینانم   کشت

مرد      را    کوه سر    افراز     کند

جای      پایش     به    فلک    با  ز   کند

پر گشودست     کتاب     کیوان

کین    همه     راز    نهان است   بخوان

کوه    برخاسته     پل   می بندد

که     بشر     را    به    خدا     پیوندد

نردبانی   است   فرا   رفته    به   ما ه

تا   تو   جانی   بدر    آری   از   چاه

رشحاتی      که   تراود    از   کوه

اشک شوق    است    و   بشوید     اندوه